ตอนที่27 หมาป่ากลับใจมาใส่ชุดลูกแกะ แหะๆ Day 2
ผมต้องกลืนน้ำลายไปหนึ่งอึก ระหว่างที่หันไปเผชิญหน้ากับเจ้าสามคนนั้นโดยที่ผมเองก็จำไม่ได้ว่าไปสร้างวีรกรรมอะไรเอาไว้อีก….
“แหะๆ…..อรุณสวัสดิ์นะ ….. เมื่อคืนเป็นไงอะ แหะๆ ” ผมถามพร้อมกับเหงื่อตก…..ก็ถ้าดูจากสภาพไอ้สามคนนั้นแล้วผมว่าเมื่อคืนผมคงแสดงอิทธิฤทธิ์ไปเพียบแน่เลยครับ……ดูมันสะบักสะบอมอยู่ในชุดเดิมกันหมดนี่
“ก็นี่ไง”พวกมันสามคนพูดพร้อมกันแล้วต่างคนต่างชี้ไปที่จุดเกิดเหตุบนร่างกายตนเอง………. พล ถลกแขนเสื้อให้ดูที่แขนด้านขวา…..ครับเป็นรอยฟันผมอยู่ครับ!!!!.......ของชาร์คเป็นรอยช้ำที่ปากครับ!!!....ส่วนไอ้พีเป็นรอยช้ำที่คอครับ!!!!......โอยยย……กรูทำอะไรลงป๊ายยยยยยย
“ก็เมื่อวานมาถึงห้องแล้วเอกไม่ยอมนอนจะบุกไปกระทืบไอ้พวกนั้นต่อ พวกเราห้ามก็ไม่ฟัง…..แรงก็เยอะ…..พวกเราเลยต้องช่วยจับกันสามคน…..เอกก็ดิ้นแล้วไปกัดแขนพลเข้าหนะสิ” พีเล่า
“จากนั้นพีมันเลยขึ้นไปคร่อมกดเอกไว้ เอกเลยพลิกตัวกลับมา…..เอ่อ….ที่ต้นคอพีน่ะ”ชาร์คต่อ….กรูทำอาร๊ายยย
“ชาร์คมันเลยไปดึงตัวเอกออกมาเอกเลยหันไป เอา….เอ่อ….กระแทกปากชาร์คน่ะ” พลเล่า……...แล้วกรูเอาอะไรไปกระแทกปากม๊านนนนนน
“สรุปว่าพวกเราก็มัวแต่ล็อคตัวเอกไว้ทั้งคืนจนเอกหลับ…..เลยนอนหมดแรงกันนี่สิ” พลสรุปอีกที…..อนาถมากเลยกรู…..มิน่าวันนี้ตัวโล่งสบายเหมือนได้ออกกำลังกายมา
“แต่เอาเถอะ….เอกปลอดภัยก็ดีละ แค่นี้เราก็สบายใจแล้ว” พลเดินมากอดคอผมพร้อมกับเอาหัวชนหัวผมเบาๆทีนึงเหมือนตอนเด็กๆ….. แต่ไอ้สองตัวนั้นตาลุกอีกแล้วครับ
“งั้นเราไปพาโบกลับก่อนนะ เดี๋ยววันนี้ต้องกลับกรุงเทพแล้ว …..อ้อ…..เพื่อเป็นการลงโทษ เอกต้องพาพลไปเลี้ยงข้าวด้วยนะ เข้าใจ๊” ผมพยักหน้า พลก็ยิ้มให้แล้วกลับไป…..แต่ก่อนไปไม่ลืมที่จะหันมาบอกไอ้สองคนนั้นว่า…..แล้วเจอกัน….อืมมม ไม่รู้ว่านั่นคือมิตรภาพหรือสารท้ารบกันแน่ครับ
หมดไปหนึ่งเหลืออีกสอง…..ผมหันมาหัวเราะ แหะๆกับสองคนที่เหลือต่อ
“ขอโต๊ดดดดด” ผมพูดพร้อมพนมมือท่วมหัว……ไอ้สองคนนั้นก็เลยเดินมานั่งข้างๆ…….แล้วก็บ่นกันเป็นกระบุงโกย…..ก่อนจะสั่งห้ามผมทานเหล้าอีกเด็ดขาด………..จริงๆก็เพราะพวกมรึงแหละกรอกกรู
“เป็นห่วงมากเลยรู้มั๊ย” พีบอก…….ผมก็ได้แต่พยักหน้า…..สำนึกแล้วครับ
“งั้นเดี๋ยวไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วจะได้ไปทานข้าวเช้ากัน” ไอ้ชาร์คพูดแล้วเดินไปห้องน้ำ…..พีก็เดินตามไปแต่สักพักพีก็เดินกลับมากระซิบที่ข้างหูผมครับ
“….เรายังเป็นแฟนกันอยู่นะครับวันนี้…..” พูดเสร็จมันก็หอมผมทีนึงแล้ววิ่งไป…..เออ….อุตส่าห์ลืมไปแล้วนะ
พวกผมเดินมาทานข้าวเช้ากันในโรงแรมครับ….ทานกันสักพักพวกสาวๆก็มาครับ……พอเจอหน้าผมปุ๊บก็ถามแบบไอ้ป้องปั๊บเลยครับ…… ผมเลยต้องรีบบอกไปว่าสร่างเมาแล้วสาวๆถึงหายระแวง…….กรรม จริงๆเลยกรู
“เออนี่เอก….รู้ตัวรึเปล่าว่าเมื่อคืนนี้เนี่ยไปทำไรใครไว้” หลิงมันถามผมขึ้นมา
“แหะๆ….ที่เราไปต่อยโต๊ะอื่นอะเหรอ ป้องมันเล่าให้ฟังแล้วตอนเช้า….” ผมยิ้มเจื่อนๆตอบ….
“ย่ะ…นั่นก็ส่วนนึง น่ากลัวเชียวนะแก……แต่ไอ้ที่มากกว่านั้นน่ะรู้รึเปล่า” หลิงถามต่อ
“เอ่อ….ที่ไปเหยียบ….ที่ไปขู่….ที่ไป….เอ่อ…” ผมพยายามไล่ข้อมูล…..เออ…หรือว่ามีมากกว่าที่กรูรู้ฟะ
“ไม่ใช่ย่ะ ไม่ใช่ว่าซ้อมพวกนั้นแบบไหน ชั้นหมายถึงเรื่องหัวใจน่ะ” หลิงพูดแล้วยิ้มกริ่ม…ตอนนี้ไอ้แอ้มก็ยิ้มขึ้มมาด้วยอีกคนครับ…..ว่าแต่ที่เมื่อคืนตูทำนี่เรียกว่าซ้อมเลยเหรอครับ…..
“เอ่อ….ใครอะ ….พี…..ชาร์ค….หรือว่าพล….เฮ้ยพลแค่เพื่อนนะ” ผมเริ่มหวั่นแล้วครับ….นี่กรูทำอะไรใครป๊ายยยย
“ไม่ช่ายยยยย……ไอ้พวกนั้นน่ะมันแน่นอนอยู่แล้ว…..ชั้นหมายถึงโบน่ะ” หลิงบอกตัดรำคาญ
“โบ!!!” ผมงง….เอ่อ….แล้วทำไมมีเสียงไอ้พีไอ้ชาร์คประสานขึ้นมาด้วยเนี่ย…
“ฮุๆๆๆๆ…..รู้มั๊ยยะว่าเมื่อวานน่ะทำตัวเป็นพระเอกแค่ไหน ต๊ายยยย….ปล่อยเลยมรึง ผู้หญิงกรู….โหชั้นฟังแล้วอินแทน….บทจะเท่ก็เท่เลยนะยะ…..เหมาะเอามาทำเป็นสามีม๊ากมาก” ไอ้หลิงแซว…..แอบเขินนะเนี่ย
“ว่าแต่โบเค้าทำไม” ไอ้ชาร์คถามให้…….หนอยแย่งคำถามตู
“ก็หลงเลยไงยะ กลับมาไม่เป็นอันนอนมัวแต่พร่ำเพ้อเรื่องไอ้เอกมันเนี่ย ชั้นแทบไม่ได้ว่างเลยมัวแต่ตอบคำถามมัน บ้านอยู่ไหนเป็นใครมาไงชอบอะไรมีแฟนรึยัง บลาบลาบลา ” ไอ้แอ้มพูดขึ้นมาบ้าง…..จริงดิ…..เขินนะเฟ้ย
“โห งั้นเลยเหรอ น่ากลั๊วน่ากลัว ขนลุก” ไอ้ป้องพูด…….นึกถึงประสบการณ์ในอดีตอยู่อะสิ
“สุดท้ายชั้นเลยให้เบอร์แกไปนะยะ ให้ไปถามกันเอง ชั้นทนง่วงไม่ไหวแล้วน่ะ” แอ้มพูดไปกินไป
“เฮ้ยยยย ให้ทำไม” ไอ้พีโวย……เออ…..เบอร์กรูไม่ใช่เหรอครับ
“เอาน่าๆ เค้าแค่อยากขอบคุณมั้ง พอๆ กินๆหิวแล้ว อะนี่ตักให้พีนะ อันนี้ให้ชาร์ค กินๆไปจะได้หายสงสัย” ผมรีบปรามพร้อมตักกับข้าวให้….จะได้หยุดคุยเรื่องนี้ซะทีผมหิวแล้วแถมอายด้วย……...แต่จะว่าไปโบก็สวยดีแฮะ อิอิ
พอทานข้าวกันเสร็จ พวกผมก็พากันไปชายหาดครับ คนยังมาไม่เยอะเพราะยังเช้าอยู่ ลมก็เย็นดี พวกสาวๆกะไอ้ป้องไปเล่นน้ำกัน ส่วนผมแยกไปเดินเล่นเลาะริมหาดไปเรื่อยๆคนเดียวครับ…….อืม…...ผ่อนคลายจัง…..แต่ก็ได้แป๊บเดียวแหละครับ ….เพราะสักพักไอ้พีก็เดินมาจับมือผมจูง…….เก่งมากเพื่อน หากรูเจอจนได้
เราสองคนก็เดินกันไปเรื่อยๆ โชคดีไม่มีใครมา ผมเลยปล่อยให้พีจับมือ….เดินๆไป อยู่ๆไอ้พีก็พูดขึ้น
“เอกเมื่อคืนน่ะ ตอนพีถูกเอก….เออ…นั่นแหละ เอกพูดอะไรกับพีจำได้มั๊ย” จำอะไรไม่ได้สักอย่างเลยเพื่อน…..ว่าแต่ไอ้ที่ เออๆ นั่น กรูทำไรไปวะ
“โทษที จำไม่ได้อะ” ผมบอกมัน
“พีก็คิดว่างั้น….. คือเอกบอกพีว่าถ้ามีอะไรให้เล่าให้เอกฟัง……ที่ผ่านมาไม่ใช่ไม่อยากเล่านะ…..แต่พีคิดไว้นานแล้วว่าจะเล่าให้เอกฟังตอนเราเป็นแฟนกัน หรือถ้าไม่ได้จริงๆก็เมื่อถึงเวลาที่พีพร้อม……เอกรอพีได้มั๊ย” พีพูดกับผม…..ผมรู้สึกว่าตอนนี้พีมันเปิดใจกับผมมากเลยครับ……ผมรู้สึกดีนะครับที่ถึงแม้ผมจะยังไม่รู้อยู่ดีว่าเรื่องอะไรแต่อย่างน้อยพีก็ได้พยายามอธิบายกับผมมากขึ้น….
“รอได้สิพี ทำไมจะไม่ได้หละ” ผมยิ้มให้
“…..ขอบใจนะ…..” พียิ้มตอบ……เราเดินต่อกันไปสักพัก…..พีก็หันมาถามผมอีกครั้งครับ
“….เอก ถามหน่อยได้มั๊ย”
“ได้สิ” ผมตอบ
“…….เอกคิดยังไงกับพีครับ……” พีถามผมในที่สุด
ตอบตอนหน้านะ โฮกกกกกกก
หัวข้อ: รักจากpanic!!ตอนที่63.3 ความลับของดวงดาว(จบ) (อ่าน 321121 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก