ผมเคยลองถามตัวเองนะว่า ถ้าชีวิตนี้ ผมต้องใช้ชีวิตตัวคนเดียว
ไม่มีเพื่อนไปกินข้าว ดูหนัง ขี่รถเล่น หรือทำอะไรหลายๆอย่างก็ตาม
ผมจะอยู่ได้ไหม อืม...คงได้ แต่ผมคงเหงาแล้วก็เศร้าน่าดู
แต่ในชีวิตจริงๆของผม มันไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอก
เอ...ไม่ซิ ไม่มีทางเป็นไปได้มากกว่า ผมมีเพื่อนมากมายหลากหลายรูปแบบ
เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว เพื่อนที่บ้าเกมส์ เพื่อนที่บ้าคอม ฯลฯ
พอคิดได้แบบนั้น ก็ลองมองกลับไปที่ฮวด
ฮวดมันอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด ภายในใจของมัน...
คงจะมีฮวดที่เคยร่าเริงแจ่มใส ฮวดที่ขาวสะอาด ทั้งจิตใจ ซ่อนอยู่ภายในส่วนลึกที่สุดของที่สุด
เพียงแต่...ผมไม่สามารถที่จะพาฮวดคนเดิมคนนั้นออกมาได้อีกแล้ว
...........
....
หลังจากที่ล้อรถมอไซต์ของผมเริ่มเคลื่อนตัวออกไป
ผู้ชายที่ดูแข็งกร้าว แววตาที่หมองเศร้า ทิ้งตัวลงซบแผ่นหลังผม
ทำไมกันนะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ฮวดดูดีขึ้นมากแล้ว ทั้งสภาพจิตใจ
ทั้งสภาพร่างกาย ทุกอย่างมันดูโอเคหมด
"ฮวดเข้าใจที่เต้พูดทุกอย่างนะ เพียงแต่ฮวดอาจจะตอบช้าไปหน่อย เต้ฟังแล้วเข้าใจนะ" ฮวดมันพยายามพูดให้ผมฟังชัดถ้อยชัดคำที่สุด
อาจจะเพราะริดยาหรืออะไรก็ตาม มันทำให้ฮวด...ดูแย่มากมาย
ส่วนผมก็ขี่รถให้ช้าที่สุด มองรอบตัวตลอดเวลา เพื่อความปลอดภัยของตนเอง (ก็อยู่ปัตตานีนี่หน่า
)
"วันนี้มิ้วโทรมาขอคืนดีฮวด" ผมงงเล็กน้อย
"อ้าว...ไปเลิกกันตอนไหน ทำไมเราไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
"ก็ตอนที่เต้ ไม่สนใจเรา ไม่โทรมาหาเรานะแหละ" เอ่อ...รู้สึกผิดมากมาย พูดไม่ออกเลยที่ทิ้งมันไปพักนึง (ก็งานยุ่งจนไม่มีเวลาพักแล้วเนี๊ยะ)
ผมนิ่งเงียบ เพราะรู้สึกผิด เลยพูดอะไรไม่ออก
"ตอนนั้นฮวดตัดสินใจบอกเลิกมิ้ว เพราะไม่อยากฝืนต่อไปแล้ว ฮวดเครียด เครียดจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว" อืม...เข้าใจ
ผมปลอบใจมันด้วยการคว้ามือมันที่ปล่อยลงข้างตัวมัน มาวางไว้บนหน้าขาผม พร้อมกับจับมือมันไว้
"แล้ววันนี้ มิ้วก็โทรมาคืนนี้ โทรมาบอกว่ารักฮวด แต่มัน...สายไปแล้วหละ"
"งั้นที่ฮวดเป็นอยู่ตอนนี้เพราะอะไร" ก็เรื่องมันก็จบโอเค แล้วฮวดมันจะมาเล่นยาอีกทำไม
มันเงียบ ไม่ได้พูดตอบอะไรกลับมา
"ฮวดก็รู้ใช่ไหม ว่าเราเป็นห่วง....ฮวดมากแค่ไหน"
"ขอบใจเต้มากนะ ฮวดรู้เสมอว่าเต้ ห่วง เต้ไม่เคยทิ้งฮวดไปไหน แต่ตอนนั้นทำไมอยู่ดีๆเต้ถึงเงียบไป ถ้าเต้อยู่กับฮวดตอนนั้น ฮวดคง...."
ผมรอฟังมันพูดต่อให้จบ แต่ต้นเสียงกลับเงียบไป ทิ้งให้ผมสงสัยกับคำพูดที่ยังค้างคาอยู่
คงมีอะไรเกิดขึ้นหลายอย่างในชีวิตของมัน ช่วงที่ผมไม่ได้อยู่ข้างมัน
เพราะ...ตอนนี้บนไหล่ของผมมันเปียก เปียกด้วยน้ำอะไรบางอย่าง
ผมกำลังจะทำท่าทางหันกลับไปดูฮวด แต่ก็ถูกห้ามไว้
"อย่าหันมานะ ฮวดไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก" เสียงฮวดที่พยายามพูดให้เสียงเรียบที่สุด
แต่ผมก็ยังคงจับความรู้สึกมันได้ แม้จะไม่ได้หันไปหามันก็ตาม
น้ำในตาของผมมันเริ่มก่อตัวขึ้นเล็กๆ ผมห่วงมัน สงสารมัน ไม่อยากให้มันต้องเป็นแบบนี้เลย
แล้วผมก็ห้ามน้ำตาตัวเองไม่ไหว ปล่อยให้มันไหลลงอาบแก้มของผม
"ฮวดก็รู้ใช่ไหมว่าเราเป็นห่วง มีอะไร อยากพูดอยากระบายอะไรก็พูดได้นะ"
"เต้รู้ แล้วเต้จะช่วยอะไรฮวดได้" อึ้งไปเลยครับพี่น้อง เจอคำพูดแทงใจดำสุดๆ
จริงของมัน ถ้าผมรู้แล้ว ผมจะช่วยอะไรมันได้ สมองผมมันประมวลประโยคนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เพื่อจะหาคำตอบมาตอบ แต่จนแล้วจนรอด ผมก็หาคำตอบมาตอบมันไม่ได้
.......
..........
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
