...ความลับ...ว่ากันว่าคนรักกันไม่ควรมีความลับต่อกัน ผมเห็นด้วยนะครับ...แต่ถ้าเปิดเผยความลับนั้นออกมาแล้วมันทำให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนเปลี่ยนไปล่ะ?
หยดน้ำอุ่นร้อนหยดลงบนหน้าอกผมหยดแล้วหยดเล่า ไอ้เปี๊ยกใช้สองมือผลักหน้าอกผมออกห่างจากตัว ริมฝีปากของมันเม้มแน่นกลั้นเสียงสะอื้น ใบหน้าแดงก่ำของมันเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตามันหรี่ปรือ
มันพยายามผลักตัวเองออกห่างจากผม
ในขณะที่ผมดึงมันเข้ามาหาตัว ให้ร่างกายเราสนิทแนบแน่น
หยาดเหงื่อชะโลมผิวสีชมพูของไอ้เปี๊ยกให้เปียกชุ่มจนเป็นมันเลื่อม มันร้องครางเสียงต่ำ
อุ้งมือของผมกอบกุมส่วนอ่อนไหวของมันเอาไว้ ขยับขึ้นลงตามจังหวะการขยับตัวของเรา นิ้วโป้งเค้นคลึงส่วนปลายที่เปียกชุ่มหนักๆ ไล้วนไปมาจนไอ้เปี๊ยกตัวสั่นสะท้าน มันแหงนหน้าสะบัดหัวไปมาด้วยความเสียวซ่าน เส้นผมที่เกาะเหงื่อติดแน่นกับแก้มแดงปลั่งของมัน ดวงตามันหลับแน่น ริมฝีปากเผยอออก แอ่นหลังเกร็งกระตุก ปลดปล่อยออกมาก่อนจะล้มฟุบลงบนตัวผม
ช่องทางมันบีบรัดเป็นจังหวะ แน่นซะจนปวดตุ้บพอๆกับเสียวจนแทบทนไม่ไหว
มันหมดแรงข้าวต้ม แต่ผมยังไม่ถึงฝั่ง เป็นธุระให้ต้องออกแรงยกตัวมันขึ้น แล้วก็ปล่อยให้ร่างกายมันตกลงมาตามแรงโน้มถ่วง ไอ้เปี๊ยกครางอือ แขนขาหมดแรงจะยันตัวเองเอาไว้ แรงไถลจึงรุนแรงกว่าที่ควรจะเป็น
เข้า ออก เข้า ออก
ความร้อนของภายในสลับกับความเย็นของภายนอก รู้สึกดีจนบอกไม่ถูก
ผมปลดปล่อยในตัวมัน ให้ความรัดรึงของมันบีบเค้นความรักทุกหยดของผมเอาไว้ข้างใน
ผมหอบ มันหอบ
ไอ้เปี๊ยกไล้ฝ่ามือลูบหลังที่นั่งพิงหมอนจนเปียกไปหมดของผม ในขณะที่ผมก็ลูบไล้ไปตามแนวกระดูกสันหลังของมัน...จดจำทุกส่วนสัดในร่างกายของมันเอาไว้
เสียงแอร์ทำงานเบาๆราวกับจะกล่อมเราสองคนให้หลับไป
“รู้รึเปล่า...ว่ารักมาก...” ผมซุกปากลงกับลาดไหล่ของมัน ดูดดุนจนเกิดรอยแดงเต็มไปหมด
“อืม...” มันเงยหน้าขึ้นรับจูบจากผม ลิ้นของเราแตะกัน มันหนี ผมไล่ตาม เมื่อจับได้ก็กลั่นแกล้งเคล้นคลึง ลิ้มชิมรสจนเกิดเสียงดัง ไอ้เปี๊ยกคงอายจัด ถึงได้หันหน้าหนีไป เปิดโอกาสให้ได้เลียจุดอ่อนที่หลังหูของมัน...ช่องทางมันกระตุกด้วยความตกใจ
“ซี้ด...ต้า...อีกครั้งนะ...” ผมขอร้องมัน ไอ้น้องชายที่เพิ่งปลดปล่อยไปไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนนุ่มลง กลับแข็งมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
มันพยายามยกตัวออกจากส่วนล่างของผม แต่ผมชันเข่าหนีบเอวมันเอาไว้ก่อน
“ปล่อย...อือ...” มันร้องคราง พยายามยันเข่าจะดึงให้ตัวผมหลุดออกจากตัวมัน
ผมแอ่นสะโพกกระทุ้งตามมันขึ้นไป สองมือเอื้อมจับบ่ามันเอาไว้แล้วกดลงมา มันหวีดร้องเสียงดัง
ขึ้น...ลง...ขึ้น...ลง... เป็นการเริ่มต้นใหม่อีกรอบหนึ่ง
“อ๊า...พ...พอ...” ปากมันร้องพอ แต่เอวของมันก็เริ่มขยับรับประสาน
ห่างเหินมาสี่เดือน เป็นเวลานานทีเดียว...นานพอจะทำให้ความรู้สึกคุ้นเคยกลับมาเป็นความตื่นเต้นเร้าใจ...ราวกับไม่เคยใช้งานมาก่อน...
ร้อนจัด คับแน่น และดึงดูดให้บ้าคลั่ง
ผมคว้าท้ายทอยมัน กดลงมาให้รับจูบตะกรุมตะกราม
จะว่าไอ้เปี๊ยกกินเก่ง ผมก็กินเก่งเหมือนกันล่ะครับ ต่างกันแค่...เราชอบกินคนละอย่างกันเท่านั้นเอง
ร่างกายของมันอ่อนยวบ สิ้นเรียวแรง ซบลงบนหน้าอกของผม
ผมจับตัวมันโยนลงให้นอนหงาย ในขณะที่ตัวเองก็โหมตามมันไป ตัวมันเป็นสีชมพูปลั่งน่ามอง เรียวขาที่พยายามหนีบเข้าของมันทำให้ยิ่งน่ากลั่นแกล้งเข้าไปใหญ่ เสือกตัวเข้าไปแต่ละครั้ง พบแต่ความอุ่นร้อนรัดรึง ลึกลับน่าค้นหา
“ต้า...อา...ต้า...ต้า...” ผมเรียกชื่อมันซ้ำๆอยู่อย่างนั้น...มีความสุขเหลือเกิน...
ผมปลดปล่อย มันปลดปล่อย...
เสียงหอบหายใจดังกลบเสียงแอร์
ไอ้เปี๊ยกนอนซุกอยู่กับอกของผม มันจูบลงบนหน้าอกข้างซ้าย...เป็นวิธีบอกรักผ่านภาษากายของมัน
“เหนื่อยรึเปล่า?” ผมเอานิ้วชี้ม้วนผมชื้นเหงื่อของมันเล่น
“เหนื่อย...แต่ไม่เท่าคืนนั้น...” มันเงยหน้าขึ้นมาจูบริมฝีปากผมเร็วๆ
ผมขมวดคิ้ว... “คืนไหน?”
มันเงยหน้าขึ้นมองตาผม อ้าปากจะพูดแล้วก็หุบ เป็นอย่างนี้อยู่สองสามครั้ง สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมา ท่าทางมันเหมือนตัดสินใจจะพูดอะไรบางอย่างได้
“คืนที่ลบเมสเซจ”
หลังผมเย็นวูบ...ความผิดที่เคยทำ มันกลับมาแล้วครับ...มันรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่...
“พี่ขอโทษ...” ผมจ้องเข้าไปในดวงตามัน ยินดีจะรับการลงโทษทุกอย่างตามแต่มันจะพอใจ...ขอแค่อย่างเดียว...อย่าหนีไปจากผมอีกก็พอ
“ขอโทษทำไม” ไอ้เปี๊ยกทำหน้างง “ผมสิต้องขอโทษ”
“???” ผมคงทำหน้าเง็งจัด มันเลยอึกอักเหมือนไม่แน่ใจ
““ก็คืนนั้น”” เราพูดขึ้นมาพร้อมกันเป็นเสียงเดียว ผมเงียบ มันเงียบ ต่างรอว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร
เมื่อเห็นว่ามันไม่พูดต่อ ผมเลยชิงพูดแทน...ใครจะไปรู้ ว่ามันดันพูดออกมาพร้อมผมอีกครั้ง
““ตอนอาบน้ำ””
อึ้งแดกครับ...อารมณ์นี้มีแต่ความอึ้ง...ก็...ผมลบเมสเซจมันไม่ใช่เหรอ? ยังไงแน่วะ?
มันก็คงอึ้งเหมือนกัน ผมดึงตัวเองออกจากร่างกายมัน เรียกเสียงครางจากมันได้นิดหน่อย ไอ้เปี๊ยกหลับตาเผยอปากอยู่พักหนึ่ง แล้วค่อยๆเลื้อยมาหนุนหมอน นอนตะแคงมองหน้าผม
ผมชี้หน้าอกมัน “เมสเซจเพื่อนต้า...”
มันชี้หน้าอกผม “เมสเซจแฟนเก่าลุง...”
อะไรๆเริ่มกระจ่างขึ้น ผมเดาเรื่องได้รางๆ พอๆกับที่มันก็คงเดาได้เหมือนกัน เรานั่งอึ้งกันพักใหญ่ สุดท้ายก็หัวเราะออกมา
สรุปคืนนั้น ที่ไอ้เปี๊ยกไปเจอซีดีงานแต่งงาน ร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบเป็นแทบตาย ขอให้ผมกอดมัน แถมยังพูดเรื่องแฟนผมอีก เพราะมันดันไปอ่านเมสเซจในมือถือผมเนี่ยนะ...
ผมกอดคอมัน ฟัดแก้มเนียนๆนั่นทีหนึ่ง “ไอ้ตัวร้าย กล้าแอบดูมือถือคนอื่นเหรอ!”
มันเขยิบตัวมานอนทับผมเอาไว้ แล้วเอาหน้าผากโขกกันเบาๆ “ก็เหมือนกันล่ะน่า!”
เราแลกจูบกันหนักหน่วง ไล้มือไปตามร่างกายของกันและกันไม่มีหยุด
ปากเราแยกออกจากกัน จมูกคลอเคลีย
“แล้วเมสเซจมันเขียนว่ายังไง?” ไม่ได้สนใจอะไรมากหรอกครับ แค่อยากรู้ว่าข้อความยังไงทำให้ไอ้เปี๊ยกมันหึงได้ก็เท่านั้นเอง
มันงับจมูกผม “ไม่บอกหรอก...แล้วของผมเขียนว่าอะไร?”
ผมงับจมูกมัน “เรื่องอะไรจะบอก...”
...รักก็เป็นอย่างนี้ล่ะครับ...คิดเอาเองฝ่ายเดียว ทำเอาเองฝ่ายเดียว ต่างคนต่างรัก ต่างคนก็ต่างทำ...มันเลยปั่นป่วนวุ่นวายกันไปหมด...
รักก็เลย...ทำนายไม่ได้...ไงครับ
++++++++++++++++++++++++++++
END
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ตอนที่แล้วนะคะ
ตอนพิเศษมาแบบ one shot scene นะคะ แต่ละตอนคงจะสั้นๆ เก็บรายละเอียดที่ไม่ได้เขียนในเรื่องค่ะ
ส่วนเรื่องของต้อย...น่าจะเรียกว่าเรื่องของธีมากกว่า ขอเวลาตัดสินใจนิดนึงค่ะ
หัวข้อ: รัก...ทำนายไม่ได้ ภาค 1+2 (END) ตอนแถมเล็กๆน้อยๆเอาฮา (P41 21/7/56) (อ่าน 447756 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก