ตอนที่ 39 อดีตที่ลบไม่ได้
"อูย.." ปวดหัวจังเลย เวียนหัวมากๆ คอก็แห้ง แถมล้าไปทั้งตัว เมื่อคืนกูไปทำอะไรมาวะเนี่ย เมื่อยไปทั้งตัวเลย ล้าสุดๆ ผมคิดพร้อมกับค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ที่นี่ไม่ใช่ห้องผมนี่หว่า
ผมลุกพรวดทีเดียวขึ้นมานั่ง หน้ามึดไปสักพัก เมื่อดีขึ้นจึงหันมองไปรอบๆ
พี่ใหญ่ พี่เต้ พี่น้ำ นอนอยู่ถัดจากผมไป ผมอยู่ในห้องพี่ใหญ่ ร่างกายผมไม่ได้ใส่อ่ะไร มีแต่ผ้าห่มที่คลุมตัวไว้เท่านั้น กับแอร์ที่เย็นเฉียบ และเสียงเพลง แนว อัพยาที่พวกพี่เปิดคลอไว้จนหลับ
ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ผมค่อยๆ พยายามนึก แต่ก็รู้สึกปวดหัวมากๆ
น้ำตาผมเริ่มไหลออกมา ผมเริ่มนึกได้แล้ว เมื่อวานพี่ใหญ่พาผมมาคุยที่บ้านว่าจะเอายังไง แต่ผมกลับโดนหลอกให้กินยาอี แล้ว.... ผมไม่อยากคิดต่อ เพราะว่าตอนนี้ร่างกายของผมมันฟ้องหมดแล้วว่าผมโดนอะไร ในช่วงที่ไม่มีสติ
เวย์หละ แล้วเวย์ไปไหน ผมรีบลุกขึ้นทันทีทั้งๆ ที่น้ำตายังไม่หยุดไหล ผมค่อยๆ เดินออกมาด้วยสองขาที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ค่อยๆ เดินออกมาจากห้อง
ผมเห็นเวย์อยู่ที่มุมบ้านหนึ่งที่มีเสาเหล็กอยู่ ห่มผ้าห่ม นั่งก้มหน้า
"เวย์" ผมตะโกน แต่น้ำเสียงมันเหมือนกับพูดเบาๆ เพราะตอนนี้คอผมแห้งมาก ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะเปล่งเสียงออกมา
เวย์เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ดวงตาใสซื่อที่เป็นประกายแบบที่เคยเป็น ไม่มีเหลือให้เห็น มันเป็นดวงตาที่เศร้า ขนาดที่มองก็รู้ว่าตอนนี้เจ้าของดวงตาคู่นี้ รู้สึกเจ็บขนาดไหน และเสียใจมากเพียงใด และไม่รู้เลยว่าเจ้าของของมันกำลังคิดอะไรอยู่
ผมร้องไห้หนักมากขึ้น จนทรุดลงไปนั่งกับพื้น หมดแล้ว ผมไม่เหลืออะไรแล้ว
ทำไม!!! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ไอ้เลว ไอ้พวกเลว ทำไมต้องให้เวย์มาเห็นผมแบบนี้ด้วย เห็นผมในสภาพทุเรศๆ ทำไมต้องให้เวย์มารับรู้เรื่องแบบนี้
"เฟย อย่าร้อง" เวย์ ค่อยๆ พูดกับผมเบาๆ
"มานี่มา เฟย มาหาเวย์นะ" มันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบากว่าเดิม รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ค่อยๆ ผ่อนออกมา เหมือนร่างกายไร้เรี่ยวแรงเหมือนกัน หรืออาจเป็นเพราะว่าทำอะไรไม่ถูกแล้วก็ได้
ผมค่อยๆ เดินไปหามัน มันบอกว่าให้เอาผ้าห่มออกให้หน่อย ผมก็ดึงออก
ตอนนี้น้ำตาผมไหลมากมายกว่าเดิม ไหลเหมือนเขื่อนแตก มันมากมายซะจนเหมือนกับว่าผมกำลังลืมตาในน้ำอยู่ เวย์มันเอามือไพ่หลังไว้ ขาสองข้างเหยีดตรง มีสายรัดแก๊ซรัดอยู่แบบแน่นๆ ตอนนี้มันคงทรมารมากๆ
ทำไมนะ แค่มันรักผมและผมรักมันแค่นี้เอง มันต้องเป็นแบบนี้เลยหรอ? เนี่ยหรอ คนที่เขารักกัน รักกันแต่ทำลายกันแบบนี้ใช่ไหม หรือว่าผมผิดมากมาย ผิดที่พยายามจะเดินออกมาจากพวกมันงั้นหรอ? ผิดที่ผมไม่ได้รักพวกมัน หรือผิดที่
พวกมันรักผมจนเกินไป เกินไปซะจนต้องทำกันแบบนี้ ผมสมควรโทษใครดีในเวลานี้
"เราออกไปจากที่นี่กันก่อน แล้วค่อยว่ากัน ดีไหม" เวย์ก็ยังคงค่อยๆ พูด สีหน้าราบเรียบ แต่แววตาไม่มีประกายเหมือนเช่นเคย
"ใช่ๆ เราต้องออกไปจากที่นี่" ผมพยายามนึก ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะออกไปจากที่นี่ได้ แล้วผมจะทำยังไงหล่ะ ผมคงแงะสายแก๊ซนี่ไม่ได้แน่ๆ ผมคิดอยู่แป๊ปนึง
"มีด ใช่มีด" เมื่อผมนึกได้ก็เดินไปที่ห้องครัวเพื่อที่จะหยิบมีด ตอนนี้ในสมองผม มันเหมือนย้ำคิดย้ำทำ เหมือนคนกำลังจะเป็นบ้า อารมณ์หลายๆ อย่างมันตีกันอยู่ในหัว แถมปวดหัวอีก ร่างกายเหนื่อยล้า ปวดไปทั้งตัว
ผมเดินไกล้จะถึงห้องครัว มีคนมาจับข้อมือผมไว้ ผมหันไปเพื่อที่จะสะบัดออก
"เล็ก" ผมร้องขึ้น เพราะตกใจกับคนที่อยู่ตรงข้างหน้า น้องชายพี่ใหญ่ก็อยู่ด้วยหรอ แล้วผมก็ตกใจด้วย เพราะในตอนนี้ผมไม่ได้ใส่อะไรเลย สภาพเปลือยเปล่า ผมคิดว่าไม่มีคนอื่นอยู่ในบ้านด้วยซ้ำ
"ไปใส่เสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวเล็กจัดการให้เอง" เล็กพูดพร้อมกับยื่น เสื้อกับกางเกงให้ผม และในมืออีกข้างถือกรรไกร
ผมร้องไห้หนักกว่าเดิมมากๆ ปากพร่ำบอก ขอบคุณ ๆ ๆ ๆ ๆ กับเล็ก แล้วก็ใส่เสื้อผ้าตรงนั้น ส่วนเล็ก ก็เดินไปที่เวย์ตัดสายแก๊ซทิ้ง
เวย์ไม่ขอบคุณเล็ก แต่รีบวิ่งมาหาผม กอดผม
ผมรับรู้ด้วยไออุ่นจากร่างกายเวย์ที่ส่งผ่านมา เล็กเบือนหน้าหนี
"รีบๆ เหอะ เดี๋ยวจะไม่ได้ไปหรอก" เล็กพูดทั้งๆ ที่ยังหันหน้าไปทางอื่น
ผมกับเวย์กำลังจะเดินออกจากประตูบ้าน
"เดี๋ยวก่อน" เล็กเรียกพร้อมกับวิ่งตามออกมา
"มึงต่อยกูหน่อย" เล็กมันบอกกับเวย์ ผมอึ้ง แล้วจะให้เวย์ต่อยทำไม ต่อยเพื่ออะไร ก็เล็กเป็นคนช่วยแท้ๆ แล้วเวย์จะต่อยเล็กได้ยังไง เล็กเป็นอะไรเนี่ย
เล็กคงสังเกตุได้ว่าผมกำลังงง เล็กเอื้อมมือมาลูบหัวผม
"ถ้าพี่ใหญ่ตื่น แล้วไม่เจอเฟยกับมัน เขาก็ต้องโทษเล็ก ถ้าเล็กโดนต่อย เล็กจะได้บอกได้ว่า เล็กพยายามแล้ว แต่ สู้ไม่ไหว" เล็กพูดเสียงเบาๆ เพื่ออธิบายให้ผมฟังด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วงแบบที่ผมไม่เคยได้รับจากเล็กมาก่อน
"มึงจะต่อยได้ยัง หรือจะให้กรูต่อยก่อน ถึงจะต่อยได้" เล็กหันไปพูดกับเวย์ด้วยน้ำเสียงกวนๆ
เวย์ยังคงทำท่าทางไม่กล้าต่อยอยู่ แต่สักพัก
"ตูม" เวย์ต่อยเข้าไปเต็มๆ แรง เล็กหน้าเอียงตามแรงต่อย เซไปข้างหลังพอประมาณ พอหยุดก็หันมา
"เออ สะใจดี" เล็กพูดพร้อมกับเช็ดเลือดที่มุมปากที่ตอนนี้ เลือดเริ่มไหลออกมามากแล้ว
"คราวหน้ากูจะให้ต่อยคืน รับรอง" เวย์บอกกลับไป พร้อมกับหันมาประคองผมแล้วรีบเดินไปที่รถ
เวย์เป็นคนขับรถ เพราะผมคิดว่าเวลานี้ผมคงขับไม่ได้ การตัดสินใจในสมองมันเบลอ และช้ามากๆ ออกมาจากบ้านพี่ใหญ่ ผมรู้สึกโล่งแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนความรู้สึกปลอดภัย เข้ามาแทนที่ความหวาดระแวง และความกลัว
"..............." เงียบ มันเงียบมากๆ ทั้งตัวผมและตัวมันในตอนนี้ ไม่มีใครพูดอะไรเลย หรืออาจะเป็นเพราะไม่รู้จะพูดอะไร จะเริ่มจากตรงไหน หรือไม่อยากจะพูดกันแน่ มันกำลังสับสนอยู่ อีกใจนึงก็อยากจะรู้ว่าเวย์เห็น
อะไรบ้าง ในตอนที่ผมไม่มีสติ อยากรู้ว่าเวย์ิคิดอย่างไรตอนนี้ แต่ผมไม่กล้าถาม ไม่กล้าที่จะเอ่ยถึง เพราะกลัว กลัวว่าคำตอบที่ผมจะได้รับมันอาจไม่ตรงกับสิ่งที่ผมอยากฟัง ผมกลัวว่ามันจะไป ผมในตอนนี้ไม่มีอะไรดีเลยด้วยซ้ำ ไม่ต่างสภาพอะไรจากคนมั่วคนนึง ทั้งเล่นยา บ้าเซ็ก ขาดไม่ได้ ผมไม่อยากให้มันไปเลย ทำไมนะ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ผมยิ่งคิดก็ยิ่งร้องไห้ออกมา
ถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ถ้าแค่ผมในตอนเด็กตอนนั้น ไม่หลงระเริงไปกับสิ่งที่พวกมันมอบให้ ป่านนี้ผมก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้
ผมร้องไห้แต่ัหันหน้าไปทางกระจก มองไปข้างนอก อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมไม่้ต้องเห็นหน้าเวย์ ผมกลัวการมองหน้ามัน กลัวว่าหน้าของมันตอนนี้จะเป็นสีหน้าที่รังเกียจผม ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมคงรับไม่ได้
เวย์เอื้อมมือมาจับมือผมเบาๆ
"เฟยไม่ได้เป็นแบบนั้นจริงๆ ใช่ไหม เฟยแค่เมายาใช่ไหม" เฟยพูดพร้อมกำมือผมแน่นมากขึ้น เพื่อเป็นการเร่งให้ผมตอบคำถาม
ผมไม่รู้จะพูดยังไง ผมอยากจะโกหก แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะโกหก ถ้าผมบอกความจริงไป ความจริงที่โสมม ความจริงที่ผมเป็นโรคนั้น โดนกระทำแบบนั้นบ่อยๆ แล้วเวย์จะรับได้หรอ? ผมไม่รู้จะพูดอะไรในตอนนี้ ผมได้แต่ร้องไห้ ร้องหนักมาก
ขึ้นกว่าเก่า ทำไมนะ แค่อาทิตย์เดียว อาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ผมร้องไห้มากมายเหลือเกิน อาจจะมากกว่าน้ำที่กินเข้าไปซะอีกมั้ง
"เวย์รู้แล้ว เฟยแค่เมายา เฟยไม่ได้เป็นแบบนั้นซะหน่อย เนอะ" เวย์พูดเสียงที่สดใสขึ้น เหมือนจะเป็นการปลอบใจผมหรือเปล่า หรือปลอบใจตัวมันเองก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะ รู้สึกดีกว่าเมื่อกี้มากมายหลายเท่านัก แต่ผมก็คง
ยังไม่กล้าพูดอะไรกับมันอยู่ดี
แล้วผมกับมันก็เงียบกันมาตลอดทาง เงียบจนกลับมาถึงบ้าน บ้านของผม ซึ่งตอนนี้ผมอยากวิ่งเข้าไปในบ้านมากๆ เผื่อเข้าไปแล้วจะเจอคนที่ผมรัก คือครอบครัวของผม ผมอยากให้พวกเขาช่วยดึงจิตใจผมที่กำลังแย่ในตอนนี้ ให้กลับมาเข้มแข็งโดยเร็ว
ผมลงรถทันทีที่รถจอดในที่จอด แล้วรีบวิ่งเข้าบ้าน พี่อาทนั่งดูโทรทัศน์อยู่ด้านล่าง เห็นผมวิ่งเข้ามา อ้าปากกำลังจะด่า แต่ผมวิ่งเข้าไปกอด และร้องไห้ พี่อาทคงพอจะรู้ว่าผมกำลังแย่ ยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ น้ำเสียงอ่อนโยน
"เป็นไรมาอีกแก ไม่เป็นไรแล้วนะ ถึงบ้านเราแล้ว" พี่อาทพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่เหมือนกับจะสลายความกลัว ความเจ็บในจิตใจได้อย่างทันที ความกลัวในตอนนี้ค่อยๆ ลดลง จนสุดท้ายมันก็เริ่มดีขึ้น และเป็นปกติ
"เล่ามา จะได้ช่วยกัน" ตอนนี้พี่สาวผมกดผมให้นั่งบนโซฟา จับมือผมข้างนึง หลังจากที่ผมหยุดร้องไห้แล้ว เวย์ยืนอยู่หน้าประตู ข้อมือมีรอยเลือดสองข้างแต่มันก็ยืนอยู่ตรงนั้น แค่ยืนมองแต่ไม่ได้ทำอะไร
"เฟยไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรบ้าง รู้แต่ว่าพวกมัน...เลว" ผมไม่รู้จะบอกยังไง ผมเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ไม่ถูกในเวลานั้น มันอื้ออึงไปหมด สมองเบลอ ปวดหัวนิดๆ ผมต้องกำลังจะบ้าแน่ๆ
"แล้วนายรู้เรื่องไหม เล่าให้ฟังหน่อยสิ" พี่อาทพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางเวย์ที่ตอนนี้ยืนก้มหน้าอยู่หน้าประตูบ้าน
"มานั่งนี่ มานั่งใกล้ๆ กัน" พี่สาวกอดจับมือผมด้วยมือข้างเดียว อีกมือนึงกวักมือเรียกมันพร้อมกับตบที่โซฟาที่ว่างข้างๆ มัน
เวย์เดินมานั่ง พี่สาวเอื้อมมือมันจับไว้อีกข้าง มันก้มหน้า
"ให้ผมเล่าจริงๆ หรอ?" มันถามย้ำกับพี่สาวด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
"เล่ามา เล่ามาให้หมด" พี่สาวผมบีบมือมันแรงขึ้นเพื่อย้ำให้มันรู้สึกอุ่นใจมากกว่าเดิม
เวย์เล่าเรื่องที่เห็นทั้งหมดออกมา ...............
ผมร้องไห้ ร้องไห้ตลอดเวลาที่มันเล่า พี่สาวผมฟังแบบเงียบๆ มันเล่าด้วยสีหน้าราบเรียบ เหมือนคนไม่รู้สึกอะไร ในใจตอนนี้มันคิดอะไรอยู่กันแน่ผมไม่เข้าใจเลย แต่ขอร้อง อย่าคิดเดินไปจากผมได้ไหม ผมอยากบอกมันเหลือเกิน
มันรับรู้ทุกอย่าง มันเห็นทุกอย่าง มันคงต้องไปหล่ะ ผมคงไม่มีอะไรจะรั้งมันไว้ได้หรอก
ระยะเวลาผมกับมัน มันสั้นนัก แค่อาทิตย์เดียว ที่ผมกับมันได้อยู่ใกล้ๆ กัน ผูกพันกันมากขึ้น แต่มันคงไม่เพียงพอที่จะทำให้มันรับสิ่งที่ผมเป็นได้หรอก มันคงไม่เพียงพอที่จะทำให้มันเปิดใจรับอดีตที่ผมเป็น ต่อให้ผมพยายามซักเท่าไหร่ พยามแค่
ไหน ก็คงดีกว่านี้ไม่ได้ เพราะว่าผมแก้ไขอดีตไม่ได้ ผมเคยเป็น แล้วก็ต้องเป็นมันอยู่อย่างนั้นตลอดไป
"แล้วนายจะเอายังไง กับไอ้พวกนั้น" พี่สาวผมถามเวย์หลังจากมันเล่าจบ
"ถามผมทำไม ผมไม่ได้เป็นอะไร พี่ถามน้องพี่เหอะ มันเป็นคนโดน ไม่ใช่ผม" เวย์ตอบพร้อมกับหันหน้ามามองผม
ทำไมนะแววตาของมันตอนนี้ มันคมยิ่งกว่าคัตเตอร์เสียอีก มันกำลังบาดลึกลงไปในใจผม มันเจ็บปวดมากๆ มันทรมารยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น
"น้องไม่ยอม ไม่ยอมจริงๆ พี่ต้องช่วยน้องนะ น้องไม่อยากเจอพวกมันแล้ว" ผมพูดพร้อมเขย่ามือพี่สาวที่จับมือผมอยู่ พร้อมกับเสียงที่พูดดังขึ้น
"พี่ว่า แกสองคนไปนอนพักเหอะ แล้วนายโทรบอกแม่หรือยัง เขาจะเป็นห่วง หรือจะกลับบ้านก็บอก จะได้ไปส่ง" พี่สาวผมพูดขึ้น พร้อมข้อเสนอห้กับเวย์
"ผมยังไม่กลับได้ไหม ข้อมือเป็นแบบนี้ แม่คงเป็นห่วงแย่" เวย์พูดพร้อมกับยื่นข้อมือให้พี่สาวผมดู
ผมร้องไห้อีกแล้ว ร้องไห้เพราะเห็นแผลที่ข้อมือของมัน ทำไมผมร้องไห้ง่ายขนาดนี้เนี่ย ผมไม่เข้าใจตัวผมเองเลย
"เฟยทำแผลด้วยนะ พี่จะออกไปข้างนอกนิดหน่อย" พี่สาวพูดพร้อมกับชี้ไปที่แผลของเวย์ ก่อนที่จะขอกุญแจรถ แล้วออกไป
ก่อนออกไปพี่สาวผมย้ำว่าให้ล๊อคบ้านให้หมด ใครมาก็ไม่ต้องเปิด เพราะว่าคนในบ้านผมทุกคนมีกุญแจกันหมด ไม่จำเป็นต้องลงมาทั้งนั้น ให้อยู่ต่บนห้องอย่างเดียว ถ้าหิวให้หาไรกินเอาเองในไมโครเวฟ
"เจ็บไหม" ผมถามเวย์ ขณะที่เอาแองกฮอล์ เช็ดลงไปที่รอยแผล
"ตรงนี้อะไม่ แต่เจ็บตรงนี้" มันพูดพร้อมเอามืออีกข้างชี้ตรงหัวใจ ถ้าเป็นตอนปกติผมอาจจะขำในมุขเสี่ยวๆ ของมันนะ แต่เวลานี้ผมรู้่ว่ามันคงพูดจริงๆ คงเป็นคำพูดที่ออกมาจากใจเลยหล่ะ
"แล้วเฟยจะทำไงต่อไป" มันถามผมกลับพร้อมกับจ้องหน้าผม ผมหลบสายตามองไปที่แผลอย่างเดียว ตอนนี้ผมรู้สึกกลัวสายตาคู่นี้แล้วสิ ไม่รู้เพราะอะไร หรือผมกลัวว่ามันจะสื่อถึงอะไรที่ผมไม่ต้องการก็ได้ ผมเลยเลือกที่จะหลบมันซะดีกว่า
"เฟยจัดการเองไม่ได้แล้วหล่ะ เดี๋ยวเฟยให้พวกพี่ๆ เฟยจัดการให้" ผมตอ&
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
