หัวข้อ: สัญญารัก สัญญาสวาท -- ตอนพิเศษ บทที่1 หลังมรสุม (After the Storm)

[broke-back]

รักคืออะไร

ทำไมเหนื่อยใจ

ไปนอนดีก่า

 

ขอบคุณครับ

[Alexie333]

 




“ อะไรเหรอดิว มีอะไรเหรอ แนะๆๆๆๆ อย่ามาอำอี้หน่อยเลย นี่อี้มาถึงสนามบินแล้วน่ะ และอีกไม่ถึงชั่วโมงอี้ก้อจะเช็คอิน แล้วก้อขึ้นเครื่องไปหาดิวแล้ว ดิวยังจะมาอำอะไรอี้อีก อย่ามาๆ เดี๋ยวจะโดนชุดใหญ่น่ะ ถ้าอี้เจอตัว “ ผมยังทำเป็นขู่ใส่ดิวอีก

“ เอ่ออออ อี้ คืออย่างนี้น่ะครับ ดิวว่า เราคงไปเที่ยวด้วยกันไม่ได้แล้วล่ะ คือว่า ตอนนี้ดิวมีงานสำคัญมากที่ต้องทำ คืออย่างนี้น่ะ มันมีลูกค้ากลุ่มใหญ่จากฝั่งอเมริกาเหนืออ่ะ เค้าจะมาสัมมนาด่วนที่ลอนดอน แล้วตัวแทนจากทั่วโลกก้อต้องเข้าร่วมสัมนาด้วย และดิวเองก้อเป็นหัวหน้าโปรเจ็คนี้ ดิวเลยต้องเข้าร่วมด้วยอย่างด่วนอ่ะ แล้วนี่ตอนนี้พ่อดิวก้อมาถึงที่นี่แล้ว และกำลังจะประชุมด้วยกัน ดิวต้องขอโทษอี้ด้วยน่ะ ที่ทำให้อี้ต้องเสียเวลากับทุกๆอย่าง แต่ดิวพลาดการสัมนาครั้งนี้ไม่ได้จริงๆ มันสำคัญกับชีวิตการทำงานของดิวมากๆเลย ดิวหวังว่าอี้จะไม่โกรธดิวน่ะ ที่ดิวยกเลิกนัดของเรากะทันหัน ดิวก้อเพิ่งรู้เรื่องมาไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง “

   ผ่าง !!!!!!!!!! ผมรู้สึกเหมือนโดนคนถีบตกหน้าผาสูงๆ มันโหวงๆเหวงๆแบบบอกไม่ถูก มันคล้ายๆกับอาการช็อค แต่ผมรู้สึกว่ามันหนักกว่านั้น ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นแล้ว ในสมองผมคิดอะไรอยู่ มันดูสับสนวุ่นวาย อึ้งๆแบบบอกไม่ถูก นี่ผมเป็นอะไรกันแน่ ???

“ อี้ อี้ครับ อี้เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมเงียบๆไป “ ดิวพูดเสียงดังมาสาย จนผมได้สติ เลยพูดกลับไป

“ อ้อออ เปล่าๆๆๆ อี้ไม่ได้เป็นอะไร อี้ งงๆเล็กน้อยอ่ะ เมื่อกี้ดิวว่ายังไงน่ะ  “ ผมตอบไปแบบเบลอสุด

“ ดิวบอกว่า ดิวต้องขอโทษอี้ด้วย ที่ทำให้อีเสียเวลา ดิวเพิ่งรู้จริงๆ อี้ อี้ไม่โกรธดิวใช่ไหมครับ “

“ ไม่ๆๆๆ ไม่โกรธเลย แหมดิว งานต้องสำคัญกว่าอยู่แล้วนี่ เรื่องเที่ยวอ่ะ เอาไว้ก่อนก้อได้ เที่ยวเมื่อไหร่ก้อเที่ยวได้อยู่แล้ว ดิวตั้งใจทำงานน่ะครับ ไม่ต้องห่วงอี้ อี้สบายมาก “ แต่ในใจของผมน่ะสิ มันตรงกันข้ามกับที่ผมพูดเลย ผมเองรู้สึกเสียใจและผิดหวังมากๆที่ผมไม่ได้ไปเที่ยวกับดิวครั้งนี้ ทั้งๆที่เราก้อนัดแนะ ตระเตรียมกันมาอย่างดี แต่ๆ แต่เราก้อไม่ด้ปด้วยกันดังที่หวังไว้

“ ดิวขอบคุณอี้มากๆน่ะ ที่เข้าใจดิว ไว้ยังไง อีกไม่ถึงเดือน งานที่นี่ของดิวก้อจะเสร็จแล้ว เอาไว้ดิวกลับไปเมืองไทยเมื่อไหร่ แล้วเราไปเที่ยวกันน่ะครับ ดิวจะชดใช้ให้อี้อย่างสาสมเลยครับ ดิวสัญญา “ ดิวพูดน้ำเสียงหนักแน่น

“ ไม่เป็นไรหรอกดิว ไว้ค่อยว่ากันก้อได้ ตอนนี้ดิวก้อทำงานไปก่อนเหอะ เอ้ออออ แล้วเรื่องตั๋วนี้ล่ะ จะทำยังไง ซื้อไปแล้วด้วย เสียดายอ่ะ หลายตังค์ด้วย จะให้ทิ้งเลยเหรอ “ ผมถามดิวไป

“ ก้อแล้วแต่อี้สิ หรือว่า อี้จะเก็บไว้ก้อได้นี่ แล้วไปเปลี่ยนวันเดินทางทีหลังเอา ตั๋วนั่นเป็นตั๋วปีไม่ใช่เหรอ ยังใช้ได้อีกนี่นาน ไม่ก้อเก็บไว้คราวหน้า เรามาเที่ยวที่นี่ด้วยกันไง ดีไหมครับ “

“ อืมๆๆๆ เอาอย่างนั้นก้อได้ งั้นตอนนี้ ดิวก้อไปทำงานต่อได้แล้ว เดี๋ยวอี้ก้อจะกลับบ้านแล้ว ยังไงก้อรักษาตัวเองให้ดีๆน่ะ ไว้เจอกันที่เมืองไทยน่ะครับ อี้จะรอน่ะ “ ผมพูดไปและพยายามทำเสียงให้สดใสที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ โอเคครับ งั้นไว้เราค่อยคุยกันน่ะ ดิวไปทำงานก่อนครับ ไว้กลับเมืองไทย ดิวจะชดใช้อี้ให้อย่างสาสมเลย ดิวรับรอง บายครับ “ ประโยคหลังๆนี่ นำเสียงดิวดูแปลกๆยังไงไม่รู้ สงสัยคงจะเครียดจากเรื่องงาน น่าสงสารเค้าจัง จะพักผ่อนก้อไม่ได้พัก ยังต้องมาทำงานอีก

   ผมเองก้อยืนเอ๋ออยู่ตรงนานพอดูเหมือนกันครับ เพราะว่า ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหน ทำอะไรต่อไปดี จะไปเมืองนอกเพื่อไปหาดิวก้อไม่ได้แล้ว ไอ้ครั้นจะกลับไปห้อง แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก้อไม่ได้ เพราะว่าผมเองก้อได้ลางานกับทุกคนไปแล้วด้วย แล้วนี่ผมเองจะทำยังไงดีอ่ะ คิดไปคิดมาก้อเครียดหนักอยู่เหมือนกัน ไหนจะผิดหวังอย่างแรงที่ไม่ได้ไปเที่ยวกับดิวอีก เฮ้ออออ ว่าแล้วผมก้อเดินไปหาที่นั่งคิดอีเงียบๆคนเดียวดีกว่า

   แล้วผมก้อเลือกร้านอาหารไทยเล็กๆร้านนึง ที่สนามบิน เป็นที่พักพิงและนั่งคิดอะไรชั่วคราว ตอนนั้นผมสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะไปไหนต่อดี นั่งคิดไปคิดมาอยู่ที่ร้านนั้นอยู่นานพอดู จู่ๆก้อมีคนมาทักผมขึ้น

“ สวัสดีครับ นี่อี้ใช่ไหม จำเราได้ไหมครับ “

[jokirito]

ใครโผล่มาอีกเนี่ย
แล้วดิวมีลับลมคมนอกอะไรหว่า

[anawas]

นั่นสิ

[broke-back]

พูดกลับไปกลับมายังงี้ มันจะดีเหรอดิว

สร้างความหวังให้อี้ แล้วก็มาทำลายความหวังซะเอง
ดิวคิดจะทำอะไรอี้...สองคนรักกันใช่ไม๊

อะฮึก อะฮึก 

[Alexie333]

 







   ผมเองก้อยืนเอ๋ออยู่ตรงนานพอดูเหมือนกันครับ เพราะว่า ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหน ทำอะไรต่อไปดี จะไปเมืองนอกเพื่อไปหาดิวก้อไม่ได้แล้ว ไอ้ครั้นจะกลับไปห้อง แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก้อไม่ได้ เพราะว่าผมเองก้อได้ลางานกับทุกคนไปแล้วด้วย แล้วนี่ผมเองจะทำยังไงดีอ่ะ คิดไปคิดมาก้อเครียดหนักอยู่เหมือนกัน ไหนจะผิดหวังอย่างแรงที่ไม่ได้ไปเที่ยวกับดิวอีก เฮ้ออออ ว่าแล้วผมก้อเดินไปหาที่นั่งคิดอีเงียบๆคนเดียวดีกว่า

   แล้วผมก้อเลือกร้านอาหารไทยเล็กๆร้านนึง ที่สนามบิน เป็นที่พักพิงและนั่งคิดอะไรชั่วคราว ตอนนั้นผมสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะไปไหนต่อดี นั่งคิดไปคิดมาอยู่ที่ร้านนั้นอยู่นานพอดู จู่ๆก้อมีคนมาทักผมขึ้น

“ สวัสดีครับ นี่อี้ใช่ไหม จำเราได้ไหมครับ “

   เสียงผู้ชายคนนึงเดินมาทักผมที่กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ เอ๊ะ เค้าเป็นใครน่ะ หน้าตาก้อคุ้นๆอยู่ ลักษณะก้อ เป็นคนสูงพอประมาณ ราว 175 เซนติเมตรได้ ผิวขาวจัด หุ่นล่ำนิดๆเหมือนคนเล่นกีฬา ตาตี่ๆใส่แว่นกรอบหนาสีดำ เป็นแบบแฟชั่นหน่อยๆ ดูรวมๆแล้วดูเป็นคนน่ารักคนนึงเหมือนกัน คนๆนั้นทักผมเสร็จแล้วก้อยืนส่งยิ้มหวานๆมาให้ผม แต่ในความรู้สึกของผมตอนนั้น ผมเองก้อยังจำเค้าไม่ได้อยู่ดี ว่าเค้าเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงมาทักผม ผมเลยตอบกลับไป

“ เอ่ออออ ขอโทษทีครับ ผมจำไม่ได้อ่ะครับ แต่ยอมรับว่าหน้าคุ้นๆอยู่น่ะ ว่าแต่ว่า คุณชื่ออะไรเหรอครับ “

“ อ้าวววว ฮ่าๆๆๆ จำเราไม่ได้จริงๆด้วย เราเอง ทิตไง จำได้รึยัง “ เค้าตอบและยังส่งยิ้มหวานๆมาให้ผมอีก

    หลังจากที่นั่งคิดอยู่แป๊บนึง ก้อนึกขึ้นมาได้ นี่ผมลืมเค้าไปได้ยังไงเนี่ยะ ??? ใช่เลย ใช่ทิตคนๆเดียวกันแน่ๆ ผมจำเค้าได้แล้ว อาจจะเพราะว่าตอนที่เค้ามาทักผมนั้น ผมยังเบลอๆ กับเรื่องของผมอยู่มั้ง และอีกอย่าง ตอนนี้น่ะ ทิตก้อดูดีขึ้นมากๆ ไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่เป็นเด็กผู้ชายตี๋ๆทั่วๆไป เชยๆ ไม่ดูเท่เหมือนอย่างคนนี้

“ อืมมมม จำได้แล้ว โทษทีๆ ก้อนายอ่ะ ดูดีมากๆเลย ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด ฮ่าๆๆๆ นั่งก่อนสิ “

 “ ทำไมอ่ะ แต่ก่อนเรามันแย่มากเลยใช่ป่ะ “ คำพูดเหมือนเหมือนจะงอนๆผม แต่เค้ากลับทำหน้าทะเล้นใส่ผมซะงั้น

“ ก้อไม่หรอก ไม่เอาน่า เราแค่ล้อเล่น ฮ่าๆๆๆ  “ ผมตอบกลับไปแบบอารมณ์ดีสุดๆ

“ ก้อถ้าเราดูดีในตอนนั้น นายคงจะรับรักเราใช่ไหมล่ะ อิอิ “ อืมน่ะ พูดไม่พอ จะขยับตัวลงมาเบียดนั่งใกล้ผมอีก

“ พอเลยๆ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนั้น แล้วนี่ไปไงมาไงเนี่ยะ ถึงมาที่นี่ จะเดินทางไปไหนเหรอ “ ผมถาม

“ พอดีทางลูกค้าอ่ะ เค้าจ้างเราให้ไปหาโลเกชั่นใช้ในการทำงานหน่อยอ่ะ เราเลยจะต้องบินไปหาแถวๆภูเก็ต แล้วนี่อี้ล่ะ จะไปไหนเหรอ หรือว่าจะเดินทางไปต่างประเทศล่ะ “ ทิตถามผม
   
   ลักษณะท่าทางของทิต เค้าดูเป็นคนร่าเริงมากกว่าทิตคนที่ผมเคยรู้จักมากนัก ทิตคนเก่าที่ผมเคยรู้จัก และเคยแอบรักมาก่อน ( เอาไว้จะเล่าเรื่องผมกับทิตให้ฟังเวลาว่างๆน่ะครับ ) ในสมัยมัธยมนั้น เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แม้ว่าเค้าจะเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก แต่เค้าก้อเป็นคนดี คอยเทคแคร์ช่วยเหลือผมตลอดเวลาที่เรียนด้วยกัน แม้ว่าจะมีช่วงนึง ที่เราห่างๆกันไปบ้าง

“ เอ่ออออ ตอนแรกก้อว่าจะไปเมืองนอกแหละ แต่เกิดแอ็คซิเดนท์นิดหน่อย เลยไม่ได้ไปล่ะ นี่เลยกำลังนั่งคิดอยู่ว่า จะไปไหนดี จะกลับไปทำงานก้อคงจะไม่ได้ เพราะว่าได้ลางานไว้แล้ว นี่กำลังคิดอยู่พอดีว่าจะไปหาพี่สาวที่ออสเตรเลียเลยดีไหม “

“ เอ้ออออ ดีเลย ถ้าไม่รู้จะไปทีไหนอ่ะ ไปเที่ยวกับเราที่ภูเก็ตไหมล่ะ นี่เราก้อไปคนเดียวพอดี จะได้มีเพื่อน และไม่เหงาเลย ถ้าอี้ไปน่ะ เราจะพาอี่ไปเที่ยวหลายๆที่เลย ไปเกาะพีพี สิมิลัน ว่าไงล่ะ สนป่าว “ ทิตเสนอผมมา

“ อืมน่ะ ก้อดีเหมือนกัน เราเองก้อไม่ได้ไปเที่ยวจริงๆจังๆ นานแล้วเหมือนกัน ดีเหมือนกัน จะได้มีเพื่อน แล้วนี่ นายจะไปทำงานไม่ใช่เหรอ ถ้าเราไปจะไม่เป็นการรบกวนเวลาทำงานนายเหรอ “

[jokirito]

   หรือว่าพระเอกของเรื่องจะเพิ่มออกฟระเนี่ย   

และแล้วอี้กะหนีตามตาอยู่ไป  ปล่อยให้ตาอินกะตานาอกหักไปตามระเบียบ

[broke-back]

ไปเลยอี้...ไปเที่ยวภูเก็ต ก็ดีนะ
เที่ยวทั่วไทย...กระเป๋าเงินแฟ่บทุกที แหะแหะ

ดีกว่าอยู่คนเดียว นั่งจิตตกอยู่ยังงี้
อย่างน้อยก็มีเพื่อน ไม่ต้องเหงาอยู่คนเดียว

ไม่มีรักไหนที่ดีที่สุด เท่าที่ทุกวันนี้เรายังรักกันอยู่
อย่าให้ความรักของตัวเอง มาเป็นอุปสรรคในชีวิต

  เกี่ยวก้อยกับทิต ไปเที่ยวภูเก็ตให้สนุกนะครับ +1 ให้ เป็น pocket money 

[LoFT]

ทิต


ทิต


ทิต



ทิต



จำไม่ได้แล้วอ่ะ


รื้อความหลังหน่อยดีไหมอ่ะ

[Alexie333]

 


 


 



ทิตเหรอครับ


ไม่มีในเรื่องนี้ครับ



เค้าเป็นรักแรกๆของอี้อ่ะครับ



เรื่องมันซับซ้อนนิดหน่อย อย่างงน่ะ


ประมาณว่า ทิต กับ อี้เคยเรียนด้วยกันมา



แล้วอี้เคยแอบรัก อะไรประมาณนี่ยะ

[Loidelohm]

อยากใช้ด้ามอะไรแข็งๆจิ้มอ่ะ

[NoReason]

  มีพระเอกโผล่มาอีกคนแย้ววววว

[Alexie333]

 




“ เอ่ออออ ตอนแรกก้อว่าจะไปเมืองนอกแหละ แต่เกิดแอ็คซิเดนท์นิดหน่อย เลยไม่ได้ไปล่ะ นี่เลยกำลังนั่งคิดอยู่ว่า จะไปไหนดี จะกลับไปทำงานก้อคงจะไม่ได้ เพราะว่าได้ลางานไว้แล้ว นี่กำลังคิดอยู่พอดีว่าจะไปหาพี่สาวที่ออสเตรเลียเลยดีไหม “

“ เอ้ออออ ดีเลย ถ้าไม่รู้จะไปทีไหนอ่ะ ไปเที่ยวกับเราที่ภูเก็ตไหมล่ะ นี่เราก้อไปคนเดียวพอดี จะได้มีเพื่อน และไม่เหงาเลย ถ้าอี้ไปน่ะ เราจะพาอี่ไปเที่ยวหลายๆที่เลย ไปเกาะพีพี สิมิลัน ว่าไงล่ะ สนป่าว “ ทิตเสนอผมมา

“ อืมน่ะ ก้อดีเหมือนกัน เราเองก้อไม่ได้ไปเที่ยวจริงๆจังๆ นานแล้วเหมือนกัน ดีเหมือนกัน จะได้มีเพื่อน แล้วนี่ นายจะไปทำงานไม่ใช่เหรอ ถ้าเราไปจะไม่เป็นการรบกวนเวลาทำงานนายเหรอ “

“ โอ๊ยยยย สบายมาก งานเราไม่ได้หนักหนาอะไร ดีซะอีก จะได้มีเพื่อนช่วยคิด น่ะๆ ไปด้วยกัน แล้วอี้ก้อพักกับเราไง เราจองที่พักไว้เรียบร้อยแล้ว จะได้ประหยัดๆไง “

“ เฮ้ย ไม่เป็นไร เราหาที่พักเองได้ นายพักของนายไปเหอะ เกรงใจ “ ผมปฏิเสธไปเพราว่าผมเกรงใจเค้าจริงๆ

“ ทำไมล่ะ กลัวเราจะปล้ำเหรอ ฮ่าๆๆๆ ป๊อดก้อบอก  ฮ่าๆๆๆ  “ ทิตไม่วายมายั่วผมอีกเนี่ยะ

“ กลัวที่ไหนล่ะ พอแล้วๆ พูดมากกันจริง ไปซื้อตั๋วกันก่อนดีกว่า เรื่องอื่นค่อยว่ากัน ไปๆๆ ว่าแต่ว่านายนั่งสายการบินอะไรล่ะ .....”

   จากนั้นผมก้อไปซื้อตั๋วและเดินทางไปพร้อมกับทิต ตอนแรกที่นั่งเราสองคนอยู่คนล่ะที่กัน แต่ด้วยความที่ว่า ผู้โดยสารบนเครื่องมีไม่มากนัก ทิตเค้าเลยขอย้ายที่นั่งมานั่งข้างๆผม แล้วเค้าก้อชวนผมคุยตลอดทาง จนถึงภูเก็ต

   ( เรื่องราวของผม ที่เกิดขึ้นระหว่างที่ผมไปเที่ยวภูเก็ตกับ ทิต คนที่เหมือนจะเคยมีความหลังกับผมนี้ มีเรื่องอะไรๆเกิดขึ้นมากมายเหมือนกัน และมันก้อส่งผลถึงเรื่องราวต่อมาของผมด้วยนิดหน่อย แต่ด้วยความที่ว่าเนื้อหามันออกจะแปลกแยกไปจากที่เขียนมานิดหน่อย ผมเลยขอข้ามปก่อน และขอสัญญาว่า จะเอามาลงให้อ่านอีกที เมื่อเรื่องดำเนินต่อไปได้อีกระดับนึง ยังไงก้อรอๆกันหน่อยน่ะครับ )

    หลังจากที่ผมได้ไปเที่ยวกับทิต เป็นเวลาสัปดาห์กว่าๆ ผมก้อกลับมาทำงานปกติ ในระหว่างที่ผมไปเที่ยวนั้น ผมก้อยังคงคิดถึงเรื่องผมกับดิวอยู่ตลอดเวลา ผมพยายามโทรหาดิวบ้าง แต่ไม่บ่อยนัก ซึ่งดิวก้อมักจะไม่ค่อยมีโอกาสได้คุยกับผมนัก เพราะว่าเค้ายุ่งอยู่กับงานที่นั่นอย่างมาก ผมเองก้อเข้าใจตรงนี้ดี มีบ้างเหมือนกันที่ดิวโทรกลับมาหาผม แต่ก้อคุยได้ไม่นานนักเช่นกัน ทำไมน่ะ กว่าที่เราจะผ่านมาถึงจนจุดนี้ก้อนับว่ายากแล้วน่ะ นี่ยังจะมีอุปสรรคอยู่เหรอเนี่ยะ.........................

    พอกลับมาทำงานเท่านั้นล่ะครับ จากที่ผมหยุดงานไป งานทุกอย่างที่คั่งค้างอยู่ ก้อประเดประดังมาหาผมทันที ผมเองก้อหลังจากที่หลบไปชาร์จแบตอยู่นานหลายวัน พอมาทำงานก้อทำอย่างเต็มที่ ตอนนี้ผมควบทำงานทั้งสองที่อย่างหนัก เพราะว่าช่วงนี้พี่กรณ์รับงานจากสาขาที่ต่างประเทศมาทำเยอะมาก ผมเองก้อต้องช่วยไปโดยปริยาย

   ส่วนงานในฝั่งของต้ง ผมก้อต้องไปต่างประเทศบ่อยๆอีกเช่นกัน เพราะว่าทางคุณเควินที่เป็นเจ้าของสินค้า ที่ผมเป็นแบรนด์ แอมบาสเดอร์ให้นั้น ต้องการให้ผมออกโปรโมทสินค้าตัวใหม่ทันที หลังจากที่ตัวโฆษณาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมเลยก้อต้องทำตามที่ตกลงกันไว้ เลยกลาเป็นว่า ผมไปๆมาๆ เข้าๆออกๆนอกประเทศเป็นว่าเล่น โดยที่ตารางงานต่างๆ ต้งจะเป็นคนดูแลให้หมดเพราะว่าต้งได้เคลียร์กับทางพี่กรณ์เรียบร้อยแล้ว ( ผมหยุดงานที่โมเดลลิ่งอีกตามเคย แต่ก้อมีรับงานช่วยๆที่นั่นบ้าง ถ้าเคสไม่ยากเกินไป )

   ผมเองก้อทำงานแบบบ้าคลั่ง นอนสต๊อป แทบไม่ได้หายใจเลย เวลาจะนอนก้อมีน้อยมาก แต่ก้อบ่นไม่ได้เพราะว่ามันเป็นหน้าที่ที่ผมต้องรับผิดชอบ อีกอย่าง ตัวสินค้าก้อกำลังเป็นที่นิยมอย่างมาก ผมเลยต้องรีบทำการโปรโมทอย่างมากในช่วงนี้ เลยทำให้เรื่องระหว่างผมและดิวต้องมีสะดุดไปอีก เพราะว่าเราแทบไม่ได้คุยกันเลย มีบ้าง อาทิตย์ล่ะครั้ง หรือนานกว่านั้น ผมทำงานหนักชนิดที่ว่า บางทียังไม่รู้เลยว่า มือถือตัวเองอยู่ที่ไหน แล้วในวันๆนึงตัวผมก้อต้องเดินทางไปหลายๆที ของใช้ส่วนตัวทุกอย่าง ผมเลยต้องเก็บไว้ที่โรงแรม หรือฝากคนอื่นไว้ เพื่อความสะดวกและเพื่อให้ผมมีสมาธิในการทำงานมากขึ้น

    ผมทำงานแบบไม่รู้วันรู้เวลา หรือพูดง่ายๆคือ ผมแทบไม่ได้พักเลย เวลาพักส่วนมากของผมคือเวลานอน หรือเวลาที่เดินทางแล้วผมอยู่บนเครื่องบิน ช่วงเวลาที่อยู่เมืองไทย ผมก้อไม่ได้หยุดเช่นกัน เพราะงานในส่วนของพี่กรณ์ก้อต้องสานต่ออย่างต่อเนื่อง ผมเลยต้องละงานในส่วนของร้านอาหารไป โดยให้ผู้จัดการร้านและคนทางบ้านของผมดูแลแทนไปก่อน เพราะผมเองไม่มีเวลาเข้าร้านเลย ผมทำงานอย่างหนักจนเบลอๆไปเหมือนกัน อยู่มาวันนึง ก้อมีคนโทรมาหาผม และบังเอิญว่าผมพอจะมีเวลารับสายบ้าง ผมเลยรับสายไป โดยไม่ได้ดูว่าใครโทรมา หรือว่าเบอร์อะไรที่โทรมาหาผม

“ สวัสดีครับ อี้พูดสายครับ ใครต้องการพูดด้วยครับ “ ผมถามไปเสียงเหนื่อยๆ

“ ผมเอง จำไม่ได้เหรอ แหม ไม่เจอกันแป๊บเดียว ลืมกันเลยน่ะ “ เสียงประชดประชันของคนๆนั้นพูดกลับมา ตอนนั้นผมค่อนข้างเบลอมากๆ ไม่มีสมองจดจำว่าใครโทรมา เลยเดาสุ่มๆไป

“ ใครอ่ะ จำไม่ได้อ่ะ อย่ามาอำเดะ คนยิ่งเพลียๆอยู่ เอ๊ะ หรือว่า จะเป็น...........ทิตใช่ม่ะ ทิตแน่ๆเลย นายชอบอำเราบ่อยๆ มีอะไรล่ะครับ ที่รัก ตอนนนี้ผมเหนื่อยมากเลย อย่าเพิ่งคุยน่ะ ขอพักก่อน “ ผมตอบไปแบบทีเล่นทีจริง

[jokirito]

แสดงว่านายคนนี้บวชเรียนแล้วใช่มั้ย  ทิตอะไรเนี่ย

[broke-back]

อ่าน Harry Potter อีกรอบนึงเหรอคร้าบ

พักสายตา...แล้วเข้ามาเล่าบ้างอะไรบ้างดิครับ
ผมก็อยากอ่านเรื่องนี้เหมือนกัลลลลลลล์

 

[Loidelohm]

อย่าบอกนะว่า ชื่อ อาทิตยา....อ่ะ
ไงก็ต้องดิวครับ ...ดิวเท่านั้น แม้จะห่างกันไปนิดหน่อย แต่เพราะงานหรอกครับ
งานซาเมื่อไหร่ ค่อยเอาใจมาแปะกันก็ได้นี่นา.....เน๊อะ
รักแล้วรอหน่อย และ อย่าลืมฉัน เน้อออออออออออออออออ
เก็นอะไรๆที่มีค่าในตัวไว้ให้ดิวด้วยนะอี้..............
สงสัยมีคนอยากกินเยอะเลย....ใจอย่าไหวหวั่นนะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
รอดิวๆๆๆๆๆๆ  เราก็จะรออ่านเรื่องของดิว นะครับ

[Alexie333]

 





เชียร์กันจริ๊งงง ไอ้ดิวเนี่ยะ



มันดีตรงไหนอ่า เหอะ......

[Alexie333]

 





“ ผมเอง จำไม่ได้เหรอ แหม ไม่เจอกันแป๊บเดียว ลืมกันเลยน่ะ “ เสียงประชดประชันของคนๆนั้นพูดกลับมา ตอนนั้นผมค่อนข้างเบลอมากๆ ไม่มีสมองจดจำว่าใครโทรมา เลยเดาสุ่มๆไป

“ ใครอ่ะ จำไม่ได้อ่ะ อย่ามาอำเดะ คนยิ่งเพลียๆอยู่ เอ๊ะ หรือว่า จะเป็น...........ทิตใช่ม่ะ ทิตแน่ๆเลย นายชอบอำเราบ่อยๆ มีอะไรล่ะครับ ที่รัก ตอนนนี้ผมเหนื่อยมากเลย อย่าเพิ่งคุยน่ะ ขอพักก่อน “ ผมตอบไปแบบทีเล่นทีจริง

“ แฟนไม่อยู่นี่ มีที่รักใหม่เร็วจังน่ะ ใจง่ายจริงๆเลย “ แต่น้ำเสียงที่ตอบกลับมา มันช่างราบเรียบเสียจนผมเองก้อตกใจ เลยได้สติกลับมาทันที ใช่เลย ผมเริ่มจำเสียงเค้าได้แล้ว

“ เอ่ออออ นี่ เอ่ออออ ดิวใช่ไหม “ น้ำเสียงผมจ๋อยๆ

“ คงไม่ใช่ไอ้ทิตสุดที่รักของอี้หรอก ใช่ ดิวเอง ดิวไม่อยู่นี่อี้เปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ “ ดิวตวาดผมมาในสาย จนผมเองก้อตกใจมาก

“ ดิวๆๆ อี้ขอโทษ อี้จำผิด นึกว่าทิต ที่เป็นเพื่อนของอี้โทรมาอำอ่ะ มันน่ะ ชอบอำอี้อย่างนี้ประจำเลย ดิว อย่าโกรธอี้น่ะ อี้ๆไม่ได้ตั้งใจอ่ะ “ ผมพยายามแก้ตัว จนผมเองก้อพูดกุกๆกักๆ

“ ไม่ต้องแก้ตัวหรอก ดิวไม่ได้โกรธอะไรเรื่องไร้สาระอย่างนี้หรอก ที่ดิวโทรมานี่ ก้อเพราะดิวมีงานจะให้อี้ทำหน่อย พอจะมีเวลาคุยกับดิวไหม “ น้ำเสียงของดิวดูต่างไปจากเดิมมากนัก แต่ผมพยายามมีคิดอะไร คิดเสียว่าเค้าคงเครียดกับการทำงาน

“ งานอะไรเหรอดิว ถ้าอี้ทำได้ อี้ก้อจะทำให้เลย “

“ อี้ต้องทำได้สิ อี้เคยสัญญาไว้แล้ว จำได้ไหม ตอนที่คุณอลันมาที่เมืองไทย แล้วคุยกับอี้เรื่องที่ว่า เค้าอยากจะให้อี้ดูแลเทคแคร์กลุ่มของเค้าเวลาที่เค้ามาทำงานที่เมืองไทยอ่ะ ไม่รู้ว่าอี้จะยังจำได้ไหม “

“ คุณอลัน.......อ้อออออ จำได้แล้ว คืออย่างนี้น่ะดิว ช่วงเดือนนี้ อี้มีงานเยอะมาก อี้แทบไม่มีเวลาจะพักเลยนี่ อี้ไม่รู้ว่าอี้จะทำได้ไหม ว่าแต่ว่าเค้าจะมาช่วงไหนล่ะ เผื่อว่าช่วงนั้นอี้จะพอมีเวลาว่างบ้าง “

“ ใช่สิ อี้คงทำงานเพลิน จนลืมคิดไปว่ายังมีดิวอยู่ ลืมไปว่าที่จริงดิวมีกำหนดจะกลับตั้งแต่ต้นเดือนนี้ แต่อี้ไม่เพียงแต่ลืม กลับไม่คิดที่จะติดต่อหาดิวบ้างเลย รู้ไหมว่านี่กี่วันแล้วที่เราไม่ได้ติดต่อ หรือโทรหากันเลย หรือว่าอี้เอาเวลาว่างทั้งหมดของอี้ไปโทรหาไอ้บ้าทิตอะไรนั่น ใช่ไหม “ ดิวขึ้นเสียงกับผมอีกครั้ง จนผมใจเสียไปเลย

“ ไม่ใช่น่ะดิว อี้ไม่ได้ทำอย่างนั้น อี้ขอโทษ ที่อี้ลืมวันที่ดิวจะกลับมา ช่วงนี้อี้ทำงานหนักจริงๆ แทบไม่ได้ไปไหนเลย ดิวไม่เชื่อดิวถามต้ง หรือพี่กรณ์ก้อได้ เค้ารู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับอี้ “ ผมพยายามบอกเหตุผลให้ดิวฟังอีกที

“ พวกเดียวกัน ก้อต้องช่วยกันอยู่แล้ว ดิวไม่ถามให้เปลืองเวลาของดิวอีก อีกอย่างน่ะ จริงๆแล้วดิวเองก้อไม่ได้กลับไปเมืองไทยช่วงนั้นหรอก พอดีว่าดิวมีงานติดพันต่อที่นี่ เลยต้องอยู่ทำงานต่อให้เสร็จ เห็นไหม นี่คือการพิสูจน์ให้เห็นถึงการเอาใจใส่คนรักของอี้ว่ามันเป็นยังไง กี่วันแล้วที่เราไม่ได้คุยกัน หรือกี่วันแล้วที่อี้ไม่ได้โทรหาดิว หรืออีเมลหาดิว เพื่อที่จะได้รู้ความเป็นไปของดิว ดิวคงไม่ต้องบอกอี้น่ะว่าการดูแลเอาใจใส่ของอี้น่ะ มันเป็นยังไง “ ดิวดูท่าจะโกรธผมมาก ใส่ผมซะไม่ยั้งเลย

“ ไม่ใช่อย่างนั้นน่ะดิว ฟังอี้ก่อนสิ อี้อธิบายได้ “ ผมยังไม่หยุดพยายาม ที่จะให้เค้าฟังผม

“ พอเหอะอี้ อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย เอาเรื่องงานก่อนดีกว่า ตกลงว่า กลุ่มของคุณอลันจะมาช่วงต้นเดือนหน้า ดิวว่าอี้น่าจะพอหาเวลาว่างได้น่ะ เพราะว่าพวกเค้าคงมาอยู่ไม่นานเท่าไหร่นัก แล้วอย่างนี้ อี้พอจะแบ่งเวลามาได้ไหมล่ะ “

“ เอ่ออออ อี้ต้องขอคุยกับต้งก่อนน่ะ ต้องขอดูตารางงานก่อน แต่จริงๆแล้ว งานของอี้จะเสร็จประมาณสิ้นเดือนนี้ ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงน่ะ แล้วถ้าอย่างนั้น อี้คงจะพอจัดเวลาไปทำงานให้ดิวได้บ้างแหละ แต่ต้องขอเช็คดูอีกทีน่ะ “ ผมตอบไปแบบแบ่งรับแบ่งสู้ เพื่อไม่ให้เสียทั้งสองฝ่าย หากไม่เป็นอย่างที่คิดไว้

[Simply Blue]

สงสัยอี้จะมีเจ้ากรรมนายเวรเยอะนะเนี่ย  อุปสรรคความรักเยอะจริงๆๆ  หมั่นคุยกับดิวเยอะๆๆนะ 
แต่ละคนก็แปลกๆๆ อ่านแล้วงงจริง

[jokirito]

  อุปสรรคมันเยอะจริงน่ะ  มีแต่ความไม่เข้าใจ  น่าเหนื่อยใจแท้ๆ

[Loidelohm]

อ้าว......ก็ไปเอ่ยชื่อคนอื่นว่าที่รักให้ได้ยิน เป็นใครก็วีนแตกทั้งนั้นแหล่ะ
เค้าเข้าใจดิวนะ สถานการณ์แบบนี้ ยิ่งได้พูดคุยกันน้อยลงแล้ว มีเหตุการณ์แบบนี้อีก ใครไม่คิดก็ โอ้...พระอิฐพระปูนดีๆนี่เองนะ
เอาเป็นว่าเข้าข้างดิว เพราะอยากให้ดิวได้กะอี้ ไม่อยากเข้าข้างอี้ เพราะอี้มีแต่คนมาวอแว ไม่อยากเหลิงไปกะอี้ด้วย
คนอ่านอ่ะ มั่นคงนะเฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รักคนใหนก็เชียร์คนนั้นด้วยใจรักจริง ตอนจบจะยังไงยังไม่คิดหรอก เอาตอนนี้ก่อน
เชียร์ดิวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
                        

[Alexie333]

 


หายไปสองวัน อิอิ


พอดีพี่ชายรับปริญญาอ่ะครับ


เด๋วมาต่อล่ะน๊า

[Alexie333]

 



 


 





“ พอเหอะอี้ อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย เอาเรื่องงานก่อนดีกว่า ตกลงว่า กลุ่มของคุณอลันจะมาช่วงต้นเดือนหน้า ดิวว่าอี้น่าจะพอหาเวลาว่างได้น่ะ เพราะว่าพวกเค้าคงมาอยู่ไม่นานเท่าไหร่นัก แล้วอย่างนี้ อี้พอจะแบ่งเวลามาได้ไหมล่ะ “

“ เอ่ออออ อี้ต้องขอคุยกับต้งก่อนน่ะ ต้องขอดูตารางงานก่อน แต่จริงๆแล้ว งานของอี้จะเสร็จประมาณสิ้นเดือนนี้ ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงน่ะ แล้วถ้าอย่างนั้น อี้คงจะพอจัดเวลาไปทำงานให้ดิวได้บ้างแหละ แต่ต้องขอเช็คดูอีกทีน่ะ “ ผมตอบไปแบบแบ่งรับแบ่งสู้ เพื่อไม่ให้เสียทั้งสองฝ่าย หากไม่เป็นอย่างที่คิดไว้

“ งั้นอี้ก้อไปจัดการมาแล้วกัน ดิวหวังว่าคงจะได้น่ะ ไว้ดิวจะติดต่อกลับมาอีกที ตู๊ดๆๆๆ “ พูดจบดิวก้อวางสายไปทันที โดยที่ผมยังไม่ทันได้พูดล่ำลาอะไรเลย แต่ดูท่าดิวคงจะโกรธผมไม่น้อย แล้วจะให้ผมทำยังไงได้ล่ะ ใช่ว่าผมจะไม่อยากเอาใจใส่เค้า แต่ผมเองก้อแทบจะไม่มีเวลาทำอะไรเลย มือถือของผมนี่ บางทีผมเองก้อไม่รู้ว่ามันไปอยู่ที่ไหนเหมือนกัน เฮ้ออออออออออออ เครียดๆๆๆๆๆ

   วันนั้นทั้งวันผมก้อแทบจะไม่มีกระจิตกระใจที่จะทำงานเท่าไหร่นัก อาจจะเพราะว่าเครียดเรื่องที่ดิวเข้าใจผมผิดก้อเป็นได้ ทำไมดิวต้องฉุนเฉียวกับผมด้วย ทำไมเค้าไม่ฟังเหตุผลของผมบ้างน่ะ งานของผมเองก้อ อะไรจะมากได้ขนาดนี้ นับวันนี่ผมแทบจะไม่มีเวลาส่วนตัวเข้าไปทุกวัน ผมยอมรับเลยว่าผมเหนื่อยมากๆ เหนื่อยจนไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาบรรยาย มันก้อจริงอยู่ว่า งานแต่ละอย่างให้ค่าตอบแทนที่คุ้มค่า แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ถ้าผมไม่ได้มีโอกาสใช้เงินนั่นเลย หรือ ถึงผมจะมีเงินมากมายขนาดไหน แต่ผมกลับไม่มีความสุขเลย แล้วอย่างนี้ผมจะทำงานหาเงินไปทำไมเนี่ยะ ????

   ดังนั้น พอผมทำงานช่วงนี้เสร็จแล้ว ผมเลยเดินเข้าไปคุยกับ ต้งและพี่กรณ์ว่า ผมจะขอทำงานน้อยลงกว่าเดิมหน่อย ผมอยากจะมีเวลาส่วนตัวบ้าง หรือว่าผมอยากจะอยู่กับทางบ้านของผมบ้าง พอพวกเค้าได้ยินดังนั้นก้ออึ้งไปเล็กน้อย แต่ก้อไม่ได้ว่าอะไรผม เพราพวกเค้าก้อคงคิดว่า ผมจะเหนื่อยมากเกินไปจริงๆ และแทบไม่มีเวลาได้พักเลย พวกเค้าเลยรับปากว่า จะพยายามไม่ส่งงานให้ผมมากเกินไป และผมก้อได้โอกาสขอเค้าหยุดทำงานช่วงต้นเดือน เพราะว่าผมเองก้อมีงานที่อื่นอีกเหมือนกัน ( แต่ผมไม่ได้บอกว่า ผมต้องไปทำงานให้ดิว ซึ่งผมเองก้อไม่ได้ปิด แต่เค้าก้อไม่ได้ถาม และผมคิดเองว่า สักวันนึงพวกเค้าคงรู้เอง ) ซึ่งพวกเค้าก้อเข้าใจ และอนุญาตให้ผมหยุดงานได้

   หลังจากจบงานของพี่กรณ์และต้งแล้ว ผมก้อได้เวลาหยุดงานบ้าง หลังจากที่โหมงานมานาน พอว่างปุ๊บ ผมก้อพักผ่อน นอนเอาแรงอยู่ที่บ้านริมน้ำ เหตุผลที่ผมมาอยู่ที่นี่เพราะว่า ไม่ค่อยมีคนรู้จักดีว่าผมอยู่ที่นี่ และจะทำให้ไม่มีคนมารบกวนใจ มือถือผมก้อไม่ค่อยเปิดเหรอกครับ คิดว่าถ้าเปิดแล้วคงต้องมีคนโทรมาหาผมแน่ๆ

   เวลาพักผ่อนของผมก้อจะนอน และก้อกินเท่านั้น ผมแทบไม่ได้ออกไปไหนเลย ตอนอยู่ที่ห้องนั้น ก้อออกไปซื้ออาหารมาตุนไว้สำหรับทำทานบ้าง นอกจากนั้นผมก้อจะเล่นเกมในโน๊ตบุ๊คของผมบ้าง แชทคุยกับเพื่อนๆบ้าง แต่ไม่มากนัก บางทีก้อเช็คเมลดู พอเปิดเมลดูเท่านั้นแหละ มีเมลส่งเข้ามาหาผมมากมายเลยทีเดียว ส่วนมากจะเป็นลูกค้าเมลมาพูดเชิงต่อว่า ว่าผมติดต่อไม่ได้ ติดต่อยากบ้างละ บางเมลก้อเป้นของเพื่อนที่เมลมาหา เพราะว่าไม่ได้เจอผมนาน แล้วผมก้อได้เจอเมลอีกจำนวนนึง ที่ผมเองก้อไม่คุ้นนัก ข้อความจะเขียนประมาณว่า ผมอยู่ที่ไหน ทำอะไร อยู่กับใครบ้างละ แต่ไม่ยอมบอกว่าใครเป็นคนเมลมาหาผม ผมเองก้องงเหมือนกัน

   ผมเองก้อนั่งคำนวณรายได้ ภายใน 1 ปีนี้ จากงานต่างๆที่ผมได้ทำมาตลอด พบว่า ผมมีเงินเก็บมากโขเหมือนกัน จะว่าไป ผมสามารถอยู่ได้สบายๆโดยที่ผมไม่ต้องทำงานเลยก้อได้ แถมยังมีเลี้ยงครอบครัวผมอีก ไหนจะร้านอาหาร และหุ้นส่วนในบริษัทของพี่กรณ์อีก แต่ไอ้คนอย่างผมมีรึ จะอยู่เฉยๆได้ ผมคงตายแน่ๆ ถ้าไม่ได้ทำงาน และผมเองก้อมีความคิดที่ว่า จะนำเงินที่ได้นี้ ไปหาซื้อที่บนเกาะๆหนึ่ง แล้วอาจจะสร้างรีสอร์ทเล็กๆก้อเป็นได้ เผื่อเวลาผมอยากไปพักผ่อนที่เกาะนั้นบ้าง แต่ผมว่า การจะสร้างรีสอร์ทนั้น ต้องใช้เวลา และศึกษาข้อมูลมาให้ดีก่อน ซึ่งผมก้อคิดว่า ถ้าผมจะทำจริงๆ ผมควรจะปรึกษาคนที่รู้เรื่องทางนี้จริงๆ

   ผมใช้เวลา 2-3 วัน ที่จะพักผ่อนอยู่คนเดียวเงียบๆ ที่บ้านริมน้ำ หลังจากนั้น ผมก้อกลับไปที่ร้านอาหาร เพือ่ไปดูร้านบ้าง หลังจากที่ไม่ได้ไปนานเกือบเดือน พอผมไปถึงร้าน ทุกๆคนก้อดีใจมากที่เห้นหน้าผม แล้วก้อบ่นกันใหญ่ว่าผมทิ้งร้านไว้ให้พวกเค้าต้องรับชะตากรรม เนื่องจากว่า ช่วงที่ผมไม่อยู่นี่ มีลูกค้าข้ามาอุดหนุนเยอะมาก และทุกคนที่ร้านนั่นก้อเหนือ่ยกับการทำงานเหมือนๆกันทุกคน แต่ผมรู้สึกว่า พวกเค้ามีความสุขที่ได้ทำอย่างนั้น แม่ผมเองก้อเช่นกัน บ่นใหญ่เลยว่าเหนื่อยอย่างนั้นอย่างนี้ และบอกว่าจะขอค่าแรงผมเพิ่ม ( แต่ผมรู้ว่าแม่ผมพูดเล่น เพราะว่า เรื่องเงินนี่ ผมให้แม่เค้าจัดการให้หมดเลย แต่ส่วนมากแม่ก้อจะโอนเงินเข้าบัญชีผม แต่ถ้าเกิดว่า ถ้าแม่ของผมเค้าจะใช้เงินเท่าไหร่ ก้อย่อมได้อยู่แล้ว ) เป็นเรื่องคุยสนุกๆ ขำๆกันไป ผมเองก้อดีใจที่ได้กลับมาที่ร้านอีก เพราะว่าร้านอาหารนี่ คือสิ่งที่ผมฝันไว้ว่าอยากจะมีตั้งแต่เด็กๆเลย ผมมีความสุขทุกครั้ง เวลาที่ได้มาร้านนี้ และยิ่งเวลาทีผ่มเห็นลูกค้าเข้ามาอุดหนุนที่ร้านเยอะๆ ผมก้อยิ่งปลื้มใจนักที่มีคนชอบร้านของผมเช่นกัน

    แล้ววันนึง ดิวก้อโทรมาหาผม

“ สวัสดี อี้เหรอ ว่างคุยหรือเปล่า “ ดิวถามน้ำเสียงปกติ จนน่าตกใจ

[jokirito]

    กลับมาแว้ววววววววว  คิดถุงๆ

[nawaratanachart]

เย้ๆๆๆๆๆๆ

กลับมาต่อแล้ว

มาต่ออีกไวไวนะค้าฟผม

เป็นกำลังใจให้ค้าฟฟฟฟฟฟ

สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ค้าฟฟฟฟฟฟฟฟ

[Loidelohm]

ดิว.....ดิ่ว.....ดิ้ว.....ดิ๊ว.....ดิ๋ว
ดิวมาแย้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เย้    เย้
ดิวมาเลยยยยยยยยยยยยยยยย
มาแซะอี้หน่อย
อี้ว่างหลายวันแย้วววววววววววว
มาเซาะร่องหน่อยจิ๊
                

[Alexie333]

^


^


^


^


^


^


รีบน


เอ่ออออออออออออออออออ................



แบบว่าคอมเม้นต์ม่ะออกเลย


จะหื่นปายหนายยยยยยยยยย




เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกก




 

[SOBANG✖]

ขให้เปงดิวได้ไหม พระเอกขอให้เปนดิวเหอะน้า
เพราะถ้าไม่ใช่ดิว เค้าคงเศร้า น่าดู 

[Alexie333]

 



 



 




    แล้ววันนึง ดิวก้อโทรมาหาผม

“ สวัสดี อี้เหรอ ว่างคุยหรือเปล่า “ ดิวถามน้ำเสียงปกติ จนน่าตกใจ

“ ก้อว่างน่ะ ดิวมีอะไรเหรอ “

“ อาทิตย์หน้า คุณอลันจะมาถึงเมืองไทยแล้วน่ะ อี้จำได้ใช่ไหมว่า อี้รับปากกับดิวว่าจะรับหน้าที่ดูแลพวกเค้า “

“ อ้ออออ จำได้สิ แล้วอี้ก้อคิดว่าอี้ว่างพอจะทำได้เหมือนกัน “

“ อืม ดีแล้ว ยังไงก้อเตรียมตัวไว้หน่อยแล้วกัน อาจจะมีอะไรมากกว่านั้น ดิวเองก้อไม่อยากให้มันผิดพลาด “

“ ได้เลยดิว ไม่มีปัญหาหรอก อี้จะพยายามทำให้ดีที่สุด “

“ โอเค งั้นแค่นี้น่ะ “ ดิวพูดจบทำท่าจะวางสาย จนผมต้องรีบพูดขึ้นมา

“ เดี๋ยวก่อนสิดิวอย่าเพิ่งวาง นี่ดิวโทรมาคุยแค่นี้เหรอ อย่าบอกน่ะว่า ดิวยังเคืองอี้อยู่ อี้อธิบายเรื่องทุกอย่างได้น่ะดิว “ ผมพยายามที่จะง้อดิวดูอีกที เผื่อเค้าจะฟังผมบ้าง

“ อ๋อ ไม่หรอก ดิวไม่ได้เคืองอี้เลย ครั้งนั้นดิวเครียดกับเรื่องงานมากไปหน่อยอ่ะ เลยหงุดหงิดใส่อี้ไป ดิวต้องขอโทษด้วยน่ะ “ น้ำเสียงดิวดูอ่อนลง เหมือนคนรู้สึกผิด ผมเองก้อดีใจนัก ที่เค้าไม่ได้โกรธผมแล้ว

“ จริงๆเหรอ ดิวไม่งอนอี้แล้วใช่ไหม งั้นๆ วันไหนเราว่างตรงกัน เราไปทานอาหารกันไหมดิว อี้อยากเจอดิวอ่ะ “ ผมพูดอย่างกระตือรือร้น เพราะว่าผมเองก้ออยากเจอเค้าจริงๆ ผมห่างกับเค้ามาเป็นเดือนแล้วก้อว่าได้

“ ดิวไม่แน่ใจน่ะอี้ เพราะว่าดิวเองก้องานล้นมือมาตลอด ถ้าดิวว่าง ดิวจะโทรหาน่ะ ไม่ก้อ เราก้อเจอกันตอนคุณอลันมาเลยแล้วกัน ตอนนี้ดิวต้องขอตัวก่อนน่ะ เพราะว่าดิวต้องไปหาลูกค้า ไว้ดิวจะโทรหาน่ะครับ บาย “

    จากนั้นดิวก้อวางสายไป แม้ว่าเราจะคุยกันมามกาก้อตาม แต่อย่างน้อยๆ ผมก้อรู้แล้วว่า ดิวเค้าไมได้โกรธเคืองผม อย่างที่ผมเข้าใจแล้ว มันทำให้ผมรู้สึกโล่งใจไม่น้อย เลยทำให้ผมมีกำลังใจทำงานต่อไป อิอิ ผมแทบจะรอวันที่ได้เจอกับดิวไม่ไหวเลย แต่ยังไงๆ ก้อีกไม่กี่วันเอง ช่วงนี้ผมก้อทำงานของผมฆ่าเวลาไป ผมยอมรับว่าผมมีความสุขในการทำงานมากกว่าเดิมอีก ทำไมน๊า

   แล้ววันที่ผมรอคอยก้อมาถึงแล้ว เมื่อวานนี้ ดิวโทรมานัดแนะกับผมเรื่องงาน และก้อบอกรายละเอียดต่างๆว่าผมต้องทำอะไรบ้าง ซึ่งผมก้อจดไว้อย่างดี เพื่อไม่ให้ผิดพลาด แต่ผมว่า งานนี้ไม่ยากนักหรอก หน้าที่ของผมก้อแค่พากลุ่มของคุณอลัน ไปในสถานที่ต่างๆ เพื่อสัมนา และอาจจะมีบ้าง ที่ต้องพาพวกเค้าไปรีแลกซ์ หรือเที่ยวอะไรบ้าง ซึ่งผมก้อถนัดเรื่องนี้อยู่ พอถึงวันนั้น ผมก้อไปรับพวกเค้าที่สนามบินจากนั้นผมก้อพาไปโรงแรมที่ผมได้จองไว้แล้ว

[broke-back]

“ จริงๆเหรอ ดิวไม่งอนอี้แล้วใช่ไหม.......เราไปทานอาหารกันไหมดิว อี้อยากเจอดิวอ่ะ “
“ ดิวไม่แน่ใจน่ะอี้ ..... ถ้าดิวว่าง ดิวจะโทรหาน่ะ ...... ตอนนี้ดิวต้องขอตัวก่อนน่ะ ....... ไว้ดิวจะโทรหาน่ะครับ บาย “

 จากนั้นดิวก้อวางสายไป

อ่านตอนก่อนหน้านี้ถึงตอนล่าสุด ผมว่าดิวน่าจะเปลี่ยนไปแล้วนะ
อารมณ์  ความรู้สึก คำพูด การกระทำ.....ไม่เหมือนเดิม
อาการเหนื่อยจากการทำงาน ไม่น่าจะเป็นข้ออ้างที่ใช้ได้กับความรักครับ
นอกซะจาก.....ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป  นี่ล่ะครับอุปสรรคตัวจริงของความรัก

  ยุ่งอยู่กับงาน เลยไม่ได้แวะเข้ามาเยี่ยมเยียน Alexie333 หลายวันเลยครับ ---- แต่ความรู้สึกยังเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนครับ