ตอนที่ 1...ในวันที่ผมเจอมัน... ผมนั่งมองรูปถ่ายที่สอดอยู่ในอัลบั้มเล่มใหญ่...อัลบั้มที่ค่อนข้างเก่าและเยินเพราะถูกเปิดซ้ำไปมาจนนับครั้งไม่ถ้วน
หน้าแรกของอัลบั้ม...ไอ้ต้า...
ตอนนั้นมันหน้าเด็กกว่าตอนนี้ซะอีก อย่างกับนักเรียนม.ปลาย...อ๊ะ แต่ตอนนั้นมันก็เพิ่งผ่านม.ปลายมาได้ไม่นานเองนี่นา
....
...
..
อากาศในเดือนมิถุนาร้อนตับแทบแล่บ ยิ่งผมที่เพิ่งย้ายบ้านมาจากอังกฤษด้วยแล้วยิ่งสุดทนจริงๆครับ
ใช่ครับ...ตอนนั้นผมเพิ่งย้ายบ้านจากลอนดอนมาอยู่กรุงเทพ
ผมเป็นลูกครึ่งครับ แด๊ดเป็นคนอังกฤษ แม่เป็นคนไทย
ตอนที่ผมกำลังจะขึ้นม.1 อยู่ๆแด๊ดก็ต้องย้ายที่ทำงานไปที่ลอนดอน แม่เห็นดีเห็นงาม เซ็นใบหย่าให้อย่างรวดเร็วทั้งๆที่แด๊ดไม่ได้ร้องขอ
พวกท่านไม่ได้ทะเลาะอะไรกันหรอกครับ แค่...แม่เคยบอกกับผมไว้ตอนนั้น ว่าเพราะรัก...ถึงยอมปล่อยแด๊ดไป...แม่ไม่ผูกมัด ไม่มีพันธะอะไร ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับแด๊ด...ว่าจะไปแต่งงานใหม่กับคนเชื้อชาติเดียวกัน หรือจะยังมั่นคงในรักต่อไป
สิ่งที่แด๊ดตอบกลับมา กลับทำให้ใบจดทะเบียนสมรสหรือใบหย่าไร้ความหมายไปในพริบตา...เพราะแด๊ด...ขอผมไปเลี้ยงดูที่อังกฤษด้วย
แด๊ดบอกว่า ผมจะเป็นสิ่งเตือนใจให้คิดถึงแม่อยู่ตลอดเวลา ผม...คือเด็กที่เกิดจากความรักของแด๊ดกับแม่ และผม...สำคัญยิ่งกว่าการที่มีหรือไม่มีไอ้กระดาษบ้าๆพวกนั้นหลายเท่า
จนหกปีให้หลัง แด๊ดก็ยังพิสูจน์ความมั่นคงเอาไว้ได้ และ...แม่...ก็ยังรักแด๊ดอยู่
สองคนที่รักกัน ควรจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน และแด๊ดก็กำลังจะกลับมาหาแม่...จะเสียก็แต่...
รถคว่ำ...ก่อนวันเดินทางเพียงแค่วันเดียว
ผมไปรับศพแด๊ด จัดพิธี จัดการเรื่องกฏหมายจนเสร็จสิ้น...ทำให้กำหนดกลับบ้านเลื่อนไปถึงหนึ่งเดือน
แม่ไม่เคยมาหาแด๊ดที่อังกฤษเลย และแด๊ดก็ไม่เคยไปหาแม่ที่ไทย มีแต่ผม...ที่เทียวไปเทียวมาคอยเยี่ยมทั้งสองฝ่าย
หลังจากแด๊ดเสียสองวัน...เป็นวันที่แม่ได้ไปหาแด๊ดเป็นครั้งแรก...ในสภาพน้ำตาท่วมหน้า ผมกอดแม่ไว้แน่น ในตอนนั้นถึงได้เพิ่งรู้ตัว...ว่าแม่...ตัวเล็กแค่นี้เอง
เราสองแม่ลูกเดินทางกลับกรุงเทพ ผมสอบเทียบชั้น เข้าเรียนในมหาลัยแห่งหนึ่ง
ชีวิตใหม่ๆ ภาษาไทยที่ไม่ค่อยได้ใช้ เพื่อนๆที่มองผมแปลกๆเพียงเพราะว่าผมมีสีผมกับสีตาไม่เหมือนพวกเค้า สร้างความเครียดให้ผมได้เยอะทีเดียว
“ครับ แม่...อืม...ไม่มีอะไรหรอก...ก็เลิกแล้ว กำลังจะกลับ” ผมพูดลงโทรศัพท์มือถือ อีกมือก็ล้วงกุญแจรถในกระเป๋ากางเกง
“ทำไมกลับเร็วนักล่ะธี ช่วงนี้รับน้องไม่ใช่เหรอ” เสียงของแม่ผ่านเข้าหู ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ว่าเป็นห่วง
“ก็...วันนี้รับไปแล้ว เลิกแล้ว” ที่จริงยังไม่เลิกหรอกครับ แต่ผมไม่อยากอยู่ซ้อมร้องเพลงอะไรก็ไม่รู้ ร้องก็ยาก ไม่เข้าใจความหมาย แถมไม่เพราะอีกต่างหาก
“งั้น...ขับรถระวังหน่อยนะ” แม่ตอบกลับมาหลังจากที่เงียบไปนาน...คงจะรู้ว่าผมโกหกล่ะครับ แต่บางอย่าง...รู้แต่แกล้งไม่รู้ซะคงจะดีกว่า ซึ่งแม่ก็ทำอย่างนั้น...
ผมรับคำก่อนจะกดวางสายไป ควานหากุญแจไม่เจอสักที จนสุดท้ายค่อยนึกได้ว่าใส่ไว้ที่กระเป๋าอีกข้างหนึ่ง...เบลอจริงๆครับ
ควักกุญแจออกมาได้แล้ว กำลังจะไขรถ แต่ก็เบ๊อะซ้ำสองเพราะลืมไปว่าพวงมาลัยอยู่ด้านขวา ก็เลยต้องเดินอ้อมไปอีกทาง
“เฮ้ย!” อะไรซักอย่างเตะป้าบเข้าที่ขาด้านหลังของผม พร้อมกับเสียงเรียกตามมา “จะออกรถก็ออกซักทีดิวะ แม่งเกะกะฉิบหาย”
ผมหันกลับไป กำลังจะด่า...คนไม่รู้จักกันใครเค้าทักกันอย่างนี้วะ
แต่ปากที่อ้าออกก็ต้องหุบลง...ด้วยสภาพของคนตรงหน้า
...ไอ้คนนั้น...มันนั่งอยู่ตรงฟุตบาธ ข้างๆประตูรถของผม และสภาพของมัน...เปรอะเปื้อนคราบดินเต็มไปหมด
เสื้อนักศึกษาสีขาววิ้งทำให้เดาได้ว่าคงเป็นนักศึกษาใหม่เหมือนผม มีรอยฝุ่นสีดำเป็นปื้นๆ เหมือนกับใบหน้าของมัน ที่มอมแมมไปหมด ตรงข้อศอกด้านหนึ่งของมันมีเลือดออกซึมๆด้วยครับ
เดาจากนิสัยอย่างนี้...สงสัยไปฟัดกับใครมาซะล่ะมั้ง...
ด้วยความที่คิดอย่างนั้น ผมเลยหันหลังกลับ เปิดประตูรถและขับออกไปโดยไม่สนใจมันอีกต่อไป
ว่าจะทำเป็นไม่สนใจแล้วนะครับ แต่ทำไมก็ไม่รู้ สายตากลับเฝ้ามองผ่านทางกระจกส่องหลังซะอย่างนั้น
ไอ้คนนั้นมันลุกขึ้นจากที่ที่มันนั่ง เดินมาก้มๆอยู่ตรงที่จอดเดิมของผม...มันดูอะไรของมันวะ? ด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมก็เลยหยุดรถอยู่ตรงนั้น
ไอ้คนคนนั้นปลุกปล้ำกับอะไรซักอย่าง ส่งเสียงโวยวายอยู่คนเดียว จนสุดท้ายผมก็เห็นได้ถนัดครับ
มันยืนขึ้นจากที่เดิม ในอ้อมกอดของมันมีลูกหมาดิ้นขลุกขลักอยู่ ขาหน้าเล็กๆปัดแก้มจนเป็นรอยดำเพิ่มขึ้นอีกปื้น มันก็ไม่ยอมปล่อยครับ มองๆไปถึงได้เห็นชัดถนัดขึ้น...ลูกหมาตัวนั้น...น่าจะบาดเจ็บอยู่
ผมเดินลงจากรถ ยืนมองมันซักพัก ได้ยินเสียงมันพูดกับหมา
“อยู่เฉยๆดิวะ จะพาไปหาหมอ แม่ง! ดิ้นฉิบ”
ท่าทางบ่นมันดูน่าขำดีครับ บ่นไม่หยุดแต่ก็ไม่ยอมปล่อย มันพาเดินไปทางที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ พอถึงที่ก็หย่อนไอ้ลูกหมาลงไปในตระกร้าหน้ารถ ท่าทางขลุกขลักน่าดู เพราะลูกหมาตัวนั้นทำท่าจะกระโจนออกมาตลอด ขืนขับออกไปทั้งอย่างนี้ ไม่มันก็ลูกหมาล่ะครับ ที่จะต้องตายอย่างหมาข้างถนน
ผมเดินกลับไปที่รถ ขับอ้อมไปจอดอยู่ใกล้ๆมอ’ไซค์ของมันแล้วเลื่อนกระจกลง
“เฮ้ย!”
มันหันมาตามเสียงเรียก ตะโกนซะดัง “วอนตีนแล้วมึง ใครเค้าเรียกคนไม่รู้จักว่าเฮ้ยวะ แม่ง!” แล้วก็กลับไปปล้ำกับหมาของมันแทน
…ไอ้เตี้ยเอ๊ย! ด่าไม่ดูตัวเองเลย...กลับมานั่งคิดถึงตอนนั้นก็ตลกดีครับ...มันก็เป็นอย่างนี้แหละ ทุกคนผิดไปหมด...ถ้าไม่ตรงใจมัน...
“เฮ้ย!” มันยังทำเป็นไม่สนใจ จนผมชักฉุน ก็เลยเดินลงจากรถไปคว้าต้นแขนมันเอาไว้ แขนมันเล็กนิดเดียวเองครับ มันสูงน้อยกว่าผมซักสิบเซ็นต์ได้มั้ง แต่ตัวมันบางกว่าเลยดูเหมือนตัวกะเปี๊ยกเดียว
“อะไรวะ!” มันหันกลับมาตวาดใส่ผม
“ขึ้นรถมา จะไปไหนเดี๋ยวพาไปส่ง” ไม่รู้ทำไมผมถึงชวนมันครับ ไม่รู้จักกันซะหน่อย แถมตัวมันยังเปื้อนไปหมดอย่างนี้ รถผมคงไม่วายเปื้อนตามไปด้วย แต่พอรู้สึกตัวผมก็ลากมันขึ้นมานั่งคู่กันซะแล้ว
ไอ้นั่นมันลงทุนเหมือนกันครับ มันคงกลัวรถผมเปื้อนเลยปัดๆตบๆตูดตัวเองใหญ่ หลังจากนั้นก็ถอดเสื้อนักศึกษาตัวเองออกแล้วห่อลูกหมาเอาไว้ ตัวมันเองเหลือเสื้อกล้ามสีขาวอยู่ข้างในครับ พอมันถอดออกมาเท่านั้นล่ะ ถึงค่อยได้เห็น...โคตรขาวเลยครับ ผิวมันขาวผ่องตัดกับคราบดำๆที่เคลือบผิวมันอยู่ข้างนอกเลย ผมยอมรับนะว่าอยู่อังกฤษมานาน เห็นแต่คนผิวขาว เลยไม่ค่อยจะได้สนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ แต่ผิวของไอ้คนนี้มันขาวคนละแบบกับพวกฝรั่งครับ...มันขาวแบบอมชมพูผ่องๆ อืม...อธิบายไม่ถูกแฮะ รู้แต่ว่า...น่ามอง
มันนั่งมองซ้ายมองขวาสำรวจรถผมใหญ่
“ไปที่ไหน?” ผมถามมัน
“ไม่รู้เหมือนกัน ที่ที่มีหมอหมาน่ะ รู้จักบ้างเปล่าวะ?”
ผมก็ยังไม่ค่อยรู้จักที่ทางดีหรอกครับ ก็เพิ่งย้ายมานี่นา ก็เลยพามันไปคลีนิกสัตวแพทย์แถวบ้านผมแทน
ได้ยินมันบอกอาการกับหมอแล้วค่อยรู้ครับ มันเป็นคนขี่มอ’ไซค์ชนลูกหมาตัวนั้นเอง พอจะจับมาหาหมอ ลูกหมามันคงกลัวจัดครับ เลยวิ่งเข้าไปหลบอยู่ใต้ท้องรถผม มันก็คงปลุกปล้ำอยู่นานพอสมควรแล้วล่ะ ถึงได้รีบไล่ให้ผมออกรถไป...กลับมานั่งนึกดู ผมว่าไอ้นี่มันต้องมีปัญหาในการสื่อสารแหงๆ จะพูดอะไรจะเอาอะไรก็ไม่รู้จักบอกให้มันชัดๆ ต้องมานั่งแสดงท่าทางกร่างๆข่มชาวบ้านชาวช่องเขาอย่างนั้น
พอหมอพาเข้าไปในห้องรักษา ตรวจร่างกายดูก็บอกว่าไม่เป็นอะไรมากครับ แค่มีแผลนิดหน่อย หมอเลยทำแผลให้แล้วก็ฉีดยาพิษสุนัขบ้ากับยาอื่นๆแถมให้ด้วย
“ขอบใจ...” อย่างน้อยมันก็มีมารยาทขอบคุณผมล่ะนะครับ “...ธี”
ผมแปลกใจ “รู้จักเราด้วย?”
มันลูบขนลูกหมาเล่น หลังจากนั้นก็เอามือดำปี๋มามองแล้วเบะปาก “ของแปลกของคณะ จะไม่รู้จักได้ไง”
ผมถึงได้รู้ว่าเราเรียนอยู่คณะเดียวกัน...แต่ผมไม่ชอบคำว่าของแปลกเลย
มันยังว่าต่อไม่ยอมหยุดครับ มีการดัดเสียงสูงๆหงุงหงิงบวกกับโยกหัวเข้าจังหวะด้วย “ธีไงเธอ คนอะไรล๊อหล่อ ตางี้น้ำตาลสวยเชียว ส่วนผมก็สีแปลกๆน่าลูบดี ว้ายยย”
กวนตีนนี่หว่า ไอ้นี่...ผมเดินหันหลังออกจากคลีนิกไป พอมันจ่ายค่ารักษาเสร็จก็วิ่งเปิดประตูตามออกมา
“เฮ้ย! โกรธเหรอวะ? ล้อเล่นน่าล้อเล่น” มีการเอามือเปื้อนๆมาตบบ่าผมแปะๆอีกครับ เท่านั้นไม่พอ ยังจับขาลูกหมาป้ายปึ้ดเขากับแขนผมอีกต่างหาก
“ขอโทษนะๆ” ไอ้นี่มันขี้อายครับ ขนาดจะขอโทษตรงๆยังไม่กล้าเลย ต้องทำเป็นดัดเสียงขอโทษผ่านลูกหมาซะอย่างนั้น...แต่เสียงดัดแหลมๆของมันฟังแล้วตลกดีครับ ก็เลยหลุดยิ้มออกมาได้
“แอ๊ะ แอ๊~ ยิ้มออกแล้วเว้ย! แค่นี้ก็ยิ้มออก...ชอบเค้าอยู่ก็ไม่บอก” ไม่วายเอาขาเล็กๆนั่นมาทำท่าจะแปะลงบนหน้าผมอีก เล่นเอาต้องหลบซะวุ่นวาย สุดท้ายผมเลยยึดไอ้ลูกหมามาอุ้มไว้เอง แล้วก็เอาฝ่าเท้านั่นไล่แปะไปบนหน้าเลอะๆของมันแทน ไอ้นี่มันไม่หลบ แถมยังหัวเราะร่าอีกครับ
พอเล่นจนชักจะรู้สึกว่าเป็นเป้าสายตาประชาชีแล้ว ก็เลยพามันเดินกลับไปที่จอดรถ
“กูชื่อต้า” ระหว่างขับรถ มันแนะนำผมอย่างนี้
“Guitar น่ะเหรอ?” ตอนนั้นสำเนียงผมยังขึ้นจมูกแปล่งๆอยู่เลยครับ คงเป็นอีกเหตุผลที่เวลาคุยกับคนอื่นแล้วถูกมองแปลกๆ สุดท้ายก็เลยขี้เกียจคุยไปเอง
“โนวๆ” ไอ้นี่มีล้อเลียน “ต้าภาษาจีน แปลว่าใหญ่ รู้จักมั้ย บิ๊กน่ะ โอเค้?”
ไอ้นี่กวนตีนได้อีก ผมเลิกคิ้วขึ้น รถกระตุกเล็กน้อยยามที่มีมอเตอร์ไซค์ปาดหน้า “มีน้องชายด้วย?” มันตอบอือๆแบบขอไปที
“แล้วธีล่ะ ชื่อจริง?”
“ธเรศ…แปลว่ายิ่งใหญ่ ส่วนธีก็ t-e-a แปลว่าน้ำชา” ผมแอบเน้นคำว่ายิ่งครับ ก็ชื่อมันแปลว่าใหญ่ แต่ของผมมัน ‘ยิ่ง’ใหญ่...ทับถมมัน สะใจดี หึๆ ส่วนชื่อเล่นผมแด๊ดตั้งให้ครับ เพราะแด๊ดชอบดื่มน้ำชา
ไอ้ต้าเหมือนจะไม่ได้สนใจ หันไปมองวิวรถเข็นขายของยาวเป็นพรืดข้างทางแทน
“ว่าแต่...ลูกหมา...จะเอาไง” ผมหาเรื่องคุย
“นั่นดิ” ไอ้นี่ทำอะไรไม่มีแผนเลย เสียงมันหงอยๆครับ “สงสัยต้องเอากลับไปปล่อยที่เดิมแฮะ กูอยู่หอ คงเลี้ยงไม่ได้...ไอ้นี่น่ะ ท่าทางแม่มันจะไม่อยู่แล้ว ไม่งั้นคงไม่ออกมาเดินเพ่นพ่านตัวเดียวทั้งๆที่ตัวเล็กแค่นี้ แถมยังผอมกะหร่องอีก เฮ้อ...ไม่รู้ปล่อยไปแล้วจะเป็นไงนะ”
สุดท้ายผมเลยต้องยอมครับ “เอาไปไว้บ้านเราก็ได้”
แค่นั้นล่ะ มันยิ้มกว้างเลย... “ขอบใจนะ”
ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรมากครับ คิดแค่ว่าเวลาไอ้ต้ายิ้มมัน...น่ามองดี
เราช่วยกันตั้งชื่อให้ไอ้ลูกหมา เถียงกันไปมาไม่จบ ชื่อนั้นไม่ดี ชื่อนี้ไม่เท่ห์ สุดท้ายเลยจอดรถ หย่อนต้าลงร้านหนังสือ ซื้อพจนานุกรมมาหนึ่งเล่ม
“...เป้ง... เอาชื่อนี้ละกัน แปลว่าใหญ่ กูใหญ่ มึงใหญ่ ไอ้หมาน่อยมันก็ใหญ่ได้” ไอ้ต้าว่าพลางหัวเราะฮ่าๆๆ สุดท้ายเลยยุติความขัดแย้งได้ซะที...เพราะผมก็ชอบชื่อนี้เหมือนกันครับ กร่างดี
ผมขับรถพามันไปร้านขายสัตว์เลี้ยง ซื้อแชมพูหมา ถ้วยอาหาร สายจูง แล้วก็ของอีกหลายอย่าง จ้างร้านให้อาบน้ำให้ จนสุดท้ายก็ได้ไอ้เป้ง หมาน้อยขนขาวที่ค่อยดูมีสกุลรุนชาติขึ้นหน่อยมาตัวหนึ่ง
ผมกำลังจะอุ้ม ไอ้ต้าก็คว้าแย่งไป “ห้ามอุ้มเว้ย เดี๋ยวขนขาวๆเปื้อนฝุ่นจากเสื้อมึง”
มันว่าโดยไม่ดูตัวเองเลยครับ ว่ามันเละยิ่งกว่าผมอีก ผมแย่งไอ้เป้งไปอุ้มเอาไว้แล้วก็ลากมันเข้าคลีนิกแถวนั้นเพื่อทำแผล ตอนที่รู้ว่าต้องฉีดวัคซีนพิษสุนัขบ้าด้วยมันโวยวายใหญ่
“ไม่เอา! ไม่ฉีด!”
ผมต้องอุ้มไอ้เป้งไว้ เข้าคลีนิกไม่ได้ เลยได้แต่เปิดประตูกระจกแล้วยื่นหน้าเข้าไป
“ไอ้เป้งมันยังฉีดไปตั้งสองเข็มเลยนะเว้ย มันไม่ร้องสักเอะ...มึงยอมแพ้หมาเหรอวะ?”
พอมันได้ยินอย่างนี้เท่านั้น มันก็ทำปากเบ้ ถลึงตาโตแล้วเดินกระแทกเท้าไปนั่งตรงที่ฉีดยา...ทำให้ผมได้รู้จักมันเพิ่มเติมครับ ว่ามันเป็นพวกไม่ยอมแพ้ใครซะด้วย ฮะๆ
หลังจากฉีดยาจนเสร็จเรียบร้อย เราก็นั่งลงที่ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางร้านหนึ่ง...ผมค่อนข้างตื่นเต้นอยู่นะครับ ไม่ได้นั่งกินข้างถนนมาตั้งหลายปีแล้ว
“นี่ๆๆ ใส่ไปเยอะๆ กินเผ็ดๆจะได้ดูแมนๆ” ระหว่างที่กำลังนั่งสงสัยว่า กินเผ็ดแล้วดูเป็นมนุษย์ตรงไหน? ไอ้ต้าก็โปะพริกลงมาจนน้ำก๋วยเตี๋ยวกลายเป็นสีแดงไปแล้ว เล่นซะผมน้ำตาไหลพราก สูดปากไม่หยุด ในขณะที่มันนั่งกินไปหัวเราะเอิ๊กไป และในชามของมัน...น้ำใสปิ๊ง
“ทำไมของมึงมันใสวะ!” ผมประท้วง
“ก็ไอ้เป้งมันยังเด็ก กินเผ็ดไม่ได้” มันว่าพลางกัดลูกชิ้นป้อนไอ้เป้ง พอเห็นผมทำตาเขียวใส่มันก็หัวเราะใหญ่
กินกันจนดึก คุยกับมันไปเรื่อย เถียงบ้างหัวเราะบ้าง สนุกซะจนลืมสายตาคนรอบข้างที่มองมาอย่างแปลกๆ...ก็น่าแปลกนะครับ ไอ้ไทยหนึ่งลูกครึ่งหนึ่ง เนื้อตัวมอมแมมเสื้อผ้าเละเทะ กับลูกหมาขนขาวปิ๊งๆอีกหนึ่ง นั่งกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางหน้าดำหน้าแดงอย่างนี้น่ะ
แต่ความรู้สึกเบื่อหน่ายไม่อยากเจอใครมันเบาบางลงแล้ว
...กลับคิดแต่ว่า...มีเพื่อนคุยนี่มันก็ดีเหมือนกันแฮะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
เรื่องจะออกมาอารมณ์ไหนยังบอกไม่ได้นะคะ ขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจของผู้แต่ง
ภาคนี้อาจจะอัพไม่สม่ำเสมอ เพราะงานค่อนข้างเยอะอยู่ แต่จะพยายามไม่ทิ้งห่างค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ
หัวข้อ: รัก...ทำนายไม่ได้ ภาค 1+2 (END) ตอนแถมเล็กๆน้อยๆเอาฮา (P41 21/7/56) (อ่าน 394483 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก