หัวข้อ: +++ สะดุดรัก ไอ้คิ้วเข้ม +++

[DexTunG]

 


  เศร้าจริง ๆเลย


อย่าทำร้ายใจ คนอ่านแบบนี้สิคับ  เรื่องยิ่งเศร้า คนอ่านก้อเศร้าตาม


ยังงัยก้อ +1  ให้นะคับ  ถึงเศร้าแสนเศร้าก้อตาม


ยังรอต่อไปจนจบคับ ไม่ต้องห่วง

[tutankamen]

 

มาอ่านตอนนี้ตอนอารมณ์เสีย ไม่ได้ฟิวส์เลย

[nOn†ღ]

มันเศร้าจังเลยน้า 

แต่ยังรอ และคอยตามอ่านอยู่จ้ะ 

[amito]

เฟยกลับมาแล้ว

ถึงจะเจ็บจนขนาดสมอง shut down ถึงจะร้องไห้ให้น้ำตาเป็นสายเลือด ถึงจะรักมากมายแค่ไหน  แต่เวย์ไปแล้วเฟยก้อต้องทำใจและอยู่กับมันให้ได้ เฟยมองไปรอบๆตัวซิ ยังมีคนที่รักเฟย และเฟยรักอีกหลายคนนัก โดยเฉพาะ แม่

อยู่กับมันให้ได้นะคะ

[StillLoveThem]

 ...บทจะขยันก็ขยันซะ...ตามไม่ทันอ่านมัน ทีเดียว 3 ตอนเลย
...ทำไมมันเศร้า อย่างนี้น้องนะห์
...นักเขียนรุ่นใหม่นี่ เก็บความลับกันเก่งมากๆๆๆ
...มาเปิดเผยตอนจบว่า พระเอก ไปสวรรค์ ซะแล้ว น้ำตาไหลสิ งานนี้
...ยังไงก็เป็นกำลังใจให้จ่ะ แต่ว่าไม่กลับไปหาพี่ใหญ่เหรอ ทำไมสุดท้ายพี่ใหญ่ดีจังฟะ

[ranaways]

กำลังใจนะ

[@BUA@]

เฟยจะต้องผ่านช่วงเวลานั้นได้แน่นอนค่ะ

สู้ๆ 

[Dangerous_patz]

อ่านละ แน่น หน้าอกเรยตอนหลังอ่ะ




ไม่ไหวแล้วววววว





 





ทรมานจิตใจอย่างรุน แรงงงงง

[thaitanoi]

  มารออ่านครับ

[Oamsin]

เพ่เฟย

เก่งมากมายเลยคร้า

อยากดูรูปอ่ะ

แต่มันไม่ขึ้น 



อยากดูๆๆๆๆ

[kun]

มาพายเรือ

รอ ร่อ ร้อ ร๊อ ร๋อ

คนแต่งก๊าบบบบบบบบ

[kun]

ดันๆๆๆๆๆๆๆคริ คริ


รออยู่น่ะ

[DexTunG]

มาต่อนะคับ รอ รอ รอ


อยากรู้ ว่า เฟย  จะเปนยังงัยต่อไปอะ


คิดถึงเฟยจังเลย

[thaitanoi]

  หายไปไหนครับ

[Markkii~Mewon]

รักรักรัก พี่เฟย  พี่เฟย สู้ๆนะ

คิดถึงพี่เวย์จังเลยยยย 

[kun]

รออยู่น่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



 

[kun]

ดันๆๆๆๆ

เดี่ยวหามะเจอ



ตอนจบจะออกมาให้รูปไหนน่าๆๆๆๆๆๆ

[dokjarn]

 

มารอให้กำลังใจคนเศร้า

มันเป็นเพียงนิยาย

แต่ทำไม่เราต้องคิดถึง

ไอ้คิ้วเข้ม

ด้วยล่ะเนี่ย

 

[teenza]

ยังตามอ่านไม่ทันไม่รู้เศร้าไรกัน งั้นให้ :L2:เป็นกำลังใจคนแต่งดีกว่า

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

กล้าแต่งมั่กๆ

[tongner]

มารออ่านครับ เศร้าได้ใจจิงๆ เลย 

[teenza]

 


อ่านทันแล้ว แต่เศร้าไปม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


โอย อยากจะบ้า

ความจริงอยากให้เวย์คู่กับเฟย  แต่อ่านแล้วอีกใจนึงก็ชอบพี่ใหญ่นะถึงจะทำเลวสุดๆกับเฟยก็เหอะ

เอหรือตรูชอบคนเลว แต่เอาเหอะเป็นแบบนี้แล้วก็อยากให้คนที่ดูแลเฟยเป็นพี่ใหญ่ ส่วนคนที่เหลือไปไกลๆเลย

วงจรอุบาทว์จะได้ไม่กลับมาอีก

จะรอนะคับคนแต่ง

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

หายไปเลยยยยย
รออยู่นะเนี่ย

[Non_stop]

 
เป็นกำลังใจให้พี่เฟยน่ะ
สู้ๆๆพี่
 

[rayjikung]

เข้ามาอ่าน
เรื่องนี้เศร้ามากมายเลย
เรียกน้ำตาเราได้เป็นลิตรๆ 
ขอบคุณเรื่องนี้ที่ทำให้เราคิดอะไรได้ (แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม เหอๆ)
สงสารเวย์มากมาย ทำไมต้องเปนเวย์ด้วยนะ ทำไม !
เรื่องนี้เศร้าโคดๆๆ
ตามอ่านอยู่ 10 ชั่วโมงแน่ะ ปวดตา ตาบวมมากมายเลย TT^TT
ที่จริงก็เห็นใจซีนะ แต่ไม่น่าทำแบบนั้นเลย
โอ้ยย สงสารเวย์ เวย์ผิดอะไร ฮ่ะ !

อินจัด*

[rayjikung]

ทุกคนในเรื่องต่างก็รักเฟย
และ.. ต่างก็เจ็บปวดกับการที่ได้รักเฟย

                         

[rayjikung]

เพลง : เวลาที่หายไป
ศิลปิน : 1011

เช้าทีไรอยากหลับตาไม่ต้องการตื่นขึ้นมา
เจอใครได้ไหม คิดอะไรไม่ไหว
ได้แต่คิดถึงเธอ ฝืนหายใจแต่ละครั้ง
เหมือนมันยังเจ็บตรงนี้ ที่เดิมซ้ำๆ
แล้วมันเป็นอย่างนั้น ตั้งแต่ที่เธอหายไป

เหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวาน
และยังไม่รู้สุดท้ายจะไปสิ้นสุดที่ไหน
ที่ได้พบเธออีกครั้ง ก็ยังไม่รู้เลย

ไม่รู้เธอว่ายังรออยู่ไหม
รู้แค่เพียงว่าใจยังรอแต่เธอตรงนี้
แม้เวลาในความเป็นจริง จะผ่านเป็นปี
แต่ใจมันหยุดที่เดิม
เมื่อเธอคือวันเวลาที่หาย
และอะไรๆ มันดูว่างเปล่าเหลือเกิน
กลับมาได้ไหม กลับมาได้ไหม
กลับมาเป็นลมหายใจ ให้กับฉัน

ถ้าได้เจอเธออีกครั้ง
รู้ไว้เลยจะไม่ยอมให้เธอนั้นหาย
ทุกนาทีที่เหลือจะบอกว่าฉันรักเธอ

เหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวาน
และยังไม่รู้สุดท้ายจะไปสิ้นสุดที่ไหน
ที่ได้พบเธออีกครั้ง ก็ยังไม่รู้เลย

ไม่รู้เธอว่ายังรออยู่ไหม
รู้แค่เพียงว่าใจยังรอแต่เธอตรงนี้
แม้เวลาในความเป็นจริง จะผ่านเป็นปี
แต่ใจมันหยุดที่เดิม
เมื่อเธอคือวันเวลาที่หาย
และอะไรๆ มันดูว่างเปล่าเหลือเกิน
กลับมาได้ไหม กลับมาได้ไหม
กลับมาเป็นลมหายใจ ให้กับฉัน

ไม่รู้เธอว่ายังรออยู่ไหม
รู้แค่เพียงว่าใจยังรอแต่เธอตรงนี้
แม้เวลาในความเป็นจริง จะผ่านเป็นปี
แต่ใจมันหยุดที่เดิม
เมื่อเธอคือวันเวลาที่หาย
และอะไรๆ มันดูว่างเปล่าเหลือเกิน
กลับมาได้ไหม กลับมาได้ไหม
กลับมาเป็นลมหายใจ ให้กับฉัน

[mayoomay]

อ่านจบซะที  2 วันพอดี....

อยากบอกว่าเห็นใจทุกๆคนในเรื่อง...

พี่ใหญ่ผู้แสนดี  พี่ซีถึงจะเลวแต่ก็เลวเพราะรักอ่ะนะ แล้วก็พี่ๆอีกทั้ง4 คน ทุกคนล้วนแต่นักเฟยจิงๆทั้งนั้น

เวย์คนที่มาเต็มเติมหัวใจให้เฟย แต่ก็ได้แค่ช่วงเวลาสั้น  เฮ้อออออ....



คนแต่งไปไหนอ่ะค่ะ  มาแต่งให้จบเถอะ รีเควสขอเป็นแฮปปี้เอนดิ้งของพี่ใหญ่กะเฟยได้มั้ยอ่ะ
ไม่เอาแบบ พี่ใหญ่ต้องกลายมาเป็นพี่ชายดูแลเฟยนะ  แค่นี้ก็บีบคั้นจิตใจมาทั้งเรื่องล่ะ สงสารพี่ใหญ่เหอะ 

[HadsaNah]

ตอนจบ รัก . รู้แล้ว .  รัก.

ทุ่งหญ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา กลิ่นอ่อนๆ ของหญ้าที่สดชื่น ปลิวลอยมากับสายลมเอื่อยๆ ที่พัดอยู่ตลอดเวลา ท้องฟ้าสีสดใส แบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

"หูย.... สวยจังแฮะ" ผมอุทานกับตัวเองที่เห็นด้านหน้าตัวผมเอง

"เฟย" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยตะโกนเรียกผมจากทางด้านหลัง

ลำธารน้ำใสสะอาด ที่ไหลระเรื่อ มีคนยืนอยู่อีกฟากของลำธารนี้ คนที่คุ้นเคย คนที่มองเห็นแม้แค่ปลายผมก็คุ้นเคย คนที่ไม่ว่าอย่างไรก็จะจำได้ไม่มีวันลืมเลือน และเป็นคนที่ผมรักเขาสุดหัวใจ

แต่ตรงที่เขายืนอยู่ต่างกับตรงที่ผมยืนลีบลับ บรรยากาศอึบทึบ ฟ้าคะนอง เมฆสีดำทะมึนก่อตัวอยู่ทุกที ผืนดินที่แห้งแล้งและแตกระแหง ช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว

"ตุบ . ๆ  . ๆ . ๆ" เราสองคนต่างวิ่งเข้าหากันเหมือนจากกันไปนาน ความคิดถึงที่เคยท่วมท้น บัดนี้จะกลายเป็นศูยน์ เพราะคนที่คิดถึงนั้นมายืนอยู่ตรงหน้า เพียงเอื้อมมือ

ผมไม่สนใจสายน้ำที่กั้นระหว่างเรา ผมทอดตัวลงก้าวข้ามผ่านลำธารอย่างช้าๆ ก่อนที่จะ ขึ้นอีกฝากหนึ่งที่แตกต่างฝากที่ผมอยู่โดยสิ้นเชิง

ไออุ่นจากร่างกายส่งผ่านถึงกันและกัน น้ำตาไหลรินเป็นสายแต่หากมันไม่ได้ไหลรินเพราะความทุกข์ แต่หากเกิดจากความสุขล้นที่ก่อกำเนิดจากคนตรงหน้านี้ และจะเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้เกิดความรู้สึกนี้ได้

"ลิงคิดถึงอ้วนจัง" เสียงสั่นเครือ ออกจากปากของผมเพื่อให้คนตรงหน้ารับรู้ถึงความรู้สึก

"เวย์ก็คิดถึงเฟยนะ คิดถึงมาก" แรงกอดรัดที่เพิ่มมากขึ้น บวกกับความอบอุ่นที่ถูกถ่ายทอดออกมา หากไม่พูดก็สามารถรับรู้ด้วยสัญชาติญาณ ว่าคนตรงหน้าคิดเช่นไร

เนิ่นนานเท่าไหร่กันนะ ที่ไม่ได้อบอุ่นแบบนี้ ไม่ได้รู้สึกท่วมท้นแบบนี้มานานเท่าไหร่กันนะเรา

"เวย์ไปไหนมา ทำไมไม่อยู่กับเฟย" ผมผละออกจากอ้อมอกอันแข็งแกร่ง ดวงตาจับจ้องดวงตาสวยคู่โตที่แฝงความอ่อนโยน และความรักที่มีให้อย่างมากมายของคนด้านหน้า

"เวย์อยู่ใกล้ๆ เฟยตลอดนี่นา เฟยไม่รู้หรอกหรอ?" สัมผัสจากมือใหญ่อยู่ที่โครงหน้าก่อนที่จะลูบไล้เบาๆ

"อย่าทำหน้าหง๋อยเหมือนลิงอดข้าวอย่างงั้นสิ เวย์ไม่ชอบเลยนะ" สัมผัสเปลี่ยนจากโครงหน้าเป็นการลูบหัวแบบอบอุ่น

"โห่ย..กอลิล่าเอ้ย" ผมทุบไปทีนึงก่อนที่จะยิ้มกว้างๆ

"ต้องแบบนี้สิเฟย เฟยต้องยิ้มนะ เฟยไม่รู้หรอกว่าเวลาที่เฟยยิ้ม จะมีอีกหลายๆ คนยิ้มด้วย และเวลาที่เฟยมีความสุข รอบๆ ข้างของเฟยก็จะมีความสุข แต่ถ้าเฟยไม่ยิ้ม หรือเฟยทุกข์ รอบๆ ข้างเฟยก็จะเป็นแบบนั้น

ด้วยนะ" คนตรงหน้าพูดพร้อมกับยิ้มให้ผมแบบฝืนๆ เหมือนมีบางอย่างอยู่ในใจ แต่ผมก็ยิ้มตอบ เพราะเขาชอบให้ผมยิ้มนี่นา

"แล้วถ้าเฟยยิ้ม เวย์จะไม่ไปไหนใช่ไหม" ....

"เฟย.. เวย์ก็แค่ต้องไปทำไรบางอย่างที่สำคัญ แต่เฟยไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงซะเวย์ก็อยู่ตรงนี้ ข้างๆเฟย เนี่ยหล่ะ"

"และถ้าอยากเจอเวย์ ก็หลับตาแล้วคิดถึงเวย์ เฟยก็จะเจอเวย์เองหล่ะ" ร่างสูงตรงหน้า เอ่ยออกมาแบบอ่อนโยน และเป็นสุข

"หูย..ไม่เอาหรอก  เอาแบบนี้ดีกว่า เฟยให้เวลาเวย์แล้วกัน เวย์ไปทำธุระให้เสร็จ แล้วกลับมาหาเฟย เฟยรอได้อยู่แล้ว" ผมตอบคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความห่วงใย

"ก็ได้ แต่จำไว้นะว่า ถ้าสิ่งไหนที่เฟยมีความสุข ให้เฟยทำได้เลย ไม่ต้องกลัวว่าเวย์จะห้าม เพราะเฟยมีความสุข เวย์ก็มีความสุขแล้ว" มือใหญ่คู่นั่นเปลี่ยนมากระชับมือเล็กเรียวของผม เหมือนเป็นคำมั่น หรือย้ำคำให้รับรู้ก็ไม่ปาน

"อืม... ก็ได้" ผมครุ่นคิดอยู่สักพัก จริงๆ ก็คิดอะไรไม่ออกหรอก รู้แต่เพียงว่าฟังแล้วมันแปร่งๆ พิกล

ร่างหนาสวมกอดอย่างแผ่วเบาอีกครั้งก่อนที่จะเพิ่มแรงมากขึ้นและอุ้มผมขึ้นไปจนตัวลอย แรงกอดที่หนักหน่วงบ่งบอกอะไรได้หลายๆ อย่าง ทั้งความรัก ความเป็นห่วง ความคิดถึง ความโหยหา ความต้องการ และสุดท้ายมันเป็นความอบอุ่นอย่างสุดทวี แต่มันก็แฝงไปด้วยความกดดัน จากความรู้สึกบางอย่างที่จะต้องตามมา

อ้อมกอดเบาลงไปทีละน้อย เผยให้เห็นหยดน้ำตาที่ไหลออกจากดวงตาคู่สวยคู่นั้น คิ้วที่เข้มและดุดัน ตอนนี้กลายเป็นคิ้วที่ดูหงอยเหงา หรือเพราะแววตาที่มีบางอย่างอยู่เบื้องหลังมันก็ได้

"เวย์ต้องไปและ อย่าลืมนะ ยิ้มและหลับตา ทำทุกอย่างทีเฟยคิดว่ามีความสุข อย่าให้เวย์ต้องเป็นห่วงนะ สัญญา" คนตัวโตพูดพร้อมกับนิ้วก้อยที่ยื่นตรงมาด้านหน้า

"ด้วยเกียรติของสูกเสือสามัญรุ่นใหญ่ ลูกเสือขอสัญญาว่า ข้าพเจ้าจะยิ้ม ข้าพเจ้าจะมีความสุข และสุดท้ายข้าพเจ้าจะไม่ให้กอลิล่าเป็นห่วง" ผมปฏิญาณพร้อมกับชูสามนิ้วเหมือนลูกเสือ ซึ่งทำให้คนตรงหน้ายิ้มและ

หัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะหันหลังและเดินจากไป ยังเมฆที่ดำทะมึน พร้อมกับฟ้าคะนอง

"เปรี้ยง......" แสงสว่างวาบจนขาวโพลนไปหมด

.
.
.
.
.
.
.
.


แสงสว่างอันน้อยนิดที่สาดส่องจากม่านปรับแสงเรือนยาวที่ติดกับหน้าต่าง ลอดผ่านเข้ามาได้เพียงไม่มาก แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ห้องนี้ดูสว่างขึ้นมาบ้าง

"ฮึบ.... อือ ..." ผมครางเสียงเบาๆ เพื่อบิดขี้เกียจทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ลืมตา

ใบหน้าที่คุ้นเคยอยู่ไกล้เพียงแค่ลมหายใจ สัมผัสที่อบอุ่นจากร่างกายที่แนบชิด อ้อมกอดอันแข็งแกร่งและทรงพลัง คิ้วที่เข้มได้รูป รับกับไรจอนที่ทอดลงมาจนถึงปลายคาง จมูกสันโด่งรับกับใบหน้าที่คมเข้มอยู่ห่างออก

ไปแค่เพียงนิ้ว

"โอ๊ะ ..." ทันทีที่รู้ตัว มือสองข้างก็เหยียดออกไปจนสุดแขน ทำให้ระยะห่างเพิ่มมากขึ้น จนคนตรงหน้าที่เผลอแอบมองชั่วครู่ ลืมตาอย่าร้อนรน

"เป็นอะไรเฟย เจ็บหรอ? หรือฝันร้าย" น้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยถูกถ่ายทอดออกมา

"พี่ใหญ่อยู่นี่ได้ยังไง" ผมถามกลับด้วยเสียงที่เบาและแหบพร่า ซึ่งเป็นผลจากการร้องไห้อย่างมากมาย

"เฟยจำอะไรได้บ้างไหม" พี่ใหญ่ลุกขึ้นนั่ง และจับมือผมไปลูบเบาๆ

"จำอะไรหรอ?" ผมตอบกลับไปทันที พร้อมกับย้อนนึก

ความทรงจำเมื่อล่าสุดค่อยๆ ย้อนคืนมา ความฝันที่บ่งบอกอะไรหลายๆ อย่าง ดวงตาที่ใสเป็นประกายตอนนี้เริ่มรินไหลน้ำตาออกมา

"มันจริงใช่ไหม?" เสียงสั่นเครือ ถามคนตรงหน้าเพื่อต้องการคำตอบ

ความอบอุ่นจากอกของคนตรงหน้าเริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้น มือใหญ่คู่นั่นลูบหัวเพื่อเป็นการปลอบประโลมร่างเล็กที่สั่นเครือด้วยความโศกเศร้า

"เฟยอย่าร้องอีกเลยนะ พี่ทนไม่ได้ ถ้าเห็นเฟยร้องไห้ฟูมฟายอีก ขอร้อง อย่าร้องอีกเลยนะ" พี่ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเป็นห่วงเป็นใย

ผมค่อยๆ หลับตาลง ภาพบางอย่างเข้ามาแทนที่ ภาพของคนที่ทิ้งผมไป ภาพของคนที่จากผมไปไกลแสนไกล บัดนี้เขาไม่อยู่ตรงนี้แล้ว แล้วผมจะอยู่อย่างไรถ้าไม่มีเขา

-- ตอนนี้เขาจะรู้ไหมว่าผมโศกเศร้าเพียงใด เขาจะเศร้าเหมือนผมไหม แล้วเขาจะมีความสุขไหม  -- ผมนึกถามตัวเองพร้อมๆ กับ

"เมื่อไหร่เฟยจะเหมือนเดิมซักที เมื่อไหร่เฟยจะยิ้ม และมีความสุขเหมือนเดิมซักที" ร่างใหญ่ที่สวมกอดเพื่อปลอบโยนผม รำพึงกับตัวเอง

-- ใช่สิ เวย์ต้องมีความสุขแน่ๆ เวย์อยู่ข้างๆ เฟยตลอดเวลา แค่หลับตาเราก็เห็นแล้ว ได้แค่นี้ก็พอแล้วตอนนี้ เราเรียกร้องอะไรมากกว่านี้ก็ไม่ได้ --

"อย่าลืมนะ ยิ้มและหลับตา ทำทุกอย่างทีเฟยคิดว่ามีความสุข อย่าให้เวย์ต้องเป็นห่วงนะ สัญญา" ภาพความอบอุ่นเมื่อฝันถูกเรียกขึ้นมาอีกครั้ง

ความโศกเศร้าเริ่มค่อยๆ ลดลง น้ำตาที่ไหลรินเริ่มเหือดแห้งไปแล้วตอนนี้ แต่ความอบอุ่นจากอ้อมกอดยังไม่ไปไหน ความอบอุ่นจากฝ่ามือที่ถ่ายทอดมายังคงบ่งบอกถึงความรักและความห่วงใยที่มีให้อย่างท่วมท้น

ในความอบอุ่นนี้เอง มันทำให้ผมคิดอะไรได้หลายๆ อย่าง ทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่าน สุดท้ายผมก็ได้คำตอบ

-- ความรัก --



-- ในที่สุดผมก็เจอมันสักที --



-- ถ้าไม่มีมันผมจะรู้ไหมว่ารักคืออะไร --



-- ผมสะดุดรักมันเข้าแล้ว "ไอ้คิ้วเข้ม" --



จบบริบูรณ์

[HadsaNah]

ห่างหายไป 3 เดือน ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก ไม่สำบายเข้าโรงบาล เกือบตายเหมือนกัน

ตอนนี้มาต่อให้และ แอบแซ่บตอนพิเศษให้อีกตอน

หวังว่าคงถูกอกถูกใจนะคับ