ตอนที่ 35
ผมได้แต่เดินตามคนที่ลากแขนออกมาอย่างงงๆ อยากจะถาม แต่เห็นหน้าตาพี่เขาดูเครียดๆ ผมเลยไม่กล้าถาม แต่มือที่จับไว้ และ...เลือกผม แค่นั้นมันก็ทำให้อุ่นใจ....และยิ้มได้ ..ผมไม่สนใจหรอกว่าพี่เขาจะพาผมไปที่ไหน แค่จับมือผมไว้แบบนี้ เท่านั้นก็พอ...
พี่มาร์ชจับผมยัดใส่รถได้ ก็ขับออกมาโดยยังไม่มีคำพูดใดๆ ....ผมเองก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรเช่นกัน เราต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง....รถแล่นออกนอกตัวเมืองไปเรื่อยๆ จนผมต้องถาม
"เอ่อ...เราจะไปไหนกันอ่ะพี่" พี่มาร์ชทำหน้าคิดแต่ก็ไม่ตอบอะไร...ผมเลยได้แต่นั่งจ๋อย
จนกระทั่งเรามาถึงวัดแห่งหนึ่ง พี่มาร์ชเดินนำผมไปที่ท่าน้ำ ที่นั่น ปลาหลายตัวว่ายไปมา พี่มาร์ชเดินแยกออกไปซื้อขนมปังมาหอบใหญ่ ผมได้แต่มองตาม จนกระทั่งพี่มาร์ช เริ่มบิขนมปังโยนให้ปลา ผมเลยทำตาม ยังคงไม่มีคำพูดอะไรระหว่างเรา แต่แปลกที่ผมรู้สึกดี มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ได้...แค่ได้ยืนใกล้ๆ ได้มอง โดยไม่จำเป็นต้องมีคำพูดสักคำ...เท่านั้น...ผมก็มีความสุข
"เมลล์....แกว่าปลามันชอบขนมปังที่เราให้ไม๊" จู่ๆ คนข้างๆ ก็ทำลายความเงียบขึ้น ผมได้แต่งงกับคำถาม มัวแต่มองหน้าพี่แก .แต่ก็ตอบไปแบบมึน ๆ
"ก็คงชอบแหละพี่ ไม่ชอบมันจะกินหรอ"
"ไม่คิดว่ามันจะกินเพราะหิวมั่งหรอ" -*-
"ถึงจะกินเพราะหิว แต่ถ้ามันไม่ชอบก็คงไม่กินมั้ง...ขนาดเมลล์หิวมีกล้วยอยู่ตรงหน้าเมลล์ยังไม่กิน เพราะเมลล์ไม่ชอบกินกล้วย"
"หึหึ นั่นสิเนอะ"
พี่มาร์ช โยนขนมปังให้ปลาต่อด้วยสีหน้ายิ้มๆ -*- ยิ้มไรวะ...แต่ช่างเถอะ แบบนี้ผมก็ว่าดีจะตายไป
"ที่นี่ ร่มรื่นดีนะพี่ เงียบด้วย พี่รู้จักได้ไงเนี่ย" ผมหันไปถาม หลังจากที่เราสองคนให้ขนมปังกับปลาจนหมด และผมกำลังยืนรับลมที่มาจากแม่น้ำเจ้าพระยา ลมที่พัดมาพร้อมกับสายน้ำ ยังคงสดชื่นเสมอ
"อิเจ้แกน่ะ มันพามา"
"โหยยย อิเจ้มันเข้าวัดได้ด้วยหรอเนี่ยยย ไม่อยากจะเชื่อ 5555+"
"555+ พี่ก็ว่างั้น ไม่รู้มันแอบร้อนมั่งรึเปล่า"
"555+"
บรรยากาศที่เหินห่างและเฉยชา ที่มี มันเริ่มหายไป มันเริ่มกลับไปเหมือนวันเก่า...ตอนที่ผมยังฝึกงาน ผมเหม่อมองสายน้ำด้วยรอยยิ้ม อยากหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้ แค่ช่วงเวลาที่มีแต่ผมกับพี่เค้าเท่านั้น
“เด็กบ้า” แหง๊ะ..เรื่องอะไรมาว่าผมบ้า ทีพี่หล่อเป็นบ้าผมยังไม่ว่าอะไรพี่เลยน่ะ
“……..”
"เมลล์....หายไปไหนมา" คนข้างๆ ถามขึ้น ผมได้แต่ก้มหน้านิ่ง เท้าเขี่ยหาหนอนตามหญ้ากะได้ซักตัวสองตัวไว้เคี้ยวเล่นแก้เขิน เห่อ ๆ
"หาย...หายตอนไหนอ่ะ" มือใหญ่ จับหัวผมให้หมุนไปสบตา -*- แหงะ หัวคนนะ ม่ะใช่ตุ๊กตา
"ไอ้มิ้งค์ มันบอกให้มาบอกรักพี่ แล้วเมลล์หายไปไหน" เหออออออออ จะพูดตรงไปทำไมค้าบบ ไอ้เมลล์เขินเป็นเหมือนกันนะค้าบบบบ อร๊ากกกกกก
"เอ่อ...เอ่อะ..ไป...ไป...ไปเที่ยวพี่ ไปเที่ยววว"
"หรอ...ไปไม่ชวน" -*-
"ทีพี่ไปเที่ยวยังไม่เห็นจะชวนเมลล์เลย ชริ" หน้ายิ้มๆ ของพี่มาร์ช หมองลงไป
"ขอโทษนะ"
"ขอโทษอะไรพี่? พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด...เมลล์ต่างหากที่มีใจ และ ฝืนตัวเองที่ไม่กล้าจะยอมรับความเจ็บจนเลือกที่จะหนีไป...พี่ไม่ผิดเลย อย่าขอโทษเลยครับ " ผมได้แต่ บอกกับคนตรงหน้าไปแบบนั้น ตามความรู้สึกของตัวเอง...
พี่มาร์ช หันมามองหน้าผม เราต่างสบตากันนิ่งๆ อะไรบางอย่างในสายตาคู่นั้น มันจุดประกายความหวังให้ผม...แต่ก็ยังทำให้กลัว จนเลือกที่จะหลบสายตาไป
"กลับกันไม๊พี่....เย็นแล้ว"ผมเดินนำพี่มาร์ชไปที่รถ โดยมีพี่เขาเดินตามมา ผมไม่กล้าพอที่จะอยู่นานกว่านี้ ถ้าผมยังอยู่ตรงนั้น กลัว...กลัวว่าจะอดใจไม่ไหว....จนเผลอบอกบางสิ่งออกไป...แล้วที่ผมพยายามจะ ตัดใจ มันจะไม่สำเร็จ
เราทั้งคู่กลับเข้ามาในรถอีกครั้ง พี่มาร์ชสตาร์ทรถ แต่ยังจอดนิ่งอยู่ที่เดิม ก่อนจะหันมามองหน้าผมตรงๆ
"เมลล์....มันจะสายไปไม๊....ถ้าพี่จะบอกว่า...พี่ก็รักเมลล์เหมือนกัน"
O.o
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
"พะ...พี่มาร์ช....ว่าไงนะ"
ไม่มีคำตอบ มีแต่สายตาที่มองตรงมา ที่ทำให้รู้ว่า ไม่ได้พูดเล่น...ผม ได้แต่อึ้ง ทำตัวไม่ถูก...ไม่รู้ว่าจะเอามือไปวางไว้ตรงไหน ผม...ไม่คิด..และไม่ฝันว่าจะได้ฟังคำนี้ วันนี้มันเกินกว่า ที่ฝัน ผมรีบเอามือหยิกแขนตัวเอง
"โอ๊ยย เจ็บ อูยๆๆๆ" พี่มาร์ชทำหน้าตกใจ
"ทำอะไรของแก"
"พี่...นี่เมลล์ฝันใช่ม่ะ ฝันแน่ๆ ชัวร์ๆ" พี่มาร์ช ขำผม ก่อนจะจับหน้าผมให้หันไปสบตาอีกครั้ง
"อยากให้ชัวร์ไม๊...ว่าไม่ฝัน"
"อ่ะ..เอ่อ....ยังไงพี่"
ใบหน้าที่ค่อยๆ โน้มลงมา ทำให้ผมหลับตาลงโดยอัตโนมัติ... เอ่ออ...จูบกันในวัด บาปมั๊ยคับ
..~~กูนั่งอยู่ดีๆ เสือกมาไล่กูทำไม กูเต้นกำลังมันส์ เสือกมาไล่กูทำไม จีบหญิงกำลังเพลินเสือกมาไล่กูทำไม กุไม่อยากกลับบ้านเสือกมาไล่กูทำไม ~~
ผมลืมตาอย่าตกใจ ทันทีที่ได้ยินเสียงเพลง พี่มาร์ชเองก็กลับไปที่นั่งอย่างรวดเร็ว... หน้าเราทั้งคู่...คงแดงไม่ต่างกัน เอ่อ...ใครแม่งโทรมาวะ อีกนิดเดียววววววววววววววววววววววววววว เอ่อ...กรูต้องเขินสิ อร๊ากกก ได้เมลล์ เมิงบ้าไปแล้ว
..~~กูนั่งอยู่ดีๆ เสือกมาไล่กูทำไม กูเต้นกำลังมันส์ เสือกมาไล่กูทำไม จีบหญิงกำลังเพลินเสือกมาไล่กูทำไม กุไม่อยากกลับบ้านเสือกมาไล่กูทำไม ~~
เสียงเพลงวนมาอีกรอบ ผมได้แต่ถาม
"เอ่อ...พี่มาร์ช ไม่รับโทรศัพท์หรอ"
"อ้าว...ไม่ใช่โทรศัพท์เมลล์หรอ" เราหันมองหน้ากัน
"แล้วโทรศัพท์ใครอ่ะ...ของเมลล์ไม่เถื่อนแบบนี้หรอก..........เฮ้ยยยยยยยย "
"อะไรไอ้เมลล์" พี่มาร์ชถามด้วยความตกใจ ผมกลืนน้ำลาย ก่อนจะยกกระเป๋าสีขาวใบเล็กขึ้น พี่มาร์ชตาโต
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ของไอ้มิงค์หรอ" ผมได้แต่พยักหน้า เรามองหน้ากัน
..~~กูนั่งอยู่ดีๆ เสือกมาไล่กูทำไม กูเต้นกำลังมันส์ เสือกมาไล่กูทำไม จีบหญิงกำลังเพลินเสือกมาไล่กูทำไม กุไม่อยากกลับบ้านเสือกมาไล่กูทำไม ~~
"รับดีไม๊อ่ะพี่" ผมหันไปถามคนข้างๆ พี่มาร์ชทำหน้าเหมือนกินยาขมเข้าไป
"ไม่รับเราอาจตายได้นะ...รับเหอะ" ผมกลืนน้ำลายอกีครั้งก่อนจะกดรับ พร้อมกับมองหน้าพี่มาร์ชไปด้วย
"สะ...สะวัสดีครับ"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้พวกเชี่ยยยยยยยยยยยยยย จะได้กันนี่ไม่ห่วงกรูเลยนะ อิฟ๊ายยยยยยยยยยยยย ทิ้งกรูเลยนะสาดดดด" ผมเอาโทรศัพท์ออกจากหูแทบไม่ทัน
"แหะ เจ้เมลล์ขอโต๊ดดดดดด"
"ไม่ต้องขอโทษกรูเลย สาดดด กรูแม่งต้องนั่งแท็กซี่มาเอาตังค์ที่บ้านเนี่ย แมร่งงง...ว่าแต่...อร๊ายยยย ได้กันรึยังเมิงง กรูอยากรู้อันนี่สุด" -*- สรุปไม่ได้ห่วงกระเป๋า...แต่อยากเสือกมากกว่าชิมะ?
"อะไรล่ะเจ้..เพ้อแล้ว...เดี๋ยวเอากระเป๋าไปคืนแล้วกัน แค่นี้นะ"
"แหมอิเชี่ยยย ทำเขินสาดดดดด ขอกรูคุยกะไอ้มาร์ชแปบ ให้ไว"
"คุยไรเจ้"
" เออน่า เรื่องของกรู สาดด เสือกนะเมิงง่ะ" -*- นี่ก่อนด่าใครดูตัวเองไม๊เนี่ย อิเจ้กรู? ผมยื่นโทรศัพท์ ให้พี่มาร์ช...พี่มาร์ชรับไปงงๆ
"เออ ว่าไง........ก็ไม่มีไร.....เออๆ .....ขอบใจ...แต่อย่าเพิ่งถามได้ไม๊เมิง ....เออๆๆ ......เออ หวัดดี" พี่มาร์ชคุยไปมองหน้าผมไป ก่อนจะยื่นโทรสัพท์คืนให้ผม เมื่อสบตากัน เราต่างคนต่างเขิน หันไปคนละทาง
"ถ้างั้น เอาไปคืนมันก่อนแล้วกันเนอะ"
"ครับ" ผมไม่รู้ว่าจะตอบอะไรมากกว่านี้....เมื่อมือถูกกุมไว้ด้วยมือของใครอีกคน......
TBC......
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
