หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51

[inspirer_bear]

มาตินนิ ไม่สมอายุเลย หรือต้องทำตัวอ่อนกว่าวัยเพื่อที่จะได้ดูแลกุ้ยช่าย

[white_destiny]

ต้องวางแผนเลยเหรอ

 

[โซ อึน]

99300


ตอนที่ 40.2 ฟ้องร้อง


   “ตั้งโอ๋ลืมของเหรอค่ะคุณกุ้ยช่าย”คุณครูอนุบาลหนึ่งทักกุ้ยช่าย เห็นกุ้ยช่ายเดินมาหลังจากเด็กนักเรียนกลับบ้านกันเกือบจะหมดแล้ว

   “ลืมของเหรอครับ? ผมมารับตั้งโอ๋ต่างหาก”กุ้ยช่ายถาม สีหน้าสงสัย เพราะครูของตั้งโอ๋ถามเหมือนกับว่าตั้งโอ๋กลับไปแล้ว

   “เอ๋ ตั้งโอ๋กลับไปแล้วไม่ใช่เหรอค่ะ มีคนมารับไปแล้วค่ะ”ครูแก้วบอกด้วยสีหน้าประหลาดใจ

   “จะกลับได้ไงครับ ผมยังไม่ได้มารับเลย”กุ้ยช่ายตอบสีหน้าสงสัยมาก อดเริ่มเป็นห่วงไม่ได้

   “แต่ว่าคุณตาของตั้งโอ๋มารับไปแล้วนะค่ะ”

   “คุณตางั้นเหรอครับ เป็นไปไม่ได้ หรือว่า”กุ้ยช่ายหยุดคิด ความกังวลที่เคยคิดเอาไว้ก่อนหน้าเริ่มมีเค้าโครงขึ้นมา

   “มีอะไรกันรึปล่าวค่ะ ทางเรา แก้วเห็นเขายืนยันว่าเป็นคุณตาของตั้งโอ๋แก้วเลยอนุญาตให้เขารับไป”ครูแก้วพูดด้วยสีหน้าตกใจ เพราะเห็นกุ้ยช่ายเงียบไป

   “ไม่มีอะไรครับ คงเข้าใจอะไรกันผิด แล้วเขามารับไปนานรึยังครับ”กุ้ยช่ายบอกปัด

   ความกังวลเริ่มเกิดขึ้นในใจ กลัวว่าจะมีคนมาแย่งตั้งโอ๋ไปจากเขา

   “ไม่นานหรอกค่ะ สิบนาทีได้ค่ะ บางทีอาจจะยังอยู่แถวนี้”

   “งั้นเหรอครับ ขอบคุณครับ”กุ้ยช่ายตอบรับแล้วเดินออกจากตึกเรียนทันที

   ใบหน้าขาวเริ่มขมวดคิ้วมุ่นอย่างเป็นกังวล ในที่สุดเรื่องที่ไม่อยากให้เกิดมันก็เกิดขึ้น พ่อของฟ้าที่หันหลังให้ฟ้าและตั้งโอ๋มาตั้งแต่แรกหันกลับมามาเพื่อจะมาแย่งตั้งโอ๋ไป นั่นคือสิ่งที่กุ้ยช่ายกังวล

   กุ้ยช่ายเดินอ้อมตึดเรียนไปที่สนามเด็กเล่น ยังพอมีเด็กเล่อยู่บ้าง แต่ตั้งโอ่ที่กำลังมองหาอยู่กลับไม่มี

   กุ้ยช่ายเดินหาไปทั่ว ในที่ที่คิดว่าตั้งโอ๋จะอยู่ ใบหน้าขาวแสดงออกถึงความเป็นกังวล บนหน้าผากเริ่มมีเหงื่อผุด

   เป็นเพราะมาตินที่เอาแต่ฉวยโอกาสจนเลยเวลามารับตั้งโอ่ ทำให้เปิดโอกาสให้พ่อของฟ้าได้เข้าหาตั้งโอ๋

      ปกติกุ้ยช่ายจะมาเฝ้าตั้งโอ๋ก่อนเลิกเรียนตลอด    เป็นเพราะมาตินแท้แท้ ยิ่งคิดยิ่งเคือง

   กลัวว่าจะไม่ได้ตั้งโอ๋คืนกลับมา

   กุ้ยช่ายถอดใจ เดินออกนอกรั้วโรงเรียน คิดว่าพ่อของฟ้าคงจะพาตั้งโอ๋กลับบ้านไปแล้ว มือขาวยกขึ้นเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาบนขมับ

   พลันสายตาก็เหลือบไปที่รถขายไอศกรีมข้างรั้วโรงเรียนที่อยู่ไกลออกไป มองเห็นชายสูงวัยสวมชุดสูทเต็มยศ

   ใบหน้าเรียบนิ่งเต็มไปด้วยริ้วรอย แต่กลับดูน่าเกรงขาม ถึงจะเจอกันไม่กี่ครั้งแต่กุ้ยช่ายก็จำได้ดี

   คนที่ทอดทิ้งได้แม้กระทั่งลูกตัวเอง

   กุ้ยช่ายรีบเดินเข้าไปหาทันที เพราะเขากำลังอุ้มตั้งโอ๋เดินออกไป

   “ตั้งโอ๋”กุ้ยช่ายเรียก ดวงตากลมโตจ้องมองอีกฝ่ายอย่างคุกคาม ยังไงก็ยอมไม่ได้ จะยอมให้คนแบบนี้มาแตะต้องตั้งโอ๋ไม่ได้

   “จ๋า”ตั้งโอ๋เรียกเสียงใส ดวงตากลมโตมีประกาย ฉีกยิ้มแป้น กระโดดลงจากคนที่อุ้ม ในมือป้อมถือไอติมแท่งใหญ่

   คนสูงวัยมองกุ้ยช่ายอย่างสำรวจ ดวงตานิ่งสนิทมองกุ้ยช่ายหัวจรดเท้า มุมปากแสยกยิ้มอย่างดูแคลน

   “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ”

   “ครับ อุตส่าห์คิดไว่ว่าคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว”กุ้ยช่ายตอบกลับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด อุ้มตั้งโอ๋ขึ้นมา แสดงออกถึงท่าทีหวงแหนจนพ่อของฟ้ายิ้มเยาะ

   “จ๋าฮับ ทำไมวันนี้มาช้าจัง คุณตาบอกว่าเป็นพ่อของแม่ฟ้า คุณตาซื้อไปติมให้”ตั้งโอ๋โชว์ไอ้ติมในมือ ยิ้มอย่างดีใจ

   “คราวหลังห้ามไปไหนกับใครนะรู้มั้ยครับ”

   “ทำไมฮับ คุณตาเป็นพ่อของแม่ฟ้านะ”ตั้งโอ๋ถาม ตากลมโตจ้องมองอย่างสงสัย

   “อย่าไปไหนกับเขาอีก รู้มั้ย”กุ้ยช่ายบอก ดวงตาจ้องมองไปที่อีกฝ่ายเขม็ง

   “ไหงสอนลูกให้เกลียดเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองล่ะ มันไม่ดีนะรู้มั้ย”คนสูงวัยตอบ แสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย

   “ตั้งโอ๋ลูกของผม ผมรู้ว่าอะไรดีสำหรับตั้งโอ๋”

   “ตอนนี้นายคิดว่านายดีพองั้นเหรอ ทั้งที่เป็นพวกวิปริตอย่างนายเนี่ยนะ คิดว่าจะดีเหรอที่จะปล่อยให้เด็กที่ไม่รู้เรื่องราวอยู่กับคนผิแพศอย่างนาย”คนสูงวัยตอบด้วยท่าทีเหยียดหยาม

   ข่าวที่แพร่ออกไปทำให้คนไม่น้อยรับรู้ว่ากุ้ยช่ายแต่งงานกับมาติน บางทีมันอาจจะเป็นเหตุผลมากพอที่ทำให้คนคนนี้โผล่มาเพื่อจะแย่งตั้งโอ่ไป

   “เรื่องนั้นผมคิดว่ามันอยู่ที่การเลี้ยงดู ยังไงซะ ผมก็ไม่มีวันจะทิ้งลูกของตัวเอง อย่างหวังว่าผมจะเปิดโอกาสให้เขาได้เจอกับคุณอีก”กุ้ยช่ายตอบเสียงแข็ง ดวงตากลมแดงก่ำ มือที่กอดตั้งโอ๋อยู่เริ่มสั่นเทา

   “ฉันไม่ยอมให้หลานของตัวเองอยู่กับพวกผิดเพศอย่างนายแน่ เตรียมตัวไว้ให้ดี ฉันจะเอาหลานของฉันคืน”

   “ไม่มีทาง ผมจะไม่ยอมให้คุณได้แตะต้องตั้งโอ่อีกเด็ดขาด”กุ้ยช่ายตอบ น้ำเสียงเริ่มสั่น ทั้งโกรธทั้งกลัว กลัวจะเสียตั้งโอ๋ไป

   “ยังไงซะ ฉันก็อยากให้นายได้เตรียมตัวเอาไว้ ทนายของฉันจะติดต่อไป”พูดเสร็จ คนสูงวัยกว่าก็หันหลังเดินออกไป

   “เดี๋ยว”กุ้ยช่ายเรียก

   อีกฝ่ายไม่ตอบรับ แต่ชะงักฝีเท้า รอฟังสิ่งที่กุ้ยช่ายจะพูด

   “ต่อให้ตาย ผมก็ไม่มีวัน จะปล่อยตั้งโอ๋ให้ใคร คุณเคยหันหลังให้เขามาครั้งหนึ่งแล้ว คุณไม่รู้ว่าเราลำบากแค่ไหน ถ้ายังมีจิตสำนึกอยู่ล่ะก็ อย่ามาเจอตั้งโอ๋อีก”กุ้ยช่ายตอบเสียงดัง ถึงแม้ว่ามันจะสั่นเทา แต่มันก็หนักแน่น อ้อมแขนกระชับกอดตั้งโอ๋อย่างหวงแหน

   ไม่อยากให้ใครมาแย่งไป ทั้งฟ้าที่เคยเสียไปแล้วคนนึง ต่อไปนี้จะไม่มีวันเสียใครไปง่ายง่าย

   กุ้ยช่ายจ้องมองแผ่นหลังคนสูงวัยเดินออกไป

   “เป็นอะไรมั้ย”มาตินที่เพิ่งจะเดินมาทันได้ยินประโยคสุดท้าย ชะงักกับสิ่งที่เห็น

   เพราะกุ้ยช่ายลงจากรถมานาน เลยต้องมาตาม ไม่คิดว่าจะได้มาเจอเรื่องแบบนี้

   มาตินแตะไหล่กุ้ยช่ายเบาเบา พบว่ามันสั่นไหวไม่น้อย

   จ้องมองดวงตากลมโตแดงก่ำ รื้นไปด้วยน้ำตา ใกล้จะหล่นลงมาเต็มที กุ้ยช่ายไม่ตอบรับ แต่มาตินก็พอจะรับรู้ได้

   มาตินโอบไหล่กุ้ยช่ายให้เดินกลับไปที่รถ จนออกรถ กุ้ยช่ายก็ยังเงียบ แต่ก็ยังกระชับตั้งโอ๋กอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

   “จ๋าฮับ จ๋าย้องไห้ทำไม”ตั้งโอ๋ถามเสียงสั่น เงยหน้ามองหน้ากุ้ยช่าย ยกป้อมขึ้นเช็ดน้ำตากุ้ยช่ายที่ไหลลงมาข้างเดียว
   กุ้ยช่ายไม่ตอบ เพราะไม่ได้สนใจ ตอนนี้สิ่งที่กำลังคิดอยู่มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น เรื่องที่กุ้ยช่ายกำลังหวาดกลัว

   ตั้งโอ๋กำลังจะโดนแย่งไป

   “จ๋าฮับอย่าย้องไห้ ตั้งโอ๋ขอโทษ”

   “ตั้งโอ๋ผิดไปแย้ว ฮึกฮึก ตั้งโอ๋ไม่ไปแย้ว คุณตาบอกว่าเป็นพ่อของแม่ฟ้า บอกว่าจะให้ไอติม ตั้งโอ๋จะไม่ทำอีกแย้ว จ๋าอย่าย้องไห้นะ ฮือ”ตั้งโอ๋ร้องไห้ตาม กอดคอกุ้ยช่ายไม่อยากให้กุ้ยช่ายโกรธ

   กุ้ยช่ายยกมือขึ้นลูบหัวตั้งโอ๋ ตั้งโอ๋ไม่ผิด คนฝั่งนั้นต่างหากที่ผิด ผิดที่หันหลังกลับมา ผิดที่จะมาแย่งตั้งโอ๋ไป








   มาตินจอดรถได้ก็เปิดประตูอ้อมลงมาจะรับตั้งโอ๋ไปอุ้มแทน แต่กุ้ยช่ายกลับไม่ยอมปล่อย อุ้มตั้งโอ๋เข้าบ้านไป มาตินมองตามแผ่นหลังของกุ้ยช่ายเงียบๆ

   เป็นจังหวะเดียวกับรถของที่บ้านใหญ่จอดเทียบหน้าบ้าน เอาอันเดรสมาส่ง

   “ขอบคุณครับ”มาตินรับอันเดรสจากแม่บ้านมาอุ้ม รับตะกร้าของมาถือ แล้วเดินเข้าบ้านตามไป

   มองกุ้ยช่ายที่อุ้มตั้งโอ๋ไปนั่งที่โซฟา ยังกอดตั้งโอ๋ไม่ปล่อย มาตินวางตะกร้า อุ้มอันเดรสไปนั่งข้างๆ

   ไม่ชอบให้กุ้ยช่ายนิ่งเงียบแบบนี้ ให้บ่นให้ว่าเสียยังจะดีกว่า


   “คุณแม่เป็นอะไร ไหนบอกอันเดรสหน่อยสิครับ ร้องไห้ทำไปเอ่ย”มาตินพูดดัดเสียงแหลมเล็กอุ้มอันเดรสให้ยืนหันหน้าไปหากุ้ยช่าย

   อันเดรสเหมือนจะรู้งาน กระโดดดีใจ โชว์ฟังซี่หน้าที่เพิ่งผุดออกมาจากเหงือกส่งเสียงหัวเราะลั่น ตะกายมือใส่กุ้ยช่าย ชวนให้กุ้ยช่ายเล่นด้วย

   “คุณแม่ไม่สนใจอันเดรสเหรอครับ อันเดรสเสียใจนะ”มาติดดัดเสียง จับอันเดรสทิ้งตัวใส่กุ้ยช่าย ดึงไปดึงมา ให้อันเดรสดึงกุ้ยช่ายหันมาสนใจ

   “แม่กุ้ยช่ายอย่าร้องไห้นะ พ่อมาตินรักแม่กุ้ยช่าย”มาตินดัดเสียง

   กุ้ยช่ายพออันเดรสดึงผมให้หันมาก็หันตาม เร่มยิ้มที่มุมปาก

   “แม่หันมาแล้ว ไหนแม่ร้องไห้ทำไม บอกพ่อมาตินหน่อย”กุ้ยช่าย เปลี่ยนมาทำหน้ามุ่ย ปากที่เม้มเริ่มยกยิ้ม

   “อะไรกัน แม่กุ้ยช่ายไม่รักอันเดรสเหรอ”มาติดดัดสียง ยิ้มแป้น หวังให้กุ้ยช่ายยิ้มตาม เพราะเป็นห่วง ยิ่งเห็นยิ่งไม่สบายใจ

   “แม่กุ้ยช่ายไม่รักพ่อมาตินเหรอ”

   “ทำบ้าอะไร”กุ้ยช่ายพูดเสียงปนสะอื้น อดที่จะหัวเราะตามไม่ได้ ไม่รู้ใครสอนให้มาตินทำท่าทำทางตลกแบบนี้ ยังไงมาตินก็เป็นมาตินไม่ค่อยเต็มบาทตลอด

   “ก็แม่กุ้ยช่ายร้องไห้เสียใจ”คราวนี้มาตินพูดเสียงปกติ เอื้อมมือข้างนึงไปเช็ดน้ำตาที่ค้างอยู่ที่ขอบตา

   “ใครเป็นแม่ ไม่ใช่แม่สักหน่อย”กุ้ยช่ายหน้าแดง ไม่รู้ว่าเพราะจากที่ร้องไห้ หรือเพราะเขินกันแน่

   “ก็กุ้ยช่ายเป็นแม่ พี่เป็นพ่อไง ปม่กุ้ยช่ายกับพ่อมาติน”

   “บ้า”กุ้ยช่ายบ่น ทุบเข้าที่อกมาตินไปที อันเดรสพอเห็นกุ้ยช่ายทุบมาตินก็เอาบ้าง ส่งเสียงหัวเราะอ้อแอ้อย่างดีใจ

   “แม่กุ้ยช่ายเหรอ”ตั้งโอ๋เงยหน้าถาม

   “ใช่ ต่อไปนี้ลุงมาตินจะเปลี่ยนเป็นพ่อมาติน ส่วนจ๋าของตั้งโอ๋ก็เปลี่ยนเป็นแม่กุ้ยช่าย ดีมั้ย”

   “ดีฮับ”ตั้งโอ๋พยักหน้า ทำหน้าตาดีใจ ทั้งที่ขอบตายังมีน้ำตาอยู่

   “เรียกพ่อมาตินได้ แต่ห้ามเรียกป๋าว่าแม่นะครับตั้งโอ๋”กุ้ยช่ายบอก ยิ้มให้ตั้งโอ๋เหมือนเดิม ยกมือขึ้นลูบหัวกลมๆ

   “ทำไมล่ะ เรียกแม่ก็ดีแล้ว ไหนอันเดรสลองเรียกแม่สิ”มาตินบ่น

   “มะมะ”อันเดรสพูดตาม ยิ้มโชว์ฟันซี่เล็ก

   “อะ อะไร ห้ามเรียกแม่กันนะ เรียกป๋าเหมือนเดิม”กุ้ยช่ายบอก หน้าแดงก่ำที่อันเดรสเรียกแม่

   “เห็นมั้ย ยิ้มได้แล้ว”มาตินพูดเสียงเบา โน้มหน้าลงไปหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่

   กุ้ยช่ายได้แต่ยกมือขึ้นทุบอกมาตินไปอีกทีอย่างเขินอาย

   “ตั้งโอ๋หอมบ้าง”ตั้งโอ๋หอมแก้มกุ้ยช่ายอีกข้าง

   “อันเดรสหอมบ้าง”มาตินอุ้มตั้งโอ๋ไปจุ๊บแก้มกุ้ยช่าย จนน้ำลายเยิ้มติดแก้มกุ้ยช่าย

   มาตินก็หัวเราะชอบใจ

   “ตั้งโอ๋หอมอันเดรสบ้าง”ตั้งโอ๋บอก คว้าอันเดรสมาหอมแก้ม คราวนี้อันเดรสเหมือนจะติดใจ กอดคอตั้งโอ๋ไม่ยอมปล่อย มาตินเลยส่งอันเดรสให้ตั้งโอ๋อุ้มแทน

   “ตะ ตา”อันเดรสเรียกตั้งโอ่ กอดคอตั้งโอ๋แน่นไม่ปล่อย

   “มีอะไร เล่าให้พี่ฟังได้มั้ย” มาตินคว้ากุ้ยช่ายมานั่งชิด กอดเอาเอวมาใกล้ตัว หล่อยให้ตั้งโอ๋เล่นกับอันเดรสอยู่ใกล้ๆ


   กุ้ยช่ายเล่าให้มาตินฟังทุกอย่าง ทั้งเรื่องที่ตาของตั้งโอ๋กำลังจะฟ้องร้องเอาตั้งโอ๋ไปเลี้ยง โดยเอาเหตุผลที่ว่าเขาแต่งงานกับมาตินมาเป็นตัวตั้งในการฟ้องร้องเรียกสิทธิในการเลี้ยงดู

   “ไม่ต้องห่วงนะครับ ทนายของนักการเมืองสู้ทนายของนักธุรกิจไม่ได้หรอก”มาตินยิ้ม ยกมือขึ้นลูบหัวกุ้ยช่ายอย่างปลอบโยน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อาาาาาาาาาาาาาา ขอบคุณที่ติดตามคร่าาาาา ร๊ากกกกคนอ่านที่สุด ไม่แน่ใจว่าวันนี้จะมาต่อตอนดึกๆอีกทีรึป่าว
เพราะว่ามันใกล้จบแล้ว อีกไม่เกิน 5ตอน ฝากอีกเรื้องไว้ด้วยนะคร้าาาาา[/color]


เป็นแนวอบอุ่น นางเอกขี้อาย พูดน้อย พระเอกความจำเสื่อม

 --------->>..............หลงจูบ..............<<------

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47583.0

[Mouse2U]

กุ้ยช่ายไม่ร้องไห้นะค้าา มาตินไม่ปล่อยให้ใครมาเอาตั้งโอ๋ที่ก็เป็นเหมือนลูกน้อยของตัวเองอีกคนไปแน่นอนค่ะ โอ๋ๆ น้าา~ มาตินสู้เขานะค้าา! ^^

[iceman555]

อีตานี้ จะมาเรียกร้องไรตอนนี้ ชิๆๆๆๆ

[▶August5th◀]

ถ้าฟ้องร้องกันจริงๆ ฝั่งกุ้ยช่ายน่าจะชนะนะ มีมาตินเป็นแนวหลังให้อีก สู้ๆ



ไม่อยากให้ตั้งโอ๋จากพ่อ อิอิ อยากให้อยู่กับอันเดรส น่ารักมากๆ 555+

[ขนมโก๋]

 

[Nus@nT@R@]

คุณตาคงคิดถึงหลานละมั้ง เลยอยากดูแลหลาน (มั้ง)

[auntreory]

  รอฉันรอเธออยู่

[brookzaa]

สู้ๆ มันจะผ่านไปได้ด้วยกีแน่นอน มี มาตินทั้งคน อออิ

[B52]

อย่าห่วงไปเลย

[●GreenTEA●]

สู้ๆนะกุ้ยช่าย

[ชัดเจนกาบ]

มาเหอะแบบยี้มันคาใจมากเลยนะ เฮ้อคนปนะเภทนี้ยังมีิยู่อีก เห็นว่าตัวเองไม่มีคนสืบสกุลละซิถึงทำแบบนี้ ขออย่าให้ผู้ชายใจร้ายคนนั้นไม่มีสิทธิ์ใดๆในการดูแลตั้งโอ๋เลยเถอะ รีบๆมานะ

[nemesis]

อดทนนะมาตินน

[white_destiny]

 

อย่าไปยอม

[โซ อึน]

เย้ คนอ่านครับหนึ่งแสนแล้วคร่าาาาาาาา ต้องขอบคุณทุกคนจริงๆ



ตอนที่ 41 ตัดพ่อตัดลูก


   “ผมเอานี่มาฝาก เผื่อจะหิว”รามิเรสยกปิ่นโตข้าวหลายชั้นอวดอดีตเลขาที่กำลังยืนอยู่หน้าไซต์งานที่กำลังก่อสร้างเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาบ้างแล้ว เหลือแค่ตกแต่งภายใน

   “ขอบคุณ”ธนพัฒน์ตอบเสียงเบารับมันมาถือ เดินนำเข้าไปในบ้าน ที่ตกแต่งภายในใกล้จะเสร็จแล้ว เหลือแค่ร้านที่อยู่ด้านหน้า ยังไม่ได้เก็บรายละเอีดยภายใน

   “ไม่เหนื่อยเหรอ มาดูเองทุกวัน”รามิเรสถาม อย่างสงสัย ทั้งที่ตัวเองก็คอยเอาข้าวเอาน้ำมาส่งธนพัฒน์ทุกวี่ทุกวัน

   เออออเอาเอง ว่าเป็นหน้าที่เสร็จสรรพเพราะธนพัฒน์ไม่ได้เอ่ยห้ามหรือออกปากไล่ กลับเต็มใจรับทุกวัน

   ธนพัฒน์เดินนำรามิเรสเข้าในครัวที่ค่อนข้างเป็นห้องแรกที่เสร็จก่อนเพื่อนธนพัฒน์เป็นคนออกปากเอง เพราะต้องใช้ก่อนเพื่อน แล้วดูเหมือนจะเป็นห้องที่ใช้บ่อยกว่าเพื่อน

   คนงานที่เดินไปมาต่างก็มองว่าเป็นภาพที่เคยชินไปซะแล้ว กับการที่มีฝรั่งตัวโต แถมหล่อยังกับนายแบบมาส่งข้าวส่งน้ำให้เจ้าของบ้านทุกวัน

   “อร่อยมั้ย”รามิเรสถาม ตักคำแรกเข้าปากตามไปติดๆ

   “อืม”ธนพัฒน์พยักหน้าตอบหน้าแดง ไม่ชินสักที เวลาที่รามิเรสจ้องด้วยดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล

   ไม่เคยมีใครจ้องเขาด้วยแววตาแบบนั้น ทำให้ทำตัวไม่ถูก ถึงได้ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว

   รามิเรสมองก็ยิ้มไปกินไปอย่างมีความสุข คุ้มที่อุตส่าห์ไปขอร้องให้เพื่อนสนิทเปิดโอกาสให้กุ้ยช่ายสอนทำกับข้าว แล้วก็มานะตื่นเช้าไปซื้อของสดมาทำ ตั้งแต่เช้า เสร็จก็เกือบเที่ยง ขับรถมานี่ก็เที่ยงพอดี




   พอกินเสร็จรามิเรสก็อาสาล้างจาน ธนพัฒน์ก็เช็ดโต๊ะเตรียมเอาวุ้นกระทิที่ทำแช่ตู้เย็นเอาไว้เมื่อคืนใส่จาน

   ไม่รู้ตัวว่าทำไมต้องทำวุ้นกะทิ แค่เห็นว่ารามิเรสชอบกินตอนที่เคยไปเที่ยวด้วยกัน ก็เลยลองทำดู
   

   “อะไรน่ะ”รามิเรสล้างจานเสร็จก็เช็ดมือ หันมาจ้องวุ้นกะทิ รูปดอกไม้ ยิ้มแก้มปริ รู้ว่ามันคืออะไร แต่ก็ถามออกไป หัวใจพองโต จ้องมองใบหน้านิ่งๆแก้มแดง

   “วุ้น กะทิ”ธนพัฒน์ตอบเสียงเบา เลื่อจานไปตรงหน้ารามิเรส

   “ทำเองเหรอ”รามิเรสถาม ยิ้มแก้มปริ

   “อืม”

   “ชอบจัง”รามิเรสมองหน้าธนพัฒน์ ไม่รู้ว่าบอกชอบอะไรระหว่างวุ้นหรือคนทำ แต่คนโดนชมก็คิดไปไกล หน้าแดงอยู่แล้วยิ่งแดงไปใหญ่




   “ไว้พรุ่งนี้ผมทำกับข้าวมาให้ใหม่นะ”รามิเรสบอก ยกมือขึ้นโบกลาหน้าประตูรั้ว

   “มะ ไม่ต้องทำมาแล้ว”ธนพัฒน์ว่าเสียงเบา

   “ทำไมล่ะ”รามิเรสถาม ใบหน้าหุบยิ้มทันที กลัวว่าธนพัฒน์จะห้ามไม่ให้มาหาอีก

   “พรุ่งนี้จะทำให้กิน”ธนพัฒน์ตอบ เสตาหลบไปมองทางอื่น ไม่กล้าสบตาสีน้ำทพเลที่กำลังเปร่งประกายวิบวับอย่างดีใจ

   “งั้น พรุ่งนี้จะรีบมานะ จะมาช่วยทำ”รามิเรสตอบ รีบเดินขึ้นรถ กลัวจะกลั้นยิ้มไม่อยู่แล้วเผลอยิ้มเหมือนคนบ้า

   ดีใจอย่างบอกไม่ถูก ยิ้มบ้ายิ้มบอระหว่างขับรถอยู่คนเดียว คิดถึงใบหน้าแดงๆ ที่หลบตามเมื่อกี้แล้วมันน่ากระโดดไปกอดแล้วหอมแก้มให้ช้ำ ทำไมธนพัฒน์ถึงได้น่ารักขนาดนี้


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


   ธนพัฒน์มองตามรถของรามิเรสไปจนสุดตา พลางยิ้มกับตัวเองบางๆ ไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้ตัวเองถึงได้ยิ้มบ่อยผิดปกติ

   “เมื่อกี้ ใครเหรอ”เสียงทุ้มต่ำอยู่ด้านหลัง เรียกให้ธนพัฒน์หันไปมอง

   “พ่อ”ใบหน้าของธนพัฒน์เปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบนิ่งทันที

   “แกยังไม่ได้ตอบฉัน”

   “คุณรามิเรส”

   “อ้อ เจ้านายเก่าแกน่ะเหรอ แล้วทำไมเขาถึงต้องมาหาแก ทั้งที่แกลาออกมาแล้ว”คนเป็นพ่อถามด้วยสายตาจับผิด

   ผิดสังเกตที่ลูกชายตัวเองจะยิ้มออกมา อย่างที่เห็น

   “มาเยี่ยม พ่อมีธุระอะไรกับผมรุปล่าว”ธนพัฒน์ตอบเสียงเรียบ

   “ฉันมาหาลูกตัวเองเนี่ย ต้องมีธุระด้วยเหรอ”คนเป็นพ่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็ง รู้สึกแย่ไม่น้อยที่ลูกชายทำตัวห่างเหินกับตัวเอง

   “ไม่ครับ”

   “ฉันแค่จะมาบอกว่า ฉันกำลังให้ทนายดำเนินเรื่องฟ้องเรียกร้องสิทธิในการเลี้ยงดูหลาน”

   “หมายความว่าไง”ธนพัฒน์ถามด้วยสีหน้าตกใจ

   “ทนายของฉันกำลังยื่นเรื่อง เรียกร้องสิทธิในการเลี้ยงดูเด็กตั้งโอ่นั่น”

   “ทำไมพ่อถึงทำแบบนั้น พวกเราไม่ได้สนใจเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”ธนพัฒน์มองพ่อด้วยสีหน้าเริ่มไม่พอใจ

   ทั้งที่คนอย่างพ่อตัวเองยอมทิ้งลูกสาวทั้งคนไปแล้ว ทั้งที่ไม่สนใจหลานของตัวเองที่เกิดมา ไม่เคยยื่นมือเข้าไปช่วยเหลืออะไรเลยสักอย่าง แต่ตอนนี้กลับเรียกร้องสิทธิเอาอย่างน่ารังเกียจ

   “ฉันปล่อยให้หลานตัวเองอยู่กับพวกผิดเพศอย่างคนแบบนั้นไม่ได้หรอก”

   “พ่อหมายความว่าไง”ธนพัฒน์กำมือแน่น

   “ก็พวกเกย์มันไม่มีทางเลี้ยงลูกให้ดีขึ้นมาได้ ปล่อยไว้กับพวกนั้นก็เสียของเปล่าๆ”

   “ตั้งโอ๋ไม่ใช่สิ่งของ”ธนพัฒน์พูดเสียงดัง จนคนงานบางคนเริ่มหันมามอง

   “จะสิ่งของหรือไม่ใช่ ยังไง ฉันก็ไม่ปล่อยให้พวกผิดเพศมาเลี้ยงหลานฉันแน่นอน”

   “กุ้ยช่ายเป็นคนดี เขาเลี้ยงตั้งโอ่ด้วยตัวเดียว พ่อไม่รู้ว่าตั้งโอ๋เป็นเด็กดีแค่ไหน พ่อเอาอะไรมาตัดสินว่ากุ้ยช่ายเป็นพ่อที่ดีไม่ได้”

   “มันเป็นพวกวิปริตไง ขืนหลานฉันอยู่กับมัน หลานฉันก็จะเป็นแบบพวกมัน”

   “มันไม่เกี่ยวว่าเขาจะเป็นอะไร ในเมื่อเขาเลี้ยงตั้งดอ่มาก้วยตัวคนเดียวตลอด พ่อไม่เคยหันไปมองเขาเลย แล้วทำไมพอมาตอนนี้พ่อจะมาแย่งตั้งโอ๋ไปจากกุ้ยช่าย ผมว่าพ่อทำไม่ถูกต้อง”ธนพัฒน์พูดเสียงแข็ง จ้องตาที่มองมาอย่างไม่ยอม

   ถึงตอนนี้จะไม่ได้รู้สึกลึกซึ้งกับกุ้ยช่ายเหมือนเก่า แต่ก็รักกุ้ยช่ายเหมือนน้องชาย ยังห่วงความรู้สึกอีกฝ่ายอยู่เหมือนเดิม

   ยังไงก็จะไม่ยอมให้กุ้ยช่ายต้องมาเสียใจที่ต้องสูญเสียคนรักไปอีกเด็ดขาด

   “แกอย่ามาพูดเข้าข้างมัน นี่ฉันปล่อยให้แกออกมาทำเรื่องไร้สาระได้ก็บุญแล้ว”

   “มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระ”ธนพัฒน์ตอบเสียงเรียบ

   “จะไม่ไร้สาระได้ไง กับไอ้แค่ร้านอาหารเล็กๆแบบนี้ ไหนล่ะเงินทอง ไหนล่ะอำนาจ แกจะใช้ไอ้ร้านเล็กๆนี่หามันมางั้นเหรอ”

   “ผมไม่ได้ต้องการเงินทอง ไม่ต้องการอำนาจ ผมต้องการแค่ความสุข”

   “หึ ความสุขงั้นเหรอ แกจะเอามันมาทำไม คนอย่างแกเคยต้องการความสุขตั้งแต่เมื่อไร แกมันก็เหมือนน้องแก แหกคอก ถึงได้ตายไปอย่างนั้น”

   “แล้วพ่อล่ะ ทิ้งได้แม่กระทั่งลูกหลานตัวเอง พ่อคิดว่าพ่อมีความสุขงั้นเหรอ”

   “ความสุขงั้นหรอ มันสู้อำนาจไม่ได้หรอก ยังไงแกก็จะมาเปลี่ยนความคิดให้ฉันเอาเด็กนั่นมาไม่ได้หรอก”

   “ทั้งที่พ่อไม่เคยสนใจเขา”

   “แล้วไง ตอนนี้ฉันสนใจแล้วนี่ อุตส่าห์เป็นห่วง ถึงได้ปล่อยให้อยู่กับพวกผิดเพศไม่ได้”

   “ผิดเพศงั้นเหรอ บางทีคนผิดเพศยังดีกว่าคนที่ทิ้งลูกตัวเองนะผมว่า”ธนพัฒน์แค่นยิ้มที่มุมปาก

   เป็นครั้งแรกที่ตัวเขาเถียงกับพ่อ เป็นครั้งแรกที่ไม่เชื่อฟัง เป็นครั้งแรกที่พยายามก้าวขาออกจากกรอบ ดูท่าพ่อของเขาจะไม่พอใจเอามาก

   ฝ่ามือหยาบกร้านตบเข้าที่หน้าของธนพัฒน์อย่างแรงจนมันหันไปตามแรง

   “แกกล้าว่าฉันเรอะ”คนเป็นพ่อพูดเสียงแข็ง ดวงตาแสดงออกถึงความเกรี้ยวกราด
   


   “พัฒน์!!”รามิเรสเรียกเสียงดัง มาทันได้เห็นฉากนี้พอดี รามิเรสเข้ามาดึงตัวธนพัฒน์ไปโอบไหล่อย่างหวงแหนตามสัญชาติญาณ จองมองไปที่คนสูงอายุอย่างไม่พอใจ

   โชคที่ที่แสร้งทำเป็นลืมปิ่นโตเอาไว้ ออกอุบายทำเป็นขับรถวนกลับมาเอาปิ่นโต แล้วก็ได้เห็น

   “คุณไม่เกี่ยว”ธนพัฒน์ดันรามิเรสออก ยกมือจับแก้มตัวเองข้างที่โดนตบ ดวงตาคมสั่นระริก

   “ผมไม่ยอมให้พ่อแย่งตั้งโอ๋ไปจากกุ้ยช่ายเด็ดขาด ผมเชื่อว่ากุ้ยช่ายสามารถเลี้ยงกุ้ยช่ายได้ดีกว่าใคร”

   “หึ พวกผิดเพศเนี่ยนะจะเลี้ยงลูกได้”คนเป็นพ่อแสยะยิ้ม มองหน้าลูกตัวเองอย่างโกรธเคือง

   “หึหึ คนผิดเพศงั้นเหรอ งั้นพ่อก็พลาดแล้วล่ะ หึหึ”ธนพัฒน์ยิ้มแสยะ

   “พลาดอะไรของแก”

   “พลาดที่เลี้ยงผมมาเป็นเกย์ไง!!!”ธนพัฒน์เงยหน้าแสยะยิ้มใส่พ่อตัวเอง ไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยได้อยู่เหนือคนเป็นพ่อสักครั้ง รู้สึกว่าตัวเองได้สลัดกรอบที่ครอบตัวเองทิ้งออกไปแล้ว

   “แกว่าอะไรนะ แกอย่ามาล้อเล่น”

   “ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมเป็นเกย์”ธนพัฒน์ย้ำเสียงหนักแน่น

   รามิเรสที่ยืนอยู่ข้างๆมองด้วยความตกใจ ไม่แปลกใจที่ธนพัฒน์บอกว่าเป็นเกย์ แต่แปลกใจที่ธนพัฒน์กำลังยืนเถียงกับพ่อ

   “แกอย่ามาโกหก”คนเป็นพ่อพูดเสียงสั่นด้วยความโกรธ กำมือแน่น

   “ผมไม่ได้โกหก นี่ไง รามิเรสกับผมเรารักกัน”ธนพัฒน์ดึงเอารามิเรสมาคล้องแขน

   “ไม่จริง แกอยากจะลองดีกับฉันใช่มั้ย ห่ะ!!!!”คนเป็นพ่อตวาด ยกมือขึ้นฟาดไปที่หน้าลูกอีกครั้ง

   
   ธนพัฒน์หลับตาแน่น รอรับแรงตบ

   เพี๊ยะ

   แต่ธนพัฒน์กลับไม่รู้สึกเจ็บ ลืมตาขึ้นมองก็เจอเข้ากับแผ่นหลังกว้าง รามิเรสเข้ามากันเขาเอาไว้ ใบหน้าหล่อหันไปตามแรง ธนพัฒน์เห็นดังนั้นถึงกับสั่นอย่างรู้สึกผิด

   ใบหน้าขาวของรามิเรสขึ้นเป็นรอยแดง มือเล็กยกกำเสื้อของรามิเรสแน่น ความรู้กสึกอุ่นใจเพราะว่ามีรามิเราทำให้ธนพัฒน์กล้าพูด

   “นับจากวันนี้.....ฉันกับแกขาดกัน”คนเป็นพ่อชี้หน้าพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ก่อนจะเดินจากไป



   รามิเรสจับให้ธนพัฒน์หันมาหาจูบแก้มแดงเป็นรอยอย่างเบามือ

   “เจ็บมั้ย”รามิเรสถามเสียงแผ่ว

   เสียงที่เหมือนกับปลอบประโลม ธนพัฒน์ไม่รู้ว่าต่อหน้ารามิเรสตัวเองเป็นใคร รู้แค่ว่าไม่อยากจะใส่หน้ากากที่เคยมี น้ำตาสำหลลงมาจากรกอบตาอย่างไม่ต้องการห้าม

   ต่อหน้าคนคนนี้เท่านั้นที่ธนพัฒน์จะยอม ต่อหน้าคนคนนี้เท่านั้นที่ธนพัฒน์จะอ่อนแอให้เห็น

   “ขอโทษ”ธนพัฒน์ตอบเสียงเบา ยอกมือขึ้นจับแกมรามิเรสที่ขึ้นรอยแดง

   “ผมไม่เป็นไร แค่พัฒน์ปลอดภัยก็ดีแล้ว”รามิเรสตอบ จูงมือธนพัฒน์ขึ้นรถตัวเอง



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
   


   “มานี่ทำไม”ธนพัฒน์เงยหน้าถามเมื่อรามิเรสขับรถมาจอดหน้าบ้านมาติน นึกว่ารามิเรสจะขับเลยไปบ้านตัวเองที่อยู่ถัดไปอีกสองหลังเสียอีก

   “ไม่อยากให้เครียด”รามิเรสยิ้มเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาที่ยังหลงเหลือ

   “อืม”

   “เสียใจมั้ยพี่พ่อพัฒน์พูดตัดลูกแบบนั้น”

   “ไม่เลย”ธนพัฒน์ส่ายหน้าเบาเบา ไม่เคยคิดว่าคนคนนี้เป็นพ่อตั้งแต่ทิ้งให้ฟ้าลำบาก

   “ไปเล่นหลานกันดีกว่า”รามิเรสยิ้ม อยากให้ธนพัฒน์ลืมเรื่องที่เกิด อย่างน้อยชั่วคราวก็ยังดี




   
   “เฮ้ย มาทำไม”มาตินเอ่ยทัก เหมือนจะไม่ค่อยเต็มใจให้มาขัดจังหวะสวีท ทั้งที่น้ำตากุ้ยช่ายยังไม่แห้งดี

   เหลือบมองไปที่คนข้างๆอย่างธนพัฒน์ มองเห็นธนพัฒน์น้ำตาซึมมาเหมือนกันก็เลิกคิ้วตั้งคำถาม รามิเรสยักไหล่

   มองดูกุ้ยช่ายที่เดินตามมาตินมา น้ำตาชื้นพอพอจนถึงวันนี้กุ้ยช่ายพอนึกว่าตัวเองจะเสียตั้งโอ๋ไปอีกคนก็ร้องไห้ทุกที เดือดร้อนมาตินต้องคอยอยู่ใกล้ๆตลอด รามิเรสพอเห็นถึงได้เลิกคิ้วถามกลับ

   “เรื่องมันยาว”มาตินยักไหล่ตอบหลบให้แขกเข้ามา

   “พี่พัฒน์”กุ้ยช่านเดินเข้ามาเกาะแขนธนพัฒน์น้ำตาซึม ธนพัฒน์ถึงได้ยกมือลูบหัวกุ้ยช่ายอย่างเคย   

   มาตินหันไปถลึงตาใส่รามิเรส ไม่ชอบใจที่รามิเรสชอบเอาธนพัฒน์มาใกล้กุ้ยช่าย ถึงจะรู้ว่าธนพัฒน์ไม่มีอะไรกับกุ้ยช่ายแล้วก็เถอะ

   “หวัดดีฮับยุงยามี่ ยุงพัฒน์”ตั้งโอ๋ทักทายเสียงใส

   “เป็นไงครับคนเก่ง”รามิเรสลูบหัวทักทาย หันไปอุ้มอันเดรสบ้าง อันเดรสดูจะชอบใจยิ้มโชว์ฟันซี่เดียว ตะกายมือใส่ยกใหญ่ เห็นแล้วเริ่มรู้สึกอิจฉามาตินที่มีลูกตั้งสองคน ทั้งที่ตัวเองไม่มีเลยสักคน

   “หน้าไปโดนอะไรมาวะ”มาตินนั่งไขว้ขาถามอย่างไม่สบอารมณ์ มองดูสองคนนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ลูบหัวกันไปมาอย่างห่วงใยจนน่าหงุดหงิด

   “ฟ่ามือพ่อตาอ่ะดิ”รามิเรสพูด ยกมือขึ้นคลำแก้มตัวเอง เริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมา

   “อ่าห่ะ แกโดนแค่มือ ฉันนี่โดนลูกปืน”มาตินพูดข่ม ทำท่าขนลุก

   “ว่าแต่รู้เรื่องแล้วใช่มั้ย”

   “อืม รู้แล้ว คิดว่าคงไม่แพ้หรอก อีกฝ่ายไม่เคยดูแลฝั่งนี้เลย”มาตินตอบ

   “หวังว่าคงจะเป็นอย่างนั้น ดูท่าจะโกรธเอามาก ตบมาทีหน้าหันเลย”รามิเรสพูดท่าทางอารมณ์ดีตามเคย

   “อืม เมื่อวานก็มาคุยกับกุ้ยช่าย กุ้ยช่ายก็โกรธเหมือนกัน คอยจะร้องไห้อยู่เรื่อย”

   “แล้วจะทำยังไง”รามิเรสจัถามพลางบอันเดรสพยุงให้ยืนกระโดดไปมา

   “ก็คงต้องสู้กัน”มาตินพูดเสียงเครียด เปอร์เซ็นต์ที่จะชนะมันก็เยอะอยู่ แต่เป็นห่วงความรู้สึกของกุ้ยช่ายที่จะต้องมาเสียใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



ขอบคุณที่คอยสนับสนุนกันตลอดมาค่ะ รักคนอ่านทุกคน

 

อย่าลืมติดตามกันจนจบน่ะค่ะ  เป็นกำลังใจให้กันด้วยน้าาาาทู๊กคนนนนนน

[nemesis]

จัดไปเลยมาตินนน

[brookzaa]

   คนอะไร๊ บ้าอำนาจเงินทอง ตายไปเอาไปด้วยดก็ไม่ได้    อยู่คนเดียวไปเถอะคนแบบนี้ ฮึ่ย 

[iceman555]

ง่าาาาา. กุ้ยช่ายสู้ๆๆ

[ชัดเจนกาบ]

สงสารพัตน์จังเลย พ่อแบบนี้ก็มีด้วย ก็เข้าใจว่าพ่อทุกคนหวังดีนะ แต่หวังดีแบบนี้ไม่เห็นจะดีตรงไหน มีแต่สร้างความทุกให้คนที่ตัวเองรักและรักตัวเอง จุดจบของผู้ชายคนนี้จะเป็นยังไงนะ รอต่อไป เมื่ไหร่จะมา รอฉันรอเธออยู่ อยากจะรู้เธออยู่หนใด เธอจะมาเธอจะมาเมื่อไหร่ รอครับ แม้นายเอกเรื้องนี้นี้ ต้องเสียน้ำตาบ่อยจังเลย ใกล้จบแล้วสิ

[Mouse2U]

กุ้ยช่ายมีทั้งมาติน มีทั้งรามิเรส เรื่องแค่นี้ไม่น่าจะยากเกินความสามารถหรอกค่ะ อีกอย่างอำนาจของคนคนเดียวหรือจะสู้อำนาจของคนสองคน..จริงไหมคะ? ^^

[4559]

กุ้ยช่ายสู้ๆ

[B52]

เอาให้รู้สำนึก

[Nus@nT@R@]

สงสารพี่พัฒน์จัง

[●GreenTEA●]

สู้ให้ตายกันไปข้าง

[▶August5th◀]

แอบน้ำตาซึม สงสารพี่พัฒน์อ่ะครับ เฮ้อ

ยังไงก็ต้องสู้ๆ นะ ยังไงฝั่งกุ้ยช่ายต้องชนะแน่ๆ ยังไงก็ดูเหนือกว่า

[Yara]

คุณพ่อพัฒน์ น่าจะได้เจอคุณปู่ของตั้งโอ๋นะ คงมันส์แน่ๆ

[seaz]

ทำไมร้ายกาจได้แบบนี้นะ ไม่สนใจแม้กระทั่งลูกสาวตัวเอง แล้วพอมีหลานมา ก็กลับมาสนใจเสียแบบนี้ ห่วงอำนาจจนหลงลืมอะไรไปหรือเปล่า?

[padthaiyen]

ตาของตั้วโอ๋แย่มาก

[โซ อึน]