ตอนที่ 37 เพราะความไว้ใจ
วันนี้วันจันทร์ ผมบอกกับตัวเองที่อยู่หน้ากระจก ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงแล้ว ผมแต่งตัวเพื่อที่จะไปมหาลัย ส่วนเวย์อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ผมกดเปิดเครื่องโทรศัพท์ที่มันปิดอยู่ ในใจคิดว่าแบตคงหมด แต่ก็มันนานพอสมควร นานพอที่จะมีแบตนิดหน่อยน่าจะเปิดเครื่องได้ ผมกดเปิดเครื่องไว้แล้วเดินไปหยิบที่ชาร์ตแบต ที่อยู่ในลิ้นชักเล็กข้างตู้เสื้อผ้า ผมเดินกลับมาหยิบโทรศัพท์ที่กดเปิดไว้รอเครื่องรีโหลดเสร็จ
แบตยังเหลืออีกสองก้อน ผมมองอย่างไม่เชื่อสายตา แล้วเครื่องมันปิดได้ยังไง หรือว่าแบตเสื่อม แต่ก็หยุดคิด เมสเสจถูกส่งเข้ามาหลายข้อความ ผมเลือกที่ยังไม่อ่าน และกดโทรไปหาพี่สาว ที่ตอนนี้น่าจะไปเรียน เสียงเพลงรอสายดังต่อเนื่องแสดงว่าเจ้าของยังไม่รับ จนเสียงเพลงรอสายใกล้จะหมดท่อนฮุก
"มีอารายน้อง" พี่สาวผมทำเสียงสลึมสลือ สงสัยไม่ได้ไปเรียนแน่ๆ คงหลับเหมือนผมนั่นแหละ
"แกไม่ได้ไปเรียนหรอ?" ผมกรอกเสียงลงไป
"ไม่ได้ไป ง่วงมาก ไม่ได้นอนเลยเมื่อคืน เพราะใครหละ" เสียงเริ่มฟังดูหงุดหงิด พี่สาวผมจะหงุดหงิดกับการที่้ต้องตื่นนอนมากๆ ผมเข้าเรื่องเลยดีกว่าก่อนจะโดนด่า
"งั้นเดี๋ยวน้องยืมรถหน่อยนะ วันนี้ไม่ได้ใช้นี่" ผมจะเอารถไปมันไป เพราะว่าต้องไปบ้านเวย์ก่อน ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะว่าวันนี้เรามีเรียนตอนบ่ายโมง เวย์เปลี่ยนวิชาเรียนมาให้ตรงกับผม ที่มหาลัยผมเป็นระบบออนไลด์ นักศึกษาเปลี่ยนตัวเรียนได้เลย โดยไม่้ต้องไปพบอาจารย์ เพียงแต่หากลุ่มที่เปิดเท่านั้น มันเปลี่ยนตั้งแต่ตอนรับน้องใหม่ๆ แล้ว ด้วยเหตุผลที่ว่า จะได้เรียนเป็นเพื่อนกัน เพราะมันเองก็ไม่มีใครรู้จักในคณะเลย
"ลงมาเอาและกัน บนหัวเตียง แค่นี้" ปลายสายพูดแล้วกดวางทันที พี่สาวผมไม่ค่อยเรื่องมากหรอก ถึงมันจะรักรถมันแค่ไหน แต่ถ้ามันนอนอยู่มันก็จะบอกปัดๆ ไปทุกเรื่อง พอตื่นแล้วค่อยสนใจ มันเป็นแบบนี้ประจำ
ผมกับเวย์แต่งตัวเสร็จแล้วเดินลงมาห้องพี่สาวผม ผมให้เวย์ไปรอข้างล่าง ก่อนที่ผมจะวิ่งเข้าไปหยิบกุญแจรถ อีโว คันงามของมันแล้วขับออกไป
ผมเลือกที่จะขับเอง เพราะมันเป็นเกียร์กระปุก เวย์คงขับลำบาก
ไปถึงบ้านเวย์ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมเพราะว่าไม่มีใครอยู่บ้าน เวย์บอกให้ผมรอแป๊ปนึงก่อนที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมา ใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีเวย์ก็ออกมา แล้วเราก็บึ่งรถไปที่มหาลัยทันที
สิบเอ็ดโมงครึ่ง รถมิสซูอีโว คันงามจอดที่แถวคณะใกล้ๆ กับซุ้ม ตอนนี้ยังมีเพื่อนร่วมคณะหลายคนนั่งอยู่ หรืออาจเป็นเพราะว่า มีเรียนตัวเดียวกันกับผมก็ได้ รุ่นพี่ก็นั่งๆ รวมกันอยู่บนซุ้ม ผมเห็นสองคนที่ผมรู้จัก และสนิทดี จึงเดินเข้าไปหา โดยมีเวย์เดินตามผมมาแบบห่างๆ
ผมสองคนเลือกที่จะไม่พูดเรื่องเมื่อคืน เพราะว่ามันยังคาราคาซังอยู่ ผมขอเวลากับเวย์สักนิดหน่อย บอกกับเวย์ว่า เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้น เวย์ก็คิดเหมือนผม คือเลือกที่จะไม่พูดมากกว่า ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ แต่ผมก็รู้สึกดีที่มันเข้าใจผม
"หวาดดี เจน ตาล" ผมทักทายก่อนที่จะเดินเข้าไปถึงตัว แต่สองสาวนั้นมองเห็นผมกับเวย์เดินลงมาจากรถด้วยกันอยู่แล้ว
"ฮั่นแน่ เฟยแกร้ายหวะ" เจนเล่นผมก่อนเลย
"อาทิตย์เดียว แค่อาทิตย์เดียว เดินตามกันและ" ตาลหัวเราะคิกคักนิดหน่อยหลังพูดจบ
ผมก็คุยไปเรื่อยๆ ตามประสาผม ทุกคนสนใจในรอยแผลที่ปากเวย์ เจนถามนิดหน่อย เวย์ก็บ่ายเบียงที่จะตอบ บอกแค่ว่า มีเรื่องกับคนแถวบ้านก็แค่นั้น ทุกคนเลยไม่ค่อยอยากจะถามซักเท่าไหร่
คุยกันไปซักพัก จนเที่ยงนิดๆ เจน ตาล ชวนพวกผมไปกินข้าวด้วยกัน แล้วค่อยขึ้นเรียนพร้อมกันเลย ซึ่งผมก็ตกลง แต่ก่อนที่จะเดินไปด้วยกัน
ซีรี่สาม คันที่ผมคุ้นเคยก็วิ่งเข้ามาจอดใกล้ๆ กับซุ้ม พร้อมคนที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี สามคนเดินลงมาจากรถ แล้วมุ่งหน้ามาทางผม
ผมพยายามลากเวย์มาไว้ข้างหลัง ก่อนที่พวกนั้นจะเดินเข้ามาถึง มันคงไม่กล้าทำอะไรหรอก ในนี้มันมหาลัยนะ ว่าแต่มันรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่ เหอะๆ แต่คงไม่ยากเท่าไหร่หรอก พวกมันก็รู้นี่นา ว่าผมเรียนที่นี่ แค่เช็คในเน็ตก็คงรู้แล้วว่าตรงไหนคืออะไรบ้างในมหาลัย ผมชักจะเกียจอินเตอร์เน็ตขึ้นมาก็ตอนนี้หละ หรือไม่แน่มันก็อาจจะถามคนในมหาลัยว่าซุ้มของคณะผมอยู่ตรงไหนก็เป็นไปได้
"น้องเฟย หม่าม้าให้มารับไปธุระ ไปเร็ว" พี่ใหญ่พูดน้ำเสียงปกติ เหมือนเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมยังงง กับท่าทีแบบนั้น แต่ผมก็เดินไปหาพวกเขา เพราะไม่อยากให้ใครรู้เรื่องราว เลยเลือกที่จะไปคุยกันเงียบๆ ถามว่ามาทำไมดีกว่า
เวย์ทำท่าจะเดินตามผมไปด้วย ผมหันกลับไปมอง เวย์ก็รู้ตัวว่าไม่ควรตามผมไป
ผมเดินไปหาพี่ใหญ่ พี่น้ำ และพี่บอล
"พี่ขอคุยแป๊ปนึงได้ไหม ไม่นานหรอก นะ ขอร้อง" พี่ใหญ่พูดน้ำเสียงเบาๆ เพื่อไม่ให้ใครสงสัย ก็ยังดีที่เขายังไว้หน้าผมอยู่บ้าง ไม่ทำอะไรเกินเลยเกินไป
ผมบอกกับพี่ใหญ่ว่าโอเค แต่แป๊ปนึง ผมเดินกลับมาหาเวย์ที่ตอนนี้ยืนมองผมอยู่บนซุ้ม แล้วยื่นกุญแจรถของพี่สาวไว้ให้มันเก็บไว้ บอกกับมันว่าไม่มีอะไร พี่เขาแค่มาุคุยด้วยนิดหน่อย แล้วเดินกลับไปหาพี่ใหญ่ที่ยืนรออยู่ข้างๆ รถ
สายตาทุกคนที่เคยมองตอนนี้ก็หยุดมองไปแล้ว เพราะเหตุการณ์ทุกอย่างปกติ มีก็แต่เวย์ เจนและตาล ที่มองผมอยู่
ผมยืนคุยข้างๆ รถ พี่น้ำเดินเข้าไปที่ด้านคนขับ บอกกับผมว่าจะไปดับเครื่อง ผมยังไม่เอะใจอะไร
พอพี่น้ำเข้าไปนั่งได้สักพัก พี่ใหญ่กลับเปิดประตูแล้วพลักผมเข้าไปในรถทันทีแล้วรีบขึ้นรถออกมาเลย
หัวผมโขกกับประตูรถอีกข้างเพราะแรงผลักของพี่ใหญ่ ผมโวยวายในรถ แต่คงไม่มีปัญหาอะไรเพราะตอนนี้พี่น้ำกดล๊อคประตูหมดแล้ว และเปิดเพลงเสียงดังสั่น กลบเสียงของผมทันที (ซีรี่สามกลอนล๊อกประตูเมื่อมันล๊อคแล้วมันจะราบไปกับขอบกระจกเลย ทำให้ไม่สามารถดึงออกมาได้ ต้องใช้ระบบไฟฟ้าปลดจากด้านหน้าเท่านั้น) ผมไม่สามารถเปิดประตูเองได้ และก็ยังโวยวายอยู่ และผมก็ไม่กล้าที่จะใช้กำลังกับพวกนี้ด้วยเหมือนกัน เพราะที่่ผ่านๆ มา ผมไม่เคยโดนแบบนี้ และผมก็ไม่กล้าที่จะทำแบบนั้นด้วย ผมกลัวพวกเขาเจ็บ ผมเลยได้แต่เสียงดังโวยวายในรถเท่านั้น
"ทำอะไรเนี่ย เฟยมีเรียน หยุดรถเลย" ผมตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่ดังมากๆ ในรถ
"พี่แค่ขอคุยด้วยนิดหน่อย แต่ที่นี่คนมันเยอะ เราไปคุยที่เงียบๆ กันดีกว่าไหม" พี่ใหญ่ก็ตะโกนแข่งกลับมา
"ก่อนบ่ายโมง เคป่ะ เฟยต้องเรียน" ผมบอกกลับอย่างหัวเสีย
ก็ในตอนนี้ผมก็อยากรู้ว่าพี่เขาจะคุยอะไร แล้วอีกใจนึงก็ไม่คิดว่าจะเป็นอะไร ยังไงซะพวกเขาก็เป็นแฟนผมอยู่ดี ยังไม่ได้เลิกกันซักหน่อย เขาคงไม่ทำอะไรผมหรอก และคงไม่กล้าทำด้วย ด้วยเหตุผลว่าเขาเป็นเพื่อนพี่ชายผม คงต้องเกรงใจพี่ชายผมบ้างแหละน่า
ผมมองกลับไปเห็น อีโวของพี่สาวผมขับตามมาด้วย
"ดีเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลา" พี่ใหญ่พูดขึ้น ผมรู้สึกงงกับคำพูดที่เกิดขึ้น
ตอนนี้ผมรู้สึกอุ่นใจมากขึ้น คิดว่าถ้าหากคุยเสร็จก็คงกลับพร้อมเวย์เลย เวย์มันรู้ใจดีแฮะ คิดไม่ผิดที่เอากุญแจรถไปไว้กับมันก่อน
เวย์โทรหาผม ตอนที่เลี้ยวออกมาจากมหาลัยแล้ว ผมบอกให้ัขับตามมาก็ได้ ไม่มีอะไรหรอก แค่ไปคุยกันเฉยๆ แต่บอกให้เวย์อย่าลงจากรถล๊อกให้ดี รอผมที่รถแล้วกัน ห้ามลงมา ...
ก็ผมห่วงในความปลอดภัยของเวย์นี่นา ตอนนี้ไม่มีพี่ของผมช่วยแล้วด้วย แต่ผมก็ยังไม่ได้โทรไปหาพี่ๆ ของผมอยู่ดี เพราะคิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก พวกเขาก็ดีกับผมมาตลอดนี่นา
ขับมาจนถึงบ้านพี่ใหญ่ ซึ่งตอนนี้ก็ใกล้จะบ่ายโมงแล้ว ผมยิ่งหงุดหงิดและโวยวายตลอดทาง เพราะกลัวจะกลับไปเรียนไม่ทัน พวกพี่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่บอกว่า วันแรกไม่มีอะไรมากหรอก แค่บอกรายละเอียดวิชาแล้วก็ปล่อยให้กลับแค่นั้นเอง แต่ผมก็ยังหงุดหงิดอยู่ดี ผมอยากไปเรียนนี่ วันแรกซะด้วย เซ็งชะมัดเลย
"เหี้ยนั่นรู้หรือเปล่าว่า คบกับพวกพี่" พี่น้ำที่ตอนนี้ขับรถอยู่ถามขึ้นมา
"ไม่รู้ มันคิดว่าคบกับพี่ใหญ่แค่คนเดียว" ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบมองออกไปแต่ด้านหลังรถ ก็ยังคงเห็น อีโว ขับตามอยู่เนืองๆ
ถึงบ้านพี่ใหญ่ พี่น้ำปลดล๊อค ผมรีบลงมาแล้วรีบเดินออกไปรอเวย์ ผมบอกกับเวย์ว่าอย่าดับเครื่องและอย่าลงจากรถ เดี๋ยวผมคุยเสร็จจะออกมา เวย์พยายามจะไม่ยอมจะขอเข้าไปด้วย แต่ผมยืนกรานว่าให้รอที่นี่ เวย์เลยนิ่งๆ ไปและทำตามที่ผมพูดแต่โดยดี ก่อนเดินเข้าไปผมยังกำชับเวย์ว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นหรือดูไม่ดี ให้ขับรถไปหาพี่สาวผมเลย อย่าลงมา พวกนี้คงไม่ทำอะไรผมหรอก
ผมเดินเข้าไปในบ้าน ในสมองคิดแต่คำที่จะพูด พูดให้รู้เรื่องรู้ราวกันไปข้างหนึ่ง เพราะเรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ผมผูกขึ้นมา และผมต้องแก้ด้วยตัวผมเอง แต่ลึกๆ แล้วผมก็ยังหวั่นๆ เล็กๆ กลัวว่าจะพูดกันไม่รู้เรื่อง แต่ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่อง ผมก็แค่โทรบอกพี่ชายผมก็คงจะหมดเรื่องได้ง่ายๆ ยังไงซะพวกนี้ก็คงเห็นหัวพี่ผมบ้างแหละน่า และคงยังรักผมอยู่ด้วย ผมถือว่าผมถือไพ่เหนือกว่ามากๆ ในตอนนี้
ตอนนี้ผมมาหยุดที่โต๊ะกินข้าววงกลมกลางบ้านที่เคยกินกันบ่อยๆ พี่้น้ำ พี่บอล เดินไปที่อื่น มีแต่พี่ใหญ่ที่เดินเข้ามาหาผม
"ยังเจ็บอยู่ไหม หายหรือยัง" พี่ใหญ่ถามผมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงและอบอุ่น ตอนนี้พี่ใหญ่เปิดรีโมท์แอร์ในบ้าน ปรับอุณหภูมิที่เบาที่สุด ผมรู้สึกได้ถึงความเย็นที่พัดเข้ามากระทบผิวกาย
"ดีขึ้นแล้ว จะมีก็แค่นิดหน่อย แปร๊ปๆ เวลาเดินอะ" ผมตอบไปแบบเบาๆ เพราะน้ำเสียงที่เขาถามผมมันบ่งบอกถึงความเป็นห่วงเป็นใย
"รอแป๊ป เดี๋ยวเอายามาให้ ยานี้ดีมากๆ" พูดจบพี่ใหญ่ก็เดินหายเข้าไปในห้องออกมาพร้อมกับน้ำอุ่นๆ ที่ละลายยาไว้แล้ว
"ยาอะไรอะ" มันเป็นน้ำอุ่นเปล่าๆ แต่แค่เพียงใส่ยาที่น่าจะเป็นเม็ดแล้วทุบๆ ให้แตกลงไป ผมเห็นเม็ดยาที่ยังไม่ละลายเป็นสีดำๆ ลอยหมุนอยู่ในแก้วที่ตอนนี้ถูกคนโดยพี่ใหญ่
"แก้ช้ำในเนี่ยหล่ะ กินแล้วสองวันก็หาย วิ่งสบายปรี๋อเลย" พี่ใหญ่พูดแบบน้ำเสียงล้อเล่น ทำให้ผมคลายความกังวลไปได้เยอะ
แต่ผมว่า สียามันคุ้นๆ วิธีการละลายมันคุ้นๆ แต่คงไม่ใช่หรอก เขาคงไม่ทำแบบนั้นหรอก
"กินให้หมดนะ" พี่ใหญ่ยื่นแก้วที่น้ำหมุนเคว้งเพราะการคน มาให้กับผม
ผมกินไปได้ครึ่งแก้ว แต่ก็หยุดกิน ผมว่ารดชาด มันคุ้นๆ พิกล แต่ก็ไม่ใช่ แต่ขมมากๆ พี่ใหญ่ยังคงบังคับให้ผมกินให้หมด แล้วค่อยคุยกันอีกที ผมกินยานั่นจนหมดวางแก้วไว้บนโต๊ะ แล้วมองหน้าคนตรงหน้า
"พี่ใหญ่จะคุยอะไรกับเฟยอ่ะ" ผมเข้าประเด็นทันที
"เฟยจะเอายังไงกับพวกพี่" พี่ใหญ่พูดด้้วยน้ำเสียงเครียด
"เฟยว่า จริงๆแล้ว พวกพี่ไม่ได้รักเฟยหรอก มันก็แค่คำสัญญาที่พวกพี่เคยให้กับพี่ฮาร์ทเท่านั้น พวกพี่เข้าใจผิด เข้าใจผิดว่านี่คือความรัก แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่หรอก มันเป็นแค่ความรับผิดชอบที่ได้ทำแบบนั้นลงไป เป็นแค่การแสดงความรับผิดในสิ่งที่ตนเองได้กระทำไปตั้งแต่ตอนที่มีความคิดแบบเด็กๆ" ผมบอกสิ่งที่ผมเคยคิดได้เมื่อตอนอาบน้ำให้พวกพี่ใหญ่ฟัง
"ไม่จริง เฟยไม่รู้หรอก พี่รักเฟยจริงๆ" พี่ใหญ่ยังคงยืนกรานว่าสิ่งที่ผมพูดไม่ใช่ความจริง
"พี่รักผมแบบไหน พี่ตอบได้ไหมหละ" ผมถามย้อนกลับไป
"พี่อยากให้เฟยอยู่กับพวกพี่ตลอดเวลา ไม่ให้อยากให้ไปไหน อยู่แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ พวกพี่ให้เฟยทุกอย่าง ให้ความรัก ให้เวลา ให้สิ่งที่เฟยต้องการ เนี่ยหรอไม่ใช่ความรัก" พี่ใหญ่เริ่มพูดดังขึ้นเรื่อยๆ
ผมยังคงยืนเถียงกับพี่ใหญ่เรื่องนี้อยู่สักพัก อากาศเริ่มเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะแอร์ที่ถูกเปิดไว้ทำงานอย่างเต็มที่
"ตึบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ" ผมได้ยินเสียงนี้ในหูผมอยู่ตลอดเวลา มันเริ่มได้ยินชัดขึ้นๆ และดังขึ้นเรื่อยๆ แสงไฟในบ้านเริ่มเบาลงๆ เพราะพี่น้ำปิดมัน ไฟหมุนๆ เริ่มหมุนไปมาเพราะพี่บอลเป็นคนเปิดสวิกซ์ ผมมองตามไฟที่หมุนๆ ด้วยความเบลอ
ว่าแล้วว่าทำไมมันถึงรู้สึกคุ้นๆ นี่มันขนมนี่นา ขนมจากสิงคโปร์ ยาคลายเครียดที่ขายดิบดีขายดีที่สุดในสิงคโปร์ แต่ไทยกลับมองว่าเป็นยาเสพติด มันคือ "ตงชี" ยาอีที่บริสุทธิ์ที่สุด ตรวจฉี่ไม่ม่วง สามาร$
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
