หัวข้อ: ✻✻ ค ว้ า เ ดื อ น ✻✻ Chapter 22-23 END / P.13 [22.09.2018]

[Orange151987]

 

[cavalli]

 


ไม่ใช่แค่แดนน่ะ คนอ่านก็ค้าง !!

[Al2iskiren]

คราม!! แดนค้างนะ

เราก็ค้าง 555+

[yasperjer]

ครามจะปล่อยให้แดนค้างแบบนี้ไม้ด้ายยยยยยย

[stickyyrice]

ค้างเติงไปหมดด

[diltosscap]

ชอบแบบเนียนๆ รักกันเนียนๆ คันหัวใจเหมือนแดน

[t2007]

เราคิดมากรึเปล่า เหมือนจะเป็นเกมส์ ครามรู้ตัวตลอดว่าแดนแอบถ่ายรูปไรงี้

[Tiffany]

แหม เสียดาย

[YounIn]

เหมือนครามเป็นฝ่ายเข้าหา

[♠DekDoy♠]

รู้สึกว่าครามน่าจะกำลังหลอกล่อแดนให้ติดกับตัวเองยังไงไม่รู้แหะ คงเล็งมานานจนรู้ว่าแดนมีโทรศัพท์ส่วนตัว

[Snowermyhae]

อดเปรี้ยวไว้กินหวานเหรอจ๊ะ 

[faluao]

เฮือกกกกก กำลังเคลิ้มเลยจ้าาา

[JokerGirl]

ครามมาทำให้อยากแล้วจากไป

[Fallinlove]

รู้สึกอยากอ่านฝั่งครามบ้าง
อยากรู้ว่าคิดอะไร รู้สึกยังไงกับแดน
จะได้เชียร์อย่างสนิทใจจริง ๆ มันแอบระแวง แหะ ๆ

[lazysheep]

น่ารักมากค่ะ แต่ตอนนี้อ่านไประแวงดราม่าไปด้วย (ฮา)

[Januarysky]

หวานนนนน
แดนน่าจะอยู่ในสายตาครามมานานแล้วแน่ๆ
อยากอ่านพาร์ทของครามจุง

[มะเขือม่วง]

 

[Primpraii]

5

 
“เฮ้อ”

ผมถอนหายใจถี่มาหลายวันอย่างคิดไม่ตก

ใช่ ผมไม่อยากเป็นเซ็กซ์เฟรนด์กับคราม แต่พอครามไม่มีทีท่าว่าจะอยากมีอะไรเกินเลยมากกว่าจูบ ทำไมผมต้องหัวใจหวิวๆ ด้วย

นี่ผมเป็นอะไรกันแน่?

ผมอยากเป็นอะไรกับครามกันแน่?

คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกจริงๆ

แล้วผมมองครามไม่ออกด้วย แต่ไหนแต่ไร ผมก็คิดว่าเขาเป็นคนที่อ่านยากอยู่แล้ว

ผมจำได้ว่ามีวันนึง คณะสถาปัตย์กำลังจัดให้ผู้เข้าประกวดเดือนตอบคำถามเพื่อให้นักศึกษาคนอื่นๆ รู้จักผู้เข้าประกวดให้มากขึ้น ผมที่ชอบไปเสนอหน้าคณะนั้นบ่อยๆ ก็คอยด้อมๆ มองๆ เวทีจากที่ไกลๆ

พิธีกรหญิงท่าทางคล่องแคล่วยิงคำถามให้กับคราม ตัวเต็งเดือนคณะสถาปัตย์

“น้องคราม พิบูลธรรม พี่อยากรู้จักน้องให้มากขึ้น ก่อนอื่นช่วยบอกหน่อยได้มั้ยว่ามาเข้าร่วมการประกวดได้ยังไง”

“น่าจะเริ่มจากมีคนเห็นรูปถ่ายของผม เพื่อนๆ เลยโหวตกันให้ผมเข้าประกวด”

“รูปนี้เนอะ” พิธีกรยกรูปถ่าย ที่ผมเป็นคนถ่ายขึ้นมา

“ครับ”

“รูปนี้หล่อมากกก ไม่แปลกใจทำไมเพื่อนถึงเชียร์ แต่อย่างน้องต่อให้เพื่อนๆ ไม่เห็นรูป ก็ต้องร่วมด้วยช่วยกันสนับสนุนให้มาประกวดเดือนคณะอยู่แล้วล่ะค่ะ”

“ไม่หรอกครับ ผมคิดว่าจริงๆ แล้วต้องยกเครดิตให้คนถ่ายภาพ เพราะผมไม่ได้ดูดีขนาดในรูป และเพราะรูปนี้ คนอื่นๆ ถึงเห็นในสิ่งที่ผมไม่เห็นตัวเองต่างหาก”

“ต๊าย พี่มองมุมไหนน้องครามก็ดูดีกว่าในรูปนะคะ”

ครามแค่ยิ้มนิ่งๆ ตอบ และเพียงแค่นั้น ก็ทำให้สาวๆ พากันกรี๊ดคอแตกได้แล้ว

ตอนนั้นผมอ่านรอยยิ้มของเขาไม่ออกจริงๆ ว่าหมายความว่ายังไง

เห็นด้วย หรือไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่พิธีกรพูดกันแน่

และตอนนี้ ต่อให้ผมคุยหรือใกล้ชิดกับอีกฝ่าย ผมก็ไม่เคยเดาท่าทีเขาออกเลย ผิดกับเขาที่เหมือนจะเดาความคิดผมได้บ่อยๆ

คิดแล้วก็รู้สึกนอยด์นิดหน่อยเหมือนกัน

“เฮ้อ”

ผมถอนหายใจอีกครั้ง และดูเหมือนการถอนหายใจครั้งนี้ จะเรียกให้ใครบางคนมาตบหัวผมดังผัวะ!

“เฮ้ย แดน พักนี้ถอนหายใจบ่อยเกินไปแล้ว แล้วนี่กลับมาสิงตึกคณะตัวเองได้แล้วเหรอ? ปกติเห็นอยู่แต่ถาปัตย์ตลอด”

คนที่ส่งเสียงดังคือ หนึ่ง เพื่อนคณะเดียวกับผม

ที่จริงหนึ่งเป็นคนที่ดูดีมากคนนึงทีเดียว แต่คงเพราะมาเป็นเพื่อนกับผมมั้ง เขาถึงได้ดูจืดจางกว่าที่ควรจะเป็น

“ก็พูดเว่อร์ไป”

“เว่อร์ตรงไหน ใครๆ เค้าก็รู้กันทั้งนั้น ว่าเดี๋ยวนี้ แดนไทที่หน้าจืดๆ เด็กนิเทศ ตัวติดกับเดือน'ถาปัตย์เป็นปาท่องโก๋”

“ห้ะ?”

นี่ผมไม่เห็นรู้ว่ามีคนไปพูดแบบนั้น ปกติในมหาวิทยาลัยผมกับครามก็ไม่ได้ตัวติดกันอะไรเลยนะ

“กุนต์มันเล่าไปทั่วว่าพักหลังชวนคุณเดือนสถาปัตย์ไปที่ไหน ก็เอาแต่บอกว่าจะไปกับแดนไทตลอด”

“......”

“หน้าออกขนาดนี้ ไม่รู้ว่าคิดอะไรก็'โง่' แล้ว”

ไม่เห็นต้องย้ำเลย เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ?

“แดน นี่เห็นว่าพวกเราเป็นเพื่อนกันมานานนะ จะขอเตือนอะไรไว้หน่อย”

“เตือน?”

“อย่าไปยุ่งกับเดือนคณะนั้นมาก รู้ป่าวว่าพวกเดือนน่ะ ร้อยทั้งร้อย เป็นพวกหยิ่ง หลงตัวเอง เห็นแก่ตัว ชอบหลอกใช้คนอื่น”

หนึ่งก็เป็นอย่างงี้เสมอ ดูจะไม่ชอบพวกเดือนของคณะอื่นๆ ไปซะหมด บางทีเขาอาจจะฝังใจ ที่ตอนปีหนึ่งตัวเองเกือบจะได้เป็นเดือนอยู่แล้ว แต่ก็ถูกแย่งตำแหน่งไปได้

“อืม...”

ผมทำเป็นพยักหน้าเออออห่อหมกตาม แม้จริงๆ จะไม่เชื่อว่าครามเป็นอย่างนั้นแม้แต่นิดเดียว

ถ้าเขาหยิ่ง ก็คงไม่เข้ามาใกล้ชิดกับคนจืดจางอย่างผม ถ้าหลงตัวเอง ก็คงไม่ตอบคำถามถ่อมตัวเหมือนตอนนั้น

เรื่องเห็นแก่ตัวยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่

ผมยังเคยเก็บภาพของคราม ตอนที่ซื้อไอศกรีมกะทิให้เด็กขายดอกไม้คนนึง ตอนนั้นเด็กแค่มองรถขายไอศกรีมตาละห้อยแค่นั้นเอง สองขายาวก็ก้าวฉับๆ ไปซื้อขนมให้เด็กแล้ว

แบบนี้จะบอกว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวเหรอ?

ส่วนเรื่องหลอกใช้คนอื่น...เท่าที่ผมรู้ ครามไม่ใช่คนแบบนั้น

ที่แน่ๆ เขาไม่เคยใช้ให้ผมทำอะไรให้สักอย่างด้วย มีแต่เขานี่แหละ ที่คอยทำอะไรให้ผมโดยไม่ได้ร้องขออยู่ตลอด

“น้องแดน เชื่อพ่อหนึ่ง ถ้าเดือน'ถาปัตย์มันจริงใจ ป่านนี้ก็ทำอะไรให้มันชัดเจนไปแล้ว”

“......”

แล้วหนึ่งก็ทิ้งระเบิดตูมใหญ่ให้ผม ก่อนจะสะบัดหน้าเดินจากไปเข้าตึกเรียน

.
.

 
คำพูดของหนึ่ง ทำให้ผมเอากลับมาคิดจนไม่เป็นอันทำอย่างอื่น

กินก็คิด นอนก็คิด

แต่คิดไปคิดมาก็นึกขึ้นได้ว่า ผมจะต้องการความชัดเจนไปทำไม ในเมื่อผมก็บอกตัวเองอยู่ไม่ใช่เหรอว่าไม่หวังที่จะคว้าเดือนที่สูงเกินเอื้อมคนนั้น

ถ้าไม่หวัง ก็ไม่เห็นต้องคิดมาก อยู่แบบนี้ ก็มีความสุขดีไม่ใช่เหรอ บางครั้งถึงหัวใจจะหวิวๆ ไปบ้าง ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ซะหน่อย

พอทำความเข้าใจกับตัวเองใหม่ได้ ผมก็โล่งใจมากขึ้น ไม่เอาแต่ถอนหายใจทั้งวันแล้ว

ไม่หวัง ก็ไม่เสียใจ หากรู้จุดยืนของตัวเอง ก็ไม่ต้องเหนื่อยหาทางไขว่คว้าสิ่งที่ไกลเกินเอื้อม

ใช่แล้วไอ้แดน อย่าเผลอลืมตัวเป็นอันขาด

ผมกลับมาที่ห้องหลังเรียนเสร็จ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็มานั่งหน้าคอมพิวเตอร์ต่อ

ผมไม่ได้อัพเดตภาพถ่ายในบล็อกตัวเองนานแล้ว ก็ตั้งแต่ที่เอาแต่ถ่ายรูปครามมากขึ้นนั่นแหละ วันนี้ฤกษ์ดีเลยลองไล่หารูปเก่ามาแต่งแล้วอัพเดตซะหน่อย

เลือกไปเลือกมา เม้าส์ก็คลิ้กไปเปิดรูปเก่าขึ้น

มันเป็นรูปบันไดทางขึ้นตึกเรียน ที่ทอดไปเห็นหน้าต่าง และที่กรอบหน้าต่างนั้นมีนกตัวน้อยสองตัวเกาะอยู่

พอเห็นรูป ความทรงจำเก่าตั้งแต่สมัยปีหนึ่งก็ย้อนฉายในหัว.. ผมถ่ายรูปนี้ ตอนที่ยืนอยู่ชั้นล่าง และตรงหน้าก็เป็นบันไดที่ทอดตัวขึ้นไปเห็นกรอบหน้าต่าง

มองออกไปด้านนอก จะเห็นก้อนเมฆขาวบนท้องนภาสดใส เสียงเชียร์ด้านนอกฟังดูน่าสนุกรับกับบรรยากาศ แล้วนกน้อยสองตัวก็ทำท่าราวกับจะขานรับเสียงคนที่ร้องเชียร์อย่างกระฉับกระเฉง

ในตอนนั้นสิ่งตรงหน้าดูสวย จนผมอดใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไม่ได้

และเพราะสนใจภาพที่สายตามองเห็นมากไป จึงไม่รู้ว่าบนบันได มีนักศึกษาหญิงกำลังเดินขึ้นชั้นบนอยู่ด้วย

มันจะไม่เป็นปัญหาเลย ถ้ากระโปรงที่นักศึกษาหญิงคนนั้นไม่รัดและสั้น ทันทีที่ผมกดถ่ายรูปแล้วเกิดเสียงชัตเตอร์ดัง ผู้หญิงคนนั้นก็คิดว่าผมไปแอบถ่ายใต้กระโปรงเธอเข้า

เธอโวยวายใหญ่ โวยวายคนเดียวไม่พอ ยังเรียกเพื่อนให้มารุมว่าผมด้วย

ผมปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็ไม่เชื่อ เค้นจะยึดเอามือถือผมไปเปิดดูให้ได้

แน่นอนว่าผมไม่ยอม ถึงผมจะเป็นคนไม่ค่อยมีปากมีเสียง แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมายุ่งกับรูปในโทรศัพท์ผมง่ายๆ เหมือนกัน แล้วผมไม่ได้ผิดเสียหน่อย รูปที่ถ่ายไม่ติดแม้แต่ชายกระโปรงเจ้าตัวด้วยซ้ำ ผมจึงไม่ยอมให้เธอเปิดโทรศัพท์ผมดูรูปด้านใน

สองหญิงหนึ่งชาย แย่งโทรศัพท์เครื่องเดียว เป็นภาพที่ใครเห็นแล้วก็คงขำ แต่ตอนนั้นผมไม่ขำจริงๆ มันน่าอายโคตรๆ แล้วที่สำคัญ ตอนนั้นผมดันไม่ได้อยู่ที่ตึกคณะตัวเองซะด้วย

...ใช่

ผมอยู่ตึกคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์

ที่มาก็เพราะผมชอบการออกแบบของตึกนี้เป็นพิเศษ...จริงๆ นะ ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นเลย

เสียงโวยวายของพวกเราที่แย่งโทรศัพท์กันกลางบันได ทำเอาเด็กสถาปัตย์คนอื่นๆ เริ่มมามุง

ไม่ใช่ว่าผมจะสู้แรงผู้หญิงสองคนไม่ได้ แต่ผมไม่อยากใช้แรงเยอะเพราะหากหัวทิ่มตกบันไดกันทั้งกลุ่มไปจะยุ่งกว่าเก่า

ตอนที่ผมสลัดมือผู้หญิงไม่หลุดอยู่นั้นเอง ก็มีคนเดินมาแทรกกลางวง

และการมาถึงของผู้ชายร่างสูง ก็ช่วยเบนสายตาของไทยมุงให้ผมได้มาก

“ทะเลาะอะไรกันตรงนี้ เดี๋ยวก็ตกบันไดหรอก”

เสียงทุ้มฟังดูเข้ม

สองขายาวก้าวฉับ พอสายตาเห็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาดีกรีเดือนคณะสถาปัตย์คิ้วขมวดกัน และเดินมาแทรกกลาง ทำให้วงพวกเราแทบแตกกันไปคนละทิศละทาง

“แดนไท...” แค่ได้ยินเสียงเรียกชื่อผมก็สะดุ้ง และเสียงของครามดุแบบนี้ ทำเอาผมตัวลีบเล็กเท่ามด “...ไปทำอะไรให้รึเปล่า”

แต่พอได้ยินจบ ก็เล่นเอาผมต้องเงยมองคนร่างสูงด้วยความงุนงง มือใหญ่อ้อมมาโอบไหล่ผมให้เข้าไปอยู่ใกล้ โครงหน้าไร้ที่ติหันไปเผชิญกับโจทย์หญิงทั้งสอง

“ก็ไอ้เนี่ย มาแอบถ่ายใต้กระโปรงเราตอนเราเดินขึ้นบันได เลยจะเอาโทรศัพท์มาลบรูปน่ะสิ”

พอโจทก์ที่หนึ่งตอบ ดวงตาคมปลาบก็หันมามองทางผม ทว่าสิ่งที่สื่อผ่านแววตาไม่ได้ดุดันอย่างที่คิด

ผมส่ายหน้าให้ก่อนจะก้มหน้าหนี

“แดนไม่ใช่คนแบบนั้น คงเป็นเรื่องเข้าใจผิด” ครามเอ่ย

ผมเองก็แปลกใจไม่น้อย ทั้งๆ ที่เราไม่ได้คุยกัน ทำไมเขาถึงมั่นใจขนาดบอกว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้นได้

“ถ้าไม่ได้ทำทำไมถึงไม่ให้ดูรูปในมือถือล่ะ?”

คราวนี้โจทก์ที่สองพูดบ้าง

“ผมไม่ได้ถ่ายรูปคุณไว้จริงๆ แล้วนี่ก็มือถือส่วนตัว ทำไมต้องเอาให้พวกคุณดูด้วยล่ะ” ผมส่งเสียง มือกำโทรศัพท์แน่น

“นั่นไง ถ้าไม่ได้ถ่าย ก็ต้องให้ดูได้สิ”

เถียงกันอย่างนี้ไปก็ไม่จบ สองสาวทำท่าจะเดินเข้ามาแย่งมือถืออีกรอบ แต่คนที่ได้มือถือจากผมไป กลับเป็นคราม

“เดี๋ยวผมดูให้ ว่ามีรูปพวกคุณรึเปล่า แบบนี้โอเคไหม”

ครามมองผู้หญิงสองคน แล้วก็หันมามองผม

เขามองมาแบบนี้ แล้วผมจะปฏิเสธได้เหรอ?

สุดท้ายผมก็ยอมให้ครามเป็นคนดูรูปในมือถือ ในใจภาวนาไม่ให้เขาเห็นรูปที่ไม่ควรเห็นเข้า

คนร่างสูงใช้ไถรูปดูแค่ครู่เดียว ก็เงยหน้าขึ้นบอกฝ่ายที่กล่าวหาผม

“ในเครื่องไม่มีรูปคุณสักรูป เมื่อกี้ก็ถ่ายแต่รูปหน้าต่างบันได”

ครามชูเฉพาะรูปล่าสุดให้พวกนั้นดู พวกนั้นจึงหน้าเสีน

พออีกฝ่ายทำท่าจะเดินไปเฉยๆ เสียงทุ้มเข้มก็เอ่ยดัก

“จะไม่ขอโทษเค้าหน่อยเหรอครับ”

นักศึกษาหญิงเอ่ยขอโทษอย่างจำใจ แล้วรีบวิ่งหนีหายไป

เดือนสถาปัตย์ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะหันมายื่นมือถือคืนให้ผม

“ข..ขอบคุณ”

ผมยกมือสั่นๆ รับไว้ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา แล้วก็นึกคำพูดอะไรไม่ออกอีก เหงื่อผุดตามข้างขมับทั้งๆ ที่ไม่ได้ร้อนอะไร

โชคดีที่หางตาเหลือบไปเห็นเพื่อนสมัยมัธยมอย่างกุนต์เดินมาจะขึ้นตึก ผมจึงรีบก้าวกระโดดไปหา และหาทางปลีกตัวจากครามมาได้.. เสียงไลน์จากโทรศัพท์ดัง เรียกความสนใจจากผม กุนต์ทักมาหาเพื่อชวนผมไปกินข้าวกับกลุ่ม

'แดน คืนนี้ไปกินหมูกะทะกันป่าว?'

บางทีออกไปพบปะเพื่อนฝูง กินให้อิ่มหนำ ก็อาจจะทำให้หยุดฟุ้งซ่านก็ได้

ผมเกือบจะตอบตกลงไปแล้ว

ทว่ามีสายเข้าจากโทรศัพท์ส่วนตัวเสียก่อน

คราม โทรเข้ามาได้จังหวะจริงๆ

[แดน คืนนี้ไปกินข้าวกันมั้ย มีร้านคนรู้จักอยากให้ลองไปดู บรรยากาศดี แดนน่าจะชอบ]

“......”

บอกมาแบบนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผมจะเลือกไปกับใคร

อยู่ๆ ก็กลายเป็นคนฮ็อตซะงั้น มีแต่คนชวนไปกินข้าวด้วย แต่ผมก็ต้องเลือกไปได้แค่ที่เดียวอยู่แล้วอะเนอะ

...ขอโทษนะเว้ยกุนต์

'โทษทีว่ะกุนต์ ไปไม่ได้ คราวหน้าละกัน'

[ว่าไงแดน มีนัดกับใครรึเปล่า] ท้ายประโยค ครามเค้นเสียงหน่อยๆ

“เปล่า ไม่ได้นัดใคร ไปสิ”

[โอเค งั้นเดี๋ยวไปรับตอนทุ่มนึง]

“อื้ม”

ผมนี่มันน่าตีจริงๆ ไหนบอกจะไม่หวั่นไหว ไม่หวังอะไรแล้วไง

เฮ้อ หัวใจเจ้ากรรม เต้นแรงอีกจนได้

.
.


CONT.


TALK มาแล้วววว ขอบคุณรีดทุกคนที่ติดตามและคอมเม้นต์ มาเชียร์ครามกับแดนกันต่อ ที่จริงพิครามก็ออกจะชัดเจนน้า น้องแดนล่ะก็ คิดมากน่าตี
เจอกันใหม่ตอนหน้า ไรท์ฝาก hashtag ทวิต

#คว้าเดือน

ไว้ด้วยเหมือนเดิมนะ




 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

มาเร็ว ไปเร็ว อยากอ่านอีก 

คราม แดน 
ก็ครามเริ่มก่อน พอแดนอยากก็จากไป
แดน ก็เสียขวัญอ่ะสิ 
       
 

[hoshinokoe]

จริงๆกะน่าจะกลั้นใจถาม ไปเลยนะแดนนน

[B52]

บางทีก็นึกกลัวคำตอบนะ

[papapajimin]

แหมมมมม อยากแหมให้ไปถึงดาวพลูโต
555555555

[BAKA]

เฮ้ออออ บางทีแดนก็ไม่ควรคิดไปเองขนาดนั้น มันก็ดูมีอะไรแปลกๆให้ผิดสังเกตอยู่นะแดน

[colorofthewind21]

แดนเอ้ยย อย่าเพิ่งนึกไปเองคนเดียวสิ

[fsbeentaken]

สั้นได้ใจจริงๆ ฮือออออ

แต่ยังไงก้รอนะคะ

[YounIn]

ก็คนที่แอบชอบชวน ใครๆก็หวั่นไหว
ไม้ใช่ว่าครามรู้? ตอนเข้าไปช่วยก็เรียกชื่อ

[iceman555]

 

[Piima]

โอ้ยยย น้องแดน

[Snowermyhae]

เราว่าครามเห็นรูปแน่ๆ

[Guill]

มาเอาใจช่วยน้องแดน