กุ๊กกิ๊กวันละนิดจิตแจ่มใส
สุขสันต์วันพฤหัสบดีนะครับ วันเบาๆ เรื่องเบาๆ อ่านเล่นแก้เซ็ง
และขอบคุณทุกท่านที่กดคะแนนให้นะัครับ
ใครอ่านแล้วไม่กดคะแนน ขอให้สุดสัปดาห์นี้ไ่ม่ได้เสียตัว
อธิคมกับอนุภาพย้ายกลับกรุงเทพฯ
อนุภาพดื่มน้ำเย็นเข้าไปอึกใหญ่ แล้วยกมือกดเบ้าตาก่อนจะเลื่อนไปครึงขมับเพราะรู้สึกง่วง เมื่อคืนกว่าจะได้ "นอนหลับ" ก็ปาเข้าไปตีสอง แต่ถึงจะนอนดึกเขาก็ยังตื่นเช้าเช่นเคย ส่วนคนที่ "กวน" จนต้องนอนดึกกลับหลับสบายและนอนยาวจนตื่นเอาสายมาก
หลังจากปลุกอธิคม อนุภาพก็เริ่มจัดของ วันนี้เป็นวันที่สองของย้ายกลับกรุงเทพฯ เขากับอธิคมกลับมาถึงบ่ายวานนี้และทำความสะอาดบ้าน อนุภาพตั้งใจว่าวันนี้จะจัดของเสียใหม่ อะไรเก่าๆ ก็จะทิ้งไปเพราะอธิคมบอกว่าอยากเอาเครื่องยกน้ำหนักมาไว้ในบ้าน
"ถ้าไม่ยอมย้ายไปอยู่ด้วยกัน ผมก็ขอที่ว่างเท่าแมวดิ้นตาย" นายตำรวจหนุ่มให้เหตุผล
"คุณนุขายคอนโดนี่เสียเถอะ ไปอยู่กับผม ที่กว้างกว่านี้ทั้งสองเท่า"
"ผมทนระบบรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดพอๆ กับสถานทูตไม่ไหวหรอก" อนุภาพตอบ
"งั้นผมก็ย้ายมาอยู่ที่นี่"
"สารวัตรขายคอนโดสิ" อนุภาพเสนอแนะ
"เอ่อ...มันแพงนะคุณนุนะ ผมว่า..."
"งั้นหยุดพูดเรื่องขายบ้าน ต่างคนต่างอยู่บ้านใครบ้านมันเหมือนเดิมดีแล้ว" อนุภาพสรุป
"ตอนอยู่ที่แพร่เราก็ยังอยู่ด้วยกัน แต่นี่..." อธิคมอุทธรณ์
"งั้นเราย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านสีขาวที่แพร่เหมือนเดิมดีไหมครับ"
"ไม่เป็นไร อยู่นี่ก็ได้ เพียงแต่ว่าผมต้องได้กุญแจ และจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่มีการกำหนดวันเวลาให้รำคาญใจ"
"ยกเว้นวันจันทร์" อนุภาพยังไม่ยอมให้อิสระเต็มที่
"โธ่ คุณนุ..." อธิคมทำหน้ามุ่ย
"อ๊ะ อย่าพูดว่าใจร้าย ไม่งั้นจะเพิ่มวันศุกร์ด้วย" อนุภาพรีบดักทางเพราะคนตัวใตกำลังจะอ้าปากพูดประโยคเดิมๆ เวลาโดนขัดใจ
"ก็ลองดูสิ มาห้ามกันวันศุกร์ผมได้พังประตูเข้าบ้านแน่ทีเดียวเชียวล่ะจะบอกให้" สารวัตรหนุ่มทำท่าขึงขัง
เมื่อนึกถึงการถกเถียงกับอธิคม อนุภาพก็อดยิ้มอยู่คนเดียวไม่ได้ เมื่อคืนดีกันแล้ว อธิคมก็คงมาขลุกอยู่กับเขาหกวันต่อหนึ่งสัปดาห์ ถึงต่างคนต่างมีบ้านของตนเอง แต่ก็ไม่ต่างจากการดำรงชีวิตอยู่ด้วยกัน เพียงแต่วันจันทร์เขาจะได้อยู่เงียบๆ
มีอธิคมอยู่เคียงข้างทำให้เขาไม่เหงาก็จริงอยู่ แต่เขาก็อยากมีวันเงียบๆ ซักหนึ่งวัน เปิดเพลงบรรเลงเบาๆ นั่งจิบเครื่องดื่มเย็นๆ แล้วเอนตัวนอนให้ผ่อนคลายเพื่อพักผ่อนเอาแรงไว้ "รับมือ" กับอธิคม
...ผู้ชายอะไร แรงเหลือเฟือ ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย กวนเขาอยู่ได้ทุกคืน ตั้งแต่อาการบาดเจ็บทุเลาเกือบหายเป็นปกติ อธิคมก็กลับมาเป็นคนเดิม คิดๆ ไปก็อยากให้บาดเจ็บนอนพะงาบๆ อยู่บนเตียงเหมือนเดิม เขาจะได้ไม่เหนื่อยขนาดนี้...
ขณะที่นั่งคิดอะไรอยู่เพลินๆ อนุภาพก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงสิ่งของตกแตกในห้องนอน
...เอาอีกแล้ว ทำลายข้าวของอีกแล้ว...
อธิคมดื้อดึงที่จะช่วยเขาจัดบ้าน บอกเท่าไหร่ก็ไม่ยอม แทนที่จะสบาย ตอนนี้อนุภาพคิดว่าตัวเองน่าจะเหนื่อยกว่าเดิม
ไม่นาน นายตำรวจมือหนักก็ค่อยๆ โผล่หน้าออกมาจากห้องนอน ยิ้มกว้างให้อนุภาพ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ชายหนุ่มเจ้าของห้องชุดก็พูดขึ้นว่า
"กรอบรูปหรืออะไรครับ"
"เอ่อ..." อธิคมอึกอัก "ก็ไม่เชิง"
"อะไรล่ะ" อนุภาพถามเสียงเรียบ จะอะไรก็แล้วแต่ ที่แน่ๆ วันนี้เขาต้องทิ้งของโดยไม่ได้ตัดสินใจเองมาสามชิ้นแล้ว
"มันมีรูปอยู่ข้างในแท่งใหญ่ๆ ขาวๆ และตัวหนังสือสีทองเป็นภาษาอังกฤษ มีรูปเหมือนคนฟันดาบ" อธิคมอธิบาย
"ผู้กองอธิคม" อนุภาพเสียงลั่น รีบลุกขึ้นแล้วเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในห้องนอนทันใด โดยมีนักทำลายข้าวของตามมาติดๆ
พอเห็นโล่อาคริลิกที่แตกเป็นชิ้นๆ กระจายอยู่บนพื้นห้อง อนุภาพก็แทบอยากจะทรุดตัวลงคร่ำครวญ พอหันไปหาอธิคม ฝ่ายนั้นก็เอาแต่ยิ้มแหยๆ
"ผมขอโทษ ผมระวังแล้ว แต่ว่ามันขวางทางไปหน่อย"
"มันไม่ได้ขวางทางหรอก แต่ผมว่าผู้กองหาทางไปยุ่งกับมันมากกว่า นี่ซุกอยู่บนหลังตู้เลยนะ ทำอีท่าไหนถึงบุกฝ่าฟันเข้าไปทำให้มันแตกได้" อนุภาพหน้าคว่ำเมื่อมองเห็นโล่รางวัลสมัยเรียนมหาวิทยาลัยซึ่งตอนนี้ไม่เหลือสภาพแล้ว
"เดี๋ยวผมสั่งทำให้ใหม่"
"รู้หรือว่าคืออะไร"
"คงเป็นรางวัลอะไรมั๊ง ผมอ่านไม่ออก อันใหม่จะทำให้เป็นภาษาไทยเลยนะ เอาไปตั้งไว้ที่ห้องนั่งเล่น ใครไปใครมาจะได้เห็น คุณนุจะได้ภูมิใจ" อธิคมเสนอ
"ยังมาพูดเล่นอีก" อนุภาพหันไปหรี่ตาจะเอาเรื่อง "สารวัตรค้นของของผมใช่ไหม"
"เปล่า" อธิคมตอบทันใด
"เคยมีใครบอกไหมครับว่าเวลาตำรวจปฏิเสธ...อ้อ ไม่ใช่สิ เวลาตำรวจโกหกนี่ ทำหน้าทำตาเหมือนโจรโกหกยังไงยังงั้นเลย"
"โธ่ คุณนุ ผมก็แค่จะช่วยเก็บของบนหลังตู้ให้เรียบร้อย" อธิคมยังปากแข็ง แล้วก้มลงมองบนพื้น ชี้มือไปยังกล่องกระดาษที่วางอยู่ใกล้ๆ "เห็นไหมนั่น เอาใส่กล่องให้เรียบร้อย จะว่าไป คุณนุนั่นล่ะโกหก หนอยแน่ะ ให้เราพาไปฝึกยิงปืน ที่ไหนได้ ตัวเองได้เหรียญทองยิงปืนตอนเรียนมหาวิทยาลัย"
"ระดับชาติด้วยนะ ไม่ใช่แค่กีฬาสี" อนุภาพคุกเข่าลงนั่งข้างกล่อง มือหยิบจับสิ่งที่อยู่ในกล่องขึ้นมาดู ก่อนจะหันไปขู่อธิคม "แล้วที่ผู้กองทำแตกนั่นคือถ้วยรางวัลชนะเลิศฟันดาบ"
"ทั้งปืนทั้งดาบเลยหรือนี่" อธิคมชม
"ถ้ายังไม่เลิกเจ้าชู้ จะยิงตัดขั้วหัวใจ แล้วฟันให้เละ" อนุภาพขู่
"กลัวจัง" อธิยมอมยิ้ม สายตาพราวระยับ คำพูดกับท่าทางตรงข้ามกัน
"เสียดาย นี่ชนะเลิศครั้งแรกของผมเลยนะ ตอนอยู่ปีหนึ่ง กว่าจะคว่ำแชมป์สามสมัยได้ผมก็แทบแย่" อนุภาพหันไปหยิบเศษรางวัลขึ้นมาถือไว้ในมือ ภาพของธนาภพแวบขึ้นมาในหัว
...ทันทีที่เขาชนะ ธนาภพกระโดดจนตัวลอย แล้วเผลอวิ่งขึ้นไปบนเวทีจนกรรมการต้องไล่ลงมา...
"คุณนุ" อธิคมครางเบาๆ
"แต่ก็ดีแล้วล่ะ" อนุภาพโยนเศษอะคริลิกลงกับพื้น แล้วตัดสินใจ 'ทำโทษ' อธิคม โทษฐานที่ทำสิ่งของแตกเสียหาย
"ทำไมล่ะ" อธิคมอยากรู้ ยื่นหน้าเข้ามาเอาคางเกยไหล่ของอีกฝ่าย
"อยากรู้จริงๆ หรือครับ" อนุภาพย้ำ
"อยากสิครับ อยากมาก..." อธิคมทำตาเยิ้ม ยิ่งทำให้อนุภาพต้องการ 'ทำโทษ' คนหน้าเป็นให้หนัก
"ธนาภพเป็นคู่ซ้อมผม ฝึกด้วยกันทุกวัน จนภพสะบักสะบอม ตอนกรรมการประกาศให้ผมชนะ ภพวิ่งขึ้นไปบนเวทีจนถูกกรรมการไล่ลงมา"
อนุภาพปรายตาไปมองอธิคม เห็นฝ่ายนั้นทำหน้าสลด ตาฉายแววเศร้าและน้อยใจขึ้นมาทันที
"นี่คือรางวัลที่ผมภูมิใจที่สุด แต่ตอนนี้ มันแตกสลายไปหมดแล้ว ไม่เหลือเลย"
...ถอนหายใจซักหน่อย ก็จะทำให้อธิคมรู้สึกผิดจนอยากจะเขกหัวตัวเอง...
"ผมจะเก็บมาใช้กาวติดกลับให้เหมือนเดิม" อธิคมพึมพำเสียงเบา
"ช่างเถอะ" อนุภาพปฏิเสธ มือหยิบรางวัลที่เขาภูมิใจที่สุด 'ตัวจริง' ขึ้นมาพลิกไปพลิกมาแล้วโยนลงกล่องกระดาษ
"ผมขอโทษ" อธิคมเสียงอ่อน ก่อนจะร้องโอดโอยดังลั่นเพราะคนที่นั่งอยู่ข้างบิดเอวอย่างแรง
"ขอโทษแล้วของที่แตกมันกลับมาเหมือนเดิมไหมผู้กอง บอกว่าไม่ต้องยุ่ง ไม่ต้องยุ่ง แล้วนี่จะทำอะไรแตกอีก" เมื่อแกล้งอธิคมให้หน้าซึมแล้วจนพอใจแล้ว อนุภาพก็เปลี่ยนมาเล่นบทดุร้าย
"ก็คนแค่อยากช่วย...โอย โอ้ย..."
"ช่วยอยู่เฉยๆ ดีกว่า"
"ปล่อยผมนะ" อธิคมอ้อนวอน ก่อนจะตามด้วยการขู่ "เดี๋ยวแจ้งตำรวจจับโทษฐานทำร้ายร่างกายเจ้าหน้าที่พนักงานในระหว่างปฏิบัติหน้าที่"
อนุภาพปล่อยมือ แล้วผลักนายตำรวจหนุ่มออกห่าง อีกฝ่ายแกล้งทำเป็นล้มตัวลงนอนแผ่กับพื้น แล้วยิ้มกว้าง ยักคิ้วให้อย่างทะเล้น
"ไม่เจ็บจริงนี่"
"เจ็บจริงครับ" อธิคมยักคิ้ว "แต่ก็ยอมทนเพราะรู้ว่าคุณนุมีความสุขที่ได้ทำร้ายผม"
อนุภาพส่ายหน้าแล้วหันไปเก็บเศษถ้วยรางวัลมากองรวมกัน อนุภาพลุกขึ้นมาช่วย แล้วหันไปมองคนรัก ทำหน้าจริงจัง พร้อมพูดขึ้นว่า "คุณนุ ผมขอโทษจริงๆ นะ เรื่องนี้ คือว่าผม..."
"บอกแล้วไงว่าช่างเถอะ"
"ช่างได้ไง ก็นี่มันรางวัล..."
"มันเป็นอดีต แล้วผมไม่ได้มีรางวัลอันเดียวที่ไหน มีอีกตั้งหลายอัน" อนุภาพยิ้มอบอุ่นให้อีกฝ่าย "ว่าแต่สารวัตรเถอะ เคยได้รางวัลแบบนี้ไหมล่ะ"
"อ๊ะ อ๊ะ อย่ามาดูถูกกันนะ ไปที่บ้านผมสิ มีอะไรจะอวดเยอะแยะ"
"เช่นอะไรเอ่ย" อนุภาพทำท่าคิด "รางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่ง การแข่งขันดื่มเหล้าประจำปี แพ้สารวัตรธงรบ หรือถ้าจะได้แชมป์ ก็คงเป็นรางวัลเจ้าชู้ประตูดินแห่งปี"
"ปากดีนัก" อธิคมโถมตัวเข้ามากอดอนุภาพ อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจเพราะ 'ได้กวน' อธิคมคืนบ้าง "เดี๋ยวต้องโดนซะไม่น้อย มาดูถูกกันแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน"
"อย่านะ" อนุภาพห้าม มือดันอกกว้างของนายตำรวจหนุ่มเอาไว้เพราะอีกฝ่ายกำลังผลักให้เขานอนลงกับพื้น
"อย่า...อย่าหยุดใช่ไหมจ๊ะคุณนุ" อธิคมหัวเราะ ดันอนุภาพให้นอนแผ่กับพื้นจนได้ "มามะ มาเล่นยิงปืนกันเถอะ"
"บ้านะสารวัตร"
"ดูซิว่าจะเป็นแชมป์ยิงปืนได้หรือเปล่า ถ้าถูกใจก็ไปสั่งถ้วยรางวัลให้ผมด้วยนะ" อธิคมเสียงพร่า ก้มหน้าลงมาซุกไซร้ซอกคอของอดีตนักกีฬายิงปืนคนเก่งของมหาวิทยาลัย
"ฮื่อ ผู้กอง ยังเหนียวตัวอยู่เลย ไม่เอานะ ต้องเก็บของจัดของให้เสร็จก่อน เหงื่อท่วมตัวไปหมดแล้ว" อนุภาพห้ามเสียงกระท่อนกระแท่น ตอนนี้อธิคมไม่ฟังอะไรทั้งนั้น มือไม้ไม่หยุดนิ่ง ตะโบมโลมไล้ไปทั่วตัวจนเขาอ่อนใจ เหนื่อยที่จะปัดป้องต่อไปอีกแล้ว
"ว่าแต่ว่าถ้วยรางวัลอันนั้นแตกไปเลยก็แตกไปเลยนะ ไม่ต้องทำแทนแล้วล่ะ ผมหึง" อธิคมออดอ้อน ปากเลื่อนมาประกบปากของชายหนุ่มที่นอนอยู่ใต้ร่างของตัวเอง
อนุภาพส่ายหน้าหนีแล้วตอบเสียงสั่นว่า "ครับ"
"บอกซิว่ามีผมคนเดียวเท่านั้น เพราะว่าผมก็มีคุณนุคนเดียว" อธิคมสั่ง เสียงสั่นไม่แพ้กัน
"ครับ" อนุภาพภาพพูดอะไรไม่ออก ตอนนี้เขากำลังจะใจขาดเพราะอธิคมลุกล้ำเขามากขึ้นทั้งจมูก ปาก ลิ้น มือทั้งสองข้าง รวมถึงท่อนขากำยำที่เกี่ยวรัดขาของเขาเอาไว้ทั้งสองข้าง
"สารวัตร"
"เรียกผมที่รักสิครับ" อธิคมสั่งเสียงขาดห้วง เขาเองก็แทบจะไม่ไหวต่อไปอีกแล้ว จึงคิดได้ว่า เลิกพูดดีกว่า เพื่อจะได้ใช้ปากและลิ้นได้อย่างเต็มที่
...รอไม่ไหวแล้ว เขารอมาตั้งครึ่งคืนกับอีกครึ่งวันที่จะ 'ได้' อนุภาพ ตอนนี้เขารอไม่ไหวแล้ว...
"ที่รักครับ"
"เจ็บ...หลัง"
"ทนเอาหน่อยนะครับ"
"...ฮื่อ..."
"ลองบนพื้นก่อน เดี๋ยวผมอุ้มไปบนเตียง"
***********
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
