ตอนที่11 ไม่มีสัญญานตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก!!!
ครับผม….สารพัดสายที่ประดังโทรกันเข้ามา ถ้าวิเคราะห์ดูจากเวลาแล้วผมว่าแบตคงหมดตั้งแต่ในร้านอาหารหละครับ 33สายที่ไม่ได้รับ เกินครึ่งเป็นของไอ้พีครับที่เหลือก็ของไอ้พวกที่ไปด้วยทั้งกลุ่มนั่นและครับ (….เออ…..มีพี่อั้มด้วยครับ)
ส่วน18ข้อความใหม่ ก็เป็นของพวกเดิมอีกหละครับ
“เอกอยู่ไหนครับ-พี”
“ไอ้ชาร์คมันพาเอกไปไหนอะ-พี”
“หลับยังครับ-พี”
“เอกเป็นไรเปล่าโทรไม่ติด-แอ้ม”
“โทรไม่ติดหว่ะ-จุน”
“โทรไปหาไอ้พีหน่อยสิ มันโทรมาถามชั้นหลายทีแล้ว-แอ้ม”
“ถ้าไอ้ชาร์คทำไรเอก บอกพีนะพีจะไปกระทืบมันให้นะครับ-พี”
“พวกแกไปทำอาร๊ายยยยยยยยยยยยยย โทรไม่ติดดดดดด-หลิง”
“เอกโทรหาพีหน่อยครับ-พี”
“ฝันดีนะ-อั้ม”
“เอกโทรหาพีหน่อยดิครับ-พี”
“โทรหากูหน่อยดิ๊ กูเป็นห่วง-จุน”
“เครียดดดดด-พี”
“เป็นห่วงอะนอนไม่หลับ-พี”
“นอนยัง ขอบใจนะ-ชาร์ค”
“คิดถึงน้องรหัสครับ-อั้ม”
“เด็ดมั๊ยแก-ป้อง”
“บาบาบีบี”
……………….เอ่อ………………..พวกมรึงคงเป็นห่วงกรูกันมากเลยอะสิเนี่ย โทษทีๆ แต่ไอ้คุณป้องครับมรึงคิดเชรี่ยยยอะไรของมรึงอยู่ครับเนี่ยยยยยยย (….แล้วไอ้ข้อความสุดท้ายมันหมายความว่าไงอะครับใครช่วยบอกผมที……)
อ่านเสร็จก็มีสายเข้ามาเลยครับไวจริงๆ ไอ้ป้องโทรมาครับ
“เออ….กว่าจะโทรติด ถึงมหาลัยแล้วใช่มะ มาโรงอาหารวิทยาเลย รออยู่” พูดเสร็จก็วางไปเลยครับ เออ เดี๋ยวไปขอโทษมันซะหน่อยดีกว่า
พอถึงโรงอาหารก็งานเข้าเลยสิครับ มันอยู่กันครบองค์ บรรยากาศอึมครึมสุดๆครับ นำทีมโดยไอ้พีที่ตอนนี้กำลังยืนทำหน้าหงุดหงิดแบบคนอดนอน ในขณะที่ไอ้ชาร์คไอ้ตัวต้นเหตุนั่งยิ้มทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ครับ
“มาละๆ มานี่เลย มานั่งนี่รู้มั๊ยว่าคนเป็นห่วง” แอ้มลากผมมานั่งครับ …..สภาพตอนนี้อย่างกะอยู่ในคอกจำเลยเลยครับพี่น้อง
“ โทษทีๆ แบตมันหมดอะ ชาร์ตแล้วพึ่งได้เปิดมือถือเมื่อกี้เอง” ผมตอบพร้อมส่งสายตาวิงวอนขออภัยโทษครับ
…..อภัยผมเถอะ
“แล้วตกลงไปไหนมา ถามไอ้ชาร์คมันก็ไม่ยอมตอบเอาแต่ยิ้มเนี่ย” หลิงถามบ้างครับ
“มันทำไรเอก บอกมา” ไอ้พีมันหงุดหงิดครับ…..อย่าข่มขู่กรูสิ กรูกลัวแล้ว…แล้วจะให้กรูบอกไงดีวะไอ้ชาร์คมันก็ขอไว้
ผมหันหน้าไปขอความช่วยเหลือไอ้ชาร์คครับ พยายามสื่อจิตไปถึงมันครับประมาณว่า…….ช่วยกรูด้วยยยยยย
“อะๆ บอกก็ได้ เมื่อวานเอกมันชวนกูไปหาของขวัญให้มึงหนะไอ้พี วันนี้วันเกิดมึงไม่ใช่เหรอ สุขสันต์วันเกิดนะเว้ย” ไอ้ชาร์คโพล่งเรื่องอัศจรรย์ออกมาอีกแล้วครับทั่น พูดเสร็จมันก็ไปกอดคอไอ้พีครับ
“อ้าว จริงดิ กูนึกว่าไม่มีใครรู้ซะอีกว่าวันนี้วันเกิดกู ขอบใจนะเอก”ไอ้พีมันหายหงุดหงิดไปในทันทีเลยครับแถมยังหน้าแดงด้วย ดูๆไปมันก็น่ารักดีแฮะ
“เออ…ใช่ๆ กลัวบอกแล้วไม่ตื่นเต้นหนะ” กระผมก็รับสมอ้างไปสิครับเพื่อความอยู่รอด
“จริงๆไม่ต้องลำบากก็ได้ แค่จำได้พีก็ดีใจแล้ว ตอนนี้พีดีใจมากแลยหละ” ฉึกกกกก….. คำพูดมันแทงใจดำผมครับ…ท่าทางมันดีใจจริงๆ…..โทษนะเว้ยปีหน้ากรูจะจำให้ได้
“แหมก็นึกว่าอะไร บอกพวกชั้นก่อนก็ได้จะได้เตี้ยมกันไว้…. Happy Birthday นะพี” พวกที่เหลือก็ดูไม่สงสัยครับ
“เอางี้เดี๋ยวเย็นนี้กูเลี้ยงวันเกิดเอง ไปกัน”เจ้าของวันเกิดประกาศครับ พวกที่เหลือก็เลยเฮ คุยกันใหญ่เลยครับว่าจะไปไหนดี ในขณะที่ไอ้ชาร์คมันแอบยิ้มแล้วยักคิ้วให้ผมครับ……เออ เอ็งเก่งมากเพื่อน
วันนี้กลุ่มพวกผมก็ยังมานั่งกันหลังห้องตามบัญชาไอ้ป้องมันเหมือนเดิมครับ แต่คราวนี้ไอ้พีกะไอ้ชาร์คมาด้วย แถมนั่งประกบผมซ้ายขวาเลยครับ(…..เออ…..อย่ามานั่งจับมือตูสองข้างแบบเมื่อวานอีกนะเว้ย) พอไอ้พีเห็นไอ้ชาร์คมานั่งข้างผมมันก็ดูหวงขึ้นมาเลยครับ ส่วยไอ้ชาร์คเห็นไอ้พีหงุดหงิดมันเหมือนยิ่งสนุกครับยิ่งแกล้งไอ้พีหนักขึ้น……………………….ตามสบายครับเพื่อน…..ขออย่าตีหัวกรูก็พอ
อืมมมมมมแต่ไหงมองๆไปวันนี้ไม่เห็นไอ้หมูแฮะ ปกติมันต้องอยู่กะไอ้ชาร์คตลอดนี่ หรือว่ามันทะเลาะกันหว่า แต่เดี๋ยวรอไอ้ชาร์คมันเล่าเองดีกว่า
บ่ายนี้หลังจากพวกผมทานข้าวเที่ยงเสร็จก็แยกย้ายกันไปเรียนวิชาเลือกของใครของมันครับ ตอนแรกที่เลือกก็เลือกเหมือนๆกันอยู่หรอกครับ แต่ไหงเด้งกันไปเด้งกันมา เหลือผมกะไอ้ชาร์คสองคนได้ก็ไม่รู้ครับ วันนี้พวกผมเลยไปนั่งเรียนกันสองคน ดูๆมันก็ร่าเริงปกติดีครับถ้าผมไม่ไปเจอกับตัวเองแบบเมื่อวานก็จะไม่เชื่อเลยครับว่ามันมีความทุกข์อยู่
พอเรียนเสร็จพวกผมสองคนเลยต้องรีบไปหาของขวัญวันเกิดให้ไอ้พีตามที่ได้พูดไว้ครับ เราเลยไปสยามกัน
ตอนนี้ด้วยเวลาที่จำกัดมากผมรู้สึกเหมือนกำลังแข่งเกมส์หาซื้อของในรายการญี่ปุ่นเลยครับ แต่การไปซื้อของคราวนี้ทำให้ผมรู้ว่าไอ้ชาร์คกับผมนี่ชอบของคล้ายยๆกันครับ มันก็บอกว่าดีครับจะได้ชวนมาเดินด้วยบ่อยๆ
พอพวกผมซื้อของเสร็จไอ้ชาร์คขอตัวไปห้องน้ำก่อน ผมก็เลยถือของให้แล้วไปเดินเล่นรอ ผมไปร้านหนังสือครับ(ผมชอบซื้อหนังสือมากครับ ไปร้านหนังสือทีไรต้องได้ซื้อหนังสือกลับมาทุกครั้งไปครับ…….แต่ซื้อมากองเป็นส่วนใหญ่ครับไม่ได้อ่าน แหะๆ……)
ระหว่างที่ดูๆไปผมเห็นคนหน้าคุ้นๆครับ ผมเลยเข้าไปทัก
“อ้าว…..หวัดดีเป็นไง”
“เอ่อ …..เอกหวัดดี” คนที่ผมทักตอบ
“เอกรอนาน…ม……มั๊…..ย…..”ไอ้ชาร์คเดินมาหาพร้อมเรียกผม แต่แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อเจอคนที่อยู่ตรงหน้า
……………………
……………….
…………………..
ต่อตอนหน้าครับ อิอิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
