ตอนที่ 28 โซ่ผูกมัดที่มองไม่เห็น
หว๋าย.. พูดไปได้ไงวะ เนี่ย กู เขินฉิบหาย ปิดเครื่องเลยดีกว่า ไม่กล้าพูดกับมันและ
ตอนนี้สงสัยผมคงต้องเริ่มชอบมันแล้วแน่ๆ เป็นเอามากถึงขนาดนี้ เสื้อที่มันใส่อยู่ตอนนี้เหมือนมีกลิ่นกายของเพิ่มมากขึ้น รู้สึกอบอุ่นมากขึ้นอีกเป็นทวีคูณ หรือเป็นเพราะว่าผมคิดเรื่องตอนที่มันอยู่กับผมมากเกินไป
คนอะไร้ เสี่ยวได้ใจจริงๆ แต่เสี่ยวก็น่ารัก แล้วเราจะยิ้มทำไมเนี่ย บ้าแน่ๆ กู
วันนี้นอนคนเดียว รู้สึกเหงาในใจขึ้นมาพิลึก ผมกดเปิดเครื่องโทรศัทพ์แต่ปิดสัญญาณเครือข่ายเป็น offline ไว้ เปิดมาทำไมหน่ะหรอ?
ผมนั่งอ่านเมสเสจที่มันส่งมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า อ่านแล้วอ่านอีก ในคืนนี้จากที่เคยเหงาเมื่อสักครู่ มันแปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่น เปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่ท่วมท้นขึ้นในใจ คิดรวมๆ แล้วผมคงรักมันแล้วหล่ะ ไอ้คิ้วเข้มเอ้ย
ผมหลับไปไม่รู้ตอนไหน แต่ตื่นมาก็รีบหาโทรศัพท์ก่อนเลย เพื่อมาดูเมสเสจ เพราะคิดว่าเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่พอเปิดดูเห็นเมสเสจมันยังอยู่ สรุปคือผมไม่ได้ฝันไปจริงๆ ด้วย ในตอนนี้ผมคิดถึงมันจัง
แค่สองวันเองที่มันมาอยู่กับผม มันเหมือนมีอะไรต่างๆ มากมาย ความทรงจำหลายๆ อย่างผุดขึ้นมาเมื่อผมเดินไปทางนุ้น ทำนุ่นทำนี่ในห้อง แม้กระทั่งผมแปรงฟัน แค่แปรงสีฟันมันที่วางอยู่ข้างๆ ของผม แค่นั้นเองผมก็รู้สึกอบอุ่นและรู้สึกมีความสุขอย่างมากมาย ผมทำภารกิจส่วนตัวเสร็จจึงเดินมาเปิดเครื่องให้เป็น online เหมือนเดิม สักพัก เมสเสจถูกส่งเข้ามา
เวย์โทรหาผมอีก 3 สายก่อนที่จะเลิกโทร สงสัยมันต้องรู้แน่ๆ ว่าผมเขิน เฮ้อ อายจัง
--- พี่น้ำ ---
--- เฟย วันนี้ไปกินข้าวกันนะ เดี๋ยวพี่ไปรับ ---
เมสเสจจากพี่น้ำส่งมาหาผม เมื่อกี้ผมยังยิ้มอยู่เลย แต่ตอนนี้อารมณ์ผมมันเริ่มขุ่นมัว อาจเป็นเพราะว่าพี่น้ำเป็นเพื่อนที่สนิทกับไอ้เลวซีด้วยหล่ะมั้ง ในกลุ่มเขาสองคนจะสนิทกันเป็นพิเศษ แล้วตั้งแต่วันนั้นผมก็ยังไม่ได้เจอพี่น้ำอีกเลย ผมไม่รู้ว่าพี่น้ำจะเหมือนไอ้เลวหรือเปล่า พี่น้ำจะรู้เห็นกับไอ้เลวนั่นด้วยไหม แล้วในตอนนี้ผมสมควรทำอย่างไร ถ้าเขามาผมจะไปดีหรือไม่ไปดี
โทรศัพท์ในมือผมตอนนี้มันส่งเสียงเป็นสัญญาณว่ามีคนโทรเข้ามา
-- พี่น้ำ ---
ผมรอสักพักก่อนที่จะกดรับ ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแบบที่เคยพูด
เฟยครับเฟย พี่กำลังจะถึงหน้าบ้านแล้วนะ แต่งตัวหรือยังเอ่ย" ปลายสายพูดขึ้นมา
"ครับ รอสักแป๊ปแลัวกัน ผมกำลังแต่งตัว" ผมตอบกลับไปแบบเรียบๆ
"ได้ๆ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปรอที่ห้องแล้วกัน" พูดจบเขาก็วางไปเลย ไม่ได้ให้ผมต่อร้องต่อเถียงอ่ะไรเลย เฮ้อ เวรกำ
ไม่เกิน 10 นาที พี่น้ำก็ขึ้นมาเคาะประตูห้องผม ผมเปิดให้พี่เขาเข้ามา พี่น้ำนั่งลงบนเตียงก่อน แล้วโวยวายขึ้นมา
"นั่นเสื้อใคร ไม่เคยเห็น เฟยไม่ใส่ตัวใหญ่แบบนี้นี่่" พี่น้ำพูดพร้อมชี้ไปที่เสื้อที่ผมพึ่งถอดแล้ววางไว้บนเตียงนอน
"เอ่อ.... เสื้อเพื่อน" ผมจะอ้ำอึ้งทำไมเนี่ย ผมทำอะไรผิดอยู่ใช่ไหม
"แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง" พี่ซีซักผมต่อไปอีก
"เฟยไปบ้านมันมา แล้วเสื้อเปื้อนโค้ก มันเลยให้ใส่มาก่อน" โอ้ย ... แล้ว กูจะโกหกทำไมเนี่ย
มันบอกไม่ถูกอะครับ หรือผมกลัวอะไรอยู่ ผมถึงไม่กล้าบอกความจริง แต่ที่จริงแล้วพวกเขาต่างหากที่ผมสมควรแคร์หรือเปล่า พวกเขาเป็นแฟนผมนี่นา เวย์มันเป็นคนที่มาหลังจากพวกเขา ผมต้องแคร์ใน ณ เวลานี้ ความสับสนเกิดขึ้นมาในสมองผม
"ไปเหอะ ไปกินข้าวกัน" พี่น้ำบอกกับผมซึ่งตอนนี้ยืนคิดอะไรบางอย่างอยู่
ช่างเหอะ อะไรจะเป็นยังไงก็เรื่องของมัน ตอนนี้ผมคงทำอะไรไม่ได้ พวกพี่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา ผมจะทิ้งพวกเขาไปได้ยังไง พวกเขาที่เคยดีกับผมขนาดนี้ มีก็แค่ไอ้เลวซีคนเดียวนั่นแหละ ที่ผมควรตัดออกไปได้ซักที
แล้วผมสมควรจะเอาเมสเสจที่มันส่งมาให้พี่น้ำดูดีไหม ถ้าให้ดูจะเป็นยังไง แล้วถ้าเกิดมีเรื่องขึ้นมาหล่ะ ตอนนี้ในสมองผมเริ่มสับสนมากกว่าเดิม ผมกำลังยืนอยู่ตรงระหว่างสิ่งสองสิ่งที่ผมเองก็ตัดสินใจไม่ได้
พี่น้ำเดินเข้ามากอดผมอย่างอ่อนโยนและอบอุ่น จับผมเงยหน้า ผมว่าที่พี่เขาหายไปเพราะเขาก็คงรู้สึกผิด หรือรู้สึกแย่กับเหตุการณ์ที่ไอ้เลวนั่นทำขึ้นมา วันนี้ที่เขามาหาผมก็คงอยากจะมาดูผมว่าผมเป็นอย่างไรมั้ง
"ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่ขอโทษในทุกๆ สิ่งที่เกิดขึ้น พี่ไม่รู้ว่าไอ้ซีจะเป็นแบบนั้น พี่ไม่รู้จริงๆ" พี่น้ำพูดกับผมพร้อมตาแดงๆ ผมนี่มันร้ายที่สุด ผมทำให้ผู้ชายหลายคนต้องร้องไห้ ต้องทะเลาะกัน ทำให้พวกเขามีอนาคตที่แย่ๆ
พวกเขาต้องดูแลผมไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย หรือผมควรจบมันสักทีในเวลานี้ ผมควรปล่อยพวกเขาไปได้ซักที
"พี่น้ำรักผมจริงหรือเปล่า หรือมันเป็นแค่สัญญาที่ต้องทำ" ผมถามกลับบ้างด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเครียด พี่น้ำหยุดไปพักหนึ่งแล้วปล่อยผมจากกอดจากนั้นจึงหันหลังเดินไปที่หน้าต่าง
"พี่คิดไว้อยู่แล้ว ว่าซักวันเฟยต้องถามแบบนี้กับพวกพี่แน่ๆ" พี่น้ำหันหน้ามาพูดกับผมผมสังเกตุเห็นน้ำตาที่ตอนนี้เริ่มไหลแล้ว
"เฟยกำลังจะไปแล้วใช่ไหม เฟยกำลังจะไล่พวกพี่ไปกันแล้ว" ในตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนที่เลวมากๆ เลวจริงๆ ผมต่างหากที่ทำให้พวกพี่เขาเป็นกันแบบนี้ ผมให้พวกพี่เขามาดูแลผม ผมอ้างนุ้นอ้างนี้่ว่าพวกเขาต้องอยู่ข้างๆ ผม แล้วตอนนี้เมื่อผมมีความสุข ผมกลับจะทิ้งพวกพี่เขาไว้ แล้วเดินไปกับความสุขเพียงคนเดียว ผมเห็นแก่ตัวใช่ไหมที่ทำแบบนี้ แล้วคนข้างหน้านี่หล่ะ ผมไม่สมควรใส่ใจเขาใช่ไหม
ตอนนี้ผมเริ่มร้องไห้บ้าง ร้องเพราะว่าผมคิดอะไรไม่ออก มันอึดอัดอยู่ในใจมากมาย ผมไม่อยากอยู่แบบนี้แล้ว ผมอยากมีความสุขแบบที่คนอื่นมี ผมอยากมีรักเดียว อยากให้ความสำคัญกับคนๆ เดียวแบบที่ใครหลายๆ คนเป็น ผมอยากหึง อยากหวง ผมไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว ผมไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่นี้กับพวกพี่ๆ เขามันคืออะไร แต่ผมก็ทำลายมันไม่ได้ หรือเพราะว่านี่มันก็คือความรักหรอ? ความรักอีกรูปแบบหนึ่งใช่ไหม
"เพราะไอ้นั่นใช่ไหม ไอ้เหี้ยนักบาสนั่นใช่ไหม ขับรถเล่นกับมันสนุกไหมหล่ะ สีหน้ามีความสุขกว่าตอนที่อยู่กับพี่อีกหนิ" พี่น้ำเริ่มขึ้นเสียงขึ้นมาบ้างแล้ว ผมตกใจ เพราะพี่น้ำไม่เคยขึ้นเสียงกับผมเลย
พี่น้ำเดินเข้ามาหาผมแล้วจับข้อมือผมบีบ
"มึงฟังกรูดีๆ....... มึงเป็นของๆ กู มึงเป็นเมียกู แค่มึงต้องมีพวกมันอยู่กูก็พอทน แต่ถ้ามึงจะมีคนอื่น กูไม่ยอม" พี่น้ำพูดด้วยคำที่หนักแน่น ช้าๆ ชัดๆ จนเหมือนคำทุกคำมันย้ำอยู่ในหัวในตัวผม
"กูจะไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น มึงจำไว้ว่าตัวของมึงมันคือของพวกกู" พี่น้ำย้ำอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับเสียงประตูที่ปิดดังลั่น เสียงประตูที่ปิดลง
"ปัง.." มันเป็นเหมือนเสียงที่ย้ำเตือนว่า ผมไม่ได้ไหนไม่ได้หรอก ผมต้องอยู่ในนี้ อยู่ตรงนี้เท่านั้น ออกไปไหนไม่ได้
จริงๆ แล้วมันคือความผิดของผมเอง ผมคือต้นเหตุเองทั้งนั้น ถ้าผมเคียร์ไปซะตั้งแต่วันนั้น
________________________________________________________________________________
ตอนม. 4 ผมอยู่ที่โรงเรียนเพียงคนเดียว พี่สาวผมจบไปแล้ว ผมรู้สึกเหงามากๆ โรงเรียนไม่สนุกเหมือนก่อน ผมกลายเป็นคนที่เข้ากับเพื่อนลำบากเพราะความเอาแต่ใจ
เย็นวันแรกของการเปิดเทอม ม.4 ผมไปบ้านพี่ใหญ่ ที่ๆ ทุกคนวันนี้อยู่กันพร้อมหน้า
"วันนี้ที่โรงเรียนเหงาโครตๆ อ่ะ ไม่มีเพื่อนเลย เบื่อ" ผมพูดขึ้นในกลางวงซึ่งตอนนี้กำลังกินพิซซ่าที่พี่ใหญ่สั่งมา
"พี่ใหญ่ พวกพี่ต้องไปรับเฟยทุกวันนะ เฟยเหงาจริงๆ กินข้าวก็กินคนเดียวด้วย" ผมตะโกนขึ้นมาพร้อมกับพิซซ่าที่อยู่ในมือ พร้อมขนมอีกมายมายที่อยู่ข้างหน้า เพราะพวกพี่ๆ เขาซื้อมาให้
"เฟยว่า เฟยมาอยู่กับพี่ใหญ่ดีกว่ามั้ย พี่ใหญ่จะได้ไปส่งเฟยทุกวันเลย" ผมยังไม่หยุดพูด
"พี่ว่า เฟยก็โตแล้วนะ หัดดูแลตัวเองบ้าง เดี๋ยวก็ทำอะไรไม่เป็นหรอก ถ้าเกิดพี่มีธุระหล่ะ เฟยจะแย่เอาน้า" พี่ใหญ่หันมาพูดกับผม พร้อมเอามือขยี้หัว แบบเอ็นดูๆ
"เฟยก็ยังมี พี่น้ำ พี่ซี พี่บอล พี่เต้ พี่ปลาม์ อีกไง ใช่ปะ" ผมพูดพร้อมกับชี้มือไปที่แต่ละคน และขึ้นเสียงสูงในตอนท้ายเพื่อเป็นการเรียกหาคำตอบ
".............." ทุกคนเงียบ
"หรือพวกพี่ไม่สนใจเฟยแล้ว เบื่อแล้วใช่ไหมหล่ะ" ผมวางพิซซ่าลง พร้อมกับ ทุบโต๊ะ พวกพี่ทั้งหมดหันมามองที่ผม
"พวกพี่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ แต่พอตอนนี้ก็จะมาผลักหัวส่งกันง่ายๆ เนี่ยนะ เลว เลวจริงๆ" ผมเริ่มตาแดงแล้วก็เสียงสั่น มันเสียใจนิครับในตอนนั้น ผมรู้สึกว่าเหมือนผมกำลังจะโดนทิ้ง พวกเขาไม่สนใจผมแล้ว พวกเขานั่นแหละทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้ แล้วตอนนี้จะเลิกรับผิดชอบกันง่ายๆ เนี่ยนะ เลวกันหมด เลวกันทุกคนเลย
"พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แต่เฟยเองก็โตแล้ว เดี๋ยวเฟยก็ต้องเจอคนอื่นที่ใช่ เฟยต้องมีอนาคตที่ดีกว่านี้ หรือเฟยต้องการจะเป็นแบบนี้ตลอดไป เฟยไม่ให้พวกพี่ไปมีครอบครัวเลยหรอ?" พี่ใหญ่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียง เหมือนขอความเห็นใจ
"ไม่รู้หล่ะ พวกพี่ไม่รับผิดชอบ พวกพี่ก็ดีแต่อ้างว่าจะไปมีอนาคตที่ดี ครอบครัวบ้างหล่ะ แล้วเฟยหล่ะ พี่ทำเฟยเป็นแบบนี้ เฟยเรียกร้องอะไรได้ไหม ถ้าเกิดพี่จะทิ้งกันไปเนี่ย พวกพี่มันเห็นแก่ตัว เห็นแก่ตัวกันทุกคน"
"ตอนนี้เฟยรักพวกพี่ไปแล้ว พวกพี่ก็ทำกันแบบนี้ใช่ไหม พวกพี่เคยสนใจผมไหม มาอ้างว่าต้องอย่างงั้นต้องอย่างงี้ ถ้าคิดว่าอยากมีอนาคตดีๆ แล้วทำแบบนั้นกับเฟยทำไมตั้งแต่ตอนแรก เนี่ยหรอลูกผู้ชาย ที่แท้มันก็หน้าตัวเมียทั้งนั้น เห็นแก่ตัวกันทุกคน อยากไปไหนก็ไป ไปแล้วอย่ากลับมาเลยนะ ไปให้ไกลๆเลย" ผมยังคงพูดไม่เลิก ตอนนี้ในหัวผมมันมีแต่คำว่าโดนทิ้ง โดนพลักใส พวกเขากำลังจะไป กำลังจะไปจากผม ผมไม่ยอม ยังไงๆ พวกเขาก็เป็นของผม
ของผมคนเดียว ผมไม่ให้ใครแน่นอน ผมรักของผมนิ
"เฟยใจเย็นๆ ก่อน" พี่น้ำเดินเข้ามากอดผม และพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ เบาๆ
"เฟยอยากให้พวกพี่อยู่ใช่ไหม ไม่อยากให้พวกพี่ไปไหน ต้องอยู่ใกล้ๆ เฟยใช่ไหม แล้วถ้าเกิดอนาคต เฟยไล่พวกพี่หล่ะ เฟยจะว่ายังไง" พี่น้ำถามผม
"ไม่มีทาง เฟยรักพวกพี่ทุกคน เฟยไม่มีทางไล่พวกพี่ไปไหนหรอก เฟยมีความสุขพอแล้ว แค่นี้เฟยก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว พวกพี่ต้องอยู่กับเฟยนะ เฟยสัญญาว่าจะไม่มีวันที่เฟยจะไล่พวกพี่ไปแน่ๆ" ผมบอกกับพวกพี่เขา
"แล้วถ้าวันนั้นมาถึง พวกพี่ก็จะไม่ให้เฟยไปเหมือนกัน เฟยจำเอาไว้นะ" พี่น้ำบอกกับผมก่อนที่จะกอดแรงมากขึ้นกว่าเดิม
ในตอนนี้ผมรู้สึกอุ่นใจ สบายใจ พวกเขาไม่มีทางไปจากผมแน่ๆ แล้วผมก็ไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปแน่ๆ แค่นี้ผมก็มีความสุขลันเหลือพอแล้ว คงไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้แล้ว ผมมีคนที่ผมรัก และรักผมอยู่ข้างๆ ผมโชคดีกว่าคนอื่น คนอื่นมีแค่คนเดียว แต่ผมกลับมีตั้ง 6 คน 6 คนที่จะคอยดูแลผมตลอดไป
______________________________________________________________________________
ผมมันผิดเอง พวกเขาจะไปกันตั้งนานแล้วตั้งแต่ตอนนั้น ถ้าผมโตกว่านี้ ผมคิดอะไรได้มากกว่านี้ มันคงไม่เป็นแบบนี้หรอกในวันนี้ ในตอนนั้นผมเด็กเกินไป เด็กซะจนกลัวว่าจะมีคนมาแย่งความรักของผมไป ซึ่งความรักในตอนนั้น ผมยังไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำ ว่ามันคืออะไร ผมทึกทักไปเองว่านั้นคือความรัก แต่จริงๆ แล้วมันคือความกลัวมากกว่า กลัวว่าจะไม่่ีมีคนอยู่ข้างๆ ผมนี่มันโง่ โง่จริงๆ แล้วยังไงหล่ะ ตอนนี้สิ่งที่ผมทำไว้ในตอนนั้น กลับกลายเป็นโซ่ที่มาผูกมัดตัวผมไว้ไม่ให้ไปไหน
โอ้ย................ ผมอยากจะบ้าตาย
ผมนอนอยู่บนเตียง น้ำตาไหลไม่หยุด ถามตัวเองตลอดว่าต้องทำยังไงต่อไปดี ผมคงหนีไปจากพวกเขาไม่ได้แน่ๆ แต่ตอนนี้ผมชอบเวย์แล้วนี่ ผมชอบเวย์จริงๆ ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับมันมากกว่าพวกพี่เขาอีก หรือนั่นมันจะคือความรักจริงๆ คราวนี้ผมคง รับรู้ถูกต้องใช่ไหม ผมสมควรทำยังไงดี
พวกพี่ๆ ตอนนี้ก็ไม่เหมือนเก่าแล้ว แต่ก่อนผมอยากทำอะไร เขาก็จะไม่ขับผมอยากไปไหนเขาก็จะสนใจผมทันที แต่ตอนนี้ดิ นี่ขนาดเกิดเรื่องขึ้นมา คนที่สนใจผมที่สุดก็คือพี่ใหญ่ แถมตอนนี้ผมยังโดนตะคอกอีก โดนขึ้นเสียง พี่ใหญ่ก็ขึ้นเสียงกับผมตอนที่เจอเวย์อยู่หน้าบ้าน แล้วนี่ก็พี่น้ำอีก ผมไม่อยากรักพวกพี่เขาแล้ว พวกพี่เขาใจร้าย ผมร้องไห้อยู่บนเตียง ร้องไห้มากเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่ผมก็เผลอหลับไป ผมตื่นมาด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
--- เวย์ ---
"รับช้าจังเลย รู้หรือเปล่าว่าคิดถึงจะแย่" ปลายสายบอกด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
"อื้ม..." ผมตอบกลับไป เพราะว่าในหัวตอนนี้กลับคิดเรื่องเดิมๆ อีกแล้ว
"เดี๋ยววันนี้เวย์ไปนอนด้วยนะ นอนกอดกันๆ" มันพูดเหมือนเด็กๆ ขาดความอบอุ่นอย่างงั้นหล่ะ
"เอ่อ....." เอาไงดี จะให้มันมาดีหรือไม่มาดี ผมตอบไม่ได้อ่ะ คิดไม่ออก
"เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายใช่ไหม บอกแล้วว่าให้ห่มผ้าหนาๆ ไม่มีเวย์กอดคงหนาวแย่เลยดิ" มันพูดด้วยอารมณ์ขำๆ ของมัน แต่ผมในตอนนี้ดิ ขำไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไร กลัวมันมาแล้วจะรู้ว่าผมร้องไห้ เพราะตาผมต้องบวมแน่ๆ ผมกลัวมันจะเครียด กลัวไปต่างๆ นาๆ
"อื้อ...." ผมก็ยังไม่รู้จะตอบอะไรเหมือนกัน
"งั้นเดี๋ยวเวย์ไปหาแล้วกัน กินไรไหม เย็นๆ เจอกันนะ ซัก 6 โมงหละคร้าบ คงไปถึง คิดถึงนะ จุ๊ปๆ" มันพูดเองเออเองเสร็จสรรพ แล้วก็วางไป
มันคงคิดว่าผมไม่สบายจริงๆ มั้ง ที่ผมไม่ค่อยพูดอะไร แล้วมันก็คงเป็นห่วงผมเลยอยากมาอยู่ใกล้ๆ แต่เปล่าหรอก ยิ่งมันมาอยู่ใกล้ๆ ผมตอนนี้ ผมยิ่งรู้สึกเจ็บ เจ็บเพราะว่าผมกับมันคงก้าวหน้าไปมากกว่านี้ไม่ได้ ผมคงจะรักมันไม่ได้
เพราะผมมีโซ่ที่ผูกมัดผมอยู่อีกหลายเส้น ผมคิดไปผมก็ร้องไห้อีก ผมอ่อนแอจัง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
