หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[blackberry2214]

so yummy


555+

[น้ำค้าง]

คิดถึง คิดถึงน้องต้น หายไปตั้งหลายวัน

หนุ่มน่ารักทุกคนไม่รู้จะรักใครมากกว่าใคร คนนั้นก็ดี คนนี้ก็น่ารัก อิอิ 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

กึ๊ดเติงหาเน้อ
โอ้ นายนิรนามนี่คือโจเองหรือนี่ หึหึ
มาต่อหื้อเวยเลยเน้อ ไค่อ่านต่อขนาดละครับ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[THIP]

สงสัยสต็อกใกล้หมด ถึงได้นานๆมาที 

[andyus1]

เชียโจละกัน เพาะดูท่านัทจะมีซัมธิงรองกะยุ

แต่ผมว่าโจจะมาทำหั้ยนัทกล้ายอมรับตัวเองได้น่า

โอ้ยๆๆๆ งงๆ คายเปนพะเอกบอกมานะ ไม่งั้นจะ 

มาต่อ ไวๆ นะคับ

[ExecutioneR]

สงสัยสต็อกใกล้หมด ถึงได้นานๆมาที 

งานเพียบเลยพี่ แทบไม่ได้นอนมาสี่คืนแล้ว อยากตายย T__T
อาทิตย์หน้าทั้งอาทิตย์นี้จะได้ไม่ด้นอนเลยของจริง

 

[nookgao]

เชียร์โจ แล้วกัน นัทดูมีไรปิดบังอยู่

[gargoyle]

 o13แรงมากนายโจ!

[mantdash]

โจนี่ออกแนวกวนๆมาดพระเอกมากมาย ดุซิว่าจะใช่รึเปล่า อิอิ

+1 ให้ครับ จะมี NC มามั่งไหมน้า 

[birdy]

ขอบคุณที่ได้อ่านเรื่องน่ารัก น่ารัก ติดตามมาจากเรื่องก่อน ก่อน แต่ไม่เคย เมนต์ซะที   ขอเป็นกำลังใจให้ เรื่องงาน ขอให้ผ่านไปด้วยดี งานน้อยลงบ้าง จะได้มีเวลามา up เรื่องบ่อย 47_119809_fe2b0ef880c6e44

[133113]

ชอบมากกกกกกกกกก
ผู้ชายเยอะดี 
เนื่อเรื่องน่าติดตาม
นั่งอ่านรวดเดียวเลย

นายโจจะใช่พระเอกรึเปล่าา
+1 เป็นกำลังใจให้ค่า
 

[DEMON3132]

+1 เป็นกำลังใจให้นะคะ พักผ่อนมาก ๆ รักษาสุขภาพด้วย

จะได้มีกำลังมาโพสต์เรื่องให้คนอ่านได้มีความสุข

 

[three]

ปากดีจริงนะพ่อคุณ

[TONG]

มาต่อเมื่อไรเนี่ย เกือบไม่ได้อ่านซะแล้ว

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ตูละว่าแล้วว่ามันคนนั้น คือ โจ

[be natural]

   เชียร์โจด้วยคน   

[popper]

อ่านถึงรวดเดียวเลยยย

อ่านจนมาถึงตอนปัจจุบัน

อุทานคำเดียวทั้งเรื่อง

เเม่ง น่ารักว่ะ อ๊ากก

55+

[andyus1]

หั้ยวัยๆๆ อยากรุ้นัทมีไรกะยุป่าว

แต่ไมนัทต้องมานอนกะนนท์ด้วย

เกิดนัทมีไรกะยุแล้ว จะได้เชียโจเต็มที่ ไม่ต้องลังเลสงสารนัทอ่ะ

แต่กระนั้น นัทแลดูเหมือนเพื่อนผู้แสนดีมากกว่า

ชอบคาแรกเตอร์โจอ่ะ โดนจัยสุด

อย่าหั้ยจิ้นนานนะคร้าบบบ พลีสสสสสส

[titansyui]

อุ๊ย ๆ  มีแต่เด็ก ๆ เอ๊าาะ ๆ ทั้งนั้นเลย    หุหุ 
ท่าทางเรื่องนี้คงยาว แน่ ๆ (ถูกใจมากมายอ่ะ)  แต่ละตอนก็มายาวสะใจดีแท้ หุหุ
ขอเป็น FC เรื่องนี้ด้วยคนนะคะ

[nopkar]

ยิ่งอ่านยิ่งรักเด็กๆ 


น้องนนท์ โชคดีกับหนุ่มๆท่มารายล้อมเน้ออออออออ

[B_O_M]

ยิ่งอ่านยิ่งอยากให้เปนตัวเองง
คิดถึงอดีตต :sad4:TT^TT


อ๊ากกกกก กก ก!!!

[~•SAkurAIro•~]

อ๊างงงงงง เชียร์โจจจ  ฮ่า ฮ่า

ที่แท้ก้ชื่อโจนี่เองบุรุษไร้นาม

ว่าแต่มาต่อเมื่อไหร่ไม่เห็นรุ้เลยย พลาดไปตั้ง 2 ตอนแนะ

แต่ได้อ่าน 2 ตอนก้ดี จุใจๆ

แต่จบตอนนี้แล้วมันค้างงงงงง 

มีความรุ้สึกว่า โจนี่แหละ พระเอกของเรา  ฮ่า ฮ่า (ไม่ค่อยเชียร์เลยนะ)

รอตอนต่อไปฮับบบบ

[Natavishi]

 


แม่งงงงง


ชอบว่ะ


มันโครต


 

[mantdash]

มาช่วยดันครับ

ปล. จริงๆแล้วเห็น avatar ของคุณ B_O_M แล้วได้ใจ เลยมาเม้น 

[tmarch]

 



สนุกมาเลยง่ะๆ

มา่ต่อเร็วๆน่ะๆ

[ExecutioneR]

อันดับแรก

ขอบคุณทุกคนมากนะครับ แล้วก็ขอโทษด้วยที่มาช้า........ (ไปรึเปล่า)

ช่วงนี้ยุ่งมากมายจริงๆ เหนื่อยม๊ากกกก แต่ก็ยังสู้ๆ

เอาเป็นว่า ผมขอขอบคุณก่อนแล้วกัน......

ขอบคุณที่หนึ่งสำหรับกำลังใจในการทำงานและอื่นๆมากมายที่ผมกำลังเหนื่อยแสนสาหัสอยู่นี้
ขอบคุณที่สองสำหรับกำลังใจที่มีให้ในการแต่งนิยายเพื่อสร้างความสุขให้กับผู้อ่านและแม้แต่ตัวผมเอง
ขอบคุณที่สามสำหรับคอมเม้นต์ที่มีให้ในทุกๆอัน ทุกๆคำพูดที่อุตส่าห์สละเวลาพิมพ์เพื่อบอกผมว่าทุกคนรู้สึกยังไง
ขอบคุณที่สี่สำหรับความรักความชอบในนิยายและหนุ่มๆทุกคนในเรื่องของผม ผมชอบคนนั้นชั้นเชียร์คนนี้ เป็นอะไรที่ผมดีใจจริงๆครับ

และ

ขอบคุณที่ห้าสำหรับความรู้สึกดีๆที่ทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งที่เข้ามาในกระทู้นิยายตัวเองครับ 

[ExecutioneR]

A 8


“เป็นอะไรรึเปล่านนท์ ดูเซ็งๆ” คริสถามผมหลังจากเราเริ่มเรียนคาบสองไปได้ราวๆครึ่งหนึ่งแล้ว

“เปล่าหรอก ขอโทษที” ผมตัดสินใจที่จะยังไม่พูดเรื่องของคนที่ชื่อโจออกไปในตอนนี้ และคริสเองก็ไม่ได้ซักไซร้อะไรผมต่อด้วยเหมือนกัน ดูท่าทางว่าเขาจะเป็นคนเงียบๆกว่าที่ผมคิดเยอะเลยทีเดียว

ชื่อชาตินนท์เป็นชื่อที่พ่อแท้ๆของผมตั้งให้ เพราะฉะนั้นผมจึงรู้สึกไม่พอใจมากถ้าจะมีใครมาล้อชื่อของผมแบบนั้น แต่จะว่าไปเท่าที่ผ่านมาก็ยังไม่เคยมีใครล้อชื่อของผมสักคนหรอกนะ หมอนั่นเป็นคนแรกเลยที่พูดกับผมแบบนี้ แถมผมกับเขาก็ยังไม่เคยรู้จักคุ้นเคยอะไรกันมาก่อนแม้แต่นิดเดียวเลยสักนิด อย่าว่าแต่คำว่า “เพื่อน” เลย แค่คำว่า “คนรู้จัก” ก็ยังอาจจะฟังดูห่างไกลเลยด้วยซ้ำ เพราะงั้นตอนนี้ผมถึงได้รู้สึกไม่สบอารมณ์หมอนั่นมากจริงๆ

เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงตอนพักเที่ยง ผมก็เริ่มจะใจเย็นลงมากขึ้นเรื่อยๆจนเกือบที่จะไม่ได้คิดและไม่ใส่ใจเรื่องของเมื่อตอนเช้าอีกแล้ว แต่เมื่อพวกเราทั้งแปดคนพากันไปกินข้าวเที่ยงที่โรงอาหาร ผมก็ถูกทำให้ต้องนึกถึงมันขึ้นมาอีกจนได้

“ตกลงเมื่อเช้าไอ้โจมันคุยอะไรกะมึงวะ นนท์ จู่ๆถึงได้ดูอารมณ์เสียขึ้นมาได้ซะเฉยๆ” ป๊อปถามขึ้นหลังจากที่เคนกับตี๋เล็กเดินมานั่งร่วมวงกับพวกเราแล้ว นี่ขนาดแม้แต่ป๊อปก็ยังดูผมออกเลยหรือเนี่ย

“อ๋อ เปล่า ก็ไม่มีอะไรหรอก........”

“ไม่มีส้นตีนแน่ะ แต่เอาเหอะ ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร กูไปถามอีไทด์ดูเอาเองก็ได้” ป๊อปยักไหล่

“เปล่าๆ คือกูก็ไม่ได้จะปิดบังหรือไม่บอกอะไรหรอก กูก็แค่ไม่รู้จะพูดไปทำไมเท่านั้นเอง แต่เออ กูเล่าก็ได้......” ผมเล่าสิ่งที่โจพูดและสีหน้าท่าทางของเขาเมื่อเช้าให้กับทุกคนฟัง และเมื่อพูดจบ เจย์ก็เริ่มอารมณ์พุ่งขึ้นมาในทันที

“เห็นมะ กูบอกแล้วว่าไอ้เหี้ยนี่มันกวนตีน! และใครบอกกูวะว่ามันหน้าตาดีอย่างนั้นเก่งกีฬาอย่างนี้”

“กูไม่ได้พูดนะ” เคนออกตัว

“มึงก็ด้วย ไอ้เคน กูจำได้ มึงบอกว่ามันไม่ได้เหมือนพวกไอ้เชี่ยแม็กซ์ และไง เห็นป่ะ แม่งก็กวนส้นตีนไม่ต่างกันหรอก พวกแม่งทั้งกลุ่มนั่นแหละ”

“มึงใจเย็นก่อน ไอ้เจย์ ไอ้เหี้ยนี่พูดถึงเรื่องพวกไอ้แม็กซ์ไอ้โจขึ้นมาทีไรเป็นต้องของขึ้นทุกที” ตี๋เล็กปราม

“ตกลงคนพวกนั้นคือใครกันวะ ตี๋เล็ก พวกคนที่ชื่อแม็กซ์ที่ว่าเนี่ย กูได้ยินมาตั้งกะเมื่อวานและ” ผมหันไปถามตี๋เล็ก

“อ๋อ พวกไอ้แม็กซ์น่ะเหรอ........” ตี๋เล็กหันไปทางซ้ายมือ “เห็นโต๊ะนั้นป่ะ ที่เยื้องๆจากพวกเราไปสามโต๊ะตรงใกล้ๆกับประตูทางออกน่ะ”

ผมหันไปมองตามที่ตี๋เล็กบอกแล้วก็เห็นเด็กผู้ชายห้าคนกำลังนั่งกินข้าวด้วยกันอยู่โดยมีโจนั่งอยู่ในนั้นด้วย แต่ไม่ใช่เพียงแค่โจคนเดียวที่ผมรู้สึกสะดุดตา ยังมีคนที่นั่งอยู่ติดกับโจที่หน้าตาดีมากคนนั้นด้วยที่ดูโดดเด่นกว่าใครเพื่อน ผมนั่งมองหน้าเขาแล้วในที่สุดก็นึกออกจนได้ว่าเขาก็คือคนักกีฬาว่ายน้ำคนที่ได้ที่หนึ่งที่อยู่ในรูปในห้องของผอ.นั่นเอง แต่ถึงเขาจะดูโดดเด่นกว่าใครคนอื่นแถวๆนั้น แต่ลึกๆแล้วผมก็ยังรู้สึกว่าโจเองก็หน้าตาดีกว่าเขาอยู่นิดหน่อยอยู่ดีล่ะนะ

“ไอ้คนที่หน้าตาดีๆที่นั่งอยู่ถัดจากไอ้โจนั่นแหละ แม็กซ์” ป๊อปเป็นฝ่ายพูดต่อ

“คุณหนูผู้เด่นดังหล่อรวยและมีอิทธิพลติดอันดับต้นๆของโรงเรียนเรา” ตี๋เล็กเสริม

“ช่าย ด้วยความที่พ่อมันเป็นนักการเมืองไง มีพ่อเป็นเพื่อนกับผอ. เป็นหนึ่งในผู้ให้เงินบำรุงโรงเรียนสูงที่สุด ส่วนเจ้าตัวก็หน้าตาดี เป็นนักกีฬาโรงเรียน มันก็เลยจะยืดและอวดเบ่งกว่าชาวบ้านเค้าหน่อย” วายุพูดขึ้นบ้าง “อย่างโต๊ะตัวนั้นก็โต๊ะประจำของกลุ่มเค้านะน่ะ คนอื่นไม่มีสิทธิ์นั่ง”

เมื่อวายุพูดจบ ผมก็เหลือบไปเห็นเจย์กำลังกลอกตาด้วยสีหน้าเซ็งสุดขีด

“ไม่มีใครในโรงเรียนนี้ที่ไม่รู้จักมันหรอกนะ นนท์เองก็พยายามเลี่ยงๆพวกมันไว้หน่อยก็แล้วกัน” นัทหันมาพูดกับผม

“ถ้าไล่ตามลำดับเลยนะ คนที่นั่งหันหลังให้พวกเราอยู่ตรงนั้นก็คือไอ้ติ๊ก อยู่ห้องเดียวกับไอ้เชี่ยแม็กซ์ ถัดมาก็คือไอ้เค ไอ้เหี้ยนี่ควรอยู่ให้ห่าง กวนตีนและเป็นตัวปัญหาที่สุดก็ว่าได้ ส่วนฝั่งตรงข้ามนั่นก็ไอ้แม็กซ์ อย่างที่รู้อยู่แล้วว่าไอ้เหี้ยนี่ก็อย่าไปยุ่งกับมันมาก ยิ่งถ้าเวลามันอยู่กับเพื่อนมันก็ยิ่งกวนตีน คนถัดมาก็คือไอ้โจ รุ่นน้องรุ่นพี่กรี๊ดมันกันนักแหละ แต่ก็ไม่ค่อยมีใครกล้ายุ่งกับมันจริงๆสักคนเท่าไหร่หรอก.......” ป๊อปอธิบายให้ผมฟังทีละคนๆ

“ยกเว้นอีไทด์” ตี๋เล็กหัวเราะเบาๆในลำคอ

“........ส่วนถัดมานั่นคือไอ้เอก ดูเงียบๆติ๋มๆที่สุดในกลุ่ม แต่จริงๆกูว่ากูก็ไม่ค่อยได้เห็นมันเปิดปากพูดอะไรกับใครสักเท่าไหร่จริงๆน่ะนะ”

“ทุกคนเค้าก็รู้กันแหละนะว่าพวกมันน่ะ รวย ใหญ่ อยากทำอะไรก็ทำ อยากได้อะไรก็ได้ อย่างไอ้โจ ไอ้แม็กซ์ แล้วก็ไอ้เคนี่แม่งก็ได้นอนหอคนเดียวเฉยเลย” ตี๋เล็กพูด

“อ้าว กูก็นอนคนเดียว” นัทแย้ง

“ก็อย่างมึงมันนอนได้ก็เพราะห้องมันเหลือนี่หว่า แต่พวกมันไม่ใช่นิ พวกแม่งมันขอพิเศษเอาทั้งนั้น และทั้งหอก็มีอยู่แค่พวกมึงแค่สี่ห้องเท่านั้นแหละที่ได้นอนคนเดียวน่ะ คนอื่นเคยไปขอแล้วเค้าอนุญาตซะที่ไหน”

“ช่ายย กูรู้มาว่าพวกแม่งอยากนอนคนเดียวแม่งก็บอกพ่อคำเดียวเท่านั้นแหละ แค่นี้โรงเรียนก็ไม่กล้าขัดแล้ว ใครจะไปกล้าขัดผู้อุปการะโรงเรียนผู้ยิ่งใหญ่แบบพ่อมันได้วะ” ป๊อปเสริม

“นี่ๆ พวกมึงลืมใครไปอีกคนรึเปล่า....” เคนพูดขึ้นบ้าง จากนั้นเขาก็ยิ้มและผายมือไปทางเจย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ “มึงลืมเพื่อนของพวกมึงคนนี้ไปได้ยังงายยย”

“ถือว่าถูกต้องนะค้าบบบบบ” วายุพยักหน้า “เจย์ ซานเชซ ผู้มั่งคั่งและมีอิทธิพลไม่แพ้พ่อไอ้เชี่ยแม็กซ์”

“แถมยังหล่อกว่า รวยกว่า เก่งกว่า นิสัยดีกว่า และที่สำคัญ...... กระเจี๊ยวใหญ่กว่า”

“มึงพอเลยไอ้ป๊อป ไอ้ยุ อย่าเอากูไปเทียบกะแม่ง” เจย์หัวเราะเบาๆ “ถึงที่ไอ้ป๊อปพูดมามันจะถูกทุกข้อ โดยเฉพาะข้อสุดท้ายก็เถอะนะ”

“มึงนี่มันศัตรูฟ้าประทานกับไอ้แม็กซ์จริงๆนะ” นัทหัวเราะ

“ไม่รู้เว้ย กูรู้แต่ว่าถ้ามันมากวนตีนกูกับเพื่อนกู กูเตะมันโด่งให้แม่งร้องไห้ไปฟ้องพ่อมันแน่ และถ้ามันคิดจะมาทำตัวอวดรวยเหี้ยไรกะกูให้กูเห็น กูก็จะทำให้มันรู้ว่าไม่ใช่มันคนเดียวหรอกนะที่มีเงินน่ะ ไอ้ควายเอ๊ยยยย”

พวกเราทุกคนปรบมือให้กับเจย์พร้อมๆกัน เคนที่นั่งอยู่ติดกับเจย์ชูแขนของเจย์ขึ้นเหมือนกับเวลากรรมการชูแขนนักมวยที่เพิ่งชกชนะ ส่วนเจย์ก็ยืนขึ้นและโค้งให้กับทุกคนรอบๆ ทำให้นักเรียนหลายคนรอบๆโต๊ะเราหันมามองพวกเราด้วยสายตาสงสัย

สิ่งหนึ่งที่ผมสังเกตมาตลอดตั้งแต่แรกแล้วนั่นก็คือ คริสที่ดูท่าทางจะเป็นคนที่เงียบและขี้อายมากอย่างที่วายุเคยพูดเอาไว้จริงๆ เพราะตั้งแต่แรกแล้วเขาก็แทบไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำ โดยเฉพาะยิ่งหลังจากที่ผมพูดเรื่องของโจออกมาด้วยแล้ว เขาก็ยิ่งไม่ได้ปริปากอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อยนอกเสียจากนั่งยิ้มไปกับพวกเราด้วยเท่านั้นเอง

ผมเหลือบมองไปยังโต๊ะของพวกนั้นอีกครั้งแล้วก็เห็นว่าโจเองก็กำลังมองมายังผมอยู่ด้วยเหมือนกัน และเมื่อเราสองคนสบตากันเ เขาก็ยังคงไม่มีท่าทีว่าจะหลบสายตาผมเลยแม้แต่น้อย กลับกัน เขากลับนั่งมองหน้าผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จนสุดท้ายเขาก็ยิ้มที่มุมปากออกมาอีกครั้งก่อนที่จะหันกลับไปคุยกับเพื่อนของเขาต่อ

หลังจากหมดเวลาพักเที่ยง ผมก็ผลักความคิดเรื่องของโจและเพื่อนเก็บไว้ส่วนในสุดของสมองได้จนหมด เพราะเพื่อนๆใหม่ของผมต่างก็แทบไม่ปล่อยให้ผมสามารถมีเวลาอยู่ว่างๆหรือเฉยๆได้เลยแม้แต่นาทีเดียว ไม่คนนั้นก็คนนี้จะต้องคอยเดินเข้ามาพูดคุยหรือถามนั่นถามนี่ผมตลอดเวลา แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่ชอบหรอกนะ กลับกัน มันกลับทำให้ผมรู้สึกสบายใจกับการต้องย้ายมาอยู่สถานที่แห่งนี้ขึ้นได้มาก

เย็นนั้นหลังเลิกเรียนพวกเราทุกคนตัดสินใจที่จะไปกินข้าวด้วยกันที่เซ็นทรัลลาดพร้าว ถึงมันจะค่อนข้างไกลไปสักหน่อย แต่ป๊อปก็เสนอว่ามันคงจะดีกว่าถ้าได้ไปที่ๆไกลจากโรงเรียนบ้าง และเราก็จะรีบกลับมาให้ทันก่อนที่จะมืดจนเกินไป ซึ่งตอนนี้วายุเองก็นอนหออยู่กับพวกเราแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่มีปัญหาอะไรแน่ เพราะฉะนั้นปัญหาอย่างเดียวที่เหลืออยู่ก็เห็นจะมีแต่คริสเพียงคนเดียวเท่านั้นแล้วในตอนนี้

“มึงก็โทรขอพ่อแม่สิวะ” ป๊อปบอก

“แต่ว่า.........”

“ไม่ต้องแต่หรอก ไปเหอะคริส เนี่ย มึงก็รีบโทรบอกเค้าก่อนที่แม่มึงจะมารับดิ่”

“แล้วถ้าแม่กูไม่ให้ไปล่ะ”

ป๊อปหันมามองหน้าคนอื่นๆอย่างขอความช่วยเหลือ

“เอางี้ มึงให้กูคุยให้มั๊ย คริส เผื่อแม่มึงเค้าจะเข้าใจ ถ้าเค้ารู้ว่าไปกับกู หมายถึง ไปกับพวกกูจริงๆ แล้วก็จะรีบกลับด้วย เค้าจะได้ไม่เป็นห่วงไง” วายุเสนอ

ผมฉวยโอกาสตอนที่ทุกคนกำลังปรึกษากันอยู่หันไปหานัท “พ่อแม่คริสเค้าเคี่ยวมากเลยเหรอ นัท” ผมกระซิบ

นัทพยักหน้า “อืมมม ถ้าจะว่ากันจริงๆแล้ว...... พ่อแม่มันก็ค่อนข้างดุแล้วก็เข้มงวดสุดๆเลยจริงๆล่ะนะ ไอ้คริสมันเลยออกจะเป็นคนไม่ค่อยกล้าแล้วก็ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองหน่อยๆอย่างที่เห็นนี่แหละ”

ผมพยักหน้าเบาๆ “เออ จะว่าไปนนท์ก็ต้องโทรบอกแม่ด้วยนี่หว่า ลืมสนิทเลย” ผมหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วเดินหลบออกมาเล็กน้อยจากนั้นก็โทรเข้าเบอร์มือถือของแม่ หลังจากรับสายแม่ก็รีบซักถามผมทันทีว่าผมเป็นยังไงบ้าง โรงเรียนใหม่สอนเป็นยังไง เพื่อนๆดีหรือเปล่า ชอบมั๊ยและอื่นๆอีกมากมาย จนกว่าที่ผมจะมีช่องให้บอกแม่ว่าผมจะไปกินข้าวกับเพื่อนข้างนอกก็อีกห้านาทีให้หลังนั่นแหละ ซึ่งแม่เองก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่กำชับว่าอย่าเถลไถลแล้วก็ให้รีบกลับมาให้ทันก่อนที่จะมืดเกินไปเท่านั้นเอง

ผมวางสาย จากนั้นก็เดินกลับมาหาทุกคนซึ่งดูเหมือนกำลังใกล้จะได้บทสรุปกันแล้ว เพราะว่าผมเห็นคริสเองก็กำลังคุยโทรศัพท์อยู่พอดี

“ครับแม่ ครับ ขอโทษนะครับ” คริสถอนหายใจก่อนจะกดปุ่มวางสาย

“สรุปว่า........”

“โทษทีว่ะ ตี๋เล็ก แต่กูคงไปไม่ได้จริงๆน่ะแหละ เพราะแม่กูเค้าบอกว่าเค้าขับรถออกจากบ้านมาแล้ว วันนี้เค้าจะมารับกูด้วยตัวเอง และที่สำคัญคือเค้าก็ไม่อยากให้กูไปไหนไกลๆแล้วกลับมืดๆด้วย”

“ไกลห่าเหวไรกันว้า” ป๊อปทำหน้าเซ็ง

“ไม่เอาน่าไอ้ป๊อป” นัทปราม “แม่เค้าตัดสินใจไม่ให้ลูกเค้าไป เราก็ต้องเคารพการตัดสินใจของเค้าดิ่ ที่สำคัญถ้ามึงยังเป็นแบบนี้ เดี๋ยวไอ้คริสมันก็จะยิ่งไม่สบายใจเข้าไปใหญ่หรอก”

“งั้นเอาไว้คราวหน้าเราค่อยไปกันก็ได้นี่ รอคริสขอแม่ไปได้ก่อนแล้วค่อยไปทีเดียวครบคน ดีมะ” ผมเสนอ

“ไม่เป็นไรหรอก นนท์” คริสหันมายิ้มให้ผม “กูว่าวันนี้พวกมึงทุกคนไปกันเหอะ อย่างที่นนท์บอกนั่นแหละว่าเอาไว้คราวหน้ากูค่อยไปกับพวกมึงก็ได้”

“เอางั้นเหรอ คริส” วายุถามย้ำ ส่วนคริสก็พยักหน้า

“เออจะว่าไปแล้วไอ้เคนกับไอ้เจย์ล่ะ มันไปไหนวะ” ป๊อปถามขึ้น

“ไอ้เจย์ไปกินข้าวกะพี่แจ๊ค ส่วนไอ้เคนก็นัดแฟนมันไว้เหมือนกัน” ตี๋เล็กตอบ

“อ้าว เคนมีแฟนแล้วด้วยเหรอ” ผมถามขึ้น

“ช่ายย สวยด้วยนะเว้ย แถมยังอยู่เซนต์มาเรียอีกต่างหาก คบกันมาได้สามสี่เดือนแล้วล่ะ แต่ไม่รู้แม่งได้กันรึยัง.....”

“พอๆ ไอ้ป๊อป ชักจะรายละเอียดเยอะเกินไปแล้วมึง” วายุรีบขัด

“โรงเรียนเดียวกับพลอยเลย” ผมพูดขึ้นลอยๆ แต่ก็ไม่แคล้วไปเข้าหูนัทกับวายุเข้าจนได้

“แหมๆๆ ไม่ได้เลยนะ นนท์ เอะอะๆก็พลอยๆ” วายุแซว

“อ้าว นนท์มีแฟนแล้วเหรอวะ” ตี๋เล็กถามขึ้น

“ก็บอกว่าไม่ใช่แฟน แค่เพื่อนกันเฉยๆ” ผมออกตัว จากนั้นก็รีบเปลี่ยนเรื่อง “นี่สรุปพวกเราจะไปกันรึเปล่าเนี่ย จะไปยังไง แล้วจะออกไปกันตอนกี่โมง”

“พวกมึงไปกันเลยก็ได้ เดี๋ยวอีกแป๊บเดียวแม่กูก็มาแล้วล่ะ ไม่ต้องรอส่งกูหรอก เดี๋ยวจะมืดซะเปล่าๆ” คริสบอก

“เอางั้นเหรอวะ” วายุถามย้ำ

“อื้มม เดี๋ยวกูนั่งรอแม่แถวนี้แหละ พวกมึงไปกันเหอะ ไม่ต้องเป็นห่วง”

“ถ้างั้น..... พวกกูไปก่อนก็แล้วกันนะเว้ย แล้วเจอกันพรุ่งนี้” ป๊อปโบกมือ

“เที่ยวให้สนุกเว้ย”

พวกเราทุกคนบอกลาคริสแล้วก็เดินออกมา แต่แล้วจู่ๆวายุก็วกเดินกลับไปหาคริสที่นั่งอยู่ในศาลาแล้วทั้งคู่ก็คุยกันอยู่อีกครู่หนึงก่อนที่เขาจะเดินกลับมาหาพวกเราอีกครั้ง

“มึงไปคุยอะไรกะมันวะ ไอ้ยุ” ป๊อปถาม

“เปล่าหรอก กูก็แค่บอกว่าถ้ามีอะไรหรือแม่มันว่าอะไรอีกก็ให้โทรมาบอกรึมาเล่าให้กูฟังด้วยเท่านั้นเอง”

“แหมม เป็นห่วงเป็นใยกันไม่เปลี่ยนเลยนะมึงนี่”

วายุหันไปยิ้มให้กับป๊อป “ไอ้ครวยย”

เมื่อไปถึงเซ็นทรัลลาดพร้าว เราทั้งห้าคนก็ตรงไปยังเอ็มเคที่ชั้นหนึ่งกันทันที ดูเหมือนว่าผมจะเป็นเพียงคนเดียวที่แทบไม่เคยมาที่ห้างแห่งนี้มาก่อนเลย เท่าที่จำได้ ผมว่าผมมาที่นี่ครั้งล่าสุดก็คงสักเมื่อสามปีที่แล้วได้แล้วล่ะมั๊ง เพราะเมื่อก่อนนี้ในปีๆนึงผมจะลงมากรุงเทพอย่างมากก็แค่สองสามเท่านั้นเอง และแถมแต่ละครั้งก็มักจะมาอยู่ไม่ค่อยนานด้วย แถมผมยังไม่ค่อยชอบเดินทางไปไหนมาไหนในกรุงเทพสักเท่าไหร่อีกต่างหาก เพราะนอกจากรถจะติดแล้ว คนยังเยอะแยะจนน่าอึดอัด และอากาศก็ยังร้อนมากจนผมรู้สึกรำคาญอีกด้วย

ตลอดเวลาตอนที่กินเอ็มเคกัน ผมก็อดสังเกตไม่ได้ว่าป๊อปกับตี๋เล็กจะดูสนิทสนมและรู้ใจกันมากจริงๆ เพราะไม่ว่าจะเป็นของกินอะไรที่ป๊อปชอบหรือไม่ชอบหรือแม้แต่ไม่ยอมกิน ตี๋เล็กก็ดูจะรู้ไปหมดทุกอย่าง และกลับกัน อะไรที่ตี๋เล็กชอบและไม่ชอบ ป๊อปเองก็ดูเหมือนจะรู้ด้วยเช่นกัน เพราะงั้นผมเลยรู้สึกว่าทั้งสองคนดูเข้ากันได้ดีมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาที่นั่งกินข้าวด้วยกันแบบนี้ ยกตัวอย่างเช่นเวลาที่ทั้งคู่ตักสุกี้ในหม้อลงใส่ถ้วยของตัวเอง ตี๋เล็กก็จะคีบผักกาดขาวที่ตัวเองไม่ชอบไปให้ป๊อป ส่วนป๊อปก็จะคีบข้าวโพดอ่อนที่ตัวเองไม่กินไปให้ตี๋เล็ก ซึ่งทั้งสองคนทำแบบนี้โดยไม่ต้องเอ่ยปากพูดหรือถามอะไรกันออกมาเลยแม้แต่คำเดียว และผมว่ามันก็ดูน่ารักและน่าอิจฉาดีที่มีเพื่อนที่สามารถสนิทและรู้ใจกันได้ถึงขนาดนี้

หวังว่าผมคงจะดูไม่ผิดนะว่าทั้งสองคนคงจะเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ.........

หลังจากกินกันเสร็จแล้วพวกเราทุกคนก็ออกไปเดินเล่นเพื่อย่อยอาหารกัน และแน่นอนว่าเป้าหมายแรกที่ทุกคนต่างเห็นพ้องต้องกันว่าต้องการจะไปและพาผมเดินไปก็คือโซนกีฬาบนชั้นสี่ซึ่งอยู่ติดกับบีทูเอส ทุกคนต่างแยกย้ายกันเดินดูอุปกรณ์กีฬาที่ตัวเองชอบและสนใจ ป๊อปและตี๋เล็กเดินตรงไปดูรองเท้าสำหรับวิ่ง วายุขอแยกไปเดินดูรองเท้าบาส เหลือแค่ผมกับนัทสองคนที่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี เราสองคนจึงเดินวนรอบๆดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยq

“นนท์ไม่อยากไปดูอะไรมั่งเหรอ”

“หึ ไม่อ่ะ ยังไม่รู้จะอยากดูอยากซื้ออะไรเลย ว่าแต่นัทเหอะ ไม่สนใจอะไรมั่งเลยรึไง”

“ม่ายอ่ะ ไม่รู้จะดูอะไรเหมือนกัน ยังไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษตอนนี้............ ซะเมื่อไหร่ล่ะ” จู่ๆนัทก็เปลี่ยนใจกะทันหันเมื่อเราเดินมาถึงตรงบริเวณชุดว่ายน้ำ “เออจริงด้วย ลองดูกางเกงว่ายน้ำกันดีกว่าว่ะนนท์ นัทกำลังคิดอยากซื้อใหม่อยู่พอดี”

“กางเกงว่ายน้ำเหรอ”

“ช่ายย นนท์มียังอ่ะ เอาไว้ไปว่ายด้วยกันพร้อมทุกคน...... อืมม ไม่แฮะ คงต้องรอให้ไอ้ยุหายเจ็บตีนก่อน” นัทเดินไปยังราวแขวนกางเกงว่ายน้ำแล้วหยิบมาเลือกดู “ใส่แบบไหนดีวะเนี่ย นนท์ว่าสีน้ำเงินกับสีดำอันไหนดีกว่า”

“อันไหนก็ได้มั๊ง” ผมยักไหล่แล้วเดินไปหยิบตัวหนึ่งขึ้นมาจากราว “ตัวนี้ดีมะ สีเขียวเหลือง เปรี้ยววว มะนาวสะใจมาก”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำมากกก” นัทแกล้งประชด แต่ก็เขาเองก็แอบอมยิ้มอยู่เหมือนกัน “จะว่าไป...... รู้สึกว่าเทอมหน้าเราจะได้เรียนว่ายน้ำด้วยนะ”

“เหอออ จริงอ่ะ” ผมหันไปมองหน้านัท

“จริงดิ่ ทำไมเหรอ”

“เปล่าหรอก...... ไม่มีอะไร” ผมแขวนกางเกงว่ายน้ำในมือกลับไปไว้ที่ราวแขวนเหมือนเดิม

“ทำไรอยู่มึงสองคน” วายุเดินเข้ามาหาพวกเรา “มึงจะซื้อกางเกงว่ายน้ำเหรอวะ นัท”

“เออ ว่าจะว่ะ แต่ยังไม่ซื้อวันนี้ก็ได้ ดูๆไว้ก่อนน่ะ รู้สึกว่าตัวเก่าแม่งเริ่มคับๆแล้วว่ะ”

“ฮ่าๆๆๆๆ ไข่ใหญ่ขึ้นว่างั้นเถอะ” วายุหัวเราะ

“เหี้ย ไม่ใช่และไอ้ยุ กูจะบอกว่ากูเหมือนจะสูงขึ้นอ้วนขึ้นเว้ย ไม่ใช่ไข่กูใหญ่ขึ้น”

“เอิ่มมม เบาเสียงลงอีกนิดก็ได้มั๊ง พี่พนักงานเค้าก็เป็นผู้หญิงนะครับเพื่อนๆ” ผมบอกทั้งสองคน เพราะพนักงานขายหญิงสองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากพวกเราสามคนก็คงได้ยินที่ทั้งสองคนนี้คุยกันอยู่ด้วย เพราะว่าเขากำลังลอบมองมาที่พวกเราพร้อมกับหัวเราะคิกคักๆกันอยู่ตรงหน้าห้องลองเสื้อนี่เอง

“เฮ้ย ไอ้นนท์แม่งหน้าแดงอีกแล้ว นัท มึงดูดิ่” วายุยิ้มแล้วสะกิดนัทให้มองหน้าผม

นัทหันมามองผมแล้วยิ้ม “สงสัยจะอีกนานกว่าจะชินสันดานพวกเราทุกคนมั๊งเนี่ย”

อีกสักพักตี๋เล็กกับป๊อปก็เดินตามมาสมทบกับพวกเรา จากนั้นพวกเราทุกคนก็เคลื่อนพลเข้าไปในบีทูเอสเพราะผมอยากจะเดินดูหนังสือสักหน่อย ส่วนวายุที่อยากจะเดินไปดูของที่ซีนโซนก็ขอแยกออกไปข้างนอกคนเดียว ส่วนนัทอยากไปเดินดูซีดีเพลง และป๊อปกับตี๋เล็กก็อยากไปเดินซื้อเครื่องเขียนใหม่เหมือนกัน ผมจึงเดินตรงไปยังมุมหนังสือนิยายแปลเพื่อดูว่ามีหนังสือใหม่ๆออกมาบ้างรึยังหรือว่ามีหนังสืออะไรที่น่าซื้อไปอ่านเล่นบ้างรึเปล่า

ปกติผมเองก็เป็นคนชอบอ่านหนังสืออยู่แล้วเหมือนกัน และชอบอ่านแทบจะทุกแนวเลยด้วย แต่ที่ผมชอบมากที่สุดก็คงเป็นพวกเรื่องสั้นหรือนิยายแปล ไม่ว่าจะเป็นแนวรัก โรแมนติก สังคม หักมุม สืบสวน หรือแม้แต่หนังสือฮาวทูผมก็อ่านได้หมดจริงๆ

ผมเดินดูตามชั้นต่างๆไล่ไปจนกระทั่งถึงตรงชั้นของนิยายแปล แต่ก็เดินด้วยความทุลักทุเลนิดหน่อยเพราะนอกจากคนหลายคนที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่ที่ชั้นเพื่อเลือกดูหนังสือแล้ว ตามพื้นก็ยังมีคนที่นั่งจับจองพื้นที่เพื่ออ่านหนังสือที่ตัวเองไปหยิบมาจากชั้นโดยไม่ต้องเสียเงินอีกด้วย

“ขอโทษครับ....... ขอโทษครับ” ผมพูดพลางเดินก้าวข้ามขาจำนวนหลายคู่บนพื้นจนมาถึงชั้นหนังสือที่ผมต้องการ ผมแหงนหน้าขึ้นมองหนังสือบนชั้นที่อยู่สูงขึ้นไปข้างบนและเห็นสันหนังสือเล่มหนึ่งที่ผมตามหามานานมากแล้ว แต่มันก็อยู่สูงเหลือเกิน คือจริงๆแล้วมันก็อาจจะไม่ได้สูงขนาดนั้นก็ได้ เพียงแต่มันสูงเกินกว่าที่ส่วนสูง 173 เซ็นติเมตรอย่างผมจะเอื้อมถึงเท่านั้นเอง จริงๆแล้วผมก็ไม่คิดว่าผมเตี้ยนะ แต่ในตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่าผมแม่งโคตรเตี้ยเลยให้ตายสิ ผมหันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอพนักงานที่จะให้ความช่วยเหลือผมได้สักคน ผมจึงลองพยายามเขย่งดูด้วยตัวเอง แต่ทว่ายังไงก็ยังคงเอื้อมไม่ถึงอยู่ดี ส่วนสูงมันขาดไปอีกเพียงแค่ปลายนิ้วก้อยเท่านั้นเอง

ในตอนนั้นเองที่มีมือๆหนึ่งจากทางด้านหลังของผมเอื้อมหยิบหนังสือเล่มที่ผมกำลังเล็งเอาไว้ลงมาแล้วยื่นให้แก่ผม ผมหันหลังกลับไปเพื่อจะบอกขอบคุณเขาที่ช่วย แต่แล้วผมก็ต้องชะงักเมื่อพบว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังผมนั้นเป็นใคร

“จะเอาไม่ใช่เหรอ หนังสือเล่มนี้น่ะ ตกลงจะเอารึเปล่า”

“โจ” ผมมองหน้าเขาด้วยความประหลาดใจเพราะไม่คิดว่าเราจะมาเจอกันที่นี่ได้

“หึ บังเอิญจริงๆเลยนะ.......” อีกแล้ว เขากำลังส่งยิ้มแบบนั้นให้แก่ผมอีกแล้ว

[andyus1]

หุหุ คนแลกเลย

ดุท่านนจะหนีโจมะพ้นแล้วแหละ

เชียใจสุดตรีนเลย

[DEMON3132]

ว้าว! ดีใจได้จิ้มคุณ exe กำลังสนุกมาก และตอนนี้เขียนได้ยาวสะใจดี แต่ยังไม่พอ ฮ่า ๆๆ

+1 เป็นกำลังใจให้ รักษาสุขภาพและจิตใจให้ดี จะได้อยู่คู่กับบอร์ดได้อีกยาวนาน

 

[l3iZal2l2e]

โอ้วววววววว
เด็กโรงเรียนนี้รวยแม่งกันทุกคนเลย 
น้องเจย์ เอาตังค์มาแบ่งพี่ใช้มั่งเด่ะ ...

เริ่มสับสนแระ ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
อีเด็กพวกนี้เหมือนมันจะมีอะไรๆต่อกันเยอะแฮะ ...
ตอนแรกว่าจะเชียร์นัทกะยุ แต่เอ๊ะ อ่านตอนนี้แล้วหรือจะเชียร์ยุกะคริสดี
 

กรีสสสสสสสสสสสสสสสสส
ขอ บีไซด์หน่อยยยยยยยยยยยย
ตี๋เล็กกะไอ้ป๊อปน่ารักเกินไปแย้ววววว