บทที่ ๔๑
แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ความมืดเริ่มเข้ามาปกคลุมแทนที่ แต่ถนนสายนี้กลับยังสว่างไสวไปด้วยแสงไฟ จากหลอดไฟที่มนุษย์ประดิษฐ์ขึ้น ในขณะที่ผู้คนมากมายต่างพากันกลับเข้าสู่ที่พัก เพื่อพักผ่อนหลังการทำงานมาทั้งวัน ถนนสายนี้กลับเริ่มมีผู้คนทยอยเดินทางเข้ามา เพื่อจะเริ่ม ‘งาน’ ของพวกเขา และผู้คนที่มายังถนนสายนี้ด้วยจุดประสงค์ต่างๆกัน ถนนสายนี้จึงเริ่มคึกคักขึ้นด้วยผู้คนในยามค่ำคืน
ไป่เทียนเดินผิวปาก ดวงตาก็สอดส่ายหาเป้าหมายที่เขาต้องการ ความจริงเขาชอบที่จะออกมาในยามวิกาลมากกว่านี้ แต่วันนี้เขาจำเป็นต้องนำ ‘อาหาร’ ไปให้กับสมาชิกใหม่ แล้วต้องกลับออกมาหา ‘อาหาร’ ให้กับตัวเองอีกครั้ง จึงจำเป็นต้องออกมาตั้งแต่หัวค่ำ ไป่เทียนเดินอยู่สักครู่ก็ตัดสินใจเดินตรงไปยังบาร์แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในหมู่ชายที่นิยมชมชอบในความเป็นชายด้วยกัน ผู้คนในบาร์ยังน้อยอยู่ มีคนนั่งดื่มอยู่เพียงไม่กี่คน และในหมู่คนเหล่านั้น ก็ยังไม่น่าดึงดูดใจเท่าที่ควร เขาคิดว่าทอดเวลาไปอีกสักหน่อย เผื่อว่าจะมีคนที่ถูกใจเขามากกว่านี้ ไป่เทียนคอยเหลือบมองดูบานประตูเป็นพักๆ หวังไว้ในใจว่า คนที่จะเปิดประตูเข้ามาเป็นคนต่อไป น่าจะทำให้เขาตัดสินใจได้เสียที แล้วเขาก็ถึงกับใจเต้นระทึกเมื่อบานประตูถูกเปิดออก พร้อมกับการก้าวเข้ามาของชายหนุ่ม
เสื้อเชิตสีเขียวเข้ม เนื้อผ้าทอประกายราวกับปีกแมลงทับ กับกางเกงสีน้ำตาลเข้ม ทำให้ไป่เทียนสะดุดตาตั้งแต่ร่างนั้นก้าวเข้ามาในบาร์ แต่นั่นยังไม่ทำให้เขาตื่นเต้นเท่ากับผิวขาวอมชมพูที่เนียนละเอียด เรือนผมสีทองส่องประกาย และใบหน้าที่ระบายยิ้มน้อยๆอย่างอ่อนโยน ผิดกับสีหน้าดุดัน แข็งกร้าวที่เขาเห็นอยู่เป็นนิจ โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น เหมือนมีอำนาจบางอย่าสะกดให้เขาจ้องมอง จนไม่คิดที่จะส่งสัญญาณบอกแก่ผู้เป็น ‘นาย’ ว่าเขาพบกับใคร จนกระทั่งชายหนุ่มผู้นั้นเดินเข้ามานั่งอยู่ข้างเขานั่นแหละ ไป่เทียนจึงได้สติขึ้นบ้าง
“เราพบกันอีกแล้วนะ” สเตฟานทักทายเบาๆ
เสียงนุ่มๆ กับรอยยิ้มที่อ่อนโยน ทำให้ไป่เทียนอดจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีเขียวมรกตไม่ได้ แต่เมื่อดวงตาของเขาสบเข้ากับดวงตาคู่นั้น ราวกับดวงตาสีเขียวมรกตของฝ่ายตรงข้ามดึงดูดเขาให้ตกอยู่ในภวังค์ ไม่อาจรับรู้และไม่อาจบังคับตนให้ตอบคำถาม ที่สเตฟานถามออกมาทีละคำถาม และเมื่อสติกลับมาอีกครั้ง ก็ไม่พบกับร่างของสเตฟานเสียแล้ว
.................................................................
.............................
“คุณทัตไม่ได้แวะมาที่นี่ครับ” ทรงเดชรีบบอกทันทีที่สเตฟานก้าวเข้ามาในห้องทำงานของเขา
“ผมรู้แล้ว” สเตฟานตอบพลางนั่งลงไปบนเก้าอี้โซฟา “แล้วผมยังรู้อีกว่า สองคนนั้นอยู่ที่ไหน”
“เหรอครับ” ทรงเดชทำตาโต ลุกจากโต๊ะทำงานมานั่งข้างๆสเตฟานที่โซฟา
“ทั้งสองคนอยู่กับโจชัวร์อย่างที่ผมคิด” พูดจบก็ต้องอมยิ้ม เมื่อมองเห็นหัวคิ้วที่ขมวดมุ่นของทรงเดช “แล้วตอนนี้ก็กลายเป็นแวมไพร์ไปแล้ว เพราะโจชัวร์เข้าใจผิดว่า รังสรรค์เป็นคนรักของผม เค้าคิดจะใช้รังสรรค์มาบีบบังคับผม”
“แล้วนี่เราจะทำยังไงกันดีล่ะครับ” ทรงเดชถามด้วยความกังวล
“ผมบอกแล้วไง ว่าผมช่วยพวกเค้าได้ แต่ตอนนี้ผมต้องการของอย่างหนึ่ง” คราวนี้สีหน้าของสเตฟานบ่งบอกถึงความกังวล
“ของอะไรครับ สงสัยมันคงหายากน่าดู คุณถึงดูกังวลใจแบบนี้”
“หาไม่ยากหรอก เพียงแต่ว่าผมให้ภูริทัตไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าจะบอกเขายังไงดี ถึงความจำเป็นที่ต้องใช้ของสิ่งนั้น”
“อะไรเหรอครับ”
“กรีนอายส์” สเตฟานพูดพลางดึงสร้อยคอออกมาให้พ้นจากคอเสื้อ ทรงเดชมองตามก็เห็นว่ามีอัญมณีสีเขียวร้อยอยู่กับสายสร้อย
“อ้าว ... คุณก็มีนี่ครับ แล้วทำไมต้องไปเอามาจากคุณทัตอีกล่ะครับ”
“กรีนอายส์มีอยู่สอง หนี่งชิ้นต่อหนึ่งชีวิต” สเตฟานพูดช้าๆ พลางชูอัญมณีนั้นขึ้นมาจ้องมองแน่วนิ่ง “คนที่ผมต้องช่วยมีอยู่สองคน”
“คุณก็เลยต้องใช้กรีนอายส์อีกชิ้นหนึ่ง ที่อยู่กับคุณทัต” ทรงเดชพูดแทรกขึ้นมา “แต่คุณเคยบอกว่า คุณสามารถทำให้แวมไพร์กลายเป็นมนุษย์ได้ แล้วทำไมคุณต้องใช้กรีนอายส์อีกล่ะ”
สเตฟานละสายตาจากอัญมณีในมือ ยิ้มน้อยๆให้กับทรงเดช
“สำหรับคนที่เป็นแวมไพร์มาเป็นเวลานาน ผมก็คงใช้วิธีเดิม แต่รังสรรค์และปรีชา เพิ่งจะเริ่มเปลี่ยนเป็นแวมไพร์ ถ้าผมใช้วิธีนั้นทั้งสองคนอาจจะกลายเป็นเหมือนผม”
“ยังไงครับ” ทรงเดชถามพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผมฟังแล้วก็ งง งง”
“เอาเป็นว่ามีความจำเป็นต้องใช้กรีนอายส์ทั้งสองชิ้นก็แล้วกัน อีกอย่าง” สเตฟานหยุดพูด จ้องมองทรงเดชด้วยสีหน้าจริงจัง “ผมคงต้องขอแรงคุณด้วย คุณกลัวที่จะไปเสี่ยงอันตรายกับผมไหม”
“ถามอะไรอย่างนั้นครับ” ทรงเดชหัวเราะเบาๆ “สองคนนั้นก็เป็นเพื่อนผมเหมือนกันนะครับ แล้วอีกอย่าง ผมเชื่อว่าคุณต้องปกป้องผมเต็มที่แน่ๆ”
.................................................................
.............................
“แล้วเจ้าบอกอะไรสเตฟานไปบ้าง” โจชัวร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ถามด้วยเสียงราบเรียบ
“ข้า ... ข้า” ไป่เทียนตะกุกตะกัก “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นบอกอะไรออกไปบ้าง อย่างที่บอกว่าพอข้าเห็นสเตฟาน ก็เหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย พอรู้สึกตัวอีกครั้งหนึ่ง สเตฟานก็จากไปแล้ว” พูดจบไป่เทียนก็ต้องก้มหน้าลง เพราะประกายตาของโจชัวร์เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ
“มันจะเป็นไปได้ยังไง” ไลล่าย่นจมูก “อย่างสเตฟานน่ะเหรอ จะมีพลังขนาดที่สะกดแวมไพร์ด้วยกันได้”
“นั่นสิ มันคงต้องมีอะไรมากกว่านั้น” โจชัวร์พูดพลางครุ่นคิด ประกายตาสีแดงเริ่มอ่อนจางลง จนเปลี่ยนกลับคืนเป็นสีฟ้าเช่นเดิม
“ไม่น่าเป็นไปได้” ไลล่าซึ่งยืนอยู่ด้านข้างของเก้าอี้ที่โจชัวร์นั่งอยู่พูดพลางขมวดคิ้ว “สเตฟานไม่น่ามีพลังมากพอที่จะสะกดพวกเราได้ ถ้าเป็นคุณก็ว่าไปอย่าง เพราะคุณเป็น ‘ผู้สร้าง’ พวกเราขึ้นมา คุณย่อมมีพลังที่จะสะกดพวกเราได้” พูดแล้วก็หันไปมองหน้าของโจชัวร์
“นั่นสิ” โจชัวร์พยักหน้าเบาๆแสดงความเห็นด้วย “มันมีอะไรประหลาดหลายอย่างเกี่ยวกับสเตฟาน” ประกายตาของโจชัวร์เริ่มอ่อนลง และเปลี่ยนจากสีแดงเจิดจ้าเป็นสีฟ้าเช่นปรกติ “เริ่มจากที่ข้าไม่สามารถตามจิดของสเตฟานได้ หรือการหายตัวไปต่อหน้าต่อตาพวกเราเมื่อวันก่อน”
โจชัวร์เลื่อนสายตามองไปยังร่างทั้งสอง ที่ยืนสงบนิ่งอยู่อีกข้างหนึ่งของเก้าอี้ คนหนึ่งเป็นชายหนุ่มผิวค่อนข้างขาว อีกคนเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผิวสองสี ชายหนุ่มทั้งสองมีสีหน้าเรียบเฉย ดวงตาค้างนิ่งกระทั่งเปลือกตายังไม่กระพริบ
“สเตฟานเป็นอะไรกันแน่ จงตอบมา ทาสของข้า” โจชัวร์ถามชายหนุ่มทั้งสอง
“สเตฟาน” ชายหนุ่มที่ตัวเล็กกว่าทวนชื่อนั้นออกมา พร้อมกับสีหน้าที่เริ่มมีรอยยิ้ม “งดงาม น่าหลงใหล” ชายหนุ่มพูดต่อ
“แต่น่าเสียดาย” ชายหนุ่มอีกคนพูดแทรก สีหน้าเหมือนจะมีแววหม่นหมองลงเล็กน้อย
“เสียดายอะไร” โจชัวร์ถาม
“เสียดายที่กลายเป็นคนรักของเจ้าทัต ไม่อย่างนั้น ...” ชายหนุ่มผิวคล้ำตอบ
“เจ้าทัต” โจชัวร์พูดขัดขึ้น ในขณะที่ไป่เทียนและไลล่าต่างหันมองหน้ากันด้วยความสงสัย “ใครคือเจ้าทัต” โจชัวร์ถามเสียงเข้ม
“ภูริทัต เพื่อนของพวกเรา และเป็นคนรักของสเตฟาน” เสียงตอบจากชายหนุ่มผิวขาว
“อะไรนะ” โจชัวร์เค้นเสียง “หมายความว่าเจ้าไม่ใช่คนรักของสเตฟานหรอกรึ”
“ไม่ใช่ สำหรับสเตฟานพวกเราเป็นเพียงเพื่อน คนรักของสเตฟานคือภูริทัต” คนร่างสูงเป็นคนตอบ
ดวงตาของโจชัวร์เริ่มส่องประกายแวววาว และเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งหนึ่ง ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ภูริทัต” โจชัวร์เรียกชื่อนั้นด้วยเสียงที่เค้นออกมา ผ่านไรฟันที่ถูกขบจนกรามนูนเป็นสัน
...................................................................
...............................
กิ๊งก่อง~~~~
เสียงกริ่งดังขึ้น แล้วก็ดังขึ้นอีกเป็นระยะๆ ทำให้ภูริทัตต้องลุกขึ้นจากที่นอนด้วยความหงุดหงิด
“ใครวะ มาดึกๆดื่นๆ กำลังจะหลับเชียว”
ถึงจะบ่นอย่างอารมณ์เสียแต่ก็ยังเดินไปเปิดไฟ และเปิดประตูออกไปจากห้องนอน เพื่อไปดูว่าใครกันที่มากดกริ่งอยู่หน้าบ้าน ระหว่างนั้นเสียงกริ่งก็ยังคงดังอยู่เป็นระยะๆ
“มาแล้วครับ” ภูริทัตพูดไม่ดังนัก เมื่อเปิดประตูบ้านออกเดินตรงไปยังประตูรั้ว แล้วเมื่อชายหนุ่มมองเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน ก็ต้องส่งเสียงด้วยความดีใจ
“ไอ้สรรค์ ไอ้ชา พวกเอ็งหายไปไหนมาวะ” พูดพลางเปิดประตูรั้วออก แล้วมองดูเพื่อนรักทั้งสองคนอีกครั้ง ชายหนุ่มก็เริ่มเห็นสิ่งผิดปรกติ
“เฮ้ย ... เป็นอะไรไปวะ” ภูริทัตถาม แต่ไม่มีคำตอบนอกจากอาการนิ่งเงียบ แล้วเมื่อชายหนุ่มเพ่งมองดูเพื่อนทั้งสอง ก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปรกติ “เป็นอะไรไปวะ หรือว่าไปโดนอะไรมา”
พูดพลางเอื้อมมือไปจับไหล่รังสรรค์ แต่ก็ยังไม่มีกิริยาโต้ตอบใดๆกลับมา
“เพื่อนของคุณไม่เป็นอะไรหรอกครับ” เสียงหนึ่งดังขึ้น
เมื่อภูริทัตหันไปตามเสียง ก็เห็นว่าไม่ห่างนักมีรถคันหนึงจอดอยู่ ข้างรถยืนไว้ด้วยคนสามคน ชายหนุ่มผิวขาวใบหน้าออกไปทางชาวเอเชีย กับหญิงสาวผิวคล้ำรูปร่างอวบอัด ยืนขนาบชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่
“สเตฟาน” ภูริทัตเรียก ก้าวเท้าออกเตรียมจะเดินเข้าไปหา แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นชัดเจนขึ้นว่า ชายหนุ่มคนนั้นไม่ใช่คนที่ตนคิด “ไม่ใช่นี่ ... ใครกันล่ะ” ชายหนุ่มพูดเบาๆกับตัวเอง ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“สวัสดีครับ คุณภูริทัต” ชายหนุ่มคนนั้นส่งเสียงทักทายพร้อมกับรอยยิ้ม “คุณภูริทัต คนรักของสเตฟาน”
“คุณเป็นใคร” ภูริทัตถามออกไป รู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
“ผมเป็นใครน่ะเหรอครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเริ่มสืบเท้าเดินเข้ามา พร้อมกับคนทั้งสองที่ขนาบข้างก็เริ่มสืบเท้าตาม “ผมชื่อโจชัวร์ ...โจชัวร์ ซึ่งเป็นทั้งเจ้านาย และคนรักของสเตฟาน”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
