หัวข้อ: แล้วก็โดนเข้าจนได้ ไอ้เ็ด็กเวร o_O"

[astral]

และแล้วพี่นะก็จากไป เดวมาร์ชจะติดบ่วงเด็กตอนไหน  หรือเป้นฝ่ายล่อล่วงเด็กเอง 

[sNow]

พี่นะ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย 


รอดูพี่มาร์ชติดบ่วงเด็ก

[sodamini]

คนแต่งคืนอ่ะ


  คิดถึงนะพี่ชาย


สั้นเหมือนคนแต่งนี่เอง

[imageriz]

  พี่นะ  นะ พี่นะ  มาทำดีแบบนี้ เป็นใครก็เข้าใจผิด  


   สงสารพี่มาร์ช  ที่เข้าใจผิดมาได้ตั้งนาน


   แล้วยังทำเป็นคนดี ไปเป็นกามเทพให้กับเขาอีก

 
ดีเกินไปแหละพี่มาร์ช (ทำไมเสียงนรก ไม่มาค้านพี่มาร์ช ไม่ให้เป็นคนดีบ้าง)

[IZE]

แล้วเด็กละ พี่มาร์ช มีไหน

[pongsj]

เศร้า สั้น ซึม

[salemon]

สั้นค่ะ สั้นมาก สั้นเหมือนพี่มาร์ชที่ลงเลย

สั้นๆแบบนี้อรรถรสหายหมดนะค่ะ

ปล.ก็ยังดีกว่ามะลง

[dahlia]

สั้นๆ แต่แอบเศร้านะเนี่ย

เมื่อไหร่เด็กน้อยจะออกมาดามหัวใจให้คุงพี่ ค่ะ

[andyus1]

อ่า น่าฉงฉารจังเลยอ่ะ

มาตอไวๆน้อ หาสาระมีหม่ายไปเลย

เชิดใส่เน้ออออ ควงเย้ยเรยงิ

คริๆๆ เข้าท่าไหม

ว่าแต่ ขอยาวๆ หน่อยจาได้หม้ายยยยยยยยยยย

[┗◎┗◎]

แง่กกกกกกกกกกกกกกกกกกก   

ตอนแรกอ่านบนนำก็เอะใจแล้วนะ ว่าทำไมแฟนมาร์ชเรียกมาร์ชว่าพี่ แต่มาอ่านเนื้อเรื่องพระเอกเหมือนเป็นรุ่นพี่มาร์ช




กำๆๆๆๆๆๆ    กำลังคิดว่าพี่นะ มีใจให้มาร์ชแหงๆๆๆๆ

[HeVeN]

เศร้าไปมั๊ยครับ
อ่านแล้วนึกถึงคำพูดเพื่อนผมเลย
เธอบอกว่า

แก. . .ฉันเกลียดคนดีหว่ะเพราะคนดีจะทำดีกับเรามากๆจนเราหวั่นไหว
แต่จริงๆแล้วเขาไม่คิดอะไร
ที่เขาทำไปก็เพราะว่าเขาเป็นคนดี

อยากอ่านต่อแล้วครับ
ไหนอ่ะเด็ก?

[nOn†ღ]

สั้นด้วย เศร้าด้วยอ่ะ น่าสงสารน้องมาร์ชจัง 

[M@nfaNG]

มาโหมดเศร้าซะงั้น แต่ถ้าไม่อกหักตอนนี้ก็ไม่ได้เจอไอ้เด็กเวรซิใช่ไม๊ล่ะ

[namtaan]

เศร้าไปแก. . .ฉันเกลียดคนดีหว่ะเพราะคนดีจะทำดีกับเรามากๆจนเราหวั่นไหว
แต่จริงๆแล้วเขาไม่คิดอะไร
ที่เขาทำไปก็เพราะว่าเขาเป็นคนดี

^
^
น่านแหละเจ็บจี๊ดๆๆๆๆเลยอ้ะ

สงสารมาร์ชจังเลย แล้วยังจาไปช่วยเป็นกามเทพให้เค้าอีก

ปล. นุ้งมาร์ชตะเองลืม PC ของเค้าเปล่า เค้ารออยู่น้า

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เย้ยยยยยยยยยยยย

ไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้

"มีสาระ"

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

แต่ก้อสั้นปายนะคร้าบบบบบบบบ

ทำไมสั้นบ่อยจังวะ... หรือว่า...  สั้น ^^

[marchmenlo]

   ตั้งแต่วันนั้น พี่นะกับพี่เจี๊ยบ ก็เริ่มคบกัน เวลาไปไหนมาไหนก็ไปด้วยกัน พี่นะคอยเทคแคร์ดูแลพี่เจี๊ยบทุกอย่าง ผมที่เดินอยู่ด้วยเริ่มรู้ตัวว่าเป็นส่วนเกิน เป็นส่วนเกินที่แม้พี่เขาจะไม่พูดออกมา....แต่ตัวผมเองก็รู้ดี ...พี่นะกับพี่เจี๊ยบคบกันแบบไม่หวือหวา แต่ด้วยหน้าตา และนิสัย ทั้งคู่ก็ดูเหมาะสมกันในสายตาของทุกคน...ผมได้แต่หันมามองตัวเอง...ตอนนี้ผมควรอยู่ในฐานะไหน...ควรจะทำตัวยังไง 

   ผมมอง ที่ที่เคยเป็นของผม...มันกลายเป็นของคนอื่น... มือที่เคยจับมือผม ....ก็กลายเป็นมือเรียวๆ ของพี่เจี๊ยบ ...รอยยิ้มที่เคยมีให้ผม ก็กลายเป็นของพี่เจี๊ยบ ...ความใจดีที่เคยมีให้ผมเพียงคนเดียว ถูกแบ่งไปให้พี่เจี๊ยบ ที่ที่เราเดินไปซื้อขนม...ร้านที่เคยทานข้าวด้วยกัน....ร้านกาแฟที่ผมยืนรอพี่นัทที่ไปซื้อปาท่องโก๋ หรือซาลาเปา...ทุกๆ ที่ ที่เคยมีแค่ผมกับพี่นะ...ตอนนี้มีพี่เจี๊ยบแทรกอยู่ในทุกที่ ...ทุกรอยยิ้ม...ทุกคำพูด.. ผมไม่เคยเจ็บเท่านี้มาก่อน ในตอนนี้ผมน่าจะดีใจที่พี่นะ ได้คบกับคนที่ชอบ แต่หัวใจมันเจ็บ....เจ็บจนจะทนไม่ไหว...ยิ่งได้เห็นสายตาอ่อนโยนที่พี่นะใช้มองพี่เจี๊ยบ หัวใจผมก็เหมือนจะสลาย ทำไม...ผมถึงเพิ่งรู้ตัว ว่าผม ..."รักพี่นะ"...ใช่ครับ ผมหลงรักพี่เค้า ไม่รู้หรอกว่ารักตอนไหน มารู้ตัวก็ตอนที่...ผมต้องเสียเค้าไป...พี่นะ ...กำลังเป็นของคนอื่น....กำลังมองคนอื่น....ดูแลคนอื่น...ที่ไม่ใช่ผม...

   ผมยังคงยิ้ม สนุกสนาน ไปเที่ยว ดื่มเหล้า ในทุกๆ คืน กับเพื่อนกลุ่มใหม่ เพื่อจะได้เมา แล้วหลับ...ไม่ต้องคิดถึงเรื่องไหน...ไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นภาพของทั้งคู่ ที่เคียงข้างกัน...ทุกเช้า ผมจะเข้าออฟฟิศช้าลง..เพื่อจะได้ไม่ต้องเจอกับภาพที่เขานั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน...กลางวันก็เริ่มที่จะปฏิเสธคำชวนของพี่นะและไปกับเพื่อน ๆกลุ่มอื่น ...แต่เมื่อหลายครั้งเข้า พี่นะก็เริ่มไม่ยอม เหมือนในวันนี้
"มาร์ช...กลางวันนี้ไปกินข้าวกัน" พี่นะชวนผมเหมือนเคย
"ไม่อ้ะพี่นะ...มาร์ชนัดพี่เหน่งไว้แล้ว" ผมบอกพี่นะ โดยที่มือก็เก็บของไปด้วย...ผมไม่ได้นัดใครไว้หรอก เพียงแต่ ไม่อยากไป.. เสียงพี่นะดังขึ้นอีก
"อะไรอ้ะ...ได้เพื่อนใหม่แล้วลืมพี่ลืมเชื้อหรอ" พี่นะพูด ผมได้แต่ยิ้ม
"อะไรเล่า...ก็แค่ไม่อยากไปเป็นก้างใคร...แหมๆ มาร์ชรู้นะ พี่กินข้าวกันที มดจะท่วมร้าน" ผมหัวเราะ ผมยิ้ม แต่พี่นะเห็นไม๊ เห็นสายตาผมไม็ เห็นความเจ็บปวดของผมไม๊  พี่ถามผมทำไม พี่ชวนผมทำไม....ในเมื่อพี่มีคนนั้น...ผมรู้ว่าพี่ไม่ผิด แต่ผมทำใจไม่ได้ ...พี่จะรู้ไม๊ครับ....
"55+ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก นะ วันนี้ไปกับพี่เหอะ ไม่ได้กินข้าวด้วยกันหลายวันแล้ว เดี๋ยวพี่ไปบอกไอ้เหน่งให้ก็ได้" พี่นะทำท่าจะเดินไปจริงๆ
"ไม่เป็นไรพี่...ไปก็ได้..เดี๋ยวมาร์ชเก็บของแปบ"
"ดีมากน้อง..เร็วๆนะ เดี๋ยวพี่ไปตามพี่เจี๊ยบแปบ" ผมได้แต่ยิ้มให้ มือที่เก็บของช้าลง จนเกือบหยุด ผมยิ้มให้ตัวเอง (สู้ๆ มึง ) เสียงในใจที่ผมเคยรำคาญ ตอนนี้มันคงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดที่ผมเหลืออยู่

   ผมไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่มาทานข้าวกับพี่นะ ในวันนี้ พี่นะพาผมกับพี่เจี๊ยบมาที่สวนอาหารแห่งหนึ่ง บรรยากาศแสนดี ติดริมบึง ลมเย็นๆ พัดเอื่อย ผมควรจะมีความสุข นั่งแซวพี่นะ หรือไม่ก็พี่วุธ จิบเบียร์ไปด้วย ...แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ผมต้องนั่งมองคนที่ผมรัก เอาใจใส่คนของเขา ภาพพี่นัทที่ดูแล เอาใจใส่พี่เจี๊ยบ มันเหมือนมีภาพผมไปซ้อนทับภาพพี่เจี๊ยบ....ภาพในวันวานหมุนวนมาเป็นฉาก หัวใจผมร้าวราน....ผมไม่ควรอยู่ที่นี่ ไม่ควรมานั่งมองเขาคู่กัน...ไม่ควรจริงๆ พี่เจี๊ยบคงเห็นผมเงียบไป เลยหันมาถาม
"เป็นอะไรรึเปล่ามาร์ชดูเงียบๆ"
"ป่าวพี่...พอดีคันๆ อ้ะพี่" พี่เจี๊ยบทำหน้างง
"คันอะไรหรอ"
"อ๋อ...มดน่ะ พี่ มดเพียบเลย จะหวานไปไหนมากมายค้าบบ หวานไม่เผื่อใครเล๊ยย 555" พี่นะกับพี่เจี๊ยบทำหน้าเขิน ผมยิ้ม ผมหัวเราะ ผมพูดแซวพี่ทั้งสอง เหมือนผมไม่เป็นอะไร ผมยังยิ้มได้ แม้ว่าข้างใน...มันจะเจ็บ...

   ข้าวมื้อนั้น จบลงด้วยความอบอุ่นและความสุขของพี่นัทและพี่เจี๊ยบ แต่มันเต็มไปด้วยความร้าวรานของผม....ผมไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่ที่นั่นจนกระทั่งกลับมาที่ออฟฟิศได้ยังไง ...ผมไม่รู้ว่าผมนั่งหัวเราะกับมุขตลกของพี่หนึ่งตอนที่ผมไปคุยงานได้ยังไง....ไม่รู้ว่า...มีชีวิต....อยู่ได้ยังไง กับความเจ็บปวดขนาดนี้ ..เสียงหัวเราะของผมที่ดัง...มันมาได้ยังไง ผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง...ผมจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไม๊...

   หลังจากวันนั้นผมเริ่มออกห่างจากพี่นะทีละน้อยๆ เริ่มคบเพื่อนใหม่ๆ ในออฟฟิศ มีเพื่อนกลุ่มใหม่ เริ่มเที่ยว สำมะเลเทเมา ตกเย็นเป็นเวลาที่ผมต้องไปไหนมาไหนกับพี่นะ ไปเที่ยว ไปซื้อของ มันไม่มีอีกแล้ว ผมใช้เวลาเลิกงานมานั่งซดเบียร์กระป๋องกันบรรดาเพื่อน ๆ ที่หน้าตึกบริษัทจนเป็นกิจวัตร จนพี่นะเป็นห่วง
"มาร์ช..พี่ว่าช่วงนี้เราเที่ยวบ่อยเกินไปแล้วนะ" ผมยิ้มให้พี่นะ
"โหยย..ไม่หรอกพี่ ขำๆ ....กินพอเป็นยอดข้าว"พี่นะเขกหัวผม
"ยอดข้าวตรงไหน...ไอ้เหน่งบอกว่าเมาเหมือนหมาทุกวัน"
"555++ หมาที่ไหนหล่อขนาดนี้ไม่มีพี่...พี่เหน่งแหละ เมา ชอบว่าคนอื่นเมา" พี่นะขมวดคิ้ว ผมเลยยิ้มให้
"ไม่เป็นไรหรอกพี่ ผมรู้ลิมิตตัวเองน่า...ผมไม่กินให้เสียงานหรอกค้าบบบ...ไม่ต้องห่วง"
"พี่ไม่ได้ห่วงงาน...พี่ห่วงเรานี่แหละ...เมาแล้วขับรถ อันตรายจะตาย"
"ยิ่งไม่ต้องห่วงใหญ่เลยพี่...ผมเมาไม่ขับ..นั่ง 935 อย่างเดียวพี่ ไม่ต้องห่วง ระดับไอ้มาร์ชแล้วไม่มีพลาดพี่" ผมเล่นมุขให้พี่เขาสบายใจ พี่นะส่ายหัว
"เออ รู้แล้วว่าเก่ง...ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน" ผมยิ้มให้พี่นะ อีกครั้ง ... แววตาห่วงใยที่มีมาให้เสมอ....แต่ไม่ใช่แววตาที่ผมต้องการ ...ผมไม่ได้อยากได้แค่แววตาห่วงใยอีกต่อไปแล้ว พี่นะจะรู้ไม๊....ผมไม่ได้อยากได้แค่ความห่วงใยในฐานะพี่เทค อีกแล้ว...ผมอยากให้พี่มองผมอย่างที่มองพี่เจี๊ยบ อยากให้พี่มีแค่ผม ดูแลผมอย่างที่พี่เคยทำ มือคู่นั้นอยากให้จูงมือผม สายตาคู่นั้น อยากให้มองแค่ผม ...ผมรู้พี่ทำให้ผมไม่ได้....ถ้าผมบอกพี่ไป แล้วพี่ไม่ได้คิดแบบผม พี่ก็คงรังเกียจ...แล้วผมคงต้องเสียพี่ไปตลอดกาล...ผมขอเก็บมันไว้แบบนี้ก็แล้วกัน...ผมจะยอมรับความจริง ยอมทนกับความเจ็บปวดที่มี มากขึ้นทุกวัน...แต่ผมขอได้ไม๊พี่...ผมไม่อยากเจ็บปวดกว่านี้...ผมขอได้ไหมพี่นะ...อย่าดีกับผมอีกเลย...อย่าใส่ใจ...ปล่อยผมไว้ที่เดิม...เพื่อวันหนึ่งผมจะเข็มแข็งและมองหน้าพี่...ได้เหมือนเดิม..
   
   แล้วผมก็ได้รู้ว่ามันยากเกินไป...ยากเกินกว่าที่จะเป็นเหมือนเดิม...มันทำใจได้ยากเหลือเกินกับการจะมองหน้าพี่นะได้เหมือนเดิม ผมยังคงเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นคนทั้งคู่อยู่ด้วยกัน...ผมยังคงภาวนาอยู่ทุกคืน ให้ทุกสิ่งเป็นเพียงแค่ฝัน และผมยังคงมีพี่นะอยู่ข้างกาย พี่นะยังคงเป็นของผมเพียงคนเดียว ...แต่เมื่ออยู่ในโลกแห่งความจริง มันก็ยังคงเป็นพี่เจี๊ยบที่ยืนเคียงข้างพี่นะ...ผมรู้แล้วว่าผมคงไม่สามารถทนได้อีกต่อไป....ผมตัดสินใจลาออก...ออกจาที่เดิมๆ ออกโดยไม่บอกให้ใครรู้นอกจากผู้จัดการ...ผมขอร้องให้ผู้จัดการไม่บอกใคร พี่เขาพยายามจะรั้งไว้ แต่ผมเองรู้ดี ว่าผมทนอยู่ไม่ได้ ...อีกหนึ่งเดือน...ที่ผมต้องทนอยู่กับความเจ็บปวด ออีกหนึ่งเดือนเท่านั้น...ผมหวังว่า หลังจากเดือนนี้ แล้วผมคง...ดีขึ้น.. ....................................ขอบคุณครับพี่ ที่ทำให้ผมมีความรู้สึกดี ๆ ตลอดเวลาที่เราได้ใช้ร่วมกัน

.
.
.
.
ขอบคุณครับพี่นะ

         

   
TBC....

[marchmenlo]

เอาละเหว๊ยย ไกล้มาแร๊ะ ไอ้เด็กเวรที่รอคอย ........................

[imageriz]

^

^

^
 


พี่มาร์ช  ตอนนี้มันเศร้าเกินไป  เกินคำบรรยาย   

   


แต่ยังไงก็จะรอเด็กเวรของพี่มาร์ช 


ปล.+1 ให้พี่มาร์ช  (อันนี้มาจากประสบการณ์จริงปล่ะพี่มาร์ช  )

[andyus1]

กำ น่าสงสารแท้ แบบว่านั่งโหวงเหวงแทนเลยอ่ะ  

ลาออกไปอ่ะดีแล้ว เชิดใส่คับ

ในเมื่อเขาเป็นแค่คนดี ม่ายได้สนเรา

จะสนไมละ

แต่ผมว่า คราวนี้พี่นะต้องรู้จัยตัวเองแน่เลย

ตามหาหั้ยวุ่นแน่ เอาเลย เอาหั้ยสมกะที่ทำเดกมานเสียจัย  

รอๆๆ ตอนต่อไปจาหนุกแล้วดิ มาไวๆ พี่ เกาะขอบจอเลยคร้าบบบบบ

[สาวตัวกลม]

ไอ่เด็กเวร ที่รอคอยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[StopLove]

 


 


ใครจะเป็นผู้โชคร้ายคนนั้น 555ล


 

[astral]

อกหักไปซบอกเด็กกรุบๆ  ใครจะรุกใครล่ะเนี่ย

[||WiTHOuT_YoU||]

 

ตามาร์ชบอกคนแต่งหน่อย อย่าทำให้คนอ่านนอยด์ดิ

ยิ่งช่วงนี้มีแต่เรื่องที่ทำให้นอยด์ เด๊วจะกินน้ำตาแทนข้าวซะเปล่าๆ

 

[SweetSacrifice]

ปุ๋ยรักเด็กค่ะ

[salemon]

เศร้า มาก

พี่มาร์ชทนไม่ได้จนลาออก 

รอคอยเด็กตาโตมาดามอก

[dahlia]

ไอ้เด็กเวร จะมาแล้ว ฮิ้วววววววววว 

[ฮารุ]

ไอ้พี่นะ ทำไมทำกับพ่มาร์ชอย่างงี้
โอ๋ๆๆๆๆๆ พี่มาร์ช ไม่มีใครรัก
มารักผมม่ะ  


แด่ไอ้พี่นะ  



แถม

[a_tapha]

ช่วงนี้ทำไม๊ ทำไม ได้อ่านอะไรที่เศร้า ๆ ซะจริงเลย


 

[M@nfaNG]

เขียนซะคนอ่านอินขนาดนี้ จากประสบการณ์ตรงเลยไม๊เนี่ย เรื่องมันเศร้าจัง

[pongsj]

เศร้าแล้วทำร้ายตัวเองทำไม