ตอนที่ 28 : บลูมารัก [End]“สีเทาครับ” “สีฟ้าครับผมชอบ” เสียงตอบดังขึ้นไล่เลี่ยกัน มาหันไปสบตากับกระปุกหมู ก่อนหันไปหาอินทีเรียร์ดีไซเนอร์
“งั้นเอาสีฟ้าครับ” “สีเทาก็ได้ครับ”
คนฟังอดยิ้มไม่ได้ นี่เป็นเจ้าของบ้านหนึ่งในไม่กี่หลังที่เขาเคยทำงานให้แล้วไม่ทะเลาะกัน ไม่เอาใจตัวเองเป็นใหญ่ แถมคอยเอาใจอีกฝ่ายด้วย
“ถ้าอย่างนั้นสีนี้ดีไหมครับ เป็นเฉดเทาอมฟ้า ไม่สว่างมากน่าจะถูกใจทั้งคู่”
“ชอบไหม” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หันไปถามหนุ่มน้อยที่นั่งอยู่ด้วยกัน
“ชอบครับ”
“ตกลงครับสีภายในบ้านขอเป็นสีนี้”
“ได้ครับ ต่อไป..” เขาเลื่อนแคตตาล็อกตัวอย่างต่อไปมาวางข้างหน้า ใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าจะครบเรียบร้อย
“ทำบ้านหลังนี้ยากเหมือนกันนะครับ รายละเอียดเยอะมาก” คนพูดทำท่าหมดแรง หลังจากจบการเลือกวัสดุทั้งหมดเรียบร้อย
“นี่เร็วแล้วนะครับ บางหลังใช้เวลานานหลายชั่วโมง” เขาเก็บแคตตาล็อกทั้งหมดเข้ากระเป๋า ยิ้มให้กับเจ้าของบ้านที่ดูเด็กกว่า
“ผมอยากเห็นตอนเสร็จเร็วๆ จัง ต้องสวยมากแน่”
“ผมจะพยายามเต็มที่ครับ คุณมามีส่วนไหนอยากเพิ่มเติมไหมครับ”
“ไม่มีครับ กำหนดส่งงานยังเป็นวันเดิมใช่ไหม”
“ใช่ครับ หรือถ้าหน้างานมีอะไรผมจะแจ้งให้คุณมาทราบเป็นระยะครับ”
“ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับที่มา”
“ยินดีครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อน”
“เชิญครับ เดี๋ยวผมเดินไปส่ง”
“ครับ”
“คุณอรรถผมฝากเรื่องนั้นด้วยนะครับ” มาหันไปกำชับเมื่อเดินแยกออกมาจากห้องแล้ว
“ได้ครับคุณมา” อรรถยิ้มกว้าง เขาคิดอยู่แล้วว่าชายหนุ่มเจ้าของบ้านคงอยากคุยกับเขาเรื่องนี้ ถึงเดินออกมาส่ง
“ขอบคุณครับ”
“ครับ แล้วเจอกันอาทิตย์หน้าครับ” อรรถกดรีโมทเปิดประตูรถ เขาทำงานเต็มที่ทุกงานอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้ความน่ารักของเจ้าของบ้านทำให้เขาอยากทำให้เต็มที่ยิ่งขึ้นไปอีก อยากให้บ้านของคนทั้งคู่ได้ดั่งใจ
• • • • • • • •
“มาไปดูช่างทำงานกันไหม ผมตื่นเต้นอยากเห็นว่าทำกันถึงไหนแล้ว”
มาเงยหน้าจากเอกสารเมื่อเจ้าตัวยุ่งโผล่หน้าเข้ามาหา “พี่ทำงานอยู่”
“งั้นผมขอไปดูนะ”
“จะไปทำไมเกะกะช่าง”
“มาไม่อยากรู้เหรอว่าเป็นไงบ้าง เผื่อบางอย่างมันไม่ถูกจะได้แก้ไขทันไง” เจ้าตัวกลมชักแม่น้ำทั้งห้ามาหลอกล่อเขา
“ไม่ ทีมงานคุณอรรถมืออาชีพพี่ไว้ใจ”
บลูหน้าจ๋อย ทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง มาถอนใจ เขาแพ้สีหน้าหงอยๆ ของเจ้าตัวกลมเสมอ “บลู”
“ครับ” เสียงรับหงอยๆ
“นั่งรอก่อนพี่เสร็จงานแล้วเดี๋ยวเดินไปดูด้วยกัน”
“ครับ” กระปุกหมูร่าเริงขึ้นมาทันที ดวงตาวาวๆ คู่นั้นทำให้เขาชักไม่มั่นใจ ตกลงเมื่อกี้เจ้าตัวแสบจ๋อยจริงหรือจ๋อยหลอกเขากันแน่ แต่เอาเถอะคิดไปก็เท่านั้น สุดท้ายเขาก็อดตามใจเจ้าตัวยุ่งไม่ได้อยู่ดี
• • • • • • • •
“มา” หน้ากลมยื่นเข้ามายิ้มแฉ่ง มาหัวเราะเบาๆ พยักหน้าให้เข้ามาได้
“ผมนอนด้วยนะตื่นเต้น” บลูกระโดดขึ้นมาบนเตียง ขยับตัวมานั่งใกล้เขา “พรุ่งนี้แล้วนะเราจะย้ายไปอยู่ด้วยกัน”
“แล้วทุกวันนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ” มาแกล้งขัด เจ้าลูกหมูทำปากยื่นน้อยๆ
“มันไม่เหมือนกันสักหน่อย นั่นมันบ้านของเรา”
“หึๆ พี่ชอบคำนี้ อนุญาตให้ตื่นเต้นได้”
“มาบ๊อง” บลูหัวเราะขำคำพูดของเขา “มันอนุญาตกันได้ที่ไหน ผมตื่นเต้นนอนไม่หลับมาสามวันแล้ว”
“ไม่เห็นมานอนกับพี่”
“ก็ผมต้องเก็บของนี่ครับ แต่อาคีรินทร์บอกว่าไม่ต้องเก็บไปทั้งหมดหรอก”
“ทำไมเหรอ” มาหันไปมองหน้ากลม เจ้าลูกหมูทำตาเจ้าเล่ห์ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าเขา “อาคีรินทร์บอกเวลาทะเลาะกันจะได้หนีออกจากบ้านได้ไม่ต้องเอาเสื้อผ้ามาด้วย”
“อยู่ห่างกันแค่สองหลังนี่เหรอหนีออกจากกบ้าน ฮ่าๆ” มาหัวเราะร่วน ชอบอารมณ์ขันของอาคีรินทร์
“เหอะ หัวเราะไปเถอะ ผมหนีไปจริงๆ มาจะร้องไห้ สองหลังก็สองหลังเถอะน่า”
“หึๆ ขู่พี่เหรอ” มาดึงบลูเข้าไปหา แกล้งกอดเจ้าตัวแสบแน่นๆ ฝังจมูกลงบนแก้มนุ่ม”
“ถ้าผมงอนมาจริงๆ มาจะตามไปง้อไหม” ลูกหมูเอียงหน้าขึ้นมองเขา
“อืมมม” มาทำท่าคิด “ไม่ล่ะเดี๋ยวก็กลับมาเอง”
“โหยยย” เจ้าตัวยุ่งทำปากยื่นปากยาวใส่เขา แต่จู่ๆ หน้ามุ่ยก็เปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ ดวงตาของลูกหมูดูไม่น่าไว้ใจ
“ถ้าไม่ง้อไม่มีคนจูบนะ” ริมฝีปากนุ่มยื่นขึ้นแตะริมฝีปากของเขาเบาๆ ก่อนผละออก
“จูบเด็กอนุบาลแบบนี้พี่ไม่คิดถึงให้เสียเวลา” มาทำหน้าไม่สนใจ จากหางตาเขาเห็นกระปุกหมูทำตาวาว ก่อนที่คอของเขาจะถูกดึงให้ก้มลงไปหา คราวนี้ริมฝีปากที่แนบชิดลงมาบดเบียดมากยิ่งขึ้น แต่เพราะไม่เคยเป็นคนเริ่มก่อนจึงดูเงอะงะ มาคิดจะแกล้งอีกสักพักแต่ความไร้เดียงสาของจูบนั้นทำให้เขาอดใจไม่ไหว
“มา” กระปุกหมูเรียกเขาเสียงพร่า มาไล้ริมฝีปากปัดผ่านแก้มนุ่มให้เวลาอีกฝ่ายหายใจ ก่อนที่ริมฝีปากจะฉกลงปิดริมฝีปากนุ่มอีกครั้ง ลิ้นอุ่นแทรกเข้าไปภายใน ควานหาความหวานที่เขาคุ้นเคย
“ทีนี้ใครจะง้อใคร” มากระซิบชิดริมฝีปาก เจ้าตัวกลมทำตาโต “มาขี้โกง”
“หึๆ “ มาผละหน้าออก ขืนมากกว่านี้เขาคงอดใจไม่ไหว
“มาไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ” บลูซบหน้าบนไหล่ของเขา มากอดไว้ในอ้อมแขนหลวมๆ
“ไม่”
“เซ็งเลย” เจ้าตัวกลมทำหน้าเซ็งตามที่พูด
“พี่ไม่ตื่นเต้นไม่ได้แปลว่าไม่อยากย้ายไปอยู่กับเราเร็วๆ นะ แยกให้ออก”
แค่นั้นเจ้าตัวกลมก็สดชื่นขึ้นมาทันตา “พรุ่งนี้เราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ”
“แปลว่าพอย้ายปุ๊บพี่ปล้ำเราได้เลยใช่ไหม”
“มา~”
“ฮ่าๆ พี่ช่วยเบรกไว้ไงเดี๋ยวเราน้ำตาซึมอีก” มาลูบผมนุ่มให้อีกฝ่าย
“ก็ผมมีความสุขนี่ครับ น้ำตาของความสุขไม่เป็นไรหรอก”
“เป็นสิ ไม่ว่าน้ำตาแบบไหนพี่ก็ไม่อยากเห็น พี่ชอบเห็นกระปุกหมูของพี่ยิ้มมากกว่า”
“ผมรักมาที่สุด”
“พูดผิดหรือเปล่า”
“จะผิดได้ยังไงครับ” คนบอกรักหวานๆ งงเมื่อถูกอีกฝ่ายท้วง
“ผิด ต้องบอกว่าบลูรักมาที่สุด”
“บลูรักมาจ๋าที่สุด” บลูพูดใหม่ด้วยน้ำเสียงนุ่มหู ดวงตาที่สบประสานกันเต็มไปด้วยความรัก มาเชยคางของบลูขึ้น แตะแต้มริมฝีปากลงไปแผ่วเบา “พี่ก็รักเราเจ้าลูกหมู”
• • • • • • • •
“มา!” น้ำเสียงตื่นเต้นบวกกับดวงตาเบิกว้างของบลูเพียงพอแล้วสำหรับสิ่งที่เขาตั้งใจทำให้
“มาทำห้องนี้ด้วยเหรอ”
ใช่”
บลูหน้าตาเหยเกทำท่าจะร้องไห้ ห้องที่เขายืนอยู่คือห้องทำงานธรรมดาๆ ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากมาย ข้าวของเครื่องใช้บางส่วนไม่ใช่ของใหม่ แต่มันทำให้เขามีความสุขที่สุด
“ผมคิดถึงจัง”
“พี่ก็เหมือนกัน”
โต๊ะทำงานตัวใหญ่คล้ายกับโต๊ะทำงานของอาคีรินทร์ โซฟาเข้ามุมที่เขานอนเล่นตั้งแต่เด็กถูกยกมาวาง พรมผืนนุ่มที่ผ่านการใช้งานมาแล้วถูกวางไว้ในตำแหน่งเดิม พร้อมกับโต๊ะญี่ปุ่นที่พวกเขาใช้นั่งทำการบ้านด้วยกัน
“พี่ไปขอมาจากอาคีรินทร์ ดีที่มันยังถูกเก็บเอาไว้อย่างดี คุณอรรถช่วยจัดการให้มันเหมือนใหม่อีกครั้ง”
บลูคิดว่าเขาจะไม่ร้องไห้แต่ก็ร้องออกมาจนได้
“อย่าร้อง” มาไล้นิ้วไปบนแก้มนุ่ม ช่วยเช็ดน้ำตาออกให้
“มา~ ผมมีความสุขที่สุดเลย”
“แค่นี้พี่ก็พอใจแล้ว” มาจรดจมูกลงบนหน้าผาก ก่อนแตะแต้มอีกครั้งที่ข้างแก้ม
“มาร้ายจัง ไปคุยกันตอนไหนครับปิดผมสนิทเลย”
“ไม่งั้นก็ไม่ตื่นเต้นสิ”
“ผมจะขลุกอยู่แต่ในห้องนี้ทั้งวันเ”
“หึๆ”
“ขอบคุณครับ” บลูเขย่งเท้าขึ้นจรดริมฝีปากลงบนแก้มของมาซ้ายขวา สิ่งที่มากกว่าความทรงจำเก่าๆ คือความใส่ใจของอีกฝ่าย มาไม่ใช่ผู้ชายหวาน ไม่เคยมีของขวัญเซอร์ไพรส์ ไม่มีเทศกาลพิเศษ แต่นั่นไม่จำเป็นสักนิด ขอแค่มาเป็นมาของเขา อย่างที่เป็นมาตลอดก็พอแล้ว
“พี่มีอีกอย่างให้เราดู”
“อะไรครับ”
“เดี๋ยวเราก็เห็น” มาจับมือของบลู จูงให้เดินไปด้วยกัน เขาพากระปุกหมูขึ้นชั้นบนตรงไปยังห้องนอน
“มูมู่ อู๊ดอู๊ด” บลูหัวเราะถูกใจ รีบเดินตรงไปที่เตียง ตุ๊กตาหมูสีฟ้ากับตุ๊กตาหมีตัวนุ่มถูกวางไว้ข้างกัน
“ทีนี้ก็อยู่กันครบแล้วนะ ไม่ต้องแยกกันกอดแล้ว”
“โอ๊ยย มาของผมน่ารักที่สุด” บลูโถมเข้ากอดพี่ชาย คนรักและหุ้นส่วนชีวิต ถึงตอนนี้เขากล้าพูดได้ว่าชีวิตของเขาสมบูรณ์แล้ว
“เสียงเปิดประตูหน้าดังแว่วขึ้นมาถึงชั้นบนผ่านทางหน้าต่าง มาเดินไปชะโงกดูเพื่อให้แน่ใจ
“ไปกันเถอะ ทุกคนมากันแล้ว”
“ครับ” บลูพยักหน้า สิ่งหนึ่งที่สำคัญพอๆ กับความรัก คือครอบครัว วันนี้ทุกคนต่างมาแสดงความยินดีกับบ้านใหม่ของพวกเขา กับการเริ่มชีวิตของคนสองคนที่ต่อจากนี้จะดำเนินไปด้วยกัน ไม่มีความสุขใดจะมากไปกว่าการได้อยู่ท่ามกลางคนที่เรารัก
“บลู”
“ครับ”
“ไม่ตั้งชื่อบ้านเหรอ เห็นเราตั้งชื่อทุกอย่างเลย”
“ผมแอบคิดชื่อไว้ด้วยครับ แต่มันเชยๆ ทั้งนั้นเลย เกรงใจมากด้วย ไม่มีก็ได้”
“หึๆ แต่พี่มีตั้งไว้นะ”
“หือ? ชื่ออะไรครับ” บลูแปลกใจเพราะเรื่องแบบนี้มาไม่เคยสนใจ
“ชื่อว่า..บลูมารัก”
ลูกหมูตัวกลมกัดริมฝีปากจนสั่น ไม่ใช่ว่าเขาจะร้องไห้แต่ขำจนทนไม่ไหว”
“หัวเราะอะไร” มาจ๋าของเขาหน้าแดงเรื่อ “เดี๋ยวเถอะเดี๋ยวเราจะโดน”
“ตั้งขื่อครั้งแรกมันก็จะประมาณนี้แหละครับผมเข้าใจ เชยๆ นิดไม่เป็นไร” บลูพยักหน้าหงึกหงัก “โอ๊ย โอ๊ย” เขาร้องลั่นเมื่อมือใหญ่ดึงแก้มทั้งสองอย่างของเขายืดออก
“แซวพี่เหรอ” มาดึงจนสุดถึงปล่อยมือ เจ้าตัวกลมลูบแก้มป้อยๆ
“แต่ผมก็ชอบนะครับ ชื่อน่ารักมาก บลูมารัก มารักกันตลอดไปนะ”
“หึๆ เราพูดเชยยิ่งกว่าพี่อีก”
“มาอ้า” บลูก้าวตามขายาวๆ ที่เดินนำลงไปชั้นล่าง สอดมือเข้าไปจับ คนตัวโตหันมายิ้มให้เขา ดวงตาที่มองมาอ่อนโยนและบลูพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรัก สำหรับเขาแล้วไม่มีอะไรที่อยากได้ไปมากกว่านี้ ขอแค่มีมาจ๋าอยู่กับกระปุกหมูก็พอแล้ว
อยู่ด้วยกันไปนานๆ นะมาจ๋าของผม- Happy Ending -** ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาจนจบนะคะ หวังว่านิยายเรื่องนี้จะทำให้ยิ้มได้และมีความสุข ^^
** "บลูมารัก" ตีพิมพ์กับ สนพ.SENSE BOOK นะคะ วางจำหน่ายประมาณปลายเดือนนี้หรือไม่เกินต้นเดือนหน้า บลูมารัก Special จะเป็นคู่ของไคกรมค่ะ ได้ข้อมูลจากสนพ.แล้วจะมาแจ้งรายละเอียดให้ทราบอีกครั้งนะคะ
** สุดท้ายฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยค่า "ของหายอยากได้คืน" นิยาย feel good ไม่ดราม่านะคะ เปลี่ยนบรรยากาศมาให้พระเอกเป็นคนตามตื้อ งอนง้อนายเอกบ้างไรบ้าง หวังว่าจะชอบกันนะคะ ><
ของหายอยากได้คืน Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
