หัวข้อ: +++ สะดุดรัก ไอ้คิ้วเข้ม +++

[StillLoveThem]

 ...เออ อย่างน้องนะห์ ว่าตามอ่านกันตาเหลือกเลยอะ 3-4 ตอน
...บอกตามตรง ไม่ได้เข้ามาอ่านหลังจากน้องนะห์ เป็นโสดเลยนึกว่า
...ตอนต่อไปมันคงจะเป็นจุดจบ ของความรักของน้องนะห์ เลยพักทำใจก่อน
...วันนี้เข้ามาอ่าน เลยรู้ว่าปัญหาต่างๆๆ เริ่มคลี่คลาย แต่ละคนก็ได้รับ
...ผลของการกระทำ ตอบแทนกันไป ส่วนใหญ่ก็สำนึกได้ แต่ทำไมพี่ซี
...ถึงได้คิดทำอะไรเพื่อเพื่อน แต่..ทำโง่ๆๆแบบนี้ เวย์จะเป็นอะไรมากไหม
...น้องนะห์ ได้ทำงานแล้ว เหนื่อยก็สู้ๆๆนะ
...ขอให้พบกับสิ่งใหม่ๆๆสิ่งดีๆๆ เข้ามาในชีวิตอย่าปิดกั้นตัวเองเรื่อง..ความรัก
...อะไรที่ผ่านไปแล้ว ก็เก็บไว้แต่สิ่งดีๆๆ ที่ควรค่าแก่การจดจำ..ชีวิตเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ

[amito]

เข้าใจใหญ่นะ คนที่เคยเป็นของเรากลายเป็นของคนอื่น แม้อยากเห็นอยากปกป้องอยากอยู่ใกล้ๆก้อทำไม่ได้ เพราะเค้าเลือกที่จะเดินจากไป จะยื้อยังไงก้อคงไม่มีทางเหมือนเดิม ใหญ่ทำถูกแล้วที่ไปช่วยงานแม่ที่เชียงใหม่ เมื่อยังตัดใจไม่ได้ก้อไม่ต้องเห็นไม่ต้องรับรู้อะไรซะเลยดีกว่า แล้วซักวันหนึ่ง เวลา จะช่วยรักษาใจใหญ่ได้เอง อาจจะมีรอยแผลใหญ่ที่ไม่มีวันหายสนิท แต่ในความเจ็บนั้นมันก้อช่วยเตือนว่า ใหญ่เคยมีช่วงดีๆกับเฟยอย่างล้นเหลือ

ส่วนซี แมร่ง โค ตะ ระ โง่จริงๆ คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะได้อะไรวะ 

[tutankamen]

 

ยัง
โง่
ได้
อีก

 

[andy_kwan]

ไอ้บ้าซี
โง่ซ้ำซาก
 

[HadsaNah]

ตอนที่ 63 เรื่องที่รับไม่ได้

"เอ.. ว่าแต่พี่ใหญ่สั่งให้ซื้ออะไรอีกน้า ลืมทุกทีเลย สงสัยสมองจะไม่ค่อยเหลือแล้วเราเนี่ย" ผมสบทกับตัวเอง ขณะที่เดินเลือกซื้อของอยู่ในมินิมาร์ทแห่งหนึ่ง ในตระกร้ามีเบียร์อยู่หกกระป๋อง แต่ผมก็ยังคงนึกไม่ออก เลยตัดสินใจเดินไปจ่ายตังค์เสียดีกว่า

"รับขนมจีบ ซาลาเปา เพิ่มไหมค่ะ" แคชเชียร์สาวเสนอสินค้าตามมารยาทที่ได้อบรมมา ผมส่ายหน้านิดๆ เพื่อเป็นการบอกว่า ไม่รับ ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นหมากฝรั่งหน้าเคาเตอร์จ่ายเงิน ก่อนที่หยิบและส่งให้กับแคชเชียร์สาวด้านหน้า

เมื่อรับถุงใส่ของที่ซื้อเรียบร้อยแล้วผมรีบวิ่งออกมาจากมินิมาร์ท เพราะจะได้รีบกลับไปเล่นน้ำสงการนต์ไวๆ

"พลั๊ก." เสียงผมชนกับผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง กระป๋องเบียร์ และของในถุงหล่นกระจัดกระจาย

ผมไม่กล้ามองหน้าเขาเท่าไหร่เนื่องจากความอาย ที่เกิดจากความสะเพร่าของตนเอง แต่กระป๋องเบียร์นี่สิ กลิ้งกลุกๆ ไปนุ้นซะแล้ว

"ช่วยเก็บหน่อยดิ๊ ตรงนุ้นอ่ะ กลิ้งไปแล้วววววว" ผมตะโกนออกมาด้วยความเมาๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ที่กินไปก่อนที่จะมาซื้อของ เขาช่วยผมเก็บเบียร์ที่หล่นกระจัดกระจาย ผมรีบวิ่งออกไปหาพี่ใหญ่ที่อยู่ริมๆ ฟุตบาท เพราะยังอายเรื่องเมื่อครู่

"เห้ย...........หมากฝรั่งหล่น" เขาคนนั้นตะโกนกลับมา ขณะที่ผมวิ่งจนเกือบจะถึงขอบฟุตบาทซะแล้ว

ด้วยความที่ยังอายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ใจจริงอยากจะวิ่งหนีไปซะเลย แต่เขาเดินมาไกล้ๆ ผมเรื่อยๆ ผมไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงกลับหันหลังกลับไป และกางถุง ยื่นมาด้านหน้า พี่ใหญ่เดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ

เวรกำ.. กูทำอะไรอยู่เนี่ย มันจะด่าอะไรกูเปล่าวะ ผมนึกในใจ แต่ก็เอาสิ พี่ใหญ่เดินมาไกล้ผมแล้ว ถ้ามันกล้าด่าผม ก็ลองดู

"พลั๊ก !!" ผมกับผู้ชายคนเมื่อกี้กระเด็นออกมาด้วยกันทั้งคู่ด้วยแรงพลักจากพี่ใหญ่

"ซ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา" ผมโดนสาดน้ำ สงสัยเป็นเล็กแน่ๆ มันต้องแอบเอาถังน้ำมาสาดผมแน่ๆ แต่เรื่องของเรื่องตอนนี้สิ ผมนอนทับผู้ชายเมื่อกี้อยู่ แบบว่านอนทับเขาเลย อายฉิบหาย เมื่อกี้ก็ชนเขา ตอนนี้ยังมาล้มทับบนตัวเขาอีก ผมรีบพยายามจะลุกขึ้น

"พรืด.." ไอ้รองเท้าเจ้ากรรม ก็ดันไม่มีดอกยางซะอีก ผมยิ่งทับเขาหนักมากขึ้นไปอีก ตอนนี้หน้าผมกับหน้าเขาแทบจะชนกันอยู่แล้ว โอ้ย..จะบ้าตาย อายซ้ำอายซ้อน ฉิบเป้ง

ผมรีบตั้งตัวแล้วรีบลุกอีกครั้ง แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อกลบเกลื่อนความอาย หันไปเห็นเล็กยืนถือถังเบียร์ พี่ใหญ่ทำหน้าบอกบุญไม่รับนิดหน่อย

ผมเปิดกระป๋องเบียร์ในถุงที่ถืออยู่เนี่ยหล่ะ สาด ๆ ๆๆ ๆๆ เล่นสงการนต์ซะเลยดีกว่า ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วแก้เขินวิธีนี้เลยดีกว่า

"เอ้าา   ช่วยหน่อยเดะ เบียร์ในถุงอ่ะ" ผมหันไปชวนคนที่ผมล้มทับ คล้ายๆ จะเบลอๆ ใส่เรื่องที่เกิดขึ้น แต่เขาก็ทำหน้างงๆ นิดๆ ก่อนที่จะร่วมแจมสาดเบียร์กัน สนุกมากๆ จริงๆ สาดกันจนหมด ผมก็เลยขอโทษเขาอีกที แต่ก็ยังไม่กล้ามองหน้าอยู่ดี ด้วยความอายๆ เนี่ยหล่ะ

"แล้วใครบอกว่า เวลาเมาแล้วเราจะหน้าด้าน ไม่จริงซักกะติ๊ด" ผมคิดในใจ

"ไม่เป็นไร" เขาตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ ใจผมเริ่มสั่นนิดๆ ผมว่าผมรีบไปดีกว่า ผมเลยผ่านตัวเขาไปหยิบหมากฝรั่งในถุงที่อยู่หลังจากเขาไป ก่อนที่จะเดินกลับไปหาพี่ใหญ่ เดินไปได้สักพัก ผมหันหลังกลับมามองเขา

เขายังยืนมองผมอยู่ตรงนั้น หน้าตาดูอิดโรย หน้าซีดเหมือนไม่มีชีวิตชีวา เขายกมือขวาขึ้นมาโบกเล็กๆ พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ เอ่อท้น และไหลลงมาเป็นสาย

"วูบ.." ผมลุกขึ้นจากที่นอนด้วยความเร็ว ใจเต้นรัวเหมือนกลองเพลง มือไม้สั่นไปหมด

"ฝัน.. มันก็แค่ความฝัน" ผมปลอบใจตัวเองพร้อมกับลูบที่หน้าอกเบาๆ เพื่อเป็นการเรียกขวัญตัวเองกลับมา

ผมเริ่มตั้งสติ พอสติเริ่มกลับเข้ามา ผมรีบกดโทรศัพท์ไปหาคนที่ผมฝันถึงทันที

-- กอริล่า --

"หมายเลขที่ท่านเรียกอยู่ขณะนี้ ยังไม่มีผู้รับสาย กรุณาติดต่อกลับมาใหม่" ไม่ว่าผมจะกดโทรไปอีกซักกี่ครั้งผมก็เจอแต่เสียงนี้เหมือนเดิม

ใจผมเริ่มร้อนรน มากขึ้น เวย์ไม่เคยเป็นแบบนี้ เวย์ไม่เคยปิดเครื่อง ผมตัดสินใจโทรเข้าบ้าน ทั้งๆ ที่เวลานี้เป็นเวลาเกือบๆ จะ ตีสี่แล้ว

ที่บ้านก็ยังไม่มีคนรับอยู่ดี ผมตัดสินใจโทรไปหาเพื่อนๆ ของเวย์เพื่อขอเบอร์แม่ของเวย์ ใจผมในตอนนี้มันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ไหนจะไอ้ความฝันบ้าๆ ที่ฝันขึ้นมาทำไมก็ไม่รู้

ฝันที่มันทำให้ผมยิ่งคิดไปไกล เวย์จะจากผมไปหรอ? ผมอยู่ไม่ได้แน่ๆ ถ้าไม่มีเวย์

ผมยังคงพยายามปลอบตัวเอง ผมได้เบอร์แม่เวย์จากต่อ ผมรีบกดโทรไปทันที

"สวัสดีค่ะ" ปลายสายพูดด้วยเสียงร้อนรน และดูกังวล จนผมรู้สึกได้ทันที

"แม่หรือครับ นี่เฟยนะครับ" ผมแสดงตัวตนให้ปลายสายได้รับทราบ

"เฟยหรอลูก นี่แม่กำลังไปโรงพยาบาล เวย์เกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้เป็นยังไงก็ไม่รู้" ปลายสายเมื่อรับรู้ว่ากำลังสนทนาอยู่กับใคร ก็พูดเรื่องที่กำลังเป็นกังวลออกมาให้ผมรับรู้ทันที

"ตุบ.." เสียงโทรศัพท์ผมหล่นลงบนที่นอน

ผมชาไปทั้งตัว เหมือนกับตอนนี้ทั่วร่างไม่สามารถบังคับอะไรได้ ความรู้สึกทั้งหมดเหมือนกับถูกดูดกลืนหายไป ใจสั่นหวิว เต้นไม่เป็นจังหว่ะ ผมตั้งสติอีกครั้งก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถามต่ออย่างร้อนรน

"อยู่โรงพยาบาลไหนครับแม่" ผมรีบถามทันที

เมื่อผมทราบเรื่องทั้งหมด ผมรีบวิ่งลงไปเคาะประตูห้องพี่สาวอย่างร้อนรน พี่สาวเปิดประตูมาด้วยอาการงัวเงีย ผมวิ่งไปหยิบกุญแจรถ แล้วรีบออกไปทันที

ระหว่างขับรถ ที่บ้านทั้งพี่ชาย และพี่สาว ต่างโทรเข้ามาถามถึงสาเหตุที่ผมร้อนรน และก็ตามผมออกมา

ผมไปถึงโรงพยาบาลเห็นแม่และพ่อเวย์อยู่หน้าห้องไอซียู พร้อมด้วยอาการที่เป็นกังวลอย่างมากมาย แม่เดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น ตัวผมได้แต่ยืนมองแม่เวย์ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะตอนนี้ผมเองก็คงไม่ต่างจากแม่เวย์เท่าไหร่ ผมเหมือนใจจะขาดเสียให้ได้ ผมยืนเกาะประตูห้องไอซียู เผื่อจะมองเห็นข้างในได้บ้าง แต่ก็ยังมองไม่เห็นอะไร

ไม่นาน พี่สาวผม และพี่ชายผม พร้อมกับพี่ใหญ่ก็มาถึง ทุกคนยังคงไม่ถามอะไรผม เพราะทุกคนคงรับรู้ถึงสถานการณ์ได้

ไม่มีเสียงสนทนาใดๆ หน้าห้องนี้เลย มีแต่ความเงียบเข้ามาแทนที่ จนเวลาผ่านไป ราวสามชั่วโมง

ประตูห้องไอซียูถูกเปิดขึ้น พร้อมกับหมอที่เดินออกมาด้วยสีหน้าเหนื่อย และวิตก

"เป็นอย่างไรบ้างค่ะ /ครับ" ผมกับแม่เวย์ถามพร้อมกัน พร้อมๆ กับที่ทุกคนยืนขึ้นเพื่อรอฟังคำตอบจากหมอ

"ทางเราพยายามสุดความสามารถแล้ว แต่ไม่สามารถช่วยทั้งคู่ได้ เสียใจด้วยนะครับ" หมอบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ไม่จริง... ไม่ มันต้องไม่จริง เวย์ต้องไม่เป็นแบบนี้ เวย์ต้องไม่ตาย เวย์ต้องไม่หนีเฟยไปไหน" ผมเริ่มพูดออกมาแบบไม่รู้ตัว

ผมพลักประตูห้องไอซียูแล้วเดินเข้าไป เตียงผ่าตัดสองเตียงที่ตอนนี้คนที่นอนบนนั้นทั้งสองฝั่งมีผ้าสีขาวคลุมหน้าไว้เรียบร้อย ผมเดินเข้าไปด้วยสันชาติญาณ เปิดคนด้านซ้ายดู

คิ้วที่มองมองยังไงก็ไม่เคยเบื่อ เรียวปากคู่หนาคู่นั้นที่ผมเคยสัมผัส ขนตาที่ยาวเป็นแพที่ผมเคยปลึ้ม ดวงตาตอนนี้ปิดสนิท ไม่รับรู้อะไร รอยเลือดที่ยังพอมีให้เห็นบ้างบางที่ รอยฟกช้ำบางจุด ผมค่อยๆ กอดร่างนั้นอย่างแผ่วเบา ดวงตาเริ่มพร่าเลือนเพราะน้ำในตาที่เริ่มเอ่อล้นออกมามากมาย สมองผมเริ่มเลือนลาง

"ม่าย....................................." ผมตะโกนสุดเสียงพร้อมกับกอดร่างที่ไร้วิญญาณตรงหน้า

[HadsaNah]

สั้น แต่หวาน...

เวรกำ ตรูจะ โดนสาปแช่งไหมเนี่ย

แต่ก็ตามพล๊อตที่วางไว้

ทนๆ อ่านกันหน่อยนะครับ

ช่วงนี้ อาจจะมาต่อ ไม่ค่อยบ่อย

เพราะ ว่างานหนักมากๆ

ผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายการตลาดเงินฝากและพัฒนาผลิตภัณฑ์

หรือที่เรียกสั้นๆ ว่า เจเนอเรชั่นเบ้ นี่เอง

เหนี่อยมากๆ ใช้งานอย่างกะ ข้าทาสบริวาร แต่ก็เอาเหอะ สนุกดี

มิสๆ ทุกคนนะคร้าบ

[astral]

เอิ่มน้องนะห์ มาทิ้งฆ่าตัดตอนแบบนี้ แล้วทิ้งท้ายว่าจะหายไปอีกสักพัก แบบนี้เอามีดมาแทงกันเลยม๊ายยยยยยยยย 

[||WiTHOuT_YoU||]

 

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย

 

[┗◎┗◎]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย

[jokirito]

 

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[arjinn]

ทางเลือก...ที่ยอมรับได้ และต้องยอมรับ

[@BUA@]

เฟยจะต้องเจอแต่เรื่องเศร้าๆ ไปอีกนานแค่ไหน
 

[tutankamen]

 

มาทิ้งบอมแล้วก้อจากไป.......

[amito]

ม่ายยยยยยย ไม่จริงใช่มั้ย เวย์จะไปแบบนี้เหรอ จะปล่อยให้เฟยอยู่แบบนี้แล้วเฟยจะอยู่ได้ยังไง

 

[DexTunG]

ไหนสัญญาว่า จะอยู่เคียงข้าง เฟย ตลอดไปไง

จะไม่ทำให้ เฟย เสียใจ ร้องไห้ ไม่ใช่หรือ

แล้วทำไม เวย์ จะต้องทิ้ง เฟย ไปแบบนี้หละ

 

ไม่ยอมให้ เวย์  ไปไหนนะ

[J๐ly]

 


เปนไปไม่ได้นะ




ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ

[HadsaNah]

ตอนที่ 64 ไม่สงสาร.แต่รักต่างหาก

ควันไฟสีดำพุ่งลอยสู่ฟ้าอย่างไม่ขาดสาย ผู้คนในชุดดำต่างอยู่ในความเศร้าโศกและเสียใจกับการจากไปของซี แม้ว่าซีตอนอยู่อาจจะทำเรื่องไม่ดีๆ ไว้กับใครหลายๆ คน แต่จริงๆ แล้ว ซีเป็นเพื่อนที่ดีมาก พวกผมหกคน ยืนมองควันไฟที่ลอยออกไป ราวกับว่าสิ่งที่พึ่งจะผ่านพ้นไปอยากให้เป็นเสียแค่ความฝัน

อย่างที่รู้ๆกันอยู่ ซีไม่เหลือใครอีกแล้ว พ่อกับแม่ซีก็คงไม่ได้รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้น ผมกับเพื่อนเลยอาสาที่จะเป็นเจ้าภาพในการจัดงานของซีและบี

ควันไฟเบาบางลงเหลือไว้แต่เพียงเศษผงธุลีไม่กี่กำมือ ผมเดินไปเก็บใส่โกศสีทองที่เตรียมไว้

"กูกลับแล้วนะไอ้ใหญ่ ไงก็ฝากตรงนี้ต่อด้วย กูจะกลับไปดูน้องกู" พี่ชายของคนที่ผมเคยรักพูดขึ้น พร้อมกับกอดผมก่อนที่จะเดินลาลับออกไป

ผมจัดงานศพทันทีหลังจากเสร็จสิ้นขั้นตอนทางกฎหมาย ไม่จำเป็นต้องตั้งสวดอะไรให้มากมาย ซีกับบี คงไม่มีใครมาร่วมงานมากมายหรอก จะมีก็แต่ผมและเพื่อนๆ ของเขาทั้งสองนั่นหล่ะ พ่อกับแม่เขาจนตอนนี้ผมก็ยังติดต่อไม่ได้ ผมได้แต่คิดซะว่า เขาสองคนไปดีแล้ว อะไรที่เขาสองคนเคยทำให้ผมต้องรู้สึกแย่ ผมจะอโหสิให้ทุกสิ่งทุกอย่าง ผมจะไม่ถือโทษโกรธแค้นอีกต่อไปแล้ว

ผมหยิบโกศทั้งสองมาใส่ไว้ในรถ เสียงเครื่องยนต์คำราม สายลมจากเครื่องปรับอากาศในรถยังคงทำงานตามปกติ แต่คนที่นั่งอยู่บนมันนี่สิ ตอนนี้ยังคงจะเคลื่อนที่มันไปไหนไม่ได้ เพราะด้วยสายตาที่พร่ามัวจากน้ำในตาที่กำลังจะเอ่อล้นออกมาในขณะนี้

-- มึงต้องรักมันในส่วนของกูแทนด้วยนะ ไอ้ใหญ่ กูจะสร้างโอกาสให้มึง ไอ้เพื่อนรัก -- ผมอ่านเมสเสจจากโทรศัพท์ในมือ อ่านวนไปวนมา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความหมายที่มันแฝงเอาไว้คือแบบนี้หรอ? โอกาศที่เพื่อนผมสร้างให้ผมคือโอกาศนี้ใช่ไหม

"โง่จริงๆ มึงมันโง่ที่สุดไอ้ซี" ผมสบทกับตัวเอง พร้อมกับปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ผมไม่อยากกลั้นไว้อีกแล้ว ผมเริ่มโทษตัวเองที่มีส่วนที่ทำให้ซีต้องทำแบบนี้ ผมสมควรจะทำอย่างไรต่อไป ถ้าผมไม่หนีปัญหา ผมเผชิญกับมัน ผมคอยให้กำลังใจเพื่อนอยู่ข้างๆ ก็คงจะไม่เป็นแบบนี้ ผมมันเลว ผมมันเป็นคนหนีปัญหา

แต่แล้วตอนนี้ผมสำควรจะทำอย่างไรหละ

"เฮ้อ ...." ผมถอนหายใจ หลังจากที่ร้องไห้มาได้สักระยะหนึ่ง งานศพของเวย์พวกผมไม่มีใครกล้าไปซักคน เพราะหลังจากที่แม่รู้เรื่องที่ว่า ซี เป็นคนขับรถทำให้เวย์ต้องจากไป พวกเราไม่มีใครกล้าเข้าหน้าติดซักคน ถึงแม้แม่ของเวย์จะไม่ได้ติดใจอะไรก็ตาม แต่ด้วยความที่พวกเรารู้สึกผิด พวกเราจึงไม่มีใครกล้าไปซักคน

ผมพยายามปล่อยวางทุกสิ่ง ค่อยๆ คิดสิ่งที่จะต้องทำต่อไปหลังจากนี้ ผมขับรถกลับมาบ้าน ให้เล็กเอาโกศไปเก็บบนหิ้งพระ แล้วขับรถเพื่อที่จะไปโรงพยาบาลอีกครั้ง

ผมมาถึงโรงพยาบาลเกี่ยวกับโรคทางจิตแห่งหนึ่ง ผมเดินเข้าไปหาเพื่อนของผมที่อยู่ในห้องพักฟื้นกับน้องชายของเขา

น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ภาพที่เห็นตรงหน้ามันแย่ยิ่งกว่าการจากไปของเพื่อนที่ผมพึ่งจะไปมาซะอีก

เฟยในชุดสีขาวของโรงพยาบาลยืนหันหลัง เงยหน้านิดๆ เอียงคอไปทางขวา เหม่อมองออกไปที่ท้องฟ้าไกล บนโซฟาพี่ชายของเขาได้แต่นั่งมองน้องชายตัวเองในสภาพที่ไม่ว่าใครมองก็รับรู้ได้ทันทีว่าเจ็บปวดเพียงใด น้องชายสุดที่รักของเพื่อนผมคนนี้ ตอนนี้ไม่รับรู้อะไรแล้ว กลายเป็นคนเสียสติ

หลังจากที่เฟยตะโกนลั่นพร้อมกับกอดเวย์ในห้องไอซียูวันที่เกิดอุบัติเหตุ เฟยก็สลบไป ตื่นมาอีกทีเฟยก็ไม่รับรู้อะไรเลย สีหน้าที่เคยยิ้มแย้มแจ่มใส แสดงอารมณ์เปลี่ยนไปมา บัดนี้กลายเป็นสีหน้าที่เรียบเฉย ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม หรือความรู้สึกอื่นๆ ดวงตาที่ทะเล้น ที่เคยกลอกกลิ้งไปมา บัดนี้เหลือเพียง ความเศร้าหมองแม้เจ้าตัวจะไม่ได้แสดงออกมา แต่ดวงตามันยังคงแสดงออกแบบนั้น เฟยเหม่อลอยตลอดเวลา เหมือนอยู่ในโลกส่วนตัวที่ไม่มีใครเข้าไปได้

ผมกับพี่ชายของเขาคุยกับหมอ แทนแม่ เนื่องจากแม่รับไม่ได้ที่เกิดแบบนี้ขึ้น ตอนนี้แม่ของเฟย ก็เป็นทุกข์มาก มากกว่าพวกผมด้วยซ้ำ แม่เฟยเอาแต่ขายของ ขายจนสลบไปเลยก็มี แม่เฟยเคยบอกว่าไม่อยากพัก เพราะถ้าแม่พัก หรือแม่จะนอน แม่ก็ต้องคิดเรื่องของเฟย มันทำให้แม่จะเป็นบ้า แม่ต้องทำแบบนี้ แม่ต้องเข้มแข็ง รอวันที่เฟยกลับมา พี่สาวเฟยก็ช่วยแม่เต็มที่ ทำในส่วนที่แม่อาจจะทำไม่ได้ในบางเรื่อง ตอนนี้หลายๆ อย่างก็ดูแย่ไปหมด

"ร่างกายของมนุษย์จะมีระบบป้องกันตัวเอง ตามทฤษฏี ตอนนี้ร่างกายของคนไข้กำลังป้องกันตัวเองอยู่ คงต้องให้เวลาเขาหน่อย" หมอพูดอธิบายอาการของเฟยให้พวกผมได้รับทราบ

"มันก็เหมือนกับเวลาที่คุณเจ็บหนักๆ เมื่อร่างกายทนความเจ็บนั้นไม่ไหว สมองก็จะสั่งการให้สลบหรือหลับไป หรือจะสั่งให้ชาหรือสลายความรู้สึกนั้นทิ้งด้วยสารชนิดหนึ่งที่หลั่งจากสมอง แต่ของคนไข้มันเป็นความเจ็บทางความคิด ทางอารมณ์ แสดงว่าคนไข้ตอนนี้ได้รับความเจ็บปวดทางอารมณ์อย่างหนัก จนสมองต้องป้องกันตนเองโดยการสั่งให้ลืมเรื่องราวทั้งหมดเสีย อาจต้องใช้เวลาสักหน่อย เมื่อร่างกายพร้อม สมองก็จะค่อยๆ คืนเรื่องราวต่างๆ กลับมาเอง แต่หมอก็ให้คำตอบไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ บางรายก็ไม่ดีขึ้นเลย แต่บางรายก็หาย อันนี้ต้องขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายๆ ด้าน หมอก็บอกพวกคุณได้เท่านี้" หมออธิบายเพิ่ม เพราะคำอธิบายคราวแรก พวกผมสองคนแสดงให้เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจ

"แล้วผมจะช่วยให้น้องผมดีขึ้นยังไงหรอครับคุณหมอ" พี่ชายเฟยถามด้วยสีหน้าจริงจัง

"มันไม่มีอะไรตายตัว บางรายก็พาไปในที่ๆ เขาเคยไป ที่ๆ เขาชอบ บางทีเขาอาจจะจำอะไรขึ้นมาบ้างก็ได้ แต่คุณต้องระวังหน่อย เพราะการเร่งเกินไป อาจจะทำให้ทุกอย่างยิ่งแย่ลงเข้าไปอีก คุณต้องอย่าลืมว่าตอนนี้ทุกอย่างอยู่ที่สมองทั้งหมด ร่างกายของคนไข้ไม่ได้บอบช้ำ สิ่งที่บอบช้ำมากๆ คือทางอารมณ์ เขาอาจจะปวดหัวบางครั้งหากรื้อฟื้นสิ่งที่สมองกำลังปิดบังอยู่ ต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป อย่าเร่งนะครับ" หมออธิบายและย้ำถึงอันตรายของการรักษา

"ขอบคุณมากครับคุณหมอ แล้วไม่ทราบว่าผมจะพาน้องกลับได้เมื่อไหร่" พี่ชายเฟยยังคงถามต่อ

"จริงๆ แล้วคนไข้ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ก็ได้ เพราะคนไข้เองก็ไม่ได้อาละวาด คนไข้แค่อยู่ในภวังค์ของเขา โลกส่วนตัวที่เขาสร้างขึ้นมาเอง ก็คล้ายๆ กับเขาฝันอยู่นั่นหล่ะ ถ้าคุณจะพากลับเลย หมอจะได้เซ็นต์ให้"

-- 1 อาทิตย์ ผ่านไป  --

ไออุ่นจากร่างกายคนที่ขยับชิดเข้ามามากกว่าเดิม มือเรียวเล็กวางอยู่บนหน้าอกผม พร้อมกับกำเสื้อกล้ามสีขาวบนอก ลมหายใจที่รินรดช่วงแขน ทำให้ผมต้องตื่น

เฟยขยับเข้ามาชิดผมมากกว่าเดิม อาจจะเป็นเพราะว่าฝนตก แล้วทำให้บรรยากาศในห้องเย็นมากขึ้นกว่าเดิม เฟยก็เลยต้องหาความอบอุ่นเพิ่มเติม

หลังจากเฟยกลับมารักษาตัวที่บ้าน เฟยก็ดีขึ้นมานิดหน่อย บางทีบางครั้งเหมือนเฟยจะนึกอะไรได้ แต่ก็ไม่ได้ หน้าที่เก็บกวาดห้องให้สะอาดกลับกลายเป็นหน้าที่ประจำของผม ตอนนี้ผมย้ายมาอยู่ห้องเฟย ผมโทรไปบอกแม่ว่าขออยู่กรุงเทพซักพัก ผมมานอนกับเฟยตั้งแต่วันที่กลับมา ด้วยเหตุผลง่ายๆ ผมอยากดูแลเขา และพี่ชายกับพี่สาวต้องช่วยงานของแม่ เพราะตอนนี้แม่เริ่มจะแย่ลงแล้ว

ของทุกอย่างภายในห้องยังคงเป็นอยู่เช่นเดิม ผมไม่กล้าที่จะนำอะไรออกไป ด้วยเหตุผลเผื่อเฟยอาจจะสะดุดและจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง แต่ก็ยังไม่กล้าพอที่จะพาเฟยออกไปไหน ด้วยความที่กลัวว่าจะเป็นการเร่งเฟยมากเกินไป

ตอนนี้เฟยเริ่มทำอะไรเองได้มากขึ้น ตื่นมาไปล้างหน้าอาบน้ำ แล้วก็มานั่งเฉยๆ มองดูท้องฟ้า เหมือนเช่นเคย และก็เช่นเดียวกัน ผมก็ยังคงไปไหนไม่ได้ เพราะถ้าหากผมออกจากห้องไป เฟยมองกลับมาไม่เห็นใครในห้อง เฟยจะโวยวายและร้องไห้ตลอด เฟยเริ่มรับรู้ถึงสิ่งอื่นรอบๆ ตัว รับรู้ว่ามีใครอยู่กับเขาบ้าง แต่ก็ยังจำใครไม่ได้อยู่ดี ยังไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากเฟย นับตั้งแต่เฟยเป็นแบบนี้

เฟยยังคงมีโลกส่วนตัว แต่ได้แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว มันคงจะดีขึ้นเรื่อยๆ ผมหวังไว้แบบนั้น

-- อีก 1 อาทิตย์ถัดมา --

ผมนั่งมองเฟยจนเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตที่มีแค่นี้ ผมเปิดเพลงไม่ได้ เฟยจะไม่ค่อยชอบใจถ้าหากผมทำแบบนั้น แต่ผมจะพยายามเปิดวันละครั้งสองครั้ง เพื่อที่จะเป็นการเช็คว่าเฟยเริ่มรับรู้อะไรหลายๆ อย่างมากขึ้น ตอนนี้เฟยเริ่มแสดงอารมณ์โมโห ผมกับพี่ชายไปปรึกษากับจิตแพทย์ จิตแพทย์บอกว่าถือว่าดี เพราะทำให้เขารับรู้สิ่งต่างๆ มากขึ้น แสดงอารมณ์มากขึ้น แต่ก็ยังคงย้ำเตื่อนว่าอย่าเร่งมากเกินไป บางครั้งผมเองก็แทบจะกลายเป็นบ้าเสียเอง ผมต้องนั่งมองคนที่ผมรัก เป็นแบบนี้ ผมร้องไห้วันนึงหลายๆ รอบ ในช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ผมสงสารเฟย ผมทำหน้าที่ไม่ดีเอาซะเลย จึงต้องเป็นแบบนี้ ผมมันเด็กเกินไปจริงๆ ด้วยหละ จนบางทีผมอยากจะพาเฟยไปบ้านเวย์ให้รู้แล้วรู้รอด เผื่อเฟยจะนึกอะไรได้บ้าง แต่ก็ต้องหยุดคิด เพราะกลัวว่าการกระทำแบบนั้นจะยิ่งทำให้หลายๆ สิ่งที่แย่ๆ ในตอนนี้ กลับแย่ขึ้นไปใหญ่

ที่ผมเคยคิดว่าผมเข้มแข็ง มันไม่ใช่เลย ผมยังคงอ่อนแอ และอ่อนไหวเหมือนเช่นเคย ไม่สิ อาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ผมต้องทำอย่างไรหรอ ถึงจะทำให้เฟยหาย ผมทรมารจริงๆ เลยที่เป็นแบบนี้ ผมคิดว่าผมจะต้องเข้มแข็งไว้เพื่อเฟย พอเฟยหายผมจะได้เป็นที่พึ่งของเขา แต่สุดท้ายแล้วผมก็ยังคงต้องร้องไห้อยู่ดีเมื่อเห็นเฟยเป็นแบบนี้ ความรักนี่มันก็แปลกเนอะ มันทำให้คนเข็มแข็งและอ่อนแอได้ในเวลาเดียวกัน

ตอนนี้เฟยหลับไปแล้ว ผมเดินไปหยิบกีตาร์ที่ห้องพี่สาวของเฟยมานั่งเล่นเบาๆ

ท้องฟ้าสีฟ้าในตอนนี้มันดูสดใส สวยงาม หมู่เมฆเคลื่อนที่ไปมา รถราวิ่งสวนกันบนถนน ขณะที่ผมเล่นกีตาร์อย่างแผ่วเบา และมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ผมเองก็อยากพักบ้าง มันไม่ง่ายเลยที่จะทำอย่างที่เราคิดว่าเราจะทำได้ สิ่งที่ผมคิดว่าผมทำได้แน่นอน กับแค่การดูแลเฟยแค่นี้ แต่จริงๆ แล้วผมเองก็ต้องการทำในสิ่งที่ผมอยากทำ แต่แล้วสรุป ผมก็ออกไปทำในสิ่งที่ผมอยากทำไม่ได้ ด้วยเหตุผลโง่ๆ คือ ผมรักเฟย

ผมเกากีตาร์ในเพลงที่ผมชอบ หลังจากผมเล่นเสร็จผมเดินไปเปิดประตูเพื่อที่จะเอาไปเก็บ

"อย่าเอาไป" เสียงของคนบนเตียงพูดขึ้น

ผมตกใจกับคำพูดของเฟย ผมหันหลังกลับไปมอง เฟยร้องไห้แต่ดวงตายังปิดสนิทอยู่ แล้วเฟยก็เงียบไป นี่เป็นคำพูดคำแรกหลังจากที่เฟยเป็นแบบนี้ ซึ่งไม่รวมกับที่เฟยร้องกรี้ด หรือโวยวาย หรือบ่นปวดหัว ผมตั้งกีตาร์ไว้ในห้อง ตามความต้องการของเฟย แต่เฟยก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร เหมือนกับว่าเฟยหลับอยู่ น้ำตาผมไหลออกมาอีกแล้ว ผมสงสารเฟย เมื่อไหร่กันนะ ที่เฟยจะดีขึ้นกว่านี้ เมื่อไหร่กันนะที่เฟยจะหายซักที

[HadsaNah]

สุดท้ายก็ต้องมานั่งเขียนต่อจนได้
เพราะอารมณ์มันค้าง
แต่เขียนต่อไปไม่ไหวและ เดี๋ยวพรุ่งนี้ได้ไปทำงานสายแน่ๆ
ถ้านะห์ว่างยังไงนะห์จะมาต่อให้เรื่อยๆ นะคร้าบ
ขอบคุณที่ยังติดตามอ่านกัน
ถึงแม้คอมเม้นจะน้อยลงก็เหอะ T_T
แต่คำไหนคำนั้น ต่อให้จบต้องต่อให้จบ
มิสๆ แล้วก็ฝันดีทุกคนครับ

[Seoul In Love]

อย่าเพิ่งน้อยใจน้า~ ตามอ่านอยู่ค่ะ 

ตอนนี้เศร้ามากถึงมากที่สุด 

ตอนที่เฟยบอกว่าอย่าเอาไปนี่แบบไม่ไหวแล้ว 

สงสารเวย์ สงสารทุกคนเลย เจ็บกันหมด 

รอตอนหน้านะคะ สู้ๆ ค่ะคุณนะห์ 

[jokirito]

น้องเวย์ล่ะ
ไม่นะ
เอาน้องเวย์คืนมา
ไม่จริ๊งงงงงง
รับไม่ได้จริงๆ
โธ่เอ๊ยยย
ทำไมต้องเป็นแบบเน้
น้องเวย์ผิดอะไร
ทำไมต้องมาตายล่ะ
เอาน้องเวย์คืนมาเถอะ
มันแค่ฝันไปใช่มั้ยอ่ะ
จริงๆแล้วน้องเวย์ไม่ตายใช่มั้ยย
โอววววววว
ม่ายยยยยยยยยยยยย
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[mma419109]

      ปวดหัวใจจริงๆ

[andy_kwan]

เดินเรื่องแบบนี้ทำร้ายจิตใจคนอ่านด้วยนะ

[aekporamai2]

อ่านจบแล้ว
เขียนได้ดีมากครับบรรยายได้ดี...ใช้คำได้สวยงาม
แต่ทำให้รู้สึกว่าควรเปลี่ยนชื่อเรื่องใหม่ครับ
เพราะไม่เข้ากับเนื้อเรื่องและตอนสรุปอยางมากครับ
ปละตัวละครที่น่าสงสารที่สุดไม่ใช่เฟยอ่ะครับ
แต่เป็นเวย์

[wan]

โถ ๆ ทำเป็นน้อยใจไปได้ คอมเม้นน้อยก็บ่น

เป็นกำลังใจให้ นะห์ นะครับ +1 อีกต่างหาก

มารอตอนต่อไปว่า พี่ใหญ่จะช่วยให้เฟยหายเป็นปกติได้เมื่อไหร่

[┗◎┗◎]

ฮือออออ คิดถึงเวย์

[Just let it be]

โหดร้ายหงะ   

ทำไมไม่มีปาฏิหารย์มั่งนะ  แค่ครั้งเดียวเอง 

[pay-it-forward]

ทำไมเป็นแบบนี้
ไม่เอาใหญ่อ่ะ จะเอาเวย์ 

[arjinn]

ตาย ทั้ง เป็น...
แต่  ยังไง ชีวิต ต้อง ดำเนิน ต่อไป... ใช่มะ
เพราะ...ต้องต่อให้จบ...ใช่มะ

[boboaje]

 .. กลับมาอ่านอีกครั้งค่ะ ทนไม่ได้อ่ะ มันเศร้าเกิน .. เฟยแย่เลยอ่ะ สงสารเฟยทั้งเรื่อง ถ้าตอนสุดท้ายเฟยยังน่าสงสารอีก

ต้องวางแผนทำร้ายเจ้าของเรื่องแล้วมั้งค่ะเนี้ย .. หึหึหึ

[jedi2543]

อ่านแล้วเศร้ามากมาย สงสารค่ะ สงสารมากๆ ทั้งที่ทุกอย่างดูเหมือนจะดีแล้วแต่สุดท้ายก็เศร้า


แต่ยังไงอยากให้เฟยมีความสุขค่ะ