หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[ExecutioneR]

A 77


ที่เขาพูดกันว่าเวลาแห่งความสุขนั้นมักจะผ่านไปเร็วดูจะเป็นจริงสำหรับผมมากที่สุดก็ในคราวนี้นี่เอง ในที่สุดเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ผมได้มานอนอยู่กับนัทที่หอนั้นก็ต้องหมดลงจนได้ นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมต้องรู้สึกถึงความเหงาและความโหวงในใจแบบสุดๆเนื่องจากจะต้องห่างจากเขาและเพื่อนๆไปอยู่บ้านคนเดียวแบบเดิมอีกครั้ง

นับจากวันอังคารที่โจเข้ามาพูดกับพวกเราเรื่องของแม็กซ์ และที่ผมกับนัทเจอเข้ากับเคจนมาถึงวันศุกร์นี้ ผมก็ยังไม่ได้เจอหรือมีปัญหาอะไรกับคนพวกนั้นอีกเลย ซึ่งส่วนหนึ่งที่ผมต้องยอมรับก็คือ มันอาจจะเป็นเพราะไม่ว่าผมจะไปที่ไหนหรือทำอะไร ผมก็มักจะไปพร้อมกับคนอื่นๆด้วยตลอดเวลา ซึ่งนั่นก็คงทำให้พวกแม็กซ์ไม่มีโอกาสเข้ามาหาเรื่องอะไรกับผมก็เป็นได้ แต่หรือถ้าจะให้นึกดูดีๆ ผมก็รู้สึกว่าเพื่อนๆในกลุ่มของเราก็เป็นอย่างที่นัทเคยพูดไว้จริงๆนั่นแหละว่า ไม่ว่าเวลาพวกเราจะไปไหนหรือทำอะไร เราก็มักจะไปกันเป็นกลุ่มหรือไปกันเป็นคู่อยู่แล้ว ไม่ใช่แค่เพราะพวกเขาต้องการจะดูแลผมถึงต้องมาคอยตามประกบผมอยู่คนเดียวแบบนั้นจริงๆ

นอกจากเรื่องของแม็กซ์แล้ว สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปในกลุ่มของพวกเราก็ยังมีอีกสองเรื่องใหญ่ๆ เรื่องแรกนั้นก็คือการที่คริสดูเงียบลงและซึมเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ตลอดหนึ่งสัปดาห์นี้เขาก็ยังคงต้องไปอาศัยอยู่กับอาไคล์เหมือนเคย วายุบอกพวกเราว่าพ่อกับแม่ของคริสก็ยังคงไม่ติดต่อกลับมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ส่วนที่โรงเรียน ไม่ว่าใครจะพยายามพูดหรือทำอะไร เขาก็ดูแทบจะไม่มีความสุขขึ้นเลยแม้แต่น้อย มันก็มีบ้างที่เขายิ้มและหัวเราะไปกับพวกเรา มันก็จริงที่เขาดูสดใสขึ้นกว่าวันอังคารที่เราเจอเขาครั้งแรกนับจากที่เขามีปัญหากับที่บ้าน แต่พวกเราต่างก็รู้ดีว่ามีอะไรบางอย่างภายในใจของเขาที่ได้เปลี่ยนไปแล้ว และพวกเราก็ยังไม่รู้ว่าจะช่วยเหลือเขายังไงได้เลย

ส่วนอีกเรื่องหนึ่งนั่นก็คือเรื่องที่ว่าโจได้เริ่มเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในกลุ่มของเรามากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดแล้วนั่นเอง เมื่อตอนที่เขาบอกผมว่าเขาจะลงมากินข้าวเช้ากับพวกเราทุกวันนั้นเขาไม่ได้พูดเล่นจริงๆ และคนหลายคนก็ดูจะให้ความสนใจกับเรื่องนี้กันมากด้วย

อืมมมม หรือถ้าพูดให้ถูกก็คือ คนอื่นๆดูจะให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากกว่าเรื่องที่คริสดูเปลี่ยนไปซะอีกด้วยซ้ำล่ะมั๊ง ผมว่านะ โดยเฉพาะกลุ่มของแม็กซ์ที่ก็ยังคงมองพวกเราและโจด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเหมือนอย่างเคย แต่พวกเราก็เริ่มที่จะเลิกสนใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆเหล่านั้นไปซะแล้ว....... จะว่าไป คนอื่นๆในกลุ่มของเรานอกจากนัทกับวายุ ก็เริ่มที่จะเคยชินกับการเห็นโจอยู่ใกล้สายตาบ่อยๆแล้วด้วยเหมือนกัน โดยเฉพาะเจย์ที่ดูจะรับกับเรื่องนี้ได้มากกว่าที่ผมคิดด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าเขาจะเคยบอกว่าเขาก็ยังคงไม่ค่อยเชื่อใจในตัวของโจเท่าไหร่อยู่ดีก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นทั้งเรื่องของแม็กซ์ และก็เรื่องของผมกับนัทด้วย........

“เป๋นอะหยังลูก บ่อยากปิ๊กบ้านกา” แม่ผมถามขึ้นขณะที่ผมอยู่ในรถกับแม่เรียบร้อยแล้ว “อยู่กับเปื้อนก่อติดเปื้อนจ๋นลืมแม่แล้วล่ะก๊า”

“บ่ใจ้จะอั้นครับแม่ จะไปอู้จะอั้นก่ะ นนท์กำลังนั่งกึ๊ดฮั่นกึ๊ดนี่บ่ะดาย”

“แล้วกึ๊ดอะหยังล่ะ ยะหยังต้องยะหน้าจะอั้นตวย”

ผมไม่ตอบ

“เรื่องแม่ยิงล่ะก๊า จะอี้น่ะ” แม่หัวเราะเบาๆ “ลูกจายแม่เป็นหนุ่มแล้วน้อ มีก๋านมานั่งกึ๊ดนั่งฝันถึงสาวตวย”

“บ่ต้องมาแซวเลยแม่อ่ะ อู้อะหยังน่ะ มั่วขนาด”

“ทำเป๋นมาดุแม่เน้อ เดียววันพูกจะปล่อยหื้อย่างไปหาหมอคนเดียวเลย” *ย่าง＝เดิน

“นนท์หื้ออ้ายโก๋ปาไปก็ได้ บ่ง้อ”

“แล้วจะเอาตังค์ตี้ไหน”

“แหะ.....”

สุดท้ายการโต้เถียงเล็กๆของเราก็จบลงโดยที่ผมเป็นฝ่ายแพ้เหมือนอย่างเคย และหลังจากนั้นเราสองคนก็เงียบกันลงไปครู่หนึ่ง......

“แม่กึ๊ดเติงขนาดเลยฮู้ก่อ อยู่บ้านคนเดียวง้อมจะต๋าย” *ง้อม＝เหงา

“ก็ก่อปิ๊กมาอยู่กับแม่แล้วนี่ ต่อไปแม่ก่อบ่ต้องกิ๋นข้าวแลงคนเดียวแล้ว”

“เมื่อตอนนนท์ก่อต้องไปเฮียอยู่ดี”

“อ้าวว แล้วแม่จะหื้อนนท์ยะจะใดล่ะ”

แม่หันมามองหน้าผมหลังจากที่รถจอดติดไฟแดงที่สี่แยก “แม่กำลังกึ๊ดๆะอยู่ว่าจะปิ๊กไปยะก๋านแล้วน่ะ”

“แต๊กะครับ แล้วตี้ไหนล่ะ ตี้นี่ กะว่า...” ผมตกใจ

“ตี้นี่ก่ะ แม่ยังบ่ปิ๊กไปเจียงใหม่เตื้อหรอก.......อย่างน้อยก่อยังบ่ใจ้เร็วๆนี้”

“อ๋อๆ แล้วแม่จะยะก๋านตี้ไหนอ่ะครับ”

“ก่อตี้บริษัทเดิมของป้อนั้นนะ เจ้านายเก่าป้อเปิ้นเิจินหื้อแ่ม่ไปเป๋นปู้จ้วยเปิ้น แม่ก็ว่าจะตอบตกลง”

“จะอั้นก็ดีแล้วครับ” ผมพยักหน้าเบาๆ “แม่จะได้บ่เหงา ดีกว่าอยู่บ้านบะดาย”

“ก่อนั้นนะ แต๊ๆแม่ก่อกึ๊ดไว้เมินละว่าจะเซาะงานใหม่เวยๆ แต่ก่อบ่กึ๊ดว่าจะได้งานตี้เดียวกับป้อจะอี้ แล้วก่อยังเวยจะอี้ตวย” เสียงรถคันหลังบีบแตรไล่พวกเรา แม่จึงรีบหันกลับไปทันที “ต๋ายละ ไฟเขียวตั้งแต่เมื่อใดนิ.....เอ้อ ก่อนั้นนะตี้แม่อยากบอกนนท์ เดียววันพูกแม่ปานนท์ไปหาหมอแล้วเมื่อแลงแม่จะปาไปกิ๋นข้าวแลงกับนายเปิ้นสักน้อย นนท์จะไปกับแม่ก่อล่ะ”

ผมรีบส่ายหน้า “เหอะๆ บ่เอาอ่ะครับ นนท์อึดอัดอ่ะ บ่เอาดีกว่า แล้วจะไปกั๋นสองคนกาครับแม่”

“บ่ใจ้ มีอาหมูทนายของแม่ก่อจะไปตวย แล้วก็มีเปื้อนเก่าตี้ทำงานป้อแหมสองคนละก๊า”

“จะอั้นนนท์ซ้ำบ่อยากไปเลย มีก้าคนเฒ่าตึงนั้น”

“ถ้าจะอั้นนนท์ก่อต้องหื้อป้าเปิ้นยะข้าวแลงหื้อกิ๋นเอาน่ะ เอ้อออ แต๊ก่ะ จะว่าไปหลังๆมานี้แม่บ่ได้ปะพลอยเลยเหมือนกั๋น นนท์ยังคุยกับพลอยตึงวันเหมือนเดิมอยู่ก่อ”

“บ่ได้คุยอ่ะครับ” ผมตอบ “หลังๆนี้นนท์ก่อบ่ก้อยได้คุยกับเขาเหมือนกัน”

“ถ้าจะอั้นแลงนี้เฮาจวนเปิ้นไปกิ๋นข้าวตวยดีก่อ ตี้ไหนดี จะกิ๋นตี้บ้านกะว่าไปกิ๋นตางนอกดี”

“บ่เอาดีกว่าครับแม่” ผมบอก “เมินๆเตื้อนนท์ก่ออยากกิ๋นข้าวกับแม่สองคนพ่องนา นนท์บ่ได้ปะแม่เป๋นติ๊ดละ กึ๊ดเติงขนาดเลย กึ๊ดเติงจะต๋ายอยู่แล้ววว”

เมื่อผมพูดแบบนั้นแล้วแม่ก็หัวเราะชอบใจใหญ่ หลังจากนั้นเราสองคนก็เปลี่ยนเรื่องคุยกันเป็นเรื่องทั่วไปอื่นๆจนกระทั่งเรากลับมาถึงบ้าน คืนนั้นผมเข้านอนโดยมีนัทคุยโทรศัพท์และส่งผมเข้านอนเป็นคนสุดท้ายเหมือนกับทุกครั้ง จนกระทั่งเมื่อเช้าวันเสาร์มาถึง ผมก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตูปลุกที่หน้าห้อง แม่ของผมมาปลุกให้ผมตื่นตั้งแต่แปดโมงกว่า เพราะว่าผมมีนัดที่จะต้องไปหาหมอในตอนสิบเอ็ดโมง

เราสองคนออกจากบ้านตอนประมาณเก้าโมงกว่าๆ และในระหว่างที่ผมอยู่ในรถกับแม่นั้น เราก็คุยกันถึงเรื่องงานใหม่ของแม่และเรื่องที่แม่จะต้องออกไปกินข้าวเย็นกับเจ้านายเก่าของพ่อในตอนเย็น แต่แล้วสุดท้าย เราก็วกกลับเข้ามาคุยเรื่องของผม เรื่องของโรงเรียน และเรื่องของเพื่อนใหม่ของผมอีกครั้งจนได้

“อยู่ตี้โรงเรียนนนท์สนิทกับโจขนาดเลยกะ”

“หะ หืออ ยะหยังแม่ถามจะอั้นล่ะครับ” ผมรู้สึกตกใจและแปลกใจนิดหน่อยกับการที่จู่ๆก็โดนถามถึงเขาขึ้นมาแบบนี้ “ตะกี้เฮายังคุยกั๋นถึงหมู่นัทกั๋นอยู่เลยบ่ใจ้กา”

“บ่มีอะหยัง แม่สงสัยบ่ดาย โจเขาก่อมาบ้านเฮาจั๊ดหมั่น แต่แม่บ่ก้อยได้ยินนนท์อู้ถึงเขาเต้าใดน่ะ”

“อ่ออ ก่อนนท์เกยบอกแม่ไปแล้วนิครับว่าโจมันบ่ได้เฮียนห้องเดียวกับนนท์ ก็เลยบ่ก้อยได้ปะกันเต้าใด”

“แต่เขาก่อมาหานนท์ตี้บ้านหมั่นเหมือนกั๋นนิ แล้วก่อยังผ่อสนิทกั๋นดีบ่ใจ้กา แล้วยะหยังต๋อนอยู่โรงเรียนถึงบ่ก้อยสนิทกั๋นล่ะ”

“ก่อ...มันก่อบ่ใจ้ว่านนท์์อยู่โรงเรียนแล้วบ่ก้อยสนิทกับมันน่ะ แต่บ่ก้อยได้ปะกั๋นบ่ดาย แล้วหมู่เปื้อนก่อคนละกลุ่มกั๋นตวย”

“จะอั้นกา.......” แม่พยักหน้าเบาๆ

“แม่มีอะหยังก่อครับ ยะหยังผ่อสนใจ๋โจขนาดนั้นน่ะ” ผมถามด้วยความรู้สึกกังวลเล็กน้อย เพราะตอนนี้ในใจของผมมันเริ่มคิดไปถึงเรื่องของคริสกับพ่อและแม่ของเขาแล้ว นี่แม่จะกำลังสงสัยเรื่องของผมกับโจอยู่รึเปล่านะเนี่ย

“บ่มีอะหยัง แค่ตะเจ๊าต๋อนตี้แม่กำลังแต่งหน้าอยู่น่ะ โจเปิ้นโทรมาหาแม่ แล้วเขาก่อบอกว่าเขาจะเข้ามาหาลูกตวย ก็เต้าอั้น”

“ห๊าาา แหมแล้วกา!” ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ “นี่ีแสดงว่าต๋อนบ่ายมันจะเข้ามาบ้านเฮาแหมแล้วกะครับ เฮ้ยยยย บ่เอาอ่ะ นนท์ใคร่อยากนอนคนเดียวสบายๆ อ่ะแม่ เดียวนนท์โทรไปบอกมันว่าบ่ต้องเข้ามาดีกว่า”
้
“บ่ต้องเลยๆ” แม่รีบห้ามผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะทันได้ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงเสียอีก “เปิ้นบ่ได้จะเข้ามาตี้บ้านเฮาต๋อนบ่าย แต่แม่บอกฮื้อเขาไปปะเฮาตี้เซ็นทรัลเลย แม่จวนเปิ้นกิ๋นข้าวตอนตวยกั๋นละ แล้วแม่ก่อจวนเขามาอยู่กิ๋นข้าวแลง ละก่อนอนเป๋นเปื้อนนนท์คืนนี้แล้วตวย”

“แม่!!”

“ยะหยัง บ่ได้กา มีคนมาจ้วยผ่อเฮาต๋อนแม่บ่อยู่่ค่ำนี้มันบ่ดีจะได ฮึ”

ผมอึกอักเล็กน้อย “ก่อ......ก่อบ่ใจ้บ่ได้กะว่าบ่ดีอะหยังอ่ะครับ แต่แม่ก่อฮู้ว่าปกตินนท์์บ่ได้ชอบฮื้อใครมาแอ่วบ้านหมั่นเต้าใดอยู่แล้ว แล้วยะหยังแม่บ่ถามนนท์ก่อนล่ะ แล้วตี้สำคัญก่อคือยะหยังโจต้องโทรหาแม่ตวยล่ะ”

“อะหยัง ก่อแม่หันตั้งแต่มาเฮียนตี้นี่นนท์ก่อปาเปื้อนเข้ามาบ้านจั๊ดหลายเตื้อล่ะบ่ใจ้กา” แม่หันมาเลิกคิ้วข้างหนึ่งใส่ผม “แล้วแหมอย่างน่ะ แม่นึกว่านนท์จะชินแล้วตี้โจมาบ้านเฮา”

ผมคิดในใจว่า ‘แต่ไอ้โจมันมาบ้านของเราเองโดยแทบไม่ได้ถูกเชิญก่อนสักครั้งเลยนะ’

“แล้วตกลงทำไมมันไม่โทรหานนท์อ่ะ ทำไมมันต้องโทรหาแม่ด้วย”

“แล้วตกลงยะหยังมันบ่โทรหานนท์ล่ะ ยะหยังมันต้องโทรหาแม่ตวย”

“เปิ้นบอกเปิ้นโทรหานนท์บ่ติด โทรมาต๋อนเจ๊าแล้วนนท์ปิดเครื่องอยู่ล่ะก๊า”

โห แหลกันสุดๆ

“นนท์บ่ได้ปิดเครื่องสักน้อย” ผมปฏิเสธ

“อ้าว จะอั้นกะ บ่ฮู้ก่ะ ก่อเปิ้นบอกแม่มาจะอี้น่ะ”

เมื่อไปถึงโรงพยาบาลและได้รับการยืนยันจากหมอแล้วว่าทั้งข้อมือและแผลตามส่วนต่างๆในร่างกายของผมต่างก็กำลังดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมยังคงต้องดูแลระมัดระวังไม่ให้มันได้รับการกระทบกระเทือนแบบนี้ไปอีกสักพักใหญ่ๆจนกว่าจะหายดีร้อยเปอร์เซ็นต์ และอีกไม่นาน ผมก็คงจะสามารถช่วยเหลือตัวเองและทำอะไรต่างๆได้ด้วยตัวเองมากขึ้นแล้วด้วยเช่นกัน

พอเราออกจากโรงพยาบาลกันแล้ว แม่ก็บอกให้ผมโทรไปหาโจทันที ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ของเขาอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไหร่นัก แต่ผมก็จัดการคุยนัดเวลาและสถานที่ที่เราจะเจอกันได้อย่างเรียบร้อย ซึ่งที่จริงเขาก็ไปเดินเล่นรอเราอยู่ที่เซ็นทรัลตั้งสักพักแล้วด้วยซ้ำ แต่ด้วยความที่ผมรู้สึกหมั่นไส้เขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ผมก็เลยแกล้งบอกให้แม่แวะปั๊มน้ำมัน แล้วผมก็ทั้งเข้าห้องน้ำและไปเดินซื้อของในเซเว่นเผาเวลาไปเล่นๆสักครึ่งชั่วโมงซะอย่างนั้น ซึ่งผลสุดท้าย ผมก็โดนแม่ด่าหาว่าทำอะไรชักช้าไปตามระเบียบ

เมื่อผมกับแม่ไปถึงที่เซ็นทรัลและเราได้เจอหน้ากัน เขาก็ยังคงปฏิบัติกับผมเหมือนปกติทุกอย่าง นั่นก็คือ เขาแทบไม่ได้คุยอะไรกับผมหรือแม้แต่มองหน้าผมเลย แต่ดูเหมือนเขาจะช่างพูดและดูสนิทสนมกับแม่ของผมมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลยล่ะนะ ยิ่งพอมาเห็นแบบนี้แล้วผมก็ชักจะยิ่งไม่มั่นใจซะแล้วสิว่าเขาจะไม่ได้คิดอะไรกับผมเลยจริงๆ เพราะผมชักเริ่มจะรู้สึกว่ากำลังทำตัวเหมือนเข้าทางแม่มากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะเนี่ย........

“ฮ่าๆๆๆๆๆ จริงเหรอวะ” วายุหัวเราะชอบใจหลังจากที่ผมเล่าเรื่องของโจให้เขาฟังแล้ว

“เหี้ยยย มึงอย่าขำสิวะ นี่กูโทรหามึงก็เพราะกูเครียดนะเนี่ย”

“มึงเนี่ยนะเครียด ไอ้นนท์ มึงเครียดจริงเหรอวะ” เขายังคงแหย่ผมอยู่ “แล้วนี่ว่าแต่ไอ้โจมันอยู่ไหนล่ะวะเนี่ย”

“นั่งอยู่ในฟูจิกับแม่กูนั่นแหละ นี่กูเดินออกมาเข้าห้องน้ำอ่ะ”

“แล้วไอ้นัทรู้ยัง ว่าไอ้โจมาหามึงอีกแล้วเนี่ย”

“ยังอ่ะ กูยังไม่ได้บอกนัทเลย กะว่าเดี๋ยวพอกูกลับบ้านแล้วกูค่อยว่าจังหวะเหมาะๆโทรอ่ะว่ะ”

“ไอ้เชี่ยโจแม่งร้ายจริงๆว่ะเว้ย นี่ตกลงมันจะไม่กะแย่งมึงมาจากไอ้นัทแน่เหรอวะเนี่ย สาดดด” วายุหัวเราะเบาๆ

“ก็นั่นน่ะสิ ยุ แม่งงง คือมันก็ไม่ได้จีบกูหรืออะไรกูหรอกนะเว้ย เท่าที่ผ่านมาอ่ะ แต่........ ไม่รู้ดิ่ กูก็บอกไม่ถูกเหมือนกันอ่ะว่ะ........”

“มันก็จริงนะเว้ย เพราะเท่าที่กูเห็นที่โรงเรียน นอกจากที่มันจะลงไปกินข้าวพร้อมกับมึงกะไอ้นัทตอนเช้าแล้ว กูว่ามันก็ไม่ได้มาอะไรกับมึงเลยนะ และตอนปกติที่มึงอยู่บ้าน มันก็ไม่ได้โทรหามึงทุกวันทุกคืนอะไรแบบนั้นอยู่แล้วด้วยใช่ป่ะ แต่นี่มึงยังคงรู้สึกเหมือนกับว่ามันยังจะจีบมึงอยู่ดีใช่มั๊ยวะ”

“ใช่ๆๆ อารมณ์ประมาณนั้นเลยว่ะ มึงว่าตกลงไอ้โจมันคิดอะไรยังไงกันแน่วะ ไอ้ยุ”

“อืมมมม งั้นกูว่ามันคงไม่ใช่ไอ้โจหรอกม๊างงง แต่เป็นเพราะ......” เขาเว้นช่วงไปครู่หนึ่ง “เป็นเพราะใจมึงคิดไปแบบนั้นเองด้วยล่ะมั๊งวะ ไอ้นนท์”

ผมสะอึกไปเล็กน้อย “มึงตั้งใจจะพูดอะไรวะ ไอ้ยุ กูงง”

“คือ ถ้าถามความคิดกูเลยอ่ะนะ กูก็คงบอกว่า ไอ้โจมันชอบมึงอ่ะว่ะ ใจมันคงไม่ได้อยากแย่งมึงมาจากไอ้นัทหรอก แต่มันก็ยังชอบมึงอยู่ดีอ่ะ ยังไงๆมันก็คงอยากอยู่ใกล้ๆมึง อยากดูแลมึง ซึ่งมันก็มีโอกาสแค่เสาร์อาทิตย์แค่นี้แหละ จริงป่ะล่ะวะ ส่วนที่กูพูดไปเมื่อกี๊ กูก็คงหมายความเหมือนเดิมที่เคยคุยกับมึงไปอ่ะว่า ‘มึงแน่ใจนะ ว่ามึงไม่ได้คิดอะไรกับไอ้โจมันเลย’ น่ะนะ ไอ้นนท์”

“เฮ้ยย กูเคยคุยกับมึงเรื่องนี้ไปแล้วนะเว้ยย”

“ก็ใช่อ่ะเด่ะ นั่นแหละประเด็นแหละ ไอ้สาดดด กูถึงได้บอกไงว่ามันก็เรื่องเดียวกับที่เราเคยคุยกันอ่ะ คือมึงไม่ได้ชอบมันแบบที่มึงชอบไอ้นัท แต่ลึกๆแล้วในใจมึง มึงก็คงไม่ได้รังเกียจมันหรือรำคาญอะไรมันเลยสักนิดใช่มั๊ยล่ะ เพราะงั้นกูก็เลยรู้สึกว่ามึงก็แค่ทำตัวทำใจลำบากเวลาที่ต้องอยู่กับมันสองคนทั้งๆที่ตอนนี้มึงเป็นแฟนกะไอ้นัทแล้วมากกว่าเท่านั้นแหละว่ะ”

 โดนพูดแบบนี้เข้าไปผมก็ต้องถึงกับอึ้งสิครับ ดูเหมือนกับว่ายิ่งผมรู้จักวายุมากเท่าไหร่ ผมก็ชักจะยิ่งรู้สึกว่าเขาน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้นจริงๆนะเนี่ย ให้ตายเถอะ

“เออๆจริงด้วย ว่าแต่ว่าไอ้คริสเป็นไงมั่งแล้ววะเนี่ย” ผมเปลี่ยนเรื่อง

“ไม่รู้ว่ะ ตอนนี้มันอยู่คอนโดอาไคล์กะอาพีอ่ะ แต่อาไคล์ไปทำงาน เพราะงั้นมันก็น่าจะอยู่กับอาพีสองคนมั๊ง”

“แล้วสรุปว่านี่เรื่องพ่อแม่มันคืบหน้ามั่งมั๊ยเนี่ย”

“ก็เหมือนเดิมอย่างที่กูเคยบอกพวกมึงนั่นแหละว่ะ” เขาถอนหายใจ “พวกพ่อเล็กก็เคยคิดจะลองเข้าไปคุยกับพ่อแม่ไอ้คริสอยู่เหมือนกันน่ะนะ แต่ก็ยังไม่รู้จะเข้าไปในฐานะไหนเลย เพราะพ่อแม่ไอ้คริสก็ยังไม่รู้เรื่องของพวกพ่อเล็กกับอาไคล์ และเรื่องอาพีนี่ยิ่งหนักเลยว่ะ เกิดอาพีเข้าไปแล้วพูดว่า ‘ผมเป็นแฟนกับไคล์’ แบบนั้น กูว่าระเบิดแม่งคงยิ่งลงหนักเข้าไปใหญ่อ่ะ มึงนึกออกใช่ป่าววะ กูว่าเค้าคงรีบพาคริสกลับบ้าน หรือไม่ก็แย่หนักคือพากลับบ้านแล้วก็เตะโด่งมันออกไปอยู่คนเดียวที่ไหนสักแห่งที่ไม่ใช่กับคน ‘พวกนี้’ ในสายตาของเขาอีกอ่ะ แล้วคราวนี้ไอ้คริสก็จะไม่เหลือใครที่มันจะพึ่งพาได้เลยจริงๆด้วยแล้วทีนี้”

ผมพยักหน้า “อืมมมม กูเข้าใจ........”

“เออ ไอ้นนท์ กูว่านี่มึงก็ออกมาคุยกะกูนานแล้วนะเว้ย แม่มึงจะไม่สงสัยเอาเหรอวะว่าทำไมมึงหายหัวไปไหนนานขนาดนี้เนี่ย”

“เออว่ะ ก็จริงของมึง” ผมยกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลา “สิบห้านาทีแล้วนี่หว่า ห่าแม่งงง ห้องน้ำแม่งก็อยู่โคตรไกลเลยด้วย”

“ระวังไอ้โจจะออกมาเดินตามหานะมึง” เขาหัวเราะ

“หยุดเลยมึง เดี๋ยวแม่งก็เป็นจริงอีกอ่ะ ครั้งที่แล้วที่มึงพูดแม่งก็เป็นจริงมารอบนึงแล้วด้วย”

“กลัวใจตัวเองอ่ะดิ่วะ กูว่า” เขายังคงขำไม่หยุด “เอาเหอะๆ มึงจะทำอะไรก็คิดดีๆแล้วกัน กูอ่ะ รักเพื่อนกูมากนะเว้ย แต่กูก็แอบสงสารไอ้โจมันนิดๆเหมือนกันว่ะ มึงก็ถนอมๆน้ำใจมันหน่อยแล้วกัน อย่าไปอะไรกับมันมาก คิดซะว่ามันมาชอบมึงก็ดีกว่ามันมาเกลียดมึงก็แล้วกัน”

“อือออ.......” ผมพยักหน้ากับตัวเองเบาๆ “คือจริงๆกูก็ไม่ได้เกลียอะไรมันหรอกเว้ย มึงก็รู้ แต่.......”

“แต่มึงทำตัวไม่ถูกเวลาที่อยู่กับมันสองคน ใช่มะ กูรู้แล้วล่ะน่า” เขาพูดต่อประโยคของผมให้ “เอาเหอะๆ มึงจะยอมรับรึปฏิเสธก็เรื่องของมึง แต่ว่าห้ามนอกใจเพื่อนกูนะเว้ย ไอ้นนท์ ไม่งั้นกูเตะมึงตูดบวมแน่ ตอนนี้กูต้องไปก่อนแล้วว่ะ กูปวดขี้อ่ะ เดี๋ยวจะขี้สักทีก่อนแล้วค่อยเดินไปหาไอ้คริสมัน ถ้าไงกูไปก่อนแล้วกันนะเว้ย”

“เออๆ มึงไปเหอะ ขอบใจมากเว้ย ไอ้ยุ”

“ไม่เป็นไร เพื่อนเลิฟ หน้าที่กูอยู่แล้วว่ะ สาดดด มีปัญหาเหี้ยไรอีกโทรหากูได้ตลอดเว้ย” เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะวางสายไป

หลังจากที่วางสายลง ผมก็เก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงและเดินออกจากห้องน้ำ แต่เมื่อผมเลี้ยวออกจากมุมประตูห้องน้ำได้ยังไม่ทันจะถึงสามก้าว ผมก็ต้องผงะเมื่อเห็นโจกำลังเดินตรงเข้ามาหาผมพอดี

“อ้าว ไอ้โจ มึงมาทำไรวะ”

“มาห้องน้ำนี่กูมาหาของแดกมั๊ง กูไม่ใช่มึงนะ แดกฟูจิดีๆไม่ชอบ”

“เหี้ย! พูดจากวนตีนกูตลอด!”

“แม่มึงให้มาตาม เห็นมึงหายไปนานแล้ว”

“อืออๆ ขอโทษที กูก็กำลังจะกลับพอดีอ่ะ”

“ขี้แตกรึไง”

“จะบ้าเรอะ! ไม่ใช่เว้ย! กูมาฉี่ แล้วกูก็ยืนคุยโทรศัพท์ด้วย ก็แค่นั้นแหละ”

“คุยโทรศัพท์ในห้องน้ำเนี่ยนะ ประสาทดีป่าววะ” เขานิ่วหน้า “แล้วไง คุยกะไอ้นัทอีกอ่ะสิ”

“เปล่า คุยกะไอ้ยุ”

“แน่ใจนะว่าไม่ได้โทรไปฟ้องมันเรื่องกูอีกอ่ะ”

“กูคุยกะไอ้ยุจริงๆเหอะน่า มึงจะดูมือถือกูเลยมั๊ยล่ะ”

“เออๆ ช่างเหอะ ไป กลับไปหาแม่เราได้แล้ว”

ผมชะงักขาที่กำลังจะก้าวเดินตามเขาไปลงทันที “มึงพูดว่าไงนะ”

เขาหันมายิ้มกวนๆให้กับผม “กูบอกว่ากลับไปหา ‘แม่ของเรา’ กันได้แล้ว”

“ทะลึ่งแล้วมึง แม่กูนะ ไม่ใช่แม่มึง”

“หึ ใครจะไปรู้......” เขาพูดทิ้งท้ายพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะเดินจากไป

[ExecutioneR]

ขอบคุณสำหรับคำอวยพรครับ สัญญาว่าจะอยู่กับทุกคนไปอีกนานๆๆๆ 555
ขอแค่ถ้าเจอจุดหักเหหักมุมพลิกผันในนิยายแล้วอย่าทิ้งผมไปไหนก่อนแล้วกัน (ฮา)

ส่วนตอนนี้ขอบคุณเจ๊ป๋อมแป๋มเช่นเคยครับ 


สุดท้ายนี้ขอโทษที่ผิดสัญญาและขอโทษที่มาช้าครับ แบบว่างานยุ่งจริงๆๆๆๆ ช่วงนี้เหนื่อยและโทรมมากๆไม่มีเวลาดูแลตัวเองและทำอย่างอื่นเลยครับ อาจจะมาต่อช้าหน่อยนะ อย่าว่ากันนะคร้าบบบ อีกอึดใจเดียว ไม่เกินสามสี่อาทิตย์ ผมก็จะสบายขึ้น 80% แล้ววว

 

[K2KARN]

โอ้ว โจมาแล้ว รอคอยมาตั้งนาน ฮ่าๆ ,,
 

นิยายจักหักจบแบบไหนถ้าไม่กระเทือนจิตใจมากก็รับได้นะต้น
แต่ว่าอย่ามากไปแล้วกัน เด๋วทำใจบ่ได้ก๊ะ 

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

จิ้มรีบนทะลุไรท์เตอร์ ขออ่านก่อนเดี๋ยวมาดิมกั๊บ

ดิท

หลังจากที่อ่านแล้ว รู้สึกเหมือนกำลังดูหนังซาวด์เทรค คำเมือง ทั้งน้าน แถมมีซับตัวแดงให้อีก กรั่กๆ
ภาษาสละสลวยลื่นไหลดีค่ะ ให้เพื่อนช่วยใช่ป่ะเนี่ย?

หวั่นใจที่ไรท์เตอร์ต้นบอกว่าอาจมี'หักมุม' เรากลัวอะไรก็ไม่รู้อ่ะ...หรืออาจจะกลัวว่า โจได้กับนัท นนท์ได้กับยุ
เอิ้กๆ จินตนาการเตลิดไปไกลแล้ว แต่ไรท์เตอร์ต้นก็บอกว่าแค่แกล้งให้เสียวเล่น หึหึ

ส่วนตอนนี้เมนคือน้องนนท์กับคุณแม่ ทั้งนัทและโจเลยไม่ค่อยมีบท ก็แอบคิดถึงทั้งคู่นั่นแหล่ะ
ชอบที่โจเข้าทางแม่นะ...อย่างนี้เขาเรียกว่าฉลาดแกมโกง เอาด้วยเล่ห์ไม่ได้ ก็ต้องเอาด้วยกล
อ่ะๆ เชียร์ๆ

สติลสงสารน้องคริสต่อไป

และอยากบอกว่าไรท์เตอร์ปิดท้ายตอนได้เลศนัยมากมาย
'แม่ของเรา'ในความหมายของโจหมายถึงอะไร?

แต่คิดไปคิดมา แม่ของนนท์คงไม่ได้คลอดโจออกมาหรอก ไม่อย่างนั้นก็คงเบียดกับนนท์ในนั้นแย่อ่ะดิเนอะ

คิดได้อย่างนั้นก็วางใจ โจคงหมายถึงแม่ของว่าที่แฟนมากกว่า กร้ากกก

ไรท์เตอร์ต้นมาต่อไวๆนะ เป็นกำลังใจให้ หายเหนื่อยๆ ^^
มามะ มากอดหนึ่งที

[fiixtion]

  เย้ๆ มาแล้วๆ คราวนี้น้องนนท์มาพร้อมกะโจ


เข้าทางคุณแม่เนี๊ยะสงสัย โจ ไปโลดดดดดดดดดดดดดดด









รักษาสุขภาพด้วยคร้าบ เป็นห่วง กลัวไม่ได้อ่านต่อ (ล้อเล่น)


เดี๋ยวอะไรๆมันก้อดีขึ้นเอง

[1582]

ต้นจ๋า จุดหักเหหักมุกพลิกผันของต้น  จะทำให้นัทของพี่อกหักรึเปล่าเนี่ย  ชักเริ่มเศร้า 

[ExecutioneR]

มันอาจจะไม่หักก็ได้ครับพี่ แหมมม ผมก็อาจจะแหย่เล่นอะไรเล่น ทำให้น่าติดตามมากขึ้น (ฮา)

[wan]

^^
^^
จิ้ม ต่นต๊น

กำลังจะตั้งคำถามเรื่องจุดหักเห ก็เฉลยออกมาก่อน

ถ้างั้นคงต้องมาลุ้นกันต่อว่า ทำไมโจถึงพูดกับนนท์ว่า " แม่ของเรา "

เป็นกำลังใจให้ต้น เดี๋ยวอะไร ๆ มันก็ดีขึ้นเองแหละ +1 ด้วย

[จันทร์ผา]

ไม่ว่าจะหักเหหรือว่าอะไร

ก็จะตามอ่านจนจบละครับ

[Xerxes]

จุดหักเหนี่เกี่ยวกะงานใหม่ของแม่นนท์รึเปล่า?
แต่ถ้าถึงจุดนั้นจริง คงไม่ทิ้งกันไปไหนหรอก
ีดีซะอีก ชอบอะไรที่มันพลิกผัน
เอาแบบอ่านแล้วร้อง 'เฮ้ย' เลยยิ่งดี
โจแมร่งเจ๋งอ่ะ นั่งคุยแป๊บเดว จากแม่นนท์กลายเป็นแม่เราไปละ

[Ryuse]

จะได้กินหัวเด็กต้นก็งานนี้ล่ะ

ไม่เอานะแบบนี้ รับไม่ได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เอานัทคืนมา!!!!!

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ขอให้หายงานยุ่งเร็วๆ แล้วกันนะครับ
พี่ต้น
แล้วจะรออ่านต่อคับ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

บ่ได้อ่านบทคำเมืองมาเมินละ

จะเร็วหรือจะเวย ก็เอาเต๊อะเจ้า ตอนนี้แม่กับลูกอู้กั๋น น่าฮักดี

นี่...
เราอ่านเรื่องนี้มาเป็นปีแล้วเหรอนี่....
ทำไมบรรดาตัวละคร มันไม่โตขึ้นเลยฟะ!?!?!?!

เหอๆ แซวเล่นบ่าดาย

อย่างไรต่้นต๊น ถ้าว่างแล้ว มาลงให้ถี่ขึ้นแก้ตัวจากที่ผ่านมาด้วยล่ะ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[┗◎┗◎]

โจน่ารักเนอะ

เรื่องนี้เชียร์ให้3P จะได้ไม่ต้องหักมุม 

[indy❣zaka]

ถ้าจะหักจบ ขอหักเป็น นัท-โจ ได้มั๊ยคะ  ฮ่าๆ ล้อเล่น

[andy_kwan]

เชียร์โจต่อไป   ตอนจบจะหักมุมแค่ไหนก็ตามใจคนเขียน  อิอิ

[-~iK@iZ_KunG~-]

เชียร์โจสุดใจครับ อิอิ

[Ultramann]

โจน่ารัก  แม่ของเรา  อิอิ
  

[dahlia]

โจ ออกมาทีไร ได้ใจทุกที โจๆๆๆๆๆ 

แต่งานนี้ วายุ พูดได้ดี 

[cmos]

โจร้ายนะเนี่ย แอบเข้าทางแม่ซะงั้น

เชียร์โจคร้าบ

[DexTunG]

   มีเรื่องราวให้น่าลุ้นอีกแล้วหรอนี้

โจนะมาทำคะแนน  แบบไม่ให้ตั้งตัวเลยหรอนี้

แล้วที่ โจ บอกว่า  "มันไม่แน่อะ"  หมายความว่าอย่างไรกันนะ





 

[thaitanoi]

โจนี่ร้ายนะ  คริสก็น่าสงสาร รออ่านต่อไปไม่รู้จะหักมุมกันยังไงนะ

[UnFabulOus]

 

เย้ๆ โจ มา แล้วววว

[/b]

[gneuhp]

โจ เข้าทางผู้ใหญ่เลยนะ
นัท ก็อย่ายอมนะ สู้ๆๆ
นนท์ อย่าใจอ่อนหรือเปลี่ยนใจไปจากนัทนาา
คริส ก็อย่าคิดมากนะ

ปล. คุณคนเขียน อย่าใจร้ายกับ นัท เลยนะคะ 

[PeeraDHa]

  เอามาแบเรียบ ๆ ก้อได้นะ แล้วค่องโค้งหัดศอกตอนหลัง 

[auksarin]

เชียร์ โจ เท่านั้น

[Gulp]

โจ้มาแล้ววว

[myxt]

  โจน่าร้ากกกกกกกกกกกก
ถึงแม้ไม่ได้ทำอะไรมาก แต่ก็รู้สึกว่าโจน่าร้ากกกกกกกก 
แบบนี้เรียกลำเอียงรึเปล่า 555
อยากอ่านโจ-นนท์แบบกุ๊กกิ๊กจัง คุณต้นพิจารณาหน่อยน๊า ><~~~~~~

[DEK-JANGRAI™]

โจสุดยอดดดดดดดดดดด


รักโจ  เชียร์โจ

[bobie]

โจรุกหนักแล้ว
แต่เชียร์นัทอยู่ดี
นัทสู้ตาย