หัวข้อ: คอปเตอร์จอมซ่ากะอัลฟ่าบ้าบอ (20/01/2012) 07.12 หน้า201

[C2U]

กด 2   ไม่ตายแน่ๆ 

มาเล่าต่อดิ๊ 

[koonmon]

-*- เวร พี่ฟ่าทำค้างอ่าาาาาาาาาา

อ่านแล้วหดหู่ ไม่อยากอ่านหนังสือเลย (ข้ออ้าง เหอะๆ)

อัพเยอะ +ให้อีก1คับ ^^ 

ปล. กด2 เพราะพี่ฟ่ายังมาเล่าอยู่ หรือว่า กี๊ดดดดดดดดด

ถ้าพี่ฟ่ามะตื่นหม่อนจาจิ้มๆๆๆ 

[yunjaelover]

ไม่มีกด 3 ตายทั้งเป็น หรอ
บางทีเตอร์อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ฟ่าคิดก็ได้ ใช่ป่ะ ดูแล้วเตอร์จริงใจดีอ่ะ ถึงจะนิสัยเด็กๆ ไปหน่อยอ่ะ

................ ..................

[FOAM]

เป็นเอามากแฮะ

ว่าแต่... เรื่องเตอร์นี่มันยังไงกันแน่หว่า

[sNow]

กด2 ไม่ตาย

ขืนตายเรื่องก็ไม่มีต่อสิ

ถ้าเป็นพี่จะยังไม่ยอมตายหรอก ต้องไป ก่อน ไม่งั้นไม่หายแค้น

[LingNERD*]

ทำไมเตอร์ทำแบบนี้นะ

[Ak@tsuKII]

+1  ใฟ้ฟ่าที่ขยันลงจ้า

เตอร์นี้  ขอ   

[—“L•nely_l3”—]

กด 2 ครับ

พี่ฟ่าไม่ตายง่ายๆหรอก

เรื่องแค่นี้สบายมากใช่มั้ยพี่ 

แต่ขอ  เตอร์ทีเหอะ

[noowatt]

เจ้าชายจะต้องขี่ม้าขาวมาช่วย
 

[ppanudet]

มาต่อเร็วๆๆนะครับ

[TAMAKUNG]

 


มัย  เรื่อง มันกลายเป็นแบบนี้เนี่ย



เครียดซะงั้น



เซ็งจิต

[hima]

กด +1 ตาย  เย้ยยยย ตายได้ไง ตัวเอกของเรื่องนี้ อิอิ

กด 2 ไม่ตาย ..... แต่เลี้ยงไม่โต 555 เอ๋า เอาไงเนี่ย

สรุปคือ กด 3 ตามคุณ yunjaelover ตายทั้งเป็น  โอ๋ๆๆๆๆๆ ล้อเล่งงงงง น้า 

เข้าสู่สาระดีกว่า เหมือนฟ่า เป็นคนมาทีหลังเนอะ (รึป่าวหว่า) อย่าเครียดดิ พูดไปตามท้องเรื่องที่เขียนไว้น่ะ

แต่ยังไงๆ พี่ก็เชียร์ฟ่านะ ส่วนเจ้า เตอร์ ต้องลากมา    ทำงี้ได้ไง พฤติกรรมมันบ่งบอกหลายๆอย่าง

เป็นกำลังใจให้ฟ่า นะคับ 

[StillLoveThem]

..ทำไมเวลาแค่วันเดียว ฟ่ากับเตอร์ มันถึงได้ห่างกันได้ไกลขนาดนี้..
..เตอร์ตัดใจจากฟ่าได้แล้วจริงๆๆเหรอ ทำไมเหมือนไม่แคร์เลย..
..ใจจริงๆๆเตอร์เป็นอย่างนั้นจริงเหรอ ไม่น่าเชื่อ มันพลิกผันมากๆๆๆ..
..ฟ่า..กด 2 ไม่ตายหรอก...เจ็บแค่นี้เดี๋ยวก็หาย คงแค่เป็นลม..
...เฮ้อ ไม่เข้าใจ เตอร์ เลยจริงๆๆๆ ทำไมมันตัดกันได้ง่ายๆๆอย่างนี้..
...อยากรู้จัง ณ.เวลานั้นที่เตอร์ทำ เตอร์คิดอะไรอยู่....
..เป็นกำลังใจให้ฟ่า รอตอนต่อไปอยู่นะอยากรู้ว่าเป็นอย่างไร แต่ฟ่าไม่ตายแน่ๆๆ...

[sakiko]

 

เครียดด้วยคน 

[wan]

กด 2 ไม่ตายหรอก คงจะเจ็บ แต่ไม่นาน เดี๋ยวนายเตอร์ ก็กลับมาง้อ

       ฟันธง  หรือ คอนเฟิมร์ ดี 

[namtaan]

ทำไมมันกลายเป็นยังงี้อ้ะฟ่า 

มันกลายเป็นเรื่องใหญ่เลย

กด 1ครึ่งแล้วกันนะฟ่า

ตัวไม่ตาย แต่เหมือนหัวใจฟ่าตอนนั้นจะตายไปชั่วขณะแล้น

 

บวกหนึ่งให้ฟ่าด้วยนะ

[HydrA]

ไม่เข้าใจเตอร์เลยอ่ะทำไมไม่มาคุยกับฟ่า

[appiciate]

ทำไมชอบเรื่องนี้ก็ไม่รู้
อ่อ...คนเขียนเก่งนี่เอง 
สมกะที่เลือกคณะนี้แล้วหละ
เด๋วพี่ไม่เข้าซอย5ละ จะมุดคอนโด คงจะได้เจอฟ่าบ้าง (จะรู้ไหมเนี่ยะ คนไหน)
ช่วงนี้แต่งเยอะๆนะ หยุดตั้งอาทิตย์นึง...จะรออ่าน

[● MaYa~Boy ●]

อย่าทะเลาะกันเลย ไม่ดีๆ

[TARO]

เอ่อ...

ตามทันแย้วค้าบ

แล้วทำไมต้องมาทันไอ่ตอนเศร้า ๆ ด้วยเนี้ย 

กด 1 ฟ่าตายครับ

เรื่องเล่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าผีบอก

หึหึ 

 

[Sith]

ต้องทรมาณแบบนี้ละสนุก  โอ๋ๆไปสู่ที่ชอบที่ชอบน้าฟ่า 

[อัลฟ่าบ้าบอ]

ทำไมชอบเรื่องนี้ก็ไม่รู้
อ่อ...คนเขียนเก่งนี่เอง 
สมกะที่เลือกคณะนี้แล้วหละ
เด๋วพี่ไม่เข้าซอย5ละ จะมุดคอนโด คงจะได้เจอฟ่าบ้าง (จะรู้ไหมเนี่ยะ คนไหน)
ช่วงนี้แต่งเยอะๆนะ หยุดตั้งอาทิตย์นึง...จะรออ่าน

รู้ได้ไงนี้

ว่าซอยห้า

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มุดมาให้ถูกน๊านุ่งฟ่าจารอ

เอิ๊กๆๆๆๆๆ

[อัลฟ่าบ้าบอ]

อยากบอกทุกคนว่าเหตุการณ์ที่เล่ามาวันนั้นฟ่าเหมือนตายทั้งเป็น
ฟ่าให้มันหมดใจแต่มันทำกับฟ่าได้สาสมมาก
มันยิ่งกว่าการ้องไห้เสียใจ
มันทรมานจนบอกไม่ถูก
มันน่าตื๊บมั้ยครับไอ้เตอร์อ่ะ
ทำฟ่าร้องไห้  งือๆๆๆๆ

ต่อเลยดีกว่า...


"ปึง...โอ๊ะ" ผมหัวฟาดไปกับพนังห้องแล้วจากนั้นก็ไม่รู้ตัวอีกแล้วอ่า
   ผมตื่นมารู้สึกปวดหัวมาก จับไปที่หัวมีปลาสเตอร์ปิดแพลแปะอยู่  ผมนั่งนึกว่าเมื่อคืนเป็นอะไรจำได้ว่าไปปิดไฟจะนอนแล้วก็นึกไม่ออกแล้ว  แล้วหัวผมเป็นไรเนี่ย  ผมตื่นจะไปกินน้ำก็มีเสียงคนเปิดประตูเข้ามา
   "ลุกมาทำไม จะเอาไรเดี๋ยวเตอร์ไปเอาให้" ผมดีใจนะที่ผมตื่นแล้วเจอมันแต่ความโกรธมันมีมากเหลือเกิน  ผมล้มตัวนอนหันหลังให้มัน
   "ไหนดูสิตัวร้อนอยู่รึป่าว"  มันเอามือมาแตะที่หน้าผากผม  ผมปัดมือมันออกแล้วหันไปอีกทาง นางเอกอีกแล้วกรู
   "กินข้าวนะ เตอร์ซื้อข้าวต้มมาให้"  มันเดินออกไปเอาข้าวต้มผมลุกขึ้นทันทีจะไปล็อคประตู  ไม่อยากเห็นหน้ามัน แต่พระเจ้าคงเข้าข้างมัน ผ้าห่มพันขาผมล้มลงเข่ากระแทกพื้นเจ็บโคตรอ่ะ  ดีหน่อยที่ผ้าห่มยังมารองเข่าไว้ มันหันมามองแล้วมาพยุงผม
   "เอ้า....จะเอาอะไรก็บอกสิเดี๋ยวเตอร์ทำให้ เจ็บรึป่าว" มันจับไปที่ขาผม แล้วเป่าเบาๆ
   "ไม่ต้องยุ่ง ปล่อย เจ็บเองเดียวก็หายเอง" ผมปัดมือมันออกแล้วลุกเดินเดี้ยงไปที่เตียง ผมคงไม่ได้นอน กินแค่อาหารญี่ปุ่นกับพิซซ่าไม่ถึงชิ้น ตลอดสองวันนี้คงไม่เพียงพอต่อร่างกายจิตใจที่แสนโศกา เหอะๆๆๆเสียใจหว่ะ จิตใจก็ห่อเหี่ยวเลยป่วยสิครับงานนี้  มีคนดูแลไม่ชอบยังไปหาเรื่องเค้าอีก ก็มันน่าป่าวอ่ะต้องสั่งสอนให้เข็ด
   "ฟ่า...เตอร์รู้นะฟ่าโกรธเตอร์ แต่ฟ่าอย่าทำร้ายตัวเองได้มั้ย เตอร์ขอร้อง เตอร์คงทนไม่ได้ที่เห็นฟ่าเจ็บ" อย่ามาทำเป็นพูดดี  ผมยังคงนิ่งไม่หันไปมองหน้ามัน
   "เจ็บตัวเรื่องเล็กเจ็บที่ใจนี้ดิ ฆ่ากันให้ตายดีกว่า" ผมพูดขึ้นอย่าเย็นชา โดยที่ไม่มองหน้ามัน ผมไม่อยากมองหน้ามันจริงๆนะครับ
   "กินข้าวก่อนแล้วกินยานะ" มันเดินออกไปเอาข้าวต้มทีนี้ผมค่อยๆลุกกะเพกๆไปล็อคประตู ปึ่ง....สำเร็จแล้ว
   "ปังๆๆๆๆอย่าทำอย่างนี้สิฟ่ามีเหตุผลหน่อย  เปิดประตูนะเตอร์ขอร้อง" มันยังเคาะประตูอยู่เสียงเคาะเริ่มดังขึ้น แล้วเงียบไปสักพัก พร้อมเสียงคนไขกุญแจ  เห้ยมันมีกุญแจได้ไง ผมเปิดลิ้นชักหัวเตียงดูกุญแจสำรองหายไป มันมาหยิบไปตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย
   "ทำไมทำแบบนี้" มันจ้องหน้า ผมบอกได้ว่ามันโมโหมาก
   "ทำม่ะ" ผมเริ่มจะกวนทีนมันอีกแล้วคับ เมิงจาทามอารัยกรูอ้ายเตอร์
   "อย่าทำร้ายตัวเองสิ ยิ่งฟ่าเจ็บเท่าไรเตอร์ก็เจ็บเท่านั้น  เรื่องที่ผ่านมาเตอร์ขอโทด เตอร์เจ้าอารมณ์ไปเอง   เตอร์หวงฟ่ามากไป  แต่ที่เตอร์ทำไป  ก็เพราะเตอร์รักฟ่า  เตอร์จะเลิกนิสัยแบบนั้นเตอร์สัญญา"  มันวางชามข้าวต้มลงที่โต๊ะข้างเตียงแล้วเข้ามากอดผม
   "ปล่อย  ฟ่าบอกให้ปล่อย  ปล่อยฟ่า(เสียงดัง)" มันปล่อยผมแล้วเขยิบไปนั่งก้มหน้าที่ปลายเตียง
   "ให้อภัยเตอร์เถอะนะ  เตอร์รักฟ่าจริงๆเตอร์จะไม่ทำแบบนั้นอีกเตอร์สัญญา เตอร์จะมีเหตุผลให้มากกว่านี้  อย่าเย็นชากับเตอร์นะ  รักเตอร์เหมือนเดิมได้มั้ย"  มันทำเสียงสั่นจะร้องไห้
   "ให้อภัยหรอ  เรื่องที่เตอร์เจ้าอารมณ์ฟ่าไม่เคยโกรธเลย แล้วพร้อมจะให้อภัยเสมอ"
   "แล้วทำไมฟ่ายังโกรธเตอร์อยู่"มันหันมามองพร้อมกับน้ำตาคลอแล้วไหลมาที่แก้ม(น้ำตาสั่งได้ดั่ง พี่แหม่ม จินตรา )
   "ฟ่าขอถามนะ  ยังรักฟ่ารึป่าว"
   "รักสิรักมากด้วย" มันเอื้อมมือมาจะจับมือผม  ผมชักมือหนีซุกไปในผ้าห่ม
   "แล้ววันนั้นหายไปไหนมา" มันเงียบไม่พูดอะไร
   "ตอบมาสิ  ตอบมา  เงียบทำไม"  ผมล้มตัวลงนอนน้ำตาก็ไหลออกมาซะงั้นในหัวนึกภาพที่มันมายืนถอดเสื้อที่ระเบียงกับเด็กคนนั้น
   "ห้องเพื่อน"
   "ห้องเพื่อนหรอ  ห้องตัวเองก็มี  ไปทำไมห้องคนอื่น" ผมยิ่งพูดน้ำตายิ่งไหล มันเอื้อมมือจะมาเช็ดน้ำตาให้ผม ผมเบนหน้าหนี
   "ก็เตอร์เครียด  เดินเล่นไปเรื่อยๆ พอดีไปเจอเพื่อนที่โรงเรียน ไม่รู้ว่าเค้าอยู่แถวนี้ด้วย เลยไปเล่นเกมส์ที่ห้องมันอ่ะ"
   "หรอเล่นกันถึงใจเลยสินะ  ถึงได้ถอดเสื้อเปลี่ยนกางเกงกันขนาดนั้น"
   "มันเอาหนมมาให้เตอร์กิน เตอร์ทำหกใส่เสื้อผ้าอ่ะ เลยเอาเสื้อผ้ามันเปลี่ยน  เตอร์ไม่มีอะไรมากไปกว่าเพื่อนกับเอ็มจริงๆนะสาบานได้" กรูไม่เชื่อ
   "ดูสนิทกันดีนะ ถึงได้พาเค้ามานอนที่ห้องอ่ะ"
   "มาทำรายงานอ่ะ"
   "ข้ออ้าง"
   "แล้วทำไงฟ่าจะเชื่อ"
   "พอเถอะ ฟ่าไม่อยากฟังฟ่าอยากนอนเหนื่อยมามากแล้วเหนื่อยจริงๆ...เหนื่อย    " ร้องไห้อีกแล้วไอ้ฟ่าเอ้ย ผมล้มตัวลงนอนที่ขายังเจ็บที่หัวก็ปวดแต่ที่ใจเจ็บสุด   มันล้มตัวนอนข้างๆผม เอื้อมมือมากอดผม  ผมพลิกตัวหนีแล้วเอาหมอนข้างมากั้นไว้  ทำแบบนี้แล้วใจก็เจ็บแต่สมองมันสั่งให้ทำอ่ะ สักพักผมก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย  ตื่นมาอีกทีก็รู้สึกว่ามีคนมาเช็ดตัวให้  ผมแกล้งหลับมันเช็ดตัวให้ผมแม้กระทั่งที่เท้า มันน่าสงสารอ่ะ ผมเริ่มใจอ่อนแระสิ่งที่มันพูดอาจจะจริงก็ได้ แต่มันจะต้องมีอะไรสักอย่างที่มันปิดบังผม มันไม่ได้มีอะไรกับเด็กคนนั้น  ผมเชื่อว่าไม่มีแน่  แต่มันสองคนเป็นเพื่อนกันจริงๆหรอ ผมยังไม่เชื่อ  แล้วอีกอย่างประโยคที่ผมได้ยินมันคุยกันที่ระเบียง ยังหาข้ออธิบายไม่ได้เลย แล้วจะให้ผมให้อภัยเนี่ยนะ  มันง่ายไปรึป่าว
   "ตื่นแล้วหรอ  กินข้าวหน่อยนะเตอร์ ซื้อมาตอนที่ฟ่าหลับ  เดี๋ยวไปอุ่นมาให้กินนะ"
   "ไม่ต้องฟ่าไม่กิน  ฟ่าไม่หิว  ฟ่าอยากอยู่คนเดียว"
   "อย่าทำแบบนี้สิฟ่า  เราใช้เหตุผลคุยกันนะ"
   "ตอบคำถามฟ่าให้ได้ก่อนแล้วกัน"
   "ตกลง  ฟ่าไม่พอใจเตอร์เรื่องอะไร" มันไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะเครื่องแป้งแล้วหันมาคุยกับผม
   "วันนั้นเตอร์ออกไปจากห้องทำไม โมโหฟ่ามากเลยหรอถึงได้ไปนอนกับคนอื่น"
   "ป่าวไม่ได้โมโห  ฟ่าบอกเตอร์เองไม่ใช่หรอ ว่าให้ไปคิดดีดี เตอร์ก็เลยเดินคิดไปเรื่อยๆจนเจอเอ็ม"
   "เตอร์กับเอ็มเป็นอะไรกัน  ฟ่าขอความจริง"
   "เป็นเพื่อนกัน  เมื่อก่อนเอ็มเคยชอบเตอร์ แต่เตอร์ไม่ได้ชอบเอ็มแบบแฟน  เตอร์รู้สึกกับเอ็มได้แค่เพื่อนเท่านั้น"
   "เคยมีอะไรกันมั้ย"
   "แค่เคยจูบกันเท่านั้น  เตอร์สาบานได้ว่าไม่มีอะไรเกินเลยนอกจากนี้" มันชูสองนิ้วขึ้นมาสาบานความจริงเค้าต้องสามนิ้วไม่ใช่หรอครับ
   "เพื่อนที่ไหนจูบกัน"
   "ตอนนั้นเตอร์เหงาแล้วก็เมาด้วย"
   "แล้วคืนนั้นที่เตอร์ไปห้องเค้ามีอะไรกันรึป่าว" อารมณ์โกรธผมเริ่มลดลง
   "ไม่มี เตอร์รักฟ่าเตอร์ มีฟ่าเตอร์จะไปทำอย่างนั้นกับคนอื่นได้ไง เตอร์ไม่ได้เลวขนาดนั้นนะ"
   "งั้นแสดงว่าเรื่องที่ขนมหกใส่เสื้อผ้าเตอร์ก็ยืนยันว่าเรื่องจริงสินะ"
   "สาบานเลย" มันทำหน้าจริงจังมากครับ ผมเชื่ออ่ะใครจะว่าไงก็ตามแต่ผมเชื่อมัน
   "แล้วเค้ามาทำอะไรที่ห้อง ตอนที่เตอร์อาบน้ำอยู่"
   "เค้ามาทำรายงานแหละ รายงานกลุ่มอ่ะ เค้ามาใช้อินเตอร์เนตที่ห้อง เราเป็นเพื่อนกันจริงๆไม่มีอะไรมากกว่านั้น"
   "แล้วฟ่าจะเชื่อได้ยังไง  อะไรอ่ะที่จะบอกว่าเตอร์ไม่ได้หลอกฟ่า"
   "เตอร์จะไปตามเค้ามายืนยัน" มันทำท่าจะลุกไปตามเพื่อนมายืนยัน
   "ไม่ต้องอ่ะไม่มีประโยชน์หรอก" มันหันมามองหน้าผมอย่าง งงๆ
   "ทำไมอ่ะให้เตอร์สาบานก็ได้นะ" ไอ้นี้เอะอะก็สาบาน  ผมเชื่อมันคับ
   "ไม่ต้องหรอกไม่ต้องสาบาน  แค่สัญญาว่าเตอร์จะรักฟ่าคนเดียวก็พอ  ได้มั้ย"
   "เตอร์สัญญาเตอร์จะรักฟ่าคนเดียวและรักตลอดไปจนกว่าฟ่าจะหมดรักเตอร์"
   "ฟ่าไม่มีทางหมดรักเตอร์" น้ำตาผมไหลออกมาอีกแล้ว มันเดินเข้ามานั่งทีเตียงตรงหน้าผม
   "จริงนะ เราจะไม่ทะเลาะกันอีกแล้วนะ "  มันกระซิบข้างหูผมเบาๆ
   "อืม"  ผมยื่นนิ้วก้อยให้มันมันเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวไว้ แสดงถึงการสัญญาของสองเรา
   "หิวแล้วอ่ะ"
   "ได้ๆๆๆเดี๋ยวเตอร์ไปเอาข้าวต้มมาให้กินนะ"  มันรีบลุกออกไปเอาข้าวต้มมาป้อนผม มันน่ารักมาก ผมจะไม่รักมันได้ไง  ชีวิตมันเกิดมามีคนทำให้ทุกอย่าง แต่วันนี้มันทำทุกอย่างให้ผม  ผมเชื่อว่ามันไม่เคยเช็ดตัวให้ใครไม่เคยเก็บจานล้างดูจากท่าทางแล้วมันทำพวกนี้ไม่เป็นด้วยซ้ำ  แต่มันก็ทำเพื่อผม ผมเริ่มรักมันขึ้นทุกวันๆแล้วครับ
   "มาแล้วๆๆๆๆหอมๆเลย  เตอร์บอกเค้าไม่เอาผักชีต้นหอม"
   "รู้ได้ไงว่าฟ่าไม่กินอ่ะ"
   "เตอร์เห็นฟ่าเขี่ยออกทุกครั้งอ่ะถ้าเจอ" มันช่างสังเกตเนอะมันใส่ใจผมมากกว่าที่ผมคิดมากมาย  มันเอาหมอนให้ผมผิงหลัง  ตอนนี้ผมปวดขามากคงเป็นเพราะแรงกระแทกตอนนี้มันคงอักเสบและบวม  ที่หัวก็ดีขึ้นแต่ยังมึนๆอยู่
   "ฟ่าขอโทษนะเตอร์ ที่ไม่ฟังเหตุผลจากเตอร์ก่อน"
   "ช่างเหอะ  เตอร์เองที่ผิดอ่ะ ไม่ยอมคุยให้รู้เรื่องเอาแต่ใจแถมยังจะคอยหาเรื่องประชดประชันอีก  เตอร์จะเลิกนิสัยแบบนี้นะเราจะได้ไม่ทะเลาะกัน"
   "เตอร์.....ถ้าเราไม่เข้าใจกันอย่าให้มันข้ามวันนะเราต้องคุยกันนะ"
   "อืม  แล้วเราสองคนจะไม่มีอะไรปิดบังซึ่งกันและกัน"
   "อืม  แล้วจะกินได้ยังอ่ะหิวแล้วนะเนี่ย"
   "อ่ะ...อ้าม" ไม่ใช่เด็กนะเว้ย
   "ร้อนอ่ะ  กินเองก็ได้ไม่ต้องป้อนหรอก"
   "ไม่เอาอ่ะจะป้อน ให้เตอร์ทำอะไรเพื่อฟ่าเถอะนะ  มันคือความสุขของเตอร์อ่ะ ให้เตอร์ได้มั้ย" ดูมันดิผมจะไม่รักมันได้ไงอ่ะ
   "ก็ด่ะ"  ผมรู้สึกเขิลๆๆอ่ะมีคนมาป้อนข้าว
   "เดี๋ยวเป่าก่อน  อ่ะอ้ามมมมมมม"  มันป้อนข้าวผมแต่ผมรู้สึกอิ่มใจมากกว่าอิ่มท้องอีก
   "อิ่มแล้วกินเยอะแล้วอ่ะ"
   "อีกคำหนึ่งนะ  กินไปนิดเดียวเอง  นะนะนะ"   มันพยายามให้ผมกินอีกผมก็กินอีกสองสามคำก็อิ่ม  มันเดินไปเอาน้ำกับยามาให้ผมกิน
   "อ่ะกินยาซะ  แก้ปวดกับแก้อักเสบ  แล้วนี้วิตมิน" มันยื่นยาให้ผมพร้อมน้ำทำไมมันเยอะจังหว่ะเนี่ย
   "เยอะเกินไปป่าวเม็ดก็ใหญ่  แล้วรู้ได้ไงอ่ะว่าฟ่าเป็นโรคอะไรถึงให้กินยานี้อ่ะ"
   "เตอร์เรียกหมอมาตรวจตอนฟ่าหลับอ่ะ" มันดีกับผมมาก
   "แพงอ่าดิ  หมดไปเท่าไรอ่ะ"
   "หมอเป็นญาติฟ่าเอง  อาการงกกำเริบอีกแล้วสิ"
   "ง่ะ"  รู้ทันอีกแระ
   "หมอบอกว่าร่างกายอ่อนเพลีย  ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงถ้าอาการดีขึ้นก็ให้ไปเอ็กซเรย์ดูว่าสมองกระทบกระเทือนรึป่าว"
   "หรอ  ขอบคุณนะขอบคุณสำหรับทุกอย่าง"
   "บอกแล้วไงแค่ได้ให้เตอร์ทำอะไรให้ฟ่าบ้าง นั้นแหละคือความสุขของเตอร์"
   "อ่ะหมดแล้ว"  ผมยื่นแก้วน้ำให้มัน
   "กินหมดทุกเม็ดรึป่าว" มันจ้องหน้าผมเหมือนผมทำอะไรผิด
   "หมดดิ"
   "หรออออออแล้วใต้หมอนนั้นอะไรอ่ะ"  มันเห็นได้ไงว่ะ  ผมแอบเอาวิตมินซ่อนไว้ใต้หมอน
   "หยิบมากินเลย เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้"  โหบังคับจัง วิตมินไรเม็ดยังกะไข่ห่านติดคอตายพอดีอ่ะ
   "นี้น้ำ.....กินเข้าไปกินให้เห็นเลยด้วย"  กินก็กิน
   "บังคับจิตใจจัง"
   "กินง่ายออก  ไม่เห็นจะตายเลย"  มันรับแก้วน้ำไปวางไว้ที่โต๊ะแล้วห่มผ้าให้ผมนอน
   "ไหนของดูขาหน่อยเป็นไงบ้างเจ็บตัวเพราะเตอร์แท้ๆเลย"  มันเปิดผ้าห่มดูที่หัวเข่าผม มันเห็นบวมปูดมีเลือดคั่งก็ตกใจ
   "ไปหาหมอมั้ยมันบวมมากเลยนะ"
   "เดี๋ยวตื่นมาค่อยไปนะ  หนาวอ่ะมากอดหน่อยดิ" ผมอ้อนมัน อิอิ  มันล้มตัวลงนอนข้างๆผมแล้วกอดผมจากข้างหลังตอนนั้นผมรู้สึกหนาวจริงๆ  แต่ด้วยความเพลียก็เลยหลับไป  ตื่นมาอีกทีผมหนาวจนสั่น  ตัวร้อนมาก  อาการผมหนักเอาการอยู่ ผมปวดหัวจนจะระเบิด ตาผมเริ่มลาย ผมพยายามประคองสติให้รู้สึกตัว นี้คงเป็นแรงเฮือกสุดท้ายของผมแล้วครับ


 :monkeysad:คุณว่ากว่าที่คนเราจะเข้าใจกันหลายๆอย่างมันก็เสียหายไปแล้ว ยากเกินที่เราจะแก้ไข เหมือนกับสงครามกว่าที่สองฝ่ายจะเข้าใจแลสงบศึกก็ต้องมีหลายๆชีวิตที่จบลงในสมรภูมิรบ กว่าจะรู้อีกทีก็สูญเสียไปมากแล้ว  ตอนนี้บ้านเมืองของเราวุ่นวายเราเป็นคนไทยต้องรักกันนะครับ 
 :L1:เปรียบเหมือนดั่งความรัก คนสองคนจะรักกันได้นานสักเท่าไรถ้าเรามัวแต่มาทะเลาะกันช่วงเวลาแห่งความสุขก็จะลดน้อยลง บางทีมันอาจจะน้อยมากจนไม่เหลือ มารู้ตัวอีกทีก็เหลือเวลาเพียงน้อยนิดที่จะรักกัน  โปรดทำความรักของท่านให้สวยงามให้ได้มากที่สุดแล้วท่านจะมีความสุขกับความรักที่แท้จริงนะครับ

[TARO]

จิ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ

มาไมตอนกำลังจะไปนอนเนี้ย

แปะไว้ก่อนนะค้าบ

พรุ่งนี้ค่อยมาอ่าน

 

ปั่นตอนดึกเหรอครับ ขยันจังนะค้าบ คู่นี้ท่าจะลูกดกแหะ 555+

[ลูกลิงตัวอ้วน]

ดีกันแล้ว

 

[sNow]

คนละอารมณ์กับตอนก่อนหน้านี่เลย หวานเชียว

เห็นมั๊ย ฟ่าไม่ตาย  

จะตายต้องอยางมีเกียรติ  ต้อง   :beat:เสียก่อน ไม่งั้นตายตาไม่หลับ

ตอนนี้รู้สึกเหมือนเตอร์จะกลายเป็นพี่ฟ่าแล้ว

[อัลฟ่าบ้าบอ]

หลายคนคงคิดว่าทำไมให้อภัยง่ายจัง

ณ เวลาตอนนั้นมันรักอ่ะครับแล้วก็ไม่อยากเสียมันไป

ด้วยความรักและความเชื่อใจผมเชื่อว่ามันรักผม  แล้วไม่คิดทำผิดต่อผมแน่

ฟ่าเป็นคนรักใครรักเต็มร้อยถ้าหมดรักก็คือหมดไม่มีคำว่าเยื้อใยครับ

อิอิ

ตื่นมาตอนดึก เลยมาอัพให้อีกตอน

ไม่รู้ไมนอนไม่หลับโคตะระหนาวเลย ไม่ได้เปิดแอร์ก็25องศาแล้วอ่ะครับ

ส่วนไอ้ตัวดี ตื่นมานั่งเล่นเกมส์ครับ ฟ่าไม่นอนไม่ก็ไม่ยอมนอน

ไม่รู้เป็นโรคอะไร งง กะมันเจงเชียว

นอนห่มผ้ากันด้วยนะครับทุกคน

มีรักก็ห่มรักน๊า ใครไม่มีรักก็นอนห่มผ้ากอดหมอนไปก่อน

เทคแคร์คร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

[อัลฟ่าบ้าบอ]

ต้องทรมาณแบบนี้ละสนุก  โอ๋ๆไปสู่ที่ชอบที่ชอบน้าฟ่า 

เชอะมาแช่งให้เค้าตาย

โป้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เดี๋ยวให้แอดมินสั่งบล็อคเลยนิ ข้อหาเจตนาฆาตรกรรมผู้เขียน

[nana]

 


เข้าใจกันแล้ว

[C2U]

ดีกันละ 

เตอร์น่ารักดีนะ  ช่างเอาใจดี  อย่างนี้ คนป่วยคงหายเร็ว