•7•
“ช่วงนี้ยุ่งหรอ”
“หืม”
“เห็นมาๆ หายๆ รีบไปรีบกลับงี้”
“อ่อ..ครับ ใกล้สอบ”
เอ่ยตอบคำถามของพี่ครามส่วนมือก็ไม่หยุดเกาคางคุณเกรย์ ช่วงนี้ใกล้สอบอย่างที่ว่า มีบ้างที่บางวันไม่ได้มาเพราะติดอ่านหนังสือจนดึก ส่วนบางวันที่มาก็รีบมารีบกลับ เพื่อไปอ่านหนังสือสอบอีกนั่นแหละ แน่นอนว่าคิดถึงคุณเกรย์ แต่ก็ต้องแบ่งเวลาให้กับการเรียนด้วย
“สอบกลางภาคล่ะสิ”
“ครับ”
“กี่ตัวล่ะ”
“ก็....ห้า” ผมนึกรายชื่อวิชาพร้อมเอ่ยไป คุณเกรย์เปลี่ยนท่าจากนอนปกติเป็นนอนหงาย แผ่ท้องหลาให้ผมเกาพุง เห็นท่าทางน่ารักน่าหมั่นเขี้ยวทำให้หุบยิ้มไม่ได้
ขยี้พุงกลมๆ อย่างหมั่นไส้
“สีเทา เกินไปละเกินไป ทีกับเจ้านายไม่เคยให้ยุ่งท้องเลยนะ” พี่ครามว่าเมื่อเห็นท่านอนหงายของคุณเขา ผมหันไปสบตาพี่เขาพร้อมตั้งคำถามในใจ
“..มันไม่ชอบให้เล่นพุง สงสัยจั๊กจี้มั้งแตะนิดแตะหน่อยโดนตะปบใส่ทุกที มีปายเนี่ยที่มันยอม”
พี่ครามเหมือนอ่านใจผมได้ ตอบกลับมา หืม? เป็นแมวหวงพุงหรอกหรอ ผมยิ้ม ไม่ได้ตอบพี่คราม ขบขันในความน่ารักของคุณเกรย์ที่นอนหงายท้องและหันหน้าจ้องมองพี่ครามเหมือนถามว่ามีปัญหาอะไร ส่วนผมก็คลึงพุงให้คุณเขาเบาๆ คุณเกรย์ขนนุ่มขึ้นมาก พี่ครามบอกเป็นเพราะอาหารช่วยบำรุงขน ทำให้จากสภาพแมวจรในตอนนั้นดูกลายเป็นแมวคนละตัว ตัวก็อ้วนพองมากกว่าเดิมมาก
ง้าว
เหมือนคุณเขาจะรู้ว่าผมคิดอะไร ร้องปฏิเสธมาซะเสียงดัง ผมหัวเราะขำก่อนเลื่อนมือไปเกาคางแทนการง้อ
“พรุ่งนี้ปายมาป่ะ”
“อ่า..คิดว่าไม่นะครับ”
พี่ครามไม่ได้ว่าอะไรต่อ ทำให้ผมต้องอธิบายเหตุผลที่ก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะอธิบายเขาไปทำไม
“ผมต้องอ่านหนังสือ...”
“อ๋อ เปล่าหรอก...” พี่ครามว่าแค่นั้นก่อนเงียบไป ทำให้สงสัย จ้องหน้าเขาหวังเค้นหาคำตอบ พี่ครามอึกอักเล็กน้อยก่อนบอก
“ว่าจะอาบน้ำสีเทามันน่ะ กะจะชวนมาให้ช่วยอาบ แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร”
“...” ผมอ้าปากจะพูดแต่ก็ไม่กล้า ผมอยากช่วยพี่ครามอาบน้ำคุณเกรย์ ไม่เคยอาบน้ำให้สัตว์ตัวไหนมาก่อนเลยอยากทดลองกับคุณเกรย์เป็นตัวแรก แต่ก็ติดพันภารกิจจริงๆ
ผมจ้องใบหน้าคมนั่น พี่เขาก็จ้องกลับเหมือนส่งความสงสัยมาทางผม สุดท้ายก็เป็นผมเองที่บอกไป
“ถ้า...เป็นวันอื่นได้ไหมครับ...”
“อ้อ ได้สิ งั้นค่อยอาบตอนปายมาละกันนะ”
ผมไม่ตอบ ได้แต่ส่งสายตาเป็นประกายให้พี่ครามแทนคำขอบคุณ พี่ครามหัวเราะหน่อยๆ
“ว่าแต่คุณเกรย์นี่อาบน้ำได้ด้วยหรอครับ”
“ได้สิ พี่จับมันอาบเดือนละครั้งน่ะ สีเทาไม่ค่อยชอบหรอกแต่ก็หนีไม่พ้นอยู่ดี แถมตั้งแต่ไปเจอตอนคลุกฝุ่นมาก็ยังไม่ได้อาบซะที จนตอนนี้แผลแห้งแล้วเลยว่าจะจับอาบสักหน่อยน่ะ”
“ไว้รอผมมาก่อนนะ ผมอยากช่วย...สักสองสามวันได้มั้ยครับ”
“ได้ๆ ที่จริงก็ไม่รีบหรอก รออีกหน่อยให้แผลค่อยๆ หายก็ไม่เป็นไร”
“ครับ” ผมยิ้ม นึกตื่นเต้นที่จะได้เห็นแมวอาบน้ำ เกาพุงเกาคางคุณเกรย์ที่ไม่รู้ว่าอนาคตจะเจออะไรอย่างนึกสนุก
“ถ้าเป็นสำลีน่ะอาบให้ไม่ได้เลย รายนั้นกลัวน้ำมาก ต้องเช็ดตัวเอาให้อย่างเดียว”
“ได้หรอครับ...ผมหมายถึงแล้วมันสะอาดหรอ..” ผมถามต่อ รู้ว่าสำลีคือแมวตัวแรกของพี่ครามก่อนจะมีคุณเกรย์ พี่ครามเคยเล่าให้ฟังอยู่
“ขนสำลีสั้นกว่าไอ้เทามันเยอะน่ะ ปกติมันก็เลียขนตัวเองอยู่แล้ว แต่เจ้าตัวนี้นอกจากขนยาวเปื้อนง่ายแล้วยังขี้เกียจเลียขนตัวเองด้วยบางที ต้องแปรงขนให้มันบ่อยๆ”
ผมหัวเราะขำ คุณเกรย์เป็นคุณชายจริงๆ ขนาดขนตัวเองยังต้องให้คนมาแปรงให้
“น่ารักเนอะ”
“....”
“แมวน่ะ”
เบือนหน้าหนี ไม่รู้จะหน้าร้อนไปทำไม บางทีก็นึกเกลียดพี่ครามในบางอารมณ์จริงๆ
ในเย็นวันนั้น ไม่นานผมก็ขอตัวกลับ ก่อนจะมาหาใหม่ในอีกสองวันตามสัญญา เพื่อนในคณะไม่ได้นึกสงสัยอะไรเพราะปกติผมก็มักจะกลับหอเร็วอยู่แล้ว ไม่ค่อยได้ทำกิจกรรมอะไรหากไม่จำเป็นจริงๆ หรือถ้าไม่มีงานอะไรผมก็ไม่ค่อยไปเตร็ดเตร่อย่างใครเขานัก
ยิ่งพอมีคุณเกรย์แล้วยิ่งไม่ได้ไปไหนนอกจากหอ คณะ และก็บ้านคุณเกรย์...
ผมมีสอบในอาทิตย์หน้าหรือวันมะรืนที่จะถึง อ่านตำราไปจนเกือบครบแล้ว เหลือแค่ไม่กี่บทไม่กี่ตัวที่ต้องอ่านต่อ จึงเลือกมาวันเสาร์นี้เพื่อที่จะได้มีวันอาทิตย์ไว้สำหรับอ่านหนังสืออีกครั้ง
ผมมาถึงราวๆ บ่ายสาม เพราะรู้มาว่าวันเสาร์อาทิตย์พี่ครามไม่ต้องออกไปฝึกงานที่โรงพยาบาลสัตว์เล็ก แต่บางวันก็จะมีงานอย่างอื่นให้ทำ เพียงแต่ช่วงนี้พี่ครามค่อนข้างว่างทำให้ผมมารบกวนพี่เขาได้บ่อยๆ
พี่ครามลงมารับผมข้างล่างก่อนพาเข้าหอเหมือนทุกที พอประตูห้องเปิดผมก็สัมผัสถึงอากาศเย็นๆข้างใน พี่ครามเปิดแอร์ไว้ เดาว่าเพราะอากาศที่ร้อนระอุของประเทศไทยนี่อาจจะทำให้คุณเกรย์ร้อนตายก็ได้ ผมกวาดตามองหารอบห้องที่คุ้นเคย เจอก้อนขนสีเทานอนขดอยู่บนเตียง
“กำลังหลับอยู่เลยเนี่ย” พี่ครามว่าพลางตวัดสายตาไปทางคุณเกรย์ที่ขดเป็นก้อน
“งั้นรอคุณเขาตื่นก่อนก็ได้มั้งครับ” ผมว่า สงสารคุณเกรย์ที่จู่ๆจะโดนขัดจังหวะการนอนด้วยการอุ้มไปอาบน้ำ ผมเรียกแทนคุณเกรย์ว่าคุณเขาไปแล้ว ถึงแม้จะเคยพลั้งปากเรียกแต่ตอนนี้พี่ครามก็ดูไม่ได้ขำเหมือนตอนแรก ทำให้ผมไม่ต้องระวังคำพูดเวลาจะเอ่ยเรียกคุณเกรย์
ผมเดินไปนั่งโซฟาสีอ่อน หันหน้าไปที่พนักพิง นั่งจ้องคุณเกรย์ที่นอนขดอยู่กลางเตียง คุณเกรย์ยังไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของผม ให้ตายเถอะมีสัญชาตญาณแมวบ้างรึเปล่า ถ้าผมเป็นคนร้ายบุกเข้าห้องมาคุณเขาก็คงจะไม่ลุกหนีหรือเตรียมระวังตัวอะไรเลยใช่ไหม
“อ่านหนังสือจบแล้วหรอ”
“ครับ เหลืออีกไม่กี่บท ค่อยอ่านพรุ่งนี้”
“หรอ ดีแล้ว เห็นปายไปๆ มาๆ แบบนี้ที่จริงมานอนอ่านค้างที่นี่ก็ได้นะ แต่คงไม่ทันแล้วใช่มะ”
พี่ครามว่า ทำเอาผมอึกอักไม่น้อย ไม่รู้ทำไมผมดันไปเขินกับคำพูดแบบนั้นไปได้ ให้ทำยังไงเล่า จู่ๆ ก็มาชวนค้างเฉยเลย พอผมเงยหน้าขึ้นก็เห็นสีหน้าอมยิ้มของพี่คราม เป็นยิ้มที่แตกต่างจากทุกที ยิ้มเหมือนแซวเล่นอะไรทำนองนั้น ผมกลับไปก้มหน้างุดใหม่อีกรอบ
“ไว้โอกาสหน้าเนอะ” พี่ครามพูดตัดความเงียบ แต่ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองพี่เขาเพราะกลัวตัวเองแสดงสีหน้าแปลกๆ อะไรออกไป พอดีกับที่คุณเกรย์ลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสาย ผมเลยทำเป็นสนใจคุณเกรย์แทน
“คุณเกรย์ ตื่นแล้วหรอ”
คุณเกรย์หันหน้ามามองผมพร้อมอ้าปากหาว จากนั้นก็พยุงร่างอ้วนๆ เดินเตาะแตะมาทางผม ผมเอื้อมมือไปเกาคางเขาแทนการทักทาย
“ตื่นแล้วก็ไปหาปายทันทีเลยนะอ้วน” พี่ครามว่าขำพร้อมเกาหลังคุณเขาสองสามครั้งก่อนลุกไปทำอะไรกุกกักในห้องน้ำ ผมจึงนึกขึ้นได้ว่าวันนี้จะจับคุณเกรย์อาบน้ำ
“ปายจับไว้ก่อนนะ พี่หาผ้าเช็ดตัวมันแปป ต้องรีบอาบตอนมันเผลอๆเนี่ยแหละ”
ผมหัวเราะขำก่อนตอบตกลงเขาไป
ไม่นานพี่ครามก็ให้สัญญาณจากห้องน้ำ ผมอุ้มคุณเกรย์ขึ้นโดยที่แมวสีเทาไม่มีท่าทีสงสัยหรือระแวงอะไรเลย คิดดูแล้วก็สงสารมันอยู่หน่อยๆ
แต่พอผมก้าวขาเข้าห้องน้ำปุ๊ป คุณเกรย์ก็เริ่มดิ้น ทำให้พี่ครามต้องลุกไปปิดประตูห้องน้ำไว้พร้อมกับอุ้มคุณเกรย์ไปแทนผม จับคุณเขาใส่กะละมังที่มีน้ำพร้อมแล้วส่วนหนึ่งก่อนเอี้ยวตัวไปคว้าฝักบัวมาเปิดน้ำรดตัวคุณเกรย์
คุณเกรย์ไม่ร้องสักแอะแต่สีหน้าดูตื่นๆ ผมช่วยพี่ครามจับตัวคุณเขาไว้ ให้พี่ครามค่อยๆรดน้ำจนทั่วตัว
“ปายบีบแชมพูขวดสีฟ้าตรงนั้นให้หน่อย บีบแล้วทาตัวสีเทาเลย” พี่ครามว่าขณะที่กำลังพยายามจับคุณเกรย์ไม่ให้ดิ้นหนีหรือสะบัดน้ำ ผมทำตามที่พี่ครามบอก บีบขวดแชมพูแมวลงมือก่อนไปขยุ้มใส่ตัวคุณเกรย์ ขัดๆฟอกๆจนเกิดฟอง
“ใต้ท้องด้วย” ผมบีบแชมพูเพิ่มไปถูใต้ท้องคุณเกรย์ตามคำสั่ง พี่ครามก็ใช้อีกมือช่วยขัดสีฉวีวรรณคุณเกรย์ ผมใช้มือหนึ่งจับคุณเกรย์ไว้ ส่วนอีกมือก็ถูกตัวคุณเขา พี่ครามเองก็เช่นกัน แต่ทว่าจู่ๆมือใหญ่ก็เลื่อนมาโดนมือผม ผมชะงัก มันไม่ใช่โดนแบบแตะๆแต่โดนแบบแนบมือผมไปทั้งมือ
ผมมองหน้าพี่ครามแต่พี่ครามกลับเอี้ยวตัวหันหลังไปหยิบอะไรสักอย่างมา จึงได้แต่มองเขาเงียบๆ
พี่ครามควานหาแปรงสีฟันอันเก่าออกมา ล้างน้ำทำความสะอาดอยู่แปปนึงก่อนเอามาขัดตรงหางคุณเกรย์
“..โทษที” มือใหญ่เคลื่อนออกเหมือนรู้ตัวว่าวางทับมือผมอยู่ เปลี่ยนเป็นจับสะโพกคุณเกรย์แทน ส่วนอีกข้างก็ขัดหางที่เคยฟูๆนั่น..
จนกระทั่งเก็บหมดทุกเม็ด เมื่อเห็นว่าคุณเกรย์ถูกขัดทุกซอกทุกมุมแล้วจึงค่อยเปิดฝักบัว รดน้ำล้างสบู่บนตัวคุณเกรย์ออกโดยพยายามไม่ให้น้ำเข้าหู คราวนี้แมวเทาร้องแง้วง้าวเสียงดัง พยายามมุดหนีใหญ่จนพี่ครามต้องจับไว้เมื่อผมจับมันไม่อยู่ ไม่ใช่ว่าคุณเกรย์แรงเยอะหรืออะไร เพียงแต่ผมกลัวว่าถ้าผมขืนตัวคุณเขาไว้แล้วเขาจะเจ็บเอา
พี่ครามยกคุณเกรย์ขึ้นด้วยมือเดียว จับวางไว้บนพื้นห้องน้ำที่ไกลจากประตูห้องน้ำกว่าเดิม คุณเกรย์ยังคงส่งเสียงร้องเป็นพักๆ ผมรีบเข้าไปช่วยพี่ครามจับคุณเกรย์อีกแรง
“ปายมาราดน้ำแทนดีกว่า เดี่ยวพี่จับให้ ประตูมันเสียเดี๋ยวสีเทามันหลุดละจะเปิดออกไปได้”
ทำตามที่คนตรงหน้าว่า รับฝักบัวมาแทนพี่คราม ราดน้ำลงไปบนตัวคุณเขาช้าๆ ให้แน่ใจว่าล้างแชมพูจนทั่วแล้ว เสร็จพอมองเห็นก็อดหัวเราะยกใหญ่ไม่ได้
“ฮะๆๆ คุณเกรย์..ฮะๆ ตัวเหี่ยวเลยอ่ะ” ผมว่าเมื่อเห็นสภาพ จากแมวขนฟูฟ่องตัวกลมโตกลายเป็นแมวเหี่ยวๆเป็นตัวอะไรไม่รู้ที่หน้าตามู่ทู่
พี่ครามยกยิ้มทำให้ผมหยุดหัวเราะ เกร็งขึ้นมาเสียอย่างนั้น เขาคว้าไปเอาผ้าเช็ดตัวข้างหลังมาก่อนเริ่มเช็ดตัวคุณเกรย์ ผมปิดปากเงียบช่วยเขาเป็นพักๆ คุณเกรย์เริ่มร้องแง้วง้าวขึ้นมาอย่างไม่พอใจดังมาเป็นระยะ
จนเมื่อทุกอย่างเสร็จแล้ว พี่ครามก็ปล่อยคุณเกรย์ไว้ บอกให้ผมช่วยจับให้สักพัก คนพี่จัดการเก็บอุปกรณ์ในห้องน้ำ เมื่อบรรยากาศเริ่มเงียบจู่ๆ ผมก็เขินเขาขึ้นมาอีกครั้ง บ้าบอ อยู่ในห้องน้ำแคบๆ กับผู้ชายสองต่อสองนี่มีอะไรให้น่าเขินนักหนา แมวก็อยู่ คิดพลางสลัดความคิด
“ปายเอาสีเทามานี่ก่อน ต้องเป่าขน เดี๋ยวไม่สบาย”
ผมอุ้มคุณเกรย์ออกไปตามพี่คราม แอร์เย็นๆ ปะทะร่างกายทำให้รู้สึกดี แต่คุณเขาในอ้อมกอดน่าจะหนาว ผมพาคุณเกรย์ที่ห่อตัวอยู่ในผ้าขนหนูไปหาพี่ครามที่เสียบปลั๊กไดร์เป่าผมเรียบร้อย คุณเกรย์ดิ้นอย่างรุนแรง
“มันกลัวเสียงไดร์เป่าผมน่ะ ไม่รู้ทำไม” พี่ครามว่าก่อนลุกมาคว้าคุณเกรย์ไป ผมช่วยพี่เขาจับคุณเกรย์ไว้อีกแรงเพื่อที่จะได้สะดวกในการเป่าขนคุณเขาให้แห้ง
“อยู่นิ่งๆสิ เดี๋ยวขนไม่แห้งก็ไม่สบายหรอก” ผมเผลอพูดกับคุณเกรย์ที่ยังคงดื้องอแงหวังจะดิ้นหลุดจากการจับกุมนี้
“นั่นสิ...บอกกี่ครั้งแล้วก็ยังดิ้นอยู่ดี” พี่ครามกดยิ้มตอบกลับมาแทนคุณเกรย์
สุดท้ายก็ผ่านขั้นตอนการเป่าขนไปอย่างทุลักทุเล ผมปล่อยมือจากคุณเกรย์เมื่อพี่ครามบอกว่าโอเคแล้ว คุณเกรย์กระโดดหนีไปนั่งบนเตียง เลียขนที่ยุ่งเหยิงนั่นแผล่บๆพร้อมกับมองมาทางผมสองคนด้วยใบหน้ามู่ทู่ คล้ายจะก่นด่าอยู่ในใจ
ผมหัวเราะขำก่อนเดินไปหาคุณเขา “ขอโทษนะ ดีกันๆ” ว่าพลางเอื้อมมือไปให้คุณเกรย์ ทีแรกคุณเกรย์เบี่ยงตัวหลบ แต่พอเห็นผมค้างมืออยู่อย่างนั้นก็เดินมาถูไถเช่นเดิม
“อ่ะหวี ปายลองหวีขนมันสิ มันชอบนะ”
พี่ครามว่าพร้อมยื่นแปรงหวีขนแมวมาให้ ผมรับไปทำตามอย่างไม่อิดออด และเห็นจริงๆ ว่าคุณเกรย์มีท่าทีชอบใจ แปรงไปทางไหนก็จะเดินไถตาม ท่าทางน่ารักนั่นทำให้ผมหยุดยิ้มไม่ได้สักที
เมื่อสภาพคุณเกรย์จากแมวแฟบๆ เหี่ยวๆ กลับสู่แมวขนนุ่มฟูตามปกติแล้วผมก็หยุดแปรง ไถตัวลงไปนอนเล่นอยู่ปลายเตียงกับคุณเขาแทน คุณเกรย์ร้องแง้วง้าวเหมือนจะดุผมหน่อยๆ แต่ก็ยอมเล่นด้วย จนเหนื่อย ก้อนขนสีเทาก็ล้มตัวลงนอนแหมะ ผมเกาหัวเขาเบาๆ หวังจะกล่อมให้คุณเกรย์ได้หลับ
แต่ไม่คิดว่าจะกลายเป็นผมเสียเองที่เผลอหลับไป...
ผมตื่นมาตอนค่ำๆ ในห้องมืดสลัวไม่ได้เปิดไฟ สะดุ้งตื่นหันซ้ายมองขวาก็เห็นพี่ครามนั่งดูโทรทัศน์เสียงเบา คุณเกรย์ไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้ว ผมยันตัวลุก
“อ้าว ตื่นแล้วหรอ”
“...ครับ”
“พี่ซื้อข้าวมาให้นะ กินก่อนสิ” ว่าพลางลุกไปเปิดไฟ ห้องมืดทึมเมื่อครู่กลับมาสว่างอีกครั้ง
“ที่จริง..พี่ไม่ต้องปิดไฟก็ได้” ผมว่า เกรงใจเขาชะมัดที่จู่ๆ ก็ไปนอนหลับบนเตียงอย่างนั้น
“หืม ไม่เป็นไรหรอก เห็นปายเพลีย คงนอนน้อยล่ะสิท่า”
ผมไม่ตอบรับในความจริงนั้น ถ้าผมไม่ได้นอนน้อยผมคงไม่มาหลับกลางที่แปลกแบบนี้หรอก ผมพยักหน้า เทข้าวลงจานตามปกติก่อนนั่งลงกิน
“แล้วพี่ครามทานข้าวรึยัง”
“เรียบร้อยแล้วล่ะ ปายกินเลย ตามสบาย” ว่าพร้อมรินน้ำมาให้ผมหนึ่งแก้ว ผมเอ่ยขอบคุณไปก่อนลงมือทานข้าวกระเพราะหมูตรงหน้า มีคุณเกรย์ที่เดินมาจากไหนไม่รู้มานั่งข้างๆเป็นเพื่อน
เมื่อทานเรียบร้อยผมก็อาสาล้างจานให้แม้ว่าพี่ครามจะเอ่ยห้าม แต่ขอเถอะผมรบกวนพี่เขามาทั้งวันแล้ว จึงก้มหน้าก้มตาล้างจานไปแบบไม่สนใจฟังคำห้ามนั้น พลางเหลือบมองนาฬิกา เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว ผมควรกลับหอได้แล้ว คิดได้อย่างนั้นจึงเอ่ยบอกพี่คราม
“เดี๋ยวผมกลับแล้วนะครับ”
“กลับแล้วหรอ จริงๆอยู่ต่อก็ได้นะ จะค้างก็ได้พี่ไม่ว่า” เอ่ยติดตลกในช่วงท้าย ผมส่ายหน้าหวือ
“แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว และก็วันนี้ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณทำไม พี่สิต้องขอบคุณเราที่มาช่วยอาบน้ำสีเทา”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากทำ” ผมว่าพลางก้มลงไปอุ้มคุณเกรย์ที่เดินป้วนเปี้ยนอยู่รอบๆ หอมฟูแล้วลูกพ่อ กลิ่นแชมพูหอมฟุ้งนั่นทำให้ผมลอบยิ้ม
ก่อนกดจูบลงบนหัวของคุณเกรย์เบาๆ
“ผมไปแล้วนะครับ”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับเอง เดินแปปเดียวก็ถึงสถานีแล้ว” ผมรีบบอก เอ่ยย้ำอีกครั้งเพราะไม่อยากรบกวนเขาไปมากกว่านี้
“แน่นะ” พี่ครามถามย้ำอีกครั้ง อุ้มสีเทาที่โดดลงจากอ้อมกอดผมไปกอดแทน
“ครับ”
พี่ครามพยักหน้า เดินมาส่งผมที่หน้าประตูห้องพร้อมอุ้มคุณเกรย์ในอ้อมแขนใหญ่ “กลับดีๆนะ”
ผมพยักหน้ารับ
“แล้วเจอกัน”
สิ้นเสียงใหญ่ ผมพยักหน้าอีกรอบพลางค่อยๆ ปิดประตู เหลือบมองช่องประตูอีกครั้งก่อนที่จะถูกปิดสนิท
พี่ครามก้มจูบลงบนหัวของคุณเกรย์
...ที่เดียวกับที่ผมพรหมจูบไปเมื่อครู่นี้คนในห้องลอบยิ้ม
ก่อนประตูจะปิดสนิทลง...
⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹ ⊹
พี่กำลังเนียนอยู่~
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่าา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
