หัวข้อ: [story]!!! เป็นตุ๊ดหง่ะ บัดซบจริงๆเลยยยยยย !!! โดย ตุ๊ด ตจว.

[มูมู่น้อย]

เรื่องแบบนี้เป็นเครื่องเตือนใจได้เป็นอย่างดี
การฆ่าตัวตายไม่ใช่ทางออกของปัญหา 
ตายไป  คนที่เสียใจ ก็คือ คนที่รักเรา  คนที่ไม่รักเราเค้าไม่มาสนใจเราหรอก
ไม่ตาย  ก็ตัวเองนั้นแหละที่ซวย  พวกกินพาราอีก ตับพัง  ส่งผลระยะยาวเลยทีเดียว

ขออภัย พล่ามมากไปหน่อย  แฮ่ๆๆ
ต่อๆ เลยจ้า 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ว่ารีบๆ กันเต็มที่แล้ว  พวกฉันมาถึงบ้านกันก็ 3 ทุ่ม  รีบเอาข้าวของลงเสร็จก็บึ่งรถต่อไปวัดทันที   ทุกคนในรถล้วนอิดโรย เมื่อคืนคงไม่มีใครในที่นี้หลับสนิทกันสักคน  แถมยังต้องนั่งรถติดๆ กันหลาย ชม.อีก  ฉันว่าอยากจะงีบซักนิดก็ไม่ได้งีบ  เพราะต้องคอยบอกทางเต้ตลอด


"เลี้ยวซ้ายแยกหน้าเลยเต้   นั่นไง เห็นทางเข้าวัดไหม นั่นอ่ะ"  ฉันบอกทาง  บ้านนอกมันก็มืดๆ อย่างเงี๊ยะแหล่ะเต้เอ้ย   โชคดี ไอ้เต้ไม่บ่นซักคำ  นั่งขับรถมาให้เงียบๆ แถมไม่กวนตรีนอีกด้วย


"จอดตรงนั้นก็ได้"   ฉันโบ้ยมือไปให้เต้จอดรถขนาบกับรถปิคอัพคันเมื่อเช้า  ฉันสาดส่องสายตาไปที่ศาลาวัด  เห็นพ่อแม่ฉัน พี่ชายฉัน ออกมายืนรอฉันกันที่หน้าศาลา  พอรถจอด ฉันก็พุ่งไปหาเลยทันที


"พ่อหวัดดี แม่หวัดดี"  ฉันยิ้ม (แม้หน้ายังเศร้า)  เราดีใจที่ได้เจอกันพร้อมหน้าอีกครั้ง  แม้จะไม่ใช่นิมิตมงคลอะไรเลย   แม่กอดฉันแล้วลูบหลังฉันเชิงปลอบใจ


"มาอยู่บ้านนะลูก  พ่อซ่อมบ้านให้ใหม่แล้ว"  พ่อฉันพูดเหมือนกับจะไม่ให้ฉันกลับไปอีก   ความคิดที่ว่ากะเทยจะต้องโดนผู้ชายหลอกเสมอไป คงกลับมาอยู่ในสมองพ่อแม่ฉันอยู่ตอนนี้

"เข้าไปข้างในกันเถอะ"  ฉันยิ้มไม่ตอบพ่อแบบตรงๆ  ก่อนจะพากันเข้าไปกันทั้งโขยง  พ่อกับแม่ เห็นไอ้เต้เดินตามฉันต้อยๆ  แกก็มองเขม่นๆ 


พวกเราไปจุดธุปไหว้ศพกัน  มีคนมางานอีต๋องเยอะเหมือนกัน (โดยเฉพาะวงไพ่ วงไฮโล)  คืนนี้พวกเราจะนอนเฝ้าศพกันที่นี่  โดยพวกผู้ใหญ่ก็แยกไปนั่งคุย นั่งปลอบกันกับกลุ่มผู้ใหญ่  ส่วนเด็กๆ อย่างพวกฉัน ก็เดินหาข้าวหาน้ำกินกันจนอิ่ม  แล้วก็เอาหมอนมาคนละลูกและนอนเหยียดยาวกันบนเสื่อที่เหม็นอับนิดๆ ของวัด  ฉันหลับไปโดยปริยาย


////////////////


เช้าวันใหม่  อีบริทย์ปลุกฉันลุกแต่เช้า (ยังไม่ 7 โมง)  เพราะดูเหมือนพวกผู้ใหญ่เค้าจะตั้งสำรับข้าววงใหญ่กันไว้เรียบร้อย และรอพวกฉันตื่นกัน  555 ฉันลืมไป คนบ้านนอกเค้าก็ตื่นเช้า กินกันแต่เช้ายังงี้หล่ะ   ฉันปลุกคนอื่นให้ลุกด้วย  เราไปล้างหน้าสีฟัน กันในห้องน้ำวัดไม่ห่างจากศาลา  ก่อนจะกลับมากินข้าวพร้อมหน้ากัน  นึกสงสารไอ้เต้  คงไม่ชินกับอาหารบ้านๆ  เห็นมันเลือกกินได้ไม่กี่อย่าง  หุหุ  ขำมันเหมือนกัน  ท่ามันอยู่บ้านฉันจนครบ 7 วัน  มันคงลดน้ำหนักลงไปได้เยอะเลย


กินข้าวเสร็จ  เราก็กลับไปที่บ้านฉัน

"จอดรถตรงนี้  เบาๆๆๆ"  พ่อฉันพูดเอะอะ ตามประสาคนบ้านนอก  ก็ไอ้เต้มันขับรถจนจะไปทับไก่พ่ออยู่แล้ว  (เค้าหวงยิ่งกว่าลูกอีกนะเมิง อิอิ) 

"พ่อเลี้ยงไก่หรอ"  ฉันถามและเปิดรถลงมา  เห็นซุ้มไก่เรียงอยู่หน้าบ้าน 3-4 อัน


"เออสิ  พ่อเอ็งเค้าเห่อจะเลี้ยง  บอกเอาไว้ทำกิน  เห็นเอาเข้าจิงๆ ก็ทำไม่ลง"  แม่ฉันพูดเหน็บพ่อ  พ่อทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ สงสัยจะอายเด็ก  พวกเราเดินเข้าบ้าน  บ้านฉันยังดูสะอาดสะอ้านเหมือนเดิม  แต่ทว่าบ้านโทรมกว่าเดิมไปไม่น้อย  เห็นพ่อบอกต้องคอยซ่อมอยู่เรื่อยๆ ตามสภาพ  ที่เห็นว่าจะพัฒนาแล้ว ก็คงเป็น ทีวีสี  ที่เพิ่งจะถอยกันมาใหม่ไม่ถึงปี แทนไอ้เครื่องขาวดำ 14 นิ้วที่ฉันดูมาตอนเด็กๆ 


"ปวดฉี่อ่ะ"  ไอ้เต้สะกิดแขนฉันยิกๆ  มันยืนบิดไปมา

"นู่นๆ ห้องน้ำอยู่นู่น  สวิทท์ไฟอยู่ด้านหน้าอ่ะ  ไม่ใช่ชักโครกนะ เข้าได้เปล่า" ฉันพูดแต่ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก 

ไอ้เต้จับข้อมือฉันลากไป อึ๊ดๆๆ 

"เจ๊รอตรงนี้นะ  อย่าไปไหนนะ  กลัว"  - -* เวงกำ  พูดจบไอ้เต้วิ่งเข้าห้องน้ำไป  ฉันกลายเป็นผู้จัดการห้องน้ำไปซะยังงั้น  พ่อกับแม่ส่งสายตามายังที่ฉัน อย่างไม่ค่อยพอใจ 


"เสร็จแระ"  ไอ้เต้เปิดประตูห้องน้ำและยิ่มร่าออกมา  พวกฉันเดินไปขนของที่กองเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนใส่รถ  เราไปส่งที่บ้านของอีต๋อง  ตอนนี้ญาติอีต๋องมากันเต็มบ้านไปหมดเลย  ฉันให้เค้าไปก็นึกเสียดายยังไงชอบกล  ความรู้สึกเหมือนมันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉันเหมือนกัน  แต่เห็นว่าที่บ้านมันจะคัดเอาไปบริจาคด้วย  ฉันเองก็ไม่ว่าอะไร (แต่แอบเก็บเอาไว้ดูต่างหน้าแล้ว ส่วนหนึ่ง อิอิ)


พอทุกอย่างเสร็จสรรพ  เราก็กลับไปที่บ้านฉันอีกรอบนึง  พวกเราอาบน้ำอาบท่ากันที่บ้านฉัน  แม่ทำกับข้าวหลายอย่างมาเลี้ยงแขกตอนเที่ยง (ส่วนใหญ่ก็ของที่ฉันชอบกินแหล่ะ)  ฉันได้เข้าไปในครัวด้วย  เลยได้เจียวไข่ไว้เผื่อเต้มันด้วย  สงสารมัน คงจะไม่คุ้นลิ้นกับอาหารบ้านๆ
เรานั่งล้อมวงกินข้าวกลางวันด้วยกันอย่างชนิดข้าวหุงไม่ทันเลยทีเดียว  ก็อย่างว่าหล่ะนะ  ข้าวที่วัดมันไม่อร่อยเลยนี่นา   ถ้าอีต๋องยังอยู่  มันคงจะหัวเสียไม่ใช่น้อยเลยหล่ะ

......................
พอหนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน  หลายคนก็นอนเหยียดยาวกันกลางบ้านฉันนั่นแหล่ะ  แม่ยกพัดลมมาเป่าให้สองตัว  เล่นเอาพวกนั้นหลับกันสบายไปเลย   ฉันกะอีบริทออกไปนั่งคุยกะพ่อแม่หน้าบ้าน  ส่วนใหญ่ก็ไม่มีใครคุยเรื่องอีต๋องกันหรอก  จะมุ่งมาที่ฉันมากกว่า


"กลับบ้านๆๆ " พ่อฉันยื่นคำขาด

"เดี๋ยวจิ  แป๊ปนึง  เก็บเงินก่อน"  ฉันทำเป็นเอามือนวดแข็งขาพ่อเชิงฉอเลาะ

"โอ๊ย  ไม่ต้องแล้วลูก  มาอยู่บ้านเรานี่แหล่ะ ใกล้หูใกล้ตา"  แม่ฉันช่วยพ่ออีกแรง  อีบริทย์ทำท่าจะขยับปากอีกคน  แต่ฉันแอบเบรคด้วยการเอาตรีนสะกิดไว้ก่อนใต้โต๊ะ


"เอาน่า  ลองก่อน  เดี๋ยวถ้าหนูอยู่ไม่ได้ หนูจะกลับ"  ฉันพูดหน้าเบ้  พ่อทำหน้างอน  แกเดินดุ่ยๆ เข้าบ้านไปเลย   ไอ้ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง  เสียใจมันก็เสียใจ  แต่อย่าให้ต้องเสียงานด้วยเลย


"ถ้าจะไป  ก็ไม่ต้องยุ่งกับใครเลยหล่ะ"  แม่กำชับ  คงหมายถึงเรื่องผู้ชาย  ฉันพยักหน้ารับคำ  เป็นอันว่าสำเร็จ 

สี่โมงห้าโมงเย็น  เราก็พากันกลับไปวัด  รู้สึกว่าจะมีพวกเพื่อนๆ อีต๋องที่เรียนคหกรรมมาด้วยกัน  และบรรดาอาจารย์ มาร่วมงานด้วยเห็นยืนเกาะกลุ่มกันกลุ่มใหญ่

พวกฉันลงรถและเดินตามกันมา  ฉันไหว้บรรดาอาจารย์ และทักทายเพื่อนๆ ที่ฉันรู้จัก  หลายปีมากเลยนะที่ไม่เคยได้เจอกันอีกเลย  บางคนมีลูกมีเต้ามาแล้วก็มี  กว่าฉันจะทักครบ ก็พักนึงเลยหล่ะ 

ฉันเดินเข้าไปในศาลา  และไปยกน้ำอัดลมมาตามไล่เสริฟให้แขกในงาน  เสริฟไปเรื่อยๆ  ฉันก็เลยได้สังเกตุเห็นคนที่ฉันเกลียดเป็นอันดับต้นๆ ในชีิวิต


"ไอ้เอก"  อีบริทย์ถองสีข้างฉันให้รู้ตัว  ซึ่งจริงๆ ต่างฝ่ายต่างมองเห็นกันแล้ว

"มาทำเชี่ยไรของมัน"  ฉันบ่นอุบ หงุดหงิดขึ้นมาทันที

"เมิงมาเสริฟทางนี้  เดี๋ยวกรูไปเสริฟทางนั้นเอง"  อีบริทย์ยกลังแก้วข้ามผ่านฉันไป  มันเดินแยกไปทางไอ้เอก  แต่เหมือนนั่นจะไม่ช่วยอะไร  ไอ้เอกเดินผ่านสวนออกมาทางฉัน  เต้เห็นท่าไม่ค่อยดี  มันมายืนอยู่ข้างๆ



"เสียใจด้วยนะ"  มันพูด


ฉันทำเป็นไม่ได้ยิน และเดินไล่เสริฟน้ำแขกต่อไป  ไอ้เอกมันก็เดินตามฉันมา  พร้อมพูดกับฉันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด


"พูดกันดีๆ ไม่ได้หรอไง  เอกไปทำอะไรให้นักหนา"  มันกึ่งๆ ขึ้นเสียงกับฉันเล็กน้อย  :-)ยยย  พูดมาได้ ทำอะไรให้นักหนา  ฟายยยย

ฉันจ้องหน้ามันเขม็ง  ก่อนจะถามมันเบาๆ ว่า


"มาทำไม"

"ก็มางานต๋อง  แค่นี้ เอกก็ผิดแล้วใช่ไหม"  มันเริ่มพูดเชิงหาเรื่องขึ้นทุกที ฉันเบะปากให้  แล้วตอบไปว่า



"มางานมันทำไม  มันน่ะเกลียดเมิงยิ่งกว่าขี้อีก  รู้ไว้ด้วย" 

พูดจบฉันก็เดินออกไปเลยอีกทาง  เต้เดินตามหลังฉันมา ส่วนมันไม่ตามมาแล้ว   ยืนหน้าซีดอยู่ตรงที่เดิมนั่นหล่ะ  เบื่อมันจริงๆ เลย  ถ้ามันจะมางานอีต๋องทุกๆ วัน จนเผาเลยหล่ะก็  ฉันคงจิตตกไปแน่ๆ

คืนนั้นพอส่งพวกแขกเหรื่อกลับกันหมดแล้ว  พวกฉันก็นอนเฝ้าศพกันเหมือนเดิม  เพี้ยง อีต๋อง เมิงไปหลอกไอ้เวนนั่นให้กรูทีซิ  กรูเกลียดมันจังว่ะ

..............

[oaw_eang]

เกลียด จริง เหรอ?   

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เอานะคนเคยรู้จักกัน ลืมความทุกข์ไปซะ
ชีวิตอยุ่กันอีกไม่นาน

 

[napho]

 

ขอให้เจ๊ต๋อง จงไปสู่สุขคติภพ
อย่าเจอกับผู้ชายเลว ๆอีกเลย
 

[kannooh]

ขอให้พี่ต๋องมีความสุขมีความสุขตลอดไปนะคะ

[Junrai_Hyper™]

แอร้ยซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ

ช้านพลาดเรื่องนี้ไปได้งายอะ


.......

เสียใจกะหนูแบะด้วย

ในความเศร้าบางครั้งมันกมีความสุขอยู่ด้วย

 

[suregirl]

เพิ่งรู้ว่าเรื่องนี้มาต่อแล้ว


โหแล้วก็ได้รับข่าวร้ายเลยอ่ะ เรื่องพี่ต๋องอ่ะ    เสียใจด้วยจริงๆ ค่ะ ขอให้ไปสู่ที่ดีๆนะคะ

[MRpongrapee]

  ชีวิต ก้อต้องเดินต่อไป...

[มูมู่น้อย]

ดีใจ  มิตรรักแฟนเพลงเริ่มๆ รู้ข่าวกันแระ   
+++++++++++++++++++++++++++++

ฉันฝัน  ว่าเล่นกระโดดยางกันกับอีบริทย์สองคน  โดยมัดปลายยางข้างหนึ่งไว้ที่ต้นไม้ใหญ่ใกล้นาของพ่อ  อีบริทย์ถือปลายยางอีกข้างนึง  และฉันกำลังตั้งท่าจะกระโดดข้าม  แต่ตาก็เหลือบเห็นอีต๋องปั่นจักรยานมาพอดี   พวกฉันดีใจกันใหญ่  เพราะจะได้เล่นกันให้สนุกๆ โหดๆ หน่อย ไม่ใช่มัดกับต้นไม้แบบนี้


"อีต๋อง มาจับ" (หมายถึงจับยาง)

อีต๋องส่ายหัว  มันจอดจักรยานอยู่ใกล้พวกฉัน  แต่ก็ไม่ยอมลงจากรถลงมา

"ดอก กรูบอกให้มาจับยาง"  ในฝัน ฉันตวาด แต่อีต๋องก็ไม่ยอมลงมา


"กรูโตแล้ว  ไม่เล่นหรอก"  มันตอบ  ฉันกับอีบริทย์งงเต๊ก  โตอะไรของเมิง ก็ตัวเท่าๆ พวกกรูเนี่ย  แต่ไม่ทันจะได้ถาม  อีต๋องก็ปั่นจักรยานออกไปตามทางข้างหน้า  และในฉับพลัน  ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าต๋องตายแล้ว   ฉันสะดุ้งตื่นกลางดึก แล้วลุกขึ้นนั่ง  คนอื่นๆ หลับกันหมดแล้ว  มีเพียงวงไพ่ วงไฮโล  ที่ยังนั่งล้อมวงเล่นกันอยู่ไกลๆ 


ต๋อง เมิงมาหากรูหรอ  เมิงยังอยู่ที่นี่ใช่ไหม  ฉันนึกในใจ สายตาจับจ้องไปที่โลงศพที่ประดับด้วยไฟสีๆ ดวงเล็กๆ กระพริบๆๆ รูปอีต๋องยังดูร่าเริงสดใส ขัดกับสภาพมันตอนนี้ที่อยู่ในโรงเหลือเกิน

"อีต๋อง"  ฉันคิดถึงเพื่อน  น้ำตาก็ไหล และฉันกอดตัวเองร้องไห้

"เมิงจะให้กรูทำยังไง  กรูอยากจะฆ่าไอ้โชคให้มันตายๆ ตามเมิงไปซะ"  ฉันพูดอย่างเจ็บแค้น  จนเต้เองรู้สึกตัว  มันเห็นฉันสะอึกสะอื้นเลยลุกขึ้นมาปลอบ


"ร้องไห้อีกแล้ว ไม่เอาๆ"  เต้พูด  มันเอามือตบไหล่ฉันเบาๆ  ฉันได้แต่ซุกหน้าตัวเองและเช็ดน้ำตาตัวเองด้วยหัวเข่า  เต้ถอนหายใจออกมา

"พี่ต๋อง เค้าไปดีแล้ว  ไปขึ้นสวรรค์  เจ๊ยังจะห่วงอะไรเค้าอีก"  ไอ้เต้พยายามจะพูด  ฉันโตกว่ามันอีก  แทนที่ฉันจะเข้มแข็งกว่ามัน  นึกแล้วก็อายเด็กเหมือนกัน  ก็เลยตัดสินใจ  หยุดร้อง  แล้วบอกไอ้เต้ว่าให้นอนต่อ 

ตั้งแต่เกิดเรื่อง  ฉันกับเต้สนิทกันมาก  ฉันซึ้งใจกับเต้หลายๆต่อหลายอย่าง  แต่ก็ไม่รู้ว่าเต้มันคิดยังไง  แต่ถ้าตอนนั้นจะให้ฉันเป็นแฟนกับเต้  ฉันก็ไม่ติดขัดอะไร  ดีเสียอีก  จะได้สมใจอีต๋องมันด้วย



+ + + + + + + + +

ฉันขลุกอยู่แต่ในวัด  บางครั้งก็ต้องวุ่นกันทำกับข้าวเลี้ยงแขก  เหนื่อยนะ แต่ก็ไม่มีใครบ่นซักคำ  ความจริงฉันอยากทำอะไรให้มันมากกว่านี้ด้วยซ้ำ  จะไม่มีวันลืมเลยว่าตอนมันมีชีวิตอยู่ มันดีกับฉันแค่ไหน


"เจ๊  นั่งเหม่ออะไร"  เต้ใช้ศอกถองสีข้างฉันเบาๆ 

"เปล่า"  ฉันปด  "แล้วมาหลายวันอย่างงี้ จะเรียนทันเพื่อนไหมเนี่ย"  ฉันถาม  เต้มันหัวเราะ   

"ปกติเข้าไปเรียน ผมก็ไม่รู้เรื่องอยู่แล้วหล่ะ"  - -* เวงกำ  แสดงว่ารู้ตัว

"แล้วพ่อแม่ เค้าไม่ว่าหรอ"  ฉันถามอีกครั้ง   ไอ้เต้ส่ายหน้า

"เค้าให้มา  ยังฝากเงินมาทำบุญเลย"  ไอ้เต้ตอบ  ดีใจแทนอีต๋องมันจิงๆ เลยนะ  มันเป็นคนดี  ไปไหนก็มีแต่คนรักคนเอ็นดูมัน  นี่ถ้าเป็นงานของฉัน  จะมีใครมาไหมเนี่ย  ฉันมีแต่โจทก์  เดี๋ยว:-)เอาระเบิดมาเฟี่ยงกลางงาน ทำไงหล่ะเนี่ย - -*


"แล้วเจ๊ จะอยู่ห้องนั้นต่อหรอ  ไม่ดีม้าง"  เต้พูด  ฉันก้มหน้ามองเท้าตัวเองอย่างเรื่อยเปื่อย  ในใจก็ไม่คิดอยากจะอยู่ที่นั่นด้วยเหมือนกัน  คงทำใจไม่ได้แน่ๆ

"คิดว่าไม่"  ฉันปฎิเสธ  เต้ทำท่าตกใจเล็กน้อย  ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเข้าใจความรู้สึกฉันแทน


"จะย้ายห้อง  หรือว่าย้ายไปที่อื่นเลยอ่ะ"  เต้พูด น้ำเสียงหม่นๆ



"คงไปที่อื่นเลยน่ะ  ไม่แน่อาจจะอยู่หอของบริษัท"  ฉันวางอนาคตไว้คร่าวๆ  ที่ฉันไม่มาอยู่หอตั้งแต่แรกก็เพราะว่า อยากอยู่กับเพื่อน  แต่ตอนนี้อะไรๆ ก็เปลี่ยนไปแล้ว


"โห.. จะทิ้งผมเลยหรอ  ฮึ เจ๊"  เต้พูด น้ำเสียงกึ่งจริงกึ่งเล่น   ฉันเข้าใจความรู้สึกเต้มันนะ  มันคลุกคลีอยู่กับพวกฉันเป็นปีๆ  กินข้าวด้วยกัน เล่น เที่ยว  พออยู่ดีๆ แล้วไม่มี คงจะรู้สึกใจหายอยู่แว๊บๆๆ


"แหม ทำเป็นว่าห่างกันมากเลยนะนั่น  555  คิดถึงก็มาหา หรือโทรมาก็ได้"  ฉันตอบ ความรู้สึกมันโหวงๆ ไม่แพ้กัน

"พูดจิงๆนะ  อยู่ห้องผมก็ได้  เจ๊รังเกียจผมรึเปล่าหล่ะ"  เต้ยื่นน้ำใจให้ฉันอีกครั้ง  ฉันน่ะไม่รังเกียจแกแน่ๆนอน  แกต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายรังเกียจฉัน  แต่ฉันคงไม่รบกวนแกขนาดนั้น  เดี๋ยวปัญหามันจะตามมาอีกเป็นขบวนๆ



"พี่อยู่หอน่ะดีแล้ว  จะได้ตื่นสายๆ  ค่าเช่าก็ถูก  มีเพื่อนๆ ที่ทำงานอยู่ด้วยเป็นโขยงๆ  จะได้ไม่เงียบ"  ฉันขุดเหตุผลมาพูด  เต้มันไม่ได้พูดยากเลย  พูดแค่นี้มันก็เข้าใจแล้ว  มันไม่รั้งฉันอีก  พูดอีกเพียงว่า


"งั้นตอนเย็น  เล่นเกมส์ด้วยกัน  โอเคเปล่า" 


ฉันหัวเราะ  ก่อนจะรับคำยอมประลองฝีมือด้วย  บอกไม่ถูกจิงๆ เลยนะ  แต่รู้สึกหวั่นไหวกับเต้อยู่เหมือนกัน  แต่อายุก็ห่างกันมากโขเลยทีเดียวเชียว -*-

.......................
วันเผาอีต๋อง  ฉันรู้สึกใจจะขาดตั้งแต่ตอนเช้า  ถึงจะรู้ว่ามันตายไปแล้วแต่ฉันก็ยังอยากให้ร่างมันยังอยู่  ถึงรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ (ไม่ใช่คุณยายวรนาถ) วันนั้นทั้งฉันทั้งอีบริทย์ปริ่มๆ เหมือนคนจะสิ้นใจ  ถึงแม้เราจะยุ่งกันทั้งวัน  พอจัดเตรียมทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อยจิงๆ  แขกก็ทยอยมากันแล้ว  ทั้งที่ได้รับเชิญ และไม่ได้รับเชิญ

"แบะ ยังขี้แยเหมือนเคยเลยนะ"  ไอ้เอกเดินมาทำเป็นล้อเล่นกับฉัน

"ไอ้... ควาย"  ฉันด่าในใจ  ก่อนจะหันหลังเดินออกไปชนิดว่าหน้าก็ไม่มองกันเลย


"มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า"  เต้เดินเข้ามาถาม  ฉันส่ายหัวยึกยัก  ตอนนี้นอกจากเรื่องอีต๋อง ฉันก็ไม่มีกะใจจะคิดเรื่องอะไรอีกเลย

"พี่บริทย์ตามหาอยู่น่ะ  อยู่ทางโน้น"  เต้ชี้นิ้วไปทางซ้าย  ฉันยิ้มให้เชิงขอบใจ แล้วเดินไปหาเพื่อน เห็นอีบริทย์ลากถุงเชี่ยไรมาด้วยเบ้อเร่อ 

"อีแบะๆ  เมิงมาช่วยกรูหน่อย"  อีบริทย์ร้องเรียกฉันแต่ไกล

"ทำอะไรของเมิงน่ะ"  ฉันเดินไปแหวกถุงพลาสติกใบใหญ่ออก  ปรากฎว่าเจอเป็นของเล่นเก่าๆ ที่พวกฉันเคยเล่น  (ตุ๊กตา  หนังสือวาดภาพระบายสี แล้วพวกหม้อไหของเล่น) 


"555  นี่เมิงอย่าบอกนะ ว่าเมิ.... "  ฉันพูดดักหน้า  อีบริทย์รีบพยักหน้าหงึกหงั่ก

"แม่กรูไปรื้อมาให้  อีต๋องมันชอบนะโว๊ยย"  อีบริทย์พูด  เวงกำจิงๆ ตอนนี้อีต๋องมันแก่ปูนนี้แล้ว  มันจะเอาเวลาที่ไหนไปนั่งเล่นของพวกนี้  กรูว่าเมิงเผาตุ๊กตายาง หล่อๆ ล่ำๆ มันยังจะปลื้มกว่า


"แค่เมิงใส่อีพวกนี้ทั้งหมดเข้าไป  ก็คงแบกโลงกันไม่ไหวแระ"  ฉันค้าน  อีบริทย์ก็เห็นด้วย มันดูเยอะเกินไปจริงๆ น่ะ


"อ่ะ  กรูเห็นแล้ว"  ฉันเอามือเขี่ยๆ และหยิบบางอย่างออกมาจากถุง  มันเป็นตุ๊กตากระดาษ (เก่ามากๆๆๆ เชี่ย ยังเก็บไว้เนาะ) 


"เมิงไปหาแม๊ก (ที่หนีบกระดาษ) มา"  ฉันบอก  อีบริทย์รีบวิ่งไปหา ไม่นานก็วิ่งกลับมา


"เมิงดูนะ   นี่คืออีต๋อง"  ฉันพูดพลางเลือกตุ๊กตาที่ดูละม้ายคล้ายอีต๋องมากสุด  "และนี่ก็คือเมิง กับ กรู"  และฉันชูตุ๊กตาอีกสองตัวให้อีบริทย์ดู  ช่วยไม่ได้ที่ตัวฉันจะดูสวยและอยู่ในสภาพสมบูรณ์ที่สุด


"เรา สาม คน"  ฉันค่อยเอาแม็กหนีบที่ตัวตุ๊กตาแต่ละตัว


"จะเป็นเพื่อนกัน" หนีบให้มันติดกัน


"ตลอดไป" 

จนมันกลายเป็นตุ๊กตาสามตัวจับมือกัน   

น้ำตาเราเอ่อขึ้นมาในดวงตาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย  ซึ่งเชื่อว่าอีต๋องก็ต้องเป็นเหมือนกัน  เรามองไปที่โลง

.................
        

[oaw_eang]

    เช่นกัน

[a22a]

เฮ้ย....อ่านแล้วเศร้าจังคับ ยิ่งตอนคนที่เรารักจะต้องถูกเผาเป็นเถ้าถ่านมันทำใจยากนะ

[subaru]

 :m15:เศร้าจัง สงสารคุณต๋อง ขอแสดงความเสียใจกะคุณแบะด้วยนะคะ

[t_warawut]

เศร้ามากๆๆ พวกเจ๊ เค้ารักกันดีเนอะ


อ่า...พอดีไปเจอรูป เจ๊แบะ มา เลยเอามาฝาแฟนๆๆ เจ๊แบะ คราบบบบ



น่ารักใช่เล่นนะเนี๊ยะ!!!

[คุณหนูไฉไล]

โห เจ๊แบะ สวยขนาดนี้เรยเหรอ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[a22a]

คุณแบะน่ารักจังเลยคับ

[RN]

 :m15:เศร้าๆๆๆ

แง๊ๆๆ.........เศร้าจังเลยอ่ะ..

[suregirl]

เจ๊แบะน่ารักจัง เด๋วคนในนี้ก็แย่งกันจีบหรอก 

[subaru]

 :m3:สวยจังเลยคุณแบะ

[มูมู่น้อย]

คุณแบะน่ารักเนอะ  อิอิ
ขอบคุณ warawut ที่ช่วยเอามาลงด้วยจ้า บวกๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

จนเวลาที่ทำใจยากที่สุดมาถึง  พวกคนในหมู่บ้านช่วยกันแบกโลงวนรอบเมรุทีละรอบๆ  เสียงเพลงที่วัดเปิดมันช่างโหยหวนชวนให้ร้องไห้ซะจริงๆ  ฉันกะอีบริทย์ถือถาดที่วางไว้ด้วยดอกไม้จันทร์จนพูน  และยืนรออยู่ตรงข้างบรรไดทางขึ้นเมรุข้างล่าง 

ตอนนี้พวกผู้ใหญ่เปิดฝาโลงกันแล้ว  แขกบรรดาทยอยนำดอกไม้จันไปวางในโลง  คนใจไม่ถึงจริงๆ  ถึงกับส่ายหน้าออกมาทันทีเมื่อมองเข้าไปในโลง   ซึ่งผิดกับฉันที่อยากจะเข้าไปกอดเพื่อนฉันอีกซักครั้งใจจะขาด  และเมื่อใกล้เวลาสุดท้าย  พ่อต๋องพยักหน้าตามฉันกะอีบริทย์ให้ขึ้นไป  ฉันวางถาดลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว และพากันวิ่งขึ้นไป


"ฮือๆๆ อีต๋อง  ไปดีเถอะนะเมิง ฮือๆๆ"  อีบริทย์พูด  และถ้าฉันไม่เอะใจว่ามันร้องไห้  ฉันก็คงไม่รู้ตัวว่าฉันร้องไห้อยู่เหมือนกัน  โดยไม่รู้ว่าเมื่อไร  มันวางตุ๊กตากระดาษลงบนตัวอีต๋อง  ที่นอนอืดแอ่งแม้งไร้ทางขัดขืนในโลง 



"แล้วถ้าชาติหน้ามีจริง  กรูขอให้เมิงเกิดเป็นผู้หญิงสมใจ นะ"  ฉันพูดต่อ  มือฉันลูบผมเพื่อนสาวด้วยความรักที่บริสุทธิ์ที่สุดของหัวใจ  เราคงเข้าใกล้มันได้มากที่สุดเพียงเท่านี้  เพราะผู้ใหญ่เค้าถือ ไม่ให้น้ำตาโดนศพ   พ่ออีต๋องพยักหน้า ว่าถึงเวลาแล้ว


ฉันกะอีบริทย์ปล่อยโฮออกมา  และไม่อยากจากกันไปเลย

"ฮือๆๆ อีต๋อง  กรูรักเมิงนะเว้ยย  เมิงจะเป็นเพื่อนพวกกรู ตลอดไป  รู้ไว้นะ  ฮือๆๆ"  ฉันพูดกับมันประโยคสุดท้าย  ก่อนจะโผกอดกับอีบริทย์ร้องไห้กันเหมือนคนบ้า  เค้าค่อยๆ เอาโลงอีต๋องเข้าไป  แล้วปิดประตู   เสียงเพลงบรรเลงอย่างเศร้าโศกา  ฉันรู้ว่าข้างในอีต๋องกำลังโดนเผา  และเห็นควันสีดำลอยจางๆ ขึ้นสู่ท้องฟ้า   ทุกอย่างมันบีบหัวใจฉันสองคนอย่างบอกไม่ถูก

.........................
ฟ้าใกล้มืดแล้ว  และแขกกลับกันไปจนจะหมด  ฉันตัดสินใจจะกลับพัทยาพรุ่งนี้  หมายความว่าคืนนี้ จะกลับไปค้างที่บ้านฉันกันก่อน 

"เลิกร้องได้แล้วลูก  ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แร่ะ"  แม่ฉันเอามือมาลูบหัวฉันกะอีบริทย์  (แหม ตัวเองตาบวมเป่งเรยนะ แม่ตรู - -*)

"กลับไปช่วยแม่ทำกับข้าวกินกันดีกว่า  เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไปแล้วไม่ใช่หรอ"  แม่พูด  ฉันกอดแม่ไว้


"ไปทำตอนนี้  แล้วจะได้กินตอนไหนอ่ะแม่"  ฉันบอก

"ไปกินข้างนอกบ้านกันบ้างก็ได้" ฉันชวน 



"อุ้ย  งั้นเราไปกันเฮอะ  คนแก่ๆ กลับไปกินข้าวที่บ้านสบายใจกว่า  ประหยัดดีด้วย"  เอ๋า แม่ไม่ไปซะง้าน   เดี๋ยวพาไปทิ้งที่บ้านพักคนชราซะเลยดีไหมเนี่ย - -*  (บาปกินหัวตรูแล้ว) 


"อ่ะๆๆ ตามใจๆๆๆๆ   ไปๆๆ  อีบริทย์  ไปช่วยแม่กรูทำกับข้าวหน่อย  เดี๋ยวกรูจะลักไก่พ่อไปเชือดซัก 3-4 ตัว"  ฉันแกล้งพูดเสียงดัง  พ่อคุยกะพระอยู่ถึงกับสะดุ้ง  ค้อนฉันขวับก่อนจะยิ้มแหยๆ   555


ก่อนกลับ  ฉันมองไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง  ตอนนี้ไม่เห็นควันสีดำนั่นอีกแล้ว  แต่ก็ไม่เป็นไร  เพราะความสัมพันธ์ของเรามันจะยังเหนียวแน่นอยู่เหมือนเดิม  ไม่มีวันจางหายไป  ฉันคิดในใจ

....................

"ข้าวดีดยัง"  (หมายถึง ข้าวสุกหรือยัง) ฉันถาม


"ยังอีกแป๊ป"   อีบริทย์เปิดฝาหม้อข้าวดู  ไอข้าวร้อนๆ แฉะๆ ฟุ้งออกมา  ฉันกับแม่กำลังช่วยกันตำน้ำพริก(กินกะผักต้ม)   และก็มียำหมูยอถ้วยใหญ่ๆ   สุดท้าย ก็มีไข่เจียวไว้ให้ไอ้เต้ด้วย 1 จาน 

กับข้าวบ้านๆ ทั้งนั้น แต่น่ากิน (หรือหิวหว่า)  พวกผู้ชายนั่งเปิดดูโทรทัศน์รอกินกันอย่างตั้งใจ - -* 


"มา กรูช่วยๆ"  อีบริทย์แทรกตัวเข้ามา ฉันกำลังลวกผักในน้ำร้อน  เตรียมออกมาพักและจะจัดใส่จาน

"ไอ้เอก มันแอบมาขอเบอร์เมิงกับกรูด้วย"  อีบริทย์พูดเสียงอุบอิบ  แต่ก็สร้างความโกรธให้ฉันได้ไม่น้อย 

"แต่ กรูไม่ให้"  มันพูดต่อ  ฉันไม่เข้าใจว่ามันต้องการอะไรกับฉัน  ฉันเปลี่ยนเบอร์มาครั้งนี้ก็ 3 ครั้งแล้ว

"ไม่รู้กรูทำเวรทำกรรมอะไรนักหนา"  ฉันบ่น  มือก็ช่วยเก็บทำความสะอาด 

"อย่าไปสนมันเลย ไอ้พวกผู้ชายพรรดิ์เนี๊ยะ"  อีบริทย์พูดเบะปาก  ผักจัดเสร็จแล้ว  พอวางถ้วยน้ำพริกเข้าไป  มันก็ดูน่ากินไปโดยปริยาย

"ข้าวดีดแล้ว  ป่ะ แดกกันดีกว่า"  ฉันตัดบท  เรายกสำรับกันออกไป  พวกผู้ชายเห็นก็ทำหน้าดีใจกันใหญ่  สงสัยจะหิวกัน (ทุ่มกว่าแล้วงิ)  เรากินกับเงียบๆ  เพราะบรรยากาศความเศร้ามันยังเจืออยู่ในใจของแต่ละคน  แต่สำหรับฉัน  การได้กินข้าวกันพร้อมหน้ากันแบบนี้ ก็มีความสุขแล้ว


//////

อากาศเย็นลง  บ้านฉันก็ยิ่งหนาวไปใหญ่ เพราะรอบล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่  บวกกับได้อาบน้ำจากบ่อปูนบ้านฉันด้วยแล้วละเหวยๆ  ให้เก่งแค่ไหน  ต้องปากซีดปากสั่นกันทุกคน   ฉันต้องจัดแจงหาเสื้อแขนยาวมาให้ใส่กัน 

"ไหวเปล่า"  ฉันแอบแซวไอ้เต้  ที่เดินเอามือกอดหน้าอก ทำปากสั่นออกมาจากห้องน้ำ

"หนาวชิบเป้ง"  มันโยนผ้าเช็ดตัวใส่ฉัน  555 คงผิดหวังไม่น้อย  นอนวัดว่าลำบากแล้ว หมอนก็เหม็นอับ ผ้าห่มก็ไม่มี (ดีไม่มียุง)  มาอยู่บ้านฉันหวังว่าจะได้นอนที่นอนนุ่มๆ ก็ต้องผิดหวัง  แม่เอาผ้าห่มหลายผืนปูกับพื้นต่อๆ กันไว้  มีหมอนให้เท่ากับจำนวนคน และมีผ้าห่มเหลือให้ห่มอีกสองสามผืน  ซึ่งสภาพก็ไม่รู้จะคุ้มหนาวได้รึเปล่า


"เอ้า ใส่เสื้อกันหนาวสิ"  ฉันยื่นเสื้อแขนยาวให้  ไอ้เต้รับและกางมันออกดู  มันเป็นเสื้อเก่าแล้ว  มีรอยปะชุนอยู่โดยรอบ

"เสื้อใครอ่ะ  ของพี่หรอ"  เต้มองหน้าฉัน  ฉันหัวร่อ


"เออ  นานแล้ว"  ฉันโมเม  จิงๆ ก็เป็นเสื้อส่วนกลางของลูกบ้านนี้แหล่ะ ใครจะใส่ก็ได้


"อื้มม  เดี๋ยวใส่"  ไอ้เต้พูด  มันเดินไปเทแป้งเด็กทาตัว ทารักแร้และทาหน้า ( *-* )  ผงแป้งกระจายลงเต็มพื้น  ถ้าเป็นตูทาแป้งแบบนี้เมื่อก่อนนะ  แม่คงด่าลั่นบ้านไปแล้ว  เบื่อเด็กในเมืองจังเลย


เมื่อทุกคนอาบน้ำกันหมด  ก็คลานเข้าไปในมุ้ง  อีบริทย์ กะ ไอ้เต้ นอนขนาบฉันเหมือนเดิม  ผ้าห่มไม่ช่วยให้อุ่นขึ้นเท่าไรตามคาด  แต่ก็ยังถือว่านอนสบายกว่าในวัดเยอะ  ฉันคุยๆ กับอีบริทย์อยู่พักนึง  แหง่ะมาอีกที  เต้ก็หลับปุ๋ยไปซะแล้ว  ฉันเองก็ชักจะง่วงแล้วเหมือนกัน เลยเลิกคุย แล้วเข้านอนกันไป


ZZZZZZZZZZ

[อีแบะ]

   ใครอยากอ่านตอนจบก่อนใคร จ่ายตังค์มา...

[kannooh]

เอาไปเลย......... เจ็ดล้านสามแสนสี่หมื่นหกพันห้าร้อยยี่สิบห้าบาทเจ็บสิบห้าสตางค์ ไม่ต้องทอน

[คุณหนูไฉไล]

  ใครอยากอ่านตอนจบก่อนใคร จ่ายตังค์มา...

เจ๊แบะรู้จักค่าของเงินทุกบาทจริง ๆ
พลิกทุกสถาณการณ์เป็นโอกาสได้เสมอ

นับถือด้วยความบริสุทธิ์ใจ อิอิอิ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อ่ะ ตัวจริงเสียงจริงมาพร้อมความเค็ม
 
(ล้อเล่นครับ)

ท่าทางจะยุ่งนะครับ ไม่ค่อยได้เจอเลย
 

[pajaa]

พี่แบะ น่ารักนิคับ

[a22a]

คุณแบะน่ารักนะคับ ขอบคุณนะคับที่นำเรื่องดีๆมีข้อคิดมาให้อ่าน และขอบคุณคนโพสค้วยนะคับ

[Poes]

  ได้เจาะไข่คุณแบะแย้ว



200 ยูโรมะต้องทอน ลงทุนงานนี้เลยนะเนี่ย   

[oaw_eang]

เอาเข้าไปนั้น  เจ้หละก็

[มูมู่น้อย]

ดีใจจังอ่า เจ้แบะมาด้วย    ยังคงความงกอยู่เหมียนเดิม 5555
ต่อคร้าบบบ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"เอ้ยย ตื่นๆ ได้แล้ว" 

ตัวฉันถูกเขย่าๆ  ให้ตื่น ไอ้เต้มันบังอาจปลุกฉันจากภวังค์

"โอ๊ยยย ยังไม่เช้าเลย จะอะไร" ฉันพูดอย่างเคยตัว  ลืมไปสนิท ว่าต้องออกเดินทางแต่เช้า  พอนึกได้ก็ดูนาฬิกา  ไอ่หยาาา ตี 5 ครึ่ง  บ้านเปิดไฟแจ้งไปหมดแล้ว (พ่อแม่ตื่นแต่เช้า)


ฉันคลานออกจากมุ้งเห็นแม่  ทำกับข้าวอยู่ในครัว  โหๆๆๆ คึกอะไรเนี่ย 

"ไปอาบน้ำสิ  เค้าอาบกันหมดแล้ว  นอนตื่นสายอยู่คนเดียวเนี่ย"  ไอ้เต้สั่งเป็นฉากๆๆ  นี่บ้านกรูนะเนี่ย - -*

ฉันคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปในห้องน้ำ  ราดน้ำซู่ๆ ได้ไม่กี่ขันก็วิ่งออกมาซะแล้ว  หนาวงิ ขนลุกทั้งตัวเรย

"โห วิ่งผ่านน้ำรึเปล่าเนี่ย"  ไอ้เต้หยอก  เจ็บนะเนี่ย เมิงเป็นผู้ชายนะ มาถากถางกรูงี้  เสียศักด์ศรีหมด

"เออ เรื่องของฉันน่ะ" รำคาญจิงวุ้ย  เปลี่ยนใจไม่ชอบแมร่งดีกว่า  (เอ๊ะ ยังไง)  ฉันเดินผ่านไปหาแม่ในครัว  กลิ่นพริกแกงที่ถูกผัดในกะทะฉุนขึ้นจมูก


"หูยๆๆ  ทำอะไรเนี่ย"  ฉันชะโงกหน้าไปดูในกะทะ  ปลาทอดกรอบผัดพริกแกง (บ้านฉันเรียก ฉู่ฉี่  แต่ รู้สึกที่อื่นจะเรียกอย่างอื่น) 

"กินกันก่อนไป ลูก จะได้ไม่ต้องไปซื้อ"  แม่พูด  "นี่แม่ไปตลาดมาแต่เช้าเลยนะ  เค้าถามหาเอ็งกันด้วย"  แม่ฝอยต่อ


"หง่ะ ถามไรอ่ะแม่"  ฉันเอามือจกปลาชิ้นนึงเข้าปาก อู้หู แซบบบ


"555  ก็อยากเห็นกัน  ตานันท์ (คนในหมู่บ้าน) ไปคุยอวดไว้ ว่าเป็นสาวเต็มตัวแล้ว"  อ่ะนะ  ฉันพอจะนึกภาพตามที่แม่บอกได้  คงจะอยากเห็นนางฟ้าว่าที่มิสทิฟฟานี่ปี 2589 ตัวเป็นๆ


"เค้ายังจำหนูได้อีกเรอะ"  ฉันหัวเราะเบาๆ  หลายปีดีดักแล้วไม่ได้ย่างกรายไปในตลาดหน้าหมู่บ้านอีกเรย


"โอ๊ย  เค้าจำได้หมดแร่ะ  ครบแก๊งค์พวกเอ็งน่ะแร่ะ  พอรู้ว่าไอ้ต๋องตายนะ  ยังตกอกตกใจกันใหญ่"  แม่พูด  ก็อย่างว่าหล่ะนะ  พวกฉันเกิดและโตมาที่นี่  เล่นกันที่นี่ตั้งแต่เด็กๆ  แสบๆๆ กันทั้งนั้น

"เค้าห่วงเอ็งกันหมดนะลูก  กลัวจะโดนผู้ชายหลอก"


ฉันกอดแม่

"จร้า หนูรู้แล้ว"  ตอนนั้นฉันตั้งมั่นไว้ว่ายังไง ชีวิตนี้จะไม่รักใครจนไม่ลืมหูลืมตา  และจะไม่ให้ใครหลอกลวงฉันได้อีก  แต่ปัญหาที่เจอ กลับไปไม่ใช่คนอื่นหลอกฉัน  กลายเป็น "ฉันหลอกตัวเอง"


เรากินข้าวกันตอน 6 โมง (ทั้งที่ไม่ได้หิวเรยนะ)  เสร็จแล้วทุกคนก็เตรียมตัวขึ้นรถกันหมด ยกเว้นฉัน


"ถ้ามีปัญหาอะไร ให้กลับมาบ้านเลยนะ  ได้ยินที่พ่อพูดหรือเปล่า" พ่อฉันพูดสีหน้าเคร่งเครียด  ฉันรีบพยักหน้ารับคำ

"แล้วเรื่องผู้ชายน่ะ  อย่าไปข้องเกี่ยวกับมันมาก  ไม่มีผู้ชายที่ไหนรักกะเทยหรอก  รู้ไหม"  พ่อทำหน้าเครียดยิ่งกว่าเก่า  ฉันพยักหน้าหงึกๆๆๆๆ  ในใจก็ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่า


"มีอะไรโทรมานะลูก"  อันนี้แม่พูด  ฉันหันไปยิ้มให้ 

"จร้า"  และตอบแม่สั้นๆ


"เครียดอะไร  โทรหากรูก็ได้นะ  แล้วไว้กรูจะไปเยี่ยมเน้อ"  อีบริทย์กุมมือฉันไว้แน่น  จาก 3 เหลือ 2  ตอนนี้จาก 2 จะเหลือเพียง 1 (ต่างคนต่างอยู่)


"เออ  เมิงด้วยหล่ะ  อย่าบ้าผู้ชายมากนัก  ฟังพ่อแม่กรูเตือนมั่ง"  ฉันรีบโบ้ยให้อีบริทย์  555  อีบริทย์รีบส่ายหัวเลิ่กลั่ก


"ต้องไปแล้วนะแม่  แล้วจะมาเยี่ยมอีกเน้อ"  ฉันโผกอดแม่  พ่อก็เอามือตบไหล่ฉันเบาๆ  และฉันก็หันมากอดพ่อด้วย (พ่อคงเขินเพราะสาวสวยนางนี้ไม่เคยกอดพ่อเรยงิ)  แล้วสุดท้ายฉันหันไปกอดเพื่อนสาว


"ดูแลตัวเองนะเมิง"  ฉันพูดกระซิบ  ใจพันนึกถึงอีต๋องอย่างเลี่ยงไม่ได้

"กรูรักเมิง  รู้ไว้นะ"  ฉันพูด  น้ำตารื้นที่ตาอีกครั้ง


"เออ กรูรู้   กรูก็รักเมิง"  มันพูด  ดูอาการมันหนักกว่าฉันหน่อย น้ำตาปริ่มจะไหลไม่ไหลอยู่แล้ว  เหอๆๆ ฉันต้องรีบขอตัวตัดบทไปก่อนที่จะเศร้าไปกว่านี้ 


"ไปแล้วค่า  พ่อหวัดดี แม่หวัดดี"  ฉันไหว้ลา แล้ววิ่งขึ้นรถไปงุดๆๆ  พวกนั้นออกมาลาพ่อแม่ฉันอีกครั้ง แล้วเราก็ค่อยๆ เดินทางกันออกมา


////////

กลับถึงหอที่พัทยา  สิ่งแรกที่ฉันรู้สึก คือหอไม่เหมือนเดิม  ไม่ใช่เรื่องผีสางอะไรหรอกนะ  แค่รู้สึกถึงความน่าอยู่มันน้อยลงไปจนแทบไม่มีเลยสำหรับฉัน  ฉันแยกไปกับเต้  เพื่อที่จะไขกุญแจเข้าห้อง  ในตอนนั้นมือฉันสั่นไปหมด  ฉันกลัวประตูบานนี้  กลัวที่จะต้องเปิด  กลัวภาพข้างหน้า 


"มานี่ๆๆ ผมไขให้"  เต้หันมาคว้ากุญแจไปจากมือฉัน  ดูเค้าเป็นห่วงฉันมาก  และเค้ารู้ว่าฉันทำใจกับเรื่องที่ผ่านมาได้ยากแค่ไหน


ประตูถูกเต้เปิดออก  เต้เดินเข้าไปในห้องและเปิดไฟ  ฉันเดินตามเค้าเข้าไป  และสายตาก็มองแต่มุมห้องที่ฉันเห็นภาพสุดท้ายที่แสนสะเทือนใจอย่างห้ามตัวเองไม่ได้



"คืนนี้ ไปนอนห้องผมก่อนละกัน  พรุ่งนี้จะมาช่วยเก็บของ"  เต้วางกระเป๋าสัมภาระฉันลงกับพื้นที่เต็มไปด้วยขี้ฝุ่นเพราะรื้อของออกไปเยอะ

"ไม่เป็นไรหรอก  พี่นอนได้"  ฉันนั่งยวบลงบนเตียง  พยายามรวบรวมความเข้มแข็งให้กลับมา



"ไม่ต้องเลยๆ ไปนอนห้องผมน่ะ ดีแล้ว"  แต่เต้มันไม่เห็นด้วยอย่างแรง  มันทำหน้าซีเรียสไม่น้อย  จิงๆ แล้วฉันนอนกับเต้สองคนก็ไม่มีปัญหา  เพราะช่วง 7 วันที่ผ่านมาก็เรียกได้ว่านอนด้วยกันทุกคืนอยู่แล้ว


"ไปๆๆ ไม่ต้องอยู่แล้ว ลุกๆๆ"  เต้ฉุดข้อมือฉัน  มันลากฉันให้ออกจากห้อง  และไม่เปิดโอกาสให้ปฎิเสธ  ฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้นะ  ทั้งที่คิดว่าจะเข้มแข็งให้ได้  แต่เอาเข้าจิงๆ  แม้แต่จะไขกุญแจเข้าห้องเอง ยังทำไม่ได้เลย...


......................

ฉันนอนยวบอยู่บนเตียงนุ่มๆ อย่างดีของเต้ หลังจากอาบน้ำเสร็จ  ห้องเต้นี่มันสะดวกสบายเสียจิงๆ (แล้วบ้านมันจะขนาดไหนงิ)  มีเครื่องทำน้ำอุ่น  มีเตียงนุ่มๆ  มีชุดโฮมเธียเตอร์  มีคอมเล่นอีก  เห็นอย่างนี้แล้วนึกสงสารเสียไม่ได้  ที่ต้องไปตกระกำลำบากกับเด็กบ้านนอกอย่างฉันมาหลายวัน  นี่ถ้าพ่อแม่เอ็งรู้ คงต้องด่าฉันบ้านแตกแน่ๆ

"ดูหนังไหม"  เต้ไปยกกล่องดีวีดีมาให้ฉันเลือก  แต่ฉันปฎิเสธ  เมื่อยๆ ขนาดนี้ นอนแป๊ปเดียว เดี๋ยวก็หลับแล้ว


"เล่มเกมส์กันเปล่า"  เต้ชวนฉันแข่งเกมส์อีกแร้ว  มันไม่เหนื่อยมั่งหรือไงนะ ขับรถมาตั้งหลาย ชม.

"ไม่อ่ะ จะนอนแล้ว เมื่อย"  ฉันตอบ  มือนึงดึงผ้าห่มนิ่มๆ ขึ้นมาห่ม  ในใจแอบคิดอกุศล  ถ้าได้เป็นเมียมันนี่คงสบายตายเลยนะ  555  คงจิงอย่างที่อีต๋องว่านั่นแหล่ะ


"เอ๋า นอนก็นอน"  ไอ้เต้ชัตดาวน์คอมพิวเตอร์  มันหันไปเปิดซีดีเพลงเบาๆ  แล้วก็ขึ้นเตียงมานอนข้างๆ ฉัน  เตียงก็กว้างนะ  แต่เรานอนห่างกันไม่กี่นิ้วเท่านั้นเอง 


"แล้วไม่เล่นเกมส์หล่ะ"  ฉันหาเรื่องถาม


"เหอะ  เล่นไปก็ไม่หนุกหรอก"  เค้าตอบ  เหอๆ มันนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ  ฉันหลับตา และฟังเพลงที่คลอเบาๆ อย่างผ่อนคลาย  เต้ปิดไฟ  แล้วก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ  ฉัน   ตอนนี้ไม่แปลกใจเลยว่าทำไม กร มันถึงหลงนัก หลงหนา  เฮ้อๆๆๆ...


/ / / / / / / / / /
ฉันตื่นแต่เช้ามืด  เพราะตื่นเช้ามาหลายวันเลยชิน  ลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้าเต้เป็นคนคนแรก  เค้ายังหลับอยู่ แต่แป๊ปเดียวเค้าก็ตื่น  เราสบตากันในระยะประชิดยิ่งกว่า โฆษณาเด็นทิสเตร้..


"ตื่นแล้วหรอ"  เต้ถาม (สงสัยใช้ยาสีฟันดี เรยไม่มีกลิ่นปาก)

"อื้มๆๆ"  ฉันตอบ (ไม่กล้าพูดมากเพราะเมื่อคืนลืมแปรงฟัน กร๊ากกๆ)

"ฝันร้ายอีกแล้วหรอ" เต้มองหน้าฉัน   ฉันส่ายหัว  เมื่อคืนไม่ฝันอะไรเลย



"แต่ผมฝันนะ" เต้ขยับตัวเล็กน้อย  เค้ายังคงมองหน้าฉันอยู่

"ฝันร้ายหรอ"  ฉันถาม

"เปล่าหรอก"  เค้าปฎิเสธ  "ฝันปกติแหล่ะ"  เต้พูดต่อ


"ในฝัน ผมเจอพี่ต๋อง"  เค้าเริ่มเล่า  ฉันเกิดอาการสนใจขึ้นมาทันที

"หรอ มันพูดว่าไงมั่ง"  ฉันรีบถาม อาจจะเพราะคิดถึงมันมากหล่ะมั้ง


"ไม่พูดนะ ... แต่ยิ้มให้อ่ะ"  เค้าตอบ


"แล้วเจอที่ไหนอ่ะ  กำลังทำอะไรอยู่"  ฉันเริ่มซักไซร้  เต้ทำหน้าครุ่นคิด

"เจอที่ไหนหว่า  ไม่รู้จัก  แต่เหมือนผมกำลังจะไปรับพี่ไปไหนซักอย่าง  กินข้าวหล่ะมั้ง"  เต้พูด   "แล้วก็ไปเจอพี่ต๋องระหว่างทางน่ะ  พี่แกยืนอยู่  ชวนให้ไปด้วยกันก็ไม่ไป"  (อีต๋องเดี๋ยวนี้ดังแล้วหยิ่ง)


"แค่นั้นอีกหรอ  ฝันไรอีกไหม" ฉันยังใคร่อยากรู้

"แค่นั้นแร่ะ  ไม่มีแล้ว"  เค้าตอบ   เต้ลุกนั่งกับที่นอน  ก่อนจะทิ้งตัวลงไปกับที่นอนนุ่มๆ ใหม่


"ยังไม่สว่างเลย  หลับต่อกันเถอะ"  เต้หันข้างมาทางฉัน  แต่ฉันคิดว่าฉันคงนอนไม่หลับแล้วหล่ะ  ตื่นมาแล้วนี่ ฉันลุกขึ้นนั่ง



"หลับเหอะน่า  เผื่อได้เจอพี่ต๋องนะ รีบๆ นอนเข้าสิ"  ดูมันพูด  555  มันนี่รู้ใจฉันตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย  เอาวะ  นอนก็นอน  ฉันทิ้งตัวลงไปนอนอีกครั้ง  เต้ยิ้มให้ฉันเล็กๆ  ฉันเองก็เหมือนกัน


..........................

[คุณหนูไฉไล]

มีสาเหตุอะไรที่เจ๊แบะจะไม่รับรักน้องเต้น๊อออ

ออกจะแสนดีขนาดนี้

หรือเต้เห็นเจ๊แบะเป็นพี่สาวหว่า หุหุหุ

[subaru]

  :a3:มาเชียร์เต้ให้คุณแบะดีกว่าเนอะ งกกะงกมาเจอกัน หุๆ