โทษทีน่ะครับสำหรับคนที่รออ่าน ไม่มีไรมากมายคับ แต่อยาก
อ่ะ ใครหว่า
เอาไปสั้น ๆ แก้คันก่อนละกันเน๊อออ
ตอน 7ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยอาการหนักอึ้งในใจอย่าบอกไม่ถุก ผมไม่สามารถอธิบายความรู้สึกที่มีในขณะนี้ได้ ผมไม่เข้าใจว่าตัวผมเองกำลังเป็นอะไรกันแน่ แค่การที่พี่นะจะมีแฟนมันทำให้ผมต้องคิดมากขนาดนี้เลยหรอ ผมลุกจากเตียงไปส่องกระจกในห้องน้ำ หน้าผม ตัวผม ทุกอย่างที่ผมมีมันก็บอกว่าผมเป็นผู้ชาย แล้วความรู้สึกหนักอึ้ง เหมือนกำลังจะเสียของที่รักไปนี่มันอะไร อาจจะเป็นเพราะผมกับพี่นะสนิทกันมากเกินไป เวลาพี่นะจะมีแฟนมันเลยทำให้ผมหวง เหมือนน้องชายหวงพี่ชายล่ะมั้ง คงจะเหมือนที่น้องผมมันหวงผมนั่นแหละ คิดได้แบบนี้ ผมก็ยิ้มให้กระจก
"แค่พี่นะมีแฟน มันไม่ได้แปลว่าแกจะทิ้งน้องสักหน่อย" ผมยิ้มให้กำลังใจตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะรีบเข้าไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัว จนเรียบร้อย แล้วขับรถไปทำงาน ระหว่างที่ขับรถไป ผมก็นั่งนึกว่าจะทำยังไงให้พี่นะ สมหวังในรัก ทำไงดีหว่า
(ไม่เห็นจะยาก มึงก็เดินไปบอกว่าพี่เค้าชอบก็แค่นั้น)
เฮ้ย! อิเสียงนรก ตกใจหมด กรูกะลังใช้ความคิด แต่เอ่ ทำแบบนั้นจะดีหรอวะ
(โหยผู้หญิงเค้าชอบแบบตรงๆ จะมามัวแอ๊บทำเป็นหมาหยอกไก่ หญิงไม่รู้หญิงตีจากนะเฟ้ย) มึงรู้ได้ไง
(กูรู้ละกัน มึงจะทำหรือไม่ทำ ตามใจมึงละกัน สาดดดด) -*- ตกลงกรูบ้าใช่ไม๊ คุยกะตัวเอง ด่าตัวเอง ทะเลาะกะตัวเองอีก กูเริ่มงงละ
ผมขับรถแบบสมาธิแตกซ่านมาถึงบริษทได้โดยปลอดภัย นึกว่าจะไปเสยตูดใครเข้าซะแล้ว เห็นพี่นะกำลังช่วยพี่เจี๊ยบขนของลงจากรถพอดี ไม่รู้ทำไมจี๊ดๆ ในใจอีกแล้ว ผมขับไปจอดแล้วนิ่งอยู่ในรถสักพักกะว่าจะ ให้พี่สองคนเข้าตึกไปก่อนค่อยอกมาจากรถ แต่พี่นะคงเห็นรถผม พี่นะเลยเดินมาเคาะกระจก
"มาร์ช...เป็นอะไรทำไมไม่ลง" ผมมองหน้าพี่นะ แววตาที่ยังดูห่วงใยเหมือนเดิม ใช่ มันเหมือนเดิม ผมยิ้มให้พี่นะ
"โหย ก็กะจะรอให้พี่เดินสวีตไปกับพี่เจี๊ยบสองคนไง" พี่นะทำหน้าอายๆ
"อย่าพูดเลยกะจะอู้ไม่ช่วยขนของอ้ะดิ"
"โหยยย รู้ทันอีกอ้ะ"
"555+"เมื่อพี่นะพูดแบบนี้ผมเลยลงมากจากรถแล้วตรงไปช่วยพี่ทั้งสองคนขนของ พี่เจี๊ยบยิ้มให้
"มาร์ช เป็นอะไรรึเปล่า เห็นพี่นะบอกว่านั่งในรถตั้งนาน" ผมหันไปมองพี่นะ พี่ยังสังเกตผมใช่ไม๊ ผมยิ้มให้พี่เจี๊ยบ
"กะจะอู้ไม่ขนของอ้ะพี่ เสียดายพี่นะดันเห็น 555+"
"555+ มาร์ชพูดเหมือนพี่นะเมื่อกี๊เลย ดูสองคนสนิทกันจังเลยนะ" ผมสะดุดกับคำคำนี้ พี่นะคุยกับพี่เจี๊ยบโดยไม่ต้องมีผมเป็นตัวกลางได้แล้ว... พี่นะหันไปบอกพี่เจี๊ยบ
"ก็นะเป็นพี่สอนงาน มาร์ชไง เลยสนิทกัน นะเห็นมาร์ชแล้วคิดถึงน้องชายเลยอ้ะ นะเป็นลูกคนเดียวไง เลยอยากมีน้องชายมานานแล้ว นะคิดนะถ้านะมีน้องชาย คงกวนๆ เหมือนเจ้ามาร์ชนี่แหละ" ไม่รู้ทำไมผมรู้สึกโหวงๆ ในใจ พี่นะเดินคุยกับพี่เจี๊ยบไปเรื่อยๆ โดยลืมไปว่ายังมีผม ผมที่เดินตามมาข้างหลัง หัวใจมันเจ็บแปลกๆ แบบที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ
ขึ้นมาถึงออฟฟิศพี่นะก้แยกกับพี่เจี๊ยบ แล้วลากผมไปซื้อของกินตอนเช้าด้วยตามปกติ ผมยิ้มกับตัวเอง พี่ชายผม ก็ยังคงเป็นพี่ชาย ของผม เรานั่งกินกาแฟ กับปาท่องโก่กันตามปกติ ผมด้วยความอารมณ์ดี ผมเลยบอกพี่นะ
"พี่นะ...เดี๋ยวมาร์ชเลี้ยงซาลาเปาเอาป่าว" พี่นะทำตาโต
"เฮ้ยอะไรเข้าสิงอ้ะ ...ตัวร้อนรึเปล่าเนี่ย" -*- นี่ผมดูงกขนาดนั้นเลยเร๊อะ
"โหยพี่ ไงพูดงั้นอ้ะ ไม่ซื้อละ"
"555+ มีงอนด้วย ไปซื้อดิ กำลังอยากกินของฟรีพอดี"
"ได้ค้าบบ งั้นพี่ขึ้นออฟฟิสไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมตามไป"
"อืม ได้ เร็วๆนะ" ผมพยักหน้า แล้วเดินไปซื้อซาลาเปาที่ร้าน ก็จีบแม่ค้าไปด้วย ทดสอบเสน่ห์ตัวเอง 55+ พอให้ได้ลดแลกแจกแถม ได้ของที่ต้องการปุ๊บ ผมก้เดินกลับขึ้นไปหาพี่นะ บนออฟฟิศ ภาพที่เห็นก้เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ใจผมเต้นแปลกๆ ภาพพี่เจี๊ยบที่ยืนคุยกับพี่นะ ในมือทั้งงคู่ถือแก้วกาแฟ มันเหมือนภาพที่ผมเคยได้เห็นมาก่อน แต่ในตอนนั้นคนที่ยืนข้างพี่นะ คือผม ไม่ใช่พี่เจี๊ยบ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ไม่รู้ว่าผมยืนอยู่นานแค่ไหน จนคนในห้องทั้งคู่หันมาเห็นผม เข้า ผมได้แต่ฝืนยิ้มเดินเข้าไปหา พร้อมกับเอยชวนทั้งคู่
"พี่นะ พี่เจี๊ยบ กินซาลาเปาดิ มาร์ชซื้อมาเนี่ย" ผมชูถุงซาลาเปาให้พี่ทั้งสองคนดู
"ไม่เป็นไรจ้า..พี่เกรงใจ" พี่เจี๊ยบรีบบอก ผมเลยยิ้มให้
"ไม่เป็นไรพี่ ผมซื้อมาเยอะ"
"ขอบใจจ่ะ"
"มาร์ชซื้อไส้ไรมาบ้างอ้ะ" พี่นะหันมาถามผม
"ก็หมูสับกับหมูแดงแหละพี่"
"อืม...เจี๊ยบ เอาหมูสับหรือหมูแดงครับ" ผมนิ่งอีกครั้ง คำถามที่เคยถามผม ตอนนี้ กลายเป็นของอีกคน ที่ไม่ใช่ผม รอยยิ้มใจดีนั่นอีก มันเคยเป็นของผม แต่ตอนนี้...มันไม่ใช่
"เอ่อ...พี่ ผมไปชงกาแฟก่อนนะ" ผมบอกทั้งคู่แล้วรีบพาตัวเองเข้าไปหลบในแคนทีน มือจับที่หัวใจ ไม่รู้ว่าทำไมถึงเจ็บขนาดนี้...
ผมใช้เวลาอยู่ในแคนทีนนานพอสมควร นานจนรู้สึกว่าดีขึ้น เลยเดินออกมา ด้านนอก พี่เจี๊ยบกลับไปที่โตีะตัวเองแล้ว ผมเดินไปที่โต๊ะตัวเอง พี่นะหันมาถามผมด้วยความเป็นห่วง
"เป็นอะไรรึเปล่ามาร์ช สีหน้าไม่ดีเลย" ผมรีบยิ้มให้
"ไม่มีไรนี่พี่"
"หรอ..แน่ใจนะ ไม่ไหวก็บอกนะ เดี๋ยวพี่ลางานให้"
"โหยยผมไม่เป็นไรจริงๆ พี่ เชื่อดิ"
"งั้น...ตั้งใจทำงานนะ มีอะไรก็บอกพี่แล้วกัน" พี่นะลูบหัวผม แล้วบีบเบาๆที่ไหล่
"ครับ" ผมพูดไม่ออก จุกในคอ อย่าดีกับผมแบบนี้พี่ อย่าใส่ใจผมมากขนาดนี้ อย่าทำเหมือนผมเป็นคนสำคัญของพี่ ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่ อย่าทำให้ผมสับสนไปมากกว่านี้ได้ไม๊ แค่นี้ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองแล้วว่าผมคิดกับพี่ยังไง.....
พักกลางวัน ผมก็ไปกินข้าวกับพี่นะตามปกติ ผมเริ่มสับบสนมากขึ้น จนเอ่ยถามออกไป
"พี่นะ...พี่นะจีบพี่เจี๊ยบติดแล้วหรอ"
"เฮ้ยย...ป่าว พี่แบบว่า..เอ่อ...ก็คุยเฉยๆ อ้ะ ยังไม่ได้จีบ" ผมฝืนยิ้ม
"โหยย...ไวนะพี่ อย่างงี้ผมก็ไม่ต้องช่วยแล้วดิ "
"เฮ้ย...ไหนบอกว่าจะช่วย"
"อ้าว...ก็พี่ออกจะก้าวหน้า" พี่นะทำหน้าเขิน
"ไม่ได้ก้าวหน้าเว่ย...เค้าไม่ได้มองพี่แบบนั้น" ผมยิ้ม ผมรู้สึกนะว่าผมยิ้ม แต่ทำไมมันลำบากนักก็ไม่รู้
"โอเคพี่.เดี๋ยวไอ้มาร์ชจัดให้" พี่นะทำนห้างงๆ แต่ผมไม่เปิดโอกาศให้พี่นะได้ถาม ผมชวนพี่นะกินข้าวอย่างรวดเร็ว และขึ้นออฟฟิศไปพร้อมๆ กัน โดยไม่ได้ซื้อขนมเหมือนเมื่อก่อน
ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง จนกระทั่งพี่เจี๊ยบขึ้นมาถึงที่ออฟฟิศ ผมรอจนกระทั่งพี่เจี๊ยบกลับจากโต๊ะพี่หนึ่งมานั่งที่โตีะของตัวเอง ผมเลยเดินไปหา ยิ้มให้พี่เจี๊ยบ
"พี่เจี๊ยบค้าบบ..น้องมาร์ชสุดหล่อ มีเรื่องจะคุยด้วยค้าบบ" พี่เจี๊ยบหัวเราะ
"ได้ค้าบบ แล้วน้องมาร์ชสุดหล่อ มีอะไรจะคุยกับะเจี๊ยบสุดสวยล่ะคะ" แหมมีเล่นด้วย เดี๋ยวไอ้มาร์ชก็จีบเองซะหรอก ...ทำไมไม่ขำวะ ไม่เข้าใจตัวเอง
"พี่เจี๊ยบมีแฟนรึยังอ้ะครับ" พี่เจี๊ยบหัวเราะอีก
"ถามทำไมอ้ะ มาร์ชจะจีบพี่หรอ"...อย่ามาพูดทีเล่นทีจริงครับ ผมเอาจริง 555+ (มาร์ช กรูว่าอย่าพยายามเลย มึงไม่ขำเหมือนที่มึงกำลังแสดงอยู่เลยว่ะ) เสียงในใจผม ดังอีกครั้ง ผมได้แต่ยอมรับ ว่าผมไม่ได้รู้สึกขำ เหมือนที่ผมแสดงอยู่เลย
"..ค้าบ จีบครับพี่ แต่ไม่ใช่ผม..นู่น พี่นะ พี่ชายผมนู่นเค้าชอบพี่ อ้ะครับ " ผมบอก พี่เจี๊ยบหน้าแดง หันไปมองพี่นะ แค่นี้ผมก็รู้คำตอบของพี่เจี๊ยบ
"ฮิ้วๆๆๆ มีหน้าแดง งี้พี่ผมก็ไม่อกหักแล้วดิ"
"บ้า!" พี่เจี๊ยบพูดได้แค่นี้แล้วกหันไปเขินต่อ ผมหัวเราะ เดินไปเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พี่นะฟั พี่นะยิ้ม สีหน้าที่แสดงให้รู้ว่าพี่เขาดีใจ และพอใจ ในตอนนี้ ผมควรจะมีความสุขใช่ไม๊ครับที่พี่เขาสมหวัง ...ใช่สิ ผมควรจะมีความสุข ....
ผมกลับมาที่บ้านโดยไม่รู้ว่ากลับมาได้ยังไง หัวใจที่ควรจะยินดี มันกลับ...เจ็บ..เจ็บจนจะทนไม่ไหว ผมเดินขึ้นบ้าน ....ยิ้มให้ตัวเองในกระจก...หัวเราะดังๆ ที่พี่เขามีความสุข...ใช่หัวเราะให้กับความสุขของพี่เค้า......ทำไมทั้งๆ ที่ผมกำลังหัวเราะ น้ำตามันไหล...คงเป็นเพราะผมดีใจเกินไปแน่ๆ ผมคงดีใจจนเพี้ยนไป ...ผมคงหัวเราะ เพราะความดีใจจนน้ำตาไหลแน่ๆ ... ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ..
ผมออกมาจากห้องน้ำนานแล้ว นั่งเช็ดผมอยู่ที่เตียงนอนของตัวเอง ...แปลก...ที่ผมไม่ได้หัวเราะแล้ว แต่น้ำตามันยังไหล...ทำไมมันเจ็บ...ปวดที่หัวใจ...ทำไม....ผมล้มตัวลงนอนกอดตัวเอง...ทำไมมันหนาว...หนาวจนทรมาน....ความเหงาที่ผมไม่เคยรับรู้ว่ามันมี ตอนนี้มันกัดกินหัวใจผมทีละนิดๆ ...ใครก็ได้ ช่วยมาอยู่ข้างๆ ผมที...มันทรมานจริงๆ...
TBC....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
