ตอนที่ 40 ทางออกของปัญหา
แล้วผมสมควรจะคิดยังไงตอนนี้ ผมก็แค่เด็กคนนึง อายุ 19 ผมอยากมีความรักดีๆ คนที่ผมรักดีๆ ก็แค่นั้นเอง แต่สุดท้ายแล้วผมจะก็มองใครไม่ออกเลย ไม่รู้เลยซักนิดว่าภาพที่เห็นตรงหน้าที่มองดูว่ามันสวยงาม มองดูว่ามันดีอย่างมากมาย แต่จริงๆ แล้ว เบื้องหลังของมันเปื้อนอะไรมาบ้าง มากน้อยแค่ไหน
อาจเป็นเพราะความอ่อนต่อโลก ความไม่เข้าใจต่างหาก ผมถูกเลี้ยงมาแบบคนปกติทั่วไป แล้วผมจะรับเรื่องที่เลวร้ายขนาดนี้ได้หรอ? คนที่ผมจะนอนกอดด้วยต่อไปในอนาคต คนที่ผมจะทุ่มเทใจให้ในอนาคต คนที่ผมควรเห็นเป็นคนสำคัญที่สุดของผมในอนาคต จะใช่คนนี้หรอ? คนที่อยู่ข้างหน้าผม ทำแผลให้ผมอยู่ แผลที่เกิดจากการที่ผมเข้าไปในชีวิตมันใช่ไหม
คนที่มีเบื้องหลังที่โสมม และน่าอายแบบนี้
"ขอเวลาเวย์ซักแป๊ปและกัน" ผมตอบเฟยกลับไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ผมกำลังงง กับความรู้สึก ว่าผมสมควรจะทำอย่างไรต่อไปดี แต่ตอนนี้ผมรับอะไรไม่ไหวแล้ว ผมขอเวลาพักใจตัวเองก่อนแล้วกัน ผมไม่ได้เห็นแก่ตัวใช่ไหม ก็แค่ผมอยากรักษาใจตัวผมเองบ้างก็เท่านั้น
มันยังคงร้องไห้ ร้องไห้อย่างมากมายอยู่ตรงหน้าผม ผมก็เจ็บเหมือนกัน เจ็บที่เห็นมันเป็นแบบนั้น มันเจ็บแล้วยังมีคนปลอบ แล้วผมหละ ใครจะปลอบผมได้บ้าง...
"งั้นเวย์กลับบ้านนะ แม่คงเป็นห่วงแล้ว" ผมค่อยๆ พูดออกมา เพราะลึกๆ แล้วก็ไม่อยากพูดเท่าไหร่ แต่ผมอยากกลับจริงๆ อยากกลับบ้านในเวลานี้ อย่างน้อย ผมคงอาจจะคิดอะไรได้มากมาย เวลาอาจจะช่วยอะไรได้บ้าง
"ไม่เอา เฟยไม่ไห้ไป เฟยรู้ว่าถ้าเวย์ออกไปแล้ว เวย์จะไม่กลับมาอีก" มันพูดพร้อมจับแขนผมเขย่าเบา พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมายังไม่ขาดสาย
"เฟยกินยา แล้วขึ้นไปนอนนะ เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้น เวย์จะกลับไปหาแม่ แม่คงเป็นห่วงหละ" ผมเอามือที่พันด้วยผ้าก๊อซผันแผลเล็กๆ ที่มันพึ่งจะทำให้ ลูบหัวแล้วดึงมันเข้ามากอด
"สัญญานะ อย่าไปจากเฟยนะ " มันพูดพร้อมกับสะอึกสะอื้น และร้องไห้ที่อกผมอยู่
ผมไม่ตอบอะไร แต่ค่อยๆ คลายมืออ้อมกอดออก แล้วค่อยๆ เดินออกไป
"กินยาซะแล้วไปนอน ตื่นแล้วค่อยโทรไป" ผมหันมาย้ำกับมันอีกทีก่อนที่จะเดินออกประตูบ้านไป
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มันไปแล้ว สุดท้ายแล้วก็ต้องจบลงแบบนี้ มันพังทลายลงมาหมด ในหัวของผมตอนนี้มันมีแต่คำถามว่า ทำไม ทำไม ทำไม แต่ผมก็ให้คำตอบตัวเองได้ทุกอัน เพียงแค่ผมไม่เป็นแบบนี้ ทุกอย่างมันก็คงจะดีกว่านี้ใช่ไหม
"กินยาซะแล้วไปนอน ตื่นแล้วค่อยโทรไป" คำๆ นี้มันคงยังก้องในหัวผม มันอาจจะยังไม่ไปก็ได้ หรือผมกำลังปลอบใจตัวเองอยู่ ปลอบใจที่กำลังเหี่ยวเฉาและแห้งแล้งในตอนนี้
ผมจะไปกินยา กินแล้วก็นอน ตื่นมาแล้วอะไรหลายๆ อย่างคงจะดีขึ้น
ผมเดินไปหายาในตู้ มียาคลายเครียดแบบเบาๆ และทำให้ง่วง ผมเลือกที่จะกินสองเม็ด เพื่อที่อยากจะนอน อยากจะหลับ และคิดว่าตื่นมามันอาจจะดีกว่านี้ หรือถ้าจะดีที่สุด ก็ขอให้เป็นเพียงแค่ความฝัน ฝันที่ผมตื่นมาแล้วมันไม่เป็นความจริง
ผมเดินขึ้นมาบนห้อง ผ่านหน้าห้องแม่ ประตูที่เปิดแง้มๆ อยู่ แต่ไม่มีคนอยู่ข้างใน ในตอนนี้มันยิ่งบีบหัวใจผมมากๆ ถ้าแม่รู้ว่าผมเป็นแบบนี้แล้วแม่จะรับได้ไหม แม่จะทำยังไง ถ้าลูกแม่เป็นแบบนี้ ลูกแม่ที่แม่รัก ที่แม่ดูแลมาอย่างดี กลับกลายเป็นคนแบบนี้
ด้วยความมึนจากฤทธิ์ของยาที่พึ่งจะโดนมอมไป บวกกับสภาพจิตใจที่กำลังใกล้จะแตกลงทุกขณะ ความเพลียที่สะสม ความเหนื่อยล้าจากบทเพลงรักที่พึ่งโดนดำเนินมา และฤทธิ์ของยากดประสาทและยานอนหลับที่พึ่งจะกินไปเมื่อครู่ ตอนนี้สมองมันอื้ออึง เบลอไปหมด เริ่มอยู่นอกเหนือการควบคุมอีกครั้ง
สมองที่ตอนนี้ทำตามสิ่งที่อยู่ในจิตใต้สำนึก สั่งให้ร่างกายเดินไป เดินเข้าไปในห้องแม่ของตัวเอง ไปที่เซฟ ไขกุญแจและเปิดรหัส หยิบสิ่งที่ตนเองไม่เคยคาดคิดว่าจะหยิบมันขึ้นมา
-------------- ปืน -----------------
อาวุธของพ่อที่ซื้อไว้เพื่อป้องกันตัวยามฉุกเฉิน ตอนนี้มันจะกลายเป็นอาวุธที่พรากชีวิตของลูกตัวเอง
"แกร๊ก" เสียงปลดเซฟล๊อคของปืนดังขึ้น
"ปัง"....................................................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
