•11•
ผมนั่งกอดคุณเกรย์นิ่ง หลังจากสะดุ้งเพราะเสียงขัดจังหวะของคุณเขาจนฟันไปกระทบกับพี่ครามดังกึก ไม่รอให้สบตา ผมรีบหลบฉากออกมาคว้าคุณเกรย์ที่ช่วยดึงสติไว้ เอาไปซุกกอดที่โซฟาเช่นเดิม ...เขินแมว...
ไม่..ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าขนาดนี้เหมือนกัน...
แค่อยากทำอะไรให้ชัดเจน...ถ้าพี่ครามรู้สึกแบบนั้น ผมเองก็คงไม่ต่าง ในเมื่อไม่ได้รังเกียจรสจูบที่พี่เขามอบให้รวมถึงไม่ได้รู้สึกแปลกอะไรเมื่อตนเองเป็นคนมอบเอง อืม...ก็ไม่ได้แย่
อันที่จริง..ดีกว่าที่คิด
จนต้องมาเขินเป็นบ้าอยู่คนเดียว กับอีกหนึ่งตัวในอ้อมแขน
คุณเกรย์กรนครืดๆ บ่งบอกว่ากำลังหลับสบายเลยได้แต่อุ้มมันไว้นิ่งๆ เหม่อมองก้อนขนสีเทาที่แสนคิดถึง แทบไม่ได้หันไปดูผลการกระทำที่เพิ่งทำลงไปสักเท่าไหร่
งือ เขิน
คิดพร้อมซุกหน้าลงบนหัวคุณเกรย์ พี่ครามเองก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ไม่รู้ว่าพี่เขาทำอะไรเพราะไม่ได้หันไปมอง ก้มหน้าก้มตาหน้าแดงอยู่กับตัวเองอยู่อย่างนั้น ...สุดท้ายคนเอ่ยทำลายความเงียบก็เป็นพี่คราม
“..ปายหิวมั้ย”
“..ก็....นิดหน่อยครับ” ผมตอบตามความจริง
“งั้นลงไปหาอะไรกินมั้ย หรือยังไง”
“พี่ครามมีมาม่าเหลือมั้ยอ่ะ เดี๋ยวผมต้มกินก็ได้”
“งั้นเดี๋ยวพี่ต้มให้”
“เห้ย ไม่เป็นไร”
“นั่งลงไปเลย” คนตัวโตเอ่ยขัดเมื่อผมรีบลุกพรวดไปหาเขาที่เดินไปทางครัวรอก่อนอยู่แล้ว เกรงใจอ่ะ ไปขอมาม่าเขากินแล้วยังให้เขาทำอีก พี่ครามเห็นท่าทีเลิกลั่กของผมจึงเอ่ยต่อ “พี่ก็หิว เดี๋ยวกินด้วย”
“ให้ผมช่วย..”
“นั่งลงไปเลย” คำสั่งเอ่ยมาอีกครั้ง ผมนั่งลงเบาะโซฟาตามที่เขาเอ่ยอย่างขัดไม่ได้ อุ้มคุณเกรย์ไว้ในอ้อมกอดอีกครั้งก่อนจ้องมองไปยังโซนครัว เห็นพี่ครามหยิบนู่นหยิบนี่มาวางเตรียมเป็นวัตถุดิบ เพลินตาดี
คนตัวโตรวบผมยาวของตัวเองใหม่ก่อนลงมือเทน้ำลงหม้อ เปิดไฟต้มน้ำ แกะถุงมาม่ามาเตรียมใส่เมื่อน้ำเดือด ระหว่างนั้นก็หยิบผักสดออกมาหั่น
“....ปาย”
“ครับ?”
“มองที่อื่นไม่ได้เหรอ มันเกร็งๆ” พี่ครามว่าพลางก้มหน้าเกาแก้มตัวเอง
ง่ะ ก็ได้ ก้มมองคุณเกรย์ก็ได้....
“ปาย..”
สะดุ้งอีกครั้งเมื่อถูกจับได้ ก็คุณเกรย์เอาแต่นอนจนไม่รู้จะมองอะไรตรงไหน เลยเผลอเงยหน้าไปมองพี่ครามอีกครั้ง เป็นเหตุให้พี่ครามส่งเสียงดุขึ้นมา พอก้มหน้าหนีก็ปรากฏว่าข้าวเย็นพร้อมเสิร์ฟแล้ว พี่ครามเดินมาหาผมพร้อมถ้วยมาม่าในมือเพียงถ้วยเดียว เจ้าตัวส่งถ้วยให้ผมก่อนเดินไปประจำที่ที่โซนครัว นั่งลงไปยังโต๊ะทานข้าวที่มีเก้าอี้เพียงตัวเดียว
...นี่รังเกียจกันหรอ
คุณเกรย์เองก็กระโดดลงโซฟาทันทีที่ผมปล่อยตัวคุณเขา สี่เท้าก้าวย่างไปยังถาดอาหารของตัวเอง สะบัดหางฟูๆ นั่นไปตามจังหวะที่เดินอย่างน่ามันเขี้ยว ทันทีที่ไปประจำที่ พี่ครามก็ลุกไปเทอาหารให้ ก่อนกลับมานั่งลงที่เดิม
“...พี่คราม”
“หือ”
“ไม่มานั่งด้วยกันอ่ะ?”
“....ไม่เอาดีกว่า”
“ทำไม?”
“เดี๋ยวไม่ได้กินข้าว...”
เสียงทุ้มเอ่ยแผ่ว ผมหน้าแดงแม้จะไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร แต่คิดว่าตัวเองตั้งใจทำหน้าที่กินมาม่าต้มที่เขาทำตรงนี้นี่แหละดีที่สุดแล้ว ทั้งห้องเงียบอีกครั้ง ผมเปิดโทรทัศน์ให้มีเสียงดังคลอๆ เล็กน้อยจะได้ไม่โหวงเกินไป...จะได้ไม่เผลอแอบไปมองพี่เขาอีกด้วย
บรรยากาศทั้งผมและพี่ครามแตกต่างจากก่อนหน้านี้มากนัก โดยที่เราทั้งคู่ต่างรู้แก่ใจว่าเพราอะไร ในตอนนี้..ไม่ต่างจากการรับรู้ความรู้สึกกันแล้ว เพียงแต่ออกจะเคอะเขิน..? ที่จะต้องพูดออกมา ผมไม่ได้อึดอัด ไม่รู้พี่ครามรู้สึกแบบเดียวกันไหม เพียงแต่ไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรต่อดี
ไม่นานถ้วยมาม่าตรงหน้าก็ว่างเปล่า ผมยกไปวางที่อ่างล้างจานก่อนลงมือล้าง พี่ครามที่เมื่อครู่เดินไปเข้าห้องน้ำออกมาก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเดินมาหาผม
ใจเต้นแรง
มือใหญ่แบมือยื่นมาหาเมื่อผมขัดช้อนส้อมในมือเสร็จ ส่งมอบให้เขานำไปตากที่วางจานแต่โดยดี ตามมาด้วยถ้วยใบใหญ่ พี่ครามยืนซ้อนหลังผมแต่ไม่ได้เอ่ยอะไร พอเสร็จธุระ ผมออกไม่ได้..พี่ครามขังไว้อ่ะ
ได้แต่ยืนเหงื่อตก
“อ..เอ่อ..”
พยายามส่งเสียงเรียกเขาให้รู้ว่าหมดงานแล้ว ขยับออกจากตัวผมได้แล้ว แต่พี่ครามก็ยังยืนนิ่ง หันซ้ายหันขวาว่าจะขอความช่วยเหลือจากคุณเกรย์ แต่เห็นอีกทีคุณเขาก็นอนจองโซฟาไปแล้ว โถ่ มาช่วยกันก่อนสิ
คุณเกรย์ไม่สนใจข้อความช่วยเหลือที่ผมส่งไป จึงได้แต่ทำใจรวบรวมความกล้าหันหน้าไปเผชิญกับพี่คราม สบตาเป็นอีกครั้งของวัน ไม่สิ ของหลายๆ วัน...
เผลอเม้มปากโดยไม่รู้ตัว
คนตัวโตโน้มตัวมาหาจนผมต้องย่นคอหนี พี่ครามเอื้อมมือเข้ามาใกล้ใบหน้าก่อนดีดหน้าผากดังป็อก..
อ้าว
ทำแค่นั้นก่อนเดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนเขินหน้าแดงอยู่คนเดียว
ผมหาผ้ามาเช็ดทำความสะอาดเคาท์เตอร์ล้างจานแก้เขิน ทำสมาธิเป็นบ้าอยู่คนเดียวสักพัก ส่วนคนร้ายไปนั่งแช่โซฟากับคุณเกรย์อย่างสบายใจไปแล้ว พอหมดหน้าที่ ผมก็เดินไปหาเขา ที่จริง..อยากไปหาคุณเกรย์มากกว่าหน่อยนึง
เสียแต่คุณเขาเล่นนอนขดอยู่บนตัวพี่ครามซะอย่างนั้น
แง อิจฉาอ่ะ อยากให้คุณเกรย์นอนทับผมมั่ง
ยืนจ้องคุณเกรย์ที่หลับตาไม่สนโลกอยู่บนหน้าท้องพี่คราม อยากสะกิดให้ตื่นแต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้พี่ครามไปมากกว่านี้ รวมไปถึงไม่กล้าปลุกคุณเขาให้ตื่นจากนิทราแสนสุข แต่ก็อยากเล่นด้วยอยู่ดี...
“เทา..ลุก” คงเพราะผมมองคุณเกรย์เสียเขม็ง พี่ครามถึงเอ่ยเสียงสั่งให้ก้อนขนตรงหน้าลุกขึ้นมาหาผมบ้างล่ะมั้ง เสียแต่คุณเกรย์ยังคงนอนนิ่งอยู่ที่เดิม แต่ผมเห็นนะว่าหูเขากระดิกอ่ะ
“ลุกไปจากตัวกูได้แล้ว” พี่ครามว่าอีกครั้ง เสียแต่ผลลัพธ์ยังเหมือนเดิม เจ้าของแมวส่ายหน้า เมื่อแมวไม่ยอมสื่อสารด้วยจึงเงยหน้าขึ้นมาคุยกับผมแทน
“สงสัยมาง้อ ก่อนหน้านี้ไม่ยอมให้จับเลย”
“หรอครับ”
“อืม เอาแต่ร้องด่า เจอหน้าก็ด่า เดินผ่านก็ด่า เผลอๆ ก็ตบขากันเฉย คงหงุดหงิดที่ปายไม่มาเล่นด้วยมั้ง”
ง่า…
“วันนี้พอปายมาหามัน มันคงไม่โกรธพี่แล้วถึงมานอนหนุนกันเนี่ย”
ฮือ คุณเกรย์น่ารักอ่ะ ได้ยินอย่างนั้นแล้วอยากจับคุณเขามาฟัด เสียแต่คุณเกรย์กลับนอนนิ่งอยู่บนหน้าท้องพี่ครามไม่กระดิก สักพัก พวงหางสีเทานั่นก็เริ่มตบขึ้นลงช้าๆ เป็นจังหวะ
ผมได้ยินจากพี่ครามมาว่าถ้าแมวทำอย่างนี้แสดงว่ากำลังสบายใจ แต่ถ้ามันส่ายหางเร็วๆ หรือตบหางแรงๆ บางทีก็หมายถึงกำลังอารมณ์เสียหรือตื่นเต้น
ที่จริงก็ตื่นอยู่แต่ไม่ยอมมาเล่นกับผมสินะ คุณเกรย์ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ เอ่ยผ่านกระแสจิต แน่นอนว่าไม่ได้ผล ผมจึงหย่อนตัวลงนั่งที่ว่างข้างๆ พี่คราม สายตายังคงจ้องไปที่วัตถุสีเทาที่ขดเป็นก้อนตรงนั้น ...อยากขยำ
พี่ครามเองก็ไม่ได้ขัดขวางการนอนของคุณเกรย์ ไม่ได้ปลุกคุณเขาแต่ลูบหัวเทาๆ นั่นอย่างเบามือ คุณเกรย์เองก็หลับตาพริ้มให้เขาลูบหัวลูบหาง แง อยากลูบบ้างอ่ะ
ทำตามความคิด ผมโน้มตัวไปแตะตัวคุณเกรย์บ้างโดยใช้แขนข้างนึงยันตัวเองไว้ เพราะสัมผัสที่แปลกไปทำให้คุณเขาลืมตาตื่นมามองผม แต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีไปไหน แค่ชูคอมามองก่อนก้มหัวลงไปวางบนพุงพี่ครามเหมือนเดิม ปล่อยให้ผมได้ลูบตัวคุณเขา คุณเกรย์ไม่อยากมานอนบนพุงเราบ้างหรอ ถามคำถามในใจ แน่นอนว่าไม่มีคำตอบ
ระหว่างเกาคางคุณเกรย์ ที่นอนชั้นหนึ่งก็เริ่มขยับตัวยุกยิก พี่ครามยกมือขึ้นมาขยี้หัวตัวเอง หันหน้าหนีผมไปทำให้อ่านสีหน้าไม่ได้ ไม่รู้เป็นอะไร มืออีกข้างยกมาปิดปากสักพักก็แหงนหน้าขึ้น เพราะทำตัวยุกยิกทำให้คุณเกรย์ไหลลงมาพิงตัวพี่ครามแทนที่จะนอนบนหน้าท้องเขาแบบเมื่อครู่
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมเลิกลูบตัวคุณเขา กลับกันเลย พอมีคนลูบหัวลูบหางให้ คุณเกรย์ก็ทำหน้าเคลิบเคลิ้ม ดูชอบใจ
“ปาย....” พนักพิงของคุณเกรย์เอ่ยเสียงเบาดังขัดขึ้นมา ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ครามที่ร้องเรียกชื่อผม คนตรงหน้ายังคงยกมือปิดปาก ทำสายตาหลุกหลิก ผมมองเขาอย่างสงสัยแทนเอ่ยคำถาม
“เสื้อ...” เสียงทุ้มเอ่ย
?
“มันโป๊...”
พรวด!
ลุกขึ้นมานั่งตัวตรงทันทีเมื่อก้มมองคอเสื้อนักศึกษาที่ไซส์ใหญ่กว่าตัวไปเบอร์นึงย้วยลงมา ขนาดผมมองยังเห็นทะลุไปถึงขอบกางเกง พี่ครามที่อยู่สูงกว่าไม่รู้จะเห็นไปถึงไหน ถึงยังไงก็ไม่ใช่ผู้หญิง มองไปก็ไม่เห็นอะไร ไม่รู้จะอายไปทำไม แต่ก็อายอยู่ดี...
พี่ครามหันหน้าหนีไปอีกทาง ส่วนผมก็ก้มหน้านิ่ง เอ่ยตะกุกตะกักออกมา
“ม..ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย”
“...ไม่ใช่ผู้หญิงแต่พี่ก็จูบไปแล้วนะ”
โอเค ยอมแพ้ ไม่พูดต่อแล้วก็ได้
นั่งตัวตรงไม่กล้าโน้มตัวอีก กลัวพี่ครามแอบมอง คุณเกรย์เองก็ไม่ได้สนใจสถานการณ์ ตื่นมาเลียขนแผล่บๆ พิงเอวพี่ครามอยู่ มาช่วยกันหน่อยสิคุณ ผมสะกิดปลายหางคุณเขา คุณเกรย์หันขวับมามองคนขัดจังหวะการเลียขน เมื่อเห็นมือผมสะกิดหางเขาก็จ้องมือผมไม่หยุด
ก่อนพุ่งมาตะปบ
แปะอุ้งเท้านุ่มๆ ไว้ที่หลังมือ แช่ไว้อย่างนั้น แง นุ่มชะมัดเลย นุ่มโคตร ไม่เคยสัมผัสอุ้งเท้าคุณเกรย์มาก่อนเพราะพอไปจับทีไรก็จะหดมือซ่อนไว้เหมือนแมวหวงอุ้ง พอครั้งนี้ได้สัมผัสเต็มๆ เลยรู้สึกตื้นตัน โอ๊ย ตัวอะไรทำไมนุ่มไปทุกส่วนขนาดนี้ พอไม่ได้เจอคุณเขาเสียนาน พอได้สัมผัสอะไรก็ดีไปหมด อยากเล่นด้วยนานๆ อยากอยู่ด้วยนานๆ
ผมตาเป็นประกาย ขยับนิ้วมือล่อคุณเกรย์อีก อุ้งเท้านุ่มๆ นั่นก็ตะปบลงมาอีก ตุบ ตุบ เล่นด้วยกำลังเพลินพี่ครามก็มาอุ้มคุณเกรย์ออกไป ผมมองพี่เขาตาละห้อย
“เล่นมากไปเดี๋ยวสีเทาเผลอกางเล็บแล้วจะเจ็บเอา” พี่เขาว่าเตือน แต่ผมอยากสัมผัสอุ้งนุ่มๆ นั่นอีกให้ทำยังไง
เลยเดินไปหาพี่ครามที่อุ้มคุณเกรย์ไว้ เอื้อมมือไปจับอุ้มเท้าซึ่งๆ หน้า คุณเกรย์หดเท้ากลับครึ่งหนึ่ง แต่หดไปสุดไม่ได้เพราะถูกอุ้มห้อยต่องแต่งไว้อยู่ ผมเลยใช้โอกาสนี้ลูบๆ คลำๆ สัมผัสสิ่งแปลกใหม่
“ปาย...ระวังตัวหน่อย”
ผมแหงนมองหน้าต้นเสียง รู้ตัวว่าอยู่ใกล้กับพี่ครามมากขนาดไหนแต่ก็ไม่ได้ถอยออก
“ก็..อยากจับอุ้งเท้า...คุณเกรย์” เอ่ยเสียงสั่นเมื่อพี่ครามจ้องผมไม่หยุด หลบตาเลี่ยงการปะทะ
พี่ครามยกคุณเกรย์เข้าหาผม ผมอุ้มรับคุณเขาไว้ก่อนที่พี่ครามจะเดินขยี้หัวตัวเองอย่างแรงออกไป ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่ผมก็ได้คุณเกรย์คืนมาแล้ว
ดูโทรทัศน์ไปพลางๆ เกาหัวเกางหางคุณเกรย์ไปพลางๆ เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็ว รู้ตัวอีกทีก็สามทุ่มครึ่งไปแล้ว และคงจะไม่รู้ตัวถ้าพี่ครามไม่เอ่ยทัก
“ปาย ไม่กลับหรอ ดึกแล้วนะ” ผมถึงได้ก้มมองนาฬิกา ดึกจริงอย่างที่พี่ครามว่า แต่ไม่รู้ทำไม ยังไม่อยากกลับ
“ผมค้างได้มั้ย” เอ่ยถามพี่ครามใจเต้นระส่ำ รู้ทั้งรู้ว่าเมื่อเย็นเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ยัง...มีหน้าไปถามเขาอย่างนั้น
หนึ่งเพราะพอดึกก็ขี้เกียจกลับแล้ว สองเพราะพี่ครามเคยเอ่ยชวน แถมเวลากลับหอค่ำๆ ก็มีแต่จะเอ่ยถามว่าให้ไปส่งมั้ย ค้างมั้ยอย่างนู้นอย่างนี้ เลยคิดว่าอาจจะได้ก็ได้... สามคือ..ใจตรงกันแล้ว..คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“...พรุ่งนี้ไม่มีเรียนหรือไง”
“พรุ่งนี้อาจารย์ไม่สอน...” ผมบอก พี่ครามทำหน้าตาบู้บี้มากกว่าเดิม
“ปายไม่กลัวพี่ทำอะไรมากกว่านี้หรือไง..”
ตอบเขาด้วยสายตาสงสัย ทำอะไร...มากกว่านี้คือยังไง... ผมหน้าแดงทันทีเมื่อนึกได้
“จ..จูบหรอ”
ครั้งนี้พี่ครามยกมือถลกหนังหัวตัวเองอย่างหนัก ส่งเสียงไม่เป็นภาษาลอดผ่านไรฟัน ทำไมอ่ะ ก็มากกว่าจูบเมื่อกี้ไม่ใช่จูบที่หนักขึ้นหรอ
“เดี๋ยวพี่ก็ปล้ำหรอก..” พี่ครามกดเสียงต่ำ ส่งเสียงออกมาจากลำคอเหมือนอดกลั้นกับอะไรบางอย่าง
ปล้ำหรอ ปล้ำ?
ทันทีที่สมองประมวลผล ผมลุกขึ้นพรวดพร้อมอุ้มคุณเกรย์ไว้เป็นเกราะกันบัง
“พี่ครามจะปล้ำผมหรอ!”
“นี่ไม่รู้ตัวเลยหรอว่าทำตัวน่ารักขนาดไหนเนี่ย หา”
“ต่อหน้าคุณเกรย์เนี่ยนะ”
“แมวมันจะไปรู้เรื่องอะไรเล่า”
“แต่คุณเกรย์ก็อยู่ พี่ครามยังจะกล้าทำ-”
“จูบปายต่อหน้าสีเทาพี่ยังทำมาแล้ว!”
ผมสะอึกนิ่ง ใบหน้าเห่อร้อนจนสัมผัสได้ว่ามันต้องแดงมากแน่ๆ
“ผมไม่ให้...” ผมว่าเสียงเบา “ไม่ให้พี่ปล้ำ...”
“ไอ้เด็กนี่...” พี่ครามเอ่ยเสียงลอดไรฟันอีกแล้ว “พี่ก็ไม่ได้อยากจะจับเราปล้ำ...”
“งั้นผมนอน-”
“ถ้าปายไม่อ่อย!”
“ปายไม่ได้อ่อย!!”
เสียงดังมา เสียงดังกลับ เผลอแทนตัวเองด้วยชื่อโดยไม่ได้ตั้งใจ ตกใจเมื่อถูกกล่าวหาเลยรีบตะโกนปฏิเสธกลับไปโดยไม่ทันกรองคำพูด คุณเกรย์ในอ้อมแขนผมเริ่มดิ้นหลุด กระโดดลงไปยืนบนพื้น
พี่ครามยกมือนวดขมับตัวเอง
“ผม..ผมแค่..มันดึกแล้ว..ขี้เกียจ พี่ครามก็เคยชวนค้าง...ละก็ยัง..คุณเกรย์..คิดถึง” เอ่ยตะกุกตะกักจนแทบจับใจความไม่ได้ เสียงสั่นจนไม่อาจเอ่ยเรียบเรียงคำพูดให้ดีๆ ใหม่อีกรอบ
พี่ครามหันมาถลึงตาใส่ผม หน้าดุๆ นั่นทำเอาผมผวา
“ไปอาบน้ำเลยไป”
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
ไปเรื่อยเรื่อย~~
#คุณเกรย์
หัวข้อ: ※ MR.GREY ※ :: •ประกาศรวมเล่ม• :: P.44 :: 30.6.2017 |END| (อ่าน 346659 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก