เขิน จัง มีคนทวงนิยายเราด้วย
แล้วมาทวงบ่อยๆนะ
..............................................................................
โรงเรียนดัดสันดาน........ถังถั่วดำ“ไอ้เก่งมึงดูนั่นเด่ะวะ” ไอ้เชี่ยบิดเรียกให้ผมดูสิ่งประหลาดตาเบื้องหน้า
กูแม่งเจอไอ้ร่มเชี่ยนี่อีกแระ ปกติไม่ค่อยเห็นแม่งแถวๆนี้หว่ะ มันผิดปกติอ่ะวันก่อนกูไปหลังโรงเรียนถึงได้เจอ แต่วันนี้มันมาให้กูเห็นถึงนี่เลยเหรอวะ ร่มสีฟ้าๆ แล้วแม่งมาคนเดียวแถมมองไม่เห็นหน้า
มันอีกตะหาก ด้วยความสงสัยอย่างมากๆ และกล้าๆกลัวกับพวกกระเทยเนี่ย
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากูเป็นเชี่ยไร จะเอาก้อนหินปาแม่งก็ใช่เรื่อง เดี๋ยวเกิดแม่งไปตามพวกมาถล่มกูคืนล่ะก็ชิบหายเลยดิ จะแหกปากเรียกแม่งก็เดี๋ยวคนอื่นได้ยินอีก เอางี้ดีกว่า... เดินอ้อมแม่งไปด้านหลังแล้วแอบมองแม่งดีก่า... แต่กูก็ยังอดสงสัยตัวเองไม่ได้ว่า......แล้วกูจะไปเสือกอยากดูหน้า
แม่งทำไมวะ มันทะแม่งๆหว่ะ
“ไอ้กระรอกมึงเดินไปดูซิ” ผมสั่งลุยให้มันเป็นแนวหน้า
“หึ” มันส่งเสียงออกมาแค่คำเดียวแล้วส่ายหน้าหงึกๆ
“แล้วเชี่ยชิ้นหายหัวไปไหนวะเนี่ย” ผมถาม....แต่ทุกคนก็มองหน้าส่ายหัวกันไปมา
“อีเชี่ยหวานอ่ะหายหัวไปไหนของแม่งอีกตัววะ”
พวกแม่งก็ส่ายหัวอีก
“มึงไม่ต้องมามองหน้ากูเลยไอ้เก่ง แค่นี้มึงไม่ทำเองวะ” ไอ้เชี่ยบิดรู้ทันกูอีกแระ
“งั้นมึงไปดูเลยไอ้แสบ” ผมโยนไปให้เหยื่อตัวสุดท้าย
“ไม่ต้องเลยพวกมึงอ่ะ แม่งเกี่ยงกันอยู่ได้เดินไปด้วยกันหมดนี่แหละวะ.....ค-ย”
มันพูดจบยังมีคำลงท้ายเสียงอ่อยๆตามมา ให้พวกกูงืดแดกกันอีกนิดนึง
แล้วพวกกูก็เดินตีโค้ง180องศาอ้อมด้านข้างไปมองหน้าแม่ง ด้วยความอยากรู้แต่ปอดแหกๆยังไงพิกล กลัวกระเทยกัด
เห็นแขนมันแระ
เดินไปอีกนิด
เห็นหัวไหล่แม่งแระ
อีกนิดเดียวน่า....
เห็นคอแม่งแระ.........เออ
เอ่อ..
เอ้อ..........มันคุ้นๆหว่ะ
จะเห็นหน้าแม่งอยู่แระ
ดันเสือกกำลังคุยโทรศัพมือถืออยู่อ่ะ เลยมองไม่เห็นหน้าแม่งชัดๆอีก
เอาไงดีวะสงสัยต้องเดินไปจ้องหน้าแม่งจะจะซะแล้วหว่ะ
เพราะว่าพอได้เห็นอะไรๆมากขึ้นกูชักใจหวั่นๆไงก็ไม่รู้หว่ะ.....มันคุ้นๆ และรู้สึกว่า
มันเป็นเรื่องใกล้ตัวกูชิบหายเลย
เอาวะเป็นไงเป็นกัน.....เดินเข้าไปดูแม่งให้จะจะไปเลยสัด
กูชักหงุดหงิดและรำคาญแม่งแระ
กูลุยเลยแหละทีนี้อ่ะ สัดเป็นไงเป็นกันวะ
เดินเข้าไปจับไหล่แม่งดึงเลย
“เฮ้ย” กูดึงไหล่มันพร้อมกับส่งเสียงให้มันได้ยินแล้วหันหน้ามา
ชิบหายแระ......พวกกูก็ตกใจไม่ใช่น้อย
ส่วนอีเชี่ยที่เดินกางร่มก็หน้าถอดสีเหมือนกันไม่รู้ว่าแม่งตกใจหรือดีใจกันแน่....
แต่พวกกูอ่ะตกใจแน่ๆ....ตกกะใจจนฮามอยกระดก
.
.
.
.
.
พอเห็นชัดๆแล้วพูดไรไม่ออกหว่ะได้แต่เอามือชี้หน้าอีนั่นแล้วพูดไม่ออก แม่งจุกอยู่ในอก
“อีเชี่ยหวาน มึงทำเชี่ยไรของมึงเนี่ย” เสียงไอ้แสบหลุดออกมาจากอกได้ก่อนคนแรกเลย
มันไม่ใช่ใครอื่นอีหวานเดินคุยโทรศัพ กางร่มสีฟ้าสดใสหน้าตาระรื่นระริกระรี้ที่แขนคล้องกระเป๋าคิตตี้สีชมพู ส่วนปลอกโทรศัพก็คิตตี้สีชมพูเข้าชุดกับกระเป๋าแถมมีที่ห้อยโทรศัพเป็นสายยาวย้อยลงมามีไฟกระพริบๆวูบวาบให้เป็นจุดสนใจอีก
ตอนนี้ก็หายตกใจหมดแระ กลายเป็นหดหู่หัวใจเหมือนเสียเพื่อนไปคนนึง หัวใจแทบสลาย ทำไมกูยิ่งเกลียดเชี่ยอะไรแม่งต้องยิ่งเจอวะ แต่ในห้วงเวลาของความหดหู่นั้น.....
.
.
.
“หวานแม่งน่ารักดีหว่ะ โดนใจโดนจายยยยยย........” ไอ้เชี่ยบิดแม่งแหกปากซะเสียงดังไม่รู้ว่าแม่งชมจากใจหรือว่ามันมีความคิดอื่นอยู่ เพราะว่าน้ำเสียงกับสีหน้าแม่งไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่หว่ะ ทุกทีเวลามันกะอีหวานฉอเลาะกันอ่ะหน้าแม่งจะระรื่นกว่านี้ แต่ตอนนี้หน้าแม่งแหม่งๆไง ก็ไม่รู้หว่ะ หรือว่ามันรู้ว่าพวกกูตอนนี้ใจเสียกันหมดแล้ว มันเลยพูดขึ้นมาให้พวกกูฉุกคิดให้ได้เหมือนมันว่า...... ยังไงอีหวานก็เพื่อนพวกกูแหละวะ ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงหรือไม่ว่ามันจะอยู่ในสภาพไหน คำว่าเพื่อนในหัวใจแม่งก็ยังไม่ได้หายไปไหนนี่หว่า.......
พอกูคิดได้.... ไอ้เชี่ยตัวอื่นๆแม่งก็คงคิดได้เหมือนกูแหละ เลยพยายามหัวเราะแหะๆให้เข้ากับสถานการณ์
ส่วนอีหวานหลังจากยืนอ้าปากค้างคุยโทรศัพต่อไม่ได้ ก็รีบวางสายโทรศัพไปโดยอัตโนมัติเลยหว่ะ แม่งคงตกใจเผลอวางสายไปเลยอ่ะ แต่นี่ยังดีนะที่แม่งแค่เดินกางร่ม ถ้าแม่งแต่งหน้าทำผมอีกด้วยล่ะก็ กูคงทำใจลำบากกว่านี้เยอะ
“มึงทำเชี่ยไรของมึงวะอีหวาน.....อีห่าลาก” กูถามมันเสียงแข็งสุดๆ
“เรา..........เรา....” มันเองก็คงอึ้งเหมือนกันแหละวะ และมันก็คงไม่รู้ว่าจะตอบพวกกูมาว่าไง
“มึงไปเอาร่มนี้มาจากไหน” กูถามมันต่อ
ไอ้พวกที่เหลือแม่งก็ยืนหน้าเจื่อนๆไม่รู้จะเริ่มต้นถามมันยังไง และก็ไม่รู้จะถามอะไรมันดีเลยต้องปล่อยให้กูเป็นคนจัดการเอง
“เป็นเชี่ยไรไม่ตอบวะ”
“เรา.....”
“มึงไปเข้าแก๊งเดียวกับมันเหรอไงวะ” กูชักโกรธและเสียใจเหมือนกับว่ามันจะแยกวง และจะทิ้งพวกกูไปอย่างงั้นแหละ
จะให้กูคิดเป็นอย่างอื่นคงไม่ได้แล้วล่ะวะ ก็แม่งเล่นทำตัวขนาดนี้อ่ะ
“เรา........” อีหวานแม่งก็พูดอยู่แค่คำนี้คำเดียวอ่ะ มันจะคิดได้มั่งรึป่าววะว่าที่พวกกูอยากได้ยินจากมันอ่ะ คือคำอธิบายและคำขอโทษตะหาก
“มึงเห็นพวกมันดีกว่าพวกกูใช่มั้ย เดี๋ยวไอ้เชี่ยชิ้นอีกตัวไม่รู้แม่งเอากับเค้าด้วยรึป่าว” กูถามมันด้วยอารมณ์อยากจะต่อยหน้าแม่งและเสียงดังสุดๆ
“เปล่า........เราไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะเก่ง” มันตอบเสียงสั่นๆ มือไม้สะเปะสะปะทำตัวไม่ถูก
“แล้วมึงจะให้กูเข้าใจว่าไง แล้วไอ้เชี่ยชิ้นอีกตัว มันก็ไปกะมึงด้วยใช่มั้ย” กูพูดกับอีหวานจบก็หันไปถลึงตาใส่ไอ้เชี่ยกระรอก แม่งกูเจ็บใจชิบหายเหมือนโดนพวกแม่งหักหลังยังไงก็ไม่รู้หว่ะ
ทั้งๆที่พวกแม่งก็รู้นะ ว่ากูไม่ชอบกระเทยอ่ะ แม่งยังจะขวนขวายกันนัก
“มึงเงียบทำเชี่ยไร......งั้นมึงอย่ามาเรียกกูว่าเพื่อนนะ เจอกูที่ไหนก็ไม่ต้องมาทักนะมึง ไม่งั้นกูกระทืบมึงตับแตกแน่” พวกไอ้เชี่ยบิดแม่งปล่อยให้กูพูดอยู่คนเดียวไม่มีใครหน้าไหนพูดเชี่ยไรออกมาซักคำ งานนี้กูเอาจริง
“เราโดนบังคับ” สิ้นเสียงอีหวานมันก็ทำท่าจะร้องไห้
บอกตรงๆนะโว้ย
กูเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ของแบบนี้แม่งบังคับกันได้ด้วยเหรอวะ แต่มันก็ยังทำหน้าเศร้าจนกูเกือบจะสงสารแม่งแระ
“ใครเค้าไปบังคับมึงวะ ถ้างี้กูบังคับให้มึงไปเป็นนักมวยมึงจะเป็นมั้ยวะอีเชี่ย” ยิ่งคุยกับแม่งอารมณ์ยิ่งขึ้น
“ไอ้เก่งมึงใจเย็นๆก่อนดิวะ ค่อยๆถามมันก็ได้นี่หว่า เชี่ยเอ๊ยมึงจะซีเรียสไรนักหนาวะ” ไอ้เชี่ยบิดพล่ามออกมากูก็อารมณ์ลดลงมานิดนึง
“อีหวานมึงทำไรมึงก็บอกมันไปซักทีดิวะ อ้ำๆอึ้งๆแม่งอยู่นั่นแหละเดี๋ยวแม่งบ้าขึ้นมากูไม่รู้ด้วยนะมึง” ไอ้บิดพูดกับอีหวานเสียงชักไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่มันไม่ยอมบอกเหตุผลมาซักที ก็เพราะว่าแม่งรู้อ่ะดิ ว่าถึงกูจะโมโหร้ายและเชี่ยขนาดไหน กูก็ยังมีเหตุผลกับเพื่อนเสมอ อ่ะมึงเชื่อมะล่ะ....
“มึงจะบอกได้ยังวะ หรือต้องเอาตีนกระแทกปากก่อนมึงถึงจะกระดิกปากพูดออกมาได้” ผมขู่แม่งอีก
“ทีเก่งยังทำทุกอย่างเพื่อให้เราอยู่กันได้อย่างมีความสุข และทำให้พวกเราเข้มแข็งไม่ใช่เหรอ เราก็เลยอยากทำมั่งอ่ะ” อีหวานชักปากเริ่มดีแระ
“มึงไปเป็นกระเทยเนี่ยนะ แล้วพวกกูจะเข้มแข็งและมีความสุข....... ถุย อีเชี่ยมึงเอาส้นตีนคิดเหรอไงวะ กระทืบแม่งซักทีดีมั้ง” ฟังเหตุผลแม่งแล้วกูยิ่งโมโหกว่าเก่าอีก
“ก็มันจริงๆนี่นา” มันก็ยังตอบยืนยัน ส่วนพวกไอ้เชี่ยบิดไอ้เชี่ยแสบไอ้เหยินไอ้ชิ้นแม่งยืนอมยิ้มกันหน้าตาเฉย เหมือนมีกูนี่แหละอารมณ์ไม่ดีอยู่คนเดียว
“อีเชี่ยนี่.....เอาแม่งซักทีดีมั้ง” กูพูดยังไม่ทันขาดคำก็ซัดกะโหลกแม่งไปเต็มๆสองชุดรวด
“เฮ้ยพอแล้วน่าไอ้เก่ง มึงเป็นเชี่ยไรของมึงเนี่ย ถ้ามันเป็นกระเทยแล้วมันไม่ใช่เพื่อนมึงหรือไงวะ” ไอ้เชี่ยบิดเดินเข้ามาจับข้อมือกูไว้แล้วเอามือโอบเอาตัวอีหวานหลีกออกไป
“ก็มึงลองฟังเหตุผลแม่งดิ เชี่ยเอ๊ยแม่งพูดมาได้”
“มึงลองคิดดูนะโว้ยกระเทยโรงเรียนเราแม่งเยอะขนาดไหน แล้วแต่ละคนนะ พาวเวอร์แม่งเยอะยังกะมาสเตอร์อ่ะ มึงดูอีเจ๊กวางเดะ ม.ปลายเชี่ยๆยังไม่กล้าแหยมอ่ะ แล้วมีเรื่องอะไรที่กระเทยทำไม่ได้มั่งวะ มึงมีอีหวานเป็นเพื่อนก็เหมือนมีกระเทยอีกทั้งโรงเรียนเป็นเพื่อนไม่ดีเหรอไง แล้วที่สำคัญมึงจะให้อีหวานทำแต่เรื่องเชี่ยๆแบบมึงเนี่ยนะ คงไม่ไหวหรอกมั้ง มันก็ต้องมีโลกส่วนตัวของมันมั่งดิวะ เปิดใจให้กว้างหน่อยดิ...... สัดเอ๊ย” ไอ้เชี่ยแสบเห่าทีล่อซะยาวเป็นหมาเดือนสิบสองหอนเลยนะมึง ตกลงว่าแม่งจะปลอบใจกูหรือจะให้กูเข้าใจว่าไงของมันกันแน่วะ แค่คิดกูก็หน้ามืดแระ รู้จักกระเทยทั้งโรงเรียนงี้ ว่ากูทำแต่เรื่องเชี่ยๆงี้ ว่ากูใจแคบงี้ สัด....แม่งด่ากูล้วนๆอ่ะ แต่ฟังดูแม่งก็มีเหตุผลของแม่งหว่ะ เพราะยังไงๆกูก็ทำไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว...............นอกจากปลงให้ตก
“แต่กูยังสงสัยไม่หายหว่ะในเมื่อแม่งอยากเป็นกระเทยนักแล้วมันจะโดนบังคับเรื่องเชี่ยไรของมัน” กูพูดไปก็ยิ่งสงสัยแม่งไม่หาย
“เออ......จริงด้วยอีหวานไหนมึงลองเล่ามาซิวะ ไอ้เชี่ยเก่งแม่งจะได้หายบ้าซักที” ไอ้เชี่ยบิดก็สงสัยเหมือนกูแหละวะ
“ก็เราไม่อยากอยู่กลุ่มเค้าแบบเปิดเผยนี่หน่า เราไม่อยากไปเดินอยู่กับพวกนั้น แล้วเราก็กลัวเก่งว่าเอาด้วย แต่ที่สำคัญที่สุดเรายังอยากอยู่กับพวกนาย....” มันพูดจบก็ยังทำหน้าเศร้าเอามือหยิกเล็บตัวเองแล้วก้มหน้ามองพื้นดิน
กูฟังคำพูดมันก็เอิบอิ่มที่หัวใจดีหว่ะ อย่างน้อยมันก็ยังนึกถึงพวกกูทุกครั้งที่มันจะทำอะไรซักอย่างนึงลงไป และมันก็ไม่ลืมที่จะทำเพื่อเพื่อนและเป็นห่วงเพื่อนอยู่ตลอดเวลา แต่......................
อีเวรตะไลเอ๊ย........... แม่งก็ยังไม่บอกอยู่ดีว่าใครเค้าไปบังคับอะไรมัน อีเชี่ยนี่กูกำลังจะเคลิ้มกะแม่งอยู่แล้ว ยังเสือกจะลีลายียวนกวนตีนกูอีกไม่เลิก
“แล้วใครเค้าไปบังคับไรมึง” ผมถามมัน
“เอออีหวานมึงก็บอกๆมาซักทีดิวะ” ไอ้แสบพูด
“คือเรา...........”
“อะไรวะ....อีหวานมึงบอกมาซักทีดิ” ไอ้เชี่ยบิดแม่งก็ลุ้นจนเยี่ยวเหนียวเหมือนกันแหละวะ
“คือแบบว่า........”
“ผัวะ....อีเชี่ย เป็นไงล่ะมึงโดนไปซักทีพูดง่ายขึ้นมะ” กูกระตุ้นแม่งซะ แต่ว่าพูดยังไม่ทันจะจบดี
อีหวานก็โพล่งสวนออกมาว่า
“ก็ถ้าเราไม่เข้าไปเป็นพวกเค้า เจ๊กวางจะเอาแสบกับเก่งไปทำแฟน”
“!!!!!!”
“?????”
อีหวานพูดจบทุกคนก็เงียบกริบจนได้ยินเสียงลมพัดดังฟิ้ววววววว................. ตัวกูเย็นเฉียบหันไปมองหน้าไอ้เชี่ยบิดไอ้ชิ้นไอ้กระรอกที่หดเหลือสองนิ้ว แล้วสุดท้ายกูหันไปมองคู่กรณีของกู หน้าซีดเผือด เหมือนหัวใจหยุดเต้นไปหลายนาที กูเลยไม่อยากจะนึกถึงหน้าตัวกูเอง นี่ถ้าตอนนั้นกูนึกทันนะ จะให้อีหวานเอากระจกมาส่องดูหน้ากูเองซักหน่อย คงจะน่าดูชิบหาย แล้วพวกกูก็จบบทสนทนาทั้งหมดเดินคอตกกระจายกลุ่มแยกย้ายกันกลับไปตึกนอนด้วยความสลดหดหู่
กูก็นึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันหว่ะ ก็อีแค่กะเทยคนนึง ทำไมคนอย่างกูต้องกลัวแม่งด้วยวะ ก็อย่างที่ด่าอีหวานแม่งแหละ ว่าของแบบนี้มันบังคับกันได้เหรอไง แต่ก็ยังโล่งใจไปได้นิดนึงว่า....อีหวานมันยอมสละร่างปกป้องพวกกูเอาไว้ ถ้าไม่ได้มันกูคงโดนดูดจนตัวเหลืองไปแระ แต่กูก็ยังแอบสงสัยอยู่นิดนึงว่า......อีหวานแม่งคงเริงร่ามีความสุขน่าดูแหละวะทีนี้ คงมีแต่กูกับ.......ไอ้แสบนั่นแหละ เฮ้อ.................กูไม่อยากจะนึก
ไอ้เชี่ยบิดแม่งก็พูดกรอกหูกูทุกวันว่าให้กูปลงให้ตก เดี๋ยวอยู่กับกระเทยมากๆกูก็จะชินไปเองแหละ กูก็กำลังพยายามทำตามที่แม่งบอกอยู่อย่างเคร่งครัด แล้วก็เกือบจะได้ผลแล้วด้วยอ่ะดิ
จนมาถึงเย็นวันนั้น..........
เสียงใครแม่งแหกปากร้องเพลงวะ...
ใครวะ......
“แสงเรืองๆที่ส่องประเทืองอยู่คู่เมืองไทย....... คือกระเทยน้อยใหญ่ ท่องทั่วไปในแดนแหลมทอง...... เหนื่อยยากอย่างไรกระเทยบ่นใยให้ใครเขามอง กะเทยนั้นยังลำพองในเกียรติของตน
ซาเหม๋อมา..... ที่ทำงานก็สุดกันดารเตียง ซอก ส้วม ไพร ถึงจะไกลหรือใกล้ กระเทยไทยไม่หวั่นอุรา................” กูยกตัวอย่างมาแค่นี้ก่อนละกันเดี๋ยวพวกมึงจะพากันยกย่องกระเทยไทยกันไปใหญ่ พวกมันร้องกันไปก็หัวเราะเริงร่ากันไป
แล้วที่มาของเสียงก็ไม่ใช่ใครที่ไหนอีกระเทยหวานและผองเพื่อน
“อีหวาน...มึงมานี่ซิ” กูตะโกนเรียกมันแล้วกวักมือดิกๆ
มันก็รีบรี่เข้ามาหาด้วยความว่องไว ท่ามกลางสายตากระเทยอีกสองสามคนที่แววตากะลิ้มกะเหลี่ย เหมือนกระเทยเพิ่งออกมาจากคุก ที่สุดแสนจะหื่นกระหาย จนกูต้องดึงชายเสื้อตัวเองมาปิดเป้ากางเกงเอาไว้ แล้วก็ทำฮาดึงชายเสื้อไอ้เชี่ยบิดกับไอ้แสบลงปิดค-ยให้มันด้วย
“เก่งมีอะไรเหรอ”
“มึงร้องเพลงเชี่ยอะไรของมึงวะ” กูก็ถามแม่งด้วยความสงสัยแหละ ไม่ได้โมโหนะโว้ยเพระกูเป็นคนใจกว้างไงล่ะ....สัดนี่
“เพลงประจำสมาคม” มันตอบหน้าตาแช่มชื่น
“สมาคมเชี่ยไรของมึง”
“ก็ชมรมที่เราอยู่นี่ไง” มันตอบ
“อ๋อ....พวกมึงนี่ล่อกันเป็นชมรมเลยเหรอวะ” ไอ้แสบแม่งถาม
“จ้ะ” อีหวานมันตอบ แต่พวกกูแม่งขนลุกหว่ะเวลาผู้ชายตอบว่า “จ้ะ” เนี่ยแม่งขนลุกยังไงบอกไม่ถูก
“แล้วนี่เชี่ยไรของมึง” กูพูดจบก็หยิบเอาหนังสือเชี่ยอะไรก็ไม่รู้ที่กูเห็นอีหวานแม่งเดินถือมาสองสามวันแระ
“เก่งอย่าเอาไปนะ” มันได้แต่ร้องห้ามแต่ไม่กล้าแย่งคืน
ว่าแล้วกูก็ต้องรีบเปิดอ่านด้วยความอยากรู้
หน้าปกแม่งเขียนว่า....
“สมาคมแม่บ้านและภริยานักเรียนประจำ”สัด........
แค่ชื่อปกกูก็อึ้งแระ
เปิดไปหน้าแรกก็เจอรูปถ่ายในสตูดิโอของอีเจ๊กวางแต่งหน้าทำผมชุดใหญ่ที่นอนตะแคงนวยนาดอยู่บนเตียง แล้วเขียนใต้รูปเอาไว้ว่า
“ท่านผู้หญิงกวางแก้ว แวววับประดับฟ้า .......นายกสมาคม” กูดูแค่รูปแรกก็ยังอึ้งขนาดนี้ แล้วก็หันไปมองหน้าไอ้พวกที่เหลือที่กำลังมุงหนังสือเล่มเดียวกับกูอยู่นี่แหละ ด้วยความตกตะลึง
เปิดไปเรื่อยๆก็เจอหน้าตาผองเพื่อนของเจ๊กวางไปเรื่อยๆ....
แต่มาสะดุดตรงหน้าที่กลางๆ
“หญิงแตงหวาน ตาลหยดย้อย เหรัญญิกและที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ด้านการเงิน” แล้วก็มีรูปอีหวานใส่ชุดสีชมพูนอนหงายอยู่กลางสนามหญ้า กูถามจริงๆเหอะถ้าอีหวานเป็นเพื่อนมึง มึงจะอึ้งมะ............???!!!! สัดเอ๊ย....แต่กูอ่ะอึ้งอ้าปากค้างจนน้ำลายไหลย้อย
มึงดูตำแหน่งมันเด่ะอลังการณ์ขนาดไหน
“อีหวานมึงไปทำเชี่ยไรของมึงเนี่ย” พวกกูตกใจอึ้งถามแม่งพร้อมๆกัน
ส่วนอีหวานก็ทำท่าอายๆบิดไปบิดมาแล้วตอบออกมาด้วยสีหน้ามีความสุขและภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่งว่า
“พวกเจ๊ๆเค้าเชิญเราไปเป็นฝ่ายการเงินน่ะ”
“ห๋า.......อะไรนะ” งงสัดๆอ่ะแล้วทำไมแม่งต้องไปเป็นฝ่ายการเงินด้วยวะ
พวกกูไม่มีคำถามไรเลยแหละได้แต่ใช้ใบหน้าที่สุดแสนจะฉงนของพวกกูนี่แหละถามมันซึ่งมันเองก็รู้และทำท่ากระบิดกระบวนเหมือนเคย
“ก็แบบว่า.......” แล้วมันก็ยืนบิดไปบิดมาต่อ
“แบบว่าอะไรของมึง” ไอ้แสบถามในฐานะที่มันก็เป็นฝ่ายการเงินของพวกกูเหมือนกัน
“แบบว่ามันต้องมีค่าใช้จ่ายอ่ะ เราเลยต้องเป็นคนคอยดูแลเองนี้ให้พวกเจ๊ๆเค้าน่ะ” เรื่องเอาหน้าล่ะต้องยกให้แม่งเลย
“ค่าใช้จ่ายอะไรของมึงวะอีหวาน พวกอีเจ๊ๆของมึงแต่ละคนอ่ะรวยโคตรๆทั้งนั้นเลยแล้วทำไมมึงต้องออกหน้าด้วยวะ” ไอ้แสบถามสีหน้าเครียดๆ เป็นที่รู้กันว่าถ้าใครทำเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับเงินๆทองๆเนี่ยะแม่งต้องรวยอ่ะ ไม่งั้นไม่มีใครเอาเป็นถังข้าวสารหรอก
“มึงให้พวกมันเท่าไหร่” กูถามมันสั้นๆแต่ได้ใจความ
“........” อีหวานนิ่ง ไม่กล้าตอบ
“เท่าไหร่” กูขึ้นเสียงเอามือข้างนึงกำขยำหูมันเอาไว้ เรื่องเงินๆทองๆนี่ยอมไม่ได้หว่ะ
“บอกแล้วๆๆ เทอมละหมื่นห้า” ..........
เทอมละหมื่นห้ามึงนึกเอานะ นั่นมันจ่ายค่าเทอมโรงเรียนวัดได้ตั้งกะป.1 ยันจบม.6 เลยนะโว้ยนั่น
แล้วอีพวกกระเทยนั่นมันจะเอาเงินไปทำไรของแม่งนักหนาวะ อีเชี่ยหวานแม่งระยำชิบหาย เอาเงินตั้งเยอะไปให้พวกกระเทย แทนที่จะเอามาให้พวกกู แม่งจะไม่น่าคบก็ตรงนี้แหละวะ
“โห............... มึงจะช่วยลงขันให้อีเจ๊กวางไปแปลงเพศเหรอไงวะ” ไอ้แสบแหกปากขึ้นมามั่ง
“ใครๆเค้าก็จ่ายกันประมาณนี้แหละ” มันตอบอีก
ได้ฟังแล้วกูยิ่งอึ้ง อะไรวะการจะเป็นกระเทยทั้งที แม่งยังต้องใช้เงินมากขนาดนี้เชียวเหรอ พลันนึกถึงกะเทยตามบ้านนอกที่ขนาดลิปสติกยังต้องใช้มิสทีน 39 บาทเก็บตังค์เกือบเดือนเลยอ่ะมึงคิดดูดิ
แต่อีพวกนี้แม่ง..... กูล่ะไม่อยากจะพูด แต่ไม่รู้แหละกูต้องสืบให้รู้จนได้ว่าแม่งจะเอาเงินไปทำไรแน่.... นอกจากเอาไปผ่าจิ๋มวะ
จนกูก็ทนมาได้สองสามวันนั่นเอง......
กูก็เห็นอีหวานกับอีกระเทยสามสี่คนกำลังทำลับๆล่อๆกันอยู่หน้าห้องน้ำตึกเรียน
“เฮ้ย........ อีหวานมึงทำเชี่ยไรของมึงวะ” กูถาม
“ป่าว” แม่งก็ตอบสั้นๆเหมือนเดิม แถมมันกำมือแล้วเอาไปแอบไว้ข้างหลัง
“มือมึงถือเชี่ยๆไรอยู่วะ”
“ไม่มีนี่”
“มึงจะเอาให้กูดูดีๆหรือมึงจะต้องให้กูกระทืบมึงก่อน กูไม่ใช่ไอ้เชี่ยบิดนะเว้ย”
แล้วมันก็เอามือยื่นมาแบให้ดูอยู่ตรงหน้า กูก็เลยเห็นขวดยาขวดนึงอยู่ในมือของมัน กูเลยคว้าเอามาดู ข้างขวดมันมีฉลากเขียนสรรพคุณว่า ช่วยทำให้ช่องคลอดกระชับ แค่นั้นแหละกูทั้งฮาทั้งปลง อีเชี่ยหวานนี่แม่งท่าทางจะเป็นเอามาก ต่อให้แม่งแดกเข้าไปยกลังช่องคลอดแม่งก็ไม่กระชับหรอก ก็มันมีซะที่ไหนหล่ะวะ เฮ้อ...............กูจะขำหรือจะร้องไห้ดีวะเนี่ย
“ไอ้เชี่ยบิดมึงอ่ะเพลาๆอีหวานมันหน่อยนะโว้ย แม่งต้องแดกยากระชับรูแม่งแล้วอ่ะ” กูพูด
“บ้า.........” อีหวานพูดจบก็คว้ายาในมือกูแล้ววิ่งตูดบิดออกไป
ในเวลาที่กูเรียนอยู่ในห้องกำลังนั่งเหม่อๆก็นึกถึงเรื่องอีหวานขึ้นมาได้ กูก็เป็นห่วงมันเหมือนกันนะโว้ย ก็แม่งเอาเวลาที่เคยขลุกอยู่กับพวกกูไปให้อีพวกกะเทยนั่นเกือบครึ่งนึงอ่ะ แล้วไม่รู้ว่านอกสายตากูมันจะพากันไปทำเรื่องเชี่ยๆไรกันป่าวก็ไม่รู้ ถึงกูจะเชี่ยนะโว้ย แต่กูก็ยังมีขอบเขต ถึงพวกมึงจะว่ากูยังไงก็เชี่ยอยู่ดี ยังไงๆกูก็ยังไม่ไว้ใจคนอื่นอยู่ดีแหละวะ กลัวมันจะพาอีหวานไปทำเรื่องที่เชี่ย
กว่ากูทำอยู่น่ะดิ แล้วที่กูวิตกที่สุดนะโว้ย อีเชี่ยหวานแม่งวุ่นอยู่กับการแดกยากระชับรูเชี่ยไรของแม่งอ่ะ โคตรน่าเป็นห่วงอ่ะ ไม่รู้อีกระเทยพวกนั้นแม่งจะพาอีหวานไประเบิดถังขี้ที่ไหนรึป่าวน่ะดิ ไอ้เชี่ยบิดที่แม่งทำทีลามกกับอีหวานอ่ะ แม่งก็ไม่ได้เย็..ตูดกันจริงๆนะมึง มันก็แค่เล่นๆกัน มีแต่กูกะไอ้เชี่ยแสบนี่แหละวะ เกือบได้ปี้กันหลายรอบแระ.......หุหุ
จนตกเย็นกูเดินกลับมาตึกนอนอาบน้ำแดกข้าวเรียบร้อยก็ยังกังวลเรื่องอีหวานไม่หาย นั่งนึกไปก็มองพิจารณาใบหน้ามันไป.... พักนี้มันชักจะสวยขึ้น กระแดะขึ้น ดัดจริตมากขึ้น สำอางขึ้น ใบหน้าเริ่มมีสีสันมากขึ้น คือมันสวยขึ้นกว่าเดิมว่างั้นเหอะ หน้าแม่งก็เหมือนผู้หญิงอยู่แล้วอ่ะ ยิ่งทำตัวแบบนี้ยิ่งเหมือน คิดแล้วก็.......เฮ้อ......... ได้แต่ถอนหายใจโว้ยกู
แดกข้าวเสร็จพวกกูก็ไปหลังตึกที่ประจำโดยไปกันครบ แต่ส่วนมากอีหวานแม่งมักจะขอตัวไปก่อนเสมอ แม่งจะไปที่ไหนได้ ก็ไปหาพวกกระเทยของแม่งแหละ ปล่อยให้พวกกูนั่งหงอยอยู่หลังตึก
“ไอ้เก่งมึงว่าอีหวานมันเป็นเอามากป่าววะเนี่ย” ไอ้แสบถาม
“เป็นเอามากเชี่ยไร....แบบนี้เค้าเรียกว่าแม่งเป็นเต็มที่” กูตอบแบบหมดอาลัยตายอยาก
“น่าเป็นห่วงแม่งหว่ะ” ไอ้แสบบอก
“ใช่ๆๆ เราก็ว่าน่าเป็นห่วง” ไอ้เชี่ยชิ้นกับไอ้กระรอกสมทบ
“มึงว่าไงวะไอ้บิดเงียบเชียวนะมึง” กูถามมัน
“กูกำลังคิดอะไรๆเพลินๆอยู่ดิวะสัด...”
“คิดเชี่ยไรของมึง”
“กูว่าไม่ช้าอีหวานแม่งต้องโดนเย็..ตูดแน่ๆอ่ะ” มันตอบ
“มึงอย่าเว่อร์น่า ...ใครแม่งจะกล้าวะมึงก็อยู่พวกกูก็อยู่”
“เชี่ยเอ๊ย ...มึงพูดยังกับว่ามึงจะนั่งเฝ้ารูตูดมันทั้งวันงั้นแหละ” มันอธิบายเหตุผลได้เชี่ยมากๆ
“ค-ยเหอะตลกแระ....... มึงก็อย่าคิดให้แม่งเว่อร์ไปนักเลย มึงทำยังกะรูตูด
อีหวานแม่งอยู่ที่ตาตุ่มยังงั้นอ่ะ เชี่ยนี่......... ไม่ได้จะล่อกันง่ายๆนะมึง” ไอ้แสบพูด
“กูก็ยังห่วงแม่งอยู่ดีแหละวะมึงดูมันดิ ขาว อวบ นมก็เป็นเนินเลยนะมึง แถมหน้าหวานขนาดนั้นอ่ะ บางทีกูยังเคลิ้มเลยอ่ะสัด แล้วคนอื่นแม่งจะไม่รู้สึกมั่งเหรอไงวะ”
อืม.........แม่งก็พูดมีเหตุผลของมันโว้ย
“เอาน่าไอ้หัวค-ย หวงเมียจนคิดมากเลยนะ เดี๋ยวชักว่าวแล้วน้ำไม่ออกหรอกมึง....คิคิ” กูนี่แหละเป็นคนพูด
“ยังไงกูก็ห่วงอยู่ดีแหละวะ” ไอ้เชี่ยบิดมันก็ยังไม่เลิกทำหน้ากังวลถอนหายใจเฮือกๆ
“จะห่วงเชี่ยไรของมึงนักหนาวะ”
“ก็อีหวานแม่งยังซิงๆอยู่เลยดิวะ กูอุตส่าเฝ้าของกูมาตั้งนาน ถ้าคนอื่นมาล่อมันก่อนก็เสียของหมดดิวะ ถ้างั้นกูช้าไม่ได้แระ ต้องรีบไปเปิดซิงแม่งซะก่อน กูจะเย่อให้ขี้กระจายเลย” ไอ้เชี่ยบิดพูดจบก็หัวเราะทำท่าขึงขังจะลุกยืนขึ้น
“พอเลยมึง....ไอ้สัด คิดได้ไงวะเนี่ย” พูดจบพวกกูก็หัวเราะกันตึงเลย
ขณะที่พวกกูกำลังฮาๆกันอยู่นั้น....
“เฮ้ยวันนี้แอบไปตีกะหรี่กันดีกว่าหว่ะ” เสียงนี้ไม่ใช่เสียงสัตว์อะไรที่ไหน เสียงไอ้เชี่ยปิยะนั่นเอง
ไอ้สัดเย็..กับหมานี่แม่งยังไม่ยอมตายห่าไปอีก มันเดินโฉบมาแล้วมองพวกกูแบบเย้ยหยัน เหมือนยังกับแม่งจะดูถูกว่าพวกกูยังทำเชี่ยไรไม่เป็นแล้วก็เดินลับตาไป
“ไอ้พวกนี้มันใจร้ายเนอะเก่ง ขนาดเค้าเป็นกะหรี่พวกนั้นยังจะไปตีเค้าอีก” เสียงไอ้เชี่ยกระรอกพูดขึ้นมา
กูได้ฟังก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ดิ้นพล่านตายห่าอยู่ซะตรงนั้น ไม่รู้แม่งซื่อหรือแม่งโง่กันแน่
“ผัวะ... ไอ้เชี่ยกระรอกมึงแดกข้าวหรือแดกหญ้าวะ ไปตีกะหรี่นี่หมายถึงไปปี้มันน่ะมึงเข้าใจมะ ไปเย็..มันน่ะ มึงเข้าใจมะนี่……สัด” เขกกะโหลกกระตุ้นสมองแม่งซักทีนึงก่อน แม่งจะได้เข้าใจเร็วขึ้น
“อ๋อ........เข้าใจแระ” มันพูดพร้อมพยักหน้าหงึกๆ
“เฮ้ยไอ้เก่งไปแม่งมั่งมั้ยวะ ไปซ่องเดียวกะแม่งเลย เกทับแม่งเลยดีป่าววะ” ไอ้เชี่ยบิดออกความเห็น
“ไม่ต้องเลยมึง สัดถ้าไปแล้วไอ้เชี่ยสองตัวนี่หล่ะ มึงถามมันก่อนเหอะ แม่งชักว่าวเป็นรึยังก็ไม่รู้” กูพูดจบก็หันไปทำหน้าสบประมาทไอ้ชิ้นกะไอ้กระรอก ที่แม่งยังนั่งทำตาใสแหน๋ว ไม่รู้ประสาอยู่เลยอ่ะ
“ไรวะ .....กูกำลังเงี่ยน” ไอ้บิดพูดเอามือลูบกระดอ ทำเสียงซี๊ดซ๊าด
“มึงไปล่อตูดอีหวานก่อนเลยไปสัด...... กูเห็นแม่งจ้องอยู่แล้วนี่”
“แจ๋วเลยยยยย.........แจ่มมั่กๆ” มันทำท่าชอบใจแล้วหันมาพูด
“ใครจะเหมือนมึงล่ะวะไอ้เก่ง มีไอ้แสบคอยชักว่าวให้อยู่แล้วนี่” มันพูดจบก็เอามือปิดปากหัวเราะ
กระดกคอยึกๆ
“พ่อมึงตายเหรอไอ้สัดนี่เดี๋ยวแม่งเจอ”
“แหมไอ้ค-ยพูดแทงใจดำหน่อยไม่ได้เลยนะมึง” ไอ้เชี่ยบิดยังไม่วายปากหมาต่อ
อายว่ะ.......................ไอ้สัดพวกนี้แม่งชอบแซวกูอยู่เรื่อย แต่ก็อดหันไปแอบมองไอ้เชี่ยแสบไม่ได้ แต่ดันเสือกหันไปเห็นแม่งกำลังกำมือหลวมๆทำท่าเหมือนจะชักว่าวแล้วชี้มาที่ค-ยกูนี่ดิ..... อายสัดๆ เลยแก้เขินด้วยการวิ่งไล่เตะแม่งซะหอบเลย เวลานั้นแม่งก็เหมือนจะมีความสุขดีอยู่หรอกนะ แต่ในใจลึกๆพวกกูก็ยังอดห่วงอีหวานไม่ได้อยู่ดี ห่วงด้วยความเป็นเพื่อนจากหัวใจจริงๆเลยหว่ะ
หัวข้อ: เรื่องลับโรงเรียนดัดสันดานCredit:badmaner (18/03/11) P.179 "เจ็ด-จุด-เจ็ด" (อ่าน 1056630 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก