^
^
จิ้มทะลุน้องมิคกี้ ที่ร้าก ของเรา
พี่ภูมิใจในตัวน้องมิคมากๆๆ
วันนี้จะลง 4 ตอน.
..................................................................................................
น้ำใจดัดสันดาน" เฮ้ยไอ้แสบอีมีสเชี่ยนี่ไงที่แม่งส่งชื่อกูกะมึงไปที่ตึกให้มาสเตอร์ศุภชาติแม่งฟาดเอาอ่ะ " ผมเรียกให้มันดู
" เออจริงด้วยว่ะ " ไอ้แสบตอบสีหน้านึกแค้นขึ้นมา
พวกผมกำลังเรียนวิชาศิลปะ อยู่ใต้ตึกซึ่งมีห้องศิลปะที่เปิดกว้างและติดกับห้องพักครูที่ครูจะมาพักผ่อนและหากาแฟแดกกัน
" สัดเอาไงดีวะ แกล้งแม่งซักทีดีป่าวมึงว่า " ผมถาม
" กูเอาด้วยๆ " ไอ้บิดเตรียมแจม
ครูศิลปะผมแม่งติสๆอ่ะ ผมยาวๆ นั่งปล่อยอารมณ์วาดรูปเชี่ยไรไม่รู้ปล่อยให้นักเรียนวาดรูปกันเอง ส่วนห้องพักครูที่ว่าน่ะมันติดแอร์และต้องถอดรองเท้าก่อนเข้าไป
" เอาไงดีว้า........ "
" เอาไงดีน้า....." ผมกับไอ้บิดนึกวิธีแกล้งแม่งไม่ออก
" แด่ว แด่ว แด่ว " พวกผมหันไปเห็นอุทัยเทวีตัวนึงโดดมาใกล้ๆ
" แหะ แหะ แหะ " พวกผมหันสบตากัน ด้วยแววตาเลวร้ายสุดๆ แล้วคงคิดตรงกันว่า พวกเราต้องร่วมมือกัน........
" อีหวานมึงจับคางคกไว้ทีดิ๊ " ผมบอกอีหวาน
" แหวะไม่เอาอ่ะกลัวมันกัด " อีหวานตอบ
" งั้นไอ้แสบมึงจับ "
" กูกลัวอ่ะแม่กูบอกคางคกมีพิษ " แหมสัดจะกลัวเชี่ยไรกันนักวะ แล้วผมก็หันมองหน้าไอ้บิด
" มึงไม่ต้องมามองกูเลยไอ้เชี่ยเก่ง กูไม่จับมึงจับของมึงเองเหอะ " แม่งชิบหายแระเสือกรู้ทันเพราะว่ากูก็ไม่กล้าจับแม่งเหมือนกันว่ะ มัวแต่เกี่ยงกันอยู่หันไปอีกที ไอ้เชี่ยกระรอกแม่งจับคางคกไว้แล้วแถมเอามือลูบหัวอีกตะหากนะ แอะ....แขยงว่ะ
" เออไอ้กระรอกมึงดีมากๆ เอางี้เดี๋ยวกระรอกมึงเอาคางคกไปยัดไว้ในรองเท้าอี
มีสนั่นนะ แล้วเดี๋ยวอีหวานกับไอ้บิดไอ้แสบวิ่งไปล่อให้มันหันไปมองมึงนะ โอเคป่าว " ผมวางแผน
" แล้วมึงอ่ะ ทำไร " ไอ้เชี่ยแสบถามผม
" ค-ยกูก็วางแผนแล้วไง " ผมตอบแต่ไอ้เชี่ยทำหน้าไม่พอใจ ผมเลยเงื้อมือจะตบมัน มันเลยหยุด
" แล้วคางคกมันไม่หนีออกจารองเท้าเหรอตั้งกี่นาทีกว่ามีสจะใส่อ่ะ " เออ อีหวาน
แม่งรอบคอบว่ะ
" ทำไงดีวะ " นั่นดิเพราะว่าถ้าคางคกแม่งเดินออกมาจากรองเท้านะ แผนล่ม
" เรารู้ๆๆ " ไอ้กระรอกทำหน้าดีใจ
" เชี่ยเบาๆหน่อย รู้อะไรของมึง " ผมปรามแล้วถามมัน
" ก็รู้ว่าทำไงคางคกจะไม่หนีไง " มันพูดจบพวกผมก็หันหน้าสบตากันงงๆว่ามันจะยังไงของมันวะ แล้วก็เริ่มแผน
" เอาของเรามานะ เอาคืนมานะ " อีหวานร้องวิ่งนมห้อยไปข้างตึกโดยมีไอ้บิดและไอ้แสบแย่งแว่นมันถือไว้ในมืออย่างหนุกหนาน แม่งสมจริงชิบหาย พวกครูในห้องพักครูก็มองตามไปว่าพวกมันทำไรกันแล้วก็เอ็ด
" อ้าวๆๆ พวกเธออย่าเล่นกันสิ กลับเข้ามาเรียนซะ เดี๋ยวครูลงโทษเอานะ "
แล้วไอ้สามตัวนั่นก็เดินกลับมานั่งใต้ตึกอยู่ใกล้ๆผม
" สำเร็จป่าววะ " พวกมันถาม
" สัดมึงรอดิไอ้กระรอกแม่ง ยังไม่มาเลย " ผมตอบ
" ได้เรื่องป่าววะ " ผมถามไอ้กระรอกที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งคลานมา
" เรียบโร้ยยยยย " มันตอบแล้วยิ้มที่ทำภารกิจได้สำเร็จ ทีนี้ก็รอลุ้นกันละมึง
ว่าแต่...........
" มึงจะแน่ใจได้ไงวะไอ้กระรอกว่าคางคกแม่งจะไม่หนีออกมา " ไอ้บิดถาม
" แน่ใจดิเพราะว่าเราเอาทิชชู่ชุบน้ำวางไว้ในรองเท้าก่อน แล้วค่อยเอาคางคกใส่ลงไป คางคกมันชอบเย็นๆชื้นๆ มันไม่หนีไปไหนหรอก เราดูในดิสคอฟเวอรี่ "
ไอ้กระรอกตอบแบบมีหลักการจนพวกผมทึ่งจนอ้าปากค้าง... เออแม่งสมเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องสัตว์จิงๆ ทีนี้ก็รอลุ้นอย่างเดียว พวกผมก็ย้ายที่นั่งมาอยู่ในที่ที่เห็นรองเท้าคู่ประวัติศาสตร์ได้ชัดๆ.... เออคางคกไม่ออกมาจิงๆด้วยว่ะ
จนเวลาเกือบหมดคาบเรียน
" กรี๊ดดดดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " เสียงอีมีสนั่นกรี๊ดแบบลืมจริต ล้มหงายท้องลงไปนั่งกับพื้น ในขณะที่อุทัยเทวีกำลังเดินทางกลับบ้าน แด่ว แด่ว พร้อมกับที่พวกผมนอนกลิ้งหัวเราะแบบแทบหมดลมหายใจเกลือกอยู่กับพื้น......
" ไอ้กระรอกแม่งเยี่ยมว่ะ " ผมหัวเราะไปชมมันไปน้ำตาอาบหน้าเพราะความขำ ต้องยกความดีให้มันคนเดียวเลย
" เดี๋ยวกูพาไปเลี้ยงร้านอีป้าดำ " ผมยังพูดไปหัวเราะไป แต่พวกมันอ่ะอ้าปากค้างเลย หยุดหัวเราะแบบกระทันหัน เออกูลืมไปว่ายังเข็ดเรื่องนมหมดอายุไม่หาย แล้วเรื่องขี้แตกอ่ะยังไม่รู้ผลเลย แต่ว่านี่คาบสุดท้ายแล้วนี่ แต่ช่างเหอะฮาคราวนี้อารมณ์ต้องดีไปอีก10วัน
" อ้าวมีสทำไมมีกระดาษทิชชู่อยู่ในรองเท้าด้วยล่ะ " มาสเตอร์อีกคนแม่งทักกำลังพิสูจน์หลักฐาน
" นั่นสิ แสดงว่ามีคนแกล้งครู " มันหันมาทำตาขวาง แต่พวกผมก็รีบหยิบพู่กันมาทำท่าวาดรูปกันอย่างเร็วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำหน้าไร้เดียงสา หลักฐานไม่มีมัดตัวกูไม่กลัว....เหอๆๆๆ แล้วออดเลิกเรียนก็ช่วยชีชิตไว้ทัน พวกผมเลยรีบเก็บของวิ่งกลับตึกไปทันทีโดยไม่เหลียวกลับมองหลัง ท่ามกลางสายตาพยาบาทของมีสหน้าอ่อน...
" ฮาสัดๆว่ะ เชี่ยแม่งกูขำจนปวดท้องแล้วเนี่ย " ไอ้แสบแม่งขำแทบขาดใจ
" เออว่ะสะใจชิบหาย " ผมตอบ รู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียง
" ขี้แตกกันมั้ยล่ะมึง " อ้าวเสียงอีป้าดำมาได้ไงวะทุกคนงง แต่ที่ไหนได้มัวแต่หัวเราะกันอยู่แล้วเดินมาที่ร้านอีป้าดำด้วยความเคยชินอย่างไม่รู้ตัว
" กูเดินไม่ไหวแล้ว " จู่ๆไอ้เชี่ยบิดก็ทำท่าเหมือนคนหมดแรงซะงั้น สงสัยจะฟอร์มว่าขี้แตก
" หนอยๆๆๆ เด็กเชี่ยนี่ตอแหลเผาขนเลยนะมึงเมื่อกี๊ยังระริกๆอยู่เลย " อีป้าดำแม่งรู้ทัน
" เออๆๆๆ ช่างเหอะ ป้าเอาไรมาแดกที " ไอ้บิดเลิกตอแหลแล้วกินอีดำทำเรื่องกันอย่างมีความสุดโคตรๆ
" รีบๆแดกเหอะ แล้วไปเตะบอลกัน " ผมชวนพวกมัน
ไอ้กระรอกไอ้ชิ้นไม่เล่นอยู่แล้วเพราะว่าตัวมันเล็กแล้วก็คงเล่นไม่เป็น ขืนให้แม่งลงสนามสงสัยโดนเค้าเหยียบหน้าตาแหก ส่วนอีหวานไม่ต้องพูดถึงเล่นไม่ได้เพราะว่านมแม่งจะล้ำหน้า งั้นเป็นเด็กส่งน้ำเหมาะที่สุด..... พวกผมก็ไปเตะบอลกันโดยมีไอ้กระรอกนั่งขุดหาตัวอะไรของมันไปเรื่อย ไอ้ลูกชึ้นนั่งเล่นเกม ส่วนอีหวานยืนถือถุงเป๊บซี่ .... เตะบอลกำลังมันส์เลยคับ
" โอ๊ย " ผมร้องด้วยความเจ็บล้มลงกับพื้น ชิบหายแล้วกูขาลุกไม่ได้
" 5555 ไอ้เชี่ยเก่งตกรูแย้ " ไอ้เชี่ยบิดแม่งขำมีความสุขนักนะมึง แต่ผมดิ
" เชี่ยแม่งปวดว่ะ " ผมพูดเสียงทรมานสุดยอด
คิดเอาดิสนามบอลที่แม่งมีแย้อยู่เยอะๆอ่ะ หมามันก็จะไล่ขุดรูเพื่อไล่จับแย้เล่นแล้วพอนานๆไปหญ้ามันก็จะงอกมาปิดรูพวกนี้ไว้ทำให้มองไม่เห็น ผมเลยวิ่งตกลงไปเต็มๆ แล้วน้ำหนักตัวของเราก็จะเป็นตัวกระชากให้บาดเจ็บ
" ไปแฟร์ๆ " ไอ้แสบรีบพยุงผมแล้วให้ไอ้บิดพยุงอีกข้าง
ซึ่งแฟร์ในที่นี้ก็หมายถึงเรือนพยาบาลนั่นเอง
" เบาๆดิวะสัด ปวดชิบหายอ่ะ " ผมร้องขณะที่เพื่อนผมสองคนกำลังหย่อนตัวให้ผมนั่งลง แต่แค่แป๊บเดียวแม่งบวมเบ้อเร่อเลย
" ไหนขอดูหน่อยนะคะ " พยาบาลหน้าตายังกะแม่มดแม่งถาม
พวกไอ้5ตัวที่ยืนล้อมเตียงอยู่ก็หลีกทางให้
" เจ็บมั้ย " นังพยาบาลถามแล้วเอานิ้วจิ้มๆดู
" อุ๊ย " ผมสะดุ้งด้วยความเจ็บ... แต่แม่งนะเจ็บสิวะถามโง่ๆ
" ไม่เป็นไรมากหรอก เดี๋ยวก็หาย เดี๋ยวทายาแล้วพันผ้าเข้าเฝือกอ่อนให้นะคะ"
ผมก็รอให้เค้าทำจนเสร็จด้วยความตื่นเต้นและปวด แล้วก็มีโอกาสได้สังเกตุเห็น ไอ้เชี่ยบิดที่ยืนอมยิ้มๆมันคงขำที่ผมตกรูแย้ซะขาเดี้ยง ส่วนอีหวานก็มองพยาบาลทำแผลด้วยความสนใจมากๆ สงสัยแม่งอยากเป็นนางพยาบาล ไอ้กระรอกก็ไม่ต้องถามหน้าแม่งไม่มีอารมณ์อยู่แล้ว
ไอ้ลูกชิ้นเหรอแม่งยังเล่นเกมส์อยู่เลย แต่ไอ้คนที่แปลกกว่าคนอื่นอ่ะคือไอ้แสบ ผมเห็นหน้ามันแล้วใจไม่ค่อยดียังไงไม่รู้ว่ะ เพราะว่าหน้ามันเศร้าๆพิกล ดูมันเครียดและซีเรียสมากๆกว่าคนอื่นนัก...
" มึงเป็นเชี่ยไรวะไอ้แสบทำหน้ายังกะพ่อมึงตาย " ผมบอกมันขาเจ็บแต่ปากยังดี
" เชี่ยไรล่ะ มึงเจ็บมากป่าววะ " มันถามทำหน้ายังกะมันเป็นคนทำให้ผมเป็นแบบนี้งั้นอ่ะ
" เฉยๆ " ผมตอบยังไม่เลิกรักษาฟอร์ม
" เฮ้ยไอ้กระรอกมึงเตรียมฉลอง " ไอ้บิดบอก
" ฉลองเรื่องไรเหรอ " กระรอกแม่งถามหน้าตามึนๆเหมือนเดิม
" อ้าวก็ที่ไอ้เชี่ยเก่งแม่งจะไล่ตบหัวมึงไม่ได้แล้วไง " ไอ้บิดพูดจบไอ้กระรอกก็แสยะฟันเหยินออกมานิดนึง แต่ก็ยังเรียกรอยยิ้มจากผมได้ไม่น้อย
" เดินค่อยๆนะเว้ย " ไอ้แสบพยุ่งผมเดินกลับตึกนอน
" มาๆกูช่วยเห็นแล้วสังเวชว่ะ " ไอ้บิดแม่งพูดแบบเสียไม่ได้
" มึงไม่ต้องเสือกก็ได้ " ผมตบมันแต่วืดเพราะแม่งหลบ
เชื่อป่ะคับว่าไอ้แสบแม่งคอยพยุงผมไปทุกที่เลยอ่ะ ไม่ว่าจะเป็นห้องนอน กินข้าว ไปเรียน หรือแม้แต่อาบน้ำที่ผมต้องเอาขาพาดขอบอ่างแล้วมันก็หาเก้าอี้มาให้แล้วยังราดน้ำให้ผมด้วย อย่าเพิ่งคิดลามกดิวะพวกสัดนี่ เสื้อผ้ากางเกงในกูยังถอดเองได้เว้ย...
" เฮ้ยมึงดูดิ แม่งไปลักแดกไก่ที่ไหนมาวะ สงสัยเจ้าของไก่เค้าวางกับดักไว้ แม่งไม่รู้จักแหกตาดูเลยเจอกับดักงับขาเอา5555 " ไอ้เชี่ยม.3โจทก์เก่าแม่งพูด ปากม๊า...หมา
" สัดมึงเป็นเชี่ยไร พูดตรงๆเลย ค-ย ต่อยกะกูมั้ย " ไอ้บิดแม่งคงทนไม่ไหว
แต่ผมอ่ะเฉยๆ เพราะว่าไม่พร้อมร่างกายยังไม่สมประกอบว่ะ
" อ่ะกลัวละครับน้อง อย่าทำพี่เลย " มันพูดความหมายเหมือนกลัวนะ แต่น้ำเสียงจะกวนตีนซะมากกว่าเยอะ
" ไอ้สัดนี่เอาอีกซักรอบดีมั้ยวะ " ไอ้บิดเงื้อหมดทำท่าจะต่อย
" เฮ้ยบิดมึงใจเย็นๆก่อนเว้ยเพื่อน ไอ้สวะพวกนี้จะล่อแม่งเมื่อไหร่ก็ได้ ปล่อยให้แม่งเห่าก่อนตายเหอะ " ผมทำไรแม่งไม่ได้แต่ขอตีฝีปากหน่อยเหอะ เชื่อดิแม่งไม่กล้าหรอก
" ปากดีนักนะมึง มึงระวังตัวไว้เหอะ " แม่งขู่ พูดจบแล้วเดินหายไป
" ไอ้เก่งอะไรของมึงวะ ขาแม่งก็ยังเดี้ยงจะไปหาเรื่องอะไรกับพวกมันนักวะ " ไอ้แสบปรามผม
" มึงเชื่อกูเหอะน่า " ผมพูดแบบให้มันจบๆไป
ตลอดเวลาเกือบสองอาทิตย์ที่ผ่านไอ้แสบแม่งดูแลผมอย่างดี จนผมซึ้งในน้ำใจของมันและเพื่อนๆทุกคนเป็นอย่างมาก
" เฮ้ยไอ้แสบ มึงไม่เหม็นเหรอไงวะ " ผมถามมันขณะที่มันกำลังแกะผ้าพันขาของผมออกแล้วพันใหม่เพื่อให้มันเรียบร้อยขึ้น ด้วยความเกรงใจมัน กลัวมันจะรังเกียจและเหม็นเพราะว่าเพิ่งแดกข้าวมาใหม่ๆเดี๋ยวจะอ้วกแตกซะก่อน
"ก็ไม่นี่หว่า กูเฉยๆอ่ะ " มันตอบแบบทำหน้าเนียนๆ แต่ผมว่าแม่งคงต้องเหม็นบ้างล่ะว๊า....
" มึงยังเจ็บอยู่ป่าววะ กูว่าน่าจะดีขึ้นแล้วนะ แม่งไม่เขียวไม่บวมเท่าไหร่แล้วนี่ " ปากมันก็ชวนผมคุย มือมันก็สาละวนกับการแกะผ้าพันขาของผม
" เออ ไหนมึงลองเอามือออกดิ๊ " ผมบอกมันแล้วขยับข้อเท้าขึ้นลงๆ
" จริงของมึงว่ะ กูไม่ค่อยเจ็บแล้ว งั้นมึงไม่ต้องพันแล้วแหละ ผ้าแม่งจะเน่าอยู่แล้วอ่ะ " ผมพูด.......ด้วยความขอบคุณแต่แค่รู้สึกอยู่ในใจไม่กล้าบอกมัน
" มึงไม่ต้องเลยผ้าจะเน่าเชี่ยไรเพิ่งเปลี่ยนใหม่เมื่อวันก่อนนี้เอง แล้วอีกอย่างแม่งยังไม่ครบกำหนดที่หมอสั่งมาเลย ไม่ต้องอวดเก่งนักเลยมึง " มันพูดกับผมแบบสั่งแกมบังคับ ผมเองก็ได้แต่พยักหน้าแบบตามใจมัน มึงจะทำเชี่ยอะไรกับขากูมึงก็ทำไปละกัน และผมก็นั่งมองมันที่กำลังพันผ้าให้ผมอย่างตั้งใจ.....
" ไอ้เชี่ยแสบมึงทำอะไรของมึงนักวะ มึงทำไมไม่พามันไปให้แฟร์ทำ สัดเอ๊ยพันๆไปมั่วๆเดี๋ยวขาแม่งก็พิการหรอก " ไอ้บิดพูดสบประมาทไอ้แสบว่ามันทำผ้าพันแผลให้ผมได้ไม่ดีเท่าแฟร์หรอก
" อ้าวไอ้เชี่ยนี่ ไม่ช่วยแล้วแม่งยังเสือกมาแช่งกูอีก " ผมด่ามัน
" ค-ยเอ๊ย แค่ง่ายๆแค่นี้มันจะยากอะไรวะ กูดูแฟร์ทำทีเดียวกูก็ทำได้แล้ว และอีกอย่างนะถ้ากูจะทำให้เพื่อนกูซะอย่างอ่ะ แค่นี้กูทำให้ได้อยู่แล้วเว้ย " มันพูดแอบมองหน้าผมแล้วอมยิ้ม แววตามันเหมือนอยากได้คำชม
" จ้า จ้า จ้า......" ผมพูดแก้เขิน
" จ้า เชี่ยไรของมึง " ไอ้แสบทำหน้ากวนๆ
" นี่ถ้าไม่ได้ไอ้แสบนะ ป่านนี้สงสัยกูโดนตัดขาไปแล้วนะเนี่ย " ผมพูดน้ำเสียงชมแกมประชดมัน เพราะว่าถ้าจะให้ขอบใจมันตรงๆเดี๋ยวแม่งจะเหลิงได้ใจ แล้วอีกอย่าง.......ไม่กล้าพูดว่ะ
" เชี่ยนี่ " มันพูดแก้เขิน ท่าทางอายๆแล้วก็สาละวนอยู่กับการพันผ้าที่ขาผมอยู่นั่นแหละ
" เฮ้ย....เมื่อไหร่แม่งจะทำเสร็จซักทีวะ พอชมหน่อยแม่งพันใหญ่เลยนะมึง " ผมแกล้งทำเสียงดัง เพื่อหยุดอารมณ์ของแต่ละคนไม่ให้เพ้อเจ้อไปมากกว่านี้
" เก่งๆ...... เราโดนงัดตู้อ่ะ " เสียงอีหวานพูดวิ่งหน้าตาตื่นมาเลย
" อ้าว.... โดนงัดได้ไงวะ " ผมถามแบบทั้งงงทั้งตกใจที่ใครวะ แม่งกล้างัดตู้ของหลานมาสเตอร์ แล้วอีกอย่าง....ใครวะแม่งช่างกล้าแกล้งเพื่อนกู
หัวข้อ: เรื่องลับโรงเรียนดัดสันดานCredit:badmaner (18/03/11) P.179 "เจ็ด-จุด-เจ็ด" (อ่าน 1051488 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก