หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[┗◎┗◎]

Happy Happy Happy

[DexTunG]

Merry X'Mas

[/b]

[K2KARN]

HAPPY X'MAS KAAA : ) 

[oaw_eang]

[จันทร์ผา]

Merry X'Mas ครับ

คุณต้น

[thaitanoi]

เมอรี่คริสมาสต์ครับ

[ExecutioneR]

ขอบคุณทุกๆคนมากเลยครับ แต่ขอเจอกันอีกทีหลังปีใหม่นะครับ ผมไม่ไหวจริงๆ เมื่อคืนนอนไป ชม เดียวเอง T__T

แฮปปี้ครสิมาสต์เลทนิดๆกับทุกคนนะคร้าบบบ 

ปล. เจ๊สองเริ่ดมากกกกกกกกกกก ชอบบบบบ อิอิอิอิอิ

[gboy]

 
 
Merry X mas
ค้าบ

[patz]

จะบอก merry christmas ก็ดูจะช้าไปซะละ

บอก สวัสดีปีใหม่ ล่วงหน้าเลยดีกว่า อิอิ

 

[kasarus]

แวะเข้ามาบอกว่าคิดถึงเด็กๆ ทั้งหลาย
โดยเฉพาะน้องโจ

[วิหคท่องนภา]

 :fire:ตามทันแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย





 :m15:ไม่น่ามาเปิดอ่านวันนี้เลยอ้ะ      พรุ่งนี้สอบ  โฮรกกกกก!!!!!




อ่านเรื่องนี้แล้วลุ้นดีจังเลยค่ะ  ฮ่าๆๆๆๆ

ตอนแรกก็เชียร์ โจ อยู่หรอก

พอได้มาอ่านตอนเขียนเล่นนี่สิ   อยากเอานนท์ออกไปไกลๆ   เหลือไว้แต่โจกับนัท ฮร่าๆๆๆๆ

ยิ่งตอนหลังๆนี่เริ่มจะญาติดีกันอยู่ด้วย คริๆ



แต่ที่ชอบที่สุดก็คือ  อ่านคอมเม้นนี่แหละ  เชียร์กันแทบทุกกระทู้ 

[PeeraDHa]

  happy anniversary

[Gu_Ton_Za]

มาดันก้าบผม

    

[DexTunG]

รอนานแล้วครับ



 




 




 






 

[Aon]

   รอคอยด้วยความกระวนกระวายเมื่อไหร่จะมาต่อน้า...

แล้วก็ขออวยพรให้ปีใหม่นี้มีความสุขมากๆคิดสิ่งใดขอให้สมปรารถนา

ปล. อย่าลืมมาต่อนิยายเร็วๆนะคิดถึงมากมายอ่า

[จันทร์ผา]

HappY  New Year 2010


ขอให้มีความสุขตลอดปี2553 นะครับ คุณต้น

[ExecutioneR]

ขอบคุณทุกๆคนและสวัสดีปีใหม่ทุกๆคนด้วยนะครับ
ขอให้มีความสุขมากๆๆๆ คิดอะไรก็สมปราถนานะครับ
อะไรร้ายๆผ่านไปแล้วก็ผ่านไป

แฮปปี้ปีเสือครับ ^__^

ปล. ปีนี้อายุผมครบสองรอบแล้ว ^_^" ปีเสือปีของโผมมม

[ExecutioneR]

ความเดิมตอนที่แล้วแล้วแล้วแล้วแล้ว........

หลังจากที่โจเดินลงมาจากหอแล้ว พวกเราก็เคลื่อนทัพกันไปนั่งกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกันด้วยบรรยากาศที่ต่างไปจากเดิมนิดหน่อย แต่แล้วทุกอย่างก็ดูจะกลับมามีสภาพเหมือนปกติได้ชั่วขณะหนึ่งเมื่อโจพูดถึงเรื่องงานกีฬาสีที่จะถูกเลื่อนออกไปขึ้นมา

แต่แล้วช่วงเวลาสั้นๆนั้นก็ถูกขัดลงจนได้......

“พวกไอ้เหี้ยแม็กซ์แม่งมองอะไรของมันวะ”

“กูว่ามันมองกูว่ะ........” ผมตอบพลางรู้สึกเจ็บแปลบที่แผลของตัวเองไปด้วย

“ไม่ใช่มึงหรอก” โจพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนทันที “กูกลับห้องก่อนนะ”

และยังไม่ทันที่ผมจะทันได้คิดถึงความผิดปกติของทั้งพวกแม็กซ์และของโจ วายุก็ได้รับโทรศัพท์จากคริสที่ทำให้พวกเราทุกคนต่างก็ต้องทั้งรู้สึกตกใจและไม่สบายใจไปตามๆกัน

“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไอ้เชี่ยยุ” เคนถาม

“อืมม กูว่าคราวนี้แย่จริงๆว่ะ..........”

คืนนั้นที่จริงผมจะต้องนอนอยู่ที่หอกับนัทและวายุด้วยกันสามคน แต่เมื่อวายุได้รับโทรศัพท์นั้นจากคริสแล้ว เขาก็รีบโทรบอกที่บ้านของเขาให้มารับเขากลับบ้านเลยทันที

“วันนี้ดูเรื่องจะเยอะมากเลยเนอะ” นัทพูดเบาๆขณะที่ช่วยอาบน้ำให้ผมไปด้วย

“อืมม......”

“นนท์เหนื่อยมั๊ย”

“ก็นิดหน่อยอ่ะ แต่ก็ไม่เท่าไหร่หรอก ทำไมเหรอ”

“ก็ไม่ทำไมหรอก ก็แค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง” เขายิ้มและหอมแก้มผมเบาๆ “ไปเถอะ ไปแต่งตัวแล้วเข้านอนกันดีกว่า”

หลังจากที่ทั้งผมและเขาแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราสองคนก็ซุกตัวนอนกอดกันแบบนั้นตลอดทั้งคืน และความอบอุ่นจากร่างกายของเขาที่ผมรู้สึกได้นั้นก็ช่วยทำให้ผมนอนหลับสนิทลงได้ โดยที่แทบจะลืมเรื่องราวความวุ่นวายทุกอย่างไปได้จนหมดเลยทีเดียว.........


(to be continued)

[andy_kwan]

 
จิ้มคนแต่งคนสวย   โจจะเป็นอะไรหรือเปล่านะ

[ExecutioneR]

A 71


ในตอนเช้า ผมตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกถึงลมหนาวๆจากเครื่องปรับอากาศที่พัดผ่านเข้ามาในผ้าห่มของผม ผมพลิกตัวเป็นนอนตะแคงและใช้มือดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองให้แน่นขึ้นอีก แต่แล้วผมก็ต้องขมวดคิ้วเบาๆเมื่อข้อมือข้างที่บาดเจ็บของผมลั่นเปรี๊ยะขึ้นตามการเคลื่อนไหวของตัวเอง

“อืออออ......” ผมครางในลำคออย่างหงุดหงิด จากนั้นผมก็รู้สึกถึงมือเย็นๆของใครคนหนึ่งวางลงบนแก้มของผมอย่างอ่อนโยน และก่อนที่ผมจะได้ลืมตาขึ้นดูเจ้าของมือข้างนั้นนั้น ผมก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆเบาๆที่ปะทะเข้าที่บริเวณหน้าผากของผม ตามมาด้วยสัมผัสจากริมฝีปากที่จุ๊บลงบนเปลือกตาของผมอย่างแผ่วเบา

“ตื่นได้แล้วครับ ไอ้ขี้เซา” เขาพูด และผมก็ลืมตาขึ้นทันเห็นรอยยิ้มขี้เล่นของเขาพอดี เขาวางมือลงบนหัวของผมแล้วขยี้หัวผมเบาๆ “ไปเหอะ ไปอาบน้ำกัน เดี๋ยวนัทไปเดินเวรสายนะ”

“อือออ ทำไมมือเย็นง่าาาาา......” ผมคว้ามือของเขามากุมเอาไว้

“เมื่อกี๊นัทไปล้างหน้าแปรงฟันมาแล้วไง มือเลยเย็น” เขาตอบ “ไปเหอะ เร็ว ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว ไม่งั้นนัทจะเอาน้ำมาสาดใส่นะเว้ย ถ้าไม่ยอมลุกดีๆอ่ะ”

“อื่อออออออออ” ผมนิ่วหน้าพร้อมกับเบ้ปากไปด้วย “รู้แล้วน่าๆๆ”

บอกตามตรงว่าหลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยรู้ตัวเท่าไหร่หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง กว่าที่ผมจะรู้สึกตื่นอย่างเต็มตานั้นก็ปาเข้าไปตอนที่นัทกำลังช่วยสวมเสื้อให้กับผมแล้ว

“เดี๋ยวพอเสร็จแล้วนนท์ไปนั่งรอนัทที่โรงอาหารเลยก็ได้นะ คนอื่นๆมันก็คงใกล้จะเสร็จกันแล้วล่ะป่านนี้” นัทบอกผมขณะที่กำลังจัดเนกไทให้ผมไปด้วย “ว่าแต่แน่ใจนะว่าจะไม่พันผ้าน่ะ”

ผมพยักหน้ารับคำเบาๆ และตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งคิดถึงเรื่องที่ยังค้างคาอยู่ตั้งแต่เมื่อคืนขึ้นมาได้

“นัทๆๆ แล้วนี่เรื่องไอ้คริสกะไอ้ยุอ่ะ เป็นไงมั่ง”

“นัทก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ” เขาถอนหายใจเบาๆ “มันก็ไม่ได้โทรมาอะไรเลยอ่ะนะ แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั๊ง ไอ้ยุมันก็ดูแลไอ้คริสได้อยู่แล้วล่ะ”

“อืมมม.......”

“งั้นนัทไปก่อนนะ” เขาเดินเข้ามาหอมแก้มซ้ายผมเบาๆ ทำเอาผมต้องเขินจนหน้าแดงออกมาจนได้

นี่ดูท่ายังไงๆผมก็คงจะทำใจให้ชินกับเรื่องนี้ได้ยากจริงๆนะเนี่ย แต่จะว่าไปแม้แต่นัทเองก็ยังหน้าแดงไปกับผมด้วยเลยนี่นา

นัทยิ้มเขินๆแล้วหันข้างให้กับผม “ลืมอะไรรึเปล่า”

ผมยิ้มกว้างออกมาด้วยความอาย จากนั้นก็ชะโงกหน้าเข้าไปหอมแก้มเขาเบาๆเหมือนกัน “แล้วเจอกันข้างล่างนะ”

“แล้วเจอกันข้างล่างครับ” เขาทวนคำผมซ้ำอีกครั้งก่อนจะหยิบกระเป๋านักเรียนแล้วเดินออกจากห้องไป

หลังจากนัทเดินออกจากห้องไปแล้ว ผมก็เช็คความเรียบร้อยของตัวเองและกระเป๋านักเรียนอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยเหมือนกัน แต่แทนที่ผมจะเดินตรงไปที่ลิฟต์ที่มีนักเรียนสองสามคนยืนรออยู่นั้น ผมกลับเดินเลยไปยังอีกฝั่งหนึ่งของตึก และแน่นอนว่าเป้าหมายของผมก็ไม่ใช่ที่ไหน แต่เป็นห้องของโจนั่นเอง

ผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องของโจแล้วเคาะลงบนประตูเบาๆสามสี่ที

“ใครวะ” เสียงของโจตะโกนออกมาจากในห้อง

“กูเอง นนท์”

“มึงมาทำอะไรที่นี่”

เออ นั่นสิ นี่ผมมาทำอะไรกันแน่นะเนี่ย “กู...... มาหามึงเฉยๆอ่ะ มาดูว่ามึงแต่งตัวเสร็จรึยัง เผื่อจะชวนมึงลงไปข้างล่างพร้อมกัน”

ผมได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตรงเข้ามาที่ประตูเบาๆ จากนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก ผมจึงเดินเข้าไปในห้องและปิดประตูตามหลังตัวเองลง

“ไอ้นัทล่ะ” โจถามพลางหยิบเสื้อที่พาดอยู่บนเตียงขึ้นมาสวม

“ไปเดินเวรแล้ว กูก็เลยว่าจะชวนมึงไปกินข้าวด้วยกันที่โรงอาหารพร้อมพวกกูเหมือนเมื่อวานไง”

เขาเงียบไปพักหนึ่ง “เมื่อคืน........”

“หา อะไรนะ”

“เปล่า ไม่มีอะไร”

ผมนิ่วหน้า “อะไรวะ ไอ้โจ”

“กูบอกไม่มีอะไรไง ช่างมันเหอะน่า”

“ไม่ มึงบอกกูมาว่ามึงจะพูดอะไร เมื่อกี๊กูได้ยินว่า ‘เมื่อคืน’ อะไรวะ ไอ้โจ”

เขาหันมามองหน้าผม “กูจะถามว่าเมื่อคืนมึงมีอะไรกับไอ้เชี่ยนัทไปแล้วรึเปล่า แต่ตอนนี้กูก็ไม่อยากรู้แล้ว พอใจรึยัง”

ผมหน้าแดงฉ่าทันที แต่ก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไรออกไปอีก สายตาของผมก็พลันไปเห็นความผิดสังเกตบางอย่างที่ผิวขาวๆตรงบริเวณสีข้างเหนือเอวข้างขวาของเขาเข้า

“ไอ้โจ นั่นมึงไปโดนอะไรมาวะ”

เขารีบจับชายเสื้อมาปิดตรงที่ผมชี้เอาไว้แล้วติดกระดุมเสื้อทันที

“กูถามว่ามึงไปโดนอะไรมา ไหนขอกูดูหน่อยดิ๊” ผมเดินเข้าไปหาเขา แต่เขาก็ถอยหลบผมไปอีกหนึ่งก้าว

“ไม่ต้องมายุ่ง ไม่มีอะไรหรอก”

“ก็กูเห็นอยู่ จะไม่มีได้ไง” ผมยื่นมือออกไป

“ก็บอกว่าไม่ต้องยุ่ง!” เขาปัดมือผมออก แต่ว่าผมก็ผิดเองแหละที่ลืมตัวยื่นมือข้างซ้ายออกไป ทำให้ผมต้องร้องโอ๊ยออกมาทันทีที่เขาตีเข้าที่มือของผม

“โอ๊ยย!!” ผมกุมข้อมือของตัวเองเอาไว้อย่างเจ็บปวด

“เฮ้ย กูขอโทษ” โจรีบเดินเข้ามาดูอาการของผมทันที “กูไม่ได้ตั้งใจ กูลืมไปว่ามึงเจ็บมือข้างนี้ แล้วทำไมเมื่อกี๊มึงถึงเสือกยื่นมือข้างนี้ออกมาล่ะวะ แล้วทำไมมึงถึงไม่พันแผลเอาไว้ด้วย”

“กูลืมตัวน่ะ กูก็คิดว่ากูดีขึ้นแล้ว.......”

“มึงต้องพันแผลนะเว้ย ทำไมไอ้เชี่ยนัทมันไม่ทำให้มึง” เขาทำหน้าหงุดหงิด

“กูบอกเค้าเองว่าไม่ต้องอ่ะ เพราะเค้าจะไปเดินเวรสายแล้ว กูก็เลยปล่อยไว้แบบนี้เลย แล้วก็อย่างที่บอกอ่ะว่ากูคิดว่ากูเริ่มดีขึ้นแล้วด้วย”

“มึงจะดีขึ้นไม่ดีขึ้นยังไงมึงก็ต้องพันเอาไว้จนกว่ามึงจะหายสนิทสิวะ ไอ้โง่ มันไม่ใช่แค่ช่วยทำให้มึงหายไวขึ้น แต่มันยังเป็นสัญลักษณ์ที่บอกคนรอบข้างมึงให้ระวังข้อมือของมึงเอาไว้ด้วยนะเว้ย”

“เออ กูก็ไม่ได้คิดถึงตรงนั้นว่ะ.......”

“อุตส่าห์เรียนดี แต่แม่งไหวพริบไม่ค่อยจะมีเลยนะมึงเนี่ย” เขาตบหัวผมเบาๆ “มึงนั่งรอกูแป๊บนึง ขอกูแต่งตัวให้เสร็จก่อน ไม่เกินสามนาที”

ผมพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งลงบนเตียงมองดูโจแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย จนกระทั่งเขาคว้ากระเป๋านักเรียนขึ้นจากพื้นและพยักหน้าให้กับผม ผมจึงลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องโดยมีเขาเดินตามมาติดๆ

“ไปได้แล้ว” เขาหันมาบอกผมหลังจากที่ผิดประตูห้องลง

“โรงอาหารนะ”

“ไปห้องไอ้นัท”

ผมเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ “ไปห้องนัท ไปทำไมวะ”

“ก็ไปพันแผลให้มึงก่อนน่ะสิวะ ถามได้ ไปเร็ว” เมื่อพูดจบเขาก็ออกเดินนำผมไปยังห้องของนัทเลยทันที

เมื่อผมไขกุญแจห้องเข้าไปข้างในแล้ว ผมก็นั่งลงให้โจช่วยพันผ้าที่ข้อมือให้กับผม ซึ่งมันก็ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นเอง ผมรู้ว่าเขาก็เคยช่วยพบาบาลและทำแผลให้ผมมาหลายครั้งแล้ว แต่ผมก็ยังคงรู้สึกไม่ค่อยเคยชินกับการที่เห็นเขามาคอยดูแลเทคแคร์คนอื่นแบบนี้เท่าไหร่อยู่ดีนั่นแหละ มันดูไม่ค่อยเข้ากับบุคลิกของเขาเท่าไหร่เลยจริงๆ

“แล้วตกลงมึงเป็นอะไรวะ ไอ้โจ” ผมถามขึ้นก่อนที่เราจะเดินออกจากห้องด้วยกัน

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นอะไร มึงจะเซ้าซี้อะไรนักหนาวะ”

“เออๆ กูไม่ถามแล้วก็ได้ แต่มึงไม่เจ็บใช่มั๊ยวะ”

“เจ็บเหี้ยอะไร กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”

“โอเคๆ.......” ผมยอมแพ้และรอจนกระทั่งเขาเผลอ เมื่อเขาหันหลังให้กับผมแล้ว ผมก็ใช้กำปั้นมือขวาแย็บไปแถวๆที่ผมเห็นรอยช้ำเมื่อครู่นี้ของเขาอย่างรวดเร็ว ผมไม่ได้ออกแรงมากถึงขนาดจะเรียกว่าชก และก็ไม่ได้ออกแรงมากจนจะทำให้เขาถึงกับจุกด้วย ก็แค่น่าจะแรงพอที่จะทำให้คนที่เป็นแผลฟกช้ำต้องร้องจ๊ากออกมาได้เท่านั้นเอง

“โอ๊ยย!!” โจร้องออกมาพร้อมกับใช้มือกุมที่สีข้างของตัวเองเอาไว้อย่างที่ผมคิด ที่จริงแล้วเขาถึงกับทรุดตัวลงไปนิดหน่อยเลยด้วยซ้ำ

“ไหนมึงบอกไม่เจ็บไม่เป็นอะไรไง”

“ไอ้เชี่ยนนท์!!” เขาหันมาถมึงตาใส่ผม แต่ผมไม่รู้สึกกลัวเขาอีกต่อไปแล้ว

“ตกลงมึงจะบอกกูได้ยังว่าเป็นอะไร....... นี่มึงไปต่อยกะใครมา” สมองของผมเริ่มทำงานปะติดปะต่อเรื่องราวเข้าด้วยกันเรื่อยๆ “อย่าบอกนะว่ามึงไปต่อยกะพวกไอ้แม็กซ์มาอีกอ่ะ!”

“มึงจะบ้ารึไง!” เขาค่อยๆพยายามยืดตัวขึ้นตรงเหมือนเดิม แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงมีแววทรมานหลงเหลืออยู่จนผมเริ่มรู้สึกผิดนิดๆแล้วนะเนี่ย “กูไม่ได้ต่อยกับใครทั้งนั้นแหละ ก็แค่.........”

“แค่อะไร”

“เมื่อคืนตอนอาบน้ำเสร็จแล้วกู.......” เสียงของเขาค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ “กูลื่นล้มไปกระแทกกับมุมโต๊ะเข้า ก็แค่นั้นแหละ”

“ห๊า! มึงว่าไงนะ!” ผมอ้าปากค้างเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ “มึงลื่นล้มเหรอ”

เขาหลบตาผมแล้วพยักหน้าออกมาเบาๆ “เออ”

“โถ เวรร! ไอ้โจเอ๊ยยยยย!!” ผมหัวเราะ ที่จริงตอนแรกผมก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเขาเท่าไหร่หรอก แต่พอเห็นสีหน้าท่าทางของเขาแบบนี้แล้ว ผมว่ามันก็คงเป็นเรื่องจริงนั่นแหละนะ

“นี่ไง ก็เพราะแบบนี้ไงกูถึงไม่อยากบอกมึงน่ะ” เขาหันมาทำหน้าดุใส่ผมอีกครั้ง

“ไม่ใช่เลยเว้ย ประเด็นคือถ้ามึงไม่มาองมาอายแล้วบอกกูมาตั้งแต่แรกซะก็จบแล้วเหอะ” ผมยังคงหัวเราะในลำคอเบาๆอยู่

“ตกลงจะไปกันได้รึยัง กูไม่ได้อยากอยู่ในห้องของมึงกับไอ้นัทนานนักหรอกนะเว้ย” เขาตีหน้านิ่ง

“โอเคๆ ไปๆ”

เมื่อเราเดินไปถึงที่โรงอาหาร ผมก็เห็นว่าป๊อป ตี๋เล็ก เคน และเจย์กำลังนั่งรอพวกเราอยู่แล้ว โจเดินไปส่งผมที่โต๊ะแล้วก็ขอตัวเดินไปนั่งกับเพื่อนๆห้องเดียวกับเขาที่โต๊ะอื่นเพราะเขาบอกผมว่าเขามีการบ้านค้างที่ยังต้องทำอีก และอีกไม่นานต่อมานัทก็มาถึง แต่ทว่าก็ยังคงไม่มีวี่แววของทั้งคริสและวายุอยู่ดี

“อ้าว ใครทำพันผ้าให้นนท์ล่ะเนี่ย” นัทถามผม

“ไอ้โจน่ะ คือเมื่อเช้านนท์เดินไปหามันที่ห้องมา ว่าจะชวนมันลงมากินข้าวด้วยกันแบบเมื่อวาน และมันก็เลยช่วยทำแผลให้นนท์ซะเลย”

“นัทจะหึงดีมั๊ยวะเนี่ย” เขาขมวดคิ้ว

“ไม่ดีๆๆ” ผมรีบตอบ “ไม่มีอะไรหรอกน่า ก็แค่พันข้อมือให้แค่นั้นเองอ่า ใช่มะ”

“แต่คราวหลังนัทขอเป็นคนทำให้นนท์แค่คนเดียวนะ โอเค๊”

“คร้าบบ พ่อ” ผมยิ้ม

“แล้วนี่ทำไมวันนี้ไอ้ยุกับไอ้คริสยังมาไม่ถึงอีกวะเนี่ย กูหิวข้าวแล้วนา” เคนพูดขึ้น

นัทก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือ “นั่นดิ่ อีกไม่ถึงสิบห้านาทีก็จะเข้าแถวแล้วนะเนี่ย”

“งั้นกูว่าเราไปซื้อข้าวมาแดกกันก่อนเหอะว่ะ กูก็หิวแล้วเหมือนกัน” ป๊อปเสนอขึ้น ซึ่งทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

“และนี่ตกลงว่าเมื่อวานไอ้ยุมันจะกลับบ้านไปทำไมวะ กูยังไม่เข้าใจเลยเนี่ย” เจย์พูดขึ้นขณะที่เรากำลังเดินออกจากโต๊ะเพื่อไปซื้อข้าวมากินกัน

“กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ” นัทส่ายหน้า “กูยังไม่ได้คุยกับมันเลยเนี่ย ตั้งแต่มันกลับบ้านไปอ่ะ”

“งั้นมึงก็โทรหามันซะเลยสิวะ ถามมันด้วยว่าอยู่ไหนแล้ว จะให้ซื้อข้าวให้เลยรึเปล่า” ตี๋เล็กพูด “งั้นกูไปซื้อร้านนั้นนะ ไปเหอะไอ้ป๊อป กูอยากกินข้าวผัดร้านเจ๊หยกว่ะ”

เมื่อป๊อปกับตี๋เล็กเดินไปอีกทาง เจย์กับเคนก็เดินแยกกันต่างคนต่างไปซื้อข้าวที่ร้านของตัวเองด้วยเหมือนกัน ผมหันไปมองเห็นนัทกำลังหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาวายุ ผมจึงส่งสัญญาณมือบอกเขาว่าผมขอเดินไปต่อแถวซื้อข้าวก่อนเลยนะ ซึ่งเขาก็พยักหน้าตอบกลับมา

“เฮ้ย ไอ้นนท์ เป็นไงมั่งวะ” แซนด์ เพื่อนในห้องของเราทักผมขึ้นจากทางด้านหลัง

“อ้าว ไอ้แซนด์ อยู่คนเดียวเหรอวะ แล้วไอ้ซีอ่ะ”

“ไอ้ซีเหี้ยไร ก็กูนี่แหละ ไอ้ซี”

“อ้าว เฮ้ย ขอโทษๆ กูจำผิดอ่ะ”

“กูล้อเล่น ไอ้ห่า” เขาหัวเราะ “กูอ่ะแซนด์ ถูกแล้ว ไอ้ซีมันลอกการบ้านอยู่กับเพื่อนๆมันนู่น ไอ้โจก็นั่งลอกอยู่ด้วยกันนั่นไง”

“อ๋อๆ สาดดด กูก็ตกใจหมด เพราะกูนึกว่ากูก็พอจะแยกพวกมึงสองคนออกแล้วเชียวนะ”

“แล้วไอ้นัทอ่ะ มันทำห่าอะไรของมันอยู่วะ คุยโทรศัพท์เหรอ”

“อือ โทรหาไอ้ยุมั๊ง ไม่ก็ไอ้คริสอ่ะ เพราะมันสองคนยังมาไม่ถึงเลย ไม่รู้ทำไมมาสายกัน”

“เออ ว่าแต่ไอ้โจมันเป็นไงมั่งวะ มันเป็นเหี้ยไรป่าวเนี่ย”

“หือ เป็นไรหมายความว่าไงวะ” ผมแปลกใจ

“อ้าว มึงไม่รู้เหรอ กูก็เห็นมึงสองคนเริ่มๆสนิทกันอ่ะ คืองี้ เมื่อวานตอนพวกกูเดินกลับขึ้นหอกันอ่ะ กูเห็นพวกไอ้แม็กซ์มันไปยืนๆออกันอยู่หน้าห้องไอ้โจไง เห็นมันคุยเหี้ยไรกันก็ไม่รู้ ดูเหมือนจะมีเรื่องกันมั๊ง กูกับไอ้ซีก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน เพราะร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นแม่งจะทะเลาะกันเองอ่ะนะ”

“เมื่อวาน...... ตอนเย็นเหรอ”

“ใช่ๆ หัวค่ำแล้วล่ะ” แซนด์พยักหน้า “อ้าวเฮ้ย ไอ้นนท์ สั่งข้าวเว้ย ถึงคิวมึงแล้ว”

ผมรีบหันกลับมาสั่งข้าวของตัวเองแล้วก็ของนัทด้วยอีกจานก่อนจะจ่ายเงินและเดินกลับมาหานัทที่ยังคงยืนคุยโทรศัพท์อยู่เหมือนเดิม แซนด์เดินตามผมออกมาแล้วตบบ่าผมกับนัทเบาๆก่อนจะเดินจากไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆกลุ่มของเขา และตอนนั้นเองที่ตี๋เล็กกับป๊อปก็เดินกลับมาหาพวกเราแล้วด้วยเหมือนกัน

“ไอ้หมีมันไปนั่งที่โต๊ะแล้วนี่หว่า” ป๊อปมองไปยังโต๊ะของพวกเราแล้วพูดขึ้นในขณะที่นัทกดปุ่มวางสายลงพอดี

“เป็นไรอ่ะ นัท” ผมถามนัทที่ดูมีสีหน้าไม่ค่อยดี

“วันนี้ไอ้คริสกะไอ้ยุไม่มาเรียนนะ”

“อ้าว” เราสามคนร้องออกมาพร้อมๆกันทันที

“ทำไมวะ” ตี๋เล็กถาม

“กูก็ไม่รู้ว่ะ ไอ้ยุมันยังไม่ตื่นเลย มันก็คุยงึมงำๆกับกูอ่ะนะ แต่ดูเหมือนว่าไอ้คริสมันจะมาไม่ไหวอ่ะว่ะ เมื่อคืนร้องไห้เยอะด้วย แล้วตอนนี้ก็ไข้ขึ้นอีกด้วยอ่ะ”

“นี่ไอ้ยุมันไปนอนกับไอ้คริสเหรอวะ” ป๊อปเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“เปล่า ไอ้คริสไปนอนบ้านไอ้ยุต่างหาก”

“เฮ้ยย แล้วพ่อแม่มันให้เหรอ” ตี๋เล็กถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“นั่นแหละประเด็น........” นัททำหน้าเครียด “เพราะพ่อกับแม่ไอ้คริสไม่รู้ว่ามันมาอยู่กับไอ้ยุน่ะสิ”

[iota]

สวัสดีปีเสือครับน้องต้น
มีความสุขมากๆครับ
สองรอบเกิดปีเดียวกับหลานชายเลย

[Ploy-Tawan]

โจ  สงสารโจจัง ช้ำทั้งกาย (มีเรื่องกับแม็กซ์) ช้ำทั้งใจ (ระแวงเรื่องนัท)
แถมท่าทางเรื่องของโจกับกลุ่มแม็กซ์คงจะไม่จบง่าย ๆ แน่
คริส  ครอบครัวกดดันอะไรคริสหรือเปล่าถึงได้หนีออกจากบ้านมาแบบนี้
...............
อ่าน preview ฤดูหนาวของคุณต้นแล้วเหงาจัง จะเศร้าไหมนะ
ปีเสือนี้ครบสองรอบเองหรือคะ  แสดงว่าประสบการณ์เลยหน้าตาไปเยอะเลยนะคะเนี่ย 

สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอให้ชีวิตก้าวไกล การงานก้าวหน้า ความรักยั่งยืน ความสุขล้นใจ 

[1582]

สวัสดีปีใหม่จ๊ะ น้องต้น   ขอให้มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรงนะคะ 


คริสเป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย  คลุมเครือได้อีก  แถมโจก็มีเรื่องให้นนท์เป็นกังวลด้วย
น้องต้นมาต่อเร็วๆ น๊า 

[Ryuse]

จะโฮกดีมั้ยเนี่ยที่คริสได้ไปนอนกะยุแบบนี้?

โจก็ยังเป็นโจ ที่ห่วงนนท์ กลัวนนท์จะห่วงคนอื่นจนลืมห่วงตัวเอง

ส่วนน้องนนท์นี่ก็ . . . เฮ้อ . . . เกินบรรยายนะเด็กเอ๋อ!

นัท! FCเรียกร้องจับกดน้องนนท์ไปเล้ยยยยยยยยยย!!! เอาให้น้องนนทืไม่กล้าคิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเองกะนัทเต๊อะะะะะะะะะะะะ!!!

[จันทร์ผา]

 :เฮ้อ:สงสารคริส

สงสารโจ ที่ต้องคอยโกหกนนท์ ไม่ให้เป็นห่วง

แต่ยังไงก็จะเฃียร์นัทสุดใจขาดดิ้น

[wan]

สวัสดี ปีใหม่ ครับ ต่นต๊น และ เพื่อน ๆ ชาวเล้าเป็ดทุกคน 

ปัญหากำลังเกิดขึ้นพร้อมกันทีละหลาย ๆ เรื่อง เป็นไงต่อไปก็คงต้องติดตามกันไปเรื่อย ๆ

+1 ให้เป็นกำลังใจน่ะครับ

[น้ำค้าง]

น้องต้นอายุ 24 แล้วเหรอ  ขอให้มีความสุข อายุมั่นขวัญยืน สุขภาพแข็งแรงนะจ๊ะ


 

[ExecutioneR]

น้องต้นอายุ 24 แล้วเหรอ  ขอให้มีความสุข อายุมั่นขวัญยืน สุขภาพแข็งแรงนะจ๊ะ


 

ยังงงงงครับพี่ T___T

ไว้ใกล้แล้วจะบอกอีกที อิอิ
แต่ไงก็ขอบคุณล่วงหน้านะคร้าบบ ขอบคุณทุกคนด้วย ใครอวยพรอะไรก็ให้ได้อย่าวนั้นนะครับ ^^

[ExecutioneR]

ปีเสือนี้ครบสองรอบเองหรือคะ  แสดงว่าประสบการณ์เลยหน้าตาไปเยอะเลยนะคะเนี่ย 

อืมมมม อันนี้ชมใช่มั๊ยครับ 5555
ขอบคุณมากนะคร้าบบ อิอิ

[HydrA]

สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ขอให้ปีนี้พบเจอแต่สิ่งที่ดีๆนะค่ะ สุขสันต์ตลอดปีเลยนะค่ะ