หัวข้อ: แล้วก็โดนเข้าจนได้ ไอ้เ็ด็กเวร o_O"

[marchmenlo]

^
^
^
^
ไอ้น้องโซ..ชิชะบังอาจ

เล่นหิ้งเลยน่ะนั้นน่ะ ป๊าดดด ช่างกล้า 

เก็บเค้าไว้เห่อะรายนั้น ของเค้ามีไว้บูชา นับถือ ไ่ม่เชื่ออย่าลบหลู่

อย่าบังอาจเล่นของสูง เข้าใจ๋ 




 

[mist]

น้องเค้าพูดความจริงก็อย่าไปว่าเค้าเลย ยอมรับความจริงเหอะ



ป.ล. งี้คุณพากย์ ก็มีผู้เข้าร่วมสมาคมคนใหม่แล้วดิ

[sodamini]

^

^

  รีบนพูดถูกใจๆๆๆๆ


สมาคมคน  ของสูงนั่นเอง

แต่ว่าไม่เหมือนกันหมดหรอกน๊าคะ

เพราะพี่พากย์กลัว ภย. 

แต่พี่มาร์ชกลัว สม.   


 

  วิ่งหลบบาทาโดยไว......

[marchmenlo]

โอ๊วววววว....................

[M@nfaNG]

มารอมาร์ชโดนเด็กหลอก(ให้รัก)555+

[pongsj]

555 เมลล์มีกุนซือดีนี้เองงงงงงงงงงงงงงงง ถึงได้ 555

[chatkub]

ในที่สุดก็อ่านแระ

ดีจัยจางเลย

[DEMON3132]

อะนะ อ่านไปอ่านมาชักหลงรักพี่มาร์ชซะแล้ว

น้องเมลล์ต้องระวัง อย่ารีบรุก เดี๋ยวไก่มาร์ชจะตื่นซะก่อน จะอด....

+1 ให้คุณมาร์ชผู้น่ารักจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้

 

[nOn†ღ]

น้องเมล์มีกุนซือดีขนาดนี้ พี่มาร์ชจะรอดหรอเนี่ย 

[a_tapha]

กุนซือน้องเมลล์ เยี่ยม 

[marchmenlo]

ตอนที่ 19


      ผมละขำกะท่าทางกระดี๊กระด๊า เหมือนหมาเจอเจ้าของ ของเจ้าเด็กแสบนี้ฉิบหาย เด็กบ้าอะไรอารมณ์เปลี่ยนชะมัด คิดจะหงอย ก็หงอยซ่ะเหมือนไก่จะโดนเชือด หน้าตาหน้าสงสาร แต่พออารมณ์ดีก็ดี๊ด๊าซ๋ะน่าเบิ๊ดกระโหลก ตั้งแต่ขึ้นรถ ยันลงจากรถ คุ้ยจ้อไม่หยุด ยิ้มซ่ะปากจะฉีก ไม่รู้จะดีใจอะไรกันนักกันหนา กะอีแค่ได้นั่งรถฟรี ตรูล่ะหน่าย บุคลิกรึก็ไม่น่าจะมาเรียนแนว ๆ นี้ ถ้ามันเรียนไปทางพวกนิเทศน่าจะเหมาะมากกว่า จ้อเก่งขนาดนี้ นึกสงสารไอ้กอล์ฟขึ้นมาตะหงิด ๆ เวลาทำงานมันจะมีสมาธิทำงานมั๋ยเนี๊ย ถ้าเป็นผมน่ะ เวลาทำงานแล้วมีเสียวตะแหง๊ว ๆ อยู่ข้าง ๆ หูคงอดถีบติดข้างฝาไม่ได้ ทำลายโสตประสาทชะมัด
   
   “กรี๊ดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” แมร่งตกใจ เสียงโทรศัพท์ดังซะขนลุก แมร่ง ถ้าปรกติจะไม่ตกใจขนาดนี้หรอก แต่นี้กะลังนึกอะไรเพลิน ๆ สติแทบสิ้น (กรูนึกว่าหันไปเจอกระจก กร๊ากกกก) สาดมาอีกละเสียงนรก ผมโดนเพื่อนด่าหลายครั้งกะไอ้เสียงกรี๊ด  ๆ เนี๊ย แต่ไม่เข็ด สะใจดี ดูเบอร์ที่โทรมาดันไม่ใช่ชื่อที่เมมไว้ซ่ะด้วย ใครหว๋า???

“สวัสดีครับ มาร์ชครับ” เห่อ ๆ สร้างภาพไว้ก่อน ไม่รู้ใคร
“เออ กรูก็โทรหาเมิงนั้นแหล่ะ” อ้าว ไอ้นี่ปากเสีย ใครว่ะ
“.......ครับ” นิ่งไว้ก่อน ....แต่คันปากยิก ๆ เดี๊ย ๆ
“อยู่ไหนเนี๊ยเมิง”
“ขับรถอยู่ครับ ใครอ่ะ”
“ผัวเมิง” ป๊าดดดมันช่างกล้า
“สาดดด ใครว่ะ แมร่งวอนตรีนกรูซะแล้วเมิง” แมร่งกรูอุตส่าห์เก็กสัด หมดกันกรู
“55555+ หลุดเลยเหรอเมิง เก่งไง จำได้ป่ะ” สัดรู้อีกว่าหลุด ว่าแต่ว่าเก่งไหนว่ะ ???
“....?????”
“อ้าวไอ้นี่ ใช่ซี้กรูมันไม่สำคัญพอที่เมิงจะจำใส่สมองไช่ม่ะ” ก่อนเมิงจะงอนกรู ให้กรูนึกก่อนได้ม่ะ แมร่งแยกโสตไม่ทัน
“เก่งที่ทำงานที่xxxxxอ่ะ จำได้ป่ะ”  ปิ๊งเลย มันเป็นเพื่อนที่ทำงานเก่าอ่ะครับ เป็นเพื่อนกลุ่มที่ผมเคยไปเที่ยวด้วยบ่อย ๆ ก่อนจะออกมาทำงานที่ปัจจุบัน
“อ้อ เออ ๆ มีไรป่าวเนี๊ย ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นโทรมา อ้อ เที่ยวไหนว่ามา.555+”
“สัด รู้ทัน”
“โหยย น้ำหน้าอย่างเมิงเนี๊ยมันบ่งบอกว่ามีสาระซ่ะที่ไหน ว่ามา อย่าช้า ที่ไหน ไม่ได้เจอนาน ร่ำสุรากันหน่อยเป็นไง”
“เออดี ไม่ต้องพล่ามให้มาก ทองหล่อ ร้านเดิม เคป่ะ”
“อืมม ครึ่งชั่วโมงคงถึง กลับรถก่อน ดีน่ะเมิงโทรมาก่อนไม่งั้นถึงบ้านแล้วกรูไม่ออกมาเด็ด ๆ”
“เออ ๆ ไอ้คุณชาย เจอกัน”
“อืมม”

   
   ไปไม่ยากหรอกครับ ก็ร้านเดิม ๆ เคยเปลี่ยนกันบ่อยซ่ะที่ไหน ขี้เกียจเสาะหา กินที่ไหนก็เมาเหมือนกัน ใช่ม่ะ 555+  ไปถึงก็เห็นมันนั่งหัวโด่จ้วงรออยู่แล้ว ไรว่ะ สองต่อสองเหรอเนี๊ย เข้าข่ายออกเดทรึเปล่าหว่า ไม่เคยออกมากะมันสองต่อสองซะด้วยซิ กร๊ากกกก (กรูว่าเลิกแพล่ม แล้วเข้าไปเหอะ คนเชี่ยไร ไร่สาระ!) -*- อิเสียงเวรนี่มันมาทำไม?
   
      นั่งกินเหล้ากับเพื่อนเก่า ที่เก่า ๆ บรรยากาศเดิม ๆ ทำให้นึกถึงสาเหตุให้ต้องมาที่นี่ เมาที่นี่ อ๊วกที่นี่ นี่กรูทำตัวแย่ขนาดนี้เลยเหรอว่ะ หึหึ มือที่จับแก้ว แกว่งไปมา ก่อนที่ผมจะค่อยๆ กลับมาที่ปัจจุบัน ไอ้เก่งยังคงคุยเก่งเหมือนเดิม ผมยิ้มและเสริมบ้างในบางจุด  บทสนทนาระหว่างเพื่อนไม่ได้มีอะไรมากมายไปกว่าการถามสารทุกข์สุขดิบกันตามประสาคนที่เคยห่างกัน เรื่องเก่า ๆ ถูกขุดขึ้นมาเผากันในระยะเผาขนแบบไม่ต้องมีการเกรงใจกันเลยซักนิด  หรือเรื่องข่าวสารของเพื่อนเก่าที่บ้างคนก็แยกย้ายกันออกไปอยู่ที่ใหม่บ้าง เปิดกิจการตัวเองบ้าง ในบทสนทนานั้นมันเหมือนไอ้เก่งจงใจเลี่ยงที่จะพูดถึงบางคน....บางเหตุการณ์...และคนที่เกี่ยวข้อง...แต่ท่าทีที่เหมือนอยากจะเล่า แต่กลับเปลี่ยนใจไม่เล่า หลายครั้งติดต่อกันทำให้ผมต้องถาม

“เมิงเป็นอะไร มีไรบอกกรูรึเปล่า”
“ห่ะ.........เปล่านี่ ไมเหรอ”
“เห็นปากเมิงพะงาบ ๆ เหมือนปลาจะขาดลมหายใจ กรูเห็นแล้วอึดอัด มีไรก็ว่ามา แมร่งรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เมิงโทรหากรูแระ”
“เหรอ???” เมิงยังกล้าถามเน่อะ
“ต้องถึงขั้นใช้ตรีนงัดปากป่ะ”
“โหยย โหดน่ะเราน่ะ คือ....แมร่ง พูดยากว่ะ”
“เออ ๆ พูดยากก็ไม่ต้องพูด แล้วก็หยุดไอ้อาการเจียนตายด้วยเห็นแล้วคัน..ตรีน” ย้ำชัด ๆ ให้มันเลยไอ้คำว่าตรีนเนี๊ย คือถ้ามันไม่หยุดมีตืบแน่งานนี้
“เอ๊า ไอ้นี่ ใจร้อนว่ะ”
“สรุป”
“เค เค ..................คือ........วันนี้กรูเจอพี่นะว่ะ” อ้าว แล้วไงทำงานด้วยกันก็ต้องเจอกัน ไม่เห็นแปลก ไอ้นี่เริ่มเพี้ยน
“แล้วไงวะ....กรูงง ปรกติทุกวันไม่เจอกันเหรอ??”
“จวยเห่อะ เมิงไม่รู้เรื่องจริงอ่ะ”
“ไร??..........คือกรูขอเนื้อ ๆ ได้ป่ะ น้ำไม่ต้อง ขี้เกียจซด” กวนตรีนมันทีเห่อะ รำคาญมันเต็มทีแระ
“จริง....??” แหน่ะ มีเอียงคอถาม เดี๊ยวตบหัวหลุด
“โกหกเพื่อ ??”
“ตอนเมิงออกน่ะ พี่เค้าแมร่งอาละวาดใหญ่ ทะเลาะกับหัวหน้าด้วยเมิง ก็เมิงอ่ะไม่ยอมบอกเค้าใช่ป่ะที่ลาออกอ่ะ เมิงก็น๊าา จะล่ำลากันซ่ะหน่อยก็ไม่มี เลวสัด เค้าก็ปรี๊ดดอ่ะดิ เค้าว่าหัวหน้าอ่ะแมร่งปิดไม่ยอมบอกเค้า”
“เอ๊า!~” ไม่มีคำพูดที่พอจะพูดได้ในตอนนี้ครับ ผมจุกตั้งแต่ได้ยินชื่อแล้ว....ทำไมพี่ถึงมีอิทธิพลกับผมขนาดนี้นะพี่นะ
“หลังจากนั้นสิ้นเดือนพี่เค้าก็ลาออกว่ะ ตามเมิงไปติด ๆ นั้นแหล่ะ กระจ่างยังเมิง”
“แล้วแฟนเค้าอ่ะ พี่เจี๊ยบอ่ะ เค้าไม่ว่าไรเหรอ” ผมถาม เพราะไม่รู้จะถามอะไรให้ดีกว่านั้น
“โหยยเมิง เค้าเลิกกันตั้งแต่พี่นะรู้ว่าเมิงออกนั้นแหล่ะ  แมร่งทะเลาะกันลั่น รู้กันทั้งบริษัท”
“...........................” หลายคำที่อยากจะพูดอยากบอก...มันถูกกลืนหาย....คำว่าทำไม ทำไม และ ทำไม มันกลับมาหาผมอีกครั้ง...ทำไม
“วุ่นกันเลยล่ะเมิง แมร่งพี่เค้าออกแบบไม่เอาเงินประกันซ่ะด้วย”
“เหรอ....................แล้วตอนนี้พี่เค้าเป็นไงมั่งว่ะ” ผมรู้ได้ว่าน้ำเสียงคงสั่น...
“เค้าก็โอน่ะ ทำงานเป็น Designer ที่บริษัทโฆษณา”
“ห่ะ Designer เนี๊ยน่ะ”
“จวยเห่อะ คิดไรเนี๊ยเมิง ออกแบบน่ะ ออกแบบพวกกราฟฟิกไรเงี๊ย”
“สัด Graphic Design เรียกเต็ม ๆ ก็ได้เมิง กรูแป๊ววหมดเหี้ยจริง ๆ มึงนิ”
“จะต่อมั๊ย ด่ากรูจริง”
“มีงอนด้วย ต่อดิ ให้ว่อง เมิงพูดอะไรกะพี่เค้าป่ะ” คำถามที่ผมอยากรู้ที่สุดก็หลุดออกมา...
“อืมม เค้าถามถึงเมิงด้วย พี่เค้าถามว่าเมิงได้ติดต่อมามั่งป่าว รู้ไหม๊ว่าเมิงอยู่ที่ไหน ไรเงี๊ย”
“แล้วเมิงว่าไงต่อ”
“กรูจะว่าไงได้ล่ะสัด กรูรู้เบอร์ใหม่เมิงไหม๊ เมิงเคยให้กรูไหม๊ สัด นี่ถ้ากรูไม่อุส่าห์ดั่นด้นโทรไปขอไอ้อาร์ท กรูจะรู้ไหม๊ ขอบคุณกรูยัง ให้เร็วเลยเมิง” โหยยย มีทวงว่ะ บุญคุณใหญ่หลวงน่ะเนี๊ย
“ต้องให้จ้างพวกกลองยาวแห่ด้วยป่ะ” ขอนิดล่ะกัน แมร่ง
“อ่ะ” หลังจากที่มันควักอะไรซักอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อยื่นมาให้ มันคงขี้เกียจต่อปากต่อคำมั่ง
“ไรว่ะ”
“โพยหวยมั่งเมิง เห็น ๆ อยู่ว่าเป็นนามบัตร    ของพี่เค้าน่ะ เค้าให้มา กรูเลยให้มึงต่อ เคป่ะ”
“...............”
“อ้อ อย่าคิดว่ากรูจะใจดีขนาดนั้น มื้อนี้เมิงจ่าย กรูไม่เอาอะไรมาก แค่ 1 เมา” ห่ะ กว่ามันจะเมากระเป๋ากรูไม่ฉีกเร๊อะ จะคุ้มมั๋ย จากที่เฉย ๆ เริ่มเครียดจริง ๆ แล้วน่ะเนี๊ย

     ตีสามแล้วผมยังไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ มันวกกลับมาอีกแล้ว มันเริ่มเข้ามาก่อกวนอีกแล้ว แต่สิ่งที่แตกต่างออกไปจากเดิมคือ....มันเริ่มมีความหวัง มือข้างหนึ่งถือนามบัตรที่อ่านรายละเอียดในนั้นซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้กี่รอบ ต่อกี่รอบ จนจำได้ขึ้นใจ และมืออีกข้างถือโทรศัพท์เครื่องเดิมที่เคยใช้เป็นประจำ  ใจ.......ใจมันไม่อยู่กับตัวสะแล้ว อยากจะโทรหาตอนนี้.... แต่มันไม่กล้า ไม่รู้ว่าโทรไปแล้วจะคุยอะไร เค้าจะรับไหม๊  แต่ที่สำคัญ จะโทรไปทำไม เพื่ออะไร แล้วไอ้ที่ว่ามีความหวัง เราหวังอะไร ????ใครรู้ช่วยตอบที ......................
   
    ผม เดินวนเวียนรอบบ้านจนเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ประโยชน์อะไรเลยในการเดินไปเดินมา ผมเลยทรุดตัวนั่งลงบนเตียง เหลือบตามองนาฬิกา ตายห่า! ตีสี่กว่าแล้วยังไม่หลับไม่นอนอีก เฮ้อ~ พรุ่งนี้ไปทำงานสายอีกตามเคยกรู เอาว่ะตื่นซักเที่ยง เข้าซักบ่าย คงไม่เป็นไร งานไม่ได้รีบเร่งอะไรมากมาย ค่อยเคลียร์ก็ได้ว่ะ  น้ำเนิมไม่ต้องอาบกันล่ะนอนมันทั้งยังงี้แหล่ะ (เน่าสัด!) อ้าว ก็ถ้าอาบน้ำตามันก็จะสว่างอ่ะ เดี๊ยวนอนไม่หลับกันพอดี ใช่ป่ะ  แถมันไปเงี๊ยแหล่ะ หุหุหุ แสบสีข้างชะมัด ผมลงไปนอนได้สักพัก ก็เริ่มรู้สึกว่าลืมอะไรสักอย่าง.....ลืมอะไรวะ....ผมลืมตาคิดในความมืดสักพักก็ไม่ไหว...ช่างมันละกันเดี่ยวค่อยคิดพรุ่งนี้ ตอนนี้นอนก่อนดีกว่า .....

[mie_mie]

 

[sodamini]

เสยตรูดพี่ชายยามเช้า 

ขยันลงเนอะเดี๋ยวนี้อ่ะ

  เมลล์งานเข้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะเสน่ห์แรงไปไหนกันไอ่พี่ชาย 


ปอเต๊กตึ๊ง..ได้ข่าวว่าไอ่นิสัยน้ำไม่ค่อยจะอาบเนี่ย ชีวิตจริงก็ด้วยใช่มั้ย 

[M@nfaNG]

รักเก่ามาแล้วว่าที่รักใหม่จะเป็นไงละว้า

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

อ่านตอนนี้แล้วบอกได้เลยว่าบรรยากาศเครียดกำลังจะกลับมาอีกครั้ง
(ไม่เข้ากับคนเขียนเลยเหอะ) ดูท่าคนที่มันไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองกำลังดิ้นรนตามหา
คนที่เค้าหนีออกมาเพื่อให้ทั้งสองฝ่ายสบายใจ คนที่น่าสงสารควรจะเป็นใครดีละ
สำหรับ นิว คนที่น่าสงสารที่สุด คือ มาร์ช(คิดไงใช้ชื่อตัวเองเนี่ย)...
มาร์ช หนีออกมาเพื่อจะหลีกหนีจากความจริงที่รู้อยู่แก่ใจ
นะ ที่คบกับเจี๊ยบ คบเพื่ออะไรละ ...
อยู่ๆก็ห่างออกไป ไปมีคนสนิทคนใหม่ พอรู้ว่า มาร์ชลาออกไปก็ทำเป็นตีโพยตีพาย
ทั้งๆที่ตัวเองบอกเองแท้ๆว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันเป็นไปไม่ได้
แล้วจะมา ลาออก หนีสิ่งความรู้สึกเดิมๆ และตามหามาร์ชอีกทำไม...
ความโลเล ความกลัว ความขลาดจากการยอมรับของสังคมหรอ...
ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าตัวของ นะ หรอกจริงไหมละว่าแค่ความรู้สึกของตัวเองยังต้องหรอกตัวเองเลย
มาร์ช จึงดูน่าสงสารมากที่สุด แล้วคนต่อมาละที่น่าจะถูกนำมาพูดถึงคือใคร...
เมลล์ ตัวละครที่ถูกสภาพของสังคมในปัจจุบันหล่อหลอม
จนทำให้จิตใจเบี่ยงเบนออกมาชอบมาร์ชด้วยลักษณ์ที่ดูดึงดูด...
ทำให้จิตใจเริ่มจากคำง่ายๆที่ว่า ชอบ จนกลายเป็นความรักแบบไม่ทันตั้งตัว
หาวิธีการมาตามจีบโดยให้อีกฝ่ายชล่าใจ โดยมีมือดีที่เป็นศิรานีระหว่างเพื่อน กับน้อง คอยช่วย
แต่หารู้ไม่ว่าทุกอย่างกำลังจะนำไปสู่วิถีแห่ง ความเศร้าที่ถูกวางมาแต่แรกแล้วให้เป็นเช่นนี้
โดยรวมการเล่าเรื่อง การบรรยายที่ตลอดมาไม่เคยพูดจะขอพูดถึงละกันว่าเขียนได้ดี
เนื้อหาไม่มีปมที่ต้องคิดมากนักในช่วงต้นเรื่อง แต่พอเดินมาถึงกลางเรื่องปมที่ไม่เด่นชัด
กลับมาทวงคืนถึงศักยภาพของมันได้อย่างลงตัวทีเดียว....
ตัวละครมีเอกลักษณ์ให้น่าสนใจทุกตัว ไม่เว้นแม้แต่ตัวประกอบเล็กที่โผล่มา
แสดงให้เห็นถึงการใส่ใจในส่วนของรายละเอียด
เรื่องการใช้ภาษา อ่านแล้วลื่นไหลไม่ติดขัดเท่าไรนัก ส่วนคำผิดมีบ้างหละถ้าหลุดอะนะ
นอกนั้นก็ไม่อยากจะพูดไรมาก อยากจะบอกว่าการตัดสินใจของมาร์ชกับนามบัตรในมือ
ในตอนหน้าจะเป็นพีเรียดดีๆตอนนึงที่น่าจับตามองเลยละ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับว่า...
คนเขียนจะสามารถดึงอารมณ์ออกมาได้แค่ไหนแล้วจะรออ่านต่อไป
                                                                                                    นิว

[imageriz]

  จิ้มนิว ให้พรุนเลย


  พี่นะจะยังมาอะไรก็พี่มาร์ชอีกเนี๊ยะ  ตกลงมันยังไงแน่
ตอนอยู่ด้วยกัน ก็ทำพี่มาร์ชเจ็บ แล้วตอนนี้จะถามหาเพื่อ?

 :เฮ้อ:แล้วน้องเมลล์อ่ะ จะทำยังไงมีคู่แข่งโผล่มาอีกแหละ

พี่มาร์ชก็หวั่นไหวอีก   สงสารน้องเมลล์  
  

[yoyo]

ก็ว่าลืมอะไร..
.
.
แล้วว่าที่แฟนใหม่ใครจะไปร๊าบบบบบบ

[||WiTHOuT_YoU||]

โซ ก้อเรื่องนี้มันอ้างอิงจากชีวิตจริงคนแถวนี้ไม่ใชหรอ

เอามาเยอะแยะ 

[[€]ŝĊörŦ]

หุหุ...

จาเป็นไงต่อน๊า

จะคนเก่าหรื๊อคนใหม่

+1 ให้พี่มาร์ช 

[mist]

ถ่านไฟเก่า

[a_tapha]

ได้นามบัตรพี่นะมาแล้ว

งานนี้พี่มาร์ชลืมน้องเมลล์ชัวร์

อร๊ายยยยยยยยยย สงสารน้องเมลล์จังเลย

    

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

งืมมมมม~~ จะเปงงายต่อปายน๊~า 

 

[marchmenlo]

อ่านตอนนี้แล้วบอกได้เลยว่าบรรยากาศเครียดกำลังจะกลับมาอีกครั้ง
(ไม่เข้ากับคนเขียนเลยเหอะ) ดูท่าคนที่มันไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองกำลังดิ้นรนตามหา
คนที่เค้าหนีออกมาเพื่อให้ทั้งสองฝ่ายสบายใจ คนที่น่าสงสารควรจะเป็นใครดีละ
สำหรับ นิว คนที่น่าสงสารที่สุด คือ มาร์ช(คิดไงใช้ชื่อตัวเองเนี่ย)...
มาร์ช หนีออกมาเพื่อจะหลีกหนีจากความจริงที่รู้อยู่แก่ใจ
นะ ที่คบกับเจี๊ยบ คบเพื่ออะไรละ ...
อยู่ๆก็ห่างออกไป ไปมีคนสนิทคนใหม่ พอรู้ว่า มาร์ชลาออกไปก็ทำเป็นตีโพยตีพาย
ทั้งๆที่ตัวเองบอกเองแท้ๆว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันเป็นไปไม่ได้
แล้วจะมา ลาออก หนีสิ่งความรู้สึกเดิมๆ และตามหามาร์ชอีกทำไม...
ความโลเล ความกลัว ความขลาดจากการยอมรับของสังคมหรอ...
ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าตัวของ นะ หรอกจริงไหมละว่าแค่ความรู้สึกของตัวเองยังต้องหรอกตัวเองเลย
มาร์ช จึงดูน่าสงสารมากที่สุด แล้วคนต่อมาละที่น่าจะถูกนำมาพูดถึงคือใคร...
เมลล์ ตัวละครที่ถูกสภาพของสังคมในปัจจุบันหล่อหลอม
จนทำให้จิตใจเบี่ยงเบนออกมาชอบมาร์ชด้วยลักษณ์ที่ดูดึงดูด...
ทำให้จิตใจเริ่มจากคำง่ายๆที่ว่า ชอบ จนกลายเป็นความรักแบบไม่ทันตั้งตัว
หาวิธีการมาตามจีบโดยให้อีกฝ่ายชล่าใจ โดยมีมือดีที่เป็นศิรานีระหว่างเพื่อน กับน้อง คอยช่วย
แต่หารู้ไม่ว่าทุกอย่างกำลังจะนำไปสู่วิถีแห่ง ความเศร้าที่ถูกวางมาแต่แรกแล้วให้เป็นเช่นนี้
โดยรวมการเล่าเรื่อง การบรรยายที่ตลอดมาไม่เคยพูดจะขอพูดถึงละกันว่าเขียนได้ดี
เนื้อหาไม่มีปมที่ต้องคิดมากนักในช่วงต้นเรื่อง แต่พอเดินมาถึงกลางเรื่องปมที่ไม่เด่นชัด
กลับมาทวงคืนถึงศักยภาพของมันได้อย่างลงตัวทีเดียว....
ตัวละครมีเอกลักษณ์ให้น่าสนใจทุกตัว ไม่เว้นแม้แต่ตัวประกอบเล็กที่โผล่มา
แสดงให้เห็นถึงการใส่ใจในส่วนของรายละเอียด
เรื่องการใช้ภาษา อ่านแล้วลื่นไหลไม่ติดขัดเท่าไรนัก ส่วนคำผิดมีบ้างหละถ้าหลุดอะนะ
นอกนั้นก็ไม่อยากจะพูดไรมาก อยากจะบอกว่าการตัดสินใจของมาร์ชกับนามบัตรในมือ
ในตอนหน้าจะเป็นพีเรียดดีๆตอนนึงที่น่าจับตามองเลยละ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับว่า...
คนเขียนจะสามารถดึงอารมณ์ออกมาได้แค่ไหนแล้วจะรออ่านต่อไป
                                                                                                    นิว

โหยยย น้องนิวค๊าฟฟ เ่ล่นซ่ะไปต่อไม่เป็นเลย

ตอนหน้า ขอเวลา 3 เดือนน่ะคนแต่งกดดันสุดขีด นอยด์แดรกไปแระ 5555+






ขอบคุณคร๊าฟฟ สำหรับเม้มดี ๆ น่ารักมากมาย ขอกดทีดิ  อุ๊ยกดเกิน 

[nOn†ღ]

นี่มาแค่นามบัตร ถึงกะไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน  แล้วเด็กฝึกงานจะไปทำงานยังไงละเนี่ย   

[astral]

พี่นิวนี่ยังไงไม่เข้าจรายยยยย แต่ชื่อเรื่องขึ้นว่าไอ้เด็กเวรเพราะงั้น เมลล์ก็เป็นพระเอก (หรือนายเอก) อ่ะดิ

ลืมอะไร ก้ลืม ไปรับว่าที่คุณแฟน ในอนาคตน่ะสิ 

[ฮารุ]

อยากสมน้ำหน้าไอ้พี่นะ น่ะ แต่ว่าได้ข่าวว่าอาระวาดหัวหน้างานนี้มัน อืมมมมม

ไอ้เมมล์เอ๊ยยยยย งานเข้าแล้วแกอ่ะ  แค่ได้นามบัตร  พี่มาร์ชแกยังนอนๆไม่หลับ

น้ำเนิ้มไม่อาบ  ถ้าได้เจอหน้า 

ไอ่เมเลล์ ตกกระป๋อง

พี่มาร์ช  เซอระยะสุดท้าย   และเปื่อยไปเลย

[marchmenlo]

^
^
^
^
หมีกี๊.... 








หุหุหุ

[SweetSacrifice]

รถเมลล์ชนกัน
 

[speedboy]

ผมละหลงรักคนแต่งเรื่องนี้มากมาย

ชีวิตนะมันเป็นอย่างนี้ละคร้าบ

 

[sodamini]

^
^
speedboy.....คิดดีแล้วหรอคะมาหลงรักพี่มาร์ชเนี่ย



อันนี้พิเศษสำหรับตอนต่อใหม่ที่มาสปอยให้ฟัง.....