ความเดิมที่ทำให้อารมณ์ค้างกันอยู่ในตอนที่แล้ว
"คุณบุริณทร์ ผมยอมรับว่าแทนสนิทกับคุณจริง" ภูวนัยเปลี่ยนกลยุทธ์ น้ำเสียงอ่อนลง หากประโยคต่อมา ถึงกลับทำให้บุริณทร์สะอึก "แต่คุณไม่คิดบ้างเลยหรือว่าคุณเหมาะที่จะเป็นพี่ชายแทนมากกว่าคนรัก พี่ชายที่คอยห่วงใยน้องชาย คิดไหมครับว่าแทนก็อาจจะคิดแบบเดียวกันกับผม"
...ผมจะยอมให้แทนพบคุณบ้าง...
บุริณทร์เมินหน้าออกไปมองทะเล ลมกระโชกแรงดังอื้ออึง เสียงของภูวนัยยังดังก้องอยู่ในหู เสียงที่บอกว่าเขาควรเป็นพี่ชายแทนมากกว่า
...แต่ทำไมอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาแทรก เสียงของใครไม่รู้ พูดเหมือนๆ กันกับภูวนัย...
...พี่ชาย ให้เขาเป็นพี่ชายหรือ พี่ชายที่หลงรักน้องชายเต็มหัวใจนี่นะ บ้าไปแล้ว...
ต่อมา
แทนกอดกฤษณะแน่น น้ำตาคลอเบ้า กล้ามเนื้อกฤษณะแน่นเกร็งเหมือนคนพยายามอดกลั้นความรู้สึก อ้อมแขนแข็งแรงที่กอดแทนอยู่กระชับแน่นเข้าจนแทบจะบีบอัดให้แทนหายเข้าไปในตัวเขาและขังไว้ในกายและหัวใจไม่ให้ออกมาได้
"ขอบคุณที่มากับผมนะครับ" ในที่สุดกฤษณะก็พึมพำใกล้หูของแทน จูบแก้มของชายหนุ่มอย่างอาลัยอาวรณ์แล้วกระชับวงแขนจนอีกฝ่ายเริ่มดิ้นดุกดิก
"หายใจไม่ออก" แทนเสียงอู้อี้อยู่กับหน้าอกกว้างของกฤษณะ "จะฆ่าผมให้ตายหรือไงคุณกฤษณ์"
"อยากให้ขาดใจตายคาอกผม คุณจะได้ไม่ไปก่อกวนหัวใจคนอื่นอีก" กฤษณะพูดเสียงนุ่มแล้วคลายวงแขนออกให้หลวมขึ้น
"ถ้าตาย จะเป็นผีมาหลอกคุณเป็นคนแรก"
"ก็เอาสิ ผมจะจับผีขังไว้ดูเล่น" กฤษณะหัวเราะเศร้าๆ แล้วนิ่งเงียบ แทนเลิกดิ้นแล้วเพราะไม่ได้ถูกรัดจนหายใจแทบไม่ออก
เวลาผ่านไปหลายนาที สถาปนิกหนุ่มจึงพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า "คุณกฤษณ์ครับ ผมจะไม่มีวันลืม"
"ผมจะโผล่หน้าไปให้คุณเห็นบ่อยๆ รับรองว่าลืมผมไม่ได้แน่" กฤษณะยังเสียงเศร้า "หรือบางทีเราก็คงบังเอิญมาเจอกันบ่อยๆ โลกของเราสองคนอยู่ใกล้กันนิดเดียว จะว่าไป ก็เหลื่อมล้ำกันด้วยต่างหาก"
"คงอีกนานที่จะมันจะเป็นอย่างที่คุณพูดที่ศาลาริมน้ำ" แทนรำพัน
"หรือบางทีอาจไม่เป็นแบบนั้นก็ได้" กฤษณ์ตอบ
"อย่าพูดแบบนั้นสิครับ" แทนส่ายหน้า "อย่าพูดแบบนั้น อย่าทำกับตัวเองแบบนั้น"
"เราห้ามหัวใจของตัวเองไม่ได้หรอกครับ หัวใจมันควบคุมยากจะตายคุณก็รู้"
"รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ ถ้าควบคุมได้ คงไม่อิรุงตุงนังขนาดนี้" แทนตอบ
...ถ้าควบคุมได้ เขาจะเลือกให้กฤษณะเป็นอันดับแรก ตามด้วยบุริณทร์ กริช และภูวนัยเป็นอันดับสุดท้าย...
...ในจำนวนสี่คน กฤษณะเพียบพร้อมที่สุด เหนือกว่าทุกคนในทุกด้าน แม้ความหล่อจะสูสีกับภูวนัย แต่หากคิดอย่างยุติธรรม กฤษณะกินขาด...
ตอนนี้แทนกลับมาเป็นคนที่รัดแขนที่กำลังกอดกฤษณะให้แน่นขึ้น เขาต้องการสัมผัสอันอบอุ่นของชายหนุ่ม และในขณะเดียวกัน ก็คิดว่ากฤษณะก็คงอยากได้สัมผัสจากตัวเขาเช่นกัน
...เพื่อเก็บไว้ในความทรงจำ...
ภูวนัยเดินเข้ามาในห้องพักด้วยความอ่อนล้า กายเหนื่อยไม่เท่าไหร่ แต่ใจเขายิ่งเหนื่อยกว่า หลังจากแยกกับบุริณทร์แล้วเขาเอาแต่ตามหาแทนแต่ไม่พบ จนเวลาผ่านไปเกือบสี่ทุ่ม โทรศัพท์ไปก็ปิดเครื่อง จนเขาต้องกลับมาโรงแรมและเอนตัวนอนพักบนโซฟา
บุริณทร์แสดงท่าทีให้เห็นแล้วว่าไม่ยอมแพ้ เขาอุตส่าห์โน้มน้าวบุริณทร์อยู่นานแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ เจ้านายของแทนยืนกรานว่าให้แทนเป็นคนตัดสินใจ เรื่องจะให้เดินจากแทนไปและยกแทนให้เขาง่ายๆ อย่าได้หวัง
...แล้วกฤษณะจะยากเหมือนบุริณทร์หรือเปล่านะ พักหลังเขาเห็นว่ากฤษณะท่าทางแข็งๆ ขึ้น ไม่ยอมเขาเช่นเคย คราวนี้เป็นเรื่องของหัวใจล้วนๆ กฤษณะจะยอมแพ้เขาหรือไม่ ชักไม่แน่ใจแล้ว...
ทั้งที่รู้ว่าแทนลงเรือหายไปกับกฤษณะและอาจจอยู่ด้วยกันทั้งคืนกริชก็อดไม่ได้ที่จะมายืนอยู่หน้าที่พักของสถานิกหนุ่ม ด้วยหวังลึกๆ ว่าแทนอาจจะกลับมา
เขาไม่ได้บอกบุริณทร์กับภูวนัยว่าแทนไปกับกฤษณะ กริชปล่อยให้ให้สองคนนั้นตกลงกันเอง แต่ก็คิดว่าคงตกลงกันไม่ได้ บุริณทร์ดูท่าทางไม่ยอมภูวนัยเลยแม้แต่น้อย
...เขาก็ไม่ยอม...
...ตราบใดที่แทนยังไม่ได้เลือกใคร กริชก็ยังคิดว่าตัวเองยังมีโอกาส แม้จะมีความหวังเพียงหริบหรี่ แต่เขาก็อยากลอง
เขารู้ว่าตัวเองมาหลังสุด หากจัดลำดับเขาก็คงต้องรั้งท้าย มีกฤษณะเป็นอันดับหนึ่ง ตามมาด้วยภูวนัย และบุริณทร์
...เสียดายเวลาจริงๆ เสียดายมาก หากย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะบอกความในใจให้แทนรู้ตั้งแต่วันสอบวันสุดท้าย วันที่เขาแอบเอาลูกแอปเปิ้ลไปใส่ในกระเป๋าของแทน...
กริชนั่งลงบนม้าหินอ่อนข้างสวนหย่อมหน้าห้องพักชั้นเดียวที่แฝงตัวอยู่ท่ามกลางต้นไม้ร่มรื่น แทนพักอยู่ห้องแรกในจำนวน 6 ห้องของเรือนพักแถวหน้าสุด คืนนี้เงียบสงบ เจ้าของห้องแต่ละห้องยังไม่มีใครกลับที่พัก มีเพียงไฟระเบียงของห้องพักตรงกลางที่เปิดทิ้งเอาไว้ ห้องอื่นมืด รวมถึงห้องของแทนด้วย
มุมที่กริชนั่งอยู่ก็ค่อนข้างมืด
...เหมือนหัวใจของเขาที่รู้สึกราวกับว่าแสงสุดท้ายของเปลวเทียนดวงน้อยกำลังจะดับ...
ขณะที่กริชกำลังจมอยู่ในความคิด เขาก็สะดุ้งเมื่อเห็นใครบางคนมาหยุดยืนมองเขาอยู่แล้วเอ่ยขึ้นเสียงเบา
"เลือดเยอะนักนะ มานั่งบริจาคเลือดให้ยุงอยู่ได้"
"แทน" กริชมองไม่เห็นหน้าของชายหนุ่มที่กำลังพูดกับเขา
"มาทำไมกริช เหงาหรือไง ไม่ช่วยคลายเหงาให้แล้วนะ" แทนพูดเสียงเรียบ
"ไม่ต้องแล้วล่ะ" กริชลุกขึ้น เดินเข้ามาใกล้แทนที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองเขาอยู่ แต่ครั้นเห็นหน้าอีกฝ่ายชัด กริชก็อุทาน
"เป็นอะไร ทำไมตาแดง"
"ก็ร้องให้มานะสิ" แทนตอบแล้วหันหลังเดินไปที่หน้าห้องพักของตัวเอง "แต่อย่าถามนะว่าร้องให้เพราะอะไร"
"เพราะอะไรหรือแทน" กริชถามทันที ไม่นำพาต่อคำกล่าวห้าม "ใครทำอะไรให้"
...กฤษณะทำอะไร ทำไมแทนถึงกลับมาคนเดียว เขานึกว่าจะไปพลอดรักกันทั้งคืนเสียอีก...
...เขาดีใจที่แทนกลับมาได้ หรือเสียใจที่เห็นแทนดูซึมๆ
...ทำไมถึงรู้สึกแย่แบบนี้นะ...
กริชเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังแทน ในใจเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะคว้าตัวคนที่ยืนหันหลังให้เขามากอด
"เราเอ่อ..."
...แม้คิดไว้แล้วว่าจะบอกความในใจให้แทนทราบเสียที แต่ครั้นได้มีโอกาสพูดสิ่งที่อยู่ในใจ เขาก็อ้ำอึ้ง รู้สึกประหม่าจนแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง...
"จะบอกหรือไม่บอก" แทนเร่ง "ถ้าเปิดประตูเข้าห้องแล้ว ไม่มีโอกาสพูดแล้วนะ อย่าได้เคาะประตูเรียกให้ออกมาฟังอะไรอีกเด็ดขาด"
...เราอยากเข้าไปด้วย...
กริชกลั้นลมหายใจชั่วครู่ กัดริมฝีปากตัวเอง เหงื่อเริ่มซึมทั้งที่ลมพัดเอื่อยๆ
"กริช" แทนเรียกอีกครั้งเมื่อกริชเงียบไป
...ไม่ไหวแล้ว ทนไม่ไหวแล้ว ขอกอดแทนหน่อยเถอะแล้วค่อยบอกรัก...
กริชโผเข้ากอดแทนจากข้างหลัง อ้อมแขนแข็งแรงโอบรัดชายหนุ่มเอาไว้แน่น ซุกใบหน้าลงกับซอกคอของแทนที่ยืนตัวแข็ง
ไอ้ร้อนจากตัวกริชแผ่ซ่าน แทนรู้สึกสะท้านเหมือนถูกเหล็กเผาไฟนาบลำตัว อ้อมกอดของกริชอบอุ่นเหมือนอ้อมกอดของกฤษณะ คืนนี้เขาได้รับไออุ่นจากคนถึงสองคนภายในเวลาเพียงชั่วโมงเดียว
"เรารักแทน รักมาตั้งนานแล้ว" กริชกระซิบข้างหู
"เมื่อไหร่" แทนพึมพำเสียงเบา
"ตั้งแต่เรียน ไม่รู้หรือ ไม่งั้นจะตามตอแยทำไม ตอนนั้นเราแอบชอบ ยังไม่มั่นใจว่ารัก แต่ตอนนี้ พอเจอกันอีก เราแน่ใจแล้ว" กริชเสียงสั่นพร่า อ้อมแขนกระชับแน่นเข้า "แทน...รักเราบ้างนะ"
แทนควรจะดีใจที่ใครต่างก็มารุมรัก แบบนี้น่าจะมีแต่คนอิจฉา เขาควรจะกลายเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก แต่ใครจะรู้บ้างเล่าว่าตัวเขารู้สึกหนักใจและทุกข์ใจยิ่งนัก
...เขาไม่อยากทำร้ายใครอีกแล้ว เขาเห็นน้ำตาของกฤษณะเอ่อขึ้นมาในดวงตาคู่สวยที่สุดคู่นั้น ใจเขาก็เจ็บแปลบ กายสะท้าน สั่นไปทั้งตัว
...แล้วนี่...กริช...
บุริณทร์นั่งมองโทรทัศน์ที่พิธีกรรายการเกมโชว์กำลังล้อเลียนดารารับเชิญอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะดังออกมาจากทีวีแทบตลอดเวลา รายการบันเทิงน่าจะทำให้คนชมมีความสุขและหัวเราะตามไปด้วย แต่ "ผู้ชม" ที่นั่งเหม่ออยู่คนเดียวในห้องพักโรงแรมไม่ได้รู้สึก "บันเทิง" ไปด้วยเลย
..เขาหาแทนไม่เจอ แทนอยู่ไหน ทำไมหายไปเฉยๆ แบบนี้...
บุริณทร์ไปนั่งรอแทนอยู่หน้าบ้านเป็นนานสองนานก็ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของห้องจะกลับ เห็นแต่ไประเบียงเปิดทิ้งไว้ แต่เจ้าของห้องไม่อยู่
เขาอยากนั่งเฝ้าทั้งคืนแต่คิดๆ ไปก็คงเปล่าประโยชน์ ท่าทางแทนคงอยากอยู่คนเดียว ไม่เช่นนั้นคงกลับบ้านหรือไม่ก็เปิดโทรศัพท์แล้ว
...แทนคงรู้ว่ากริชกับภูวนัยกำลังรุกหนักและคงขวัญหาย หนีไปเหมือนคราวนั้นที่กฤษณะมาพบเขากันแทนที่ร้านอาหารชานเมือง...
...แต่ทางภูวนัยก็คงยังหาแทนไม่เจอเหมือนกัน ไม่เช่นนั้นคงไม่บุกเข้าไปตกลงกับเขาและกริชหรอก...
...แล้วตอนนี้ล่ะ ใครหาแทนเจอแล้ว กฤษณะมาด้วยหรือเปล่า คิดๆ ไป หากเขาเป็นแทนแล้วมีรถไฟสี่ขบวนมาชนกันเขาก็คงลำบากใจเหมือนกัน แต่ถึงแม้จะไม่ได้เผชิญหน้ากันทั้งหมด แต่ทว่า หากแต่ละขบวนเข้าจอดชานชาลาไล่เลี่ยกันในเวลาไม่กี่ชั่วโมง เจ้าของชานชาลาก็คงหนักใจไม่น้อย...
...เสียดาย เสียดายเวลาจริงๆ ตลอดเวลาที่เรียนด้วยกัน ตลอดเวลาที่เขาเรียนจบและแวะกลับไปเยี่ยมรุ่นน้องและสังสรรค์กันไม่ได้ขาด จนกระทั่งชวนแทนมาทำงานด้วยกัน เขาน่าจะตัดสินใจจริงจัง ไม่น่าจะปล่อยให้ผ่านล่วงมาได้ถึงขนาดนี้
ผ่านมาจนกฤษณะกับภูวนัยโผล่เข้ามาทำท่าจะแย่งแทนไปจากเขา...
...เขาทนไม่ได้หรอกจะให้เป็นพี่ชาย ทำใจยังไงเขาก็รับไม่ได้...
บุริณทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วทิ้งตัวลงนอนหงาย มือประสานท้ายทอย ตาเหม่อมองเพดานแทนหน้าจอทีวี
..."พี่โจไม่เคยคิดจะรักแทนจริงจังเลยหรือไง"...
..."ระวังเถอะ จะแก่ตายโดยไม่มีแฟนเหลือซักคน"...
..."พอบรรดาเด็กๆ พี่ทนพี่ไม่ไหว ตีจากไปหมด ห้ามหันมาคว้าผมนะ จ้างให้ก็ไม่มีวันตกหลุมรักคนเจ้าชู้"...
เสียงของแทนในวันเก่าๆ ดังก้องอยู่ในหัวของบุริณทร์ ตอนนั้นเขาได้แต่หัวเราะสนุกสนาน ไม่นึกเลยว่าประโยคเดิมๆ ที่ฟังดูตลกนักหนาในวันนั้น พอนึกถึงอีกในวันนี้กลับทำให้เขารู้สึกเศร้ายิ่งนัก
...เป็นยังไงล่ะ คนที่เลิกเจ้าชู้ วันนี้ มาตกหลุมรักคนเสน่ห์แรง...
...เจ็บจริงๆ...
..."พี่โจครับ ไม่ต้องรักแทนก็ได้หรอก แทนเข้าใจพี่ ขอให้คืนที่ผ่านมาของเราเป็นแค่ความทรงจำก็ได้ และหวังว่าอีกหนึ่งปี แทนคงไม่เป็นเอดส์นะ คราวหลัง ลักพาใครมานอนด้วย เตรียมถุงยางมาด้วยล่ะ เป็นห่วง"...
..."เป็นห่วงพี่เอง"...
..."เปล่า เป็นห่วงคนที่เสียตัวให้พี่น่ะ แล้วนี่แทนโง่หรือบ้าก็ไม่รู้ที่ยอมนอนกับพี่"...
เช้าวันนั้น ใบหน้าเนียนใสของแทนซบอยู่บนอกเขา บนที่นอนนุ่มในคอนโดริมทะเล แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าส่องผ่านกระจกใสบานใหญ่อาบร่างเขากับแทนที่นอนเปลือยกายก่ายกอดกันอย่างมีความสุข
...ครั้งแรกและครั้งเดียวกับแทนในความทรงของเรา ที่ตอนนี้ เขาไม่อยากให้เป็นครั้งสุดท้าย...
บุริณทร์สะดุ้ง เสียงกริ่งหน้าห้องพักดัง เขาหันหน้าไปมองอย่างช้าๆ เหมือนคนที่เหนื่อยอ่อนและไม่อยากลุกขึ้นมาทำภารกิจใดๆ ในโลกมนุษย์อีกแล้ว
เขานอนฟังเสียงกริ่งต่ออีกชั่วครู่ แต่ทันใด บุริณทร์ก็ดีดตัวผึงขึ้นมา แล้วรีบเดินไปที่ประตู ด้วยหวังว่าอาจเป็นใครหนึ่งที่เขาอยากเจอใจจะขาด
"แทน"
บุริณทร์คราง ตาค้างเมื่อเห็น "ลูกน้องสุดที่รัก" ยืนทำตาแดงๆ อยู่หน้าห้อง ต่างจากแทนคนเดิมที่เคยเห็นอย่างสิ้นเชิง
"พี่โจ" แทนเรียกชื่อเล่นบุริณทร์เสียงสั่น แล้วโผเข้ามากอดเจ้าของห้องเอาไว้แน่น "แทนขอโทษ"
...ขอโทษ ขอโทษเรื่องอะไร...
...นี่เขาควรดีใจ หรือว่า...
บุริณทร์อึ้ง บรรยายความรู้สึกตัวเองไม่ถูกที่เห็นแทนโผเข้ากอดแล้วซุกหน้าลงกับซอกคอของเขาแล้วเริ่มร้องให้เบาๆ มืออันสั่นเทาของบุริณทร์ยกขึ้นช้าๆ ลูบหลังปลอบประโลมชายหนุ่มที่เริ่มสะอึกสะอื้นและใกล้จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้
"แทน พี่รักแทนนะ" บุริณทร์เสียงเบา...เบามากจนเสียงแทบหายไปในลำคอ
ภูวนัยเดินออกจากห้องอาหารโรงแรมไปตามโถงทางเดิน บรรยากาศเงียบสงบของโรงแรมกึ่งรีสอร์ทหรูหราที่ค่าห้องพักระดับต่ำสุดมีราคาเกินหนึ่งหมื่นบาท เสียงเพลงเบาๆ กลิ่นหอมจากสมุนไพรไทยที่ตั้งไว้ตามทางเดินโชยกลิ่นอ่อนๆ ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้น
หลังจากที่นั่งซึมอยู่ในห้องพักชั่วครู่ ตั้งแต่แยกกับบุริณทณ์และตามหาแทนไม่เจอ เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากรัฐมนตรีการท่องเที่ยวเชิญให้เขาร่วมดื่มสังสรรค์ ทั้งที่ไม่อยากมาแต่เขาก็ต้องมา ด้วยเหตุผลสองประการ คือ เพื่อรักษาสัมพันธภาพที่ดีกับผู้ใหญ่ในคณะรัฐบาลและเพื่อให้มีอะไรทำ ไม่มัวแต่นั่งกลัดกลุ้มเพราะคิดถึงคนที่ขโมยหัวใจของเขาไป
...แทนจะเอาหัวใจเขาไปก็ไม่ว่า ขออย่างเดียว อย่าเอาไปขว้างทิ้งลงทะเล...
...ทะเล แทนชอบทะเล...
...ดึกขนาดนี้แล้วแทนจะไปไหน ไม่แน่ อาจไปนั่งมองทะเลเงียบๆ คนเดียว และมองดูดาวบนท้องฟ้า คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด ดาวสวย...
ภูวนัยขับรถออกจากโรงแรม มุ่งหน้าตรงไปถนนริมหาด สายตาสังเกตข้างทางตลอดเวลาเผื่อจะเห็นคนที่เขากำลังตามหาอยู่ ครั้นถึงจุดที่เขาคิดว่าเป็นจุดที่แทนเคยมานอนอาบแดดและเขาเข้าไป "กวน" แล้วแสดง "บทรัก" เล็กๆ ริมทะเลกับชายหนุ่ม ภูวนัยก็จอดรถ
...ถ้าลองเดินไปเรื่อยๆ ตามชายหาด ก็อาจจะเจอแทน...
ลมทะเลคืนนี้พัดเอื่อยๆ บรรยากาศสดชื่นเพราะอากาศเย็นสบาย ดวงดาวบนท้องฟ้าทอแสงระยิบระยับ ในใจของภูวนัยคิดว่า หากล่องเรือออกไปกลางทะเลและดับเครื่อง ปล่อยให้เรือลอยเคว้งไร้จุดหมายแล้วนอนมองดูดาวก็คงมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะได้นอนกอดกับคนรัก ชี้ชวนกันให้ดูดาวที่พร่างพราวเต็มท้องฟ้า
...แต่เขากลับเดินอยู่บนหาดทรายอย่างไร้จุดหมาย...
...เดียวดายเหลือเกิน ในใจคิดถึงแต่คนหน้าทะเล้นที่มีเสียงหัวเราะดังกังวาน รอยยิ้มสดใสนั้นตรึงใจเขาไม่เคยจาง รอยยิ้มที่ยิ้มทีไร โลกทั้งใบก็สว่างสดใส จนทำให้เขาต้องแอบยิ้มตาม...
ภูวนัยเดินมาไกลจนถึงโขดหินเกือบสุดชายหาดจึงเดินย้อนกลับไปทางเดิม เมื่อมาถึงครึ่งทางจึงทรุดตัวนั่งอยู่ลงบนโขดหินไม่ไกลจากถนนเท่าใดนัก ใกล้ๆ กันมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังนั่งพลอดรักกัน ถัดไปอีกราวสิบกว่าเมตร ชายหนุ่มท่าทางเศร้าๆ นั่งกอดเข่าเหม่อมองออกไปยังทะเลเบื้องหน้า
ภูวนัยเพ่งตามองออกไปยังทะเลในความมืด ทะเลอันกว้างใหญ่กำลังส่งคลื่นเขามาซัดหาดทรายเบาๆ ราวจะลูบไล้ปลอบโยนเม็ดทรายไม่ให้หงอยเหงา ทั้งที่มีเพื่อนรอบข้างอยู่มากมายหลายล้านเม็ด
...คิดถึง คิดถึงแทนเหลือเกิน หากแทนตกไปเป็นของคนอื่ส เขาคงทนไม่ได้...
...เขารู้ว่าแทนกำลังตัดสินใจ สี่คนที่โผล่เข้ามาในชีวิตของชายหนุ่มย่อมทำให้แทนหนักใจเป็นธรรมดา...
...จะว่าไป แทนก็ผูกพันอยู่กับบุริณทร์มานาน ส่วนกริชก็ไม่น่าจะน้อยไปกว่ากัน แม้จะเป็นความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างแปลก แต่เขารู้ว่าคนที่ทะเลาะกันแทบทุกวันและไม่ใช่เพราะความเกลียดกัน หากเป็นเพราะต้องการตอแยกัน คนสองคนนั้นก็ย่อมผูกกันไม่น้อย...
...กฤษณะเองเขาก็ยอมรรับว่าเป็นคนมีเสน่ห์ บางทีเขายังเคยอิจฉาเพื่อน ใครได้ใกล้ชิดก็อดหลงรักกฤษณะไม่ได้ กฤษณะเพียบพร้อมทุกอย่าง เป็นคนโรแมนติก อารมณ์ดี ใจเย็น สุขุม อดทน เป็นผู้ใหญ่ อบอุ่น เข้าใจคนอื่น และช่วยดูแลเอาใจใส่คนรอบข้างแทบจะทุกเรื่อง แทนอยู่กับกฤษณะน่าจะมีความสุข และหากให้เขาเรียงลำดับให้แทน เขาจะให้กฤษณะมาก่อน บุริณทร์เป็นที่สอง กริช และเขาเป็นคนสุดท้าย...
แต่หัวใจเขาไม่ยอม...
เขารักแทน เขาถอยไม่ได้...
ภูวนัยขับรถกลับโรงแรมที่พัก ตลอดเวลาก็สังเกตข้างถนนด้วยหวังว่าจะเห็นคนที่เขากำลังคิดถึงอย่างสุดซึ้ง แวบหนึ่งเขาคิดว่าเห็นแทนเพราะชายหนุ่มคนหนึ่งเดินคนเดียวอยู่ข้างถนน ครั้นเข้าใกล้เขาก็ต้องผิดหวังเพราะไม่ใช่คนที่เขากำลังตามหา ชายหนุ่มใบหน้าเรียบนิ่งเยือกเย็นที่เขาเห็นนั่งเศร้าๆ อยู่ที่ริมทะเลนั่นเอง ท่าทางกำลังเสียใจอย่างหนักเพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะไปที่ไหน จะทำอะไรต่อ แต่เขารู้ว่าชายหนุ่มหน้าเศร้าคนนั้นกำลังมีทุกข์เพราะรัก
...เออหนอ ความรักมันทำให้คนเราเป็นไปได้ถึงเพียงนี้...
...แทนล่ะ แทนจะเดินท่อมๆ อยู่ที่ไหนในเวลาดึกดื่นขนาดนี้ แทนจะพบคนที่ใจดีรับขึ้นรถแล้วไปส่งยังที่พัก หรือหาที่พักให้เหมือนที่เขากำลังทำกับชายหนุ่มผู้น่าสงสารคนนี้หรือเปล่า...
ค่ำคืนอันทรมานล่วงผ่านเกินครึ่งคืนแล้ว อีกไม่ถึงห้าชั่วโมงพระอาทิตย์ก็จะส่องแสงอีกครั้ง คืนอันเงียบสงบคืนนี้ควรจะเป็นคืนที่ใครๆ น่าจะกำลังนอนหลับพักผ่อนอย่างสบายในห้องพัก หรือสนุกสนานกับเพื่อนๆ ในแหล่งเที่ยวหากต้องการแสวงหาความบันเทิงในยามค่ำคืน
...แต่เห็นจะยกเว้นเขาอีกหนึ่งคน คืนนี้เขาไม่คิดว่าตัวเองจะหลับได้อย่างสบายอารมณ์ ทั้งๆ ที่เตียงนอนในห้องพักโรงแรมที่ราคาคืนละหลายหมื่นนั้นช่างนุ่มน่านอนยิ่งนัก หากเปิดม่านห้องนอนให้โล่ง กระจกบานใหญ่เกือบรอบห้องก็จะทำให้เขามองเห็นดวงดาวสุกสกาวบนท้องฟ้าเหนือทะเลกว้างยามค่ำคืน
...สวยงาม โรแมนติก...
...แต่นั่นคือภาพฝัน ความเป็นจริงนั้น...ไม่ใช่...
...คืนอันสวยงามเช่นนี้จะเปลี่ยวเหงาและเศร้ามาก หากเขาต้องนอนคนเดียว...
ภูวนัยเดินออกมาจากลิฟท์ ตรงไปยังห้องพักที่อยู่สุดทางเดิน ห้องสวีทอันกว้างขวางแต่เขาคงจะได้นอนคนเดียว
...แต่ก่อนมีวิริญญา แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าตัวเองนอนคนเดียว...
...เขาต้องการใครซักคนที่เขาเอื้อมแขนไปโอบกอด แล้วทำให้ใจของเขาเต้นแรง แต่กลับรู้สึกสงบได้ในคราวเดียวกัน ใครที่เขารู้สึกอยากจะให้ราตรียืดยาวออกไปให้นานมากที่สุดเท่าที่ทำได้ เพื่อเขาจะได้นอนกอดให้นานที่สุดได้เช่นกัน...
ภูวนัยเดินก้มหน้ามองเท้าตัวเองที่กำลังก้าวไปข้างหน้าช้าๆ ในใจนึกถึงคืนวันนั้นที่บ้านสวนริมคลองของแทน ความสุขเพียงครึ่งคืนที่เขาได้รับยังตราตรึงอยู่ในใจ แม้ครึ่งคืนหลังจากที่ตื่นขึ้นมากลางดึกพบว่าเจ้าของบ้านหายไป ทิ้งไว้เพียงกระดาษแผ่นเล็กให้ดูต่างหน้า แม้จะเป็นคืนอันเปล่าเปลี่ยว แต่คืนนั้นเป็นความทรงจำแรกของเขาที่ชั่วชีวิตนี้คงไม่มีวันลืม
...เช่นคืนนี้...ต่างแต่เพียงว่า คืนนี้เป็นคืนอันเปล่าเปลี่ยวเต็มคืนซึ่งเขาคงไม่มีวันลืมเช่นกัน...
...ไม่มีครึ่งหนึ่งที่เขาสุข แต่เป็นคืนหนึ่งเต็มๆ ที่มีแต่ทุกข์...
...เขาไม่ต้องการความเปล่าเปลี่ยวนี้อีกแล้ว...
...เขาไม่อยากเปิดประตู แล้วเดินเข้าไปในห้องเพียงคนเดียว แต่เขาอยากเปิดประตู แล้วจูงมือคนที่เขารักเข้าไปด้วยกัน...
...หากสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง เขาอยากจะอ้อนวอนขอให้ส่งคนที่เขาอยากเจอมายืนคอยอยู่หน้าห้องด้วยเถิด คืนนี้ก็คงจะเป็นคืนที่เขามีความสุขที่สุด...
"แทน"
Tree at my window, window tree,
My sash is lowered when night comes on;
But let there never be curtain drawn
Between you and me.
...Robert Frost
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
