หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[ExecutioneR]

โอยย เหนื่อย ขอแว้บแป้บ

ไม่มีอะไรหรอกครับ ก้อแค่จะบอกว่า อยากให้ได้อ่านด้วยเหตุผลหลักๆสองสามข้อ
อันแรกคือ อยากให้รู้จักเมฆกับซันมากขึ้นอีกนิด และหลังจากเวลาที่ถูกหยุดเอาไว้ เค้าก้อตามหากันจนเจอและฟันฝ่าอะไรด้วยกันไปจนสุดท้ายก็มีวายุขึ้นมา
อันที่สองคือ ผมคิดถึงมันสองคนม๊ากกมากกกกก วันก่อนเอามาอ่านแล้วน้ำตาจะไหลเอง 555 เลยอยากให้ได้อ่านกันน่ะครับ เพราะมันเป็นเรื่องที่ดีที่สุดของต้นเลย ประมาณนั้น

 

[timeless]

จิ้มก้น  อะจึ๊กกก

จิ้มด้วยความรักกก

[myxt]

 
แวะมาให้กำลังใจคุณต้นระหว่างยังรอเด็กๆค่ะ
(ได้เวลาอ่านเมฆกะซันซะที - -" )
 

[❝CHŌN❞]

รอพี่ต้น

 

[mole eye man]

ไม่มีอะไรหรอกครับ ก้อแค่จะบอกว่า อยากให้ได้อ่านด้วยเหตุผลหลักๆสองสามข้อ
อันแรกคือ อยากให้รู้จักเมฆกับซันมากขึ้นอีกนิด และหลังจากเวลาที่ถูกหยุดเอาไว้ เค้าก้อตามหากันจนเจอและฟันฝ่าอะไรด้วยกันไปจนสุดท้ายก็มีวายุขึ้นมา

ไม่ได้อ่านต้นฉบับดั้งเดิมเลยไม่รู้จักเรื่องนี้เท่าไหร่  (พี่ต้น...  หนูหาไม่เจอซักเรื่องเลย  ยกเว้นไอ้รวมเรื่องสั้นอ่ะ...  T T")

แต่ว่า...  สองคนนี้ฝ่าฟันกันจนมีวายุเลยเหรอฮะเนี่ย  อะโห...    

ป.ล.       ตบคืน  แง๊  

[BaoBao]

ขออนุญาตโหลดด้วยคนน๊า....
ขอบคุณมากฮับ....

[ExecutioneR]

แวะเอากระทู้มาให้ก่อนไปนอน >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1060.0 <<
ไม่ไหวแล้วครับ เหนื่อยสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  (ไม่มีแรงแม้แต่จะใส่ลิงค์)
ตอนนี้เสียงหายเกลี้ยง พรุ่งนี้ยังไม่รู้จะไหวสักเท่าไหร่เลยเนี๊ยย
สู้ว้อยยยยยย!! คริๆ

ขอบคุณทุกคนมากครับที่ช่วยดันรอ
พรุ่งนี้ถ้าหลังทุ่มนึงวิญญาณยังไม่ออกจากร่างก็จะมาต่อให้นะครับ ฮ่าๆๆเอิ๊กกก 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

จิ้ม
จิ้ม
จิ้ม

ต่งต๊น

  รีบชาร์ตแบตแล้วมาต่อไวไวนะ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[gumrai]

  :L2:สู้ค่ะ พักผ่อนมากๆ

[august_may]

แวะกลับมาบอกอีกทีว่าโหลดได้แล้วนะคะ ดูท่าจะมีปัญหากับinternet explorer เลยต้องย้ายไปโหลดกับ firefoxแทนเศร้าใจจริงๆ น่าจะคิดได้แต่เเรก ฮ่าๆๆๆ แต่ยังไม่ได้อ่านวันนี้ก็ไม่ไหวจะเคลียร์เหมือนกันคะ

มาดันรอโจด้วยคนดีกว่า หุหุหุ

[tongner]

มาต่อไวไว พรีสสส 

[gumrai]

ไปอ่านมาเเล้วขอบอกว่าเศร้า :sad4:อย่าให้เป็นเเบบนี้เลยน่ะ

รอรอ

[lomekung]

มาช่วยดัน

[seasons]

ในที่สุด ก็อ่านจบสักที ได้เวลาตั้ง 1 อาทิตย์

กว่าจะอ่าน เมฆกับซันจบ 4 ภาค และมาตามอ่านเรื่องนี้

เหนื่อยมากกกกก

แต่ยังไงก็รออ่านต่อนะคับ คุงต้น 

เป็นกำลังใจให้

[first117]

จับปล้ำซะเลยดิโจ หมดเรื่องหมดราวไปเลย 5555+ 

[ExecutioneR]

ขอบคุณทุกคนที่ช่วยดันครับ  
แล้วก็สวัสดีคุณ seasons ด้วย   บวกหนึ่งให้เลยทันทีไม่รีรอ

ตอนนี้ผมเพิ่งสอนเส็ดคับ เหนื่อยมากๆๆๆๆๆ
ขอพักหายใจหายคอแป๊บ และเดี๋ยวมาต่อเรื่องของน้องนนท์ให้นะครับ  

[ExecutioneR]

A 33


“นัท เดี๋ยวนนท์มานะ” ผมหันไปพูดกับนัท

นัทมองหน้าผมเหมือนคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง “จะไปไหนอ่ะ”

“ว่าจะไปหาไอ้โจมันหน่อยน่ะ นนท์รู้สึกยังไงไม่รู้อ่ะ ทิ้งมันไว้คนเดียวแบบนั้น” ผมบอกเขาไปตามตรง เพราะว่าผมก็รู้สึกแบบที่พูดจริงๆ และผมคิดว่านัทเองก็คงจะเข้าใจผมด้วย “ว่าแต่นัทง่วงรึยังล่ะเนี่ย ถ้าเกิดนัทง่วงนัทนอนก่อนได้เลยนะ”

“ยังไม่ง่วงหรอก นนท์ไปเหอะ เดี๋ยวนัทรอ”

ผมพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องไป

ตอนนี้เราทั้งสามคนต่างก็ขึ้นมาอยู่บนชั้นสองกันหมดแล้ว โดยที่ผมกับนัทก็กลับมานั่งๆนอนๆอ่านหนังสือกันอยู่ในห้องของผม ส่วนโจนั้นขอแยกตัวเดินกลับขึ้นห้องของเขาไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว และก็อย่างที่บอกว่าผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยจริงๆกับการที่ต้องทิ้งเขาเอาไว้คนเดียวแบบนั้น เพราะในฐานะของเจ้าบ้านแล้ว ผมจะมาขลุกอยู่กับเพื่อนแค่คนเดียวโดยทิ้งเพื่อนอีกคนเอาไว้อย่างนั้นมันก็ดูไม่เหมาะสมจริงๆ ถึงแม้ว่าเขาจะออกปากด้วยตัวเองว่าเขาอยากอยู่คนเดียวมากกว่าก็ตามเถอะนะ

ผมเดินไปที่หน้าห้องนอนแขกที่ตอนนี้กลายเป็นของโจเป็นการชั่วคราวแล้วเคาะลงบนประตูห้องเบาๆ “โจ นอนไปยังวะ”

สักพักหนึ่งเขาก็เดินมาเปิดประตูห้องให้ผม “มีอะไร”

“เปล่า กูก็แค่มาหามึงเฉยๆ มาดูว่ามึงนอนไปรึยัง”

“ยัง ไฟก็เปิดอยู่ ไม่เห็นเรอะไง”

ผมเปิดประตูออกแล้วเดินเข้าไปในห้อง “ก็เห็นนน แต่ไม่งั้นมึงจะให้กูถามว่าไง จะให้กูถามมึงว่า ‘โจ หิวข้าวรึเปล่า’ อย่างนั้นรึไงเล่า”

“แล้วนี่ใครบอกให้มึงเข้ามาในห้องกูได้เนี่ย” เขาปิดประตูห้องลงขณะที่ผมเดินไปนั่งลงบนเตียงพอดี

“ทำไม ก็บ้านกูเอง ทำไมกูจะเข้าไม่ได้” ผมหันไปยิ้มให้กับเขา “หรือว่ามึงชักว่าวอยู่แล้วกูเข้ามาขัดจังหวะมึง”

เขาทำหน้ามุ่ยใส่ผม “ปากดีนะมึงเนี่ย”

“ปากดีอาราย ก็กูถามจริงๆ” ผมหัวเราะ “ก็นะ ถ้าจะชักว่าวจริงๆกูก็ไม่ได้ว่าอะไหรอกร แต่แค่อย่าให้เลอะผ้าปูที่นอนบ้านกูก็แล้วกัน”

“นี่มึงจะเข้ามาเพื่อกวนประสาทกูแค่นี้น่ะเหรอ” เขาเดินเข้ามาหาผม

ผมยักไหล่ “กูว่าจะเข้ามานั่งคุยเป็นเพื่อนมึงตะหาก”

“กูไม่เคยขอมึงสักหน่อยว่ากูอยากได้เพื่อนคุยน่ะ........” และเมื่อพูดจบ จู่ๆโจก็โถมตัวเข้ามาหาผมทันที ทำให้ผมถูกเขาผลักจนล้มลงไปนอนอยู่บนเตียงโดยมีเขาคร่อมอยู่ด้านบน “กูไม่ได้เคยพูดว่ากูอยากเป็น ‘แค่’ เพื่อนของมึง”

“เฮ้ยย!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ

“มึงจำสิ่งที่กูเคยพูดกับมึงไปไม่ได้รึไง......”

“มึง มึงจะทำเหี้ยอะไรของมึง!”

เขาจ้องตาผมแล้วยิ้มที่มุมปากออกมาเล็กน้อย “ก็ทำอย่างที่มึงอยากทำไง”

“อะไรขอ.......” แต่ทว่าผมยังไม่ทันจะพูดจนจบประโยค โจก็โน้มตัวลงมาจูบลงบนริมฝีปากของผมเข้าซะแล้ว “อื๊ออ อื๊อออ...... อะ ไอ้โจ!” ผมพูดออกมาจนได้หลังจากที่เขาถอนปากออกไปแล้ว “มึงทำอะไรของมึงวะ!” ผมดันตัวเขาออกแล้วรีบลุกขึ้นยืนทันที

โจลุกขึ้นยืนแล้วก็หันมาหาผม จากนั้นเขาก็คว้าที่ข้อมือของผมแล้วดึงตัวผมเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็วจนผมถูกเขากอดเอาไว้ในวงแขน

“กูเคยบอกมึงไปแล้วนี่ว่ากูอยากได้มึงเป็น ‘แฟน’ กูน่ะ” เขาพูดเบาๆใส่หูของผม “อย่าบอกนะว่ามึงจำไม่ได้”

“ไอ้ ไอ้ ไอ้โจ” ผมพูดตะกุกตะกักออกมา เรื่องทั้งหมดนี่มันกะทันหันมากเกินไปจริงๆ

“กูชอบมึง ไอ้นนท์ แล้วกูก็หึงมึงกับไอ้เชี่ยนัทด้วย”

“มึงอย่าเล่นแบบนี้ ไอ้เชี่ย กูไม่ชอบ” ผมพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขาแต่ทว่าก็ไร้ผล

“นนท์ ถ้ามึงรังเกียจกูขนาดนั้นล่ะก็ ไหนมึงลองพูดออกมาสิว่ามึงไม่ได้รู้สึกอะไรกับกูเลย”

“เฮ้ยย ไอ้โจ กู..... กูไม่........”  ผมมองตาเขาได้แค่ครู่เดียวก่อนจะต้องหลบสายตาของเขาไป

โจจ้องมองเข้ามาในดวงตาของผมด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่แววตาของเขาคู่นั้นกลับดูต่างออกไปจากทุกที และในตอนนั้นเอง เขาก็ค่อยๆโน้มตัวเข้ามาหาผมอีกครั้ง คราวนี้ผมรู้แล้วว่ามันกำลังจะมา แต่ผมกลับไม่เขยิบตัวหรือหันหน้าหนีเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งในที่สุด ริมฝีปากของเราก็สัมผัสกันอีกครั้ง.........

“อือออ” ผมครางในลำคอออกมาเบาๆก่อนที่เขาจะถอนริมฝีปากออกไปช้าๆ

“มึงเองก็คิดแบบเดียวกันกับกู ใช่มั๊ย ไอ้นนท์” เขาพูดพร้อมกับจับมือข้างหนึ่งของผมไปวางไว้ที่เป้ากางเกงของเขา “กูรู้ว่ามึงเองก็ต้องการแบบเดียวกัน”

“กู..... กูไม่........”

เขาไม่รอให้ผมพูดจนจบประโยคแต่จับตัวผมเหวี่ยงกลับลงไปบนเตียง ก่อนจะเขยิบขึ้นมาคร่อมอยู่บนตัวของผมอีกครั้ง “........อย่าฝืนตัวเองเลย นนท์ กูรู้ว่ามึงก็รักกู........” เมื่อพูดจบ เขาก็คว้าลงบนไอ้น้องชายของผมทันที และเมื่อเขาทำแบบนั้น ความตื่นเต้นของผมมันก็พุ่งจนถึงขีดสุด จนทำให้น้ำแห่งความสุขของผมมันล้นทะลักออกมาจนเต็มฝ่ามือของเขา และนั่นก็ทำให้กางเกงของผมต้องเปียกชุ่มไปด้วยน้ำเหนียวๆปริมาณมากมายมหาศาล.......

“อื๊อออ อือออ อะ อาาาา” ร่างกายของผมกระตุกเบาๆอีกสองสามครั้ง ก่อนที่ผมจะลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับความมืดมิดที่ปกคลุมอยู่รอบกาย

ผมลุกขึ้นนั่งแล้วกระพริบตาถี่ๆสองสามครั้ง จากนั้นก็หันมองไปยังรอบกาย และเมื่อสายตาของผมเริ่มเคยชินกับความมืดแล้วผมถึงเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนเตียงในห้องนอนของตัวเอง ไม่ใช่เตียงนอนในห้องของโจอย่างที่ผมคิด และเมื่อผมก้มลงมองที่กางเกงขาสั้นของตัวเองที่เปียกเหนียวเหนอะหนะไปหมด ผมก็อดที่จะส่ายหน้าออกมาเบาๆอย่างหงุดหงิดไม่ได้ ผมถอดเสื้อยืดที่สวมอยู่ออกมาเช็ดเหงื่อที่เปียกชุ่มอยู่รอบคอเบาๆแล้วก็เพิ่งจะสังเกตเห็นความผิดปกติอีกอย่างนั่นก็คือ เครื่องปรับอากาศเหนือหัวเตียงนั้นไม่ได้กำลังทำงานอยู่อย่างที่มันควรจะเป็น แถมเมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างผมก็ต้องพบกับเสียงของสายฝนและสายลมที่กำลังพัดโหมกระหน่ำอยู่อย่างบ้าคลั่งอีกด้วย

“อะไรวะ ไฟดับเหรอวะแม่งงง” ผมสบถกับตัวเองเบาๆ และเมื่อผมมองไปทางซ้ายมือของตัวเอง ผมก็เห็นนัทกำลังนอนหลับสนิทอยู่เหมือนเดิม เว้นแต่เพียงว่าเขาเองก็ไม่ได้กำลังห่มผ้าห่มอยู่ด้วยเหมือนกัน

ผมฉวยโอกาสที่นัทยังไม่ตื่นขึ้นมาค่อยๆลุกออกจากเตียงช้าๆเบาๆ จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบรีโมทแอร์มาลองกดเปิดดูอีกครั้ง

“ทำไรอ่าาา นนท์” เสียงนัทพูดขึ้นเบาๆ

“เปิดแอร์น่ะ เมื่อกี๊สงสัยไปจะดับมั๊ง แต่ตอนนี้ติดแล้วล่ะ” ผมใช้เสื้อที่เพิ่งถอดออกมาปิดบังที่ตรงส่วนนั้นของผมเอาไว้ “แล้วนนท์ว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย ร้อนน่ะ เหงื่อออกเยอะแยะเลย”

“อืมมม” เขางึมงำออกมาเบาๆก่อนจะฟุบกลับลงไปนอนอีกครั้ง

ผมรีบเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อกับกางเกงชุดใหม่ออกมาอย่างละตัว จากนั้นก็เดินออกจากห้องแล้วพุ่งตรงไปยังห้องน้ำอย่างรวดเร็ว และเมื่อผมอยู่ในห้องน้ำคนเดียวแล้ว ในขณะที่ผมกำลังทำความสะอาดร่างกายของตัวเองอยู่นั้น ผมก็อดคิดทบทวนถึงความฝันเมื่อครู่นี้ไม่ได้.......

มันก็จริงว่าไอ้การที่ผมฝันเปียกนี่มันอาจจะเกิดมาจากการที่ช่วงสอบนี้ผมอัดอั้นจนไม่ได้ระบายออกมาหลายวันแล้ว บวกกับตอนอาบน้ำ ผมก็ยังโดนนัทแกล้งแหย่จนอารมณ์ค้างเอาไว้แบบนั้นตั้งหลายต่อหลายครั้งแล้วอีกด้วย แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมในฝันนั้นมันถึงต้องเป็นโจ และคำพูดที่เขาพูดในฝันนั้นมันหมายความว่ายังไงกันแน่ ทั้งๆที่เมื่อตอนก่อนเข้านอนผมยังได้เข้าไปนั่งคุยนั่งเล่นกับเขาในห้องอยู่พักนึงเลย และมันก็ไม่ได้เกิดเหตุการณ์หรือมีคำพูดอะไรที่ใกล้เคียงกับความฝันเมื่อครู่นี้ของผมเลยแม้แต่น้อย แต่นี่ในความฝันเมื่อกี๊นี้ผมกลับ..........

“มึงเองก็คิดแบบเดียวกันกับกู ใช่มั๊ย ไอ้นนท์ กูรู้ว่ามึงเองก็ต้องการแบบเดียวกัน....... กูรู้ว่ามึงก็รักกู”

คำพูดของเขามันวนเวียนอยู่ในหัวของผมซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่รู้จบ จนสุดท้ายผมก็ต้องใช้น้ำเย็นๆล้างหน้าล้างตาของตัวเองสักครั้งก่อนเดินออกจากห้องน้ำ เพื่อที่ว่ามันอาจจะสามารถช่วยผมสะบัดความคิดฟุ้งซ่านเหล่านั้นออกไปจากหัวได้บ้าง

เมื่อเสร็จธุระแล้ว ผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ และเมื่อผมหันไปปิดไฟห้องน้ำลงและกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องอีกครั้งนั้น ผมก็ต้องตกใจและสะดุ้งออกมาจนสุดตัวเมื่อมีมือของใครบางคนวางลงบนบ่าของผมเบาๆ

“เฮ้ย!” ผมร้องออกมาเบาๆ พร้อมกับหันกลับไปมองทางด้านหลังของตัวเอง

“อะไรของมึง” โจนิ่วหน้าใส่ผมเล็กน้อย

“โถ่เอ๊ยยยย ไอ้เหี้ย กูก็นึกว่าใคร ตกใจหมด แม่งงงง” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ

“อะไรของมึงวะ บ้านมึงเองแท้ๆนะเนี่ย”

“เรื่องของกูน่า ว่าแต่ว่านี่มึงมาทำอะไรดึกๆดื่นๆวะเนี่ย ไม่นอนรึไง” ผมถามเขา

“เมื่อกี๊ไฟมันดับ แล้วกูร้อน กูก็เลยลงไปนั่งเล่นข้างล่างมา........” เขามองผมและเสื้อผ้าชุดเก่าของผมที่ถืออยู่ในมือ “ว่าแต่มึงเถอะ ทำอะไรของมึงวะ อาบน้ำรึไง”

ผมรีบเอาเสื้อและกางเกงซ่อนไว้ทางด้านหลังทันที “เปล่า แต่เหงื่อมันออกเยอะน่ะ ก็เลยมาเปลี่ยนชุด”

เขาพยักหน้าเบาๆ “ไอ้นัทล่ะ หลับเหรอ”

“อะ อืมม เมื่อกี๊ไฟมาแล้ว กูก็เลยเปิดแอร์ให้เค้าใหม่แล้วด้วย ว่าแต่มึงเถอะ จะกลับไปนอนเลยรึเปล่า”

“ก็คงงั้น” เขายักไหล่ “งั้นมึงก็ฝันดีก็แล้วกัน” เขาพูดเบาๆก่อนจะเดินเลยตัวผมไป แต่แล้วความฝันที่ผมฝันเมื่อครู่นี้มันก็แว้บผ่านเข้ามาในหัวของผมอีกครั้งจนได้

“เดี๋ยว ไอ้โจ” ผมเรียกเขา

โจหยุดฝีเท้าลงแล้วหันมามองหน้าผม

“มึงง....... มึงก็ฝันดีด้วยเหมือนกันนะ” ผมพูดออกไปเบาๆ

ถึงมันจะมืด แต่ผมก็คิดว่าผมเห็นรอยยิ้มของเขาจริงๆ “ขอบใจ”

“เดี๋ยวก่อน” ผมร้องเรียกให้เขาหยุดก่อนที่เขาจะหันกลับเดินไปยังห้องของตัวอีกครั้ง “มึง..... มึงได้นอนไปมั่งรึยังวะ ยังมีฝันไม่ดีอยู่อีกรึเปล่า......... แล้วจะว่าไปนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ววะเนี่ย”

เขาส่ายหน้าเบาๆพร้อมรอยยิ้มที่ผมเห็นชัดเจนมากขึ้นกว่าเดิม “มึงจะมานั่งเล่นที่ห้องกูก่อนมั๊ย”

“นะนะ นั่งเล่นห้องมึงเหรอ”

“เออ โทษที กูลืมไป ห้องของมึง บ้านของมึง ไม่ใช่ห้องของกูหรอก”

“เฮ้ยย กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น” ผมเดินไปโยนเสื้อผ้าลงตะกร้าซักก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา “ไปห้องมึงก็ได้ ไหนๆก็ตื่นมาแล้วนี่นะ แต่ว่า.......”

“แต่อะไร”

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”

“กูถามว่าแต่อะไร” เขาย้ำ

ผมเหลือบมองหน้าแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง “แต่อย่าทำอะไรกูก็แล้วกัน กูตัวเล็กกว่ามึง กูสู้แรงมึงไม่ได้นะเว้ย”

เขาตบหัวผมเข้าให้หนึ่งทีก่อนจะเปิดประตูห้องออก “ทะลึ่ง! ไป เข้าห้องไปเลย”

ผมเดินเข้าไปในห้องแล้วก็เอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟจนทั่วทั้งห้องสว่างขึ้น แต่แล้วเมื่อโจเดินตามผมเข้ามาเขาก็กลับกดปิดสวิตช์ไฟลง ทำให้ทั่วทั้งห้องกลับมามืดลงอีกครั้ง

“อ้าว ทำไมวะ” ผมถามเขา รู้สึกกลัวความคิดของตัวเองขึ้นมาชอบกล

“เฉยๆเหอะน่า” เขาเดินไปที่หน้าต่างจากนั้นก็เปิดผ้าม่านขึ้น ทำให้ห้องของเราสว่างขึ้นมาอีกเล็กน้อยจากแสงจันทร์และแสงไฟถนน “ดีขึ้นรึยัง” เขาหันมาถามผม

“อืมม” ผมพยักหน้าแล้วนั่งลงบนเตียงของเขา

โจเอื้อมมือไปกดรีโมทแอร์ให้เปิดขึ้นอีกครั้งแล้วเดินมานั่งลงข้างๆผมที่อีกฝั่งของเตียง เราสองคนนั่งกันอยู่เงียบๆครู่หนึ่ง ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่และผมกำลังมาทำอะไรอยู่ที่นี่ในเวลาแบบนี้ โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่ผมยังคงรู้สึกกลัวๆเบลอๆกับความฝันเมื่อครู่นี้ของตัวเองอยู่เลยด้วยซ้ำ

“นี่.........” จู่ๆเขาก็พูดขึ้นทำให้ผมสะดุ้งออกมาเบาๆ จากนั้นเขาก็หันมามองหน้าผมด้วยสายตาเป็นเชิงสงสัย “มึงจะสะดุ้งเหี้ยอะไรของมึงนักหนาวะ”

“กู...... กูคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ว่ะ ก็เลย....... ไอ้ห่า ก็จู่ๆมึงก็พูดขึ้นมา กูก็เลยตกใจนิดนึงอ่ะดิ่”

“ทำเป็นขวัญอ่อน ประสาท”

“เออๆ กูมันไม่ดีหมดแหละ” ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอาไว้

“หนาวเหรอ” เขาถาม

“เปล่าหรอก กูแค่ติดผ้าห่มนิดหน่อยว่ะ ไม่ชอบนั่งตัวเปล่าๆแต่ชอบซุกผ้าห่มไปด้วย”

“หนาวก็บอกแล้วกัน”

“อืมม.......” ผมพยักหน้า “ว่าแต่กี่โมงแล้ววะ”

“ตีสองได้แล้วมั๊ง กูดูนาฬิกาจากข้างล่างเมื่อกี๊”

“แล้วนี่มึงได้นอนไปมั่งรึยัง”

เขาหันมามองหน้าผมครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับไปเหมือนเดิม “ยัง........”

“หาาา ตั้งแต่สี่ทุ่มกว่าจนถึงตีสองเนี่ยนะ มึงยังไม่ได้นอนเลยเหรอวะ” ผมตกใจ

“ก็ไม่เชิง จริงๆกูก็นอนไปหน่อยแล้วล่ะ แต่มันหลับไม่ค่อยสนิทหรอก เหมือนแค่งีบๆไปมากกว่า แล้วก็ตื่นมาอีกทีตอนไฟดับนั่นแหละ”

“แล้วมันดับนานยังวะ”

“ราวๆตีหนึ่งได้มั๊ง ถ้าจำไม่ผิด”

“มึงไม่ง่วงเหรอ”

“นิดหน่อย” เขายักไหล่ จากนั้นก็หันมาหาผม “ว่าแต่มึงเหอะ ไม่ง่วงรึไง ตื่นมากลางดึกแบบนี้”

และเมื่อแสงฟ้าแลบจากนอกหน้าต่างทำให้ทั่วทั้งห้องสว่างวาบขึ้นมาอีกเล็กน้อย ถึงจะเป็นแค่เพียงชั่วขณะเดียวของเสี้ยววินาทีที่ทำให้ผมสามารถเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน แต่ผมก็กลับต้องรู้สึกเขินจนหน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลซะเฉยๆ

“ก็ไม่อ่ะ เฉยๆมากกว่า” ผมหลบสายตาของเขา

หรือไม่จริงๆแล้วเหตุผลมันก็อาจจะเป็นเพราะความฝันเมื่อครู่นี้ของผมก็เป็นได้ล่ะมั๊ง......

“มึงเป็นเหี้ยอะไรของมึงวะ” เขาถาม

“ก็เปล่านี่.....” ผมรีบปฏิเสธ “สงสัยจะง่วงมั๊ง”

“อะไรของมึงวะ แล้วเมื่อกี๊ยังบอกเฉยๆอยู่เลย”

“ช่างมันเหอะน่า.......” ผมซุกตัวลงไปในผ้าห่ม “ว่าแต่ว่ามึงมาบ้านกูแบบนี้ พ่อแม่มึงไม่ว่าอะไรเหรอ”

เขานิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ “ไม่อ่ะ ไม่มีใครกล้าว่าอะไรกูหรอก”

“โหห แปลว่าอะไรวะเนี่ย สงสัยจะเป็นคุณชายเอาแต่ใจไม่เบาเหมือนกันมั๊งมึงเนี่ย”

เขายักไหล่ “แต่ที่ผ่านก็มีแค่คนเดียวนั่นแหละที่จะกล้าว่าอะไรกูน่ะ”

“ใครวะ”

เขาหันมามองหน้าผม “ก็มึงไง”

“เฮ้ยยย” ผมเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจปนตกใจนิดๆ “กูไปเกี่ยวอะไรด้วยวะ”

“ก็ไม่เกี่ยวหรอก” เขามองตาผมแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง “.......จริงๆก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรเลยจริงๆ”

“อ้าว”

เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย “แล้วถ้าเกิดกูบอกว่ากูอยากให้เกี่ยวล่ะ”

“อะ อะไรของมึง หมายความว่ายังไงวะ”

“มึงต้องรีบกลับไปนอนที่ห้องรึเปล่า”

“หาา เอ่ออ ก็ไม่นะ” ผมตอบเขากลับไปแบบงงๆที่จู่ๆเขาก็เปลี่ยนเรื่องคุยเอาซะเฉยๆ

“กูง่วงแล้ว”

“อืมม งั้นกูกลับไปนอนเลยก็ได้ จะได้ไม่กวนมึง” ผมขยับตัวจะดึงผ้าห่มออก แต่เขาก็รีบคว้าแขนของผมเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยว”

ผมชะงักตัวลงแล้วหันไปมองหน้าเขา เขาก้มหน้าลงและมีท่าทางอึกอักเล็กน้อยซึ่งก็ทำให้ผมต้องรู้สึกแปลกใจขึ้นมากับพฤติกรรมของเขา เพราะผมก็ไม่ค่อยจะได้เห็นเขาเป็นแบบนี้สักเท่าไหร่จริงๆ

“เป็นไรวะ โจ มึงมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า” ผมถามเขาด้วยความเป็นห่วง เพราะบางทีเขาอาจจะกำลังมีปัญหาหรือเรื่องไม่สบายใจอะไรอยู่ก็เป็นได้

“เปล่า” เขาปล่อยมือออกจากแขนของผม “มึงไปนอนเหอะ”

“อืมมม......” ผมพยักหน้าแล้วลุกออกจากเตียง “งั้นมึงก็ฝันดีก็แล้วกันนะ”

เขาไม่ตอบแต่ค่อยๆเลื่อนตัวลงไปนอนบนเตียงและขยับผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองเอาไว้ เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้วผมจึงค่อยๆเดินออกจากห้องไปและปิดประตูลงเบาๆโดยพยายามให้เกิดเสียงน้อยที่สุด และขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูห้องของตัวเองออกอยู่นั้น จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงประตูห้องห้องหนึ่งถูกเปิดออก ตามด้วยเสียงเรียกชื่อของผมเบาๆ

“ไอ้นนท์”

ผมหันไปตามเสียงเรียกแล้วก็เห็นโจกำลังยืนอยู่ที่หน้าห้องของตัวเองอยู่

“ว่าไง”

“มึงมานี่แป๊บนึง” เขากวักมือเรียกผม

ผมเดินเข้าไปหาเขาจากนั้นก็เดินตามเขาเข้าไปในห้องเหมือนเดิม “มีไรป่าว กูเริ่มง่วงแล้วนาาา”

“แล้วไหนเมื่อกี๊มึงบอกไม่ง่วงไง เอาไงกันแน่วะ” เขานั่งลงบนเตียง

“ก็ตอนนี้มันก็เริ่มง่วงแล้วงาย”

“งั้นมึงก็ง่วงที่ห้องนี้ก็ได้นี่”

“หาาา มึงว่าไงนะ” ผมถาม

เขาไม่ตอบแต่กลับคว้าข้อมือของผมไว้แล้วดึงผมให้ล้มลงมานอนอยู่บนเตียง จากนั้นเขาก็โอบตัวผมเอาไว้อย่างหลวมๆทำให้ผมต้องตกใจจนร้องออกมาเสียงดัง

“เฮ้ยย!!”

.........จริงๆแล้วผมต้องบอกว่าผมรู้สึกตกใจจนผวาเลยด้วยซ้ำ

“เบาๆสิวะ เดี๋ยวมึงก็ทำคนอื่นตื่นกันหมดหรอก”

“งั้นมึงก็ปล่อยกูดิ่ ทำเหี้ยอะไรของมึงวะ ไอ้โจ!” ผมลดเสียงของตัวเองลงเล็กน้อย

“มึงนี่พูดกับกูไม่เพราะจริงๆเลยนะ” เขาจุ๊ปากเบาๆ

“อะไรของมึงเนี่ย” ผมดิ้นเล็กน้อยเพื่อที่จะได้หลุดจากวงแขนของเขา ตอนนี้ภาพในความฝันเมื่อครู่นี้ของผมมันยิ่งกลับมาดูชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว “เฮ้ยย กูไม่เล่นนะเว้ย ไอ้โจ ปล่อยกู กูจะไปนอนแล้ว”

“ก็นอนที่นี่สิวะ.......” เขาพูดเบาๆ

เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้วผมก็หยุดดิ้นลงทันที “ว่าไงนะ”

“กูบอกว่ามึงก็นอนกับกูที่นี่สิ........” เขาเงียบไปครู่หนึ่ง “ได้มั๊ยล่ะ”

ผมเงียบลงไปเพราะไม่รู้ว่าควรจะตอบเขาไปว่าอย่างไรดี ก็ไม่ใช่ว่าผมรังเกียจหรือไม่อยากนอนกับเขาหรืออะไร เพราะว่าจริงๆแล้วผมน่ะยังไงก็ได้อยู่หรอก เพียงแต่ว่าผมไม่รู้ว่าผมควรจะตอบเขาไปว่ายังไงมากกว่า

“แล้ว....... แล้วนัทอ่ะ” ผมพูดขึ้นทั้งๆที่ไม่ได้คิด

โจคลายวงแขนออกทันที “อืมม....... งั้นมึงก็ไปเหอะ”

เมื่อเขาปล่อยตัวผมแล้ว ผมจึงสามารถพลิกตัวหันไปหาเขาได้ “เฮ้ย โจ คือกูไม่ได้.........”

เขาพลิกตัวไปเป็นนอนหงาย “เออ กูรู้ มึงไปนอนกะมันเหอะ กูนอนคนเดียวได้”

“มึงนอนคนเดียวไม่ได้หรอก เดี๋ยวมึงก็ฝันแบบนั้นอีกอ่ะ”

เขาหันมาหาผม “กูนอนคนเดียวมากี่ปีแล้ว มึงลืมไปรึเปล่า”

“แต่ไม่ใช่ในบ้านของกูหรือเวลาที่กูอยู่กับมึงนี่” ผมพูด “กูว่ากูบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้าเป็นไปได้และถ้ากูอยู่ใกล้ๆกับมึงล่ะก็ กูก็ไม่อยากให้มึงต้องเป็นแบบนั้นอีก กูทนไม่ได้ กูไม่สบายใจ........”

“งั้นมึงจะให้กูทำไง” เขาหัวเราะหึในลำคอเบาๆพร้อมรอมยิ้มเหยียดๆ “ความฝันก็ความฝันกู กูจะนอนหลับไม่หลับหรือจะเห็นอะไรในความฝันบ้าง มันก็เรื่องของกูไม่ใช่เรื่องของใคร และใครมันจะต้องมานั่งแคร์นั่งสนใจวะ”

“กูไงที่แคร์และสนใจ” ผมเถียงกลับ

เขามองผมด้วยสายตาเย็นชา “แล้วไง”

“ก็..... คือ......” ผมอึกอักเล็กน้อย “งั้นกูนอนกับมึงก็แล้วกัน”

“อะไรของมึงวะ” เขายิ้มและทำสีหน้าประชดประชันออกมาอีกครั้ง “มึงพูดเหมือนกับมึงบอกว่าถ้ามึงนอนกับกูแล้วกูจะไม่ฝันแบบนั้นอย่างนั้นน่ะ”

“กูก็ไม่รู้หรอก........” ผมลุกขึ้นนั่ง “คือ....... ถ้ากูทำมึงรำคาญ กูกลับไปนอนที่ห้องก็ได้ว่ะ โจ กูขอโทษทีที่พูดอะไรเหี้ยๆออกมาแล้วมันทำให้มึงลำบากใจ กูรู้ว่ามึงไม่ชอบให้กูพูดเรื่อง....... เรื่องความฝันของมึงเท่าไหร่นักหรอก”

“เดี๋ยว” เขารั้งข้อมือของผมเอาไว้อีกครั้ง “กูบอกรึไงว่าให้มึงไปได้น่ะ”

“หาาา.....” ผมหันมามองเขางงๆ จากนั้นก็ถูกเขาดึงให้ล้มกลับลงไปบนเตียงอีกครั้ง “เฮ้ยย!”

“ก็บอกแล้วไงว่าให้เบาๆหน่อย”

“ก็แล้วทำไมมึงต้องกระชากกูอยู่เรื่อยเลยวะ”

เขาเขยิบเข้ามากอดผมเอาไว้อีกครั้ง “แล้วไง........”

“แล้วไงอะไรของมึง ปล่อยกูได้แล้ว กูไม่ดิ้นแล้วน่า”

“กูไม่ได้กอดมึงเพราะกูกลัวมึงดิ้นสักหน่อย”

ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าที่เขาพูดนั้นมันหมายความว่ายังไงกันแน่ แต่ที่แน่ๆแค่คำพูดประโยคสั้นๆของเขาเมื่อครู่นี้มันก็ทำให้ผมต้องเขินจนหน้าแดงออกมาแล้ว

“เฮ้ย มึงปล่อยกูน่า ไอ้โจ.......”

“ทำไม กูกอดมึงไม่ได้รึไง รึว่าไอ้นัทกอดหรือทำอะไรมึงได้แค่คนเดียว”

“อะ อะไร มึงพูดอะไรของมึงวะ”

“ก็ไม่ทำไม........ กูรู้นะว่าเมื่อเย็นนี้มึงเข้าไปอาบน้ำพร้อมกันมาน่ะ”

“อะเอ่ออ ก็ใช่อยู่” ผมอึกอักเล็กน้อย เพราะตอนที่ผมกับนัทอาบน้ำด้วยกัน เราก็คิดว่าโจคงจะไม่รู้และไม่เห็นว่าเราสองคนเข้าห้องน้ำไปพร้อมๆกันแล้วนะ “แต่มันก็เพราะนัทเค้ายังเจ็บคออยู่เลยอาบน้ำเองไม่ได้ตะหากเล่า ไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่มึงคิดนะเว้ย”

“แล้วมึงคิดว่ากูคิดอะไรไม่ทราบวะ.........”

ผมอึ้งไปเล็กน้อย “กู..... กูก็ไม่รู้ว่ะ เอ๊า ไอ้เหี้ย ก็แล้วกูจะรู้ได้ไงล่ะวะ”

“มึงแน่ใจนะว่ามึงเองก็ไม่ได้คิดเหมือนกับที่กูคิดน่ะ ไอ้นนท์”

“มะ มึงหมายความว่ายังไงวะ” ผมถามออกไปพร้อมกับความเขินอายที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

“กูก็แค่กำลังจะบอกว่า........” เขาเงียบลงไปอีกครู่หนึ่ง “โถ่เว้ย ไอ้นนท์ มึงจำที่กูเคยพูดกับมึงไม่ได้เลยรึไงวะ”

“พ พูดอะไร กูจำไม่ได้แล้ว” ผมโกหกออกไปเพราะคิดว่ามันจะเป็นทางเดียวที่ช่วยปกปิดความเขินอายของผมเอาไว้ได้ แต่ผมก็ไม่คิดว่าผมจะโกหกเขาได้แนบเนียนนักหรอกนะ และที่สำคัญก็คือ ผมไม่เคยคิดเลยว่าเขาคนนี้จะกำลังพูดและทำแบบนี้กับผมอยู่จริงๆ

จะว่าไป......... นี่มันเหมือนกับความฝันเมื่อครู่นี้ของผมไม่มีผิดเลยนี่!

“กูก็ไม่รู้หรอกนะว่าไอ้นัทมันพูดว่ายังไงอะไรกับมึงไปแล้วบ้างน่ะ แต่...... กูเคยขอมึงเป็นแฟนแล้วนะ มึงไม่ต้องมาพูดเลยนะว่ามึงจำไม่ได้”

“กู..... กู.......” ผมอึกอัก “มึงจะมาพูดเล่นเหี้ยอะไรตอนนี้วะ กูง่วงแล้วนะเว้ย”

เขากระชับวงแขนให้แน่นขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ค่อยๆชะโงกหน้าเขามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ “.......นอกจากตอนนี้กูจะไม่ได้กำลังล้อเล่นอยู่แล้วนะ มึงลองนึกดูดีๆซิว่าในตอนนั้นกูได้พูดสักคำรึยังว่ากูพูดเล่นน่ะ ไอ้นนท์”

[ExecutioneR]

น่าจะยาวสะใจนะครับ
แล้วก็ขอยกยอดไปกดบวกให้ทุกคนที่กำลังจะรีต่อจากตอนนี้ก็แล้วกันนะครับ
ไม่ไหว หมดแรงจะนั่งคลิกบวกไล่ทีละหน้าๆและจริงๆ

 

[mole eye man]

ว่าแต่นนท์ครับ...  กางเกงนั่น...  เก็บยังอ่ะ...     

นนท์หื่นอ่ะ  บู้ว...   

แล้วจะรอติดตามต่อนะฮะ  ^^\

[zene]

อ่าาาาาาาาาา...โจรุกหนัก..เมย์เดย์ เมย์เดย์ นัทอย่ามัวแต่นอนดิ

น้องนนท์ก็นะ...ไม่ไหวจริงๆเลย นอนอยู่กับนัท แต่ดันฝันอย่างว่ากับชายอื่น...ชริ ชริ..

[IZE]

นนท์ของเราเป็นไปได้  หื่นๆๆๆๆๆๆๆ   

เก็บดีละยังกางเกงนั่นอะ


อิอิ

โจนี่กล้าจริงๆๆ

[น้ำค้าง]

นนท์รู้สึกยังไง ชอบทั้งโจทั้งนัทเลยใช่มะ  แล้วจะทำยังไงล่ะ แบ่งภาคยังไง

[Tun_Bow]

โจซู๊ดหยอดดดด

เอาแล้วๆๆๆๆๆๆ


เชียร์โจๆๆๆๆ

โจสู้ตาย เย้ๆๆๆๆ

555+นนท์จะมีใจให้โจบ้างยังหนอ??

โจ นนท์  โจ  นนท์  โจ นนท์  โจ  นนท์ โจ นนท์  โจ  นนท์ โจ นนท์  โจ  นนท์
โจ นนท์  โจ  นนท์  โจ นนท์  โจ  นนท์ โจ นนท์  โจ  นนท์ โจ นนท์  โจ  นนท์
โจ นนท์  โจ  นนท์  โจ นนท์  โจ  นนท์ โจ นนท์  โจ  นนท์ โจ นนท์  โจ  นนท์
โจ นนท์  โจ  นนท์  โจ นนท์  โจ  นนท์ โจ นนท์  โจ  นนท์ โจ นนท์  โจ  นนท์
โจ นนท์  โจ  นนท์  โจ นนท์  โจ  นนท์ โจ นนท์  โจ  นนท์ โจ นนท์  โจ  นนท์
โจ นนท์  โจ  นนท์  โจ นนท์  โจ  นนท์ โจ นนท์  โจ  นนท์ โจ นนท์  โจ  นนท์

 

เป็นกำลังใจให้พี่ต้นครับ

[august_may]

นี่นนท์กำลังจะได้ฝันที่เป็นจริงรึเปล่าเนี่ย???ฮ่าๆๆ โจรุกเลยๆๆ ปล่อยนัททำคะแนนมานานมากแล้ววววว

[myxt]

ท่าทางได้เลื่อนตัวเองเป็นแม่ยกโจเต็มขั้นแล้วละมั้ง 555
ตอนนี้โจทำอะไรก็ถูกใจไปโม้ดดดด
น้องนนท์ก็น๊า คิดอะไรอยู่เหรอ ถึงฝันแบบนั้นได้อะ 
วุ้ย... อ่านตอนนี้แล้วมันเขิ๊นเขินแทนน้องนนท์ 

ขอบคุณนะคะคุณต้นสำหรับตอนนี้ ยาวสะใจมากมาย
พักผ่อนเยอะๆ หายไวๆนะคะ
 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ตอนแรกนึกว่าชาตินนท์จะเสร็จโจแล้วนะนี่ 
แหมมมมมมม~--------
ต่งต๊น

ให้ชาตินนท์ฝันเปียกกับโจนี่ ... น่าคิดนะ หึหึ

แต่คิดว่า ต่อไป
คง
ของจริง...

 

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[THIP]

  เยี่ยมมาก รุกเข้าไป โจ 

[timeless]

โจได้ใจมากๆ

[จันทร์ผา]

ไม่จริงใช้ไหม ต่นต้น

ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม

ต้องนัทสิ นัทอะนัท

ยังไงก็จะเชียร์นัทสุดใจขาดดิ้น

เขามิยอม

[artkung]

ดีมากโจ
รุกเข้าไปเลยโจ รุกหนักๆ นนท์เริ่มหวั่นไหว มีใจเอนเอียง ถึงขนาดอายหน้าแดงม้วนใหญ่แล้วด้วย
ทำคะแนนแซงโค้งนัทไปหลายๆ ขุมเลยนะโจ

ดีมาก สู้ๆ 
    

แล้วมาต่อไวๆ นะคร้าบพี่ต้นน