หัวข้อ: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ

[andyus1]

เอ้ย ตกลงจะเปนงัยต่อไปหว่า ชักจะ งงๆ

เอาจัยช่วย กำลังถถึงช่วงกางแล้วดินะ

ตื่นเต้นๆๆ พะเอกโดนเอาคืนแน่ หร่า น่าสงสาร เจ้ย 

[tatum1234]

 :angry2:ถึงเวลเอาคืนให้สาสมแล้วจัดการเจ้าซาตานใจร้ายนั้นเลยยยยยยยยยยยยยยยยย

[nartch]

ตายละ!!! เค้าทำลายความเป็นคนกันวิธีนี้เหรออออ
ขอฉันรับแทนได้ไหมมมมมมม 

[akike]

เส้าอ่าาาา

ทำไมทำงี้อ่า

เจ็บปวดทั้งคู่เรยนะเนี่ย

เราก้อเจ็บด้วยง่ะ

แงงๆๆๆๆๆ

[three]

ถึงเวลาเอาคืนแล้ว

[vanillafilm]

เศร้าอ่ะ 


มาก็เศร้าเลย 


จะติดตามต่อไปนะ 


มาอัพเร็วๆล่ะ 


BYE 

[mackerel]

มารอตอนใหม่..

โหด-ได้โดนใจ คิคิคิ

[konnarak]

มารอด้วยคน......................................




 

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

ไม่นึกว่านายดำจะเป็นนักสืบ

เฮ้อออออ

[panpan]

นึกแล้วว่านายดำนี่ต้องไม่ธรรมดา

ว่าแต่จะเศร้ายังงี้อีกนานม๊ายยยย

[kny]

 

[Ryuse]

รอไม่นาน แต่มาทีนี่ บาดใจกันดีครับ

ไม่เข้าใจเลย ในเมื่อเหมือนจะรักกันแต่ทำไมยังต้องทำร้ายกันอีก

แล้วนี่จะฟ้องร้องกันมั้ยเนี่ย นายเมฆินจะได้ไปกินข้าวแดงในคุกมั้ย

แล้วชนินทร์จะตามไปช่วยแหกคุกให้มั้ยน่ะ โอ้ว!ว้าว! น่าลุ้นๆ เหะๆ จิ้นไปไกล

มามะมาต่อได้แล้วคร้าบบบบบบบบ วัยรุ่น(เหลือน้อย)ใจร้อน~

[Gussohigh]

แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

พวกเราไปประท้วงกัน

ไม่ยอมให้ ชนินทร์กลับๆๆๆๆๆ

 

พวกเราไม่ยอมๆๆๆๆ

[ALeX]

บทที่ 15



หนึ่งปีผ่านไป...

ชนินทร์มุ่งทำแต่งาน…เพื่อให้ลืม ลืมซึ่งทุกสิ่ง

ลืมความเจ็บปวดเหล่านั้น ลืมความรวดร้าวในหัวใจ…ลืมความอ่อนโยนที่คืนนั้น เขากับใครบางคนมีร่วมกัน…

สัมผัสอ่อนโยน ลึกซึ้ง…

ชนินทร์จากมาในวันรุ่งขึ้น ไม่เหลียวกลับไปมองอีก นับแต่นั้นเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว แต่ชายหนุ่มยังคงฝันร้ายถึงทุ่งองุ่นกว้างนั่นบ่อยๆ

ทำแต่งาน ทำให้ซูบผอม ตอนกลับมาพบหน้าบิดามารดาเขาขอร้องกวิน…นักสืบหนุ่มไม่ให้บอกเรื่องราวใดๆกับพวกท่าน โดยโกหกว่าไปเยี่ยมเพื่อนคนหนึ่งที่ต่างจังหวัด ไม่อยากกลับกรุงเทพฯ จึงพักร้อนยาว…

แม้จะมีคนสงสัยอยู่ไม่น้อย ทว่าไม่มีใครกล้าถาม

ชนินทร์เป็นคนร่าเริง สุภาพ อ่อนโยน เป็นมิตรกับทุกคน…แต่หลังกลับจาก ‘พักร้อนยาว’ คราวนั้น ชนินทร์ก็เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอน อ้างว่าอยากอยู่คนเดียวบ้าง ทำงานไม่เสร็จบ้าง…ชนินทร์กลายเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง ชนิดที่ว่าคนรอบข้างและพนักงานที่บริษัทต่างพากันซุบซิบนินทา

ว่าเขากำลังอกหัก

ชนินทร์ได้ยินถึงกับขำ…

อกหักอะไรกันข้ามปี?

มันคงเป็นอาการของคนหมดอาลัยตายอยากมากกว่า เขาไม่รู้จะทำอะไรต่อไป ไม่รู้จะมีเป้าหมายอะไรที่สำคัญที่สุดในชีวิตนี้ ไม่รู้จะหวังอะไร?...

เพราะชีวิตของเขา มันช่างไร้ค่า

ตรงกันข้ามกับชลัช…น้องชายผู้สดใส กำลังมีความสุขกับห้วงรักครั้งใหม่ พิมพา…นักแสดงสาวชื่อดังที่เข้ามาติดพันคบหาดูใจกันในขณะนี้

ที่โต๊ะอาหาร ชนินทร์แต่งตัวเรียบร้อยเช่นเดีม เตรียมตัวไปทำงาน

น้องชายเพลย์บอยตัวดีเดินสาวเท้าลงมา หน้าตางัวเงีย

“อ้าวพี่นิน ไปทำงานแต่เช้าจัง”

ถามเสียงใส คนถูกถามแอบมองค้อน

“ก็ไปตามปกติ แต่นายต่างหากที่เที่ยวดึก กลับซะเกือบเช้า”

“อ้าว รู้ด้วยเหรอครับ”

ร่างสูงโปร่งนั่งลง ชนินทร์ต่างจากน้องชายตรงที่เขาสูงไม่มาก ใบหน้าละม้ายคล้ายไปทางแม่ซึ่งก็คือคุณหญิงสุภัทรา ท่านมีเชื้อสายราชณิกูลจากเจ้าทางเหนือ ส่วนชลัชนั้นได้รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคม ตาโต มาจากนายพลเดชผู้เป็นบิดา

ดูโดยรวมแล้วชลัชรูปหล่อ…มีสาวๆเข้ามามากกว่า แต่ไม่ใช่เพราะชนินทร์จะสู้ไม่ได้ แต่คงเป็นเพราะไม่ใช่คนเจ้าเอาอกเอาใจ คุยเก่ง มีอารมณ์ขันตลอดเหมือนน้องชาย บางทีเขาก็ออกแนวเคร่งขรึม เป็นผู้ใหญ่จนผู้หญิงไม่ค่อยกล้าเข้ามามากกว่า

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ตาสองชั้นเรียวหวาน รูปหน้าคมริมฝีปากแดงอิ่มเรียบเฉย…ตั้งใจจะตักเตือนน้องชายต่อแต่ก็ไม่สำเร็จ

“มีอะไรกินบ้างครับ หืม? ข้าวต้มกุ้งนี่นา”

“นายไม่ต้องสั่งให้เด็กตัก เอาของพี่ไป ยังไม่ได้ลงมือเลย”

“อ้าว ทำไมล่ะครับพี่นิน? เอ…ว่าแต่หมู่นี้ลัชก็เห็นพี่นินกินอะไรน้อยลงเยอะเลยนะครับ”

ชนินทร์พับหนังสือพิมพ์เก็บ ยกแก้วขึ้นจิบกาแฟ

“อืม…ไม่หิวน่ะ แค่กาแฟก็พอ”

“แหม ลดความอ้วนอยู่ก็ไม่บอก ผมจะได้พาพี่นินไปที่ยิม สาวๆเพียบเลยล่ะครับ”

ชนินทร์ส่ายหัว คว้าเสื้อนอกเตรียมจะเดินไปขึ้นรถ

“เอ่อพี่นินครับ บอกคุณพ่อด้วยว่าผมอาจจะเข้าสายหน่อย ตอนบ่ายอาจจะต้องขอออกก่อนเวลาด้วยนะครับ…”

“นายให้พี่บอกหรือ? คงไม่ใช่เพราะกลัวคุณพ่อใช่มั้ย”

“แฮะๆ ครับ อะไรทำนองนั้นแหละครับ” ชลัชเรียบเข้ามาเกาะแขนพี่ชาย ออดอ้อน “นะครับ ผมนัดพิมไว้ นะครับ”

“อะไรกัน เมื่อคืนยังเจอหน้ากันไม่พอใจอีกหรือ?”

“โธ่ ผมเพิ่งคบกับเธอ ต้องเอาใจเธอหน่อย นะครับ ผมสัญญาเลยว่าจะรีบทำงานให้เสร็จ”

ชนินทร์ถือว่าอย่างน้อย ชลัชก็ใส่ใจ งานการไม่ละทิ้ง และค่อนข้างรอบคอบ

“ก็ได้ แต่อย่าให้มันมากไปจนพี่ต้องเตือนนายผ่านคุณพ่อล่ะ เข้าใจมั้ย”

ชลัชยิ้มทะเล้น ตอบด้วยน้ำเสียงยียวนไม่แพ้กัน

“คร้าบ”



ครอบครัวของชนินทร์ ทำธุรกิจเกี่ยวกับผลไม้กระป๋อง เน้นตลาดส่งออกนอกประเทศ เป็นเจ้าแรกและรายใหญ่ที่สุดของประเทศไทย

ธุรกิจที่ตกถอดมาจากสมัยรุ่นคุณตาทวด ท่านเป็นเจ้าพระยาเก่า ทำธุรกิจร่วมกับชาวจีน ต่อมาหุ้นส่วนจำเป็นต้องวางมือ และไม่มีทายาทไว้ กิจการทั้งหมดจึงตกเป็นของครอบครัว สิริโรจน์

บิดาของชนินทร์ในสมัยก่อนนั้นเป็นเพียงนายทหารธรรมดาๆเพียงคนหนี่ง แต่เพราะตั้งใจทำงาน เป็นคนดี ในที่สุดจึงไต่เต้าถึงระดับนายพล มีชื่อเสียง อิทธิพลมากมาย และมีคุณหญิงสุภัทราเป็นคู่ครอง ช่วยกันบริหารจัดการธุรกิจผลไม้กระป๋องร่วมกับบรรดาญาติๆของฝ่ายคุณหญิง ซึ่งแต่ละคนนั้นร่ำรวย มีชื่อเสียง มีอิทธิพลเท่าเทียมกัน คอยเกื้อหนุนกันทั้งนั้น

ชายหนุ่มนั่งลงที่โต๊ะทำงาน เลขาฯรีบนำจดหมายมาส่งให้เพราะรู้ว่าชนินทร์อ่านหนังสือพิมพิ์มาแต่บ้าน

“คุณฤดี เข้ามาพบผมหน่อยครับ”

นิ้วเรียวกดปุ่มอินเตอร์คอม กรอกเสียงเป็นการเป็นงานลงไป

ร่างเลขาสาวปรากฏกายขึ้นทันที ร่างนั้นเล็กแบบบาง ยิ้มสดใสแต่งแต้มใบหน้าเรียบๆให้ดูน่าพิศไปอีกแบบ

“ทบทวนตารางงานของผมหน่อยครับ”

หล่อนตอบทันที

“ไม่มีค่ะ มีแค่คืนพรุ่งนี้ คุณหญิงเชิญทุกคนไปงานการกุศลนาฬิกาที่…”

คุณหญิงสุภัทรากับนายพลเดชนั้นคลั่งไคล้นาฬิกาข้อมือสวยหรู ราคาแพงๆเพราะเป็นแบรนเนมมาก เวลาที่ทั้งสองไปงานทีไร เป็นต้องซื้อมาบังคับให้ลูกชายสองคนใส่ออกงานตลอด พรุ่งนี้ก็เช่นกัน…คุณหญิงสุภัทรายิ่งพยายามผลักดันโดยเฉพาะเขา…ให้ออกงานสังคมถี่ขึ้น

เพราะท่านบ่นชักอยากอุ้มหลาน

ชนินทร์แอบวิตกกังวลอยู่ภายใน

ลึกๆแล้ว…เขาไม่คู่ควรกับใครแล้ว

เนื้อตัวเขา มีแต่ร่องรอยมลทิน

เขาเกลียดมัน ปฏิเสธมัน

พยายามอาบน้ำทำความสะอาด ขัดมันออกหลายต่อหลายรอบ…

แต่รอยในใจ ไม่มีวันลบเลือนได้

ชนินทร์ไม่อยากพบเจอใคร ไม่อยากรู้จักกับใครทั้งนั้น



รถยนต์คันหรู เข้าเทียบบันไดของห้างสรรพสินค้าชั้นนำใจกลางเมือง…

พวกนักข่าวรอถ่ายรูปที่หน้างานกันอย่างคับคั่ง ชนินทร์ถือว่าเป็นหนุ่มเนื้อหอมมากที่สุดคนหนึ่งของวงการไฮโซ

หน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล การศึกษา วุฒิภาวะ…ชายหนุ่มเพียบพร้อม

เพียงแต่ เขาเอาแต่หลีกเลี่ยง

ชนินทร์ยอมยืนนิ่งให้ถ่ายรูป ยกข้อมือขึ้นโชว์นาฬิกาเรือนละหลายล้านบาท…ใบหน้าเรียบเฉยต้องตาบรรดาลูกสาวคุณหญิงทั้งหลายสุดฤทธิ์

พรุ่งนี้…พอเขาลงหน้าสังคมของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น

สายโทรศัพท์เข้ามาทาบทามกับคุณหญิงสุภัทราคงไม่ว่างไปถึงเย็นแน่

วันนี้เขาเดินทางมาคนเดียว เพราะเลิกงานแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ทำงาน บิดามารดาคงมาถึงงานนานแล้ว ส่วนชลัชกับพิมพาแฟนสาว…พ่อคนนี้มางานไหนสายประจำ กระนั้นก็ยังต้องตาต้องใจสาวใจถึงทั้งหลายอยู่ดี

ก้าวเข้างาน ชนินทร์วางตัวดีไร้ที่ติ เยี่ยงคนที่ถูกฝึกฝนมาจนเจนเวทีแล้ว ร่างนั้นเดินทักทายผู้หลักผู้ใหญ่ไปเรื่อยๆ มองหาบิดามารดาก็ไม่พบ สายตากวาดไปทั่วห้อง…เฮ้อ นอกจากแสงแวววาวจากเครื่องเพชรราคาประเมินค่าไม่ได้แล้ว เขาไม่เห็นใครเลย

คุยกับคนรู้จักเพียงคู่เดียว น้องชายเพียงคนเดียวก็เดินทางมาถึง

แขนใหญ่ได้รูปในสูทสากลสีดำ ควงมาด้วยข้อแขนเรียวเนียนกลมกลึงของฝ่ายหญิง แสงเฟลชวูบวาบ ชลัชกับพิมพาฉีกยิ้ม พอเห็นชนินทร์แล้วจึงปลีกตัวเข้ามาสมทบ

“โหพี่นิน ผมล่ะเบื่อนักข่าวจังเลย ว่าแต่นี่มานานหรือยังครับ คุณพ่อคุณแม่ล่ะ?”

ชนินทร์แทบไม่ได้ฟัง เพราะมัวแต่รับไหว้และพูดคุยกันตามประสาคนรู้จักกับพิมพาอยู่…ความจริงเธอเป็นเด็กดี ดูมีการศึกษา ได้รับการอมรมมาขั้นหนึ่ง ดังนั้นชนินทร์จึงค่อนข้างสนิทใจเมื่อทักทายกันกับแฟนสาวของน้องชาย

“พี่นิน ผมไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะครับ ฝากพิมด้วย เดี๋ยวผมมานะครับ”

ชลัชผละไป ส่งยิ้มให้แฟนสาว…ซึ่งไม่พูดอะไรมากเพียงยิ้มตอบให้

“น้องพิมอยู่คนเดียวได้หรือเปล่าครับ? เผอิญพี่กลัวว่าพอผู้ใหญ่เข้ามาทักพี่จะต้อนรับไม่ค่อยสะดวก”

“ไม่เป็นไรค่ะ พิมอยู่คนเดียวได้สบายมาก เชิญพี่นินเลยค่ะ”

ดังนั้นชนินทร์จึงปล่อยให้พิมพาออกงานคนเดียว แต่ยังคอยเป็นพี่เลี้ยงอยู่ห่างๆ เพราะนอกจากจะต้องคอยแนะนำถึงฐานะของหญิงสาวซึ่งค่อนข้างห่างไกลจากตนแล้ว ชนินทร์เองอยากรักษาระยะห่างบางอย่างไว้ด้วย

ความจริงพิมพาเป็นคนเก่ง…ทั้งเก่งทั้งสวย หล่อนพาตัวเองไปนั่งที่โต๊ะอาหารได้ ส่วนชนินทร์มัวแต่ทักแขกชั้นผู้ใหญ่ทั้งนั้น แอบชื่นชมว่าน้องชายของเขาช่างตาถึง

แต่ทำไมนะ…รายก่อนถึงปล่อยให้หลุดมือไปได้!

ชนินทร์ส่ายหัว ลืม…เขาต้องลืมซิ ไม่ใช่รื้อฟื้นหาสาเหตุหรือข้อเท็จจริงอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นอีก

ถึงเวลางานประมูลเริ่มแล้ว นางแบบชุดเล็กเริ่มเดินบนเวที แสงไฟมืดลง ชนินทร์ยังไม่นั่ง สายตามองไม่เห็นร่างของชลัช เดาว่าคงอยู่กับคุณหญิงฯและท่านนายพล

สายตามองไปที่พิมพา…หญิงสาวกำลังนั่งคุยกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ข้างๆ…

แต่เอ๊ะ!...ทำไมถึงคุ้นนัก?

ใจของชนินทร์เต้นแรง…แรงมาก

คงเป็นไปไม่ได้ แค่คนคล้าย เขาไม่น่าตื่นอกตกใจถึงขนาดนี้

เมื่อเห็นว่าพิมพามีเพื่อนคุย ชนินทร์จึงหลบตัวออกไปนอกระเบียง พลางสูดอากาศชดชื่น อยู่ข้างในหายใจไม่เต็มปอดเอาเสียเลย…ยิ่งใจเต้นแรงขนาดนั้น หน้าจะมืด ทำเอาเป็นลมเสียให้ได้…

ห้องรับรองมีทางออกมายังระเบียงแคบๆแห่งนี้ บริเวณเล็กๆนี้ไร้ผู้คน ชนินทร์กำลังอยากได้ความสงบ ความจริงเขาชอบแอบออกมาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแบบนี้คนเดียวเสมอ จึงรู้ที่ทางดี

“สวัสดีครับ…”

เสียงหนึ่งดังขึ้น

ทุ้ม…ลึก เส้นเสียงใหญ่

ถ้าไม่นับลมโกรก เขาอุปมาไปว่ากำลังฝันไป…

เบิกตากว้าง ใจแทบโยนออกมาจากอก เข่าอ่อนแรง

เกือบล้มทั้งยืน!

ร่างบางค่อยๆหันมา วูบแรก…ภายในเงามืดนั้นเป็นร่างสูงของใครบางคนในสูทสากล ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่…

พอเขาก้าวออกมา ใบหน้านั้น…

ใช่เขา!

“สวัสดีอีกครั้ง…”





โปรดติดตามตอนต่อไป...

[duchess]

  so sad but I love it !!! ^^

p.s. Hail for the couple

^^ ¨Mekin - CHanin

[Ferfa]

อ่าาาา16เลยได้ไหมค่ะ

[premkoe]

กี๊ซซซ

อ่านลวดเดียว

มารออต่อไป

[tatum1234]

 :angry2:แก้แค้นเท่านั้นถึงจะสาสมใช่ไหมน้องนินนนนนนนนน

[YO DEA]

มาแล้วๆๆ
 

[Bessonova]

มาลงให้ทุกดึกเลย
ใจดีจริงๆ
พรุ่งนี้มาอีกนะคับ

[LoveNineTeen]

หนึ่งปีผ่านไปไวเหมือนโกหก

น้องนินจ๊ะ จำไว้นะว่าเราเคยเจ็บแค่ไหน

เล่นตัวให้สุดๆ เอาให้หัวปั่นไปเลย ชริส์

[andyus1]

เอาแล้วงัย พะเอกโล่หัว เอ้ย น่าออกมาแล้ว

มันจะเอางัย เหอๆๆ ลุ้นๆๆๆ

[xiiiNG]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด


นู่มีบุญม๊ากนะเนี้ยย  มาอ่านวันแรกก็ได้รอ ฉาก ต่อความสัมพันธ์ เลยยย


กรี๊ดดดดด (300รอบ)

โหดดด ดีค๊าา ชอบบ

ฉากต่อไป ขอให้พระเอก ผลักนายเอกตกระเบียงง

ทำให้นายเอกพิการ และพระเอกบอกรักนายเอก ที่ทำไปเพราะว่าไม่อยากให้ นายเอกหนีจากค้าไปอีกครั้ง(ฟังดูขาดสติม๊ากก)

และจบอย่าง สยองขวัญ เอ็นดิ้งเน้อออ 

[nanao]

นึกว่าตอนนี้พระเอกของเราจะไม่ออกซะแล้ว ^^

[ARMTORY]

ลุ้นๆๆๆๆๆๆ

เอา 16 ต่อเลยนะ

[three]

ในที่สุดก็มาบรรจบกันจนได้

[jeaby@_@]

โอ้ว มันส์มากค่ะ
ขอบคุณค่ะคนเต่ง
หนุกๆๆ ขออีก

[The_miracle]

เหตุการ์เริ่มเข้มข้นแล้วสิ อิอิ

[akike]

555555555+

สามีมาตามภรรยากับบ้านแร้วววว

เหอะๆๆ

[crazykung]

บันว่าสามีตามมาอาฆาต พยาบาตกันมากกว่า

พี่นินเจออาฟเตอร์ช๊อคอีกแล้วครับท่าน

งายเข้า

สู้ตาย

ปล.คิดถึงแดนชิพ