ตอนที่28 แฟนกันฉันเพื่อน Day 2
และแล้วพีก็ถามผมจนได้ครับ.... อืมมม.... พอโดนถามเองนี่มันก็ตอบยากเหมือนกันแฮะ........
“…อืมมม....สำหรับเอกตอนนี้....เอกคงบอกได้แค่ว่า เวลาที่อยู่ด้วยกัน...เอกก็รู้สึกดี.... รู้สึกสบายใจ.... ถ้าถามว่าหวั่นไหวมั๊ย....ก็.... มีบ้างอะนะ... เอกชอบพีที่พีเป็นคนตรง.... แต่ถ้าถามว่าคิดยังไงถ้าจะเป็นแฟน....
เอกว่ามันอาจจะเร็วไปหน่อยสำหรับตอนนี้ที่จะคบกันโดยไม่รู้จักกันให้ดีซะก่อน...แต่ก็ไม่ได้บอกว่าอนาคตจะไม่ได้นะ.....สำหรับเอก....เอกว่าคนที่จะอยู่ด้วยกันได้ มันต้องมีทั้งส่วนที่เป็นเพื่อนแล้วก็ส่วนที่เป็นคนรัก...... ช่วงแรกส่วนที่เป็นคนรัก...ความหลงไหลมันคงมาก แต่เมื่อผ่านไปถ้าความหลงไหลมันไม่เข้มข้นขึ้นมา....ความเข้าใจความเป็นเพื่อน มันก็จะทำให้เราอยู่ด้วยกันต่อไปได้โดยที่ยังเรียกว่าเป็นแฟนกันอยู่......” ผมตอบพร้อมกับยิ้มให้พี...... ผมคิดว่าผมคงตอบไปเท่าที่ตอบได้แล้วอะครับ...
“พีให้เวลา...เรา....ได้ใช่มั๊ย” ผมถาม
“ได้เสมอหละ ....” พีตอบแล้วหันมายิ้มให้ผม...... เราสองคนเดินจูงมือกันไป.... ตอนนี้ไม่มีการสื่อสารใดๆเกิดขึ้นระหว่างเรานอกจากรอยยิ้มของทั้งคู่
ผมว่าการที่คนสองคนได้พูดคุยกันจริงๆ แม้มันอาจจะเป็นแค่คำถามคำตอบง่ายๆ แต่มันก็ทำให้คนสองคนเข้าใจตรงกันได้มากขึ้นมากๆครับ..... ผมว่าหลายๆกรณีที่คนไม่เข้าใจกันก็เพราะคิดกันไปเองว่าอีกฝ่ายคิดยังไง......เรียกว่าคิดแทนกันนั่นแหละครับ........ เมื่อไหร่ที่มันเกิดขึ้นบ่อยๆแล้วไม่มีการสื่อสารปรับความเข้าใจกัน...นั่นก็จะเป็นจุดเริ่มต้นของหายนะของความสัมพันธ์ในอนาคตครับ
ตอนนี้ผมกับพีก็เดินกลับมาทางโรงแรมกันครับ เพราะรู้สึกว่าเมื่อกี้เดินไปไกลมากแล้ว.........ขากลับผมเห็นพวกไอ้ป้องเล่นน้ำกันอยู่ไกลๆ.....อ้าวแล้วใครยืนหมุนไปหมุนมาที่หาดอยู่คนเดียวหละน่ะ...... อ้าว...ไอ้ชาร์คนี่หว่า...สงสัยมันคงกำลังมองหาผมอยู่แน่เลยครับ
“เอกอึดอัดมั๊ย….ที่พีบังคับเอกมาเป็นแฟนกัน3วันน่ะ...” พีถามขึ้นมา...........
“ไม่หรอก ดีออกจะได้รู้ว่าถ้าเป็นแฟนกันจริงๆมันจะเป็นไง” ผมตอบ......ที่ไม่อึดอัดคงเพราะตั้งแต่เปิดเทอมก็ถูกคนนู้นคนนี้บังคับลากไปลากมาจนชินแล้วมั้งครับ....ฮือๆ
“ขอบใจนะ”พีตอบ….พร้อมกับบีบมือผมเบาๆทีนึง
“ไม่เป็นไร…”ผมบอก.... สักพักไอ้ชาร์คก็หาเราเจอ.....มันรีบวิ่งเข้ามาหาเลยครับ..... เอ่อ......วิ่งเร็วขนาดนั้นนี่ เฮียตั้งใจวิ่งมากระโดดถีบรึเปล่าครับน่ะ
“เฮ้ยยย ไปไหนกันมาน่ะมือถือก็ไม่เอาไป.... มรึงหลอกเอกไปไหนมาไอ้พี” ไอ้ชาร์คโวยมาแต่ไกล
“อ้าวว.... คุณเพื่อนครับ...กรูก็ต้องพาแฟนกรูไปเดินเล่นมั่งสิครับ....จะปล่อยให้มรึงพาไปเดินแทนเหรอไงครับ”....เออ....กลับสู่สภาวะปกติจนได้
“อ๋อเหรอครับคุณพี งั้นกรูขอพาแฟนมรึงไปเดินต่อนะครับ” ไอ้ชาร์คสวน....
“ไม่ได้ครับ........กรูยังหวานกันไม่เสร็จครับ.... นู่นครับนู่น.....เชิญมรึงพาแฟนมรึงไปเดินเล่นแก้ขัดไปก่อนนะครับ”ไอ้พีพูดพร้อมชี้ไปที่น้องหมาที่นอนอยู่ริมหาด......ได้ใจมากเพื่อน
“เชรี่ยยแล้วครับมรึง....แต่ไม่เป็นไรครับไม่ถือคนบ้าครับ” ไอ้ชาร์คพูดเสร็จก็มาจับมือผมเดินครับ.....เอ่อ....
“แต่กรูจะไปทางนู้นครับ”ไอ้พีก็จับมือผมเดินไปอีกทางครับ....... ที่นี้มันเลยกลายเป็นต่างคนต่างดึงครับ......... เอ่อ......พวกมรึงจะเล่นชักกะเย่อกันเหรอครับ
“โอ๊ยยย!!!” ผมร้องครับ.... ไอ้สองคนตกใจรีบปล่อยมือ.....ผมทรุดลงไปนั่งกับพื้น....พวกมันรีบเข้ามาถาม
“เจ็บเหรอ เราขอโทษ” ไอ้พีถามเสียงสั่น
“ขอโทษนะ...เราไม่ได้ตั้งใจ.....” ไอ้ชาร์คเสียงเครือ
“อ๋อ... เราเปล่า....ไม่ได้เจ็บหรอก....ร้องไปงั้นแหละ...ฮ่าๆๆๆๆ” ผมหัวเราะใส่......พวกมันบ่นกันอุบอิบเลยครับ ฮ่าๆๆ สม
พวกผมกลับมาเก็บของเสร็จก็ไปเช็คเอาท์กันครับ..... แต่ป๋าไอ้พีโทรมาสั่งไว้เรียบร้อยแล้วครับว่าห้ามพวกผมจ่ายตังค์เด็ดขาดไม่งั้นจะงอน..... เอ่อ....น่ารักมากครับคุณพ่อ
พวกเราเดินทางกลับกันเลยครับ ตอนนี้มันก็ใกล้เที่ยงแล้ว.... ว่าจะไปแวะทานข้าวกันระหว่างทาง พวกผมอยากถึงกรุงเทพไม่เย็นมากครับ... จะได้ไปนอนพักกันเร็วๆหน่อยกลัวพรุ่งนี้เพลียจนเรียนไม่ไหว
ขากลับไอ้พีไม่ยอมให้ไอ้ชาร์คมานั่งข้างหลังด้วยครับ พีให้ผมเข้าไปนั่งก่อน แล้วพอพีเข้ามามันก็ลงไปนอนหนุนตักผมเลยครับ.....เจอไม้นี้ ไอ้ชาร์คเลยมานั่งด้วยไม่ได้ ...ได้แต่บ่นอุบอิบไปตามเรื่อง.....เล่นกันอย่างกะเด็กๆเลยครับเพื่อนผม
ระหว่างทางกลับ....พวกผมก็แวะซื้อของฝากกันครับ...แน่นอนไม่ลืมที่จะซื้อของไปฝากคุณป๋าไอ้พีผู้แสนดีกันด้วย.....แต่เอ่อ....แต่จะกินหมดมั๊ยนี่ไม่รู้นะครับ เพราะต่างคนต่างซื้อ คิดตังค์เสร็จถึงได้รู้ว่ามันรวมๆกันได้ห้าถุงใหญ่......ป๋าแกจะคิดว่าซื้อประชดมั๊ยเนี่ย.......นั่งๆรถไปผมก็เริ่มเคลิ้มๆครับแต่ก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาเพราะมีสายโทรเข้า
”สวัสดีครับ” ผมรับสาย
“เอกครับ... พี่อั้มนะ พี่มีข่าวดีจะบอกครับ” พี่อั้มตอบด้วยเสียงสุดแสนจะร่าเริง
“ข่าวดีอะไรเหรอครับพี่”ผมตื่นเต้นครับ
“ก็เอกได้อยู่ทีมบาสปีหนึ่งแล้วนะครับ...”พี่อั้มบอก.....เออ.....มันข่าวดีตรงไหนวะ....กรูขี้เกียจไปซ้อมมมมม
“…..ข่าวดียังไงเหรอครับพี่อั้ม” ผมถาม
“ก็ดีตรงพี่จะเป็นคนฝึกให้จนแข่งจบเลยไงคร๊าบบบ”….โอ้คุณพระ.....ข่าวดีของคุณมรึงคนเดียวน่ะสิครับ
“งั้นพรุ่งนี้เย็นไปซ้อมกันเลยนะ ไปหละ บาย”พูดจบพี่แกก็วางไปเลยครับ.....ไม่รอฟังคำตอบอีกละ
“ใครโทรมาเหรอเอก” ไอ้ชาร์คหันมาถามจากเบาะหน้า
“พี่อั้มน่ะ บอกว่าเราต้องแข่งบาสด้วยอะดิ” ผมตอบเซ็งๆ.....
“อืมมมม...เหรอ......”ชาร์คไม่พูดอะไรต่อแล้วก็หันกลับไป……
เฮ้อออ เอาไงก็เอาวะ.....ผมเลยนอนหลับตาแก้เครียดจนหลับไปในที่สุด...รู้สึกตัวอีกทีก็ถึงบ้านแล้วครับ (พีให้รถมาส่งผมก่อน) ตอนนี้ยังแค่สี่โมงกว่าเอง พอถึงบ้านผมก็รีบไปรายงานตัวกับบุพการี จากนั้นก็ไปนอนต่อ กะว่าจะตื่นมาตอนทานอาหารเย็นพอดี…….นอนไปนานแค่ไหนไม่รู้ครับ แต่ที่รู้สึกตัวอีกทีก็เพราะ……
“อืมมมมมม…..” อะไรหนักๆมันทับตัวอยู่หว่า …….อืมมม ……อึดอัดแฮะ…….อืมมมม………….ขยับตัวไม่ค่อยได้………..เฮ้ยยยย…………..หรือว่า…….กรูโดนผีอำ!!!!
ต่อตอนหน้าตามเคย โฮกกกกกกกกกกกก
หัวข้อ: รักจากpanic!!ตอนที่63.3 ความลับของดวงดาว(จบ) (อ่าน 358497 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก