อย่าทุบผมน๊า
บทที่ 16
ชนินทร์เซจะล้ม แต่เกาะลูกกรงเหล็กไว้ได้
“คุ…”
“ไง…ถึงกับจำผมไม่ได้เลยหรือครับ?”
ชนินทร์ส่ายหน้า ไม่มีทาง…หน้าตาแบบนี้ มีแต่เขาเท่านั้น เขาคนเดียว!
มัจจุราชมรณะ!
เพียงแต่ใบหน้าที่เคยรกรุงรัง บัดนี้เกลี้ยงเกลา ทรงผมถูกจัดตกแต่งใหม่ให้สั้นแบบมีสไตล์ ดูเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว…
ใบหน้าของเมฆินซึ่งเรียวยาวแต่แกร่งเหมาะกับรูปร่างสูงชะลูดบึกบึนของเขา...ภาพลักษณ์แบบนี้ มีเพียงคนเดียวในโลกที่ชนินทร์จดจำได้ทุกอณู...
รูปโฉมใหม่ทำให้ดวงตาคมกริบคู่นั้นเผยชัด จมูกโด่งๆเชิดรั้น และริมฝีปากบางที่คลี่แสยะยิ้มออก
“จะเข้าสังคมไฮโซ ผมก็ต้องปรับตัวซะหน่อย”
“คุ…คุณ!”
“ทำไมหรือ? จำผมไม่ได้หรือไง อ้อ…หรือว่าต้องให้ช่วยทวนความทรงจำแบบวิธีเก่าๆ”
ชนินทร์ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะโต้ตอบเขา สมองมึนงง…โลกกลับตาลปัตร
“เป็นไปไม่ได้…”
พึมพำเบาๆ
ร่างใหญ่เดินเข้ามาใกล้ ทำให้ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ…
ร่างบางผละออกทันที
มือใหญ่คว้าไว้หมับ!
“โธ่คุณชนินทร์…พบหน้าผมทั้งที ทักกันหน่อยก็ไม่ได้ หรือว่าคุณรังเกียจไอ้บ้านนอกแบบผม แต่จะบอกให้นะ…” มือหนาบีบแรงขึ้นเยี่ยงคีมเหล็ก “อย่างน้อยผมก็ได้ชื่อว่าเป็นผัวคุณ ฮึ! ได้ยินชัดใช่มั้ย?!”
ท้ายประโยคเสียงกดต่ำลง ข่มขู่ ชนินทร์น้ำตาคลอเบ้า
“คุณ…คุณต้องการอะไร”
ดวงตาแผดเผา ก้มลงมองไล้ริมฝีปาก
“แค่เพิ่งมา ก็อย่าเพิ่งเรียกร้อง ผมรู้คุณต้องการ…”
ปากบางฉกลงมา แต่ยังดีที่อีกฝ่ายได้สติหลบวูบ ผลักแผงอกแกร่งออกแล้ววาดฝ่ามือรวดเร็ว
เพียะ!
“ออกไป…ออกไปจากชีวิตผมสักที!”
กระซิบแหบเนื่องจากไร้เรี่ยวแรง…ไม่มีวันที่ใครจะได้ยิน ทุกคนต่างกำลังเพลิดเพลินกับความหรูหราอลังการข้างใน
คนหน้าหันค่อยๆหันมามองเหี้ยมเกรียม คว้าคนตบเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้วบดจูบร้อนแรงทันที
ชนินทร์ขัดขืน ต่อสู้
“อะไรกัน…นี่ขนาดเห็นว่าผอมลงไป แรงยังเยอะเหมือนเดิม?”
“พูดบ้าอะไรของคุณ! อย่าพูดแบบนั้นนะ เราจบกันแล้ว ผมชดใช้ในสิ่งที่คุณต้องการไปหมดแล้ว!”
“ยังหรอก ยังเลย…”
“อะไรกัน…?”
ชนินทร์ถามเสียงลอย อึ้ง งง…
เขาไปทำอะไรให้คนๆนี้เจ็บช้ำน้ำใจอีก?!
“ผมเปลี่ยนใจแล้ว…คุณต้องไปกับผมอีก”
“อะ…อะไรนะ?”
“คุณฟังผมไม่ผิดหรอก เมียรัก…” หัวเราะต่ำในลำคอ แขนเรียวที่ถูกล็อคอยู่เริ่มออกแรงต่อต้าน “อย่าบังคับให้ผมต้องใช้กำลังกับคุณตรงนี้เลย เราไปกันดีๆ ดีกว่านะ”
“ไม่! ทำไมผมต้องทำตามคำสั่งคุณด้วย! เราไม่ติดค้างอะไรกันแล้ว!”
“ยัง! ยังติดอยู่ และถ้าคุณไม่ทำตามที่ผมสั่งนับแต่นี้ไป…น้องคุณต้องตายทั้งเป็น ทรมานชนิดที่ว่า…ตกนรกขุมสุดท้ายก็ยังเจ็บไม่เท่าเชียวล่ะ!”
แววตากร้าวแกร่งหมายความตามนั้นจริง…จ้องหน้ากัน ชนินทร์หายใจไม่ออก
นี่คือความจริงหรือ?
มัจจุราชตรงหน้า…ซาตาน
ตัวจริงเสียงจริง!
“ผมจะฆ่าน้องคุณ ฆ่าแฟนน้องชายคุณ ทำให้มันไม่มีความสุขกันสักคน ถ้าคุณไม่ยอมรับแทนพวกมัน ผมทำแน่”
แววตาวาวโรจน์แข็งกร้าว ที่ชวนขนลุกค่อยๆสงบเรียบลง…กลายเป็นสายตาเจ้าเล่ห์กรุ้มกริ่ม ร่างสูงเดินเข้าประชิด ชนินนทร์ถอยห่าง…ใกล้ราวเหล็กซึ่งหมายถึงสุดทางแล้ว ร่างสูงรวบคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดไว้แน่น กระซิบข้างหูเบาๆ…
“..ไปกับผมซี่…ผมจะแค่มอบความสุขให้คุณเหมือนวันเดิมๆ…ตอนที่คุณครวญครางเรียกชื่อผม ร่างของคุณขยับไปตามจังหวะที่ผมสั่ง บนตัวผม…คุณดื่มกินความเป็นตัวผม หยาดเหงื่อทุกเม็ด…สีหน้าของคุณ เสียงของคุณ…เพราะไม่ใช่ผมเหรอที่ทำให้คุณมีความสุขและค้นพบตัวเองได้ลึกซึ้งปานนั้น?”
“หยุดเดียวนี้…หยุด!”
เรียวตาแดงก่ำ เก็บกลั้นหยาดน้ำตาไว้อยู่อีกต่อไปไม่ไหว
“ได้โปรด…ขอร้อง ได้โปรดให้โอกาสผมมีชีวิตใหม่ด้วยเถอะ…”
เมฆินนิ่ง…วูบหนึ่ง เขานึกโกรธเกลียดตัวเอง
แต่ลึกๆแล้ว…ความรู้สึกที่คุกกรุ่นอยู่ในใจตลอดเวลา นั่นคือ…
ความคิดถึง!
ชายหนุ่มนึกอยากก้มลงลิ้มรสกลีบปากอิ่มนั่น อยากเห็นรอยยิ้มบางๆ…ที่นานมาแล้วและน้อยครั้งนักจะได้เห็น
“อย่าบอกนะ…ว่าคุณลืมผมคนนี้แล้ว…คนที่เป็นเจ้าของคุณเมื่อหนึ่งปีก่อน”
ร่างสูงบังคับให้มือบางสัมผัสแผงอกกำยำใต้เสื้อเชิร์ตราคาแพงของเมฆิน ชนินทร์ชักมือยื้อแย่งขัดขวาง เมฆินกลับยิ่งเพิ่มเสียงหัวเราะดังอย่างบ้าคลั่ง
“ทำไม? รังเกียจผมเหรอ? ตอนผมจัดการกับคุณไม่เห็นมีอาการแบบนี้นี่”
“พอ! หยุดได้แล้ว! หยุดพูดจากับผมแบบนั้นสักที!”
“ถ้างั้นก็ไปกับผมซิ!…คุณยอมผมคืนนี้ แล้วผมจะยอมตกลงกับคุณ”
ชนินทร์ส่ายหน้า
ไม่อยากเชื่อหู…ไม่อยากเชื่อสิ่งตรงหน้า
ว่าฝันร้ายกำลังกลับมาหลอกหลอนเขาอีกครั้ง
เมฆินดูหงุดหงิดจัด
“มันจะไปยากอะไร เราออกไปตอนนี้ คุณนอนกับผม…แล้วผมอาจจะยอมให้คุณทำข้อตกลงด้วย”
“คุณ!…”
ทว่าชนินทร์ไม่มีโอกาสได้พูดแย้งอะไรอีกแล้ว…
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
