หัวข้อ: สานฝันนิรันดร : ขอบคุณทุกคน

[mist]

เจอแล้ว จะเป็นไงต่อไปล่ะนี่

[Seiki]

ตามทันแล้ว รออ่านต่อฮะ

[dahlia]

ค้างได้ที่เลย 

ไลล่า จะเปลี่ยนเป้าหมายป่ะ ได้เจอสเตฟานตัวเป็นๆ ซะที

[yaoifan]

ค้างงงงงงอ่ะ

เป็นกำลังใจให้คนป่วยหายป่วยเร็วๆนะคะ

ดื่มน้ำเยอะๆ พักผ่อนมากๆ ด้วยค่ะ

[nOn†ღ]

ไลล่าเจอแล้ว เด๋วโจชัวร์ก็ต้องเจอตามกันติด ๆ แน่เลย   

[salapaw]

  

รู้สึกไปเองเปล่าไม่รู้

อ่านแล้วทันขัดๆๆ

เอ็ง   ข้า 

แปลก


หรือคิดไปเอง 

[Shumi]

นะ อโคจร

[บุหรง]

รู้สึกไปเองเปล่าไม่รู้

อ่านแล้วทันขัดๆๆ

เอ็ง   ข้า 

แปลก


หรือคิดไปเอง

แปลกตรงไหนอะ

แปลกยังไง

แปลกกับใคร

แปลกเมื่อไหร่






เอ๊ย ... สองอันหลังมะช่ายแล้ว 

[namtaan]

^
^
จิ้มคนแต่งค้่าบ

จบตอนนี้แบบยิ่งลุ้น รังสรรค์จะเดือดร้อนมั้ยเนี่ย
จะกลายเป็นเหยื่อของไลล่าหรือป่าว
แต่ไลล่าคงสัมผัสได้ถึงความแตกต่างในตัวสเตฟานไปแล้ว
ลุ้นจริงๆอีกแล้วหละ
บวก 1 แต้มเช่นเคยด้วยค้าบ

[บุหรง]

บทที่ ๓๖

... มีแวมไพร์อยู่ในบริเวณนี้ ... เป็นสิ่งที่สเตฟานรับรู้ และรู้สึกได้ว่าแวมไพร์ตนนั้นกำลังใกล้เข้ามา

“สเตฟาน”
เสียงแผ่วเบามาจากทางด้านหลัง สเตฟานหันไปตามเสียงนั้น ก็พบกับหญิงสาวผิวสีชอคโกแลต รูปร่างอวบอัด ซึ่งกำลังมองมาด้วยสีหน้าตื่นเต้นยิดดีอย่างเหลือประมาณ รังสรรค์เองเมื่อเห็นสเตฟานหันหน้าไป ก็เลื่อนสายตามองตาม และต้องแปลกใจเมื่อหญิงสาวคนหนึ่ง ยืนนิ่งไม่ขยับ สายตามองมาทางพวกเขา แบบที่เรียกว่าจ้องตาไม่กระพริบทีเดียว แต่เพราะมุ่งความสนใจไปทางหญิงสาวคนนั้น และไม่เห็นใบหน้าของสเตฟาน เขาจึงไม่ได้เห็นสิ่งผิดปรกติที่เกิดขึ้น แต่ถึงเขาจะเห็นมัน ก็อาจจะคิดว่ามันเกิดจากแสงไฟวูบวาบภายในผัป สะท้อนกับแก้วตาของสเตฟาน จนเกิดประกายสีเขียวมรกตเรืองรองขึ้นมาวูบหนึ่งเท่านั้นเอง

เพราะทันทีที่สเตฟานมองเห็นไลล่า ดวงตาสีเขียวมรกตทั้งคู่ ส่องประกายแวววับดุจดังดวงไฟ ปฏิกิริยาของไลล่าที่จะเดินเข้ามาหา กลับชะงักงัน ... หญิงสาวยืนนิ่งสนิทราวรูปปั้น

“คุณรู้จักผู้หญิงคนนั้นเหรอครับ” รังสรรค์ถามขึ้น
“พวกเราไปกันดีกว่าครับ” สเตฟานหันมาตอบ พร้อมกับฉุดมือของรังสรรค์ให้ลุกขึ้นเดินตามออกจากผัป
“มีอะไรเหรอครับ ดูคุณรีบร้อนจัง” รังสรรค์ถามอีก เมื่อพ้นประตูผัปออกมา
“อย่าเพิ่งถามเลยครับ ตอนนี้พวกเรารีบไปให้พ้นจากที่นี่ก่อน”
สเตฟานพูดแล้วก็เดินอย่างรวดเร็ว โดยฉุดดึงรังสรรค์ไปด้วย เรี่ยวแรงนั้นทำให้รังสรรค์แปลกใจไม่น้อย แต่ก็ยังเดินตามไปแต่โดยดี
...
..
.
“สเตฟาน”  โจชัวร์แค่นเสียงออกมาทางไรฟัน แล้วรีบเดินออกจากผัปที่ตนอยู่ มุ่งตรงไปยังซอยเล็กๆอีกซอยหนึ่ง
... ไลล่า รั้งตัวสเตฟานไว้ให้ได้ ... โจชัวร์สั่งด้วยกระแสจิต แต่ก็ต้องประหลาดใจ ที่ไม่มีคำตอบ
...ไลล่า ตอบข้ามาเดี๋ยวนี้ เจ้าอยู่ที่ไหน ไลล่า... โจชัวร์เรียกอีกครั้ง ด้วยกระแสจิตที่รุนแรงกว่าเดิม
ความรุนแรงของกระแสจิต ทำให้ไลล่าที่ยืนนิ่งอยู่สะดุ้งเล็กน้อย และเกิดความมึนงงอยู่ชั่วครู่ เมื่อตั้งสติได้ก็รีบมองไปยังโต๊ะเล็กตัวนั้น แต่ปรากฏว่า คนทั้งสองหายไปเสียแล้ว
... นายท่าน ข้าเสียใจ สเตฟานหนีไปแล้ว ...
... เจ้าโง่ รีบตามหาเดี๋ยวนี้ ...
ไลล่ารับคำ แล้วรีบเดินสำรวจไปทั่วผัปแห่งนั้นอย่างรวดเร็ว

โจชัวร์เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น เขาสามารถเคลื่อนที่ไปเร็วได้กว่านี้ แต่เพราะผู้คนค่อนข้างมากที่เดินอยู่บนถนน ทำให้เขาไม่สามารถทำได้ เพราะไม่ต้องการสร้างความแตกตื่นให้กับผู้คนเหล่านั้น แล้วสายตาของเขาก็มองเห็นคนสองคน เดินอย่างรวดเร็วออกมาจากซอยเล็กๆทางเบื้องหน้า คนหนึ่งเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ผิวสองสีค่อนข้างคล้ำ หน้าตาคมเข้ม แม้แต่เขายังรู้สึกสะดุดตา แต่ก็ยังไม่สะดุดตาเท่าชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวสีขาวสะอาดดูเนียนใสราวผิวของหินอ่อน ผิวหน้ากลับเป็นสีขาวอมชมพู ริมฝีปากสีชมพูราวกลีบกุหลาบ จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเรียวงาม เรือนผมสีทอง และดวงตาสีเขียวมรกต

ดวงตาสีเขียวมรกต ที่ส่องประกายแวววับ เปล่งประกายอ่อนโยนอยู่เสมอ ประกายตาอันอบอุ่นที่เขาถวิลหาอยู่ตลอดเวลา

“สเตฟาน” โจชัวร์เรียกด้วยความตื่นเต้น และเดินเข้าไปใกล้
คนทั้งสองหยุดเดินและหันหน้ามาทางโจชัวร์ ขณะนั้นเอง ไลล่าก็วิ่งออกมาจากซอยนั้นอีกคน และไป่เทียนก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาจากอีกด้านหนึ่ง คนทั้งสามล้อมสเตฟานและรังสรรค์ไว้กึ่งกลาง
“สเตฟาน” ใบหน้าของโจชัวร์แดงกล่ำด้วยความปิติ ก้าวเท้าช้าๆเข้าไปหาสเตฟาน
“หยุดอยู่ตรงนั้น โจชัวร์” สเตฟานบอกด้วยภาษาอังกฤษ
“สเตฟาน ในที่สุดข้าก็ตัวเจ้าพบจนได้ วันนี้ข้าจะไม่ให้เจ้าหนีข้าไปได้อีก” โจชัวร์ชะงักการเดิน พูดกลับไปเป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน
รังสรรค์มองดูโจชัวร์ด้วยความแปลกใจระคนสงสัย เขาจำได้ว่าเคยเห็นคนคนนี้มาแล้ว ๒-๓ ครั้ง และยังเคยสงสัยว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับสเตฟานหรือไม่ และอย่างไร ... วันนี้เขาอาจจะได้คำตอบ

ชายหนุ่มชาวต่างชาติสองคน ที่ยืนประจัญหน้ากันอยู่ ต่างก็มีผิวสีขาวใส ละเอียดอ่อนราวหินอ่อน รูปร่างสูงโปร่ง หนาบางไล่เลี่ยกัน ใบหน้าสีขาวอมชมพู ริมฝีปากสีชมพูราวกลีบดอกไม้ คู่หนึ่งเชิดรั้งแสดงถึงความหยิ่งทะนง อีกคู่เผยอเล็กน้อยอยู่ตลอดเวลา ราวกับพร้อมจะสนทนากับผู้อื่นด้วยความเป็นมิตร จมูกของทั้งสองโด่งได้รูปงาม ดวงตาสีเขียวมรกตแฝงประกายอ่อนโยน ในขณะที่ดวงตาสีฟ้าทอแววแข็งกร้าว เรือนผมสีเงินยวงอ่อนนุ่มราวราตรีอันลึกลับ ในขณะที่เรือนผมสีทองอ่อนสลวยดูราวอาทิตย์ยามรุ่งอรุณ ซึ่งกำลังทอประกายสว่างไสว

ทั้งสองที่ดูดังแสงและเงา ดูราวคู่แฝดที่มีทั้งความเหมือนและความแตกต่าง ทั้งรูปลักษณ์ ความรู้สึก กลายเป็นจุดสนใจของคนขายของ และคนที่เดินไปมาอยู่ในบริเวณนั้น

“ไปกับข้าเสียโดยดี ข้าไม่อยากลงมือในสถานที่แบบนี้” โจชัวร์พูดด้วยสีหน้าขึงขัง “รวมทั้งคนรักของเจ้า ที่ยืนอยู่ข้างหลังเจ้าด้วย”
“ชายผู้นี้ไม่เกี่ยว” สเตฟานตอบช้าๆ “ปล่อยให้ชายผู้นี้ไปเสียก่อน แล้วข้าจะสนทนากับท่าน”
“ไม่เกี่ยว ... เฮอะ” โจชัวร์เหยียดริมฝีปาก “ถ้าไม่เกี่ยว ทำไมเจ้าต้องพาหนีมาจากไลล่า และต้องปกป้องมันด้วย”
“คงไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบายให้ท่านเข้าใจ ในเมื่อท่านไม่เคยมีสิ่งที่เรียกว่ามิตร” สเตฟานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และถอนหายใจเบาๆ
“คุณคงเข้าใจอะไรผิดไป” รังสรรค์อดไม่ได้ จึงพูดออกมาบ้าง “ผมเป็นเพื่อนกับสเตฟาน” เขาก้าวขึ้นมายืนเคียงข้างกับสเตฟาน
“ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นคนรักของสเตฟานหรือไม่ ตอนนี้เจ้าต้องตามข้าไปด้วย” โจชัวร์หันไปพูดกับรังสรรค์ พร้อมกันนั้น ไลล่าและไป่เทียนก็เริ่มขยับตัว
“พวกเจ้าอย่าได้ทำอย่างที่คิดเด็ดขาด” สเตฟานพูดพลางเหลือบสายตาไปยังไลล่า แล้วเปลี่ยนสายตากลับมาที่โจชัวร์ “พวกเราเปลี่ยนสถานที่กันดีกว่า ท่านเองก็คงไม่อยากให้เกิดความวุ่นวายขึ้นที่นี่”
“ก็ดี พวกเจ้าตามข้ามา”
พูดจบโจชัวร์ก็กลับหลังหัน แล้วออกเดินนำหน้า สเตฟานจูงมือรังสรรค์ให้เดินตามไป โดยมีไลล่าและไป่เทียนเดินตามหลัง
“พวกนี้เป็นใครกัน” รังสรรค์เปลี่ยนเป็นพูดภาษาไทย เอียงหน้าเข้าไปถามสเตฟาน
“เอาไว้ผมจะเล่าให้คุณฟังที่หลัง ตอนนี้คุณอยู่เงียบๆก่อน คอยฟังที่ผมบอกดีๆหากผมส่งสัญญาณให้คุณทำอะไร คุณต้องทำทันที” สเตฟานตอบเบาๆ

เมื่อเดินไปได้พักหนึ่งหนึ่ง ก็พ้นย่านที่คนหนาแน่น จนมาถึงจุดที่เป็นบริเวณตึกอาคารสำนักงาน ซึ่งไม่ค่อยมีผู้คนเดินไปมา โจชัวร์จึงหยุดเดิน แล้วหันหน้ากลับมาหาคนทั้งสอง
“สเตฟาน เจ้าต้องไปกับข้า กลับไปอยู่กับข้าเหมือนที่เคยเป็น” โจชัวร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ดวงตากลับเป็นประกายวาววับ
“ข้าบอกท่านแล้ว ว่าข้าจะไม่ทำเช่นนั้น ข้าต้องการให้ท่านปล่อยข้าเป็นอิสระ ... ถึงแม้ว่าความจริงข้าเป็นอิสระจากท่านแล้วก็ตาม”
“อิสระงั้นเหรอ” น้ำเสียงของโจชัวร์เย้ยหยัน “ที่เจ้าต้องหลบหนีข้านี่น่ะหรือ ที่เจ้าเรียกว่าอิสระ”
“ท่านก็รู้ว่าอิสระที่ข้าพูดนั้นหมายถึงอะไร” สเตฟานยิ้มน้อยๆ “ท่านควบคุมข้าไม่ได้ ถึงจะเคยพิสูจน์มาแล้ว ท่านก็ยังไม่เชื่อ จนถึงเมื่อสักครู่ ท่านเองก็พยายามจะควบคุมข้า แต่ท่าทำไม่ได้”
“เจ้า” โจชัวร์พูดได้แค่นั้น ดวงตากะเปลี่ยนเป็นสีแดงจางๆด้วยความโกรธ เพราะเมื่อสักครู่ เขาพยายามส่งกระแสจิต เพื่อควบคุมสเตฟานเหมือนที่เคยทำในอดีต แต่มันไม่ได้ผล
“อิสระที่ข้าพูดนั้น หมายถึงอิสระจากการตามหาของท่านต่างหาก”
“เพื่อเจ้าจะได้เสพสุขกับมนุษย์ผู้นี้น่ะหรือ ข้าไม่ยอมหรอก” เหมือนความโกรธจะทวีมากขึ้น โจชัวร์ขบฟันจนบริเวณกรามเป็นสันนูนขึ้นมา “ไล่ล่า ไป่เทียน จับมนุษย์ผู้นี้ให้ข้า”
“ไลล่า ไป่เทียน พวกเจ้าอย่าขยับ ข้าไม่อยากทำร้ายพวกเจ้า” สเตฟานพูดเสียงแข็ง
“เช๊อะ...ท่าทางอย่างเจ้าน่ะเหรอจะทำอะไรข้าได้”  ไลล่าที่ยืนอยู่ข้าหลังแสยะยิ้ม พลางเดินเข้าไปหาคนทั้งสอง ไป่เทียนเองก็เริ่มขยับตัว
“ไปให้ห่างจากข้า” สเตฟานพูดพลางตวัดมือข้างที่ว่างอยู่ไปทางด้านหลัง
ไลล่าและไป่เทียน รู้สึกเหมือนมีลมแรงมาปะทะ จนไม่อาจต้านทานแรงลมนั้นได้ ต้องถอยหลังไป๒-๓ก้าว โดยไม่อาจขัดขืน
“เจ้าทำอะไร” โจชัวร์ตวาดเสียงดัง พลางสืบเท้าเข้าไปหาคนทั้งสองด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับเอื้อมมือไป หมายจะตะครุบตัวรังสรรค์เอาไว้ให้ได้
“หลับตา” สเตฟานพูดพลางกระตุกมือเป็นสัญญาณให้รังสรรค์

รังสรรค์เองก็กำลังงุนงงในเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่ลืมที่สเตฟานบอกเขาไว้ เมื่อได้ยินเสียงบอก ก็หลับตาลงทันที แล้วก็รู้สึกเหมือนรอบตัวมีลมพัดวูบ แม้แต่หูก็ได้ยินเหมือนเสียงลมกรรโชกแรง อุณหภูมิรอบๆเปลี่ยนแปลงเป็นร้อนๆเย็นๆอย่างกระทันหัน ถึงจะเกิดขึ้นเพียงไม่กี่วินาทีแต่เขาก็รู้สึกได้

[mist]

ในที่สุดก็หนีไม่พ้นสินะ ว่าแต่นายรังสรรค์นี่ว่าง่ายจังแฮะ

[Shumi]

ว้าว ๆ รอตอนต่อไป 555+

[jannie]

ไคลแมกซ์แล้วสินะคะ....ยังงี้รังสรรค์จะโดนลูกหลงด้วยความเข้าใจผิดไปแทนรึเปล่าคะ? (เริ่มคิดไปในแง่ร้าย)

[BLkaiwhan]

โฮะๆๆ ตื่นเต้นๆๆ
คราวนี้รังสรรค์คงรู้แล้วแหละ ว่าสเตฟานไม่ใช่คนธรรมดา

[salapaw]

ไม่แปลกและ 55

รู้สึกว่าพระเอกเราหายไปเลย

ไม่ชอบรังสรรค์อ่ะ ผิดป่ะ 

ปล.รักโจชัวนะ 

[zandwizz]

เหวออ

จะเป็นไงต่อไปเนี่ย

[กิมตี๋หัดขับ]

และแล้วสะเตฟานก็พา รังสรรค์หายตัวเข้าโรงแรมเป็นที่เรียบร้อย 

[namtaan]

รังสรรค์ต้องรู้คราวนี้แน่เลยว่าสเตฟานไม่ใช่คนธรรมดา
แล้วยังไงกันต่อเนี่ย จะเิกิดการปะทะกันป่าว
เ้ข้มข้นๆ อีกแล้ว
บวก 1 แต้มจ้า ขอบคุณนะจ๊ะ

[wan]

ก่อนอื่น ^^
         ^^
         ^^
สัก 3 จึก สวัสดีครับ พี่น้ำตาล สบายดีบ่ วันนี้มีความสุขอีกแล้ว 

เริ่มปะทะก็เริ่มมันแล้วครับ รังสรรค์คงจะงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

มาลุ้นกันต่อดีกว่า 4P เฮ้ย...ไม่ใช่ 3 รุม 1 สานฝันจะปะทะกับพวกนั้นยังไง

เป็นกำลังใจให้นะครับ ตั้ม +1 อีกเช่นเคย

[yaoifan]

มาเป็นกำลังใจให้คนป่วยค่ะ
 

[nOn†ღ]

 

[บุหรง]

และแล้วสะเตฟานก็พา รังสรรค์หายตัวเข้าโรงแรมเป็นที่เรียบร้อย 

คิดได้งายอะ


แต่ว่ามันก็ ... ถูกต้องนะคร๊าบบบบบ 
ลองเดาดูสิครับ ว่าโรงแรมไหน อิ อิ

[บุหรง]

บทที่ ๓๗

“อย่าเพิ่งลืมตานะครับ”
รังสรรค์ได้ยินเสียงสเตฟานบอกเบาๆ พร้อมกับมือที่ถูกกุมไว้ถูกปล่อยออก สักพักก็ได้ยินเสียงครืดคราด เหมือนเสียงบานเลื่อนเคลื่อนตัว ดวงตารับรู้ได้ว่า ภายนอกสว่างขึ้นมาโดยทันที
“ค่อยๆลืมตานะครับ” สเตฟานบอกอีกครั้ง
รังสรรค์ค่อยๆลืมตาขึ้น พบว่าอยู่ภายในห้องกว้าง มีชุดโซฟาเอนกประสงค์ บาร์เครื่องดื่มเล็กๆ เครื่องเสียงและโทรทัศน์วางอยู่บนชั้นด้านหนึ่ง อีกด้านมีชั้นหนังสือ เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างกว้าง ด้านนอกเป็นยามค่ำคืน ที่ยังสว่างไสวด้วยดวงไฟจากอาคารใหญ่น้อย
“ที่นี่ที่ไหนครับ แล้วเรามานี่ได้ยังไง” รังสรรค์ถาม พร้อมกับมองดูรอบๆตัวอีกครั้ง อย่างไม่เชื่อในสายตา
“ห้องพักในโรงแรมของผมเอง” สเตฟานตอบพลางเดินไปที่บาร์เครื่องดื่ม เปิดตู้เย็นขนาดเล็ก หยิบขวดน้ำรินใส่แก้ว
“โรงแรมของคุณ” รังสรรค์ทวนคำ ขมวดคิ้วเข้าหากัน “แต่เมื่อกี้ ...”
“นั่งก่อนดีกว่าครับ แล้วค่อยๆดื่มน้ำ” สเตฟานบอกพร้อมกับจูงมือรังสรรค์ให้มานั่งลงบนโซฟา แล้วยื่นแก้วน้ำให้ รังสรรค์ยื่นมือรับไว้ แต่แววตายังคงเต็มไปด้วยความสงสัย
“ผมงงไปหมดแล้ว คนพวกนั้นเป็นใคร แล้วเรามาที่นี่กันได้ยังไง เมื่อกี้เรายัง...” รังสรรค์พูดช้าๆ หลังจากนิ่งเงียบไปสักครู่
“ผมว่าคุณเหนื่อยมากแล้ว ดื่มน้ำก่อนดีกว่าครับ”
ดวงตาสีเขียวมรกตของสเตฟานส่องประกายวูบวาบ รังสรรค์ที่กำลังจ้องมองดวงตาคู่นั้น ค่อยๆยกแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้ว สเตฟานยื่นมือไปนำแก้วน้ำออกจากมือของรังสรรค์ แล้ววางลงบนโต๊ะเตี้ย
“คุณนอนพักดีกว่านะครับ มีอะไรพรุ่งนี้เราค่อยคุยกัน” ประกายวูบวาบเป็นจุดๆอยู่ในดวงตาของสเตฟาน ส่องกระพริบถี่ขึ้น มองแล้วเหมือนจุดเหล่านั้นจะหมุนวนไปมา อยู่ในแก้วตาสีเขียวมรกตของชายหนุ่ม
“ครับ ... พรุ่งนี้เราค่อยคุยกัน” รังสรรค์ตอบเหมือนสติไม่อยู่กับตัว
“หลับเสียนะครับ คุณรังสรรค์” สเตฟานพูดเบาๆ รังสรรค์ก็หลับตาลงเหมือนคนว่าง่าย พร้อมกับเอนตัวพิงไปกับพนักโซฟา ดวงตาหลับพริ้มลง
สเตฟานเดินไปยังโทรศัพท์ ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเล็กอีกตัวหนึ่งข้างชุดโซฟา ยกหูโทรศัพท์ขึ้นพร้อมกับกดหมายเลขที่ต้องการ
“พอจะมีห้องว่างสักห้องหนึ่งไหม พอดีผมมีแขก” สเตฟานรออยู่สักครู่ก็มีคำตอบจากพนักงาน “ช่วยเปิดห้องให้ผมด้วย อีก ๑๐ นาทีผมจะพาแขกไปที่ห้องเอง” แล้วสเตฟานก็วางหูโทรศัพท์ลง
..............................................................................
........................................
โจชัวร์ยืนแน่วนิ่ง ขบคิดว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น
ขณะที่เขาพุ่งตัวเข้าไปหาคนทั้งสอง มือที่ยื่นออกไปกำลังจะสัมผัสตัวกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนนั้น จู่ๆทั้งสเตฟานและชายหนุ่มคนนั้นก็หายวับไปกับตา ... ไม่ใช่การเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ในแบบที่เผ่าพันธ์แวมไพร์ทำได้ แต่เป็นการหายไปจากที่นั้น ราวกับสูญหายไปในพริบตา
“เมื่อกี้มันอะไรกัน” ไลล่าหันไปถามไป่เทียน
“ข้าก็ไม่รู้” ไป่เทียนตอบโดยที่สายตายังคงจดจ้องอยู่กับท่าทางครุ่นคิดของโจชัวร์
“สเตฟาน เจ้าได้พลังเช่นนี้มาจากไหน” โจชัวร์พูดเบาๆกับตัวเอง แล้วหันหน้าไปทางไลล่า “ไลล่า เจ้ายังจำใบหน้าของชายหนุ่มผู้นั้นได้หรือไม่”
“ข้ายังจำได้”
“ดี ... จงส่งภาพของชายผู้นั้นให้ข้า ข้าจะส่งให้ไป่เทียน”
ไลล่าหลับตาลง ตั้งสมาธิคิดถึงภาพของชายหนุ่มผู้นั้นอีกครั้ง แล้วก็เริ่มครางออกมาเบาๆ เมื่อคิดจินตนาการไปมากกว่านั้น
“หึๆ ในเวลาเช่นนี้ เจ้ายังมีอารมณ์ได้อีกนะ” โจชัวร์หัวเราะในลำคอ ในขณะที่จิตของเขารับภาพเหล่านั้นมา และส่งต่อไปให้ไป่เทียน
“นายท่าน ข้าคิดว่าข้าจำชายหนุ่มผู้นี้ได้” ไป่เทียนโพล่งขึ้นมา หลังจากนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“เจ้าเคยเห็นมันมาก่อนหรือไง” โจชัวร์หันไปถาม
“ใช่ ข้าเห็นชายหนุ่มผู้นี้กับชายหนุ่มอีกสามคน คิดว่าคงเป็นเพื่อนกัน และหนึ่งในกลุ่มนี้เคยเป็นเหยื่อของนายท่านมาก่อน”
“เจ้าพอจะจำพวกมันได้หรือไม่” ดวงตาของโจชัวร์แฝงประกายความหวัง
“ข้าจำได้ไม่ชัดเจนนัก แต่หากข้าได้พบพวกมันอีกครั้ง ข้าคิดว่าข้าจะจำได้ทันที” ไป่เทียนตอบด้วยความมั่นใจ
“ดี” โจชัวร์แสยะยิ้ม “จงตามหาพวกมันให้พบ ข้าจะใช้พวกมันตามหาสเตฟาน”
..............................................................................
........................................
“ตื่นได้แล้วครับคุณรังสรรค์ สายมากแล้ว”
เสียงเรียกค่อนข้างดัง ทำให้รังสรรค์ต้องลืมตาขึ้นมา เมื่อสายตาปรับตัวได้แล้วก็ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มผืนหนาที่คลุมตัวอยู่ก็ร่นลงมากองอยู่บริเวณหน้าท้องที่เปลือยเปล่า จากสัมผัสของผืนผ้าที่ห่มคลุ่มท่อนล่างไว้ ทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าไม่มีอะไรสวมใส่อยู่เลย ... เขาอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ... รังสรรค์ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ แล้วเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงใหญ่ภายในห้องขนาดย่อม ซึ่งคงเป็นห้องของโรงแรมนั่นเอง
“รีบอาบน้ำแต่งตัวสิครับ นี่มันเก้าโมงแล้ว เดี๋ยวสิบโมงเค้าจะเก็บอาหารเช้าซะก่อน”
รังสรรค์หันไปตามเสียง ก็พบกับทรงเดชเดินออกมาจากซอกหลืบด้านหนึ่ง ซึ่งคงเป็นด้านประตูห้องน้ำ ในมือถือผ้าขนหนูอยู่
“เสื้อผ้าผมไปไหนหมด” รังสรรค์ถามออกไป
“ส่งซักน่ะครับ” ทรงเดชตอบยิ้มๆพลางเดินเข้ามาใกล้เตียง “เดี๋ยวคุณใส่ชุดที่อยู่ในตู้ไปก่อนแล้วกัน นี่ครับผ้าขนหนู” ทรงเดชยื่นผ้าขนหนูสีขาวสะอาดในมือให้รังสรรค์
“ขอบคุณนะครับ ความจริงไม่ต้องก็ได้” รังสรรค์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ยื่นมือไปรับผ้าขนหนูไว้
“ฮ่าๆๆ” ทรงเดชหัวเราะเสียงดัง “ใจคอคุณจะเดินแก้ผ้าโทงๆต่อหน้าผมเหรอครับ เอาอย่างนั้นก็ได้นะ ผมไม่ถือหรอก”
“ไม่ดีกว่า” รังสรรค์ใช้ผ้าขนหนูพันท่อนล่างไว้ แล้วลุกขึ้นจากเตียง “เดี๋ยวคุณจะหวั่นไหว ผมก็แย่กันพอดี” แล้วรังสรรค์ก็หัวเราะร่วน เดินเข้าห้องน้ำไป
“หลงตัวเองมากไปรึเปล่าวะ” ทรงเดชบ่นตามหลังไป พลางเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้นั่งเล่น หยิบหนังสือพิมพ์บนโต๊ะเล็กๆขึ้นมานั่งอ่านฆ่าเวลา

“อาหารของโรงแรมเราเป็นยังไงบ้างครับ” ทรงเดชถามรังสรรค์ ระหว่างที่กินอาหารเช้ากันอยู่ ในห้องอาหารของโรงแรม
“อร่อยดีครับ” รังสรรค์ตอบแล้วก็ง่วนอยู่กับอาหารในจานต่อ สักพักก็ขมวดคิ้ว
“เป็นอะไรเหรอครับ” ทรงเดชถามขึ้นเมื่อเห็นอาการของรังสรรค์
“ก็ ...” รังสรรค์ลากเสียงยาว ชะงักการกินอาหารเช้า แบบอเมริกันเบรคฟราส หรี่ตามองทรงเดช “กำลังคิดว่าทำไมวันนี้คุณถึงมาคอยดูแลผมไง” พูดแล้วก็ยิ้มกว้าง
“โธ่ ...” ทรงเดชลากเสียงยาวบ้าง “ก็ถ้าคุณท่านไม่สั่ง ผมก็ไม่ทำหรอกคร๊าบ” ตอบแล้วก็ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ
“อ้าว เป็นงั้นไป” รังสรรค์ถอนหายใจเบาๆ แล้วก็กินอาหารในจานต่อ
“ตกลงคุณสงสัยเรื่องนี้น่ะเหรอ”
“ทีแรกผมว่ากินเสร็จแล้วค่อยถาม แต่ไหนๆคุณก็เริ่มแล้ว ผมถามเลยแล้วกัน” รังสรรค์จ้องหน้าทรงเดช “ผมมาที่นี่ได้ไง แล้วทำไมผมนอนแก้ผ้าอยู่ในห้อง เมื่อคืนผมเสร็จคุณ หรือคุณเสร็จผม หรือว่าต่างคนต่างเสร็จ”
... พรวด .... เป็นเสียงทรงเดชพ่นกาแฟที่ดื่มอยู่ออกมาเป็นสาย
“แค๊กๆๆ ... โหยแทบตาย” ทรงเดชบ่นพลางดึงกระดาษทิชชู่บนโต๊ะ เช็ดไปตามมุมปากที่เลอะกาแฟ “คุณคิดได้แค่นี้เนี่ยนะ”
“แล้วคุณจะให้คิดยังไง ตื่นขึ้นมาก็นอนแก้ผ้าอยู่ในโรงแรมกับคุณ”
“คุณเลิกกวนผมได้แล้ว ยังไงผมก็ไม่สนใจเรื่องจะมีอะไรกับคุณแบบนั้นหรอกนะ” ทรงเดชทำสีหน้าเบื่อหน่าย “คุณท่านนะคุณท่าน ช่างหางานให้ผมจริงๆ”
“ผมเลิกกวนคุณก็ได้” รังสรรค์อมยิ้ม
“ว่าแต่ว่า ทำไมคุณถึงไม่กลับบ้านกลับช่อง มานอนค้างอยู่ที่โรงแรมได้ยังไง” คราวนี้ทรงเดชถามบ้าง
“อืม ... ให้ผมคิดก่อนนะ” รังสรรค์รวบช้อนส้อมเข้าด้วยกัน เพราะกินอิ่มพอดี “เมื่อคืนผมดื่มเยอะไปหน่อย เลยเมามาก คุณสเตฟานก็เลยมให้ผมค้างที่นี่ พอมาถึงผมก็อาบน้ำอาบท่า คุณสเตฟานก็ให้พนักงานเอาเสื้อผ้าผมไปซักรีด”
“อ้าว ... ไหนคุณบอกว่าจำไม่ได้ไงว่าทำไมถึงได้แก้ผ้านอน” ทรงเดชทำหน้าเหรอหรา
“ผมก็พูดไปงั้นแหละ ว่าไปได้แกล้งคุณนี่ก็สนุกดีนะ” รังสรรค์ตอบพลางหัวเราะร่วน
..............................................................................
........................................
“เป็นไปอย่างที่คุณบอกครับ คุณรังสรรค์เข้าใจว่าตัวเองเมามาจากที่บาร์ แล้วคุณเป็นคนพาเขากลับมานอนที่โรงแรม” ทรงเดชกรอกสายลงไปในหูโทรศัพท์ “ผมดูแลให้กลับบ้านไปเรียบร้อยแล้วครับ ให้รถของทางโรงแรมไปส่งเมื่อสักครู่นี้เอง”
“ขอบใจคุณมากนะ” สเตฟานพูดกลับมา
“ต่อไปจะทำยังไงล่ะครับ คุณรังสรรค์จะตกอยู่ในอันตรายมั๊ยครับ” ทรงเดชถามด้วยความห่วงใย เพราะอย่างน้อยเขาก็นับรังสรรค์เป็นเพื่อนคนหนึ่ง
“คงไม่เป็นอะไรหรอก ผมสะกดจิตเขาไว้ ให้เขารู้สึกไม่ต้องการจะเข้าไปในบริเวณนั้น ในตอนกลางคืน”
“ผมว่า คุณน่าจะทำอะไรให้มันเด็ดขาดไปเลยดีกว่ามั๊ยครับ ต่อไปคุณจะได้ไม่ต้องหลบหนีอีก ด้วยพลังของคุณมันเป็นเรื่องง่ายจะตาย”
“พลังของผมมีไว้เพื่อการช่วยเหลือ ไม่ใช่เพื่อการทำลาย” เสียงตอบพร้อมกับเสียงถอนหายใจเบาๆ “หากมนุษย์อย่างคุณทำลายกันเอง คุณจะรู้สึกอย่างไร ความรู้สึกของผมก็คงไม่แตกต่างกันนัก หากต้องทำลายเผ่าพันธ์เดียวกัน ...ช่วงนี้ผมคงต้องไปอยู่ที่บ้านสักระยะ เพราะที่นี่มันใกล้ที่เกิดเหตุเกินไป เดี๋ยวคุณให้คนเอาของใช้ที่จำเป็นกับเสื้อผ้าบางส่วน ไปไว้ที่นั่นด้วยแล้วกัน ผมจัดลงกระเป๋าไว้เรียบร้อยแล้ว”
“ผมเอาไปให้เองก็ได้ครับ แค่นี้นะครับ เดี๋ยวผมจะโทรไปบอกทางบ้านให้จัดเตรียมห้องไว้ให้คุณ”

ทรงเดชวางหูโทรศัพท์ลง หลังจากที่สเตฟานพูดขอบใจและวางสายไปแล้ว เอนหลังพิงพนักเก้าอี้นวมในห้องทำงาน ยกมือขึ้นกุมขมับ ขมวดคิ้วแนบแน่น ครุ่นคิดไปถึงพลังของสเตฟาน เขาเคยคิดว่าพลังนั้นมีผลเฉพาะกับพวกแวมไพร์เท่านั้น จากเหตุการณ์นี้ทำให้เขาได้รับรู้ว่า มันมีมากและน่ากลัวกว่าที่เขาคิดนัก พลังของสเตฟานยังสามารถควบคุมมนุษย์ได้ด้วย แล้วเขาก็เสียวสันหลังวูบขึ้นมา เมื่อคิดไปว่ามนุษย์จะเป็นอย่างไร หากแวมไพร์ทุกตนมีพลังอำนาจเช่นเดียวกันนี้

พลังที่สามารถควบคุมความทรงจำ รวมไปถึงกำหนดพฤติกรรม การดำเนินชีวิตของมนุษย์ ได้ในระยะเวลาหนึ่ง
พลังของแวมไพร์เพียงหนึ่งเดียว
... กรีนอายส์ ...

[กิมตี๋หัดขับ]

นั่นปะไร  งวดนี้กิมตี๋ถูกหวยแน่ๆ  หาหาหา 

พ่อสะเตฟานทำเนียน เน้อะ  แหมๆ จัดฉากว่าพ่อรังสรร หิ้วแขก อิอิอิ  หรือว่าตะเองลักหลับเค้อะ 

ต่อไปทรงเดช  ก็จะดูแลรังสรรแทน นายท่านตลอดไป แอร้ยยย   

[mist]

โจชัวร์เอาจริงแล้วอ่ะ 

[wan]

^^ จิ้มหนูมิ้น สบายดีหรือเปล่าครับ ทำเนียน ไม่กลับไปต่อทู้ตัวเองหรือครับ

      รออยู่น้า เปิดดี ๆ นะครับ ไม่รู้เกลือขึ้นหรือยัง ( อย่าโกรธนะ แซวเล่น  )

เรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ แต่ที่ทรงเดชคิดอยู่นะ จะเป็นผลทำให้ทรงเดช รับใช้สเตฟาน

ได้สนิทใจหรือเปล่า มาคอยติดตามกันต่อไป

เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ ตั้ม +1 อีกเช่นเคย

[zandwizz]

วู้ว ๆ ๆ ๆ ๆ

มาแร้วววววว

รอดไปได้

[jannie]

ความคิดมากของทรงเดชจะเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย???

[dahlia]

ทรงเดช เริ่มเก่งขึ้นแล้ว ยกเว้นเวลาเจอ รังสรรค์   

[imageriz]

โจชัวร์เริ่มเข้าใกล้สเตฟานมากขึ้นแล้วนะ รอตอนต่อไปนะ