หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[fiixtion]

 :sad11:เดี๋ยวมันก้อดีขึ้นเอง 

[ExecutioneR]

ขอโทษนะครับ งานเยอะมากๆเหนื่อยสุดๆ พรุ่งนี้มาแน่ครับ

ส่วนเรื่องนี้......

เอ่อออออ.....พอดีเพิ่งเข้ามาอ่านอีกครั้ง  หลังจากหายไปอาทิตย์กว่าๆ

คือ....อยากจะบอกว่า (ไม่ได้จับผิดน่ะ)ตอน  A73 มันมี 2 ครั้งอ่า

หน้า 215  กับ  หน้า 223  แต่เนื้อเรื่องไม่เหมือนกันก๊าฟฟฟฟฟ

 




ปล.....   รอตอนต่อไป

สงสัยผมรันตอนผิดครับ 5555 เบลอๆ
ยังไม่ได้เช็คเลย ไม่มีเวลาจริงๆ แล้วก็ขอบคุณมากๆๆๆนะครับที่บอก
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเช็คอีกทีนะครับ

เจอกันพรุ่งนี้ครับ ขอโทษด้วยแล้วก็ขอบคุณมากๆจริงๆ

 

[DEK-JANGRAI™]

อ่านยังไงก็รู้สึกว่าโจเป็นพระเอกครับ
นัทเป็นคนดี แต่คนดีไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่ใช่..ในท้ายที่สุดเสมอไป
แต่ส่วนตัวแล้วชอบคาแร็กเตอร์วายุนะ


-----------------------------------------------------------
ผมก็คิดแบบนี้เหมือนกัน

นัทดีเกินไป  ถ้านัทเป็นพระเอก ผมว่าเรื่องนี้คงต้องหวานเกินกว่าน้ำตาลแน่เลย

หวานจนเลี่ยน 5555555


เชียร์โจ
---------------------------

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

รอพุ่งนี้คับเพ่ต้น
 

[VitamiN]

เป็นเด็กใหม่ของเรื่องนี้เลยนะเนี่ย อิอิ
พึ่งจะมาอ่านเมื่อวาน ในที่สุดก็ตามทันแย้วววววว

เรื่องพระเอกหนูเชียร์นัท50โจ50ได้ไหม .............หรือ3pดีอ่ะ อุอุอุ

แหม แต่ละคนก็มีดีต่างกันไป และก็รักนนท์ทั้งคู่ เชียร์ไม่ถูกเลยยย
ไม่อยากให้ใครเสียใจอ่ะ เพราะงั้นก็สาม... แหะๆๆ(ติดใจตอนปลอมๆนั้นเจรงๆให้ดิ้นตาย55+)

จะรอตอนต่อไปนะเจ้าคะ

[Gulp]

มานั่งกดF5รอครับ

[ExecutioneR]

ขอโทษจริงๆครับ วันนี้ไม่ได้กลับบ้านน่ะ ขอเป็นพรุ่งนี้นะครับ T___T



/ นั่งใช้ปลายนิ้วชี้กรีดหยาดน้ำตาที่หางตาข้างซ้าย

[wan]

^^
^^
จิ้มต่นต๊น รอพรุ่งนี้ ไม่ว่ากัน 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ขอโทษจริงๆครับ วันนี้ไม่ได้กลับบ้านน่ะ ขอเป็นพรุ่งนี้นะครับ T___T



/ นั่งใช้ปลายนิ้วชี้กรีดหยาดน้ำตาที่หางตาข้างซ้าย

หาวจนน้ำตาเล็ดเลยหรือต่นต๊น

ขอบคุณครับ

[โมโม่ที่รัก]

 
โจต้องเป็นพระเอกเท่านั้น
555+

[kasarus]

มานั่งรอเชียร์โจครับ

[andy_kwan]

เห็นด้วยกะรีบน

เชียร์ลูกโจต่อไป   อิอิ

[DexTunG]

รอตอนต่อไปอยู่นะครับ








 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

วันนี้ก้อวันนี้ครับ
รอ 

[PeeraDHa]

 

[fiixtion]

มารอ นนท์ นัท โจ   

[a_tapha]

ยังอ่านไม่ถึงไหนเลย   

[sogato]

อย่าโลเลนะคะ ถึงคนจะเชียร์โจยังไง แต่คนแต่งยกให้นัทเป็นพระเอกแล้ว ต้องมั่นคงนะคะ
มารออ่านตอนต่อไปด้วยค่ะ

[น้ำค้าง]

จ๊าก..  คุณน้องรีบนขา  คนแต่งยังไม่ได้บอกว่ายกนัทให้เป็นพระเอกเลยน้า  นัทกะนนท์แค่ตกลงเป็นแฟนกันเท่านั้นเองค่ะ  ถึงยังไงพี่เอ๊ย โจก็ยังมีความหวังค่ะ อนาคตมันไม่แน่ อะไรๆ ก็เปลี่ยนแปลงได้ค่ะ

[โมโม่ที่รัก]

ู^
^
^
ใช่ๆ
โจต้องคู่กะนนท์ดิ
 

[ExecutioneR]

มาตามสัญญาครับ ขอเวลาจัดการตัวเองแป๊บนึง เหนื่อยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยอ่ะะะะะะ T____T
งานเยอะขนาดนี้ แถมเหมือนจะไม่สบายอีกแล้ว ครั่นเนื้อครั่นตัว

ผมขอเวลาแป๊บนะครับ เดี๋ยวจะมาลงตอนต่อไปให้ ส่วนเรื่องลำดับชื่อตอน ผิดจริงๆด้วย เดี๋ยวผมแก้ให้นะครับ รอแป๊บบบบ
ขอโทษทุกคนด้วยนะครับบ

 

[ExecutioneR]

A 76


วันนี้ทั้งวัน คริสดูเงียบลงไปกว่าที่เคยมาก มากจนเรียกได้ว่าเกือบจะซึมเศร้าเลยทีเดียว แต่ว่าผมก็ไม่ได้คอยสังเกตหรือถามอะไรที่ดูเป็นการวุ่นวายกับเขาออกไปมากนัก เพราะว่าแม้แต่ตัวของผมเองก็ยังมีเรื่องที่ต้องให้คิดอยู่ด้วยเหมือนกัน........

คำพูดของโจเมื่อเช้าทำให้ผมต้องเก็บเอามาคิดหนักเลยว่านี่ผมกลายเป็นอะไรไปแล้วกันแน่ ทำไมผมถึงจะต้องมีคนมาคอยดูแล มาคอยปกป้องราวกับผมเป็นเด็กตัวเล็กๆที่ดูแลตัวเองไม่เป็นแบบนี้ด้วย ที่จริงผมก็รู้หรอกนะว่าที่เขาพูดและทำแบบนั้นก็เพราะว่าเขาเป็นห่วงผม แต่ในขณะเดียวกันผมก็รู้สึกโกรธและไม่พอใจเขาอยู่นิดหน่อยด้วยเหมือนกันที่มาสบประมาทผมหาว่าผมไม่สามารถดูแลตัวเองได้อะไรแบบนี้

“เฮ้ยนี่ ไอ้นนท์ กูว่าพี่โป้งแม่งชอบมึงชัวร์อ่ะ” ป๊อปพูดขึ้นขณะที่เรากำลังนั่งกินข้าวกลางวันกันอยู่ที่โรงอาหาร

“เฮ้ยยย! บ้าน่า ไม่หรอกเว้ย” ผมรีบปฏิเสธ

“เดี๋ยวเหอะ ไอ้ป๊อป เกิดไอ้นัทได้ยินขึ้นมานะ แม่งหึงตายห่า” วายุหัวเราะ

“ก็เพราะงี้กูถึงได้พูดตอนมันไม่อยู่นี่ไง” ป๊อปชะโงกหน้าเข้ามาหาผม “แล้วยังไอ้โจอีกอ่ะ มึงนี่มันแม่งหล่อเกิ๊นนน สาดดด ไอ้เชี่ยนนท์”

“ไอ้เหี้ย! ใครบอกมึงว่าไอ้โจมันชอบกูวะ”

“เอาน่าๆ มึงพอเหอะ ไอ้ป๊อป สงสารไอ้นนท์มันหน่อยเหอะว่ะ แม่งเขินจะตายห่าอยู่แล้ว” วายุหัวเราะเบาๆ “แต่จะว่าไปนะ กูเองก็คิดเหมือนกันนะเว้ย ไอ้นนท์ ว่าพี่โป้งอ่ะ แม่งต้องชอบมึงแหงๆเลยว่ะ” เขาหันมายักคิ้วให้กับผม

“ใช่ๆ แถมยังเรื่องไอ้เชี่ยโจนั่นอีก นี่ตกลงมันชอบมึงจริงๆป่าววะเนี่ย กูยังงงๆอยู่เลยนะเว้ย” เคนพูดขึ้นบ้าง

“เหี้ยยย พอเลยๆ พวกมึงอ่ะ สาดดด ล้อเล่นเหี้ยไร กูไม่ขำนะเว้ย” ผมโวย “มึงก็เหมือนกัน ไอ้เชี่ยยุ ตัวดีเลยนะมึงอ่ะ ตอนแรกก็ทำเหมือนจะช่วยกูอยู่หรอกนะ แม่งงงง”

“เฮ้ย เอาจริงๆ ไอ้นนท์ นี่กูสงสัยจริงๆนะเว้ยว่าตอนที่มึงอยู่โรงเรียนเก่าเนี่ย มีคนมาจีบมึงเยอะขนาดนี้มั๊ยวะเนี่ย” ป๊อปถามผม

“อ่ะ เอ่ออ เรื่องนั้น.......” ผมอึกอักเล็กน้อย “ก็........ ก็คงไม่มีอ่ะว่ะ คือ จริงๆมันก็มีบ้างแหละมั๊ง แต่ตอนนั้นกูก็มีแฟนอยู่แล้วไง แล้วใครๆเค้าก็รู้ ก็เลย......”

“เฮ้ยๆ ไอ้นัทมาแล้ว” เคนพูดขึ้น

“คุยไรกันอยู่วะ” นัทเดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับวางแก้วน้ำลง

“กำลังคุยเรื่องแฟนเก่าไอ้นนท์มันอ่ะ”

“ช่ายๆ” วายุพยักหน้า “ไอ้ป๊อปมันถามไอ้นนท์ว่าตอนอยู่โรงเรียนเก่ามันเคยมีผู้ชายมาจีบมั๊ยอะไรแบบนี้น่ะ”

“อ้าว นี่พวกมึงหมายถึงผู้ชายเหรอวะ” ผมตกใจ “กูนึกว่าหมายถึงผู้หญิงอ่ะ”

“อ้าวว แปลว่ามึงเคยมีผู้หญิงมาชอบ แต่ไม่เคยมีผู้ชายมาชอบเลยเหรอวะ ไอ้นนท์”

“เชี่ยป๊อป พอเลยมึง เลอะเทอะแล้ว ไอ้ห่าาา!” ผมพูด และจากนั้นก็หันไปหานัท “นัท ช่วยนนท์หน่อยดิ่ แม่งงง ไอ้พวกนี้แม่งถามห่าไรอยู่ได้ก็ไม่รู้อ่ะ”

“เออ พวกมึง พอได้แล้วเว้ย รีบๆแดกข้าวกันได้แล้ว........” นัทพูดกับทุกคนก่อนจะหันมาหาผม “แล้วสรุปว่ามีมั๊ยล่ะ ผู้ชายน่ะ”

“จะบ้าเร้ออออ! ไปเพ้อเจ้อตามพวกมันซะงั้นอ้ะ!” ผมหัวเราะแล้วตบหัวเขาเบาๆ

พวกเราทุกคนหยอกล้อคุยเล่นกันไปกินข้าวกันไปอย่างสนุกสนาน เว้นก็แต่คริสที่ยังคงมีอาการซึมเศร้าอยู่ และรวมไปถึงเจย์ที่ดูเงียบลงไปกว่าที่เคยด้วยเหมือนกัน จนหลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จได้สักพัก ไทด์กับเป้ก็แวะมานั่งคุยกับพวกเราที่โต๊ะด้วย ซึ่งเป้ก็ยังคงแสดงออกถึงความรักที่มีต่อนัทโดยการกระโดดเข้ามานั่งเกาะแขนของนัทแน่นเหมือนอย่างเคย นัททำท่าขยะแขยงและพยายามจะแกะเป้ออกจากแขนตัวเองแต่ก็ไร้ผล เขาหันมามองหน้าผมอย่างขอความช่วยเหลือแต่ผมก็ได้แต่หัวเราะเบาๆกับเขาไป ส่วนไทด์ก็ถามผมถึงเรื่องของโจ เพราะเขาได้ยินมาว่าโจมานั่งกินข้าวอยู่กับพวกเราเมื่อเช้าด้วย เขาก็เลยรู้สึกแปลกใจและเล่าให้พวกเราฟังว่า แม้แต่คนอื่นๆที่รู้เรื่องนี้ก็ยังแปลกใจและต่างก็ให้ความสนใจกับเรื่องนี้กันมากด้วยเช่นกัน

“ข่าวแม่งเร็วจริงๆเว้ย” เจย์พูด

“จะไม่เร็วได้ไง ไอ้เจย์ มึงก็รู้จักอีนี่ดีอยู่ว่ามันเป็นยังไง”

“อะไร อีป๊อป!” ไทด์หันไปแหวใส่ป๊อปทันที “และสรุปว่ายังไง เรื่องโจของกูเนี่ย ขอบอกว่าไม่ใช่แต่กูหรอกนะที่อยากรู้อ่ะ คนอื่นๆเค้าก็อยากรู้กันทั้งนั้นแหละนะ กูจะบอกให้”

“เออ จะว่าไปเรื่องนั้นมันก็จริงอยู่หรอก เพราะเมื่อเช้าพวกไอ้ต๊อด ไอ้กายมันก็มาถามๆกูอยู่เหมือนกัน”  วายุพูด

“ใช่ๆ ที่ห้องกู พวกไอ้ซีเองก็ยังมาถามกูด้วยเลยเหมือนกันนะเว้ย ข่าวแม่งอย่างเร็วอ่ะ สาดด” เคนพูดขึ้นบ้าง

“ช่ายย เห็นเค้าเริ่มลือกันว่าโจมีปัญหากับพวกไอ้แม็กซ์เหรอวะ กูได้ยินมาแบบนั้นนะพวกมึง”

“อีเหี้ย อีไทด์ มึงแม่งเจ้ากรมข่าวลือป่าววะ ข่าวเร็วเหลือเกินนะมึ๊งงง สาดดด” ป๊อปแซว

“อ๊ะ แน่นอนค่ะ ของแบบนี้ ไม่ไวก็ไม่ใช่อีไทด์สิ” ไทด์ทำท่าเชิด “แต่จะมีก็แค่ข่าวเดียวนี่แหละ ที่กูรู้ทีหลังสุดเลยน่ะ........” เขาหันมามองผมกับนัท “แม่งปิดข่าวกันเนียนดีจริงจริ๊งงงง ไอ้สองคนนี้น่ะ”

ผมหน้าแดงฉ่าขึ้นทันที

“มึงไปเอามาจากไหนวะ!” นัทโพล่งขึ้น ส่วนเป้ก็หันมามองหน้านัทด้วยความตกใจ

“ชัดเลยยย!” ไทด์ชี้มาที่ผมกับนัทแล้วยืนขึ้น “พวกมึงสองคนเป็นแฟนกันแล้วจริงๆด้วย!”

เสียงเฮจากทุกคนที่โต๊ะดังขึ้นทันที ส่วนผมกับนัทก็ได้แต่หน้าแดงที่เผลอตกหลุมพลางของไทด์ง่ายๆแบบนั้นไปซะได้

“แอร๊ยยยยยยยยย!! จริงๆเหรอเนี่ย!” เป้ร้องกรี๊ด “นัทกับนนท์.......!!”

“แล้วมึงจะตะโกนทำไม เป้!” นัทรีบห้ามเป้เอาไว้ “เรื่องนี้ยังไม่ได้มีคนรู้อะไรกันเยอะแยะนะเว้ย”

“ว้ายยย! ตกลงเรื่องจริงเหรอเนี่ย!! โอ้ววว คุณพระ...... ตุ๊ดอกหัก!” เป้ยกมือขึ้นทาบอก

ป๊อปกับวายุหัวเราะกันอย่างสะใจ ที่จริง พวกเราทุกคนต่างก็กำลังหัวเราะกันอยู่ทุกคนนั่นแหละ และแม้แต่คริสที่นั่งเงียบมาตั้งแต่แรกก็ยังอมยิ้มน้อยๆไปกับพวกเราเลยด้วยเช่นกัน

หลังจากนั้นสักพัก เราทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปทำสิ่งที่แต่ละคนอยากทำ ตี๋เล็กกับป๊อปไปโรงยิม เจย์กับเคนเดินไปที่ตึกวิทย์ที่จะต้องเรียนต่อในคาบบ่าย คริสกับวายุกลับขึ้นห้องเรียน ส่วนผมกับนัทก็ตัดสินใจจะไปหาซื้อสมุดเล่มใหม่ที่สหกรณ์ด้วยกันก่อนจะขึ้นห้อง

“จะว่าไป แล้วไอ้โจมันหายหัวไปไหนแล้วล่ะเนี่ย นัทไม่เห็นมันมากินข้าวเลยนะ”

“เออออ ก็จริงนะ ว่าแต่พวกไอ้แม็กซ์ล่ะ มันอยู่ที่โรงอาหารกันรึเปล่า นนท์ก็ไม่ได้สังเกตอ่ะว่ะ ลืม”

“อยู่ๆ แต่มันลงมากินข้าวกันเร็วน่ะ พอเราซื้อข้าวกันเสร็จมันก็ลุกออกไปกันแล้ว สงสัยแม่งจะโดดเรียนกันอีกล่ะมั๊ง”

“อืมมม.........” ผมพยักหน้าเบาๆ แล้วจากนั้นก็เงียบลงไปจนกระทั่งเราเดินมาถึงที่สหกรณ์

“เป็นไรรึเปล่า นนท์” นัทถาม “ไม่สบายใจอะไรอีกรึเปล่าเนี่ย”

“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร” ผมส่ายหน้า

“โกหกอีกแล้วเหอะ” นัทขมวดคิ้ว “จะพูดดีๆรึจะให้นัทเค้นเอาจนกว่าจะยอมพูด”

ผมหันไปหัวเราะเบาๆกับเขา “อะไร นัทจะเค้นนนท์ยังไง”

เขาชะโงกหน้าเข้ามาหาผมแล้วจากนั้นก็ใช้นิ้วจิ้มเข้าที่เอวของผมทันที “จะบอกรึไม่บอก!”

“เฮ้ยย!! บอกแล้วๆๆ อย่าจี้เอวดิ่!” ผมสะดุ้ง “มันกระเทือนไปถึงข้อมือนะเว้ย!”

“ดีมากก ว่าง่ายๆอย่างนี้สิ แต่ก็เหอะนะ ถ้ายอมบอกมาดีๆซะตั้งแต่แรกก็จบแล้ววว” เขายิ้ม

เราสองคนเดินเข้าไปในสหกรณ์และก็เลือกซื้อสมุดกับขนมกินเล่นติดมืออีกนิดหน่อย ในระหว่างที่เรากำลังเดินเลือกซื้อขนมกันอยู่นั้น ผมก็เล่าสิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่ให้เขาฟังไปด้วย

“เอาจริงๆคือนนท์ก็รู้สึกไม่ค่อยชอบใจนักหรอก นัท ที่นนท์ต้องเป็นแบบนี้น่ะ.......” ผมถอนหายใจเบาๆ “มันเหมือนกับ ไม่รู้ดิ่ ทำไมคนอื่นๆถึงคิดว่านนท์จะดูแลตัวเองไม่ได้เลยรึไงกันวะ นนท์เองก็ลูกผู้ชายนะเว้ย กะอีแค่พวกไอ้แม็กซ์อ่ะ นนท์ไม่ได้กลัวอะไรมันหรอก นนท์ไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้โจต้องพูดเหมือนนท์เป็นเด็กๆหรือไม่ก็เป็นคนอ่อนแออะไรขนาดนั้นด้วย”

นัทพยักหน้าเบาๆ “นี่แปลว่านนท์คิดหยั่งงี้มาตั้งแต่เช้าแล้วสินะ”

“ก็ใช่..... และอีกอย่างอ่ะนะ” ผมหันไปมองหน้านัท “นนท์ก็รู้สึกเคืองๆนัทนิดหน่อยด้วยเหมือนกันนั่นแหละ เพราะนนท์คิดว่านัทเองก็คงจะคิดแบบเดียวกับไอ้โจเหมือนกัน ใช่มั๊ยล่ะ แบบว่า ต้องคอยดูแลนนท์ เฝ้านนท์ไว้ไม่ให้คลาดสายตาอะไรแบบนั้นน่ะ”

เราสองคนหยุดคุยกันเรื่องนี้กันตอนที่กำลังจ่ายเงิน และเมื่อเดินออกจากสหกรณ์แล้ว นัทก็เหยียดแขนขึ้นมาโอบบ่าผมแล้วเขย่าตัวผมเบาๆ

“นนท์เข้าใจผิดแล้ว นัทไม่เคยคิดว่านนท์ดูแลตัวเองไม่ได้เลยนะเว้ย จริงๆนา” เขาตบไหล่ผมเบาๆสองสามทีก่อนจะลดแขนลงเหมือนเดิม “อย่างแรกเลยคือ นนท์ไม่รู้หรอกว่าพวกไอ้แม็กซ์มันสามารถเหี้ยได้ขนาดไหนบ้าง จริงป่ะล่ะ และอีกอย่างก็คือ ตอนนี้นนท์ก็ยังเจ็บอยู่ ถ้าหากไม่มีใครคอยดูแลหรืออยู่ข้างๆนนท์แล้วไอ้พวกนั้นมันมาหาเรื่องแกล้งอะไรอีกล่ะก็ ต่อให้นนท์เก่งแค่ไหนก็คงสู้อะไรพวกมันไม่ได้อยู่ดีอ่ะ จริงรึเปล่า”

“ไอ้เรื่องนั้นมันก็จริง แต่.......”

“แถมนนท์ลืมไปแล้วเหรอว่าที่นนท์ตกบันไดลงมาอ่ะ ตอนนั้นนนท์ยังไม่ได้อยู่คนเดียวด้วยซ้ำไปนะ ขนาดคนเยอะแยะแม่งยังกล้าทำขนาดนั้น นนท์ไม่รู้หรอกว่าไอ้พวกเหี้ยนั่นแม่งถ้าคิดจะแกล้งอะไรใครแล้วมันจะทำถึงขนาดไหนได้บ้างน่ะ นนท์จำเรื่องของไอ้ปั๊กไม่ได้รึไง”

เมื่อนัทพูดเตือนผมถึงเรื่องนั้นแล้วผมก็รู้สึกว่าตัวเองขนลุกเกรียวขึ้นทันทีเลยทีเดียว สิ่งที่เกิดขึ้นกับปั๊กเมื่อคราวนั้นมันทำให้ผมคิดจริงๆนะว่าผมขอยอมโดนรุมกระทืบจนแขนหักขาหักซะยังจะดีกว่าต้องโดนบังคับให้ทำอะไรแบบนั้น ความคิดที่ผมอาจจะต้องตกเป็นของเล่นสกปรกๆของพวกไอ้แม็กซ์แบบเดียวกับที่พวกมันเคยทำกับปั๊ก ทำให้ผมรู้สึกสะอิดสะเอียนจนแทบจะอ้วกขึ้นมาในทันที

“นนท์เองก็น่าจะสังเกตได้นะว่ากลุ่มพวกเราอ่ะ ไม่ค่อยจะมีใครไปไหนมาไหนคนเดียวกันเท่าไหร่หรอก” นัทพูดต่ออีกครั้ง “ปกติพวกเรามักจะก็ไปไหนมาไหนกันเป็นคู่ๆอยู่แล้ว จะมีก็ไอ้เจย์คนเดียวแหละที่มันอยู่คนเดียวได้จริงๆ และอีกอย่าง พวกไอ้เชี่ยแม็กซ์เอง มันก็ไม่เคยมีใครอยู่ตัวคนเดียวหรอกนะเว้ย เวลาพวกมันจะไปไหนทำอะไรกันมันก็มักจะไปกันเป็นกลุ่มตลอดเหมือนกัน หาที่จะเจอไอ้แม็กซ์เดินไปไหนมาไหนคนเดียวยากจะตายโหง เพราะงั้นเวลามันไปมีเรื่องกับใครนะ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีกี่คน แต่พวกมันก็จะมีกันสองสามคนขึ้นไปตลอดแหละ แม่งหมาหมู่จะตายห่า” เขาปิดท้ายประโยคด้วยน้ำเสียงที่แสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดเจน

“นี่พวกนัทไม่ถูกกับพวกมันจริงๆเลยใช่มั๊ยเนี่ย”

นัทยักไหล่ “ก็คงงั้นมั๊ง ถ้าพูดตรงๆก็คือ ใครๆเค้าก็รู้กันอ่ะนะ แม้แต่อาจารย์บางคนก็ยังรู้เลย โดยเฉพาะเรื่องไอ้เจย์กับไอ้แม็กซ์อ่ะนะ”

“แล้วก็เป็นกันแบบนี้มานานแล้วด้วย” ผมสงสัย

“ก็ประมาณนั้นแหละ ถ้าสำหรับไอ้เจย์น่ะ คงเป็นมาตั้งแต่เด็กๆๆ ไม่ก็ตั้งแต่ชาติที่แล้วมั๊ง แต่สำหรับตัวนัทเองอ่ะนะ นัทอยู่คณะกรรมการนักเรียนมาตั้งแต่มอหนึ่งแล้วไง และก็จะคอยห้ามหรือแจ้งอาจารย์เวลาพวกมันมีเรื่องกับคนอื่นมาตลอด พวกมันก็เลยไม่ชอบหน้านัทแหละ ยิ่งพอมามอสามนัทได้เป็นรองประธาน พวกมันก็ยิ่งไม่ชอบนัทหนักเข้าไปใหญ่อ่ะ”

“แล้วนัทไม่กลัวพวกมันเหรอ”

“เอาจริงๆก็เคยกลัวนะ นัทไม่ใช่คนเก่งอะไรแบบไอ้เจย์หรือไอ้ยุหรอก แต่นัทก็พอดูแลตัวเองได้เหมือนกัน และอีกอย่าง นัทก็มีตำแหน่งของนัทค้ำอยู่ด้วย พวกมันก็เลยไม่กล้าทำอะไรกับนัทเท่าไหร่น่ะ”

“แล้วคนอื่นๆอ่ะ อย่าพวกป๊อปที่ตัวเล็กๆเงี๊ย หรืออย่างคริสเงี๊ย”

“ไอ้ป๊อปกับไอ้ตี๋มันไปไหนมาไหนกันสองคนตลอดอยู่แล้วไง และคนอย่างไอ้ป๊อปแม่งเคยกลัวใครที่ไหน มันยังเคยต่อยกับไอ้เคเลยนะ รู้ป่าว ตอนนั้นนัทยังต้องเป็นคนพามันไปห้องปกครองเลย” นัทหัวเราะ

“เฮ้ยจริงดิ่ เมื่อไหร่อ่ะ”

“ปีที่แล้วน่ะ ส่วนไอ้เคนมันก็แหมะอยู่กับไอ้เจย์ตลอดอ่ะนะ หรือไม่งั้นมันก็อยู่กับเพื่อนๆในห้องมัน แต่ไอ้คริสเนี่ย ก่อนนี้มันก็เคยโดนพวกไอ้แม็กซ์มันแกล้งเอาด้วยเหมือนกันแหละ”

“จริงดิ่! เมื่อไหร่ ที่ไหน ยังไงวะ นัท” ผมสนใจอยากรู้แบบสุดๆ

“หนแรกก็ตอนมอหนึ่งอ่ะ คือสมัยนั้นพวกเรายังไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่น่ะนะ ส่วนอีกครั้งก็ตอนไอ้คริสมันไปอ่านหนังสือในห้องสมุดคนเดียวเมื่อปีทีแล้วนี่เอง”

“แล้วพวกมันมาทำอะไรไอ้คริสอ่ะ”

“จริงๆจะว่า ‘พวกมัน’ ก็ไม่เชิงหรอก นนท์........” นัทเหลือบมามองหน้าผม “เพราะว่าตอนนั้น คนที่เข้าไปแกล้งไอ้คริสมันก็มีแค่ไอ้แม็กซ์กับไอ้โจสองคนเท่านั้นเอง”

ที่จริงสิ่งที่นัทพูดก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอะไร เพราะว่าโจก็เป็นเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกับแม็กซ์มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพียงแต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพอผมได้ยินแบบนั้นแล้ว ผมถึงได้รู้สึกแปลกๆขึ้นมาในใจชอบกลบอกไม่ถูก

“แต่ประเด็นเลยอ่ะนะ นนท์........” เขาหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจัง “นัทก็แค่จะบอกว่า นัทจะไม่ยอมให้นนท์ต้องเจ็บตัวแบบนั้นอีกแล้วเด็ดขาด และไม่ใช่แค่เจ็บตัวเพราะพวกไอ้แม็กซ์ด้วย แต่นัทจะไม่ยอมให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับนนท์อย่างแน่นอน นัทอยากจะดูแลนนท์ให้ดีที่สุดเท่าที่นัทจะทำได้ ไม่ใช่เพราะนัทคิดว่านนท์ดูแลตัวเองไม่เป็นหรือว่านนท์อ่อนแอ แต่เป็นเพราะว่า.........” เขามองไปรอบๆแล้วชะโงกหน้าเข้ามากระซิบกับผม “เพราะนัทรักนนท์มากกว่าใครๆต่างหาก”

พอเขาผละออกไป หน้าของผมก็แดงฉ่าขึ้นทันที และเมื่อผมเห็นใบหน้าของเขาแล้ว ผมก็ถึงได้รู้ว่าผมไม่ใช่เพียงคนเดียวที่กำลังเขินจนหน้าหน้าแดงแบบนี้ด้วยเหมือนกัน

“แหมเว้ย สวีทกันดีจริงๆนะ”

เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลังของเราสองคน ผมกับนัทจึงรีบหันไปมองยังที่มาของเสียงทันที

“ไอ้เค” นัทพูดพร้อมกับเขยิบขึ้นมายืนอยู่ข้างหน้าผมหนึ่งก้าว

เคจ้องหน้านัทอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมามองหน้าผม เขาก้มลงมองดูที่ข้อมือของผมที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้แล้วยิ้มที่มุมปากออกมาเล็กน้อย แล้วจากนั้นเขาก็หันกลับไปหานัทอีกครั้ง

“เมื่อกลางวันไอ้โจไปแดกข้าวกับพวกมึงรึเปล่า ไอ้นัท”

“ใช่ไม่ใช่แล้วมึงจะทำไม”

“นี่กูถามมึงดีๆนะเว้ย กูถามว่ามันไปนั่งแดกข้าวกับพวกมึงอีกรึเปล่า”

นัทเงียบไปพักหนึ่ง “เปล่า แต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับมึงอยู่ดีนี่ ไอ้เค”

“ทำไมวะ นี่มึงพูดจาเหมือนมึงกำลังปกป้องไอ้เชี่ยโจเลยนะ ไอ้นัท กูรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้มึงเองก็ชักจะพูดจากวนตีนเก่งขึ้นเยอะเลยนี่” เคเดินเข้ามาหาพวกเราอีกก้าวหนึ่งแล้วหันมามองหน้าผม “เป็นเพราะไอ้เหี้ยนี่ด้วยสินะ”

นัทขยับตัวเล็กน้อยด้วยท่าทางที่พร้อมจะปกป้องผมอย่างชัดเจน “ไม่เกี่ยวเลยมึง มึงอย่ามาพูดจาเพ้อเจ้อ และกูจะบอกอะไรให้มึงรู้ไว้อย่างนึง ไอ้เค ถ้าไอ้โจมันอยากจะหลุดพ้นจากกลุ่มเพื่อนเหี้ยๆอย่างพวกมึงและคิดจะเลิกทำเรื่องเหี้ยๆกับพวกมึงสักทีแล้วล่ะก็ กูก็ต้องรู้สึกยินดีกับมันและช่วยมันน่ะสิวะ ไม่ว่าจะในฐานะของคนรู้จักกันหรือใจฐานะรองประธานนักเรียนก็ตามเหอะ”

“ถุย! ไอ้เหี้ย! มึงอย่าคิดว่ามึงจะใช้อำนาจของมึงกับพวกกูได้ตลอดไปนะ ไอ้นัท”

“และมึงก็อย่าคิดนะ ว่ามึงจะสามารถรอดตัวจากความผิดเหี้ยๆที่พวกมึงเคยทำเอาไว้ได้ทุกครั้งน่ะ ไอ้เค” นัทสวนกลับ “ต่อให้กูไม่ได้เป็นกรรมการนักเรียน แต่คนในกลุ่มพวกกูก็ไม่ได้มีใครที่มึงจะมาแกล้งหรือรังแกกันได้ง่ายๆหรอกนะเว้ย แม้แต่นนท์เองก็เหอะ มึงอย่าคิดว่ามึงแน่กว่าใครที่สุดแล้วจนเกินไปนัก ไอ้เค”

เคเงียบไปพักหนึ่ง “แล้วกูจะคอยดู ไอ้นัท....... แล้วก็มึงด้วยเหมือนกัน ไอ้เด็กใหม่” เขาหันมามองหน้าผมครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับไปหานัทอีกครั้ง “ถ้ามึงยังทำตัวกวนส้นตีนแบบนี้อยู่ล่ะก็ สักวันนึง มึงได้มีปัญหากับกูจริงๆจังๆแน่ มึงจำเอาไว้เลย”

เขากลับหลังหันแล้วเดินจากไปอีกทางหนึ่ง ผมมองตามหลังของเขาไปแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าคำพูดของเขาเมื่อครู่นั้นเขาพูดกับเราสองคน พูดรวมๆกับกลุ่มพวกเราทุกคน หรือว่าจงใจที่จะพูดกับผมแค่เพียงคนเดียวกันแน่

“ไปเถอะนนท์ อย่าไปสนใจมันเลย” นัทแตะแขนผมเบาๆ “ไอ้พวกเหี้ยนี่น่ะ ถ้ามันอยู่คนเดียว มันก็ไม่มีปัญญาทำอะไรหรอก และที่สำคัญ นัทก็จะไม่มีทางปล่อยให้มันทำอะไรเหี้ยๆได้ง่ายๆแบบนั้นอยู่แล้วด้วยเหมือนกัน” เขาจ้องเข้ามาในตาของผมด้วยดวงตาจริงจังที่ส่องประกาย “นัทจะดูแลนนท์เอง”

[จันทร์ผา]

^
^
^
^
ขอจิ้มก่อน

นัทน่าจะประเคนหมัดให้ไอ้เคสักหมัด 2 หมัดนะ

อ่านแล้วมันคันไม้คันมือยังไงไม่รู้ อยากเข้าไปในนิยายคุณต้น

แล้ว กระโดนถีบ ไอ้เคสักรอบ โอ๊ยยยย เป็นไรไปนี้เรา บ้าไปป่าว  อิอิ

[andy_kwan]

นัทรีบทำคะแนนน่าดู   ว่าแต่ลูกโจของป้าหายไปไหนแล้ว

[gneuhp]

นัท พระเอกมากมายอ่าา
ดูแล นนท์ ดีดีนะ
เชียร์ นัท สุดๆๆๆ

พี่ต้น ดูแลตัวเองด้วยน้าา พักผ่อนเยอะๆนะคะ  

[1582]

กรี๊ดดดดดด   “นัทจะดูแลนนท์เอง”      เท่ห์สุดเลยเลยลูก

แม่ยกเชียร์ออกหน้าออกตา 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เกลียด
เค
มากกกกกกกกกกกกก
แต่ก็นะ
พวกนี้มันอาจจะทำอะไรที่เรานึกไม่ถึงก็ได้
ดังนั้นน้องๆ ก็ควรจะดูแลตัวเองดีๆ นะครับ
 
สู้โว้ยยยยยยยยยยยยย

[โมโม่ที่รัก]

 
เกลียดไอ้เค
แต่...พี่โจอยู่ไหนล่ะ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ดีออกนะ มีคนมาปกป้อง
อยากมีบ้างจัง เรายิ่งเป็นผุชายอ่อนแออยู่

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[ExecutioneR]

ลืม ถือโอกาสแวะมาบอกว่า......


สวัสดีและยินดีต้อนรับน้องใหม่ในรั้วโรงเรียนของผมทุกคนนะครับ  

เพิ่งเห็นแว้บๆว่ามีคนบอกอ่านตามทันแล้วอะไรสักอย่างอยู่สองสามคน อิอิ พอดีงานยุ่งๆเหนื่อยๆเลยไม่ได้ดูชื่อ แต่เห็นคนชื่อไม่คุ้นอยู่จำนวนหนึ่ง
ถ้าไงก็โผล่มาบ่อยๆแล้วมาทักทายกันใหม่นะครับ ^^

ไปนอนแระ ไม่ไหว งานการไม่ทำ ง่วงงงงง