หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[three]

มันเป็นอะไรที่ยากจะบอกเพราะว่ายังไม่รู้ใจตัวเองนี้แหละ

[dahlia]

เวลาอ่าน b-side จบแล้ว มันทำให้รู้จักตัวละครได้มากขึ้นจริงๆ   

ขอบคุณนะคะ 

[Ryuse]

ป๊อบกะยิ่ว  รักกันนานๆ ตลอดไปเลยนะลูก แต่ว่าเมื่อไหร่มันจะรู้ว่ารักกันขนาดขาดกันไม่ได้ล่ะจ๊ะน้องต้น

เห็นด้วยค้าบ น้ำค้าง +1เด้อ

[a_tapha]

   ค่ะ


ไม่ได้เข้ามาตั้งหลายวัน


ตามอ่านทันแระ

.................

ดูเหมือนป๊อปจะซื่อเกินไปรึเปล่า


 

[Ex'ecuzě]

เฮียๆ

รีบๆแปะ

เร๊ววววว !!!

[ExecutioneR]

เฮียๆ

รีบๆแปะ

เร๊ววววว !!!

แสดดด อย่าเพิ่งเร่ง คุยเอ็มกะเฮียเตอิ้งพาวเว่ออยู่ 5555

ปล. ผมบวกให้คนหน้าที่แล้ว แอนด์หน้านี้ ทุกคนแล้วนะครับ ^^

[mole eye man]

อยากจะกดบวกให้เจ้าของเรื่องด้วย  แต่ทำไมผมกดไม่ได้แล้ว   

[ExecutioneR]

อยากจะกดบวกให้เจ้าของเรื่องด้วย  แต่ทำไมผมกดไม่ได้แล้ว   

เย่... ตามทันแล้ว อยากรู้จักโจให้มากขึ้นจัง ตอนนี้เชียร์นัท-นนท์ไปก่อน ไว้รู้ตัวตนของโจจริงๆแล้ว ค่อยว่ากันอีกที ว่าจะเปลี่ยนคู่ดีไหม หุ หุ หุ 

อยากจิ้ม +1 ให้คุณต้นจังเลย แต่ว่า ที่จิ้ม+ ผมหายอ่ะ เฮ้อ... 

อ่านได้ที่นี่นะครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65.280

^3^

ปล. ขอบคุณม๊ากมากคับที่อุตส่าห์ติดตามอ่าน อิอิ

[Ekk_J]

สนุกดีครับ  ความสัมพันธ์ซับซ้อน

อยากให้พระเอกเป็นนัทครับ  ส่วนโจก็พระรองไปนะ 

มาต่อไวไว นะครับ 

[maggy]

มาปูเสื่อรอเด็กๆ
โดนมนต์นะจังงังของเด็กใสๆวัยละอ่อน :oni3:เข้าไปออกจากทู้ไม่เป็นเลย

[ExecutioneR]

b8


คริส


ผมรู้สึกดีใจมากที่ได้เห็นภาพของยุตอนเด็กๆจากโฮมวีดีโอที่ครอบครัวของเขาถ่ายเก็บเอาไว้และเอามาเปิดให้พวกเราดู มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมได้รู้จักเขามากขึ้น ได้ใกล้ชิดเขามากขึ้น ได้เห็นมุมอีกมุมหนึ่งที่เป็นเรื่องในอดีตและเรื่องส่วนตัวของเขา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องในอดีตที่ยาวนานมากแล้วจริงๆก็ตาม

แต่ดูเหมือนว่ายุจะไม่ได้สนุกและมีความสุขไปกับพวกเราทุกคนมากสักเท่าไหร่ เพราะเขาเอาแต่นอนเอาผ้าห่มคลุมโปงอยู่บนโซฟาคนเดียว จนกระทั่งเมื่อเจย์แซวออกมาว่าเขาเป็นพวก “โรคจิตชอบโชว์” ตั้งแต่เด็ก เขาก็งอนจนเดินหนีขึ้นห้องนอนไปเลย

“เฮ้ย วายุมันจะเป็นไรป่าววะ มันจะโกรธจริงป่าววะเนี่ย” นนท์ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะเขาคงไม่เคยเห็นยุเป็นแบบนี้มาก่อน แต่สำหรับพวกเราคนอื่นก็รู้ๆกันอยู่แล้วว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย

“ไม่หรอก ปกติก็งี้แหละ จริงๆแล้วไอ้ยุมันก็ขี้อายอยู่แล้วเหมือนกัน และที่สำคัญ เวลาพวกเราอยู่กับพวกพ่อๆมันพร้อมหน้าแบบนี้ มันก็โดนแซวแบบนี้ประจำแหละ” นัทตอบ และผมก็เห็นด้วย แต่ทว่าถึงจะอย่างนั้น ผมก็อดที่จะเป็นห่วงความรู้สึกของเขาขึ้นมาไม่ได้จริงๆ

“แต่กูว่า......... กูขอขึ้นไปหามันหน่อยดีกว่าว่ะ แล้วเดี๋ยวกูไปตามมันกลับลงมาให้ก็แล้วกัน” ผมพูด จากนั้นก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นตรงไปยังบันไดเพื่อขึ้นไปหาเขาที่ห้องนอนบนชั้นสอง

วายุเป็นคนที่ขี้เล่น อารมณ์ดี และยิ้มเก่งมาก ร้อยวันพันปีผมจะเห็นเขาโกรธใครจริงๆจังๆสักที และทุกครั้งที่เขาโกรธหรือมีปัญหากับใคร ส่วนมากแล้วมันก็มักจะมาจากการที่อีกฝ่ายเข้ามาทำร้ายเพื่อนๆของเขา หรือพูดจาว่าร้ายครอบครัวของเขาเท่านั้นเอง แต่ก็อย่างที่ผมบอกนั่นแหละว่า ร้อยวันพันปีผมจึงจะเห็นเขาเกิดอารมณ์แบบนั้นขึ้นมาจริงๆ..........

จริงๆแล้วผมก็รู้ว่าเขาเป็นคนที่ขี้อายอยู่พอสมควรเหมือนกัน เพียงแต่ว่าเขามีความขี้เล่น ความอารมณ์ดี มองโลกในแง่ดี และความภูมิใจในตัวเองค่อนข้างสูง ซึ่งก็สามารถช่วยกลบข้อเสียต่างๆเหล่านั้นของตัวเขาเองไปได้อย่างง่ายดาย และนั่นก็เป็นหนึ่งในหลายๆเหตุผลที่ทำให้ผมรู้สึกชื่นชมเขาและรักเขามาก ไม่ต้องนับถึงเหตุผลอื่นๆเช่นความรัก ความดูแล และการปกป้องเพื่อนพ้องของเขาเลยด้วย เพราะเพียงเท่านี้ ผมก็ไม่รู้ว่าจะสามารถหาเหตุผลอื่นมาเพื่อบรรยายความรู้สึกของผมที่มีต่อเขาได้มากเพียงพอแล้ว

และผมเองก็คิดว่าเขาคงจะรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วด้วยเช่นกัน เพียงแต่ว่าเราสองคนไม่เคยพูดเรื่องนี้กันออกมาเลย และผมก็ไม่ได้แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ด้วยว่าจริงๆแล้วเขานั้นจะคิดหรือรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้กันแน่.........

“ยุ......” ผมเคาะประตูห้องก่อนที่จะเปิดเข้าไป “เป็นไงวะมึง โกรธจริงๆรึเปล่า”

“ป่าวหรอก เหี้ยยย แต่มึงจะให้กูนั่งอยู่ได้ไงวะ สาดดด กูเองก็เขินเป็นนะเว้ย” ยุที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หันมาพูดกับผม “ว่าแต่เค้าปิดกันไปยัง รึยังนั่งดูกันต่ออยู่อีก”

“ปิดไปแล้ว พ่อเล็กของมึงบอกว่ามึงไม่อยู่แล้วก็ปิดได้แล้ว และตอนนี้ก็ออกไปกินเหล้าข้างนอกกันต่อแล้วอ่ะ” ผมตอบขณะเดินไปนั่งลงบนเตียง

“น๊านนน กูกะแล้วไงว่าต้องเป็นแบบนี้ จำไว้เลยนะพวกพ่อๆกูเนี่ย ชอบแกล้งกูกันดีนัก”

“ตกลงมึงไม่ได้โกรธพวกกูใช่ป่าว” ผมถามย้ำเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

“เฮ้ย เปล่าดิ่ ก็กูบอกแล้วไงว่ากูแค่หนีขึ้นมาบนนี้แป๊บเดียวเท่านั้นเอง กูอาย สาดดด” เขาหัวเราะ “ว่าแต่มึงเหอะ ขึ้นมาทำไมวะเนี่ย”

“เปล่า ก็....... ก็คือ...... กูก็เป็นห่วงมึงไง กูกลัวว่ามึงจะเคืองพวกกูขึ้นมาจริงๆ” ผมตอบ “เพราะตอนนั้นกูเองก็ขำไปกับพวกมันด้วยอ่ะ เอาเป็นว่ากูขอโทษมึงด้วยก็แล้วกันนะ.......”

“เฮ้ยย ไอ้คริส กูบอกแล้วไงว่า.......” ยุทำท่าจะหัวเราะออกมาแต่แล้วสุดท้ายเขาก็ชะงักลง เขามองหน้าผมนิ่งๆอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วลุกขึ้นเดินไปกดล็อคที่ประตูห้อง จากนั้นเขาก็เดินกลับมานั่งลงข้างๆผมอีกครั้ง

ผมรู้สึกว่าหัวใจของผมมันเต้นแรง และใบหน้าของผมก็ร้อนผ่าวขึ้นมาในทันที แต่จริงๆผมก็รู้สึกแบบนั้นมานับตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาลุกขึ้นเดินไปล็อคประตูห้องแล้วล่ะนะ..........

“คริส........ กูว่ากูควรจะพูดเรื่องนี้มานานแล้วว่ะ และบางทีมันก็อาจจะถึงเวลาแล้วด้วย”

หัวใจของผมเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ มันกำลังจะมาแล้ว วินาทีที่ผมรอคอยแต่ก็หลีกหนีมาตลอด........ มันกำลังจะมาถึงแล้ว

“กูรู้นะเว้ย ว่ามึงคิดยังไงกับกู กูคิดว่ากูรู้มาตลอด และ........ กูเองก็คิดว่ามึงก็คงจะรู้ด้วยใช่มั๊ยล่ะว่ากูเองก็รู้......”

ผมพยักหน้าออกมาเบาๆ ใช่ ผมคิดว่าผมรู้มาตลอด และผมก็คิดว่าผมรู้ด้วยว่าหลังจากนี้เขากำลังจะพูดอะไรออกมาต่อไป........

“ก่อนที่มึงจะพูดอะไรนะ ยุ.....” ผมชิงพูดขัดขึ้นทั้งๆที่ไม่สามารถบังคับเสียงของตัวเองไม่ให้สั่นได้ “กูขอพูดก่อนก็แล้วกันว่ากูรู้ ใช่ กูรู้ว่ามึงคิดยังไง อย่างน้อยๆกูก็คิดว่ากูรู้และกูเข้าใจมันดีมาตลอด และกูก็อยากจะขอบใจมึงมากๆด้วยที่มึงไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยสักนิดสำหรับกู เวลาที่กูต้องการใคร มึงจะอยู่ที่นั่นเสมอ และบางที....... กูก็อาจจะต้องการแค่เพียงเท่านี้ก็ได้ แค่คนที่เค้ารักและปกป้องดูแลกู และคอยกูอยู่ตรงนั้นในทุกๆครั้งที่กูต้องการ......... ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม”

ผมพูดออกไปแล้ว พูดความรู้สึกที่ผมมีและเก็บมันเอาไว้มาตลอดออกไป น่าแปลกที่ในวันนี้ผมกลับมีความกล้าที่จะแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาจริงๆได้ต่างกับทุกๆครั้งเวลาที่ผมอยู่บ้าน....... หรือบางที มันอาจจะเป็นเพราะเขาคนนี้ก็ได้ เขาคนนี้ที่ทำให้ผมมีความกล้าที่จะทำหรือพูดในสิ่งที่ผมรู้สึกจริงๆออกไป..........

ยุยิ้มออกมาให้ผมจากนั้นเขาก็ทำในเรื่องที่ผมคาดไม่ถึง นั่นก็คือ........ เขากอดผม!

“มึงเข้มแข็งมาก คริส......... สองปีกว่าที่ผ่านมา มึงเข้มแข็งขึ้นมากจริงๆ กูดีใจนะที่เห็นมึงเป็นแบบนี้” เขาพูดใส่หูของผมอย่างแผ่วเบา จากนั้นเขาก็ค่อยๆดันตัวผมออกช้าๆ ผมที่ยังคงตกใจกับการกระทำของเขาจึงได้แต่นั่งตัวแข็งมองใบหน้าและแววตาของเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก เขายิ้มให้ผมและตบไหล่ผมเบาๆ “กูขอบใจมึงมากที่มึงรักกู และกูก็รักมึงเหมือนกัน คริส ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่ความรักในแบบเดียวกันกับที่มึงรู้สึกกับกู แต่กูก็พร้อมที่จะเป็นกำลังใจให้มึง ปกป้องมึง เข้มแข็งแทนที่ส่วนของมึง และที่สำคัญ เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมึงแบบนี้ตลอดไปไม่มีวันเปลี่ยนแปลงแน่นอน กูจะอยู่ข้างๆมึงตลอดเวลาไม่ว่าในตอนมึงตื่นหรือตอนมึงหลับ เพราะว่านั่นคือ ‘ความรัก’ แบบเดียวที่กูมีให้กับมึงได้........”

“เหมือนที่มึงมีและทำเพื่อกูมาตลอดเวลา” ผมพูดต่อ “.......ใช่มั๊ย”

เขาพยักหน้า “เหมือนที่กูเป็นและอยู่เพื่อมึงมาตลอดเวลา........ และตลอดไป” เขาพูดพร้อมรอยยิ้มยืนยัน และนั่นก็ทำให้ผมสามารถยิ้มออกมาได้ด้วยเหมือนกัน “กูสัญญา” เขาย้ำตบท้าย

ผมนั่งมองหน้าเขาและคิดว่าตัวเองควรจะพูดอะไรออกไปบ้าง แต่ทว่าผมก็ไม่สามารถหาคำพูดใดๆออกมาพูดได้เลยจริงๆ จนในที่สุดยุก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบลง........

“กูมีพ่อเป็นเกย์สองคน มีอาเป็นเกย์อีกสองคน ถึงกูจะยังเด็กและยังไม่เคยได้เรียนรู้คำว่า ‘รัก’ ด้วยตัวของตัวเองก็ตามนะ คริส แต่กูคิดว่าอย่างน้อยๆกูก็รู้นะ ว่าสิ่งที่เรียกว่าความรักน่ะ มัน ‘คืออะไร’” เขาพูด “กูไม่ได้เป็นเกย์ และก็ไม่ได้คิดอยากจะเป็น แต่กูเข้าใจว่าความรักคืออะไร และเข้าใจดีว่ามันสวยงามต่อทุกๆคนมากขนาดไหน กูรู้ว่ามึงต้องต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง กับพ่อแม่ กับเพื่อน หรือแม้แต่กับกูมานาน แต่กูขอบอกมึงไว้ตรงนี้เลยนะว่า กูพร้อมจะเดินเคียงข้างมึงเพื่อให้มึงผ่านพ้นมันไปได้ เพื่อให้พ่อแม่ของมึงเข้าใจ เพื่อให้มึงเข้มแข็งยิ่งขึ้นกว่าในวันนี้ และเพื่อจนกว่าที่มึงจะเจอคนที่ใช่สำหรับตัวและหัวใจของมึงเองด้วย”

ผมคิดว่าผมกำลังจะร้องไห้ น้ำตาของผมมันเริ่มรื้นและดันขึ้นมาอยู่ตรงขอบตาของผมแล้ว เขาคนนี้นี่ช่างเข้มแข็งและดีเกินกว่าที่ผมจะไม่รักเขาได้จริงๆ เขารู้มาตลอดว่าผมรักเขา แต่เขาก็ไม่เคยเว้นช่องว่างที่เรามีให้แก่กันออกไปเลย และในวันนี้เขาก็พูดออกมาอย่างชัดเจนแล้วว่า ระหว่างเราสองคนมันจะไม่มีวันเกิดช่องว่างขึ้นได้อย่างแน่นอน........

มันอาจจะเหนื่อยหน่อยสำหรับผมที่ต้องทนรับมือกับความรักที่คงไม่มีวันสมหวังนี้ แต่ผมไม่ทรมานหรอก ในเมื่อเขาเองก็พูดแล้วว่าเขารักผม เขารู้ว่าผมรักเขา และเราสองคนก็จะยังคงรักกันอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆจนกว่ากาลเวลาจะเข้ามาเล่นตลกกับเรา ซึ่งผมมั่นใจว่ามันคงจะไม่มีวันเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

“เพราะงั้น......... ทุกอย่างเหมือนเดิมนะ” ยุพูดขึ้นด้วยความกังวลในแววตาและน้ำเสียงนิดๆ

ผมพยายามรีบกลืนน้ำตาของตัวเองลงไปแล้วพยักหน้าออกมาเบาๆ

“เราสองคนเหมือนเดิมใช่มะ ไม่มีอะไรเปลี่ยนนะ” เขาถามย้ำอีกครั้ง ทำให้ผมต้องหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับพยักหน้าให้กับเขาอีกครั้ง “ค่อยยังชั่ววว........” เขาพูดออกมาอย่างโล่งอก “ขอบใจมึงมากนะ คริส ขอบใจมากจริงๆที่เข้าใจกู”

เขาไม่รู้หรอกหรือไงว่าจริงๆแล้วคนที่ควรจะพูดคำว่า “ขอบคุณที่เข้าใจ” น่ะ มันควรจะเป็นผมมากกว่า ไม่ใช่เขา

ยุใช้นิ้วชี้ปาดหยดน้ำตาหยดเล็กๆออกจากหางตาของผมเบาๆ ทำให้ผมต้องรีบก้มหน้าลงเพื่อซ่อนสีหน้าและแววตาของผมเอาไว้ ผมไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าผมกำลังมีน้ำตา แต่ทว่ายุก็ไม่ได้พูดว่าอะไร นอกจากที่จะยังคงยิ้มและหัวเราะเบาๆอยู่ในลำคอเท่านั้นเอง

แต่แล้วจู่ๆเขาก็กลับมีท่าทีอึกอักเหมือนกับว่ากำลังรู้สึกอึดอัดหรือลำบากใจอะไรสักอย่าง จนผมต้องเอ่ยปากถามออกมา “อะไรเหรอ........”

เขาหลบสายตาผมไปครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมาสบตาผมอีกครั้ง “คือ....... กูก็ไม่เคยทำแบบนี้กับคนอื่นด้วยสิ มันก็เลย...... รู้สึกแปลกๆว่ะ”

“ทำอะไรวะ” ผมนิ่วหน้า “หมายถึงพูดเรื่องพวกนี้อ่ะเหรอ”

เขาส่ายหน้าและก้มหน้าลงไปมองผ้าปูเตียงอีกครั้ง “เปล่า คือ กูหมายถึงว่า คือไอ้เรื่องที่พูดๆไปน่ะ กูเองก็ไม่เคยพูดกับใครแบบนั้นอยู่ก็จริงหรอก แต่ว่าสิ่งที่กูหมายถึงจริงๆแล้วมันคือ........”

“คือ........” ผมสงสัย

“คือ มึงต้องเข้าใจว่าพวกกูอ่ะ หมายถึงว่า พวกพ่อๆกับแม่กูอ่ะ ทำกันแบบนี้ประจำมาตั้งแต่กูยังด็กแล้ว กูก็เลยชิน แล้วก็ไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนอะไรน่ะ แต่ว่านี่มันเป็นครั้งแรกเลยที่กูจะ.......” ยุเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม

ผมนั่งมองหน้าเขางงๆ และในตอนนั้นเองที่จู่ๆเขาก็ทำสิ่งที่ผมไม่คิดมากที่สุดว่าเขาจะทำออกมา นั่นก็คือเขาคว้ามือของผมไปกุมเอาไว้ จากนั้นก็เขาชะโงกหน้าเข้ามาจุ๊บลงบนแก้มของผมเบาๆ มันเป็นจูบเบาๆและรวดเร็ว แต่ก็ไม่ใช่เร็วจนดูเหมือนไม่อยากจะทำหรือไม่เต็มใจแต่เป็นเพราะความเขินอาย และที่สำคัญ แค่การหอมแก้มเบาๆแค่นี้ มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เราทั้งสองคนต้องเขินจนหน้าแดงก่ำด้วยกันทั้งคู่........ โดยเฉพาะผม

จากนั้นจู่ๆเสียงเคาะประตูห้องของเราก็ดังขึ้นตามมาด้วยเสียงของนัท ยุจึงรีบปล่อยมือของผมออกและเราสองคนก็ผละออกจากกัน ผมลุกขึ้นยืนและเดินออกจากเตียงตรงไปที่ประตูเพื่อเปิดประตูให้นัทเข้าห้องมา แต่ก่อนที่ผมจะเอื้อมมือไปจับลูกบิด ผมก็หันมามองหน้าเขาที่นั่งอยู่บนเตียงอีกครั้ง จากนั้นผมก็พูดประโยคๆหนึ่งสั้นๆ แต่เป็นประโยคที่มีความหมายมากที่สุดสำหรับผมให้แก่เขาออกไปด้วยเสียงกระซิบ

“กูรักมึงนะ.......”

ยุที่อ่านปากของผมออกก็ยิ้มให้ผมและพยักหน้าออกมา ก่อนจะตอบกลับมาด้วยคำสั้นๆที่ผมก็ต้องอ่านปากของเขาเอาเองด้วยเหมือนกัน

“กูรู้........”

ผมยิ้มและเอื้อมมือไปเปิดประตูออก จากนั้นนัทกับนนท์ก็เดินเข้ามาในห้อง และหลังจากนั้นอีกไม่นานทุกคนก็เริ่มทยอยกลับขึ้นมาข้างบน ระหว่างที่พวกเรากำลังนั่งเล่นนั่งคุยกันอยู่นั้น ผมกับยุก็จะมีสบตากันบ้างเป็นบางครั้ง และเราสองคนต่างก็จะยิ้มให้กันออกมาโดยไม่ได้มีความหมายใดๆเป็นพิเศษ

สำหรับใครบางคนอาจจะพูดได้ว่าผมอกหักและต้องผิดหวัง แต่สำหรับผม นี่แหละ คือความรักที่สมหวังสำหรับผมแล้ว.........

ผมได้รัก และถูกรัก ถึงจะไม่ใช่ในแบบเดียวกัน ถึงจะไม่ใช่ในแบบที่ผมวาดฝันเอาไว้ว่าจะได้กลับคืนมา แต่ “คนรัก” ของผมคนนี้ก็รับรู้แล้วว่าผมรักเขามาก และเขาก็ยังสัญญากับผมแล้วด้วยว่าเขาจะรักและดูแลผมตลอดไป.......

แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมมีความสุขได้ยังไงกัน ถึงแม้ว่าในคืนนั้น ผมจะต้องเข้าไปนั่งยิ้มทั้งน้ำตาอยู่เพียงลำพังคนเดียวในห้องน้ำก็ตาม.............

[Ex'ecuzě]

เฮียยยยย

แอบคุยไรกะพี่เป๊กเนี่ย

บอกมาๆๆๆๆๆ

ปล. ... เฮ้อออ เห็นคริสแล้วรู้สึกถึงตัวเอง ... = =a

[mole eye man]

ชักเริ่มรู้สึกว่าเด็กกลุ่มนี้ชีวิตมันน่าตามติดไปทำละครซีรี่กันทุกคนเลย   

จะคอยเป็นกำลังใจและรอติดตามต่อเช่นเคยนะครับ ^^\

[maggy]

ไม่ชอบความรักแบบนี้เลยอ่า(ไม่ใช่ว่าพี่เขียนไม่ดีนะคะ เขียนได้ดี ดีจนเกินไปด้วย เขียนจนอิน น้ำตาคลอเลยอ่า)
คือมันเป็นความรักที่โหดร้ายที่สุดอะ รักคนที่เค้าก็รักเราแต่แค่ความรักของเราความหมายต่างกัน
สงสารทั้งคู่เลยอ่า สงสารคริส เข้าใจเลยมันเจ็บปวดมากจริงๆแหละ
สงสารยุเช่นกัน ยุเองก็คงทำตัวตัวไม่ถูก และกังวลว่าจะกระทบถึงความสัมพันธ์ ความรักในรูปแบบที่เค้าเองก็ไม่สามารถตอบสนองให้ได้
เจ็บด้วยกันทั้งคู่นะ
ความจริงการที่ยุอ่อนโยนกลับคริสมันก็ดูเหมือนว่านั่นคือความใจดีและดูเป็นทางออกที่ดี
แต่บางทีความใจดีมันก็อาจทำร้ายกันได้น่ะนะ ทำให้คริสเองก็ยิ่งตัดใจไม่ได้หรือเปล่า
เอิ่ม รอลุ้นคู่นี้ต่อไป (แอบชอบคู่นี้แหะ ออกแนวสงสารอยากให้ลงเอยกัน)
ปล.เรื่องเน่นี้แบบว่าครบรสเจงๆ ความรักหลายรูปแบบมักๆ
ต่อไปจะมีแนวตบจูบ ซาดิสม์มั๊ยเนี่ย

[alpha]

   ผมเคยมานั่งตั้งข้อสังเกตว่าทำไมความรักเล็กๆ หรือ puppy love ถึงสัมผัสลงไปในวิญญาณของคนอ่านได้มากมายเสียเหลือเกิน ทั้งๆ ที่มันก็เป็นเพียงเรื่องเรียบง่าย ไม่มีอะไรซับซ้อนให้วุ่นวายหัวใจ


   แต่คำตอบก็อาจจะเป็นเพราะความเรียบง่ายนั่นแหละ... อย่างน้อยผมก็คิดแบบนั้นนะ

   ผมเชื่อว่าทุกคนต้องเคยผ่านความรักเล็กๆ มาบ้าง สมหวัง ผิดหวัง ร้องไห้ หัวเราะกับมันมาบ้าง ในวันวานที่เราเริ่มหัดจะเรียนรู้ที่จะรักใครสักคน มันเป็นความรักเพียวๆ เข้มข้นและไม่ถูกเจือจางด้วยตรรกะหรือเหตุผลใดๆ วันที่เราบอกรักคนคนหนึ่งโดยไม่สนใจว่าพ่อแม่เขาทำงานอะไร ฐานะทางสังคมทางการเงินอยู่ระดับไหน เรียนจบอะไร ทำงานสาขาไหน นิสัยเราจะเข้ากันได้หรือเปล่า เจ้าชู้มากไหม


   และด้วยความประมาทเหล่านั้นนำมาซึ่งความจริงที่ว่าส่วนใหญ่พวกเราสะดุดลื่นล้มเจ็บแข้งเจ็บขากันทั้งนั้นกับ ‘ความรักเล็กๆ’ ครั้งแรกของพวกเรา พอเติบโตขึ้นพวกเราก็เริ่มจะ ‘เป็นเกมส์’ รู้ว่าถ้าล้มจะล้มท่าไหนเจ็บตัวน้อยที่สุด คำนวณได้ว่ากับคนคนนี้เราจะกักตุนความรู้สึกเอาไว้เท่าไหร่ ให้เขาไปเท่าไหร่...    สำหรับผมเองแล้ว  ‘ความรัก’ มันไม่เคยย้อนกลับไปเป็น ‘ความรักเล็กๆ’ เหมือนเดิมได้อีกเลย


   ตอนนี้ผมตั้งใจจะเขียนเรื่องราวของความรักในวัยที่เลยคำว่ารักแรกไปไกล ยอมรับว่าติดขัดอยู่ค่อนข้างมาก อาจจะเพราะพื้นฐานของ ‘ รักเล็กๆ ‘ ที่ผมเคยคิดว่าผมมีอยู่เพียงพอนั้น จริงๆ แล้วมันยังขาดแคลนอีกมากหากผมต้องการจะต่อยอดของปิรามิดให้สูงขึ้นไป

   ปกติแล้วผมไม่ค่อยอ่านนิยายเรื่องอื่น ระหว่างที่ผมเขียนเรื่องอยู่เพราะกลัวว่าจะได้รับอิทธิพลมาในเรื่องของตัวเอง แต่คงเป็นความบังเอิญที่ผมเปิดมาอ่านเจอเรื่องนี้  ความรักเล็กๆ จากหลายมุมมองแข็งขันมาเติมเต็มช่องว่างในความรู้สึกของผมได้เป็นอย่างดี



   ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่อยากจะบอกว่า นอกจากคอมเม้นต์ดีๆ ที่เป็นกำลังใจให้  ผมก็ได้เรื่องของคุณมาช่วยอีกแรง


   เป็นกำลังใจให้นะฮะ ชอบเรื่องนี้จริงๆ



 

[ExecutioneR]

^
^

พูดได้คำเดียวว่า........

"ยอดเยี่ยมมากครับ"

 

ทะลุไปถึงคนข้างบนด้วย เห็นเม้นท์สองครั้งหลังนี้แล้วรู้สึก "ขอบคุณ" และ "อิน" ตามไปด้วยมากๆเลยครับ

 

[DEMON3132]

ขอบคุณคนแต่งและขอบคุณคอมเมนต์ดี ๆ ของหลาย ๆ คน ทำให้คนอ่านได้เห็นมุมมองความรักที่ดี ๆ
อีกหลายมุมมอง จริง ๆ ไม่เคยเข้าใจเรื่องความรักของเด็กวัยรุ่นเลย และอาจจะไม่เคยได้ใส่ใจด้วยซ้ำ
ตั้งแต่เข้ามาเป็นสมาชิกบอร์ดนี้ทำให้ได้รู้ได้เห็นอะไร ๆ ที่คงไม่อาจรู้ได้จากโลกแห่งความเป็นจริงของ
ตัวเอง บางเรื่องเป็นนิยายแต่สะท้อนมุมมองของชีวิตจริงได้มากกว่าเรื่องจริงบางเรื่องเสียอีก ขอบคุณ
จริง ๆ สำหรับนักเขียน นักเม้นต์ที่น่ารักทุกท่าน 

[imageriz]

อ่านตามทันแหละ 

หลายคู่น่ารักกันจังเลย  แต่ละคู่ก็มีความน่ารักในของแต่ละคู่

อีกทั้งมุมมอง หรือความคิดของแต่ละคนที่ถ่ายทอดออกมา

ได้ดี  ความรู้สึกของแต่ละที่ทั้งรู้ความรู้สึกตัวเอง และที่ยังสับสนกับความรู้สึกตัวเอง

นอกจากนี้ยังได้เห็นถึงความแตกต่างของครอบครัวของแต่ละคน ไม่ว่าจะนัท นนท์ วายุ หรือคริส

จะรออ่านตอนไปนะ   

[Blurry]

มันทั้งสุขทั้งเศร้า ชอบวายุจัง ดูใจดีแล้วก็อบอุ่น

ชอบเม้นของคุณalpha จัง มันใช่ มันโดนนน
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เรียบง่ายที่น่าติดตามมากๆค่ะ

[ISACBTMN]

คริสกับยุ ไม่น้่่่่าาา

คิดถึงนัทกับนนท์แล้ว อิอิ

[wan]

อย่างน้อยก็เป็นอีกคู่ที่เข้าใจกันได้

และยังคงความเป็นเพื่อนที่รักกันและช่วยเหลือกันต่อไป

ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้เช่นเคย +1 ด้วย

[Ekk_J]

แหะแหะ  น่านสิ อย่างน้อยก็ได้ระบายความในใจและไม่ได้เสียเพื่อนไป  เฮ้อ 

ขอบคุณที่มาต่อนะคร้าบบ

[mantdash]

อย่างน้อยยุก็เข้าใจ คริสเองก็ยอมรับได้

เป็นผมคงพอใจแล้วละ ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเพื่อนที่รักกัน

ยังไงมันก็ยั่งยืนกว่าอยู่แล้ว

อยากมีมั่งจังแบบเนี้ย อิอิ

+1 ให้ครับ ตอนนี้ชอบๆ

[andyus1]

หร่า ไม่ปฏิเสธเค้าไปแสดงว่าต้องมีจัยหั้ยเหมือนกัน

รอดูตอนที่คริสเริ่มจะเอนเอียงละกาน ยุม่ายยอมแน่

ผมว่าอย่างนี้หนีกันไม่พ้นหรอกกก

[patz]

คริสน่าสงสารจัง แต่ก็ยังดี ที่ทั้งสองคนเข้าใจกัน ส่วนยุเองก็ไม่แน่นะ อาจจะรักคริสในแบบที่คริสรักยุในซักวันก็ได้ รอลุ้นกันต่อไป

อยากจะกดบวกให้เจ้าของเรื่องด้วย  แต่ทำไมผมกดไม่ได้แล้ว   

เย่... ตามทันแล้ว อยากรู้จักโจให้มากขึ้นจัง ตอนนี้เชียร์นัท-นนท์ไปก่อน ไว้รู้ตัวตนของโจจริงๆแล้ว ค่อยว่ากันอีกที ว่าจะเปลี่ยนคู่ดีไหม หุ หุ หุ 

อยากจิ้ม +1 ให้คุณต้นจังเลย แต่ว่า ที่จิ้ม+ ผมหายอ่ะ เฮ้อ... 

อ่านได้ที่นี่นะครับ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65.280

^3^

ปล. ขอบคุณม๊ากมากคับที่อุตส่าห์ติดตามอ่าน อิอิ

ที่แท้ เป็นอย่างนี้นี่เอง กระจ่างแล้วครับ ขอบคุณมากครับ 

[Ryuse]

หร่า ไม่ปฏิเสธเค้าไปแสดงว่าต้องมีจัยหั้ยเหมือนกัน

รอดูตอนที่คริสเริ่มจะเอนเอียงละกาน ยุม่ายยอมแน่

ผมว่าอย่างนี้หนีกันไม่พ้นหรอกกก

หวังให้เป็นอย่างนี้เหมือนกัน แต่ก็นะ ตามใจคุณต้นครับ ไม่โหดร้ายจนน้ำตาท่วมจอหรือทำให้เกลียดตัวละครตัวใดตัวหนึ่งจนสุดกู่

ก็ยังพอรับได้ล่ะเอ้า! สู้ต่อไป ทาเคชิ!!!!

[blackberry2214]

เฮ้ออออ


ทำไม๊ทำไม

เราถึงไม่โชคดียังงั้นมั่ง


เคยแต่รักเค้า เวลาที่เค้าไม่ได้รักเรา


แล้วก็ปล่อยมือจากเค้าไป ในวันที่เค้ากลับมาบอกว่า เค้าก็รักเราเหมือนกัน

[l3iZal2l2e]

เอ้ยยยยยยยย
ความรักไม่สมหวังแต่ก้ยังสุขใจ
 

[~•SAkurAIro•~]

รุ้สึกว่า ยังไงสักวันยุก้ต้องรักคริสแบบที่ครืสรักยุ ฮ่า ฮ่า (เชียร์คุ่นี้ ๆ )

อยากให้คริสสมหวังง

รอโจ รอโจ รอโจ  เอิ๊กๆ

[M@nfaNG]

อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าเค้ารับรู้ความรู้สึกเรานะว่าคิดยังไง ชอบยุจังเลยเป็นผู้ชายที่น่ารักจริงๆ
ตอนที่กอดกับคริส ปลื้มเหมือนโดนกอดเอง