หัวข้อ: ห้ามยังไง...ก็จะรัก (ด้านมืดของ อย่ารักกู...)

[chatkub]

แวะมาดู

[iamhappywood]

I want to read story written by khun chai a krab.
How can I find it?

[gon_natt]

 

โผล่ออกมา สวัสดี(กระทู้นี้ด้วย)

ดีใจที่ได้อ่านเรื่องราวน่ารักๆจากมุมมองของทั้งสองฝ่าย

จะรออ่านนะค่ะ

เป็นกำลังใจให้

 

--

ปล.สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังที่ทู้นู่นไปแล้ว แต่ขออีแล้วกันน้า ^^

สุขสันต์วันเกิดพี่เอกกับพี่ตั้มย้อนหลังด้วยค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆน้า

 

[OT]

พักผ่อนเยอะ ๆ อย่าดื้อกะตั้มน๊า

เค้าพูดรัยก็เชื่อเค้าหน่อย

[chatkub]

ไม่เห็นมาต่อเลยครับ

[RAKDEK_KA]

หลังสงกรานต์จะมารออ่านต่อนะจ๊ะ

มาไม่บ่อย แต่ยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาก ก็โอเช

[khun_Kling]

คิดถึง คิดถึง คิดถึงพี่เองจังเย้ยย
 

สงการนต์เที่ยวให้สนุกน่ะคะ

[Yurameki]

็HBd พี่เอกย้อนหลังด้วยค่า

อ่านรวดเดียวจากกระทู้พี่ตั้ม แล้วก็ตามมาถึงนี่เพราะพี่ตั้งบอกว่าไม่ให้มาอ่านกระทู้นี้

แต่ทำไงได้อะ

ห้ามยังไง... ก็จะอ่าน 55555555+  เอ๋ แอบตรงกะชื่อเรื่องไปรึเปล่า

พี่เอกออกจะน่ารักอ่า XD

แอบหมั่นไส้พี่ตั้มด้วยเห๊อ อันที่จริง คริๆ


แต่ว่า...  พี่ตั้มน่ารักขึ้นมาก   เพราะตอนที่พี่ตั้มดูแลพี่เอกอย่างดีเนี่ยละ

ชอบมากมายยยยยยยยยย แอร๊ยยยย


XD




 

แฮปปี้วันสงกรานต์จ้า

XD


มีความสุขมากๆ น้อ 

[RAKDEK_KA]

ไปอ่านเรื่องน้องตั้มมา เลยเข้ามารอน้องเอก
 
มาไวๆนะ แต่ไม่ต้องหักโหมนะ

ปล.ตั้มอยู่นครแล้วใช่มั้ยอะจ๊ะ สงสัยง่ะ

[sexyman]

 

เฮ้ เฮ้ เฮ้  เรื่องโน้นเค้าต่อเรื่องแล้วน๊า

  เมื่อไหร่จะมาต่ออ่ะ

หรือว่า    ไม่มีแรงต่อเรื่อง  หิ้ววววววว

เอาแรงไปทำรัยหมดอ่ะ 

ปายละ  เตะบอลดีกว่า  ตื่นแล้วไปรับด้วย

 

[broke-back]

^
^
  จิ้มแทนน้องเอก
น้องเอกไม่ต้องไปสนใจ ไอ่คุณรีบน
เพราะมานไม่น่าสนจายเล๊ยยยย สักกะติ๊ดเดียว
  เอก คนน่ารัก  ถ้าน้องเอกว่างแล้ว มาเล่าเรื่องต่อก็ดีเหมือนกันนะ 

[•♀NoM!_KunG♀•]

อิอิ................ขอเปงสมาชิกใหม่เรื่องนี้ด้วยคนนะค๊าฟ


บอกได้ว่าพี่เอกเปงคนที่สื่อความรู้สึกเศร้าได้ดีเลยนะนี่................อีกอย่างเปงคนชอบอ่านเรื่องแบบนี้ด้วยจิ


ไม่รู้เปงอารายอ่านของผู้(ถูกกระทำ)ที่ไร.............มานเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกได้ดีซะนี่(ทั้งๆที่ตัวเองก้อไม่เคยมีความรักก่ะเค้า555 )


ยังไงก้อมาต่อด้วยนะค๊าฟ............จะรอให้มาต่อเน้อ อยากอ่านต่อมากมาย


ถ้าจะบอกว่าขออ่านกระทู้นี่...............อย่างเดียวได้มั้ยฮะเนี่ย(จะผิดมั้ยหว่าถ้าไม่อ่านของคุณชายท่าน แหะๆ)


ชอบง่ากลับกานแอบรักใครสักคน.............ถึงเรื่องนี่มานจะแฮปปี้ในตอนปัจจุบัน แต่แรกๆก้อแอบชอบอยุ๋ดี


ยังไงก้ออย่าลืมมาต่อเน้อค๊าฟ.............เปงกำลังใจให้ค๊าฟพี่เอก สู้ๆเน้อค๊าฟ


ปล........กรุณาตอบรับเปงสมาชิกใหม่ด้วยเน้อค๊าฟ อิอิ

[gon_natt]

เข้ามบอกง่าคิดถึงพี่เอกกะพี่ตั้มแว้วววว

พี่เอกเขามาทักทายหน่อยจิ


 :L2:รออ่านตอนต่อไปจากพี่เอกอยู่นะค้าบบบบ

อ๊ะ!!~ แต่ก็อย่าลืมดูแลสุขภาพนะค่ะ เป็นห่วงๆ ^^

[[W]olf[T]ricky]

หนุกมากมายๆๆๆ สงสารพี่บาสแหะ เฮ้อออออออออออออ รีบๆมาอัฟนะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟ

[broke-back]

คิดถึงนะคับ เอก
ม่ายรู้หมู่นี้ไอ่คุงชายของเอกเป็นอาราย
มันทำตัวโคตรรั่วเลยอ่ะ หนักข้อขึ้นทุกวัน
ยังไงก็...เอกช่วยดูแลไอ่คุงชายมันมากๆนะ
  เป็นห่วงเอกน่ะ...กลัวจะมีแฟนเป็นคนบ้า

 :กอด1:ดูแลตัวเองด้วยนะน้องเอก +1ให้ก่อน เผื่อว่าเอกว่างแล้วจะได้รีบมาเล่าเรื่องต่อให้ คริ คริ

[eak_Krub]

ต่อไปผมจะไม่ได้ลงเป็นตอนๆแล้วนะครับ  คือตอนนี้จันทร์ถึงศุกร์ผมต้องฝึกงาน

เสาร์ อาทิตย์ก็ต้องกลับไปที่บ้าน    มีบ้างที่ต้องบินไป-กลับ  กรุงเทพ - นคร

เอาเป็นว่าผมจะอัพเดทหัวเรื่องให้ก็แล้วกันนะครับว่าผมมาลงแล้ว

ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีมาให้เสมอ  แต่ผมขอระบายหน่อยได้ไหม

ตอนแรกตั้มบอกว่า  มันเป็นปัญหาของเราสองคน  คนอื่นเขาไม่รู้เรื่อง

อย่าไปทำให้คนอื่นเดือดร้อน  โอเคผมยอมฟัง  แต่ผมจะเข้ามาที่บอร์ดแห้งนี้ถึงวันที่ผมลงเรื่องจบเท่านั้น

แต่ผมจะไม่ห้ามให้ตั้มเขามาในบอร์ดนี้หรอกนะครับ 

เหตุผลที่ผมไม่เข้ามานั้นมันมีหลายอย่าง  แต่หลักๆเลย  ผมไม่ชอบเมลล์ของคนที่อยู่ในมุมมืดที่คอยส่งมาต่อว่า  ต่อขานผมกับตั้ม

ผมไม่เคยคิดดูถูกใคร  ผมไม่เคยให้ร้ายใคร  แต่ทำไมคนเหล่านั้นต้องคอยมาทำแบบนี้กับผม

หรือเพราะคุณอิจฉาในความรักของเราสองคน  ผมไม่เคยบอกว่าความรักของเราสองคนเป็นความรักที่ดีที่สุด  เป็นความรักที่วิเศษสุด

ผมไม่เคยคิดว่าเราสองคนจะเป็นพวกเลิศเลอเพอร์เฟ็ค  เราไม่ใช่เทวดาที่จะทนรับการดูถูกจากคุณแล้วไม่รู้สึกอะไร

เราไม่ใช่ถังขยะที่คุณคิดจะเอาความคิดน่าขนะแขยงมาทิ้งใส่  เราเป็นแค่ปุถุชนทั่วไปที่มีความรู้สึก  มีความโกรธ เกลียด  แต่เราจะไม่ตอบโต้คุณถ้าไม่จำเป็น

เรามีจุดประสงค์ที่จะลงเรื่องนี้  นั้นก็คือ  เพื่อบอกคนที่เรารักว่าเรายังจำเรื่องราว  เหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาได้  มันคือความทรงจำที่ดีของเราสองคน

ถ้าถามว่าเราเอามาลงให้คนอื่นอ่านทำไม  เพราะว่าเราอยากให้คนที่อยากรู้  อยากอ่านเรื่องของเรา  อยากให้พวกเขารู้สึกซาบซึ้งไปกับเรา

ถ้าคุณไม่อยากอ่านคุณก็ปิดไปซิ  ทำไมต้องมาตอบโต้เราสองคนด้วยเหตุการณ์ทุเรศๆแบบนั้น 

เอาเป็นว่าตอนนี้ผมไม่คิดติดค้างอะไรคุณแล้ว  ผมจะคิดแค่ว่า

ผมเดินไปเตะถังขยะ  แล้วเศษขยะมันกระเด็นมาโดนเท้าผม  ผมจะไม่โกรธโทษอะไรทั้งสิ้นที่ทำให้เท้าผมสกปรก เพราะผมแค่เช็ดมันออกมันก็ไม่สกปรกแล้ว

คุณคงคิดได้นะครับว่าผมหมายถึงอะไร   ขอโทษด้วยสำหรับคนทุกคนที่ชื่นชอบในตัวผมและเรื่องราวของผม  ที่ต้องมานั่งทนอ่านกับข้อความไร้สาระแบบนี้เอาเป็นว่าไปเข้าเรื่องราวเลยดีกว่า



ผมเดินออกมาจากตรงที่ตั้มกับพี่บาสคุยกันอยู่อย่างเงียบๆ  ออกมาด้วยความรู้สึกที่หลากหลายทั้งดีใจ สะเทือนใจ กลัว ความรู้สึกเหล่านี้มันวนเวียนอยู่ในสมองสลับไปสลับมา  ผมเดินกลับมาที่ซู้มและต้องสลัดความคิดความรู้สึกต่างๆออกไปก่อน  เพราะผมมีนาที่ที่ต้องรับผิดชอบนั้นคือการเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านของชุมนุม  ไม่นานตั้มก็กลับมาผมและคนอื่นๆก็เดินเข้าไปถามด้วยความอยากรู้ว่าพูดอะไรบ้าง แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรกลับมาจากนั้นตั้มก็เดินขึ้นเวทีไปกับเบียร์เพื่อที่จะร้องเพลงให้พี่ๆที่จบการศึกษา
   ตั้มเดินมาบอกผมว่าจะขึ้นไปเอาของบนห้องหลังจากลงเวทีมาแล้ว  เมื่อเวลาผ่านไปได้ซักระยะผมเบียร์ก็เดินกลับมาผมเลยเดินไปถามว่าตั้มไปไหน  แล้วคำตอบที่ได้ก็คือ  ตั้มยืนคุยกับบุ้งอยู่หน้าห้อง  ผมเลยเดินขึ้นไปด้วยความอยากรู้ว่าเขาสองคนคุยอะไรกัน  แต่ระหว่างทางเดินบันไดผมก็พบว่าตั้มกำลังเดินลงมาพอดี  แต่ภาพที่ผมเห็นนั้นคือตั้มกับบุ้งเดินจูงมือกันลงมา  บอกตรงๆเลยนะครับว่าผมค่อนข้างช็อคกับภาพนั้นพอสำควร  ผมได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองไม่ว่าจะเป็น  เขาสองคนเป็นแฟนกันหรอ  ไหนสัญญาว่าจะไม่มีแฟนจนกว่าเราจะมีแฟน  ต่อไปเราต้องอยู่คนเดียวแล้วใช่ไหม  หรือเราอกหักหรอ   ทำไมมันรู้สึกอึดอัดกับการที่ต้องมายืนตรงนี้

  “บุ้ง  ขอตั้มเป็นแฟนเองแหละ” อยู่ดีๆบุ้งก็พูดออกมา  พร้อมสงยิ้มให้ผม  แต่ยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกสมเพช เหยียดหยาม 
 “กูไปก่อนนะ” คำที่ผมอยากได้ยินจากปากตั้มคือ  เรื่องที่บุ้งพูดมันไม่จริงแต่นี้อะไร  บอกผมว่าไปก่อนนะ  ผมไม่ได้อยากได้ยินคำนี้  ผมอยากให้คำพูดบุ้งเป็นเรื่องไม่จริง ทำไมตั้มไม่ปฏิเสธออกไป  จากนั้นตั้มก็เดินลงบันไดไปกับบุ้ง 

   ทันทีที่ตั้มกับบุ้งเดินผ่านผมไปน้ำตาผมไหลออกมาอย่างกับเขือนแตก  ผมเดินขึ้นมาบนห้องปิดประตูลงกลอน  นั่งฟุบกับโต๊ะปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาในสมองผมนั้นตอนนี้คิดแต่เรื่องตั้มกับบุ้งนานจนผมหลับไป 
   ผมตื่นขึ้นมารู้สึกปวดหัว ปวดตา  ดูเวลาก็บ่ายโมงกว่าๆแล้ว  ผมเดินไปที่ประตูแล้วเปิดออก
“โอ๊ยยยย !!! หัวกู” ประตูที่ผมเปิดเมื่อตะกี้คงไปชนใครแน่เลย  ผมก้มไปมองกำลังจะพูดขอโทษ  แต่ผมกลับหัวเราะออกมาแทนเพราะคยที่นั่งอยู่บนพื้นนั้นคือตั้ม
“เห้ย  เป็นไรมากไหม  โทษทีไม่ได้ตั้งใจ  นึกว่าไม่มีใครอยู่ ถ้ารู้ว่านายอยู่หน้าประตูเราจะได้เปิดแรงๆกว่านี้”  ผมตัดสินใจก่อนออกจากห้องแล้วว่าจะไม่เสียใจกับเรื่องนี้ต่อไปเลยสงยิ้มให้ตั้มแล้วพยุงตัวให้ลุกขึ้นยืน
“มึงเป็นอะไรหรือเปล่า  ทำไมตาแดงๆ  มึงร้องไห้มาหรอ”
“เปล่าไม่มีอะไร”
“มึงอย่ามาโกหก  บอกกูมามึงร้องไห้ทำไม  ใครทำอะไรมึง  บอกกูมา  เดี่ยวกูไปจัดการให้” พูดจบตั้มก็ดึงผมไปกอด  จะกอดทำไม  นายยิ่งทำแบบนี้เรายิ่งตัดใจไม่ได้  เลิกบ้างได้แล้วนิสัยให้ความหวังคนอื่นแบบนี้
“นายไม่รู้จริงหรอเราร้องไห้เรื่องอะไร  นายไม่รู้จริงๆเลยหรือไงว่าตลอดเวลาเราคิดยังงัยกับนาย  เราชอบนาย  ชอบมานานแล้วด้วย  เราก็ไม่รู้ว่าเราชอบนายตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่รู้ตัวอีกทีก็ชอบนายแล้ว  แล้วไอที่เราร้องไห้เนี๊ย  เพราะเรากลัว.....” ผมหยุดไปในตอนท้าย  ผมอยากจะบอกตั้มว่าผมชอบตั้ม  ชอบแบบคนรัก  แต่แล้วคำพูดของตั้มกับพี่บาสทำให้ผมต้องหยุด  บอกตามตรงเลยว่าผมกลัว  กลัวจะเป็นเหมือนพี่บาส
“เอกกลัวเหงาหรอ  ไม่ต้องกลัวนะ  เราสัญญาว่าเราจะไม่ปล่อยนายให้เหงา  นายยังเป็นคนสำคัญสำหรับเราเสมอ  เราสัญญา”  ผมผละออกจากอ้อมกอดผม มันรู้สึกว่าดีแล้วที่ตั้มคิดไปทางนั้น  ดีกว่าตั้มรู้ว่าผมคิดไม่ซื่อกับตั้ม  แต่แล้วผมก็ไม่สามารถเก็บความรู้สึกไวได้อีกแล้ว  ผมเลยตัดสินใจที่จะบอกออกไป
“ขออะไรข้อได้ไหม  อย่าห้ามไม่ให้เรารักนาย อย่าปฏิเสธความหวังดี  อย่าทำเป็นไม่รับรู้ความรู้สึกเรา  ถ้านายทำไม่ได้เราคงทนไม่ไหว”
“ไหนว่าข้อเดียว  ที่มึงขอมานะไม่รู้กี่ข้อ”  ตั้มยิ้มให้ผม  นั้นเป็นสัญญาณดีว่าตั้มไม่ได้รังเกียจความรู้สึกผม  ตั้มไม่ได้ปฏิเสธความรู้สึกผม  ตั้มรับรู้แล้วว่าผมรู้สึกยังไงกับตัวเอง
“แล้วได้ไหม  ขอแค่นี้เอง” ตั้มไม่ตอบแต่พยักหน้า  เห็นดังนั้นมันก็ทำให้ผมยิ้มได้อีกครั้งแล้ว  ผมรู้สึกดีที่ตั้มรับรู้ถึงแม้จะไม่ได้เป็นแฟนกัน  แต่ได้แค่นี้ก็พอแล้วละครับ
   ตั้มกับบุ้งเริ่มมีปัญหากันบ่อยในระยะหลัง  คงเกิดจากการที่ตั้มไม่ค่อยสนใจ  ไม่เอาใจบุ้งเท่าไหร่แต่ในความเห็นผมแล้วจะโทษตั้มฝ่ายเดียวก็ไม่ได้เพราะว่าถ้าเป็นผม  ผมก็คงทนไม่ได้ตริงๆ  เช้าก็ต้องไปรับที่บ้าน  เที่ยงก็ตองอยู่ด้วยกันกินข้าวด้วยกันนั่งคุยด้วยกัน  แล้วในกลุ่มบุ้งก็จะมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้นแล้วตั้มเป็นผู้ชายคนเดียว  ตกเย็นก็ต้องไปส่งบ้าน  เสาร์อาทิตย์ก็ต้องรับไปเที่ยว  ทำให้ตั้มไม่มีเวลาส่วนตัว  ไม่มีรเวลาให้เพื่อนๆซึ่งมันทำให้ตั้มอึดอัดและตัดสินใจที่จะทำตัวห่างๆบุ้งจนถึงวันฟังผลสอบ
   ผมกับเพื่อนๆคนอื่นนั่งคอยให้ถึงเวลาเข้าห้องกันที่โต๊ะประจำ  ไม่นานตั้มก็มาถึงมาพร้อมกับมอเตอร์ไซต์ที่ผมไม่กล้านั่งเท่าไหร่  เพราะได้ยินแค่เสียงท่อผมก็จำได้แล้วว่าใครเป็นเจ้าของรถ  เพราะมีอยู่คนเดียวแหละครับที่กล้าขับรถท่อดังๆแบบนั้น  เพราะคนอื่นเขาจะจอดรถไว้ข้างหลังโรงเรียน  แต่ก็ไม่เคยมีอาจารย์คนไหนด่าตั้มเลยนะครับ  จะว่าได้ไงเด็กกิจกรรมของโรงเรียน  ตัวแทนของโรงเรียนไปแข่งขันกิจกรรมต่างๆ  แล้วยังเป็นนักกีฬาโรงเรียนอีกด้วย  เมื่อตั้มเดินมาถึงผมก็เห็นบุ้งเดินมาจากไหนไม่รู้มาถึงก็กระชากไหล่ตั้มให้หันไปหาตัวเอง
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์บุ้ง”  บุ้งถามตั้ม
“ก็ไม่ได้อยู่บ้าน  แล้วจะรับได้ยังไง”
“แล้วกลางคืนละ  ออกไปไหนหรอ สี่ห้าทุ่ม  ถึงยังไม่อยู่บ้าน”
“ก็......”  ตอนนี้ผมกับเพื่อนได้แต่นั่งเงียบๆ  ไม่มีใครพูดอะไร
“ไม่ต้องมาก็.....เลยนะ  ทำแบบนี้อยากเลิกกับบุ้งใช่ไหม  บอกมาซิ”
“บุ้ง  โมว่าค่อยๆพูดนะ  มีอะไรคุยกันดีๆ  อย่าใช้อารมณ์นะ”  โมเข้าไปห้ามบุ้ง
“ไม่ต้องหรอกโม  ให้บุ้งเค้าพูดออกมาให้หมด”  ตั้มห้ามโม  สงสัยวันนี้ตั้มคงจะทำให้เรื่องมันจบแน่ๆ
“อยากเลิกมากเลยใช่ไหม  ทำไมละ  ตั้มเบื่อบุ้งหรอ บุ้งไม่ดีตรงไหน  ความสำคัญของบุ้งสู้เพื่อนตั้มไม่ได้เลยหรือไง  เวลาบุ้งขอให้ตั้มไปไหนมาไหนกับบุ้งตั้มก็พูดแต่ว่าเดี่ยวถามเพื่อนก่อนบ้างละ  อยู่กับคนนั้นบ้าง  คนนี้บ้าง  คอยหาข้ออ้างตลอด  ทำไมตั้มต้องคอยแคร์แต่ความรู้สึกของคนอื่น  แต่ตั้มไม่แคร์ความรู้สึกของบุ้งบ้างละ”  ผมถึงกับสะดุ้งเพราะคำพูดของบุ้งนั้น  กระทบผมเต็มๆ  เพราะทุกครั้งที่บุ้งโทรมาไม่รู้ว่าด้วยความบังเอิญหรือเปล่า  ตั้มจะอยู่กับผมตลอด ตอนนี้ผมเริ่มน้ำตาไหลออกมา  ผมโกรธตัวเองที่เป็นคนสร้างปัญหาทำให้คนอื่นต้องเลิกกัน  ผมเกลียดตัวเองที่เห็นแก่ตัวทีร่ยึดตั้มให้อยู่กับผม  ขอให้ตั้มไม่ไปไหนมาไหนกับบุ้งโดยไม่มีผม

“บุ้งตั้มขอโทษนะ  แต่เราหยุดแค่ตรงนี้นะ  บุ้งเองก็เหนื่อยที่จะวิ่งตามตั้ม  บอกตรงๆตั้มก็เหนื่อยที่คอยจะหนีบุ้งด้วย  บุ้งจำได้ไหม  ว่าบุ้งเคยบบอกว่าถ้าเราคบกันแล้วมันยังไม่เวิร์ค  เราจะกลับมาเป็นเพื่อนกัน  ตั้มขอทำตามนั้นนะบุ้ง  อย่าโกรธตั้ม  อย่ามารักตั้มอีกเลย” เมื่อคั้มพูดจบบุ่งถึงกับอึ้งและนิ่งไปเลย  โมก็เลยพาบุ้งออกไปจากตรงนั้น
   หลังจากบุ้งไปแล้วตั้มกกับเพื่อนๆก็คอยปลอบผม  ตั้มบอกว่าไม่ใช่เพราะผมหรอกที่ทำให้เขาสองคนเลิกกัน  แต่ปัญหามันอยู่ที่เขาสองคนถึงไม่มีผมตั้มก็ต้องเลิกกับบุ้งอยู่ดี  เมื่อฟังผลเสร็จซึ่งเกรดที่ออกมาก็ถือว่าดีพวกผมก็เลยมุ่งตรงไปยังบ้านตั้มกัน  เพราะแม่ได้ทำอาหารรออยู่แล้ว
   ตกเย็นวันนั้นพ่อกับแม่ของตั้มก็พาผมกับตั้มออกมายังห้างฯ  ม่บอกว่าจะมาซื้อของให้คุณชายตั้มตามสัญญา  จะว่าผมอิจฉาตั้มก็ได้ที่พ่อกับแม่ตามใจตั้มแบบนี้  แต่ไม่ใช่ว่าจะตามใจจนเสียคน  ไม่ว่าตั้มจะอยากได้อะไรพ่อกับแม่ไม่เคยปฏิเสธแต่ต้องหาเหตุผลมาให้ได้ว่าจะเอาไปเพื่ออะไร  และต้องทำตามข้อแลกเปลี่ยน  ซึ่งครั้งนี้ตั้มได้สัญญากับที่บ้านว่าถ้าได้ผลการเรียนมากกว่า 3.50 จะขอมือถือเครื่องหนึ่ง  ซึ่งตั้มก็ทำได้แต่ผมก็แปลกใจอย่างหนึ่งคือ  ตั้มไม่เคยอ่านหนังสือเลยไม่ว่าจะตอนไหนแม้แต่ก่อนสอบด้วย  ผมเห็นวันๆเอาแต่เล่นเกมส์กับขับรถเที่ยว  ผมนั่งรอตั้มเลือกโทรศัพท์กับพ่อ  ตั้มเดินกลับมาพร้อมกับถึงใส่มือถือสองถุงแล้วส่งให้ผมถึงหนึ่ง  ตอนแรกผมก็ไม่รับหรอกครับเพราะผมไม่มีความจำเป็นที่จะใช้  แต่ด้วยเหตุผลของแม่ตั้มผมก็เลยต้องรับไว้
   

[C2U]

ว้าว   คิดถึงเอกจัง   

อย่าไปใส่ใจความคิดคนมากเลยเอก  นานาจิตตัง 
ทิ้งไปเหอะ ขยะพวกนั้น 


เป็นกำลังใจให้นะคับ   

[sexyman]

    บอกแล้วว่าอย่าไปคิกมากก็ไม่เชื่อ

แล้วเอามาป่าวประกาศทำไมเนี๊ย   

แล้วทีหลังถ้าคิดจะลงเรื่องยาวๆก็มาตรวจสอบบ้างนะว่ามันสมบูรณ์ไหม

รีบกลับมาแก้ด่วนเลย  อิอิ

 

ทำโทษซะเลย

[imageriz]

  คุณชาย รีบน 

ดีใจที่น้องเอกมาต่อเรื่อง     เป็นกำลังใจให้นะ อย่าไปสนใจ อะไรที่มันไม่ดีเลย
มองข้ามไปบ้างอะไร บ้าง นะ   

  สำหรับตอนนี้ก็ยังสงสารน้องเอก อยู่ ดี

แล้วจะรอตอนต่อไปนะ +1 เป็นกำลังใจนะ 

 

[mist]

ดีใจที่น้องเอกมาต่อเรื่องแล้ว

เห็นที่แจ้งไว้แล้ว น่าสงสารจัง ทำใจให้สบายนะจ้ะ คนขี้อิจฉาเราอย่าไปใส่ใจเลย 

[RAKDEK_KA]

ง่ะ k.น้องตั้ม  มาตรวจสอบภรรเมียเหรอจ๊ะ 

แล้วเรื่องตัวเองละ ไปต่อมารึยัง  เดี่ยวจะเข้าไปดู 

[gon_natt]

โอ๋ๆๆ...พี่เอกอย่าเก็บขยะมารกใจรกสมองนะค่ะ...เป็นกำลังใจให้น้า
 
เห็นบอกไว้ว่ากำลังฝึกงาน สู้ๆนะค่ะ
 

^_________________^

 

[eak_Krub]

           เมื่อกลับมาถึงบ้านพวกเพื่อนๆผมก็นั่งทานกันบ้างแล้ว  และพี่ปิงก็มานั่งอยู่แล้วด้วย  ผมเลยขอตัวเอาของไปเก็บในบ้านก่อน  ผมเดินเข้ามาในบ้านแล้วกำลังจะเดินกลับออกไปแต่พี่ปิงก็มายืนรออยูหน้าประตูห้อง
“พี่ปิงมีอะไรเปล่า”  ผมทักพี่ปิง
“พี่ขอคุยหน่อยได้ไหมว่ะ”  ผมก็พยักหน้าแล้วพาพี่ปิงเข้าไปคุยในห้อง
“พี่มีอะไร”
“เข้าเรื่องเลยนะ  พี่ตั้มอ็งว่ะ  พี่ไม่รู้ว่าพี่ชอบเอ็งเมื่อไหร่  แต่มารู้ตัวอีกทีสายตาพี่ก็คอยมองหาแต่เอ็ง  พี่ไม่รู้ว่าพี่เป็นเกย์หรือเปล่าแต่ถ้าเพื่อเอ็.แล้ว  พี่ยอมเป็นว่ะ”  คำพูดของพี่ปิงทำเอาผมอึ้งไปขั่วขณะ  ถ้าไม่ได้พี่ปิงเรียกผมก็คงยังอยู่ในภวังค์ต่อไป
“แต่...เอกมีคนที่ชอบแล้วนะพี่”
“พี่รู้ว่าอ็งชอบใคร  พี่เห็นว่าเอ็งมองคนนั้นด้วยสายตาแบบไหน  แต่เอ็งจะไปทนกับการแอบรักแอบชอบใครทำไม  ลองเปิดใจให้พี่เข้าไปได้ไหม  พี่เชื่อนะว่าสักวันเอ็งจะรักพี่ได้  พี่อาจจะไม่ใช่คนที่ดีที่สุด  แต่เพื่อเอ็งแล้ว  พี่ยอมเสียสละทุกสิ่งทุกอย่าง”  ผมว่าพี่ปิงต้องไปจำมาจากละครเรื่องไหนสักเรื่องแน่  แต่มันก็ทำให้คนฟังถึงกับรู้สึกดีกับผู้พูดได้นะ
“ครับ  แต่...ผม....”  ผมไม่รู้จะตอบพี่ปิงยังไง  จะปฏิเสธก็ไม่กล้า  จะตอบรับก็ไม่กล้าอยู่ดี
“เอาเป็นว่าเราลองดูๆไปก่อนได้ไหม  ไม่ต้องตกลงเป็นแฟนกันก่อน  แค่ไม่ปฏิเสธพี่ก็พอ”
“ครับ”  ผมตอบกลับไปสั้นๆ  แต่ความหมายของผมไม่รู้ว่าพี่ปิงจะเข้าใจว่าอย่างไร  แต่สำหรับผมแล้ว  มันไม่ใช่คำตอบตกลงหรือว่าปฏิเสธ
   ผมลงมาข้างล่างพร้อมกับพี่ปิงตั้มมองผมด้วยความแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรผมก็เลยไม่ได้เล่าอะไรให้ตั้มหรือใครๆฟัง  พี่ปิงเองก็ไม่ได้มีปฏิกิรินาใดๆให้ใครสงสัย  พวกผมก็เลยนั่งกินและดื่มไปเรื่อยๆ
   เมื่องานฉลองจบลงผมก็ลากร่างอันโทรมและเหม็นไปด้วยกลิ่นเหล้าเบียร์ของคุณชายขึ้นมาบนห้องแล้วจัดการเช็ดตั้วให้คุณชาย  เพราะผมจำได้ว่าตั้มเป็นพวกที่ประเภทถ้าไม่ได้อาบน้ำจะนอนไม่หลับกระสับกระส่ายทั้งคืน  อย่างน้อยก็ขอให้ได้เช็ดตัวสักนิดก็ยังดี

“ตั้ม  เช็ดตัวก่อนนะ  อย่าเพิ่งหลับ” ตั้มชอบให้ผมพูดจาเพราะๆเวลาตั้มเมาซึ่ง  ตั้มเองก็จะพูดเพราะๆกับผมเหมือนกัน
“ปวดหัวไหม  เดี่ยวเอกไปเอายามาให้”  ตั้มส่ายหน้าปฏิเสธ
“เอก  รอตั้มไหวไหม  แต่ถ้าวันไหนเอกเจอคนที่ถูกใจ  เอกก็อย่าปิดกลั้นตัวเองนะ”  ผมบอกไม่ถูกว่าผมควรจะดีใจกับคำพูดนี้หรือเสียใจกับคำพูดนี้ดี
“เอกบอกแล้วไงว่านานแค่ไหนก็จะรอ”  แต่ผมเลือกที่จะตอบแบบนี้  แต่ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าผมจะรอตั้มได้นานแค่ไหน
   หลังจากนั้นผมก็จัดการเก็บของเข้าที่แล้วเข้าไปอาบน้ำออกมาอีกทีตั้มกับเบียร์ก็หลับไปแล้ว  ผมเลยต้องมุดตัวเข้าไปแทรกตั้มนอนด้วยเพราะผมไม่สนิทใจที่จะไปนอนกับเบียร์บนที่นอน  อาจจะเป็นเพราะผมไม่เคยนอนกับเบียร์หรือเพื่อนคนอื่นๆด้วย
   เช้าวันถัดมาผมก็ต้องเดินทางกลับไปที่บ้าน  เพราะแม่ผมบอกว่าจะไปธุระต่างจังหวัดกับพ่อหลายวัน  ผมก็เลยต้องกลับไปเฝ้าบ้าน  ส่วนตั้มเองก็ต้องอยู่ช่วยพ่อทำบัญชีที่บ้านเลยทำให้ผมกับตั้มไม่ได้เจอกันช่วงระยะหนึ่ง  ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะเหงาเพราะอยู่คนเดียว  แต่ตอนนี้ผมไม่ได้รู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว  เพราะว่าพี่ปิงคอยโทรมาคุยด้วยตลอดแล้วก็มีบ้างที่นุ่นจะเดินมาเที่ยว เล่น  นั่ง  นอนที่บ้านผม  ผมกับนุ่นและโมเราค่อนข้างจะสนิทกันมาก  ผมจะเอาเรื่องไปปรึกษากับสองคนนี้บ่อยๆ  ไม่ว่าจะเรื่องอะไรแม้แต่เรื่องพี่ปิงเอกก็ตาม 

“ครับพี่ปิง”  ผมรับสายจากพี่ปิง”
“น้องเอกอยู่ไหรครับ”
“อยู่บ้านครับ  พี่ปิงมีอะไรโทรมาแต่เช้า”
“พี่โทรมาขอกำลังใจ  ตอนนี้พี่กำลังจะเข้าห้องสอบแล้ว”  คือพี่ปิงจะสอบเข้าเรียนต่อสายอาชีพที่วิทยาลัยเทคนิคฯนะครับ
“อ๋อครับ  งั้นสู้ๆนะครับพี่ปิง  ตั้งใจสอบด้วยแล้วขอให้ทำได้นะครับ  อย่าแค่ได้ทำ”
“ครัมผม  พี่คิดถึงเอกจัง  เดี่ยวพี่สอบเสร็จพี่ไปหาน้องเอกได้ไหม”
“แล้วแต่พี่ครับ  ผมยังไงก็ได้แต่บ้านผมอยู่ไกลนะพี่”
“ครับ  เดี่ยวพี่สอบเสร็จแล้วพี่จะไปหา”
   เมื่อวางสายจากพี่ปิงได้ไม่นานตั้มก็โทรเข้ามาพอดี  ผมก็เลยต้องรีบไปรับ
“ว่าไง”  ผมทักตั้ม
“ว่าไงอะไร  เมื่อกี้คุยกับใครอยู่ตั้งนานโทรก็ไม่ติด”  เสียงตั้มฟังดูหงุดหงิดๆ  คงจะมีใครไปขัดใจอีกแน่แท้
“คุยกับพี่ปิงอยู่  มีอะไรไหม”
“เออดี  รู้สึกช่วงหลังจะคุยกับพี่ปิงบ่อยจริงนะ  เราไม่สำคัญแล้วใช่ไหม” 
“ตั้มเป็นอะไรอีกเนี๊ย  เราไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“เออ  งั้นแค่นี้แหละ”   พูดจบตั้มก็วางสายไปเลย  ผมโทรกลับไปอีกทีตั้มก็ปิดเครื่องหนีไปเลย  โทรเข้าไปที่บ้านก็สายไม่ว่าง  ผมคิดว่าตั้มคงถอดสายโทรศัพท์ทิ้ง  เพราะตั้มเป็นบ่อยถ้าไม่อยากคุยกับใคร

   ผมเลยตัดใจไม่ติดต่อกลับไปเพราะยังไงก็ติดต่อไม่ได้แล้ว  คงทำได้แค่รอจนกว่าจะติดต่อกลับมา   ผมรออยู่นานจนเบื่อเลยเดินไปชวนนุ่นที่บ้าน  กะว่าจะไปเดินตลาดหาซื้อขนมกิน  ดูโน่นดูนี้ไปเรื่อยๆ  จนช่วงสายๆก็กลับบ้านกัน  ผมกลับมาถึงบ้านได้สักพักก็ได้ยินเสียงรถบีบแตรอยู่หน้าบ้านผม  ผมก็วิ่งไปดูว่าเป็นใคร

“อ้าวพี่ปิง  สวัสดีครับ”  ผมเห็นพี่ปิงนั่งอยู่ในรถผมก็เลยวิ่งไปเปิดประตูรั้วให้  แล้วยกมือไหว้พี่ปิง
“โหยไหว้พี่แบบนี้  พี่ก็แก่กันพอดี”
“มาถูกได้ไงเนี๊ย  ไม่เคยมาไม่ใช่หรอ”
“พี่โทรไปถามทางจากไอตั้มเอาน่ะ”
   หลังจากทักทายกันเป็นที่เรียบร้อยผมก็เลยชวนพี่ปิงเข้ามาคุยในบ้าน  เราคุยกันได้สักพักพี่ปิงก็ชวนผมไปเที่ยวในเมืองกันผมก็เลยวิ่งไปชวนนุ่นด้วย  นุ่นก็ตกลงจากนั้นเราก็ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงในการอาบน้ำแต่งตัวแล้วมุ่งตรงมายังในเมือง
   เรามาเดินเล่นกันที่ห้าง  หิวก็กินกินแล้วก็เดินเที่ยวต่อ  เข้าร้านโน้นออกร้านนี้ก็สนุกไปอีกแบบเพราะว่าถ้ามากับตั้มหรือเพื่อนคนอื่นๆผมจะไม่ได้เดินเลือกซื้อของเท่าไหร่  เพราะเพื่อนผมส่วนใหญ่เป็นพวกอยู่กับที่หลี่สาวไปเรื่อยไม่ค่อยเดินเลือกซื้อของสักเท่าไหร่  เมื่อเราเดินกันจนเมื่อยพี่ปิงเลยขออาสาเลี้ยงหนังเราสักเรื่อง  ซึ่งผมกับนุ่นเองก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร   ตลอดเวลาดูหนังพี่ปิงจะคอยเอามือมาถูกๆมือผม  ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่หันไปยิ้มให้  แต่พอเริ่มบ่อยขึ้นผมก็เริ่มรำคาญ

“พี่ปิงถ้าอยากจับก็จับ  กล้าๆหน่อย”  พูดไปแล้วผมก็ตกใจตัวเองไม่คิดว่าผมจะกล้าพูดออกไป  จะขอคืนคำพูดก็ไม่ทันแล้ว  เพราะพี่ปิงจับมือผมทันทีที่ผมพูดจบ

   เราดูหนังไปได้สักพักพี่ปิงก็หลับ  แต่ก็ไม่ได้หลับธรรมดาเอาหัวมาพิงที่ไหล่ผมอีก  ผมก็ไม่กล้าปลุกพี่ปิงหรอกครับเกรงใจด้วย  คิดได้แค่ว่าสงสัยพี่ปิงคงเหนื่อยกับการสอบและคงหล้าสะสมมาจากการอ่านหนังสือมาหลายวัน  จนหนังจบพี่ปิงก็ตื่นพอดี  จนผมสงสัยว่าพี่ปิงแกล้งหลับหรือเปล่า  แต่ก็ไม่กล้าถามพี่ปิงหรอกครับ
   ตลอดช่วงปิดเทอมพี่ปิงจะคอยโทรมาหาผมตลอดหรือไม่ก็จะมาหาผมถึงบ้านเลย  จนวันหนึ่งพี่ปิงถามผมว่าผมยอมรับพี่ปิงเป็นแฟนได้หรือยัง  ผมเลยตอบไปว่าแล้วทุกวันนี้มันคืออะไร  เท่านั้นแหละครับพี่ปิงถึงกับกระโดดกอดผมทันที  ผมบอกไม่ถูกหรอกครับว่าทำไมผมถึงรับตอบตกลงเป็นแฟนกับพี่ปิง  ผมคิดแค่ว่า  ‘ผู้ชายคนนี้พิสูจน์ให้ผมเห็นถึงหลายๆครั้งว่า  เขาชอบผมจริงๆ  ผมเสียสละทุกสิ่งให้ผม  คนดีๆแบบนี้ผมไม่อยากทำให้เขาเจ็บปวด  เสียใจเพราะผม  ผมขอเลือกที่จะเจ็บเอง’

[chocolate]

^
^
^
จิ้ม พี่เอก    

 

[C2U]

มีต่อภาคเย็นด้วย    ดีจัง   
เคยสงสัยอยู่  ว่าพี่ปิงทำไง  ถึงเป็นแฟนกะเอกได้ 
พี่ปิงก็ดีกับเอกจริงๆแหละเนอะ   

แต่คนที่เอกรัก ไม่ใช่พี่ปิง 

[Ferfa]

 o13สู้ๆๆนะน้องเอก อย่าคิดมาก ช่างเค้า

[wan]

กำลังสับสนอยู่ใช่เปล่าน้องเอก

ถ้าว่างก็มาต่อนะครับ เป็นกำลังใจให้น้องเอก

อย่าไปใส่ใจกับเรื่องที่ไม่ควรใส่ใจ +1 ให้เป็นของฝากละกัน

[LIZZ]

มาลงแล้ว เย่เย่ 

ตอนนี้ตกลงคบกับพี่ปิงซะแล้ววว

ตอนก่อนที่เห็นตั้มกะบุ้งเดินมาด้วยกันคงช็อกน่าดูเลย... 

PS: ใครว่าไรไม่ต้องสนใจหรอ ยังมีอีกหลายคนที่ชื่นชอบและติดตามเรื่องของตั้มกะเอกอยู่นะ สู้ๆ

[แมววาย]

เป็นธรรมดา  มีคนชอบ มีคนไม่ชอบ  แต่คนที่เขาติดตามจริงๆ ล่ะจะเป็นแบบไหน

เป็นกำลังใจให้เอก& ตั้ม

[luvY]

มาเป็นกำลังใจให้น้องเอกนะคะ 

และรอตอนต่อไปด้วยค่ะ