หัวข้อ: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ

[ALeX]

บทที่ 18



ชนินทร์เดินกลับเข้ามาในบ้าน เงียบงัน…ชายหนุ่มย่องขึ้นห้องด้วยไม่อยากให้ใครรับรู้

เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับบ้าน แถมออกมาจากงานคนเดียวแบบนั้น ไม่มีใครรู้เห็น และจะมีใครรู้เห็นไม่ได้

ร่างบางอาบน้ำ…ขัดความรู้สึกที่ต้องถูกยัดเยียดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหล่านั้นออก…

เงาในกระจก เขาไม่อยากแม้แต่ชายตามอง

เพิ่งถูกปล่อยตัวมาตอนเช้า เขาก็รีบกลับบ้าน เกรงว่าทุกคนจะเป็นห่วงหากพบสภาพของตน

หารู้ไม่ มีสายตาหนึ่งจับจ้องอยู่พอดี!



นาฬิกาข้อมือของเขาหาย ไม่ซิ…คงจะลืมทิ้งไว้ตอน…เมฆินถอดมันออกวางไว้ข้างเตียง

ชนินทร์หน้าซีดเผือด

ของราคาแพงลิ่วขนาดนั้น มีเพียงเรือนเดียว เขาโกหกใครไม่ได้

นอกจากจำใจ โทรฯติดต่อไปยังคนที่เก็บไว้

แต่เขาไม่อยากพูดคุยกับหมอนั่นนิ

ในที่สุด ก็ต้องลงมือกดหมายเลขที่เมฆินให้ไว้ แปบเดียว ปลายสายก็กรอกเสียงลงมา

“ไงครับ ติดใจขนาดที่รอถึงคืนพรุ่งนี้ไม่ไหวเลยหรือ?”

ชนินทร์ไม่สนใจ หลับตาพูดต่อ

“นาฬิกาของผม…”

“นึกว่าจะขายต่อผมซะแล้ว แลกกับเมื่อคืน”

“ผมจะเอาคืน!”

เมฆินระเบิดหัวเราะออกมา

“อยากได้คืน? อ้าว พูดง่ายๆแบบนี้ ผมอุตส่าห์เก็บได้ทั้งที…”

มือเรียวกำกระบอกโทรศัพท์แน่น

“คุณต้องการอะไร?”

“คุณทราบดีนะคุณชนินทร์”

“คุณร่ำรวยอยู่แล้ว ต้องกลั่นแกล้งผมทำไม คืนของๆผมมาเถอะ”

“คืนน่ะคืนแน่ แต่มันต้องซื้อคืน…เย็นนี้เป็นไง? คุณมาพบผม เราจะไปทานข้าวกันที่ร้าน…”

ไม่คัดค้านใดๆทั้งนั้น เย็นนี้…เย็นนี้เขาต้องพบกับมัจจุราชสีดำ…นายซาตานคนนั้นอีกแล้ว!

กรรมเวรอะไรของเขากันหนอ



ชายหนุ่มนั่งรออยู่ในร้านอาหารของสโมสรชื่อดังแห่งหนึ่ง ริมแม่น้ำเจ้าพระยา

บรรยากาศกำลังโผล้เพล้ หน้าหนาวทำให้เข้าสู่ช่วงกลางคืนเร็วขึ้น ตามต้นไม้ใหญ่ถูกประดับด้วยไฟคริสมาสต์สวยๆ เมฆินยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบคลายหนาว

เพลงเพราะ บรรยากาศสวย อากาศเย็นเหมือนต่างประเทศ…ชายหนุ่มกลับนั่งครุ่นคิดอย่างไม่ค่อยมีความสุขนัก

…สาเหตุที่เขาคิดหาเรื่องกับชนินทร์อีกครั้ง คงหนีไม่พ้นเรื่องความแค้น

แต่เป็นแค้น แค้นเพราะความสงสารมากกว่า…ตั้งแต่คราวนั้นที่คุณผกาได้สติกลับมาชั่วพักหนึ่ง ดูเหมือนตอนนี้ท่านจะกลับไปล่องลอยคอยเอาแต่พร่ำถึงแต่บุตรสาว…อิงอร

อิงอรน้องสาวเพียงคนเดียวของเขาผูกคอฆ่าตัวตาย เพราะอกหักจากน้องชายชนินทร์!

เขาพยายามให้อภัยแล้ว…ยอมรับว่าพยายาม เพราะครั้งหนึ่งชนินทร์เกือบทำให้เขาเปลี่ยนใจได้ ทว่าพอเห็นสภาพของมารดาที่เศร้าโศกจากการสูญเสียจนกลายเป็นคนไร้สตินั้น…ทำให้เมฆินแทบคลั่ง

เคยนั่งกุมมือท่าน…น้ำตาไหลริน

สัญญาว่าชาตินี้ ขอทวงความเป็นธรรมคืน!

ดวงตาคมเหลือบไปมองเห็นร่างบางคุ้นเคยพอดี ตาจ้องตา…ชนินทร์ทำหน้าเหมือนจะตายเอาให้ได้

นั่งลง เมฆินยื่นเมนูให้

“ผมไม่หิว”

“กินหน่อย ผมสั่งไปบ้างแล้ว”

“คุณเมฆิน…ผมมาเอาของๆผมคืน”

ชนินทร์แบมือออก ทำให้ร่างใหญ่คว้ามาจับแน่น

“เดี๋ยวซิ…คุณได้คืนแน่ แต่มันต้องแลกกับอะไรบางอย่าง”

แววตาส่อความนัยของเขาทำให้คนฟังอาย หน้าแดง เบือนหน้าไปทางอื่น

“บรรยากาศดีแบบนี้…อย่าเพิ่งทำเสียเรื่องเลย”

“แต่ผมไม่เข้าใจ คุณเมฆิน…คุณกลับมาตามรังควานผมทำไม? คุณยังต้องการอะไรจากผมอีก?”

ชนินทร์ไม่เข้าใจ…ก่อนจากมาเขาขอแลกกับการได้ครอบครองเรือนกาย…เป็นครั้งสุดท้ายไปแล้ว

“คุณไม่มีสัจจะ!”

“ใช่! ผมไม่มีสัจจะ ผมเลวมาก แต่น้องคุณนั้นเลวเทียบเท่าผมไม่ได้เลย!”

“น้องชายผม? คุณยังเชื่ออยู่อีกเหรอ แล้วทำไมต้องมาลงกับผมด้วย ทำไม?”

เมฆินเองก็อธิบายความรู้สึกนี้ไม่ถูก

ตอนแรก ตั้งใจเพียงว่าจะลองลอบสังเกตดูว่าชลัชเป็นคนแบบใด

เห็นล่าสุด ไอ้หมอนั่นก็มีแฟนใหม่เป็นดาราสาวคนสวยไปแล้วนี่!

“…ผมเชื่อ ว่าน้องชายของคุณไม่ได้ดีอย่างที่เห็น”

“ตามใจคุณ เรารีบๆไปสักทีได้มั้ย? ผมไม่อยากอยู่นาน”

ชนินทร์ไม่อยากทนนั่งอยู่ต่อหน้าเขา ในที่สาธารณะเยี่ยงนี้นานๆ…

“ทำไมหรือ? ทนรอให้ผมกอดไม่ไหวเชียว”

บริกรเสิร์ฟอาหาร ทำให้ชนินทร์ไม่โต้เถียงใดๆ นอกจากค้อนขวัก

“ผมบอกคุณก็ได้ ว่าแผนการต่อไปของผมเป็นอย่างไร” เมฆินเอนกายลงสบายๆ “ผมจะแย่งแฟนน้องชายคุณ ทำให้เขารู้ว่าความเจ็บปวดเป็นยังไง”

ชนินทร์พรวดลุกขึ้น

“คุณ! อย่าแม้แต่แตะต้องเรื่องของน้องชายผม!”

โชคดีไม่ค่อยมีคนในร้าน เมฆินหัวเราะพอใจ

“หรือว่าคุณหึง?...แต่ฟังก่อน ผมมีข้อแลกเปลี่ยน อย่างที่บอกไป คุณต้องเป็นเครื่องระบายความใคร่ของผม…ทุกครั้งที่ผมต้องการ ทุกวัน ทุกเวลา ตามความพอใจ…”

ชนินทร์กัดริมฝีปากแน่น กำมือ จิกเล็บจนเจ็บเนื้อ

“คุณมันเลว…เลวที่สุด!”

“แน่ล่ะ…เพิ่งรู้เหรอ?”

ชนินทร์ไม่แตะต้องอาหารตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย ส่วนอีกฝ่าย ทานอาหารอย่างสบายใจ

ชนินทร์นั่งตัวแข็งทื่อ…ไม่ชอบสายตาของเขาที่มองมา

เกลียด…



ร่างของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นข้างๆโต๊ะ

“คุณนิน…”

ชนินทร์หันขวับ ใจหล่นอยู่ที่ตาตุ่ม

กวิน!

“คุณวิน!”

เมฆินเคี้ยวช้าลง มองสลับกันระหว่างชนินทร์ทำท่ากำลังตกใจ และกวินที่กำลังงุนงงสุดขีด!

“คุณ…คุณมาทำอะไรที่นี่…กับเขา?”

เมฆินหัวเราะขัดเบาๆอย่างเสียงมารยาท เอ่ยว่า

“แล้วนายมาทำอะไรที่นี่ นายดำ?”

กวินสาวเท้าเข้าจะหาเรื่อง

“คุณมาทำไม? ต้องการอะไรจากคุณนินอีก?”

ชนินทร์รีบขวาง

“อย่าเลยครับคุณวิน ผมขอร้อง”

กวินมาทำงาน…โต๊ะที่เขาลอบสืบอยู่ตั้งห่างไกลออกไป กวินไม่อยากออกจากปฏิบัติการ…แต่เพราะคนหน้าคุ้นที่นั่งอยู่กับชนินทร์ ทำให้เขาชะงัก

“ฮึ…เรียกกันสนิทสนมแบบนี้ คุณนอนกับมันด้วยเหรอ?”

ชนินทร์หันมา

“คุณเมฆิน! ใครเขาจะคิดสกปรกแบบคุณคนเดียว เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น!”

กวินไม่พอใจ

“คุณนินครับ เขาบังคับอะไรคุณอีกหรือเปล่า อย่าลืมนะ…ว่าเราสามารถฟ้องร้องเขาได้อยู่”

กวินดึงดันจะยืนกรานต่อสู้ เพราะชนินทร์เป็นเพื่อนที่ดีของเขา ตั้งแต่นักสืบหนุ่มไปช่วยชนินทร์ออกมาจากนรกขุมนั้นได้ ทั้งคู่ก็พูดคุยกันตลอดมา ส่วนใหญ่เป็นเพราะกวิน คือผู้เดียวที่รู้ความจริงทั้งหมด จึงคอยเป็นที่ระบายความในใจ และพูดปลอบโยนเพื่อนคนนี้เสมอมา

“ผม…ผมมีธุระกับเขา ขอร้อง คุณวิน…อย่ามีเรื่องเลยครับ”

กวินตาวาว ไม่เข้าใจเลย…ชนินทร์เพื่อนของเขานั้นอ่อนแอ ไหนเลยจะสู้กำลังคนตัวโตจอมวางอำนาจนั่นได้

อย่างน้อย เขาขอปกป้องคนอ่อนแอ

เมฆินกระแทกช้อนแรงๆ

“เราไปกันได้แล้ว ผมไม่อยากกินต่อ!”

มือใหญ่ทุบลงพร้อมแบ๊งพันสองใบ ลุกขึ้นเต็มความสูง ท่วมกายของนักสืบหนุ่มเกือบหนึ่งช่วงศรีษะ

“ไป!”

ดึงแขนชนินทร์ ออกแรงกระตุก…ร่างบางปลิ้วตามมา มองกวินตาละห้อย ผู้ซึ่งมองด้วยความคับแค้นในหัวใจแทนชนินทร์

สาธุ…ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ขอให้นายซาตานนั่นหูตาสว่างขึ้นมาทีเถอะ!




ปล. พรุ่งนี้ของดเน้อ -_-"

จะไปดี๊ด๊ากับพวกเพื่อนๆที่ผับย่านอตก...ไม่รู้จะเข้าได้ป่ะ ขอไปสำรวจหน่อยครั้งแรกในชีวิต

-_-"


ขอบพระคุณทุกๆคอมเม้นท์นะง๊าบบบบบบ

[LoveNineTeen]

มีมือที่สามโผล่มาแค่เนี่ย อาการออกเลยนะ

หวงอ่ะดิ 



น้องอเล็กซ์จะหนีเจ๊ไปเที่ยวไหน แอบตามไปดูดีกว่า

[andyus1]

จ๊ากกก รอตนต่อไปอย่างจัยจดจัยจ่อ

พุ่งนี้ไม่มาหรอคับ เเง่ๆๆ รอกะได้ ก๊ากกกก

[fannan]

เห้ยนินยอมเมฆินมากไปป่าวอ่ะเรื่องของน้องชายก็ปล่อยให้เผชิญปัญหาเองบ้างก็ีดีน่ะ





อย่างงี้ไม่ต้องแบกปัญหาไว้ที่ตัวนินเองคนเดียวจนจะรับไม่ไหวเอาน่ะน่าสาสาร





รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบบบบ

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

อยากรู้นิสัยน้องชายชนินทร์จริงๆเลย

[konnarak]

สงสารนายชนินทร์  อ่ะ


 



รอตอนต่อไปอยุ่น่ะครับ

[thaitanoi]

   ขอบคุณครับ แล้วไปเที่ยวให้สนุกนะครับ

[un_john2006]

 

 

 

[mackerel]

กวินก็---

คนเขาอยากโดน--คึคึคึ

***

ขอบคุณคร้าบที่มาต่อ

 

[คุณหนูไฉไล]

ขออนุญาตเม้นต์ให้เป็นเกียรติเป็นศรีแก่วงศ์ตระกูลซะหน่อย

นิยายดี ๆ อย่างนี้ (ชนิดที่อ่านไป ต้องอุทานไป "ที่สุด ๆ ๆ ๆ อั๊ย ๆ ๆ ๆ ขัดใจที่ซู๊ดดดด") หาไม่ได้ง่าย ๆ ในยุคที่รัฐบาลแจกเช็ค 2,000 แต่รับยากรับเย็นอย่างนี้

.
.
.

อิอิอิ

[akike]

โอ้...พี่ฆินเราฟิวส์ขาดซะแร้ว

ที่นี้ล่ะนินเละแน่ๆๆ

[nanao]

ตอนต่อไปนายเองเราคงโดนหนักมิน้อย หุหุ

[N19T]

สงสารชนินทร์อยู่เหมือนกันนะ ... โดนกระทำซะแบบว่า เหอเหอ
แต่อย่างว่า เราก็เข้าใจว่าเมฆินรักมาก แต่ปิดบังเอาไว้ ทำเหมือนอยากแก้แค้น
ทั้งๆที่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เค้าก็หลงเค้ามาก พออยู่ไกลเค้า ก็คิดถึงทุกเวลา
เมื่อไหร่จะรู้สึกตัวสักทีว่าที่ทำลงไป ไม่ใช่เพื่อชำระความแค้น แต่มันคือความหวง อยากเจอ อยากใกล้ชิด

[astral]

หึงแร้วแบบหน้ามืดตามัวเสียด้วย มีหวังชนินทร์ลำบากอีกตามเคย เรื่องนี้ดูจะหาทางออกไม่ได้เลย กว่าความแค้นจะคลี่คลาย ชนินทร์ต้องลำบากอีกนานแหงเลย

[oaw_eang]

เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน

ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด  คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน

การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น

ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ    เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง

***ส่วนการพูดคุยนั้น  ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***

ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ  ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน  เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน  แฟนคลับ  นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ

เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง  กะเทยอาวุโส  อิอิ 

[nartch]

เหตุผลของคนพาล 

ความรู้สึกส่วนตัวแล้วคิดว่า...เหตุผลยังไม่เพียงพอที่จะทำให้ชนินทร์ต้องยอมนายเมฆินขนาดนั้น...
อารมณ์เลยยังไม่สุด...สถานการณ์น่าจะบีบบังคับมากกว่านี้อีกหน่อย...

แต่...เห็นแก่ NC ลืมเหตุและผลมันไปเหอะ เข้าหอบ่อย ๆ เจ้ชอบบบบ 

[everytime]

  หึงเค้าละซิ 


  เมื่อไหร่ชนินทร์จะได้เอาคืน



  อย่างดูคนพาลร้องไห้  

[jokirito]

จริงๆ ชนินทร์ไม่ต้องไปสนเรื่องน้องชายมากนักก็ได้
เมฆินจะแก้แค้นโดยการแย่งแฟน มันจะไม่สมน้ำสมเนื้อนะ เพราะชลัชอาจแค่คบเล่นๆก็ได้โดนแย่งแฟนไปอาจไม่เจ็บเท่าไหร่ แค่เสียหน้า

อืมๆ งืมๆ  เอาเถ๊อะ อย่าคิดมากเลยเนอะ 

[menano]

โอ่ยยยยยยยยยยยยยย

ไรกันเนี่ย

เป็นไรของเค้าเนี่ยยยยยยยยยยยยยย

เป็นไรมากม้ายยยยยยยยยยยยย

ทีนี้ไม่รู้ชนินทร์จะโดนอะไรบ้าง

อารมณ์โกรธด้วยยยยยยยยยยยยยยยยย

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย 

[premkoe]

ยิ่งอ่าน ยิ่ง รู้สึกอึดอัน

ทามไมนิ

[vanillafilm]

มีการหึงหวงกันด้วยอ่ะ   อิอิ


เป็นกำลังใจให้นะ 


 

[tutu]

มาเชียร์.....รออ่านต่อ

[getalways]

แงแง  อยากอ่านอีกอ่ะ 

  จะรอต่อไป แต่ตอนนี้ง่วงนอนม๊ากมาก อ่านทีเดว 3 ตอน รวดดดดด 

  ยกนิ้วให้ขาดใจ

[t2007]

รักซึมลึก น้องเมฆิน

[pongsj]

เฮ้ออออออออออออออออออออออ ยิ่งอ่านมันก็ยิ่งเหมือนจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ

[Ryze]

ชนินทร์นี่เกิดผิดยุครึเปล่าเนี่ย..


^3^

รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ

[un_john2006]

 

 

 

 

[xiiiNG]

เหตุผลของคนพาล 

ความรู้สึกส่วนตัวแล้วคิดว่า...เหตุผลยังไม่เพียงพอที่จะทำให้ชนินทร์ต้องยอมนายเมฆินขนาดนั้น...
อารมณ์เลยยังไม่สุด...สถานการณ์น่าจะบีบบังคับมากกว่านี้อีกหน่อย...

แต่...เห็นแก่ NC ลืมเหตุและผลมันไปเหอะ เข้าหอบ่อย ๆ เจ้ชอบบบบ 

กิ๊ส ๆ ๆ

เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ

เอาให้ ขาดไม่ได้ไปเลย ^^

[ALeX]

ด้วยความเคารพอย่างสูง...

เข้ามาเห็นเจ๊สองประกาศแจ้งแล้ว รับทราบครับ

เจ๊คงfuriousน่าดูกับพวกชอบปั่นนะ เอ้า ทุกคนช่วยกันรักษากฏด้วยครับ พื้นที่จะได้ถูกใช้ให้เป็นประโยชน์มากที่สุด

ว่าแต่ ผมลงนิยายพร้อมกับพูดคุยปกติได้มั้ยอ่ะ??? แบบเล็กๆน้อยๆ

รักเจ๊สองม๊ากมากครับ






บทที่ 19



รถยนต์จอดอยู่หน้าบ้านหลังขนาดกลาง สองชั้น ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

ตลอดทาง ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งเมฆินเปิดปาก

“ลงไป”

“คุณพาผมมาที่ไหน?”

มองด้วยหางตา

“บ้านผมเอง”

เขาลงไปเปิดประตู จับต้นแขนชนินทร์ให้เดินเข้าไป ภายในบ้านว่างเปล่า ชนินทร์ดิ้นให้หลุด

“ผมเจ็บนะ!”

เมฆินจ้องมองชนินทร์ไม่วางตา ก่อนจะออกคำสั่งเสียงเขียว

“ต่อไปนี้ ผมขอสั่งห้ามไม่ให้คุณยุ่งเกี่ยวกับไอ้หมอนั่นอีก และถือเป็นข้อตกลงด้วย”

อีกฝ่ายจ้องตา “แต่เขาเป็นเพื่อนผม คุณไม่มีสิทธิ”

“เพื่อนกับผัว ใครมันจะสำคัญกว่ากัน”

ชนินทร์โมโห ผลักอกแกร่งออก ทว่าไม่เป็นผลนัก

“หยุดพูดแบบนั้น! ผมเกลียดคุณ…ได้ยินมั้ย ผมเกลียดคุณ”

ทว่าเมฆินไม่ฟัง คว้าต้นแขนทั้งสอง กระชากร่างเข้าหา

“คุณเกลียดผมกว่านี้แน่ หากคุณไม่เชื่อฟังผม ผมจะป่าวประกาศ ว่าคุณเป็นเมียผมแล้ว เป็นยังไง นานแล้วหรือยัง ที่ไหน…และรับรองว่าคุณพ่อกับคุณแม่ของคุณต้องตกใจอกแตกตายแน่ ถ้ารู้ว่าลูกชายคนโตอย่างคุณอ้อนวอนขอความสุขจากผม อย่างใคร่กระหาย!”

“ไม่!!!...”

ชนินทร์หน้าซีดเผือดทันที กลืนน้ำลายยากลำบาก

เจ็บปวดเหลือเกิน

“อย่า…อย่านะ ได้โปรด…”

มองตาละห้อย เมฆินยิ่งได้ใจ

“ผมทำจริง อย่าได้นอกคำสั่งผมแล้วกัน!”

ชายหนุ่มบดเบียดริมฝีปากอุ่นร้อนลงมา ชนินทร์ขัดขืน เขาจึงโดนรวบแขนไว้แล้วพาร่างทั้งร่างไปยังชั้นสอง โยนลงบนเตียง

ร่างหนาถาโถม ปลดกระดุมเสื้อของตนออก ของชนินทร์เช่นกัน…ฉกลงไปบนยอดอกรุนแรงรวดเร็ว…ชนินทร์ค่อยคลายแรงขืน แล้วเงียบสงบลงในที่สุด…

“เอาละทีนี้…”

เมฆินปลดตะขอกางเกงออก…ถอดปราการด่านสุดท้าย แล้วความเป็นชายใหญ่โตก็เด้งตัว ชูชันผงาดพร้อมทั้งหยาดหยดน้ำใสๆซึมตรงยอด

“ทำอย่างที่ผมเคยทำให้คุณ”

ชนินทร์ถดถอยตัวหนี ส่ายหน้า

“ไม่นะ…นี่มันต่ำช้าไปแล้ว”

“ไม่มีอะไรต่ำช้าไปสำหรับมนุษย์หรอก”

เมฆินใช้เข่าคลานเข้าไปหาชนินทร์บนเตียง คร่อมตัวชนินทร์ไว้ได้อย่างง่ายดาย ชนินทร์ส่งสายตาอ้อนวอนเป็นครั้งสุดท้าย

นิ้วเรียวจับรูดท่อนลำที่ขยายใหญ่ตั้งแต่โคน จนน้ำใสๆไหลออกมามากมาย มืออีกข้างบังคับเบาๆให้ชนินทร์เผยอปาก และนำเอาหน่อเนื้อของตนสอดใส่เข้าไปหาความอุ่นร้อนอีกแบบอย่างที่ไม่เคยพานพบมาก่อน

ปากเล็กๆนั้นต้องใช้ความพยายามอย่างมาก…เพื่อลำกายที่ใหญ่โตเยี่ยงอย่างของเมฆินนี้

จนเมื่อครอบครองได้แล้ว เมฆินจับคางได้รูปเพื่อสอนการชำระความทรมานอันหอมหวานให้เขา

ชนินทร์น้ำตานองหน้า หมดแล้ว…หมดสิ้นแล้วซึ่งทุกสิ่ง

เมฆินครางเสียงดัง เมื่อปลดปล่อยขณะชนินทร์กำลังปฏิบัติอยู่

“ชิมซิ...”

ชนินทร์ไม่ทำอยู่แล้ว เมฆินก้มลงแบ่งบางส่วนมาเพื่อใช้หล่อลื่น ยามเมื่อเขาสอดแทรกหาความอุ่นแคบร้อนผะผ่าว และทำให้กายคนทั้งสองหมดแรงเหนื่อยอ่อนจนกว่าจะพอใจ…



…เมฑินล้มกายลงข้างๆ เมื่อทำนบของเขาพังทลายลงรอบที่…ไม่รู้ ใบหน้าแดงก่ำของอีกฝ่ายก็เหนื่อยอ่อน หอบเหนื่อยเช่นกัน

วงแขนแข็งแรงวาดรอบ จูบขมับหนักๆหนึ่งที

“คุณ?...”

ไม่ตอบ เมฆินจึงอุ้มร่างชนินทร์จากเตียง เข้าไปในห้องน้ำ…มีเครื่องใช้ของผู้หญิงอยู่

ของน้องสาวผู้ล่วงลับ…หรือคู่ขา

ชนินทร์ไม่อยากสนใจ!

สายน้ำร้อนจัดไหลลงมา อากาศข้างนอกหนาวมาก น้ำจึงไม่ร้อนจนเกินไป

ร่างอุ่นใหญ่ทาบทับมาบนแผ่นหลังอีกครั้ง สัมผัสจากการกอด…รสจูบ ทำให้ชนินทร์ทรมานกายก็จริง

…แต่มันก็เปรียบเหมือนน้ำผึ้งยาพิษ…ที่ยิ่งกิน ก็ยิ่งลุ่มหลง!





ปล. เดี๋ยวมาต่อ

[cavalli]

มา ต่อ ไวไว นา คร้าบบบ



คอยยยยย อ่านนน



ติด อย่างเรยยย นิ