ตอนที่ 30 ผมมันแย่ที่สุด
ผมเดินขึ้นบันไดขึ้นมาที่ชั้น 5 เพื่อขึ้นมาที่ห้องพี่ฮาร์ด ห้องพี่ชายผมเป็นคล้ายๆ กับห้องสูต มีห้องรับแขกก่อน แล้วค่อยมีห้องนอน และห้องน้ำ พี่ชายผมอยู่คนเดียวบนชั้น 5 ของบ้าน ก็เลยได้พื้นที่ทั้งชั้นไปคนเดียว ในตอนนี้ผมอยากรู้ว่าพี่ฮาร์ดจะพูดอะไรกับผม แล้วผมก็อยากรู้ว่าหลายวันมานี่พี่ฮาร์ดไปไหน ทำไมไม่มาอยู่ข้างๆ ผมเหมือนเคย ไหนๆ ก็ไหนแล้ววันนี้ผมจะถามให้รู้ๆ กันไป แต่ผมก็ยังตัดสินใจอะไรไม่ได้ หรือลึกๆ แล้วคนที่เห็นแก่ตัวที่สุดก็คือผม
ผมยืนอยู่หน้าประตูห้องพี่ชายผม ก่อนที่จะเริ่มเคาะเบาๆ เสียงพี่ชายผมบอกว่าเปิดเลย ผมเปิดประตูเข้าไปข้างใน พี่ชายผมยืนหันหลังอยู่ที่หน้าต่าง
"น้องคิดยังไงตอนนี้กับพวกมัน" พี่ชายผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ยังหันหลังอยู่
ผมงง กับคำถามนิดหน่อย แต่แล้วผมจะงงทำไม ในเมื่อผมรู้อยู่แล้วว่าพี่ผมพูดหมายถึงใคร และหมายถึงอะไร
"น้องไม่รู้ น้องแค่รู่สึกสับสน" ผมตอบไปแบบกล้าๆ กลัวๆ พี่ชายผมแม้จะอยู่ข้างผมตลอด แต่ลึกๆ แล้วผมก็เข้าใจ ตอนนี้พี่ชายผมอยู่ในฐานะคนกลาง คนที่พูดอะไรลำบากที่สุด เพราะอีกฝ่ายหนึ่งก็คือผม และอีกฝ่ายหนึงก็เพื่อนรักกัน
ตอนนี้พี่ชายผมหันหน้ามาหาผม ผมเห็นหน้าพี่ชายผมสภาพดูแทบไม่ได้ มุมปากเป็นรอยช้ำม่วงๆ ตาข้างซ้ายก็มีรอยช้ำเช่นเดียวกัน และไหนยังจะรอยช้ำที่แก้มด้านขวาอีก พี่ชายผมไปทำอะไรมาเนี่ย
"พี่ไปโดนไรมาอะ" ผมถามด้วยน้ำเสียงตกใจ และเดินเข้าไปหาเอามือค่อยๆ จับไปที่รอยช้ำๆ บนหน้าพี่ชายผม
"พี่ไปหาไอ้ซีมาแล้ว มันเลว มันเหี้ยจริงๆ เหี้ยจนไม่น่าให้อภัยได้เลย พี่ผิดเองจะโกรธก็โกรธพี่แล้วกัน พี่มันเลวเอง ที่ไม่รู้ว่ามันคิดแบบนั้นกับน้อง" พี่ชายผมตอนนี้มองผมด้วยแววตาเป็นห่วงแบบสุดๆ และจับมือผมไปกุมไว้
"เจ็บมากไหม" ผมเป็นห่วงพี่ผมนี่ครับ ตอนนี้ผมเริ่มจะร้องไห้อีกแล้ว ทำไมผมต้องเป็นแบบนี้ด้วย นี่มันเป็นปัญหาของผมเองแท้ๆ แต่พี่ผมกลับต้องรับภาระ ผมเสียใจ เสียใจจริงๆ
"พี่ไม่เป็นไรหรอก น้องหล่ะ พี่อยากรู้ว่าตอนนี้น้องคิดยังไงกับพวกมัน น้องจะเอายังไง บอกให้พี่ฟังหน่อย" ตอนนี้พี่ชายผมมองหน้าผม เพื่อเป็นการบอกว่าต้องการคำตอบจริงๆ
"เอ่อ........... น้องไม่รู้อะ ไม่รู้จริงๆ ว่าที่เป็นอยู่นี้คืออะไร บางทีน้องก็กลัวว่าพวกพี่เขาจะทิ้งน้องไป แต่อีกใจหนึ่งน้องก็อยากมีรักเหมือนคนอื่นๆ บ้าง" ในตอนนี้ผมเริ่มร้องไห้ออกมาแล้ว แต่ก็ยังไม่มากพอ อาจจะแค่เสียงสั่นๆ
"น้องจะให้พวกมันไปหรอ? น้องไม่ต้องการพวกมันแล้วใช่ไหม" พี่ชายผมยังคงถามคำถามซ้ำๆ เหมือนเดิม
ผมคิดว่าพี่ผมคงต้องการแค่คำตอบว่าใช่กับไม่ใช่ แค่นั้นเองหล่ะมั้ง แต่ให้ทำไงได้หละ ตอนนี้ผมยังไม่แน่ใจอะไรซักอย่าง ผมรู้สึกดีกับเวย์ก็จริง เวย์ทำให้ผมรู้สึกในสิ่งที่ผมไม่เคยรู้สึก แต่พวกพี่เขาหละ เขาคอยอยู่ข้างๆ ผมเวลาผมต้องการอะไร เวลาผมเหงา เวลาผมต้องการใครสักคน พวกพี่เขาก็คอยอยู่ข้างผม อยู่ข้างๆ ผม ใกล้ๆ ผมมานานแล้วด้วย แล้วความรู้สึกกับเวย์มันก็แค่พึ่งจะเริ่มต้น แล้วถ้าหากต่อไปมันไม่เป็นแบบที่ผมคิดหละ ผมจะเสียใจไหม แล้วถ้าผมให้พวกพี่เขาไปพวกเขาจะเสียใจไหม ผมอึดอัดมากๆ ในตอนนี้ ผมพูดอะไรไม่ออก มันเหมือนเป็นการตัดสินใจครั้งใหญ่ของชีวิตเลยก็ว่าได้
"เดี๋ยวมันก็จะมา น้องอยู่ในห้องพี่เนี่ยหละ เดี๋ยวพี่จะคุยกับพวกมันให้น้องฟัง น้องจะได้ได้ยินว่าพวกมันคิดยังไง พอถึงตอนนั้นน้องค่อยคิดดูแล้วกันว่าน้องจะเอายังไง น้องเข้าใจพี่ใช่ไหม แต่ถ้าน้องพูดมาคำเดียวว่า ใช่ พี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้เป็นตามที่น้องบอก รู้ไหม" พี่ชายผมพูดกับผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และเอามือมาลูบหัวผมเบาๆ
ทำไมผมรู้สึกผิดแบบนี้นะ พี่ชายผมเป็นคนต้องรับภาระทุกอย่าง ก็จริงที่พี่ชายผมทำให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น และสมควรทำให้มันจบลง แต่ลึกๆ แล้วตอนนี้ผมเองคงทำให้พี่ผมเจ็บมากมายทีเดียว เจ็บเพราะต้องเลือกระหว่างน้องกับเพื่อนรัก แต่ผมก็รู้ว่ายังไงๆ พี่ผมก็ต้องเลือกผมอยู่ดี แล้วตัวพี่ผมหละ จะต้องมานั่งตามแก้ไขในสิ่งที่มัดมันเอาไว้ โซ่ที่ผมเป็นคนพันธนาการมันขึ้นมาด้วยตัวผมเอง พี่ชายผมต้องรับภาระนี้ไปแทนใช่ไหม รับเอาความเจ็บปวดจากการกระทำที่โง่ๆ ของผม เพียงแค่ความคิดเด็กๆ ในสมัยก่อนหรอ ผมมันแย่จริงๆ ผมเป็นน้องที่แย่มากๆ
ตอนนี้น้ำตาผมไหลออกมามากมาย ไม่รู้ว่ามันไหลมาจากไหน วันนี้ผมร้องไห้มากเหมือนคนบ้าแล้ว ผมปวดตาจัง
ผมเดินเข้าไปในห้องนอนพี่ชายผม เข้าไปนอนบนที่นอนที่ไม่เคยได้นอนมานานแล้ว ผมกับพี่ชายผมบางทีก็จะมานอนด้วยกัน นอนคุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ ปรึกษากันในเรื่องภายในบ้าน คุยกันเรื่องสนุกขำๆ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องแบบนั้นแล้ว มันกลายเป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัส สำหรับผมและพี่มากๆ พี่ชายผมเดินมาเปิดเพลงให้ผมฟัง และบอกให้ผมอยู่ในนี้ไปก่อนเงียบๆ อีกไม่นานเดี๋ยวพวกนั้นก็คงจะมา
ผมฟังเพลง และมองไปนอกหน้าต่าง ผมควรตัดสินใจยังไงดีตอนนี้ ผมมองออกไปที่ถนนใหญ่ที่ตอนนี้รถราวิ่งกันมากมาย ดูสับสน บรรยากาศในตอนหัวค่ำที่มองดูแล้วเหงาๆ มันเหมือนกับตัวผมในตอนนี้ที่รู้สึกสับสนจนบอกไม่ถูก ไม่รู้จะต้องทำอย่างไรกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ผมสมควรทำอย่างไรดี ผมคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก
ผมพยายามคิดวกไปวนมาเพื่อหาทางออก คิดไปก็ยิ่งแต่จะทำให้ผมรู้สึกแย่ลงๆ เพราะพวกพี่เขาอยู่ในชีวิตของผมเกือบตลอดเวลา ภาพแห่งความสุขที่เคยมีพวกพี่ๆ อยู่ด้วยลอยเข้ามาในหัวอย่างมากมาย แต่แล้วสุดท้ายภาพความสุขตอนที่เวย์อยู่กับผมมันก็ทับภาพเหล่านั้นซะจางหายไปหมด ผมเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกแล้ว ผมยังคิดต่อไปอีกสักพัก ผมก็ได้ยินเสียงพวกพี่ๆ เขาเข้ามาในห้องกันหมดแล้ว
"เห้ยมึงไปโดนไรมาวะ" หลายคนพูดขึ้น พี่ชายผมก็บอกว่าไปหาไอ้ซีมา พวกมันทุกคนทำน้ำเสียงตกใจแล้วก็พูดนั่นพูดนี่ ผมจับใจความได้ประมาณว่า พี่ชายผมไปหาไอ้พี่ซีเจอได้ไง เพราะว่าพวกมันก็ตามหาอยู่แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ พวกนั้นคุยกันอยู่สักพักถามว่าเป็นไงอย่างไรต่อ
"เฟยไปไหนวะ" เสียงพี่ใหญ่ถามขึ้น
พี่ชายผมบอกว่าผมออกไปหาแม่ที่ตลาดคงจะไม่กลับวันนี้ พวกมันก็บ่นกันต่างๆ นาๆ มีบางคนบอกว่าช่วงนี้ผมเป็นอะไรทำไมถึงไม่ค่อยรับโทรศัพท์ ปิดเครื่องบ่อยมากๆ ผมได้ยินเสียงพี่ใหญ่ บอกว่า วันนี้ก็โทรหาผม เมื่อตอนเย็น แต่ผมปิดเครื่องใส่ พี่ใหญ่ถามกับพี่ผมว่าตัวเขาทำอะไรผิด ทำไมผมต้องปิดเครื่องใส่เขา ผมงี้งงเลย ผมยังไม่ได้ปิดเครื่องใส่ใครทั้งนั้นวันนี้ แล้วผมก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เขาโทรมาตอนไหน แล้วใครหละที่เป็นคนปิดเครื่อง หรือแบตผมจะหมด แต่ผมก็ชาร์ตแล้วนี่นา เป็นไปไม่ได้ แต่ก็ช่างเหอะ ผมอยากรอดูเหตุการณ์ข้างหน้านี้มากกว่า ว่าจะเป็นอย่างไร
"พวกมึงจะเอายังไงกับน้องกู" เสียงพี่ชายผมพูดขึ้นแทรกพวกมันที่ตอนนี้คุยเล่นกันสนุกสนาน ตอนนี้ทุกคนเงียบทันที เหมือนคำถามของพี่ผมเป็นอะไรที่น่ากลัวอย่างงั้นแหละ
"มึงหมายความว่าไง" เสียงพี่ใหญ่ สวนกลับขึ้นมาทำลายความเงียบที่เกิดขึ้น ผมได้ยิน พวกข้างๆ ปรามๆ พี่ใหญ่บอกให้ใจเย็นๆ
"ก็กูถามว่าพวกมึงจะเอายังไงกับน้องกู พวกมึงคิดไงไหนบอกกูมาหน่อยดิ๊" พี่ชายผมถามคำถามด้วยน้ำเสียงกวนตีนๆ
"มึงอย่าบอกนะ ว่ามึงจะให้น้องมึงทิ้งพวกกู อย่าแม้แต่จะคิดนะไอ้สัดนิ" พี่ใหญ่ยังคงเสียงดังใส่พี่ผมอยู่
"กูถามหน่อย พวกมึงรู้ไหมที่ไอ้ซีแมร่งคิดกับน้องกูแบบเนี้ย" พี่ผมยังเสียงกวนตีนไม่เลิก
"แล้วมึงรู้ไหมหละ มึงก็อยู่กับพวกกู อยู่ด้วยกันตลอด" เสียงพี่น้ำพูดขึ้นบ้าง พูดเหมือนน้ำเสียงเย้ยหยัน
"..........................." เงียบกันทุกคนอีกแล้ว ผมคิดว่าก็คงไม่มีใครรู้เหมือนกันว่าพี่ซีจะเป็นแบบนี้ เพราะตัวผมเองน่าจะเป็นคนที่รับรู้ไวที่สุด ผมเองยังไม่รู้เลย
"แล้วพวกมึงหละ มีใครคิดอีกไหม กูจะได้จบๆแมร่งตรงนี้เลย" พี่ชายผมขนาดหน้าตาโดนมาแบบนั้น ยังเปรี้ยวไม่เลิกแฮะ ผมยิ่งเจ็บในใจมากกว่าเดิม พี่ผมต้องมารับภาระแทนผมอีกหรอเนี่ย คอยมาแก้ปัญหาให้ผมอีกแล้ว
"แล้วถ้าเกิดน้องกูอยากให้พวกมึงไปหละ มึงจะว่าไง" พี่ชายผมยิงคำถามตรงๆ ผมงี้หน้าชาไปเลย มันเหมือนผมไปยืนพูดอยู่ตรงนั้นเลย
"ไอ้ฮาร์ดมึงลืมไรไปหรือเปล่า น้องมึงก็จริง แต่เมียพวกกู พวกกูเคยทำให้มันเสียใจมั่งไหม พวกกูดูแลมันดีขนาดไหน มึงคิดว่าถ้ามึงให้น้องมึงไปจากพวกกู แล้วถ้ามันเจอคนเหี้ยๆ หละ มันจะยิ่งกว่าที่เป็นอยู่นี้นะเว้ย" พี่ใหญ่ยียวนกลับมาที่พี่ชายผม จริงด้วยพวกเขาไม่เคยทำให้ผมเสียใจ ถึงจะมีบ้างแต่พวกเขาก็ถามผมก่อนแล้ว อย่างเรื่องที่จะไปเรียนต่อ ไปช่วยงานที่บ้าน ซึ่งมันก็เป็นเหตุจำเป็นทั้งนั้น แล้วตัวผมเองก็เป็นคนอนุญาตให้เขาไปเองนี่นา พวกเขาไม่เคยทำผมเสียใจจริงๆ มีแต่คอยให้ผมด้วยซ้ำ
"แล้วถ้ามันไม่อยากอยู่กับพวกมึงแล้วหละ" พี่ชายผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลง และเป็นปกติ ผมว่าตอนนี้พี่ผมคงเริ่มเข้าใจในตัวพวกนั้นมากขึ้น เริ่มรู้สึกที่จะตัดสินใจลำบาก แต่สุดท้ายก็ต้องเข้าข้างผมอยู่ดี ตอนนี้พี่ชายผมจะเจ็บซักแค่ไหนกันนะ
"มึงรู้ไหมมันไปกับใครไม่รู้ เอาแมร่งไปที่หน้าบ้านกรูนุ่น ให้มันขับรถกูด้วยมั้ง กูไม่รู้ว่าเหี้ยนั่น ป่านนี้พาเมียกูขึ้นเตียงไปกี่รอบแล้ว กูไม่เอามันตายตั้งแต่วันนั้นก็บุญและ กูว่าเพราะเหี้ยนั่นแหละ เฟยถึงได้เริ่มคิดแบบนี้" พี่ใหญ่บอกกับพี่ผม แบบอารมณ์เสียสุดๆ แต่ก็ยังรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติ เพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ใช้อารมณ์คุยกันแล้ว กลับกลายเป็นเวลาที่พูดด้วยความเข้าใจ และการเห็นใจกันมากกว่า
"เมื่อวานมันก็ไปขับมอไซด์เล่นกัน กูเห็นกับตา กอดกันอยู่บนมอไซด์แทบจะขี่กัน แล้วไหนจะเสื้ออีก กูมาหามันตอนเช้ามีเสื้อตัวใหญ่ๆ วางบนเตียงมึงให้กูคิดยังไง มันต้องไปนอนด้วยกันมาแหง๋ๆ" พี่น้ำพูดขึ้นบ้าง
"กูกับไอ้ปลาม์ ถึงจะไม่ได้อยู่วันนั้น แต่กูก็เจ็บนะเว้ยที่เหี้ยซีทำแบบนั้น กูตามหาตัวมันให้ทั่วเลย สั่งพวกๆ ให้คอยดูด้วยซ้ำ ที่กูไม่ได้มาหามันเลย กูโทรมาแล้วแต่มันปิดเครื่อง แล้วกูก็ติดทำเรื่องจบเลยทำให้มาไม่ได้เลย" พี่เต้พูดขึ้นมา
"ถ้าเฟยไม่ต้องการพวกมึงจริงๆ หละ ไอ้ใหญ่มึงจะทำยังไง" พี่ผมเล่นคำถามสุดท้ายออกมาและ
"เหอะๆ กูว่าเป็นอย่างที่เหี้ยซีพูดจริงๆ ด้วย มันเคยรักน้องมึงมาก มากกว่าใครๆ ทั้งนั้น แต่มันก็กลายเป็นแบบนั้น กูเริ่มพอจะรู้สาเหตุและ ถ้าน้องมึงยังเป็นแบบนี้ กูเนี่ยหละคงจะเริ่มคิดแบบเหี้ยซี เพราะกูเริ่ม......" เสียงมันหยุดไปก่อน
"โครม..........." ผมรีบเปิดประตูออกไป เห็นพี่ใหญ่ล้มลงไปกองกับพื้นหน้าประตู เสียงดังโวยวายเต็มไปหมด "เห้ย..หยุด" "มึงบ้าป่าว" "เหี้ยเอ้ย" แล้วพวกที่เหลือก็มาล๊อคตัวพี่ชายผมไว้ พี่ชายผมคงต่อยเข้าไปเต็มแรงเลย ขนาดตัวใหญ่ๆ อย่างพี่ใหญ่ยังล้มได้เลย
ตอนนี้ทุกคนมองมาที่ผมเป็นสายตาเดียวกัน ผมทำอะไรไม่ถูก ผมมันแย่ แย่จริงๆ ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้จนได้ พี่ชายผม พี่ใหญ่ และคนอื่นๆ โอ้ย..ไม่ไหวแล้ว ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว
ผมพยายามวิ่งออกไปหน้าห้อง พี่ใหญ่คว้าข้อมือผมไว้
"อย่าทิ้งพวกพี่ไปนะเฟย พี่ขอร้อง" ผมสะบัดมือออกแล้ววิ่งกลับมาที่ห้อง
ในตอนนี้ในหัวผมมันวุ่นวายหนักกว่าเก่า ผมได้รับรู้แล้วว่าพวกพี่เขาไม่มีทางให้ผมไปแน่ๆ แล้วอันไหนคือความรู้สึกจริงๆ ของพี่ใหญ่ เขาคิดแบบพี่ซีหรือเปล่า ไหนจะพี่น้ำอีกที่ตอนนี้ก็เริ่มจะเหมือนพี่ซีเข้าไปทุกที ผมวิ่งลงมาถึงห้อง วิ่งเข้าไปในห้อง เห็นเวย์อยู่บนเตียง ผมสมควรทำไงดีเนี่ย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
