หัวข้อ: รัก...ทำนายไม่ได้ ภาค 1+2 (END) ตอนแถมเล็กๆน้อยๆเอาฮา (P41 21/7/56)

[amito]

กว่าถั่วจะสุกงาก้อไหม้ (ไปหลายรอบแล้ว)

ดีใจที่เข้ามาต่อซะที จะรออ่านตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อค่ะ

[namtaan]

สงสารต้อยจังเลย
สงสารต้าด้วย
แต่จะสงสารธีดีมั้ยเนี่ย มัวแต่งึมงำๆอยู่แบบนี้ อะไรๆมันเลยเป็นแบบที่เห็น

บวก 1 ให้ลูกหมู ขอบคุณนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้จ้า

[nOn†ღ]

ต้าเป็นโสดแล้ว แล้วธีจะเอาน้องต้อยไปไว้ตรงไหนละเนี่ย 


ปล.มาต่อก็ดีใจแล้วค่ะ คุณหมอก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
ยังรอฟังข่าวคราวคุณลูกหมูอยู่นะคะ 

[Markkii~Mewon]

พี่ต้าเป็นโสดแล้ว

หมิวว่างอยู่นะ ๕๕๕๕

แค่วันเดียวแล้วเลิอกก็ยอม กร๊ากๆๆ

รักพี่ต้า คนดีที่หนึ่งเลย คริ คริ

[boboaje]

. . . อุ๊ยย ย ย ย ได้ความแล้วธีเอ๊ย ทำไงดี ต้อยยังนอนไม่ตื่น มะเมีย ก็แว่บ มาหาชุ้ เฮียธีแกไปอยุ่ไหนหว้า  .. เร็วๆ หน่อย

ก็ดีนะคะ ลุ้นจะแย่แล้วอ่ะ . .

[nopkar]

น้องธี คงไม่ทิ้งน้องต้อยน้า

[kun]

คิดถึงจังเลย ใกล้จะมายังหว่าๆๆๆๆๆๆ

[:+vitamin+:]

เป็นอีกคนที่รอค่า
ขอบคุณที่มาต่อนะค้า
งานหนักก็พักผ่อนด้วยนะคะคุณลูกหมู 

[ลูกหมู]

ตอนที่ 12 ในวันที่อกหัก

กระดาษสาที่ถูกตัดพับเป็นการ์ดอย่างดี ดูก็รู้ว่าทำเอง...ขัดกับนิสัยของคนที่ทำมันขึ้นมาจริงๆ

ผมแกะการ์ดใบนั้นออกมาจากอัลบั้มแล้วค่อยๆพลิกดูด้านใน

...ดู...ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีข้อความอะไรเขียนอยู่เลย

..เปิดดูอยู่เรื่อยๆ...จนจำไม่ได้ว่าเคยดูไปกี่ครั้งแล้ว

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ผมเงยหน้าขึ้น หันไปทางมัน ไอ้ต้ายังคงอยู่ในท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ขวดน้ำที่วางอยู่ข้างตัวว่างเปล่า

ผมแกะน้ำขวดใหม่ยื่นให้มัน

“…มึงไม่เป็นอะไรนะ”

กู...เลิกกับน้องแพรแล้วว่ะ
กู...เลิกกับน้องแพรแล้วว่ะ
กู...เลิกกับน้องแพรแล้วว่ะ

…แว่บแรกที่ผมได้ยินคำนี้...มันมีแต่ความดีใจ...ดีใจจนลืมคิดไปว่าตอนนี้ไอ้ต้ามันรู้สึกยังไง...ในใจมันมีแค่ความรู้สึกพองฟู...มันบอกตัวเองแค่...โอกาสมาถึงแล้ว

...ผมนี่มันเลวจริงๆ...

ไอ้ต้ารับขวดน้ำเย็นในมือผมไป ยกซดอีกนิดหน่อยแล้วก็กลับมานั่งเหม่อเหมือนเดิม

คราวนี้ความรู้สึกพองฟูกลับกลายเป็นห่อเหี่ยวไป...เมื่อคิดไปก่อนแล้วว่า...ไอ้ต้ามันคงจะเสียใจมาก...

ผมไม่ได้เศร้าไปกับมันเพราะเห็นมันเศร้าหรอกนะ แต่ที่ผมเศร้าจริงๆน่ะ...เพราะว่าเห็นว่าไอ้ต้ามันยังอาลัยอาวรณ์แฟนเก่ามันอยู่ต่างหาก

“กู...คิดว่ากูไม่เป็นอะไรนะ” ไอ้ต้าพูดไปก็หัวเราะแหะๆไป....ไอ้นี่มันอวดเก่งจริงๆครับ

“กู...ถามได้มั้ย?”

ไอ้ต้าหันกลับมามองหน้าผม ดวงตามันแดงก่ำทั้งๆที่ยังไม่มีน้ำตาไหลออกมาซักหยด “ถามมาสิ มึงเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของกูนี่หว่า ทำไมจะถามไม่ได้ล่ะ?”

ผมรู้ว่าไอ้ต้าคงไม่ได้มีเจตนาจะพูดทำร้ายผมหรอก เพราะมันไม่ได้รับรู้สักหน่อยว่าผมชอบมัน แต่ในใจก็ยังอดเจ็บแปลบกับคำว่า ‘เพื่อนสนิท’ ไม่ได้อยู่ดี

“เลิกเพราะอะไรล่ะ”

ไอ้ต้าเอามือปาดผมหน้าที่เปียกซกของตัวเอง ปาดจนเสร็จก็ตกลงมาปรกหน้าใหม่อีกครั้ง...ปรกซะจนมองไม่เห็นดวงตามัน

“เค้าบอกว่า...กู...ไม่ได้รักเค้าเลย”

“…กูเห็นมึงกับน้องออกจะจี๋จ๋ากัน”

“กูรักน้องแพรนะ...อย่างน้อยก็เคยรัก...แต่ตอนนี้มันไม่ใช่...น้องเค้าบอกว่า...กู...มีคนอื่นอยู่ในใจมาตลอดซึ่งมันก็...จริง” ไอ้ต้ายกสองมือขึ้นปิดหน้าตัวเองอีกครั้ง แผ่นหลังของมันคุ้มลงจนตัวที่เล็กอยู่แล้วยิ่งดูเล็กยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

…ใครกันนะ คือคนที่อยู่ในใจไอ้ต้ามาตลอด คนคนนั้นมันเป็นใคร นอกจากที่ผมจะต้องแอบอิจฉาน้องแพรแล้ว ผมยังต้องอิจฉาใครก็ไม่รู้อีกหรือไงนะ...

“กูถามได้มั้ยว่าใคร”

คราวนี้ไอ้ต้าเงียบไป...เงียบไปนาน...

มันถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ยกแขนสองข้างขึ้นบิดขี้เกียจ ทำหน้าสบายใจอย่างกับไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น...ดูก็รู้ว่าพยายามบ่ายเบี่ยงอยู่

“วันนี้วันเกิดมึง” นั่นไง เปลี่ยนเรื่องแล้วจริงๆด้วย

“อืม” ถึงจะเป็นแค่คำตอบรับในคอเล็กน้อย แต่ไม่อยากบอกเลยครับ ว่าจริงๆแล้วดีใจสุดๆ...ไอ้ต้ามันยังจำวันเกิดผมได้

ผมยกแขนขึ้นหมายจะขยี้หัวเปียกๆของมันเล่นเหมือนทุกๆครั้ง ซึ่งไอ้ต้าก็ดูไม่ได้ขัดขืนอะไร แต่ชั่วแวบที่มันหันมามองมือผม อยู่ๆมันก็ชะงักไป

...แววตามันดูสับสน...

“เป็นอะไรไป” ผมลูบหัวทุยๆของมัน...อี๋...โคตรเปียกเลยว่ะ

“กูคงเมา” ไอ้ต้าจับข้อมือผมออกจากหัวมัน มองอยู่สักพักก็ปล่อยทิ้ง หันตัวไปคุ้ยกระเป๋าของตัวเองแทน

“เป็นอะไรวะ” ถามย้ำมันอีกครั้ง มันก็ยังคงควานหาอะไรก็ไม่รู้ในกระเป๋าอยู่ดี

“กูให้ของขวัญมึงไปแล้วเหรอวะ? ทำไมจำไม่เห็นได้” มันถามไปมือก็ยังคุ้ยไป สักพักก็มีกล่องใบย่อมติดมือออกมา

ไอ้ต้ามองกล่องใบนั้น...กล่องที่ห่อกระดาษห่อของขวัญสีพื้นไว้อย่างดี...มันมอง...แล้วก็หันกลับมามองข้อมือผม

“ซื้อมาก่อนแล้วก็ไม่บอก” คราวนี้ผมเริ่มก้มลงมองข้อมือตัวเองบ้าง...ถึงได้จำได้...

...มันคือนาฬิกาที่ไอ้ต้อยให้มา...

“เห็นมึงบ่นอยากได้อยู่ แต่ไม่คิดว่าจะซื้อมาเร็วขนาดนี้” ไอ้ต้าหัวเราะแหะๆพลางทำท่าจะยัดกล่องคืนลงกระเป๋า

ผมคว้าข้อมือมันเอาไว้ “ขอ...ให้กูได้มั้ย”

ตาโตๆของไอ้ต้าสบมองมาทางผม “มึงมีอยู่แล้ว...มึงจะเอาไปอีกทำไม...ของอย่างเดียวกันมีอันเดียวก็พอนี่หว่า”

...เพราะกูอยากได้จากมึง...กู...อยากได้ของจากคนที่กู...รัก...

...กูรักมึง...

“…” คำพูดนั้นดังก้องซ้ำไปมาอยู่แค่ในใจ เก็บมันไว้มานานจนแทบจะระเบิด อยากพูด...แต่ก็ไม่กล้าพูด

“เอางี้ละกัน” ไอ้ต้าแกะมือผมออกจากข้อมือมัน ดึงการ์ดที่แปะอยู่บนกล่องของขวัญออกมา แล้วยื่นมาให้ผม

“มึงเอาการ์ดอวยพรไปก่อน ของขวัญจะตามไปทีหลัง ส่วนเรือนนี้เดี๋ยวกูใส่เอง”

ผมรับการ์ดจากมือมันมา สัมผัสสากๆของกระดาษสาในตอนนี้กลับรู้สึกอุ่นนุ่มได้...ผมนี่ท่าจะบ้าของแท้...บ้ามันน่ะครับ

“มึงไม่คิดจะเขียนอะไรหน่อยเหรอวะ?” ผมพลิกการ์ดดูด้านใน...แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ..ก็ทุกๆปีที่มันให้การ์ดวันเกิดผม ไม่เห็นมันจะเคยเขียนอะไรลงไปสักที...เพราะมันเป็นพวกขี้อายน่ะครับ กลัวเขียนอะไรลงไปแล้วจะโดนล้อ...เด็กชะมัด

“ปีที่แล้วมึงกูพูดอย่างนี้เหมือนกัน”

เรามองหน้ากัน แล้วก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน…วันเวลาเก่าๆ...มีค่า

ถ้าผมบอกรักมันตอนนี้...วันเวลาเหล่านั้นจะหายไปรึเปล่า...ความสัมพันธ์เหล่านั้นจะหยุดชะงักลงทันทีที่คำพูดหลุดออกจากผมรึเปล่า...

แล้ว...ไอ้ต้อย...มันจะเสียใจมากรึเปล่า...

...ต้อย...

ทำไมกันนะ...แต่ก่อนได้ยินเสียงไอ้ต้อย ก็คิดแค่ว่าเสียงมันเหมือนต้า...

แต่ตอนนี้...ได้ยินเสียงหัวเราะของต้า...กลับคิดว่าเหมือนเสียงไอ้ต้อยซะอย่างนั้น...

ผมส่ายหน้าให้ตัวเอง...เพ้อเจ้อชะมัด...มันก็ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหนนี่หว่า ก็เสียงเหมือนกันก็แค่นั้น

ตอนนี้คิดแต่เรื่องสำคัญไม่ดีกว่าเหรอ...มันถึงเวลาที่ผมจะต้องลองเสี่ยงดูรึยังนะ

“เอางี้นะ” ระหว่างที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ ไอ้ต้าก็ยึดการ์ดของขวัญคืนไป “ปีนี้กูเขียนให้มึงเป็นพิเศษเลยก็ได้...เอาคำว่าอะไรดีล่ะ”

...มึงช่วยเขียนว่ามึงรักกูได้มั้ยวะ...

ไอ้ต้าทำท่าคิดอยู่นาน ว่าแต่คิดนานขนาดนั้น...มึงพกปากกามาด้วยเหรอวะ?...ให้ผมเดานะ มันไม่ได้พกมาชัวร์ ฮะๆๆ

“เขียนว่าไรดีวะ”

ผมเคาะหัวมันเบาๆ “มึงจะเขียนให้กู เสือกหันมาถามกูอีก ไอ้นี่มันไหวมั้ย”

ไอ้ต้าหัวเราะเบาๆ แล้วก็ทำท่าคิดต่อไป “เอาเป็น...กูอยากให้มึง...เป็นเพื่อนสนิทของกูตลอดไป...ดีมั้ยวะ...เลี่ยนหน่อยแต่กูพูดจริงนะเว้ย”

มันพูดจบก็หัวเราะแก้เขินตามสไตล์มัน แต่ผมกลับหัวเราะไม่ออก...เพราะมันเสียดแทงเข้ามาตรงแผลเก่าอีกแล้วน่ะสิ

“…กู...ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนมึง” ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นผมห้ามปากตัวเองไม่ได้แล้วจริงๆ

ไอ้ต้าหยุดหัวเราะ มันหันกลับมามองหน้าผม

“กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนสนิทของมึง”

ดวงตากลมโตของมันไหวระริก มันก้มหน้าลงมองหมัดตัวเอง

พลั่ก!!!

“สัดธี! มึงจะเอาไงกับกูวะ!!!”

มันโกรธอะไรผมวะ! ผมว่าผมยังไม่ได้สารภาพรักกับมันเลยนะ แล้วไหงมาชกกันล่วงหน้าอย่างนี้เนี่ย!

หรือมันรู้ความรู้สึกผมอยู่ก่อนแล้ว

...นี่คือคำตอบของมันอย่างนั้นเหรอ...

ผมแตะมุมปากตัวเอง รู้สึกเจ็บจี๊ดๆ...เลือดออกจริงๆด้วย...

หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นจำไม่ค่อยได้ เห็นแต่หน้าไอ้ต้าที่พุ่งเข้ามาชก รู้ตัวอีกทีมันก็เดินหันหลังหนี บิดมอเตอร์ไซค์ออกไปเรียบร้อยแล้ว




สุดท้าย...ผมก็อกหักในวันเกิดของตัวเอง...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
ธีมันงี่เง่า แต่อย่าไปว่ามันเลยนะ สงสารมัน
คิดถึงทุกคนค่ะ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ตอบเม้นท์ แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เม้นท์ให้ค่ะ

[bellbomb]

สุขสันต์วันแม่นะคะลูกหมู (เอ๊ะยังไง)

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า 

อ่านตอนนี้แล้วสงสารน้องธี น้องต้อยรีบมาปลอบหน่อยเร้ว

[♥a2k♥]

 
ธีเจ็บ ต้าเจ็บ
น้องต้อยก็เจ็บ ฮืออออ 

[archi_10_001]

อยากให้ถึงตอน loveๆ ของ ต้อยกับ ธี เร็วๆ

ฮุๆๆๆๆ

เริ่มเข้าทางแล้ว....ติดามต่อไปเจ้าค่ะ

ขอบคุณมากๆ

[น้ำค้าง]

รักสามเศร้าซะแล้ว สงสารน้องต้อย
 

[both^^]

ก๊ากกกกกกกกกกก
พูดช้าเกิ้นนน
ทีหลังตะโกนไล่ก้นไปเล้ยยยย
โดนชกฟรีๆ

ตอนนี้ธีเริ่มมีต้อยเข้ามาในชีวิตมากขึ้น
หุหุ

[K2KARN]

สรุป เอาไงเนี่ยยย
โฮกกก  อยากเห็นสวีทกันเร็วๆนา

[kungyung]

  :เฮ้อ:ต่างคนก็ต่างไม่ยอมพูดออกมา

[patiharn]

ปากแข็งกันจนได้เลือด เอ๊ย ได้เรื่องเลย
...เฮ้อ...อึมครึมเหมือนบรรยากาศวันนี้เลยอ่ะ..ไม่รู้จะสงสารใครดี

[melon_jung]

กรำ...ต้าเข้าใจผิด...ธีร์เลยโดนต่อยซะง้าน

ไม่อยากจะคิดเล๊ย...ว่าถ้าต้าไม่เข้าใจผิดไปซะก่อน...เรื่องจะเป็นยังงัย
แถมยังเรื่องน้องต้อยอีก...คงจะเศร้ากันได้อีก

[ï_Kiss_U♥]

คุณลูกหมู หายไปไหนมาอ่าาาาา
ดีใจที่มาต่อนะค่ะ
รออ่านเสมอ  

[amito]

ตกลงในใจของธี ภาพของต้ากับต้อย ใครชัดเจนกว่ากัน คะ

[namtaan]

จริงๆ ต้อยมาแรงแล้วนะเนี่ย
แต่เพราะมีต้าในใจมาแต่แรกธีร์เลยสับสนน่ะสิ
บวก 1 แต้มให้ลูกหมู ขอบคุณมากๆจ้า
ว่างๆ มาต่ออีกนะจ๊ะ   

[patz]

ปากไวสู้หมัดไม่ได้สินะ พูดยังไม่ทันจบ ก็โดนต่อยก่อนซะงั้น

สงสารต้าจัง แต่ก็...ดีแล้วล่ะ ธีโลเลเกินไปอะ

[boboaje]

...เย้ เย้ มาแล้ว ธีมันยังไงของมันเนี้ย รุ้สึกสงสารต้อยขึ้นมาจับใจเลยค่ะ  . .รอคุณลูกหมูต่อ

[jokirito]

สมน้ำหน้าเจ้าธี

[Lollipop_pop]

เศร้าๆๆๆ เมื่อไหร่จะถึงตอน เลิฟๆๆสักที

[kikipanda]

โอยย...คุณลูกหมู ไม่ไหวแล้ว อ่านแล้วปวดใจจัง 

ส่งน้องต้อย กะเฮียธีมาสลายบรรยากาศอึมครึมด่วนนนนนนนนนน

[lilth]

ตามมาอ่านของคุณลูกหมูค่ะ

อ่านภาคแรกจบก็ตามมาอ่านภาค2ทันทีเลยค่ะ
ภาคแรกน่ารักมากๆสงสารลุงธีเล็กๆ
เพราะความระแวงแท้ๆ
แต่ในที่สุดเวลาก็เป็นเครื่องตัดสิน
ส่วนภาค2อ่านมาถึงตอนล่าสุด
เจ็บจี๊ดๆเรยทีเดียวสงสารธีอ่ะ
เข้าใจว่าสับสนระหว่างต้อยกะต้า
เศร้าๆๆๆๆ

[@BUA@]

 

[:+vitamin+:]

เมื่อต้ากลับมาหาธี ธีก็เป็นของต้อยไปละ
 

[nopkar]

ขอมาต่อในเร็ววันได้มั๊ยอ่าคับบบบบบ.....