ถึงคราวคนเจ้าชู้น้ำตาตก
แม้ธงรบจะยอมลงจากรถไปแล้ว แต่ขณะที่ขับรถกลับบ้าน ฝ่ายนั้นก็โทรศัพท์มาตื้อให้นอนด้วยกันไม่ยอมเลิก อาทิตย์บอกว่ากำลังจะถึงบ้านแล้ว จะให้ย้อนรถกลับไปหรืออย่างไร
"ผมไม่อยากเข้าไปนอนในห้องรกๆ" อาทิตย์หาข้ออ้าง
"งั้นพี่ไปนอนกับอาทิตย์" ธงรบพูดโพล่งออกไปแล้วกลั้นหายใจ ลองเสี่ยงดูสักครั้ง
อาทิตย์นิ่งไปครู่ใหญ่ จนธงรบออดอ้อนต่อ
"นะ อาทิตย์นะ เราก็คบกันมานานแล้ว ให้อะไรมันคืบหน้าบ้างสิ"
"จะนอนบ้านผมได้ยังไง พูดเป็นเล่น ผมไม่ได้อยู่คนเดียว" อาทิตย์เอ็ดนายตำรวจหนุ่ม "คิดอะไรเหมือนคนอื่นได้หรือเปล่าผู้กองธงรบ"
"งั้นก็มานอนที่บ้านพี่สิครับ" ธงรบถือคดีตื๊อเท่านั้นที่จะครองใจตี๋หนุ่ม
"ไม่"
"งั้นพี่จะไปจอดรถเฝ้าที่หน้าบ้านจนกว่าอาทิตย์จะใจอ่อน"
อาทิตย์บอกนายตำรวจหนุ่มว่าตามใจ จะทำอะไรก็ทำไป เขาขี้เกียจจะคุยด้วยแล้ว ธงรบบอกว่าคืนนี้เขาจะเอาจริง ทำอย่างไรก็ไม่ถอย
"แล้วไม่ต้องโทรมาอีกนะ" อาทิตย์ดุเสียงเข้มแล้ววางสายโทรศัพท์ แต่ก็รู้อยู่แล้วว่าพูดไปก็เท่านั้น ธงรบไม่ยอมเชื่อฟังอยู่ดี
อาทิตย์มองไปยังประตูรั้วหน้าบ้านอย่างครุ่นคิด ในใจเหมือนเป็นเวทีมวยที่นักชกสองคนกำลังต่อสู้กันอยู่ ฝ่ายหนึ่งเรียกร้องให้เดินไปบอกให้สารวัตรธงรบกลับบ้านไปเสีย แล้วค่อยมาเจอกันใหม่วันพรุ่งนี้ ขณะที่อีกฝ่ายบอกว่าให้ตัดความสัมพันธ์เสียแต่เดี๋ยวนี้ ก่อนที่ทุกสิ่งจะยุ่งมากจนแก้ไม่ได้
เขายอมรับว่าหลายเดือนที่ผ่านมาตัวเองเริ่มมีความรู้สึกที่ดีกับธงรบ หากก็ยังสับสนอยู่ไม่ใช่น้อย ธงรบมีลูกตื้อที่เขาไม่เคยพบเคยเจอ นายตำรวจไม่เคยละความพยายาม แม้จะปฏิเสธและว่าไปแรงๆ แต่คนหน้าเป็นคนนั้นก็ไม่เคยถอย
...หากเพียงแต่ในใจเขาไม่มีพี่นุ เขาก็อาจรักสารวัตรธงรบได้...
...จริงหรือ คนเจ้าชู้ขนาดนั้น รักใครได้ที่ไหน และแม้เขาจะรักธงรบได้ ชีวิตรักจะเป็นอย่างไรล่ะ มิต้องตามหึงหวงกันทุกวันหรืออย่างไร และอีกอย่าง เป็นขั้วเดียวกัน จะรักกันได้อย่างไร...
...ใครกำหนดบทบาทที่ว่านี้ จะว่าไป เขาก็ยอมโอนอ่อนให้ธงรบบ้างแล้ว ในอนาคต หากจะยอมให้ตลอดก็ไม่น่าแปลก...
...โอย สับสนเหลือเกิน...
อาทิตย์เดินถึงประตูรั้ว ขณะนี้เป็นเวลาดึกมากแล้ว ชายหนุ่มหันไปมองบ้านหลังใหญ่ที่ทุกคนหลับสนิทในห้องนอนแต่ละห้องราวกับกลัวว่าจะมีใครเห็นทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าเวลาตีสามขนาดนี้คงไม่มีใครอยากจะลุกขึ้นมาเป็นแน่แท้
รถสปอร์ตสีบรอนซ์จอดอยู่ใกล้ประตูรั้วหน้าบ้าน กระจกลดลงมาเพียงเพื่อให้อากาศถ่ายเทได้ เจ้าของรถเอนเบาะนอนกอดอกหลับตาพริ้ม แต่เมื่อเขาเปิดประตูออกไปยืนอยู่ข้างรถ เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มก็ลืมตาขึ้น
"คิดถึงพี่จนทนไม่ไหวจะเปลี่ยนใจชวนพี่เข้าไปนอนด้วยแล้วละสิ" ทั้งๆ ที่งัวเงีย ธงรบก็ไม่ลืมจะพูดหยอกเย้า
"กลับบ้านไปเถอะผู้กอง" อาทิตย์พูดเสียงห้วน
"ไม่อยากกลับ"
"จะมาจอดรถอยู่หน้าบ้านทั้งคืนหรือไงครับ อย่ามาทำอะไรบ้าๆ แถวนี้นะ"
"ใครว่าบ้า" ธงรบทำหน้าขรึม เสียงเรียบ "ยังมีสติดีทุกอย่าง พี่รู้เต็มหัวใจว่าตัวเองคิดและรู้สึกยังไง และพี่ก็ยอมรับมันด้วย อาทิตย์ล่ะ"
"ผมรู้อย่างเดียวว่าตอนนี้ง่วงนอน และไม่อยากให้ใครมาจอดรถอยู่หน้าบ้าน คิดอะไรอยู่ผู้กอง"
"ก็คิดว่าอาทิตย์อาจจะเห็นใจพี่บ้างนะสิ" ธงรบเปลี่ยนมาทำเป็นเสียงออดอ้อนทันใด "ใจคอจะนั่งหลังขดหลังแข็งอยู่ในรถคันเล็กๆ อย่างนี้อีกนานเท่าไหร่ ขอเขาไปยืดเส้นยืดสายในบ้านหน่อยไม่ได้หรือไง"
"นี่มันกี่โมงกี่ยาม นี่มันเวลานอน แล้วพ่อแม่พี่ชายคนรับใช้ในบ้านผมจะคิดยังไงที่ผมพาผู้ชายเข้าบ้านกลางดึก" อาทิตย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าต่างรถ โวยวายเสียงไม่ดังเท่าใดนัก
"เบาๆ สิอาตี๋ เดี๋ยวคนในบ้านหลังยังกะวังก็โผล่ออกมาดูมาฟังกันหน้าสลอนหรอก" ธงรบปราม
"คิดอะไรไม่เข้าท่า" อาทิตย์ลดเสียงลง
"ทำไมจะไม่เข้าท่า" ธงรบแย้ง "ใครจะตื่นออกมาดู บ้านก็หลังใหญ่ขนาดนั้น อยู่กันแค่ห้าคนกับคนใช้สามคน นี่ถ้าพี่ย่องเข้าไปขโมยโต๊ะ เก้าอี้ ทีวี เครื่องซักผ้าก็คงไม่มีใครรู้หรอก"
"รู้ได้ยังไงว่ามีคนใช้สามคน"
"หญิงสอง ชายหนึ่ง หญิงเป็นทอมบอยด้วย อยู่กันคนละห้องตรงเรือนเล็กหลังห้องครัว พ่อกับแม่อาทิตย์นอนห้องปีกซ้ายทางด้านหลัง กว่าจะเดินมาถึงห้องอาทิตย์ที่อยู่ปีกขวาสุดก็เหนื่อยพอดี พี่ชายอาทิตย์สองคนนั่นน่ะ อยู่ห้อง..."
"พอๆ แล้วผู้กอง" อาทิตย์แทรก
"ง่วงนอนแล้วนะอาทิตย์ ขอเข้าไปนอนด้วยหน่อยไม่ได้หรือ แล้วพี่จะรีบกลับตั้งแต่ก่อนเช้ามืด" ธงรบขอดื้อๆ
"กลับไปนอนบ้านตัวเอง"
"ไม่อยากกลับ อาทิตย์สัญญาแล้วว่าคืนนี้เราจะค้างด้วยกัน ทำไมมาผิดคำพูดแบบนี้ล่ะ รู้ไหมมันผิดศีลห้าข้อที่..." ธงรบชะงัก
"ข้อที่เท่าไหร่" อาทิตย์จ้องหน้า
"ไม่ใช่ข้อห้าก็แล้วกัน" ธงรบไม่หลบตา จ้องหน้าชายหนุ่มกลับเช่นกัน ตลอดเวลา พาดศรีษะอยู่กับเบาะรถ
"แล้วศีลห้าท่องได้หมดหรือเปล่าล่ะ ผมว่าคนที่ทำผิดทุกข้อคือผู้กองนั่นล่ะ" อาทิตย์ยืดตัวขึ้นเพราะเริ่มรู้สึกปวดเอวที่ก้มตัวลงคุยกับธงรบมาเป็นเวลาพอสมควร
"ปวดหลังละสิ เข้าไปในบ้านเถอะ พี่จะนวดเอวให้"
อาทิตย์ถอนหายใจ หันหลังให้ธงรบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี จึงเป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายสำรวจรูปร่างด้านหลังของเขาได้เต็มที่
"ก้นสวย น่าจะใส่กางเกงนอนบางกว่านี้นะ ไม่ก็บ๊อกเซอร์" ธงรบพึมพำ
อาทิตย์ได้ยินไม่ถนัด จึงหันกลับไปมอง กำลังจะอ้าปากถามว่าเมื่อครู่ธงรบพูดว่าอะไร แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะหากถามไปก็คงได้ต่อความยาวสาวความยืดกันอีกนาน
"ผู้กอง กลับไปเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นสุดสัปดาห์นี้ไม่ต้องเจอกัน ผมจะหนีไปเที่ยวสิงคโปร์ซักสองสามวัน" อาทิตย์ยื่นคำขาด
"จะตามไปให้เพื่อนที่ ต.ม. กักตัวไว้ที่สนามบิน" ธงรบอมยิ้ม แล้วพูดต่อว่า "พี่พูดจริงๆ นะอาทิตย์ พี่ไม่อยากกลับบ้าน กลับไปก็เหงา พี่มาทวงสัญญา อยู่ๆ ก็เล่นหนีกันมาดื้อๆ แบบนี้ มันทำร้ายจิตใจพี่นะ"
"สัญญาอะไร"
"ก็ที่บอกว่าคืนนี้จะค้างด้วยกันไง" ธงรบเรียกร้อง ดันตัวขึ้นนั่ง ยื่นหน้าออกมานอกหน้าต่างรถ "พี่อยากอยู่กับอาทิตย์บ้าง เราไม่ได้นอนด้วยกันตั้งสองอาทิตย์แล้ว เลิกบ่ายเบี่ยงพี่เสียที ยังไงก็หนีพี่ไม่พ้นหรอก ลองพี่ได้รักใครแล้ว ยังไงพี่ก็ไม่ปล่อยให้หลุดมือ"
"อย่ามาพูดว่ารักผม" อาทิตย์เสียงเข้ม "อย่างผู้กอง ถ้าไม่อยากได้ก็ไม่รักหรอก"
"ดูถูกกันมากไปแล้วนะ"
"ผมดูไม่ผิด" อาทิตย์สวนกลับ "ผู้กองรักใครกี่คน ไม่ปล่อยให้ใครหลุดมือ อ้อ ไม่สิ โยนใครทิ้งมากี่คนแล้วล่ะ"
"นั่นมันอดีต" ธงรบแย้ง
"อดีตที่ยังเป็นปัจจุบันอยู่ และในอนาคตก็คงไม่ต่างกัน"
"ทำไมต้องมองกันด้านลบแบบนี้ ไม่เห็นหรือยังไงว่าพี่เปลี่ยนไปแล้ว" ธงรบโอดครวญ "พี่ไม่มี..."
"ไม่มีใครเลย" อาทิตย์แทรก "อย่ามาพูดกับผมแบบนี้ คิดหรือว่าผมจะเชื่อ"
"ก็เราตกลงกัน..."
"ข้อตกลงสองข้อนั้นใช่ไหม ลองถามตัวเองหน่อยเถอะว่าตัวเองทำได้ หรือได้ทำจริงๆ หรือเปล่า ผู้กองบอกได้เต็มปากหรือเปล่าล่ะ"
"พี่ก็พยายามอยู่..." ธงรบเสียงอ่อนลง เพราะรู้ว่าตัวเองพูดได้ไม่เต็มปากนัก
"ผู้กอง..."
"อาทิตย์" ธงรบสวนคำพูดของอาทิตย์ "อาทิตย์ก็รู้ว่าพี่รู้สึกกับอาทิตย์ยังไง จนปานนี้มันยังไม่ชัดเจนหรือ ไปถามไอ้คมดูก็ได้ มันเป็นพยานได้ พี่จะเป็นจะตายกับอาทิตย์ขนาดไหน พี่รักอาทิตย์จริงๆ"
"ผมรักพี่นุคนเดียวเท่านั้น และไม่มีวันเปลี่ยนด้วย" อาทิตย์แทรกขึ้นมาเสียงเข้ม แล้วรีบหันหน้าหนี เดินออกจากข้างรถของธงรบที่ทำหน้าเหมือนถูกแช่เข็งด้วยอุณหภูมิต่ำกว่าวันที่อากาศหนาวสุดในขั้วโลกเหนือ
"แต่พี่รักอาทิตย์" ผ่านไปหลายอึดใจ ธงรบจึงพึมพำออกมาได้เบาๆ
"ตัดใจเสียเถอะสารวัตร" อาทิตย์พูดเสียงเรียบทั้งที่ยังหันหลังธงรบ "มันไม่เวิร์คหรอก"
ธงรบกัดริมฝีปากจนเจ็บ ไม่นึกว่าอยู่ๆ อาทิตย์ก็จะสวดหมัดฮุกเข้าปลายคางเขาเต็มๆ แบบนี้ ตามมาด้วยเข่ากระแทกหน้าท้องจนจุกแทบพูดไม่ออก
"ความที่เคยเป็นคนเจ้าชู้มันเป็นตราบาปที่ล้างไม่ออกเลยหรือไง ไม่คิดบ้างหรือว่าพี่เปลี่ยนได้ เท่าที่ผ่านก็เห็นแล้วนี่ว่าพี่เองก็พยายามที่จะ..."
"กลับไปซะเถอะ อย่ามาพูดเรื่องนี้อีก ถ้ายังอยากจะคบกับผมอยู่ก็ไม่ต้องมาพูดเรื่องรัก"
"หันหน้ามาพูดกับพี่สิ มาพูดใกล้ๆ ให้พี่ได้ยินชัดๆ" ธงรบเสียงดังขึ้น มือดันประตูเปิด กำลังจะก้าวข้าลงจากรถ แต่อาทิตย์หันขวับมาเสียก่อนและเดินเข้ามาใกล้ แล้วพูดย้ำเหมือนตอกลิ่มเข้าไปกลางหัวใจของธงรบ
"ผมรักพี่นุ ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่ทำให้ผมเปลี่ยนใจมารักสารวัตรได้หรอก"
"...อาทิตย์..." ธงรบคราง ทว่า เสียงค้างอยู่ที่ลำคอ ตอนนี้นอกจากลิ่มที่กำลังตอกหัวใจเขาอยู่ เขารู้สึกมีสายฟ้ากำลังฟาดเข้ากลางหน้าผาก
...โอย ทำไมรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น หายใจไม่ออก ใจจะขาด แขนขาไม่มีเรี่ยวแรง ปากชาไปหมด จะอ้าปากพูดอะไรต่อก็ยกริมฝีปากไม่ขึ้น...
...แบบนี้หรือที่เรียกกันว่าช๊อค...
มือที่ดันประตูรถค้างเติ่ง เท้าขวาเหยียบอยู่บนพื้นถนนรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกดูดหายลงไป ความเงียบสงัดของกลางดึกทำให้ธงรบได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองกำลังเต้นแผ่วลงเบาๆ ประหนึ่งกำลังจะหยุดสูบฉีดเลือดไปเลี้ยงร่างกายในอีกไม่กี่วินาที
อาทิตย์เดินกลับไปที่ประตูรั้ว ไม่หันกลับมามองธงรบแม้แต่นิดเดียว ชายหนุ่มหายเข้าไปในอาณาบริเวณของคฤหาสน์หลังใหญ่ แล้วปล่อยให้ธงรบนั่งนิ่งเหมือนถูกสาป
...อย่าบอกนะว่าเขากำลังจะร้องให้...
ในที่สุดธงรบก็ขยับตัวได้ นายตำรวจยกเท้าขวากลับเข้ามาในรถและดึงประตูปิดช้าๆ ก่อนจะกระแทกศรีษะลงกับเบาะรถแรงๆ หลายครั้ง รู้สึกชื้นๆ ที่ดวงตาเป็นครั้งแรกในชีวิต
...ผมรักพี่นุ ผมรักพี่นุ ผมรักพี่นุ...
เสียงของอาทิตย์ดังก้องอยู่ในโสตประสาทของเขาดุจเสียงฟ้าร้อง ชัดเจนและดังเสียจนเขาแทบจะทนไม่ไหว
ทว่า อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาปลอบเขาค่อยๆ ว่า ที่ชายหนุ่มพูดไปเช่นนั้นเพราะน้อยใจ หรือไม่ก็เพราะต้องการตัดใจจากเขา
...เพราะอะไรอาทิตย์ จะรักธงรบนี่ทำไมยากเย็นนัก จะรักเขาไม่ได้หรืออย่างไร จะรักเขาแล้วยังจะกลัวอะไรอีก...
"เพราะเอ็งเจ้าชู้จนไม่มีใครกล้าเสี่ยงเอาหัวใจมาฝากไว้กับเอ็งไงล่ะ ไอ้เสาธง"...เสียงอธิคมเพื่อนรักดังแทรกขึ้นมา
"สารวัตรเลิกเจ้าชู้ให้ได้ซักครึ่งผู้กองก่อนเถอะ อาทิตย์อาจจะใจอ่อนลงบ้าง"...เสียงอนุภาพดังขึ้นประสาน
"ผมกลัวสารวัตร เห็นหน้าและสายตาแล้วรู้สึกเสียวหลังวาบ ใครจะกล้าเข้าใกล้ สุดยอดเจ้าชู้แบบนี้ กินเนสบุ๊คน่าจะมาเอาไปบันทึก"...แม้แต่อธิป เพื่อนของอาทิตย์ยังอดว่าเขาไม่ได้
"คุณไม่เหมาะกับอาทิตย์หรอก อาทิตย์เป็นคนจริงจังกับความรัก ไม่เหมาะกับคนที่เห็นเรื่องรักเป็นเพียงสิ่งปลดเปลื้องอารมณ์ชั่วขณะ"...คนที่ว่าเขาแรงที่สุดคือตฤณ
"นายไม่ควรจะรักใคร และไม่ควรจะมีใครรักด้วย หากยังมองใครแล้วเห็นแต่บั้นท้ายของเขาชัดเจนกว่าใบหน้าและความรู้สึกของคนๆ นั้น นายเป็นคนไม่มีหัวใจ"...ไม่ใช่สิ แรงที่สุดต้องเป็นคำพูดของอาวุธ
"พี่ไม่มีหัวใจ กะจะฟันแล้วทิ้งเหมือนเคย" เสียงของโต้ง นายแบบหนุ่มที่เขามีอะไรด้วยชั่วครั้งชั่วคราว
"ทำไมพี่ทิ้งผมได้ลงคอ ผมรักพี่มาก พี่ไม่เห็นแก่ความรักของผมบ้างหรือครับ นี่เป็นความรักครั้งแรก ผมไม่เคยรักใครแบบนี้มาก่อน ผมทุ่มเทให้พี่หมดทั้งใจแบบนี้ ทำไมพี่ไม่ใยดีผมเลย" เสียงของภานุวัฒน์ดังสะอึกสะอื้น
ธงรบสะบัดหัว อยากจะให้เสียงต่างๆ ที่ดังระเบ็งเซ็งแซ่อยู่ข้างในนั้นหายไป ตอนนี้เสียงเดียวที่เขาอยากได้ยินคือเสียงของอาทิตย์
...เสียงนุ่มๆ เบาๆ ที่จะตอบเขาว่า "ผมก็รักผู้กองเหมือนกัน"
...แต่จะมีวันเป็นไปได้หรือ เป็นปีแล้วอาทิตย์ก็ยังไม่ใจอ่อนกับเขาเสียที ทั้งๆ ที่เขาก็มีคนมาติดพันเยอะแยะ และมีคนพร้อมที่จะรักเขาหลายคน แต่ทำไมเขามาจมอยู่กับความรู้สึกรักใคร่อาทิตย์ได้ถึงเพียงนี้
...อาทิตย์...คนที่ไม่ยอมรับความรักของเขาบ้างเลย
...นี่หรือพลังของความรัก
...นี่หรืออานุภาพของมัน
...นี่หรือคือความทุกข์ของการรักเขาข้างเดียว
...เจ็บและทรมานจริงๆ
อยากตีตี๋น้อยที่โหดร้ายกับสารวัตรธงรบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
