**บลูมารักมีทั้งหมด 28 ตอนนะคะ เหลืออีกสองตอนก็จบแล้ว ส่วนเรื่องไค&กรมที่ถามกันเข้ามา คู่นี้มีเขียนเป็นเรื่องสั้นนะคะ (เล่มเล็ก) แต่ไม่มีลงให้อ่านในเว็บเพราะเขียนเป็นเล่มพิเศษให้สนพ.ค่า ตอนที่ 26: หึงแฟนมาก“มา~”
“เป็นอะไรกระปุกหมูหน้าตาตื่นมาเลย" มาขำมากกว่าตกใจ เพราะสีหน้าของอีกฝ่ายบอกชัดว่าไม่ใช่เรื่องร้าย
"มี..มี.."
"มีอะไร" หายใจก่อนแล้วค่อยพูด มาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ รอให้ลูกหมูนั่งลง
"มีรุ่นน้องมาจีบผม!"
"อะไรนะ?"
"จริ้งจริง คราวนี้ผมไม่ได้แกล้งให้มาหึงนะ มีรุ่นน้องมาชอบผมจริงๆ"
"รุ่นน้อง?"
"ใช่ เรียนปีหนึ่ง"
"แล้วเรารู้ได้ยังไงว่าน้องชอบ"
"ตอนกินข้าวกลางวันผมกับกรมนั่งอยู่ด้วยกัน แล้วน้องก็เดินเข้ามายืนที่หัวโต๊ะบอกว่าผมชอบพี่ครับ"
มาขยับตัวขึ้นนั่งหลังตรง เขาชักไม่ขำ
"มา"
"หือ?"
"มาไม่ได้ไปทำสาวที่ไหนอกหักแล้วน้องเขามาเอาคืนให้พี่สาวใช่ไหม"
“หึๆ” แม้แต่ตอนที่เขากำลังหัวเสีย เจ้าตัวกลมก็ยังทำให้เขาหัวเราะได้ "ดูละครมากไปหรือเปล่าเรา"
"ผมดูละครที่ไหนมาก็รู้"
"หรือจริงๆ เรากะมาหลอกถามพี่ จะได้รู้ว่าพี่แอบไปจีบใครหรือเปล่า"
"มาผมพูดจริงๆ" กระปุกหมูทำหน้ามุ่ยที่เขาไม่เชื่อ
"พี่เชื่อ แล้วเราปฏิเสธไปหรือเปล่า"
"อืม ผมบอกน้องว่าผมมีแฟนแล้ว แต่น้องบอกว่า..." กระปุกหมูทำท่าอึกอัก
"บอกว่าอะไร"
"ไม่มีอะไรๆ เอาเป็นว่าผมบอกแล้วว่ามีแฟน"
"กระปุกหมู!"
บลูก้มหน้าลง เหลือบสายตามองเขาแบบกล้าๆ กลัวๆ "น้องบอกว่าจะรอ"
ดวงตาของชายหนุ่มลุกวาบ สีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจัง "สรุปคุยกันรู้เรื่องหรือยัง"
"ผมพูดไปหมดแล้วพูดทุกอย่างเลย แต่น้องก็ยืนยันบอกว่าไม่เป็นไร น้องอยากรอ"
"ตั้งแต่พรุ่งนี้พี่จะไปรับไปส่งเราเอง"
"ไม่ต้องๆ ช่วงนี้มางานยุ่งมากเดี๋ยวผมจัดการเอง"
ระฟ้าไม่ได้ไปรับไปส่งบลูมาสักระยะเพราะโปรเจ็คที่ทำอยู่ทำให้ยุ่งมาก กระปุกหมูเข้าใจเรื่องนี้ดีไม่เคยบ่นเลยที่เขามีเวลาให้น้อยลง
"แน่ใจนะว่าเราจัดการได้"
"ได้ครับ"
ระฟ้าไม่ไว้ใจสักนิด ไม่ใช่ไม่ไว้ใจว่าบลูจะเปลี่ยนไป แต่ไม่ไว้ใจว่าเจ้ากระปุกหมูของเขาจะจัดการขั้นเด็ดขาดได้จริงหรือไม่ แม้ความแสบของลูกหมูจะไม่เป็นรองใคร แต่เรื่องใจอ่อนใจดีก็ขึ้นชื่อมากเช่นกัน
• • • • • • • •
“ทางนี้ครับพี่มา” กรมยกมือขึ้นโบกเรียก บลูเงยหน้าขึ้นมอง ลูกชิ้นยังคาอยู่ในปาก
"มา~ ไม่เห็นบอกเลยว่าจะแวะมา"
"พี่บอกแล้ว"
"บอกตอนไหนครับผมไม่ได้ยินนะ" บลูพยายามนึกว่าพลาดไม่ทันฟังตอนไหนหรือเปล่า
"บอกนี่" กรมยกมือขึ้นยิ้มทะเล้นให้เพื่อน
"แล้วทำไมถึงไม่บอกกันบ้าง" บลูนึกอยากฟาดเพื่อนเรื่องอย่างนี้เก็บไว้ทำไม
"สงสัยลืม" กรมยักคิ้วให้เขา ดูจากสีหน้าเพื่อนแล้วบลูไม่เชื่อสักนิด แต่ทำอะไรไม่ได้แล้ว
“พี่บลูครับ ดีจังนึกว่าจะมาไม่ทันแล้ว” เด็กหนุ่มหน้าตี๋ผิวขาวใสเดินเร็วๆ เข้ามาหาที่โต๊ะ มาประเมินอีกฝ่ายจากสายตา เป็นเด็กหน้าตาดีพอใช้ ปีหนึ่งน่าจะอายุสิบแปดหรือสิบเก้าปี ส่วนเขาอายุยี่สิบเจ็ดปี ห่างกันเกือบสิบปี ระฟ้าถึงกับถอนใจ ถ้าเขาทำอะไรลงไปจะกลายเป็นว่าเขารังแกเด็กไหม
“ผมจะชวนพี่บลูกับพี่กรมไปกินข้าวเย็นครับ”
“ขอบคุณมากที่ชวนแต่แฟนพี่มารับแล้ว” บลูหน้าแดง เขาเขินเวลาเรียกระฟ้าว่าแฟน แต่เพราะอยากทำอะไรให้เด็ดขาดจึงยอมพูดออกมา
“แฟน?” เด็กหนุ่มหันมามองระฟ้า “งั้นไม่เป็นไรครับพรุ่งนี้ก็ได้ หรือวันมะรืนก็ได้ ยังไงผมก็ว่างสำหรับพี่บลูเสมอ”
“ถ้าอย่างนั้นก็วันนี้เถอะ”
“มา!” กระปุกหมูตาโตหันมามองหน้าเขา แม้แต่กรมก็หันมามองด้วยความสนใจ
“วันนี้พี่ว่าง” มาตอบสั้นๆ
“เอางั้นเหรอครับ” กระปุกหมูเสียงอ่อย ขณะที่กรมกลับอมยิ้มสีหน้าเหมือนกำลังสนุก
“ใช่”
“ก็ได้ครับ” บลูพยักหน้า เขาหันไปมองรุ่นน้อง “กัสจะไปด้วยกันหรือเปล่าพวกพี่จะไปกินข้าวเย็นกัน”
“ไปครับ” เด็กหนุ่มพยักหน้า
“โอเค งั้นพี่แนะนำให้รู้จักกันก่อน นี่พี่มาแฟนพี่ ส่วนนี่กัสครับเป็นรุ่นน้องอยู่ปีหนึ่ง”
“สวัสดีครับ” มายิ้มรับเมื่ออีกฝ่ายยกมือขึ้นไหว้เขา
“กัสเอารถมาใช่ไหมเดี๋ยวขับตามพวกพี่ไปนะ”
“พี่บลูไปรถคันเดียวกับผมได้ไหมครับ ผมขับคนเดียวเผื่อหลังกัน”
“ไม่หลงแน่ ร้านอยู่ใกล้ๆ นี่เอง” บลูตัดสินใจเลือกร้านใกล้มหาลัย “กัสก็รู้จักร้านนี้ที่วันก่อนพี่ก็อตพาไปเลี้ยงมื้อกลางวันไง”
มาเห็นเด็กหนุ่มเม้มปาก “ก็ได้ครับ”
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมไปกันเถอะ” มาวาดมือลงบนไหล่ของกระปุกมือ กอดเอาไว้หลวมๆ ถึงยังไงก็ยังต้องให้เกียรติสถาบัน
“บลู นายเจอเด็กช่างตื้อเข้าให้แล้ว สลัดหลุดยากแน่” กรมรอจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายเดินแยกไปเอารถแล้วจึงพูดขึ้น
“อย่าพูดดิ” บลูทำหน้าเหนื่อยใจเขาเริ่มเห็นแววแล้วเช่นกัน ขนาดประกาศตัวไปแล้วว่ามีแฟน ขนาดว่าแฟนมายืนให้เห็นเต็มสองตา รุ่นน้องก็ทำเหมือนไม่รับรู้
“มาไม่ต้องห่วงนะผมไม่ยุ่งหรอก”
“พี่ไม่ห่วงเรา”
“แต่ห่วงกัสใช่ไหมครับ” กรมต่อให้ เขามั่นใจว่าเดาไม่ผิด
“ใช่ พี่ฝากกรมด้วยนะ”
“สบายมากครับ ไม่ต้องห่วงเลย”
“เดี๋ยว ทำไมมาไม่เชื่อผมล่ะว่าผมจัดการเองได้” บลูหน้ามุ่ย ทำไมทุกคนประเมินความสามารถของเขาต่ำ
“พี่เชื่อ แต่ฉลาดอย่างพี่ยังโดนกรมหลอกมาแล้ว พี่เลยฝากกรมดีกว่า”
“ฮ่าๆ พี่มาไม่ได้แค้นฝั่งหุ่นผมอยู่ใช่ไหมครับ”
“หึๆ” มาหัวเราะแต่ไม่ยอมตอบ อย่างน้อยมีกรมอยู่ด้วยเขาก็อุ่นใจ เพิ่งรู้สึกครั้งแรกว่าอายุที่ห่างกันทำให้เขากังวลได้เหมือนกัน
ชายหนุ่มไม่ได้กังวลเพราะเด็กที่ชื่อกัส แต่กังวลเพราะเพิ่งสำนึกว่าอาจมีคนอีกมากที่เข้ามาชอบกระปุกหมูของเขา คนที่หนุ่มกว่า หล่อกว่า อาจคุยกันรู้เรื่องมากกว่า ที่มหา’ลัยเป็นโลกอีกใบของบลูที่เขาไม่รู้จัก ความกังวลพุ่งเข้าสู่หัวใจ
• • • • • • • •
“พี่บลูชิมอันนี้สิครับอร่อย” กุ้งมะนาวถูกวางลงบนจานของบลู
“ขอบใจแต่เดี๋ยวพี่ตักเอง” บลูไม่กล้าตักคืนเพราะมันดูเสียมารยาทเกินไป
“พี่บลูจะไปออกค่ายที่คณะจัดไหมครับ”
“พี่ไม่ได้ไป”
“ไปเถอะครับ นะครับ”
บลูหันไปมองหน้าระฟ้า เขารู้สึกเกรงใจคนรัก ดวงตาจึงเหมือนเด็กหงอยโดยไม่รู้ตัว
"เป็นอะไร" มายิ้ม สายตาที่มองเขาเอ็นดู มือยกขึ้นพาดลงบนพนักเก้าอี้ที่เขานั่ง
"วันนี้เหนื่อยเหรอครับ"
"เปล่า" มาส่ายหน้า สังเกตเห็นความกังวลในดวงตาของกระปุกหมู "พี่ไม่เป็นไร ไม่ได้เหนื่อย นั่งฟังบลูคุยเพลินๆ"
"พี่มาผู้หญิงโต๊ะโน้นมอง" จู่ๆ กรมก็พูดทะลุกลางป้อง บุ้ยใบ้ไปทางโต๊ะที่อยู่ด้านหลังตนเอง
บลูมองตามสายตาเพื่อน คิ้วขมวดเข้าหากัน ก่อนหันกลับมามองมาจ๋าของเขา "มา~"
"หือ"
"หยุดหล่อได้แล้วผมหวง"
"หึๆ มันทำได้ด้วยเหรอ"
"ได้สิครับ มาทำหน้าบึ้งๆ หน่อย ตาดุๆ เลยก็ได้ พอใครมองมาก็ขมวดคิ้วใส่เลย"
"ฮ่าๆ คิดได้ยังไงเรา" มายกมือขึ้นจับศีรษะกลมโยกเล่น กระปุกหมูทำปากยื่น
“คนมันหึงอะพี่ เชื่อผมเห็นยิ้มๆ ขี้อ้อนๆ งี้นะโคตรขี้หึงเลย"
“จริงเหรอ" มามองคนรักด้วยสายตาล้อเลียน
บลูทำหน้านิ่งไม่ยิ้ม ก่อนหลุดเสียงหัวเราะออกมา ดวงตาที่มองมาเป็นประกาย "จริง"
"ฮ่าๆ เห็นไหมพี่" กรมหัวเราะชอบใจ
มามองตรงไปยังเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างหน้า สายตาคู่นั้นไม่ละไปจากกระปุกหมูของเขา มาไม่ควรรู้สึกอะไรแต่เขากลับกังวล สายตาแบบนี้ไม่ใช่เหรอที่เจ้าตัวกลมใช้มองเขาตลอดมา
• • • • • • • •
"บลู"
"ครับ"
"รักพี่ไหม"
"อะไรนะครับ" กระปุกหมูยิ้มขำเขา มาเอนตัวลงนอนหนุนตัก จับมือมากุมไว้บนอก
"ทำไมวันนี้มาอ้อนจังครับ"
"พี่อยากอ้อนแฟนบ้างไม่ได้เหรอ" มาเงยหน้าขึ้นสบตากลมโต
"ได้สิครับ ผมแปลกใจเพราะไม่ค่อยเห็นเท่านั้นเอง"
"ไม่เห็นตอบพี่เลย รักหรือเปล่า"
"รักสิครับ ผมรักแค่มาคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก ไม่รักมาจ๋าของผมแล้วจะให้ไปรักใคร"
"หึๆ"
"อารมณ์ดีแล้วเหรอครับ" บลูก้มหน้าลงแตะริมฝีปากที่หน้าผากอีกฝ่ายอย่างเอาใจ
"พี่ไม่ได้อารมณ์เสีย"
"แล้วเป็นอะไรครับ"
"หึง"
"อะไรนะครับ!"
"พี่หึงเรา ชัดหรือยังครับคุณว่าที่ภรรยา"
"มา~ อย่าล้อผมสิครับ"
"พี่ล้อที่ไหน หรือเราไม่ใช่" ดวงตาของมาเป็นประกาย ยิ่งกระปุกหมูหน้าแดงมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งชอบเท่านั้น
"ไม่ใช่สักหน่อยครับ"
"บลู!" คนกำลังสบายใจกลับมาทำหน้าเครียดอีกครั้ง
"ก็ตอนนี้ผมเรียนอยู่เป็นแค่แฟนก็พอ เอาไว้เรียนจบก่อนผมจะมาทวงตำแหน่งว่าที่ภรรยา" บลูแดงก่ำแต่ก็ยังพูดต่อจนจบ
"ฮ่าๆ เหมือนที่สัญญาว่าโตขึ้นแล้วจะมาจีบพี่ใช่ไหม"
"ใชครับ มาก็รู้ว่าผมรักษาสัญญาแค่ไหน"
"ตกลง" มาจับมือของบลูขึ้นมาแตะริมฝีปาก เจ้าตัวกลมทำให้เขาสบายใจได้เสมอ ความกังวลที่ไม่ควรเกิดขึ้นจางหายไป
“มา”
“หือ”
“พรุ่งนี้ผมจะไปบอกกัสว่าถ้าน้องยังคิดว่าผมเป็นแค่รุ่นพี่ไม่ได้ก็อย่าเพิ่งมาสนิทสนมกัน เพราะผมหึงแฟนมาก”
“กระปุกหมูพูดสลับหรือเปล่า" มาหัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดประหลาด
"ถูกแล้วครับ เพราะผมหึงแฟนมากเลยต้องทำตัวดีๆ ไง ทำตัวให้มีคุณค่า ทำตัวให้แฟนภูมิใจ แฟนจะได้ไม่อยากไปไหน"
"ใครจะไปไหน พูดดีๆ นะเจ้าลูกหมู"
"อ๋อ รุ่นนี้ไล่ก็ไม่ไปเนอะ"
"หึๆ ได้ทีเล่นใหญ่”
"ก็นานๆ ทีมาจะหึงผมนี่ครับ" กระปุกหมูยิ้มแป้น ดูภูมิใจในตัวเองมาก
"ตั้งแต่พรุ่งนี้พี่จะไปรับไปส่งเราเอง"
"ดีจัง แต่ไม่เป็นไรครับ ผมอยากให้มาได้พักผ่อน ผมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี"
"แต่.."
"แล้วก็สัญญาว่าจะทำให้คนรอบข้างเป็นเด็กดี ไม่มีปัญหามากวนใจมาด้วย มาเชื่อใจผมได้"
"ตกลง แต่ขอไปส่งบางวันที่พี่ว่างนะ อย่างน้อยเอาหน้าไปโชว์ให้เห็นบ้างก็ยังดีว่ากระปุกหมูมีแฟนแล้ว"
"นี่มาตัวจริงหรือเปล่า ใครเข้าสิงบอกมานะ ทำไมน่ารักแบบนี้"
"เจ้าตัวยุ่งเดี๋ยวเราจะโดน"
"ฮ่าๆ" กระปุกหมูหัวเราะชอบใจ ชายหนุ่มพลอยหัวเราะตามไปด้วย “ผมรักมาคนเดียวครับ สบายใจได้เลย”
การประคับประคองความรัก นอกจากความรักและความผูกพันที่มีให้กันแล้ว ยังต้องมีความใส่ใจและเชื่อใจเป็นส่วนผสมสำคัญรวมอยู่ด้วย โชคดีของเขาที่กระปุกหมูมีครบทุกอย่าง แล้วอย่างนี้มีหรือเขาจะปล่อยไป
ทำตัวเองให้ดีที่สุดเพราะหึงแฟนมาก ต่อไปเขาก็จะทำเหมือนที่กระปุกหมูทำเช่นกัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★♥ บลูมารัก ♥★ ตอนที่ 28 [End]★ 07/08/18 ★ P: 40 (อ่าน 263192 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก