ตอนที่ 55 สองจิตสองใจ
ความรักมันเป็นเพียงนามธรรม ไม่มีตัวตน จับต้องไม่ได้ แต่มันทำให้เรารู้สึก มันทำให้เรายินดีเมื่อมีมันอยู่ มันไม่มีเหตุผล มันเป็นเพียงอะไรบางอย่างที่เข้าใจยากและซับซ้อน แต่ถึงกระนั้น ตอนนี้ผมก็ได้เรียนรู้ว่ามันมีจริง ผมรักมันจัง "เฟย"
แรงกอดจากด้านหลัง หน้าที่พิงแผ่นหลังของผม ความร้อนจากร่างกายที่ส่งผ่านมา ตอนนี้ผมบิดมอไซด์ด้วยความเร็วที่มากนิดหน่อย สายสมในเวลาบ่ายๆ ช่วงไม่มีแดด รู้สึกเย็นนิดหน่อย แต่ก็อบอุ่นด้วยความอบอุ่นจากด้านหลัง ตอนนี้คนที่ผมรักกำลังกอดผมด้วยความรู้สึกที่มันส่งมาถึงผมได้ว่าเขารักผมมากเท่าใด
ร้านอาหารไม่จำเป็นที่จะต้องเลือกว่าเป็นร้านไหน ขอเพียงแค่มีมันอยู่้ข้างๆ กินอะไรก็อร่อยไปหมด ความสุขท่วมท้นเกิดขึ้นภายในจิตใจผม ตอนนี้ผมมีความสุขจังเลยครับ
กินข้าวเสร็จ ผมกับเฟย คิดกันว่าจะออกไปขับรถเล่นกันซักพัก ไปในที่ที่ผมหรือมัน ใครก็ได้อยากไป ตอนนี้ขอแค่มันบอก ต่อให้เป็นดวงดาวหรือพระจันทร์ ผมก็จะพร้อมไปกับมัน ความรักของชายกับชายนี่มันง่ายดี คุยอะไรกันก็ง่าย เข้าใจกันได้ง่ายๆ ตัวเฟยเองก็เข้าใจในหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมเป็น แค่ช่วงเวลาไม่นาน แต่มันทำให้ผมรู้สึกกับมันขนาดนี้ได้ เพราะอะไรหนะหรอ? ตัวผมไม่รู้หรอก รู้แต่เพียงว่า ความรักมันไม่มีเหตุผล...
"ไปไหนกันดีอะ ขับนานแล้วนะ" เฟยพูดตะโกนอยู่้ข้างหูผม
ผมยังไม่รู้เลยว่าจะไปไหนดี เอาวะ ไปในที่ๆ ผมชอบแล้วกัน ผมเรียนรู้ตัวมันในหลายๆ อย่าง ตอนนี้ผมจะให้มันเรียนรู้ในตัวผมบ้างแล้วกัน
"ไปโรงเรียนเวย์กัน" ผมหันหน้านิดหน่อย แต่ตายังมองถนนด้านหน้า และตะโกนบอกกันเฟย
"ก็ด่ะ ป่ะกัน ลุย" มันพูดพร้อมกับกำปั้นแน่น และกระแทกมาด้านหน้านิดหน่อย
ผมขับตรงไปยังโรงเรียนผมสมัยผมเป็นม.ปลาย
ผมไปถึงโรงเรียน ช่วงเกือบๆ สามโมงครึ่ง ซึ่งเป็นเวลาที่โรงเรียนจะเลิกพอดี
"พี่เวย์หวัดดี " รุ่นน้องคนนึงผมทักทายขณะที่ผมเอามอไซด์จอดหน้าหอประชุมโรงเรียน
ตอนนี้พวกรุ่นน้องของผมหลายๆ คน เดินเข้ามาทักทายผมอย่างมากมาย ผมตอนนี้คล้ายๆ กับศาลพระภูมิ รุ่นน้องชายบางคนชมรถมอไซด์ที่ผมขับมาว่าสวย ถามว่าของใคร ผมก็ชี้ไปที่เฟย
"ใครอะพี่" รุ่นน้องชายผมคนนึงพูดขึ้น
"เอ่อ... เพื่อนพี่เอง.." ผมไม่กล้าตอบคำถามนี้ หรืออาจเป็นเพราะผมยังไม่กล้าที่จะเปิดเผยหรือเปล่า หรืออาจจะเป็นเพราะว่า นี่คือรุ่นน้องผมด้วยหละมั้ง ผมตอบไปก่อนที่จะคิดถึงผลที่ตามมา
เฟยมองหน้าผมนิดหน่อย ทำหน้าตางงๆ เล็กๆ ก่อนที่จะยิ้มและเริ่มเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
"กรี้ด.... เพื่อนพี่เวย์น่ารักมาก" เกย์สาว รุ่นน้องผมคนนึง เดินเข้ามาจากทางด้านหลังผม ก่อนที่จะกรีดเสียงแสบแก้วหูบาดหูผมและคนรอบๆ นั้น
"ชื่อไรค่ะ พี่" เกย์สาวเริ่มออกหน้าออกตา
"เฟยครับ" เฟยมันทำเสียงนุ่มๆ ตอบกลับไป
"กรี้ด...ชื่อก็น่ารัก คนก็น่ารัก ขอรักได้ไหมคะ" เกย์สาวรุ่นน้องผม รุกอย่างรวดเร็ว แม่ม ไวไฟฉิบหาย
"เอ่อ ..... " เฟยมันยังคงไม่ตอบ ได้แต่หันหน้ามามองหน้าผม
"น้อยๆ หน่อย อี... นี่มันเมียพี่" ผมพูดพร้อมกับโอบเอวเฟยเข้ามากอดไว้ข้างๆ
"กรี้ด................." เสียงเกย์สาวรุ่นน้องผมกรี้ดดังสนั่น แสบแก้วหูฉิบหาย
"พี่เวย์อะ อย่ามาโกหก พี่เวย์ก็มีแฟนแล้ว พี่บีอะ วันนี้ไม่มาด้วยหรอ?" มันยังคงใส่ผมต่อ
ตอนนี้เฟยเริ่มขัดขืนผม ดันตัวเองออกจากแขนผม
"พี่เลิกกันแล้ว" ผมพูดเสียงเบาลง
"เอ่อ... พี่ไปก่อนนะ เจอกัน บาย" ผมรีบตัดบทซะก่อนที่จะมีอะไรมากกว่านี้ และก็จับแขนของเฟยให้เดินตามผมมา
เฟยเตินตามแบบเหมือนไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ หรือมันจะโกรษผมหว่า?
ผมพาเฟยขึ้นมาบนหอประชุมที่ตอนนี้ไม่มีคนแล้ว เดินขึ้นไปบนเวที อ้อมไปทางด้านหลังเข้าประตูด้านหลัง และออกไปยังระเบียงด้านหลังหอประชุม ก่อนที่จะขึ้นบันได เดินขึ้นไปบนดาดฟ้าของหอประชุม
บรรยากาศตอนนี้สวยมาก พระอาทิตย์ตอนนี้เป็นสีแดง ยิ่งทำให้หมู่เมฆกลายเป็นสีแดงอมส้ม ท้องฟ้าด้านตะวันตกถูกฉาบไปด้วยแสงอาทิตย์ยามเย็น
"หูย......สวยจัง" เฟยอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิน ก่อนที่จะเดินไปที่ระเบียงจนชิด และมองไปข้างหน้าแบบสุดลูกหูลูกตา
ใบหน้าตอนมันยิ้มเนี่ย มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ มันเป็นยิ้มที่ดูจริงใจและเป็นธรรมชาติ มันยิ้มแล้วทำให้โลกสดใสขึ้นเยอะเลย ผมเดินเข้าไปที่ข้างๆ มันกอดคอมันไว้ มือดันหัวมันให้มาพิงที่ไหล่ผม
"ที่ตรงนี้เป็นของเวย์มาก่อน เวย์ชอบมาดูพระอาทิตย์ตอนนี้มากๆ มันสวย มันอบอุ่น" ผมพูดกับเฟยที่ตอนนี้พิงไหล่ผมอยู่
"ใช่ มันสวยจริงๆ สวยซะจนคิดว่ามันไม่ใช่ของจริงซะเลย เหมือนภาพวาดมากกว่า" เฟยพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น เหมือนดูเศร้าๆ นิดๆ
"แต่ก่อนที่ตรงนี้เป็นของเวย์ แต่ตอนนี้ที่ตรงนี้เป็นของเวย์และก็เฟยนะครับ" ผมพูดพร้อมกับเอามือที่โอบไหล่มันมาลูบหัวมัน
"ขอบคุณนะเวย์" เฟยพูดขึ้นแต่ก็ยังมองออกไปไกลอย่างเดิม ผมไม่เข้าใจว่าเฟยขอบคุณผมเรื่องอะไร ผมงงกับการขอบคุณจริงๆ มันเหมือนมีบางอย่างแอบแฝง
ผมจับเฟยให้หันหน้ามามองผม ตอนนี้เฟยร้องไห้ แต่ไม่ได้ร้องสะอึกสะอื้นแบบที่ผมเคยเห็น เฟยร้องไห้พร้อมกับรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน มันเป็นรอยยิ้มที่บรรยายไม่ได้ มันเหมือนคนที่มีความสุขมาก แต่มันก็เหมือนคนที่ทุกข์มากเหมือนกัน ผมแยกไม่ออกว่ารอยยิ้มนี้คือรอยยิ้มแบบไหน
"เฟยเป็นอะไรครับ" ผมเขย่าตัวเฟยนิดหน่อยและถาม
"เปล่าหรอก เฟยแค่มีความสุขมาก เฟยของคุณเวย์นะ ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตเฟย ขอบคุณที่ทำให้เฟยมีความสุขขนาดนี้ ขอบคุณจริงๆ" เฟยพูดเสร็จก็สวมกอดผม พร้อมกับแอบเช็ดน้ำตาที่ไหล่ผม
ตอนนี้ผมเข้าใจการขอบคุณของเฟยแล้ว เฟยขอบคุณที่ผมรักเฟย ขอบคุณสำหรับการทำในสิ่งหลายๆ อย่างให้ คำขอบคุณนี้มันเป็นคำขอบคุณที่ออกมาจากใจ ไม่มีการเสแสร้ง หรือการหลอกลวงใดๆ ทั้งนั้น เพราะคำๆ นี้มันส่งผ่านเข้ามาถึงใจผมได้ทันที ผมก็อยากขอบคุณมันเหมือนกัน ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ มันทำให้ผมมีความสุขขนาดนี้ ผมเริ่มกอดเฟยตอบและกอดแรงขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้เราเปลี่ยนจากการกอดเป็นการแลกเปลี่ยนจูบกัน จูบในเวลานี้มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกถึงเรื่องบนเตียงเลยแม้แต่นิดเดียว จูบอันนี้มันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อ่อนหวาน ละเมียดละไม ความรู้สึกที่เปี่ยมล้นในร่างกายและจิตใจ ความรู้สึกที่ส่งผ่านให้กัน ความอบอุ่นแบบบรรยายไม่ได้ มันเป็นจูบที่ผมไม่เคยได้รับจากไหน นี่หละมั้ง จูบที่มาจากความรักจริงๆ
เรานั่งคุยกันจนเย็น จนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ทำไมนะเวลามันเดินเร็วแบบนี้ ช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะน้อยลงเสมอๆ เลยหรอ? แต่ก็ไม่เป็นไรน่า ยังไงซะ ตอนนี้มันก็อยู่ในอ้อมกอดผม ผมรักเฟย รักเฟยมากขึ้นทุกวัน ผมรักมันจริงๆนะเนี่ย ผมยิ้มกับตัวเอง ก่อนที่จะจูงมือมันและพากลับบ้าน
ผมพาเฟยมาบ้านผม เพราะว่าใกล้กว่า และอยากให้เฟยได้เรียนรู้ความเป็นอยู่ของผม อยากให้เฟยได้รู้ว่าผมโตมายังไง ใช้ชีวิตแบบไหน ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร นี่แสดงว่าผมจริงจังกับมันใช่ไหมเนี่ย
กลับมาบ้าน แม่ก็ไมได้ถามอะไร เพราะเคยเห็นเฟยบ่อยๆ แล้ว เฟยช่วยงานแม่ผมทุกอย่าง และขอแสดงโชว์ฝีมือเองด้วยซ้ำเรื่องทำกับข้าว ซึ่งผมก็ต้องเป็นคนไปตลาดให้แม่ โดยให้เฟยกับแม่เตรียมอาหารที่จะทำกัน ผมดีใจจริงๆ ที่แม่ผมชอบเฟย ถึงแม่จะยังไม่รู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีแล้วหละครับ
ผมไปตลาดกลับมา ไฟที่บ้านดับ ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ผมเดินไปในบ้านเห็นเฟยยืนบนเก้าอี้ กำลังดูสะพานไฟ และเซฟตี้คัท ผมยังงงกับภาพตรงหน้า เพราะตัวผมเองก็คงทำไม่ได้ แม่เองก็ได้แต่คอยเป็นลูกมือเฟย เฟยขอนุ้นขอนี่ก็ต้องหยิบมาให้ สุดท้ายเฟยมันบอกว่าไฟช๊อต มันก็เดินๆ ดูรอบบ้าน จนเจอตำแหน่ง ก่อนที่จะแก้ไบแบบอย่างง่ายๆ ไปก่อน และเปิดเซฟตี้คัทให้ทำงานต่อ บ้านผมกลับมาสว่างไสวอีกครั้งนึง แม่ผมได้แต่เอ่ยปากชม ชมเป็นการใหญ่เลยด้วยซ้ำ และยังมีหน้าหันมาว่าผมอีกด้วย
"เวย์ดูเฟยเป็นตัวอย่างนี่ ตัวก็นิดเดียวทำเป็นหมด ทำไฟเป็นด้วย รู้ทุกอย่าง ไม่เห็นเหมือนแกเลย ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง" แม่ผมพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันเล็กๆ
"โห..แม่ ผมไม่ใช่ช่างไฟนะคร้าบ" ผมตอบแม่ไปแบบยียวน
แม่ผมกำปั้นเล็กๆ ง้างขึ้นผม กระโดดออกมาจากตรงหน้า หูย ... ถึงขนาดจะใช้กำลังเลยหรอเนี่ย แล้วแม่ผมก็หันไปยิ้มเล็กยิ้มน้อยกับเฟย ก่อนที่จะจูงมือเฟยเข้าห้องครัวต่อไป
วันนี้เฟยทำไก่อบแบบพิเศษ ซึ่งก็ได้สูตรมาจากแม่ของเฟย แถมยังสอนแม่ผมด้วยแหนะ แหม๋ม... มันร้ายจริงๆ แต่ผมเห็นแม่มีความสุขผมก็ดีใจ แม่ผมอยากได้ลูกสาวมานาน แม่บ่นกับผมบ่อยๆ ว่าอยากมีคนช่วยทำกับข้าว ช่วยดูแลบ้าน เหอะ... แม่ผมจะรู้ไหมน้า ว่าตอนนี้ผมกำลังจะหาให้แม่ซะแล้ว
เรานั่งกินข้าวกันสามคน แม่ผมคุยถามนุ้นถามนี่กับเฟยเป็นการใหญ่ ชมปากไม่ขาดสายในหลายๆ เรื่อง และก็ไม่วายที่จะหันมาแขวะผมตลอด
"โห่ยแม่... เวย์อะลูกแม่นะคร้าบ" ผมพูดแบบน้อยใจๆ
"ไม่ต้องมาน้อยใจเลย ทีหลังพาเฟยมาบ่อยๆ นะแม่จะได้ไม่เหงา" แม่ผมพูดพร้อมกับหันไปทางเฟย เฟยทำหน้าตางงๆ เล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มกับแม่ผม พร้อมทั้งข้าวเต็มปาก หูย.. มันน่ารักหวะ ทำให้ผมรักคนเดียวไม่พอ มาทำให้แม่ผมรักด้วย
เราสามคนยังนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ จนเริ่มจะดึก ผมไล่เฟยไปอาบน้ำก่อน และผมก็นั่งคุยกับแม่
"แม่ว่าเฟยเป็นยังไง" ผมเปิดประเด็นถามแม่ผมก่อน
"ก็เก่งดี เก่งกว่าเวย์ตั้งเยอะ ถ้าแม่มีลูกแม่อยากมีลูกแบบนี้หละ ทำได้ทุกอย่าง" แม่เริ่มพูดถึงมันแบบนี้อีกแล้ว หงุดหงิดและนะเนี่ย ชมอยู่นั่นหละ
"งั้นเวย์พามาบ่อยๆ ได้ใช่ไหมครับ" ผมถามต่อ
"ก็ไม่เห็นแปลกนี่ เพื่อนกันก็มาบ้านกันได้ แม่เคยห้ามเพื่อนลูกมาบ้านหรอ?" แม่ผมพูดพร้อมกับทำสีหน้างงๆ แม่คงไม่เข้าใจที่ผมพูดแน่ๆ
ผมไม่รู้ว่าแม่จะรับได้หรือเปล่า เรื่องที่ผมจะรักกับมัน ผมไม่กล้าบอกตอนนี้หรอก ผมกลัวว่าแม่จะรับไม่ได้ ผมกลัวแม่จะเสียใจ แต่ตอนนี้ก็ดีแล้ว แม่ผมรู้สึกดีๆ กับมัน แค่นี้ผมก็ปลึ้มมากมายแล้ว
"แล้วบีหละลูก เป็นยังไงบ้าง" แม่ถามผมพร้อมๆ กับมองทีวีไปด้วย
"เอ่อ.. เลิกกันแล้วแม่" ผมตอบด้วยเสียงเบาๆ
ผมไม่อยากโกหกแม่ ผมเลิกกันแล้วผมก็อยากบอกแม่ตรงๆ แม่ผมกับแม่บีก็รู้จักกัน ความจริงผมก็กลัวจะโดนด่าโดนว่านะครับ แต่ผมไม่อยากโกหกนิครับ
"อ้าว.... แกนี่นะ เอาเป็นว่าแม่ไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวลูก วัยหนุ่มสาวก็เงี้ยหละ แต่มีอะไรให้บอกแม่นะ อย่าโกหก อย่าปิดบัง มีอะไรจะได้แก้ไขทัน" แม่พูดขึ้นพร้อมหันมาลูบหัวผม
ผมก้มลงไปนอนที่ตักแม่ ตักอุ่นๆ ที่ผมนอนตั้งแต่เด็ก ผมไม่ได้นอนตักนี้มานานหรือยังนะ แม่ยังคงมีด่าบ้างนิดหน่อย เพราะว่าผมตัวหนักขึ้น เป็นกองแต่ก็ยังให้ผมนอนต่อ
"แม่ครับ เวย์จะไม่ทำให้แม่ผิดหวังนะ แต่เวย์ก็จะไม่ทำให้ใครเดือดร้อน" ผมพูดกับแม่ขณะที่นอนอยู่ที่ตักแม่
"พูดแบบนี้คืออะไรหละเจ้าเวย์ มีอะไรหรือเปล่า" แม่ยังคงลูบหัวผมและถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
ตอนนี้ผมอยากพูดเรื่องผมกับเฟยให้แม่ได้รับรู้ แต่มันก็สองจิตสองใจ ใจนึงก็กลัวว่าแม่จะรับไม่ได้ และจะพาลให้ผมเลิกคบกับเฟย ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นคงจะแย่น่าดู แต่ถ้าแม่รับได้ แม่คงจะชอบเฟยมากๆ เพราะผมดูในตอนนี้แม่ก็ชอบเฟยอยู่เหมือนกัน แต่ผมยังไม่พร้อม รอให้ผมมั่นใจมากกว่านี้ก่อนนะครับ แล้วผมจะบอกแม่
"ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ เวย์รักแม่นะ" ผมพูดพร้อมกับกอดแม่ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปที่ห้องผม พอดีกับที่เฟยเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมเดินเข้าไปกอดเฟย
"รอเวย์พร้อมก่อนนะครับ เดี๋ยวเวย์จะบอกทุกคนว่าเฟยคือแฟนเวย์" ...
"เป็นไรเนี่ยเวย์ ไม่สบายหรือเปล่า" เฟยตอบกลับมาด้วยเสียงประหลาดใจ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
