ตอนพิเศษ ก่อนวัยอันควรความรู้สึกของ ผม นายดิว
สวัสดีครับ ผม เด็กชาย ดิว นะครับ วันนี้ไปฤกษ์งาม ยามดี และได้รับเกียรติให้มาเขียนความรู้สึกของตัวเองได้ ทั้งๆที่พยายามขอร้องคนแถวๆนี้มานาน แต่เค้าไม่เคยยอมสักที พอดีว่า ช่วงนี้ รู้สึกว่าเค้าจะสงสารคนอ่านมาก และกลัวว่าคนอ่านจะเลิกอ่านเรื่องของเค้าไป เค้าเลยอนุญาตให้ผมมาเขียนข้อความนี้ได้ ซึ่งเป็นเกียรติกับตัวผมอย่างยิ่งเลยนะครับ ที่จะได้มาพูดคุยกับแฟนๆซะที แต่ผมคงเขียนอะไรที่ลึกซึ้ง มากมาย หรือเกินเลยไปมากๆไม่ได้นะครับ เพราะมีคนขู่ผมว่า ระวังจะไม่ผ่านเซนเซอร์ แต่ยังไงๆ ผมก้อพยายามเขียนให้ได้มากที่สุดนะครับ หวังว่าทุกๆคนคงจะชอบอ่านกันน๊า.......
ช่วงที่ท่านกำลังอ่านเรื่องอยู่นี้ คงจะเป็นช่วงที่แบบว่า ทุกๆคนคงจะคิดว่า ผมจะมาไม้ไหนใช่ไหมครับ อิอิ ไหนๆก้อได้รับเกียรตินี้แล้ว ก้อขอพูดซะหน่อยแล้วกันว่า คนบางคนนะ เมื่อพูดกันดีๆไม่รู้เรื่อง มันก้อต้องมีวิธีการที่จะต้องกำหราบกันบ้าง ที่จริงนะครับ ผมเองก้อไม่อยากทำอย่างนี้หรอก แต่มันอดไม่ได้อ่ะ ถ้าเป็นคุณๆล่ะครับ ถ้าคุณรู้ว่าคุณจะต้องเสียคนรักของคุณไป ให้กับใครคนอื่น ทั้งๆที่คุณก้อรู้ว่าคนที่คุณรัก ยังรักคุณอยู่ คุณจะยอมไหม ??? แต่ที่เค้าทำไปเพื่ออะไรนั้น ผมคิดว่าทุกๆคนคงจะทราบดี ผมมันไม่ดีเองแหละ ที่ไปทำเลวๆกับเค้าไว้มาก ถึงคราวเค้าเอาคืนบ้าง มันก้อสมควรอยู่หรอก แต่ลงโทษผมแบบอื่นไม่ได้เหรอคร๊าบบบบ ทำแบบนี้มันเจ็บทุกๆฝ่ายเลย รู้ไหม??? แต่ยังไงๆ ผมก้อต้องทำแบบนี้ เพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง
(“คืออย่างนี้ เร็วๆนี้นะ ชั้นคิดเอาไว้ว่า ชั้นกับต้ง จะแต่งงานกัน ที่จริงเราก้อดูใจกันมานานแล้วล่ะ และเราก้อคิดว่าถึงเวลาแล้ว ที่จะทำมันจริงๆจังๆสักที ไหนๆวันนี้ เราก้อจะประกาศเรื่องมงคลของนายกับหลิง หลิง ชั้นเลยถือโอกาสนี้ บอกเรื่องงานแต่งงานชั้นกับต้งไปเลยพร้อมๆกัน มันอาจจะดูประหลาดๆหน่อยนะ สำหรับคู่ของชั้น แต่ชั้นเชื่อว่า ทางฝั่งของชั้น และฝั่งของต้ง ต้องไม่มีปัญหาแน่นอน พวกเราเข้าใจกันดี “)
และ
(“เออออออ ใช่สิ อีกเรื่องนึง ชั้นลืมไปอย่างว่า นายจะต้องไปเรียนต่อนี่ แต่เอาไว้นายมาร่วมงานแต่งงานของชั้นกับต้ง และหลังจากนั้น นายอาจจะต้องแต่งงานกันก่อนนะ นายถึงจะไปเรียนต่อ หรือว่าจะไปไหนก้อตาม แล้วแต่นาย เพราะว่าหลังจากนั้นแล้ว ชีวิตของพวกเรา คงไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว เป็นอันสิ้นสุดกันเสียที นายว่าดีไหม “ )
----------- นี่เป็นสองประโยคสุดท้าย ที่ออกจากปากของคนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต ประโยคอื่นหลังจากนั้น ผมแทบไม่ได้ยินมัน หรือรับรู้เลยว่า เค้าพูดอะไรอีก แค่ประโยคพวกนี้ มันก้อฆ่าผมทั้งเป็นแล้วครับ ไหนจะก่อนหน้านี้ ไม่ถึงนาที โลกทั้งโลกของผม มันก้อแทบจะแตกสลายอยู่แล้ว เมื่อจู่ๆ สุดที่รักของผม เค้าบังคับให้ผมแต่งงานกับคนที่ผมไม่ได้รัก แถมคนๆนั้น ยังเป็นคนที่ทำให้เราแตกแยกกันอีก เป็นใคร ใครจะทนได้ แต่เพื่อแลกกับการให้คนที่ผมรัก อภัยกับสิ่งร้ายๆ ที่ผมได้เคยทำกับเค้าไป แต่การลงโทษสองต่อแบบนี้ มันไม่รุนแรงไปหน่อยเหรอครับ ???
จะฆ่าจะแกง จะตีผม จะทำร้ายผมยังไง ผมก้อยอมทุกอย่างอยู่แล้ว เพราะผมรู้ว่า สิ่งที่ผมได้ทำลงไปกับเค้านั้น มันเลวร้ายมากแค่ไหน เป็นผม ผมเองก้อคงจะไม่ให้อภัยใครง่ายๆเช่นกัน แหละครับ
แต่ อี้เค้าก้อรู้แล้วนี่ครับว่า ทำไมผมถึงต้องทำกับเค้าอย่างนั้น มันมีสาเหตุมาจากอะไร ??? เค้าก้อรู้ว่าที่ผมทำลงไปนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจเลย ถ้าผมไม่โดน เอ่อออออ คนพวกนั้น มาปั่นสมองก้อ ผมคงไม่ทำแบบนี้แน่ และอี้เค้าก้อน่าจะรู้นะครับว่า ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นแล้ว ตามปกติผมก้อรักเค้ามากแค่ไหน ผมทุ่มเทให้กับเค้ามากแค่ไหน
แต่เมื่ออะไรๆมันก้อแก้ไขไม่ได้แล้ว จากนั้นมาผมก้อพยายามทำทุกอย่าง เพื่อที่จะไถ่โทษอี้เค้า แต่เค้าไม่เพียงแม้แต่จะเปิดโอกาสให้ผมได้พูดอะไรเลย เค้าตัดสินผมเองทุกอย่าง เค้าทำร้ายจิตใจผมคืนอย่างแสบสันต์ที่สุด ไม่เพียงแต่เค้าจะไปแต่งงานกับไอ้ต้งเท่านั้น แต่เค้ายังมาบังคับผมให้แต่งงานกับหลิงอีก ในเมื่อมันเป็นอย่างนี้แล้ว ผมคิดว่า การกระทำของผมต่อจากนี้ มันไม่มีอะไรมากไปหรอกครับ และผมก้อว่ามันคุ้มมากๆด้วย ถ้ามันจะเป็นการพิสูจน์อะไรบางอย่าง ที่ผมยังข้องใจอยู่ ยังไงๆก้อเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ ว่าผมจะทำสำเร็จไหม และตอนนี้ ผมขอเวลาไปเขียนเพิ่มก่อนนะครับ นี่เป็นการเขียนครั้งแรกที่อาจจะไม่ได้เรื่องเท่าไหร่นัก คงไม่ว่ากันนะครับ แล้วเจอกันอีกนะครับ ( ถ้าไม่โดนแบนไปซะก่อน ซึ่งเปอเซนต์ โดนแบนมีอยู่สูงมาก แต่เค้ามีข้อแม้ว่า ถ้าผู้อ่านทุกๆท่าน ชอบใจกับการเขียนของผมมาก และมีคอมเมนต์ มาสนับสนุนเยอะๆ เค้าก้ออาจจะใจดีให้ผมได้มาลงอีก อิอิ สาธุๆๆๆๆๆ ) -------------------------------------------------------------------------------
ผมนายดิวนะครับ ตอนนี้เขียนได้แค่นิดหน่อยนะครับ เพราะว่า ผมต้องไปทำงานต่อ
และอีกอย่างนึง กบว แถวๆนี้ เค้าเอาใจยากครับ ต้องนั่น นี่ นู้นด้วย
นี่ตอนแรกเค้าเกือบจะไม่ให้ผมเอาข้อความตอนนี้ลงด้วยซ้ำ แต่ด้วยความสามารถอันสูงส่ง
และอภินิหารส่วนตัวของผมเล็กน้อย เรื่องนี้ จึงได้มาสู่สายตาผู้อ่านจนได้
ไว้ผมว่างๆยังไง จะมาเขียนให้อ่านอีกนะครับ
สุดท้ายนี้ ผมก้อขอขอบคุณ ทุกๆท่าที่ที่อ่านเรื่องนี้แล้ว
และเป็นกำลังใจให้ผมเสมอมา ผมซาบซึ้งมากๆครับ
แล้วเจอกันนะครับ ต้องไปแล้ว เดี๋ยวคนแถวนี้จะฆ่าเอา กรั๊กๆๆๆๆ
หัวข้อ: สัญญารัก สัญญาสวาท -- ตอนพิเศษ บทที่1 หลังมรสุม (After the Storm) (อ่าน 898513 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก