หัวข้อ: รักเอย : จริงหรือที่ว่าหวาน ? หรือทรมานใจคน

[RAJCHABUT]

http://media.imeem.com/m/of7bmqLpIJ






รักเอย . . . จริงหรือที่ว่าหวาน ?   หรือทรมานใจคน



เป็นเรื่องแต่งขนาดไม่สั้นไม่ยาว  รวมเรื่อง . . .

. . . รัก . . .


กะว่าจะเขียนเรื่องรักหลากหลายของหลาย ๆ  คน

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม, ติดเรท x ทำให้กระทู้กลายพันธุ์ ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวบบอร์ด

3.ถ้าอยากเอานิยายเรื่องนี้ไปโพสต่อ กรุณาบอกไอ้ต้นก่อนด้วย

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม


เวบไซต์ แห่งนี้เป็นเวบไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวบไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวบไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวบไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณ สติสตัง ความรู้ และสามัญสำนึกของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมด้วยนะจ๊ะ



กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่



กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่

 โอห์มกับโน้ต

ตอนที่ ๑

   ป้ายบอกเวลาและขบวนรถที่จะเทียบชานชาลาขบวนต่อไป  คือ  ขบวนรถดีเซลราง  จะเข้าเทียบที่สถานีก่อนเวลาจริงร่วมสิบนาที  ผมยิ้ม  เพราะนี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบปีกว่าปีที่ผมมาที่สถานีรถไฟแห่งนี้  . . .

   ครั้งสุดท้าย . . .

   . . . เกือบยี่สิบปีแล้วกระมัง

   “แกอยู่ไหน”  เสียงจากปลายสายดังมาทันทีที่ผมกดสายรับ

   “บางซื่อแล้วล่ะ”  

   “โล่งอก  ขอบใจแกมากนะโว้ย  ที่ไปรับไอ้โอ๊ตมัน  สงสารมันว่ะ  แม่มันทิ้งไปตั้งแต่เกิด  มีแต่พ่อมันคนเดียวเท่านั้น”

   “เออ  เออ  ทำไงได้แกเล่นยกแม่น้ำทั้งประเทศขนาดนั้น”

   “โธ่  ไอ้โอห์ม  ชั้นมองไม่เห็นใครจริง ๆ  นี่หว่า  มีแต่แกเท่านั้นแหละ  ที่ชั้นพอจะไหว้วานได้  เอาน่าแก  กลับจากสิงคโปร์คราวนี้  ชั้นเลี้ยงแกหนึ่งเมา”

   “อย่าเอาเหล้ามาล่อ  ไม่สนหรอกแก”

   “แกหาที่เรียนให้โอ้ตมันด้วยนะโว้ยไอ้โอห์ม”

   “เฮ้ย !”  ผมงงอ่ะดิ  เพราะทีแรกยายเพื่อนตัวแสบมันบอกแค่ว่า  จะมีหลานชายมาจากต่างจังหวัด  แล้วมันต้องไปงานด่วนที่สิงคโปร์มารับไม่ได้  ให้ผมมารับแทน

   “ไม่รู้ล่ะ  แกถามมันเองเหอะว่าอยากจะเรียนอะไร”

   “แกมาหักคอแบบนี้ได้ไงว่ะไอ้มิลล์”

   “โห . . . แก  ชั้นไม่มีใครจริง ๆ  แกไม่ช่วยชั้น    เอาน่าแก  แค่ซัมเมอร์คอสเอง   นอกจากแกแล้วชันมองไม่เห็นอีกแล้วล่ะว่าใครจะช่วย  ว่าแต่แก  โทรหาโอ้ตมันแล้วนะ”

   “เออ  บอกน้องมันแล้วล่ะ  ว่าให้ลงที่บางซื่อ”

   “แกน่ารักเสมอว่ะโอห์ม  ชั้นรักแกจริง จริ้ง  ฝากโอ้ตด้วยนะแก”

   เจ้าหล่อนตัดสายฉับไปในทันที  ปล่อยให้ผมงงเป็นสุนัขแดกโอโม่อ่ะครับพี่น้อง   ก็เจ้าหล่อน  โทรมาบอกผมเมื่อบ่ายแก่ ๆ  ว่าจะมีหลานมาจากใต้  แล้วไม่มีใครไปรับ  ให้ผมช่วยไปรับ  แล้วให้พักกับผมก่อน  เพราะกว่ามันจะกลับก็อาทิตย์หน้า

   ขบวนรถค่อย ๆ  ชะลอก่อนที่จะจอดนิ่ง . . .

   สายตาผมไปหยุดที่เด็กหนุ่มที่ก้าวขาลงมาจากขบวนรถ  เหมือนทุกอย่างจะหยุดนิ่ง เด็กหนุ่มที่สูงราวร้อยเจ็ดสิบกว่า ๆ  ผิวคล้ำแบบคนใต้    เจ้าตัวเพิ่งลงมาจากขบวนรถ  ยืนหันรีหันขวาง  เหมือนไม่คุ้นเคยกับสถานที่

   หากผมล่ะ . . .

   ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง  เด็กหนุ่มคนนั้นมองละม้ายคล้ายใครสักคนที่ผมคุ้นเคย  ใครคนนึงที่กระชากหัวใจผมไป  เหมือนขบวนรถไปที่เพิ่งออกพ้นตัวผมไป

   วันนี้ . . .

   . . . ที่เดียวกันนี้

   มีใครคนนึงยืนอยู่ . . . คนที่ผมไม่รู้จัก  อายุอานามคงห่างจากผมเกือบยี่สิบปีกระมัง  แต่ทำไม  ทุก ๆ  อย่างของเขา  ช่างเหมือนใครบางคน

   


   สิบกว่าปีก่อน . . .

   “พี่ไปไม่กี่วันหรอกโอห์ม  พี่จะรีบกลับมา”   พี่โน้ตยิ้มให้ผม  แววตาบอกว่าห่วงผมไม่น้อย

   “ครับผม”  ผมบอกได้แค่นั้น

   “อย่าร้องสิโอห์ม  ลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง  เข้าใจมั้ย”  พี่โน้ตเอามือลูบศรีษะผมเบา ๆ    นั่นเท่ากับว่ากระตุ้นความอ่อนแอในหัวใจของผมให้มากกว่าเดิมอีก

   ผมแอบเบือนหน้าหนี  เอามือปาดน้ำตาทิ้ง

   ผมไม่ใช่คนเข้มแข็ง  ผมออกจะอ่อนแอเสียด้วยซ้ำ   การห่างจากคนที่เรารักมันทรมาน  ผมรู้ทุก ๆ  ปิดเทอมที่พี่โน้ตกลับบ้าน  ห้วงเวลานั้นคือเวลาที่ผมเศร้าอย่างที่สุด  

   “เอ้า  แอบร้องอีกแล้ว  แบบนี้พี่ไม่กลับก็ได้”

   “กลับเหอะพี่  ผมอยู่ได้แค่ใจหวิว ๆ เท่านั้นเอง”  ผมหันมายิ้มให้พี่โน้ต

   “บอกแล้วไงพี่จะรีบกลับมา”

   “ครับ”  ผมมองหน้าพี่โน้ต  อยากเก็บเอาทุกอณูความทรงจำที่มี  

   หากผมรู้อนาคต . . .

   . . . ก็คงดี

   เสียงประชาสัมพันธ์ประกาศ ขบวนรถด่วนพิเศษที่จะเข้าเทียบชานชาลา  ปลายทาง . . . ยะลา

   คือเสียงพิพากษาว่าผมต้องห่างจากคนที่ผมรักดี ๆ  นี่เอง

   “ขอพี่กอดหน่อย”

   พี่โน้ตรวบผมเข้าไปกอดเอาไว้  ท่ามกลางแสงดาวระยิบระยับในคืนที่เดือนมืดมิดของสถานีรถไฟบางซื่อ

   “พี่รักโอห์มนะครับ  โอห์มดูแลตัวเองดี ๆ  นะครับ  ถึงพี่จะไม่อยู่กับโอห์ม  แต่หัวใจของพี่อยู่ที่โอห์มเสมอ”    เสียงพี่โน้ตสั่น ๆ

   หากวันนั้น . . .

   . . . ผมเข้าใจในความหมาย  ของคำพูด

   ผมคงไม่เจ็บปวด . . . เจียนตาย

   พี่โน้ตค่อย ๆ  ปล่อยมือผมช้า ๆ ก่อนเดินไปขึ้นรถที่มาจอดเทียบชานชาลา  ภาพนั้นค่อย ๆ  พร่ามัว  เพราะทั้งสองตาของผมมันมีแต่หยาดน้ำตา  เสียงหวูดร้องของรถไฟ  คล้ายเสียงกรีดร้องที่ก้องในหัวใจของผม  รถค่อย ๆ  ออกตัวไปอย่างรวดเร็ว

   หัวใจผมเหมือนโดนกระชากออกไปจากอก . . .

   ผมทิ้งตัวลงนั่งที่ขอนไม้หมอน  ที่เขามาทำเป็นม้านั่งยาว ๆ  ระหว่างชานชาลาที่ ๑  กับชานชาลาที่ ๒  ผมปล่อยให้ความอ่อนแอมันออกมาจากสองตา  ผมนั่งมองขบวนที่แล่นหายไปในความมืดมิด

   เหมือนหัวใจผม . . .

   . . . มิดมิดนิรันดร์กาล



   ผมสะดุ้งตื่นจากภาพเก่า  เพราะอะไรบางอย่างในขากางเกงมันสั่น  ผมค่อย ๆ  ล้วงหยิบ  ก่อนที่จะกดรับ . . .

   “โอห์มครับผม”

   “อาโอห์มเหรอครับ  โอ๊ตมาถึงบางซื่อแล้วครับ”  เสียงนั่นชัดเจน  กว่าคลื่นโทรศัพท์ใด ๆ  ทั้งหมดที่ผมเคยมี  เคยฟัง

   ผมหันกลับไป . . .

   “สวัสดีครับ  ใช่อาโอห์มมั้ยครับ”  

   เด็กหนุ่มคนที่ผมมองตั้งแต่ลงจากรถ  ยืนห่างผมแค่ก้าวเดียว  ยกมือไหว้  ก่อนยิ้มกว้างโชว์ฟันขาว  เรียงสวย

   . . . ผมยืนนิ่งเหมือนถูกสาป

   แม้แต่รอยยิ้ม  ยังเหมือน . . .

   “ครับผม  โอ๊ต”  ผมได้แต่ทวนคำชื่อที่ผมจำได้

   “ครับโอ๊ตเองครับ หลานอามิลล์  อามิลล์ทิ้งโอ๊ตอ่ะครับ”  เจ้าตัวยิ้มตาหวาน  ผมมองหน้าโอ๊ต  

   “ครับ  มิลล์ให้อามารับ”

   ผมบอก  ทั้ง ๆที่สายตาจับจ้องไปยังหน้าหลานชายเพื่อน  ใบหน้าคมคาย  ขนตางอนเป็นแพ  กับแววตาสีน้ำตาล  จมูกโด่งได้รูป  ที่สำคัญรอยยิ้มที่ผมเห็นเหมือนแสงสว่างที่ค่อย ๆ  ทาบทับเข้ามาในหัวใจทีมืดมิดของผม

   “มีอะไรติดที่หน้าผมหรือครับ”  เจ้าตัวคงรู้  ผมจ้องมองนานเกินไป

   “ไมมีครับ  ไม่มีไร  อาแค่รู้สึกคุ้น ๆ  หน้า”

   “ใครก็ว่า  โอ้ตหน้าคล้ายอามิลล์”

   ไม่ใช่ . . . ไม่ใช่มิลล์  ผมไม่ได้คิดไปเอง  หน้าตาแบบนี้ไม่เหมือนมิลล์เลย  ไม่เหมือน  ทำไมผมจะจำคนที่เอาหัวใจของผมไปไม่ได้  

   ผมนับในใจ

   . . . สิบแปดปี

   สิบแปดปีเต็ม ๆ  ที่ผมไม่เคยเหยียบมาที่สถานีรถไฟบางซื่ออีกเลย  ผมไม่อยากเจ็บปวดกับสถานที่สุดท้ายที่ผมเคยได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดของพี่โน้ต   

   “ไปกันเหอะ  โอ๊ตกินอะไรมาหรือยัง”  ผมยื่นมือไปรับกระเป๋าใบเล็กอีกใบ

   “กินบนรถไฟมาหน่อยเดียวเองครับ”

   “งั้นไปหาอะไรกินกันก่อน”  ผมหันมายิ้ม  ก่อนเดินนำไปที่ลานจอดรถ
   








** ขออนุญาตแก้ไขชื่อหัวข้อเพื่อให้อ่านง่ายสบายตาค่ะ **

[tamtam]

555 ได้เจิม
ตามอ่านๆๆๆ

[Sameejaejung]

จิ้มเรื่องใหม่คร๊า

ยังไม่ได้อ่านเลย

แวบไปอ่านก่อนน๊า

เป็นกำลังใจให้

[Siri_nan]

ขออนุญาติ เข้ามาตัดริบบิ้น เจิมเรื่องใหม่ อิ อิ  
เหมือนไม่ได้เห็นคนเขียนมานาน หรือว่าเราไม่ได้เข้ามานานแล้วหว่า  

[maggy]

โห เปิดตัวมาก็แอบเศร้านิดๆและ
หรือว่าโอ๊ตจะเป็นลูกของโน้ตคาดเดาจากเสียงสระและวรรณยุกต์
ไม่ได้มีเหตุผลอื่นใดทั้งสิ้น(ฮา) ว่าไปนั้น
อืม จะเป็นรักต่างวัยหรือเปล่านร้า
เป็นกำลังใจให้นะคะ
จะคอยติดตามคร้า

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
+1 ให้ราชบุตร อิๆ งานนี้ต้องตามอ่านแล้วจะรออ่านต่อ
เรื่องดูน่าติดตามดี 18 แปดที่ไม่ได้เจอพี่โน๊ต
มันจะเป็นไปได้ไหมว่า โอ๊ต คือ ลูก ของโน๊ต น่าสนใจมากๆ

[jokirito]

  เจิมด้วยคนครับ 
เรื่องออกแนวดราม่ามาเลย 
อืม..โอ๊ตจะใช่ลูกโน๊ตรึเปล่า
แล้วโน๊ตจากไปด้วยสาเหตุใด
อืมๆๆ น่าติดตามๆ

[dokjarn]

เข้ามาเจิมและ +1

ให้กับเรื่องใหม่ของท่านราชบุตรด้วยครับ

อ่านแล้ว..อย่างน่าติดตาม

รักเอย

โอ๊ต......โน้ต......โอห์ม

18 ปี อะไรเกิดขึ้นบ้างก็ไม่รู้

เรื่องราวไปลึกลับแถบทางใต้เหมือนกัน

หลังจากนั้นส่งย้อนกลับมาที่

บางซื่ออีกครั้งหนึ่ง

น่าติดตามมากครับ

รออ่านที่หน้าจอเลยน้า
 

 

[/color]

[IZE]

มาตามๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เรื่องใหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[oaw_eang]

เข้ามาทักทายกันตามประสาเนอะพี่เนอะ

อิอิ

สองเอง

[toeyz12]

เรื่องใหม่อีกเรื่องแล้วว ว ๆ   


+1 เป็นกำลังใจให้จ้า ๆ   


 

[M@nfaNG]

มาทักทายด้วยคนค่ะ  เปิดตัวมาก็ท่าทางจะน่าติดตามแล้ว เดี๋ยวรออ่านต่อค่ะ

[mecon]

  ต้อนรับเรื่องใหม่คะ
เรื่องนี้มีแววเศร้าอีกแล้ว แต่ถึงเศร้าก็ชอบนะคะ
โอ๊ตหน้าตาเหมือนพี่โน๊ตซะขนาดนี้ อิอิรักเด็กก็ไม่ผิดหรอกนะคะ 

[christiyaturnm]

 :m15:เตรียมผ้าเช็ดหน้ามารอเรื่องเศร้าอีกเรื่อง


ชัวร์แหงๆๆๆ


แต่อีกนัยนึง ออกแนวจะหาข้ออ้างเขมือบเด็กนะครับเนี่ย

  เห็นชื่อผู้แต่งก็ประกันคุณภาพแล้ว

[namtaan]

 
เจิมเรื่องใหม่ด้วยคน
อ่านตอนต้นก้อรู้ว่าพลาดไม่ได้แล้วเรื่องนี้
เหมือนกันซะขนาดนี้ โน้ต กะ โอ๊ต ไม่พ่อลูก ก้อน่าจะพี่น้องหรือเปล่า ลุ้นๆ
บวก 1 เป็นกำลังใจขอบคุณด้วยจ้า

[kit]

•    “พี่รักโอห์มนะครับ  โอห์มดูแลตัวเองดี ๆ  นะครับ  ถึงพี่จะไม่อยู่กับโอห์ม  แต่หัวใจของพี่อยู่ที่โอห์มเสมอ”    เสียงพี่โน้ตสั่น ๆ

   หากวันนั้น . . .

   . . . ผมเข้าใจในความหมาย  ของคำพูด

   ผมคงไม่เจ็บปวด . . . เจียนตาย

วุ้ย พี่โน๊ตกลับไปยะลา....โดนจับแต่งงาน....พอลูกออกมา เลยตั้งชื่อว่า โอ๊ต เพื่อเป็นที่ระลึกไงคะ


ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[kunkai]

:oni1:เรื่องใหม่
ของพี่ราชบุตร
ต้องอ่าน   ต้องอ่าน
จองหนึ่งที่ค้าบ
หน้าสุดเลย......ลัลล้า

[imageriz]

เรื่องใหม่ มาเป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่

 

[YO DEA]

 

มาเป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่ครับ...

[DEMON3132]

เข้ามาเจิมเรื่องใหม่ของคุณราชบุตรด้วยคน เปิดเรื่องมาก็น่าสนใจ แต่สงสัยว่าจะเศร้าอีกแล้ว และเศร้าตั้งแต่ต้นเรื่องเลย
  แต่ก็จะติดตามต่อไป ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องดี ๆ ที่แต่งมาให้อ่าน 

[peemakarn]

เข้ามาเจิมค่ะ เปิดเรื่องได้น่าอ่านมากค่ะ
จะติดตามอ่านนะคะ
ปล. นิยายของคุรราชบุตรเนี่ยออกแนวดราม่าแทบทุกเรื่องเลยนะคะ
อ่านทีไรน้ำตาไหลทุกที อิอิ

[RAJCHABUT]

ตอนที่ ๑ (ต่อ)

   เกือบสองทุ่มหากรถรายังติดเป็นแพยาวตามท้องถนน  ผมแอบมองโอ๊ต  คล้ายกับจะค้นหาบางสิ่งที่มันหล่นหายไปในชีวิต    บางครั้งโชคชะตาอาจจะเล่นตลกกับเราก็เป็นได้  ไม่มีใครรู้อนาคต  ข้างหน้า แม้กระทั่งอีกแค่หนึ่งนาที  เราจะเจออะไรบ้าง

   “ฟังเพลงมั้ยโอ้ต”  ผมเอ่ยออกมาทำลายบรรยากาศความเงียบ

   “ได้ครับ”

   “โอ๊ตทำตัวตามสบาย  เคยอยู่กับอามิลล์ยังไง  ก็อยู่แบบนั้น  อาเองก็ไม่ได้อะไรมากมายหรอก  ยังไงก็ได้”

   “ครับ”  เจ้าตัวหันมายิ้ม

   ผมเอื้อมมือไปกดเครื่องเล่น   เพียงชั่วครู่  เสียงเพลงที่เคยเล่นค้างเอาไว้ในคราวก่อน  ก็ดังขึ้นมาทำลายบรรยากาศความเงียบในรถ

   “. . . มันโหดร้ายจนเกินไป ฉันไม่เคยเตรียมใจ  ที่จะเสียเธอไปอย่างวันนี้ . ..”

   “เพลงโปรดของพ่อโอ้ตเลย  เพลงนี้เพลงหากินของพ่ออ่ะครับอาโอห์ม”

   ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน  บางอย่างมันแวบเข้ามาในหัวใจ   แค่เพียงแวบเดียวเท่านั้น  เพราะผมไม่กล้าที่จะคิดอะไรไปมากกว่านี้  บนโลกใบนี้มีอะไรอีกมากมายที่เราคาดคิดไม่ถึงเสมอ

   “จริงดิ  อาก็ชอบ มันโหดร้ายจริง ๆ  ที่เราจะเสียใครสักคน  โดยที่เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด”  ผมเค่นยิ้มกับตัวเอง  นึกถึงเวลาที่ผ่านมา

   หากแต่ . . .

   ผมไม่เคยโกรธ หรือเกลียดคนที่ทำกับผม  บางครั้งคนเราอาจมีเหตุผล  และเหตุผลบางอย่างมันไม่สามารถที่จะพูดออกมาได้ 

   ผมรักพี่โน้ตด้วยหัวใจ . . .

   . . . ผมเจ็บการการจากอย่างห่างหาย

   ความเจ็บทำให้ผมกล้าที่จะหลีกลี้หนีไกล  และดูเหมือนว่าหัวใจของผมจะปิดตายตาม  ผมไม่รักใครอีกเลย  มันอาจจะเกิดจากความกลัว 

   . . . กลัวผิดหวังซ้ำ ๆ  อีก

   “โอ๊ตร้องเพลงเพราะนะอาโอห์ม  เป็นนักร้องวงโรงเรียนด้วย”

   “จริงดิ”  ผมหันไปมองโอ๊ตแวบนึง   

   “โกหกทำไม”

   “งั้นร้องให้อาฟังได้มั้ย  เอาเพลงนี้อีกรอบและกัน”  ผมไม่รอคำตอบ  รีบกดปุ่มให้เพลงเริ่มเล่นตั้งแต่เริ่มต้นอีกครั้ง

   เสียงอินโทรลเพลงประกอบละครเรื่องดัง   สะกดผมให้นิ่งเงียบ  ในขณะที่รถค่อย ๆ ขยับไปทีละนิด ท่ามกลางเมืองอันแสนวุ่นวาย

   “ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะใคร  โชคชะตาเป็นใจหรืออะไรทำให้เธอลาจาก  คนที่รักกันมากมายต้องพรากกันไปไกล   ฉันก็คงจะทนอย่างไรไหว  ฉันไม่รู้จะทำอย่างไร  เหมือนใจมันจะขาด  ชีวิตมันดูอ้างว้าง  วังเวงไปทุกอย่าง  เหมือนคนที่เดียวดาย  จมอยู่กับความหวัง  อยากให้รู้ฉันเสียใจและปวดร้าวมากเพียงไหน”

   เสียงของโอ๊ตสะกดผมเอาไว้นิ่ง  ขนลุกซู่  และพาผมจมดิ่งกับวันคืนเก่า ๆ  ที่ผ่านมา  ตอนที่ผมฟังเพลงนี้ครั้งแรก  ผมยังแอบคิดไปเองไม่ได้ว่าเพลงนี้เขาแต่งมาเพื่อผม 

   น้ำเสียงของโอ๊ตมีพลัง  มากพอที่จะทำให้ผมรู้สึกว่า  ความโหยหาวังเวง  มันเป็นเช่นไร  ผมคิดถึงใครบางคน  คนที่เคยเป็นนักร้องนำวงโรงเรียน  เหมือนกับคนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ  ผมตอนนี้

   หรือว่า . . .

   . . . เป็นไปได้หรือ  สิบแปดปี  ผมรีบสะลัดความคิดนั้นทิ้งทันที  ทั้ง ๆ  ที่ผมเองก็ยังอดคิดไม่ได้ 

   “. . . ใจของฉันมันเป็นของเธอ  ไม่ว่านานเท่าไร  และจะเป็นของเธอ ตลอดไป  ใจของฉันมันเป็นของเธอ  คนเดียวทั้งใจ  จะรอเธอรักเธอจนตายใจเอย . . .”

   พี่โน้ตคือรักแรก  และมันอาจจะเป็นรักสุดท้ายของผม  ในเวลาที่ทุกข์ใจแสนสาหัส  สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือ  การนั่งนิ่ง ๆ  นึกถึงวันคืนที่ผ่านมา  วันเวลาที่ดีที่ผมมีคน ๆ นึงเคียงใกล้  ผมอาจจะเคยทะเลาะกัน   เกลียดขี้หน้าพี่โน้ตที่ชอบมาแกล้งผม  แล้วทำหน้าตาย  ผมอาจจะงี่เง่ากับพี่โน้ต  ตามประสาเด็ก ๆ   

   วันเวลาดี ๆ  เหล่านั้นมันอยู่ในความทรงจำที่ดีของผมเสมอมา . . .

   ผมเคยถามตัวเองในวันที่พี่โน้ตร้างห่างหาย  ผมทำอะไรผิด  ทำไมพี่โน้ตทิ้งผมไปแบบนี้   ผมผิดอะไรหรือ  และผมไม่เคยได้คำตอบเหล่านั้นกลับคืนมาเลย   
   “เพราะมาก  โอ๊ตทำให้อานึกถึงคนที่อารักเลย”

   “ซะงั้น  เซ้นซิทีฟมากมายอาโอห์ม”  โอ๊ตหัวเราะเบา ๆ

   “จริง ๆ  นะโอ๊ต  ตอนที่อาฟังเพลงนี้ครั้งแรกอายังแอบคิดว่าเพลงนี้เขาแต่งมาเพื่ออาเลย  แล้วยิ่งได้ดูละครด้วยแล้ว  อาติดหนึบเลยล่ะ”  ผมหัวเราะเบา ๆ  ก่อนหักรถเลี้ยวมาทางขวาตามถนนประชาชื่น

   “ขนาดนั้นเลยหรือครับ  ไม่อยากเชื่อ  ด๊อกเตอร์ปภิณวิชญ์  จะติดละครหลังข่าว”

   “เฮ้ย”  ผมหันไปมองหน้า

   “ใครบอก”

   “บอกอะไรครับ”

   “ด๊อกเตอร์  กับชื่ออา”   

   เรื่องชื่อนะ  มิลล์คงจะทราบ  แต่เรื่องวุฒิการศึกษานี่สิ  แทบจะไม่มีใครรู้เสียด้วยซ้ำ    หรือบางทีผมอาจจะเสียรู้เพื่อนรักไปแล้วก็ได้  มันอาจจะเล่าประวัติของผมให้โอ๊ตฟังแล้วก็ได้

   “แหม  อาโอห์มทำเป็นตื่นเต้นไป  คนที่อยากไปเรียนต่อเยอรมัน  มีใครบ้างไม่รู้จักนักเรียนเกียตรินิยมเหรียญทองคนแรกของไทย” 

   “เกียรตินิยมนะใช่  แต่มันตอนเรียนตรีเท่านั้น  ส่วนด๊อกเตอร์นี่  เรียนมาปรับฝาบ้าน  เพราะความจริงที่ทำงานยังเป็นแค่วุฒิ ป.โทเท่านั้น”

   “คือ ๆ  กันนะอา  เนี่ยโอห์มยังหาที่เรียนภาษาไม่ได้เลย”  เจ้าตัวทำท่าเซงกับชีวิต

   “เยอะแยะไป  แถวสถาบันภาษาที่สยามงี้  ตามห้างอีก”   

   “ที่โอ๊ตจะเรียนนะเต็มครับผม  แล้วกรกฎา  โอ๊ตก็ต้องไปแล้วด้วย  ไม่รู้จะเอาตัวรอดได้มั้ยเนี่ย” 

   ผมเหลือบไปมองโอ๊ต   ลักษณะท่าทาง  ไม่แตกต่างจากคนที่ผมรักเลย  ผมยิ้ม  รู้สึกหัวใจตัวเองเต้นแรงอย่างไรไม่รู้  เหมือนวันเวลามันย้อนกลับไป  ผมได้เจอพี่โน้ตคนเก่า 

   “ถ้าโอ๊ตหาที่เรียนไม่ได้  อาโอห์มจะสอนโอ๊ตได้มั้ยครับ” 

   “เอางั้นหรือ”

   “ครับ  นะครับ”

   “ถ้าหาไม่ได้จริง ๆ  อาจะสอน  แต่รับรองไม่ยากหรอก  โรงเรียนสอนภาษาอังกฤษมันเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมด”    ผมรับปาก  เพราะรู้ดี ในกรุงเทพฯ  การจะหาเรียนภาษามันไม่ยากเย็นอะไร  แค่มีกำลังทรัพย์ทุกอย่างมันก็ทางสะดวก

   หาก . . .

   “เย้  อามิลล์บอกแล้ว  ภาษาเยอรมันนะ  ต้องให้โอ๊ตเรียนแบบตัวต่อตัวกับอาจารย์  ตอนที่โอ๊ตบอกว่าสมัครไว้ที่เกอร์เธ่ร์  อามิลล์ยังบอก  เดี๋ยวอาหาอาจารย์ดี ๆ  ให้  โอ๊ตโชคดีนะเนี่ยที่ได้เรียนแบบตัวต่อตัวกับอาโอห์ม”

   “ว่าไงนะ”

   ผมเริ่มปะติดปะต่อ  เรื่องราว  การมาของโอ๊ตไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เพื่อนผมมันงางแผนเอาไว้แล้ว  ผมไม่น่าหลงกลเพื่อนตัวแสบเลยให้ตายดิ

   “อามิลล์บอกโอ๊ตไงครับ  เรียนกับเพื่อนอาดีกว่า  จบจากเยอรมันโดยตรง   อยากรู้เรื่องอะไร  อยากถามอะไรก็ถามจากอาจารย์ได้เลย  เพราะโอ๊ตต้องไปอีกไม่กี่เดือนแล้ว”

   “ไปไหน”

   “เยอรมันครับ”

   “ไปนานมั้ย”

   “ปีเดียวครับนักเรียนแลกเปลี่ยน”  โอ๊ตหันมายิ้ม

   นักเรียนแลกเปลี่ยน  . . .

   ผมเลี้ยวรถผ่านป้อมยามหน้าหมู่บ้าน  ก่อนที่จะจอดรถเอาไว้ที่ริมรั้ว

   “คุยกันต่อในบ้าน”  ผมยิ้มก่อนที่จะไขกุญแจรั้วเข้าไป 

   “ตามสบายเลยนะ  คิดว่าอยู่บ้านตัวเองนะโอ๊ต”  ผมบอก  เมื่อเห็นเจ้าตัวเดินตัวลีบ    ผมเดินเลี่ยงไปด้านในครัว  หยิบน้ำจากตู้เย็น

   “เอ้า  โอ๊ต”  ผมเรียกชื่อ  ก่อนโยนขวดน้ำไปให้  เจ้าตัวก็ว่องพอสมควรรับขวดได้อย่างถนัดมือ

   “ผมนักกีฬานะครับอาโอห์ม”

   “เก่งนี่”

   “แล้วแฟนอาโอห์มไม่อยู่เหรอครับ”

   “อาอยู่คนเดียว  ยังไม่แต่งงาน”  ผมยิ้มบาง ๆ

   “เหงาแย่”

   “ชินแล้วล่ะ  โอ๊ตล่ะ  มีแฟนยัง”  ผมเดินลงมานั่งที่โซฟาฝั่งตรงกันข้าม

   “มีแล้ว  สิบคน”  มันยิ้มกว้าง

   “ใช่ย่อย  ก็นะ  หน้าตาดี  ร้องเพลงเก่ง  ขวัญใจสาว ๆ  เลยสิท่า” 

   “ไม่หรอกครับ  เพื่อนครับเพื่อน  เพื่อนกันทั้งนั้น  อาโอห์มไปเรียนเยอรมันกี่ปีครับ”

   “ก็ตั้งแต่ขึ้นมอหก  จนจบเอก  แล้วทำงานต่อที่นั่นอีกสามปี  สิบปีนิด ๆ  เห็นจะได้ครับ”  ผมยิ้ม 

   “โห . . . พ่อโอ๊ตก็บอก  คนที่พ่อรักไปเรียนต่อที่เยอรมัน”

   “ครับ”

   “พ่อเลยอยากให้โอ๊ตไปเรียนต่อที่นั่น” 

   “แล้วโอ๊ตอยากไปหรือเปล่า”

   “อยากไปครับ  โอ๊ตอยากไป  โอ๊ตอยากทำให้พ่อมีความสุข  พ่อทำเพื่อโอ๊ตมาตลอด  สิ่งไหนคือความสุขของพ่อโอ๊ตจะทำครับ  แล้วอาโอห์มละครับ  ทำไมถึงไปเรียนต่อที่เยอรมัน”

   ผมนิ่งเงียบ . . .

   เรื่องมันผ่านมานานมาก  นานจนผมไม่คิดว่า  จะมีใครถามผมถึงเรื่องนี้อีก  ผมหลับตา  สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนลืมตาช้า ๆ    คนที่นั่งมองผมตาแป๋ว  เหมือนคนที่ได้หัวใจของผมไปไม่มีผิด

   “คนที่อารักเขาหายไป  ไม่ติดต่อกลับมาหาอาอีกเลย อาเลยหนีไปไกล  ตลอกดีใช่มั้ย”

   “แม่งคนอะไรโครตใจร้ายเลย  คนที่หนีอาโอห์มไปนี่ใจร้ายเนาะ  มิน่า  ชอบเพลงของน้องเอย”

   “เพลงของน้องเอย”  ผมเลิกคิ้วสูง

   “ที่โอ๊ตร้องในรถไง  น้องเอยหนีไปอเมริกา  แต่อาโอห์มหนีไปเยอรมัน” 

   ผมมองโอ๊ต  มันยิ้ม  มันเริงร่าเหมือนเด็ก ๆ  เหมือนผมมองสะท้อนไปในอดีต  ในห้วงเวลาที่ผมอายุเท่า ๆ  กับโอ๊ต  ทุกอย่างดูเหมือนจะสวยงาม  โลกมีแต่สิ่งดี ๆ  แทบทั้งสิ้น

   “ไม่ขนาดนั้นหรอกโอ๊ต  ที่จริงก็ต้องไปอยู่แล้ว  ปีเดียวเอง  แต่พอไปแล้ว  มันไม่อยากกลับเลยอยู่เรียนต่อเรื่อย ๆ  จนจบนั่นแหละ”

   ผมโกหก . . .

   ความจริง ผมไม่อยากกลับ เพราะผมรู้ดี  ผมกลับมาก็ไม่มีใครอีก  ผมไม่มีใครรอผมที่เมืองไทยอีกแล้ว  การจะยืนอยู่บนที่ใดของโลกมันไม่สำคัญสำหรับผม

   “อาโอห์มอายุเท่าไหร่ครับ”

   “โอ๊ตทายสิ”

   “พ่อโอ๊ตสามสิบแปด  อาโอห์มน่าจะสัก  สามสิบหกเอ้า”

   “โห  อาหน้าแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ”

   “เหอะ ๆ ๆ  ผิดเหรอครับ  งั้นสามสิบสี่”

   “สามสิบห้าครับ”

   “แก่กว่าโอ๊ตตั้งสิบเจ็ด  สิบแปดปี”

   สิบแปดปี . . . . มันเสียดแทงเข้าไปในหัวใจของผม  ระยะเวลาบางครั้งมันก็สำคัญ  ผมรู้สึกจิ้ดในหัวใจ  เหมือนหัวใจมันเบา ๆ  ล่องลอย

   “ข้างบนมีสองห้อง  โอ๊ตนอนได้เลยตามสบาย  อายกให้โอ๊ตห้องนึงเลย”

   “คร๊าบบบบบบบบบ  แต่อาโอห์มครับ”

   “หึ  มีไร  ดูทำหน้าเข้า”

   “คือ โอ๊ตขอนอนห้องอาโอห์มได้มั้ยครับ  นอนหน้าเตียงก็ได้ครับ  แบบตั้งแต่โอ๊ตจำความได้  โอ๊ตนอนกับพ่อตลอดเลย  แบบว่า  โอ๊ตกลัวผีครับ”

   ผมยิ้ม . . .

   “เอาดิ๊  มานอนห้องอา  ไม่กลัวอาปล้ำหรือ”

   “โห . . . กลัวผีมากกว่ากลัวอาโอห์มอีกครับ  อามิลล์บอกโอ๊ตว่าอาโอห์มใจดี  ทีแรกโอห์มอึดอัด  แต่พอเจออาโอห์ม  ได้คุย  โอ๊ตว่าโอ๊ตโชคดีจริงที่เจออาโอห์ม”

   “อย่ามาชม  เดี๋ยวโดนปล้ำแล้วอย่ามาว่าอาใจร้าย” 

   “อย่าขู่ดิ  ปภิณวิชญ์  ย่อมไม่ปล้ำ นนธ์ปวิช เด็ดขาด  ผมยังเด็ก  อาจะมาปล้ำผมทำไม  ไว้ปล้ำสาว ๆ  แบบอามิลล์ดีกว่านะอาโอห์มนะ”

   “เดี๋ยว  เมื่อกี้โอ๊ตเรียกชื่อใครนะ”  ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน

   “ปภิณวิชญ์ไงครับ”

   “ไม่ใช่ . . . อีกชื่อนึง” 

   “อ๋อ  ชื่อของโอ๊ตเองครับ  นนธ์ปวิช  ชื่อแปลกอะดิ๊  นนธ์ปวิช  แปลว่า  ผู้สร้างความสุขให้กับผู้อื่น  ชื่อนี้พ่อโอ๊ตตั้งให้เองเลยนะอาโอห์ม”  เจ้าตัวยืดอกภาคภูมิใจ

   “นนธ์ปวิช . . .”  ผมทวนคำ 


   “ครับผม  นนธ์ปวิช  ลูกชายคนเดียวของพ่อนนทกร  พ่อโน้ตกับลูกโอ๊ต”

   ผมยืนยิ่งคล้ายโดนสาป  เสียงที่บอกมาจากเด็กชายตรงหน้ากระจ่างแจ้งในหัวใจกับข้อสงสัยต่าง ๆ  ที่มีมาตั้งแต่สถานีรถไฟ  ผมกระพริบตาถี่ ๆ  ไล่บางอย่างในแววตา 

            นนธ์ปวิช . . .  ปภิณวิชญ์ . . . นนทกร  ผมเจ็บหัวใจคล้ายใครมาบีบ   โน้ต . . . โอห์ม . . . แค่ผมเอาอักษรของผมไปใส่ในชื่อของพี่โน้ต  มันก็จะกลายมาเป็น . . . โอ๊ต

   อย่า . . .

   . . .  อย่าอ่อนแอนะโอห์ม   

   อย่าเด็ดขาด  เสียงสั่งตัวเองดังสลับกับเสียงของโอ๊ต 

   . . . นนธ์ปวิช  ลูกชายคนเดียวของพ่อนนทกร  พ่อโน้ตกับลูกโอ๊ต . . .   


   

http://media.imeem.com/m/of7bmqLpIJ

[imageriz]

  ลูกชายของอดีตคนรัก

มันเป็นความบังเอิญหรือความตั้งใจกันแน่
ที่โอ๊ตมาอยู่กับมิลล์ เหอะ น่าติดตามจริง ๆ
จากช่วงเวลาที่หายไป 

รอตอนต่อไปนะ 
 

[MaryGoesRound]

เข้ามาติดตามด้วยคน
ชื่อเรื่องเพราะดี แถมเรื่องราวน่าสนใจไม่น้อยเช่นกัน

รออ่านต่อไปค่ะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ว่าแล้วเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ถึงจะสนุก อิๆ แล้วจะรออ่านต่อไป

[mecon]

แม่จ้าว พ่อโน๊ต พ่อโอห์ม >>> ลูกโอ๊ต
สวรรค์จะเล่นตลกอะไรกันเนี่ย อ่า่นแล้วแบบ ฮืออไม่นะ ตั้งชื่อจริงและชื่อเล่น
จะบ้าตาย โลกกลมหรือว่า มันเป็นเรื่องบังเอิญที่ใครบางคนจงใจเนี่ย
ในเมื่อกลับมาดูแลคนที่ตัวเองรักไม่ได้ก็ส่งลูกชายมาให้โอห์มดูต่างหน้าแทน

"ความ จริง ผมไม่อยากกลับ เพราะผมรู้ดี  ผมกลับมาก็ไม่มีใครอีก 
ผมไม่มีใครรอผมที่เมืองไทยอีกแล้ว  การจะยืนอยู่บนที่ใดของโลกมันไม่สำคัญสำหรับผม"
>> อ่านแล้วเหงาจังเลย 

เป็นกำลังใจให้คุณราชบุตรคะ สำนวนและภาษายังคงสวยงามเหมือนเคยนะคะ 

[badcow]

 
เศร้า เหงา จังครับ
 
อยากอ่านต่อเยอะๆๆๆๆ

 

[IZE]

ซับซ้อนได้อีก นะเนี่ย

เศร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อีกแล้ว

แต่คิดได้นะเนี่ย ชื่อ ทั้งชื่อจริงชื่อเล่นเลย

โน๊ต + โอห์ม = โอ๊ต

 ปภิณวิชญ์ + นนทกร  = นนธ์ปวิช

มาตอกย้ำความจเบปวดได้ดีเหลือเดิน

[M@nfaNG]

เง้องานนี้ได้รักเด็กแน่นอนเลย ฟันธงงงง

[TAMAKUNG]

 



มาแล้วเรื่องของ ราชบุตร



มาเรียกน้ำตาคนได้อีก




เศร้าสุดๆๆๆๆอีกแน่ครับ เรื่อง นี้




ชอบนะครับพี่ต้น