หัวข้อ: คอปเตอร์จอมซ่ากะอัลฟ่าบ้าบอ (20/01/2012) 07.12 หน้า201

[อัลฟ่าบ้าบอ]

เป็นไม่เป็นไม่รู้

แต่ที่รู้ๆๆอ่ะเดี๋ยวงานเข้าครั้งใหญ่

 

[Mint]

^
^
 

งานเข้าแน่ฟ่าเอ๊ยยยย

 :z1:ชอบเห็นคนงานเข้า เห็นแล้วมีความสุข...

แอร้ยยย  ตัวเอง นิสัยๆๆ

รออ่าน(คนงานเข้า)นะ

[koonmon]

งานเข้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ระหว่างพะโล้ขาหมูกับหลีด คุณจาเลือกอาราย





ติ๊กต่อกๆ

[nookgao]

เด๋วฟ่าโมโห เป็นหลีดประชดหรอกเตอร์เอ้ย 

ไม่รู้ซะแล้วว่าเล่นกับใคร 555+

[nana]

พี่แกชอบวนเวียนอยู่ใกล้ๆ

[sNow]

ตอนใหม่นี้ยาวดีค่ะ ถูกใจๆ

คบเด็กก็งี้แหล่ะค่ะฟ่า 

[LingNERD*]

มีงานเข้า

มีงานเข้า

มีงานเข๊า

 

[Sith]

เรื่องยาวแน่   

[StillLoveThem]

...อ่านตอนแรกๆๆขำๆๆๆๆๆ..รุ่นพี่..รุ่นน้อง..รุ่นเพื่อน เค้าคุยกันสนุกดี ทันกันดี..
.. พอพระเอก..นายเอก..เจอกัน..มาคุ..ซะงั้น..รักเด็กก็เงี้ย..เด็กมันงอลน่าร๊ากกก..
...เคียร์กันดีๆๆนะฟ่า..เดี๋ยวจะยก..ถังดับเพลิง..ไปไว้ที่ห้องนอนให้...
...แล้วจะกลับกีโมงเนี่ยไอ้พี่เต้ย ต้องรั้งไว้แหงๆๆๆ..ยังไงก็อย่าเคียร์กันด้วย NCมหาลัยนะ..กร๊ากกกก
...พึ่งเคยเห็นน้องเตอร์งอลเต็มรูปแบบก็วันนี้เอง ใช่ย่อยยยยยยย...
...กระทู้นี้...ไข่พระโล้..น่ากินชะมัด..เห็นรูปแล้วอยากกินนนนนน...
 .. เอากอดไปน้องฟ่า วันนี้ลงซะยาวเชียว ชอบๆๆๆๆ...

[yee]

งาน.....เยอะจัง

[appiciate]

ทำไมชอบลงสยาม แล้วเดินเข้าคณะ ไกลนะนั่น...แปลกดี
จากพญาไท นั่งรถไปไม่ง่ายกว่าเหรอ...

[Karas_YMMT]

คับ......

เปนกามลางใจให้นะคับ


 

[อัลฟ่าบ้าบอ]

ทำไมชอบลงสยาม แล้วเดินเข้าคณะ ไกลนะนั่น...แปลกดี
จากพญาไท นั่งรถไปไม่ง่ายกว่าเหรอ...

บางทีก็เดินครับไม่ได้ทุกครั้งหรอก

ส่วนมากจะมาขึ้นรถตรงลิโด้อ่ะ

แต่ชอบเดินมากกว่าเช้าๆอากาศดีออกกำลังกายด้วยแหละ

แถมเช็คเรตติ้งไปในตัว

คริคริ

[Keroro]

รีบๆๆมาต่อนะค๊าบบบบ

รออยู่ค๊าบบบบบ

ชอบๆๆๆๆๆ

[อัลฟ่าบ้าบอ]

มาต่อให้แล้วคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟโทดทีที่ให้รอนานทำการบ้านนานไปหน่อยนุง
ผมไม่ผิดนะครับครั้งนี้ผมไม่ผิด
คุณว่าใครผิดลองอ่านดูจิ

"น้องฟ่า  นึกว่าจะไม่ได้เจอซะแล้ว"
   "พี่เต้ยยังไม่กลับหรอครับพอดีฟ่าไปธุระมาอ่ะคับแล้วพีหล่ะครับพี่กลับไปยังอ่ะ"
   "กลับไปแล้วครับพอซื้อหนังสือเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ"
   "แล้วพี่เต้ยซื้ออะไรมาหรอครับเยอะแยะเชียว"
   "ก็ของใช้อ่ะครับ  แล้วน้องฟ่าจะกลับรึยังคับ"
   "ยังอ่ะครับเดี๋ยวไปดูอาหารมื้อค่ำสักหน่อยอ่ะครับ"
   "หรอๆๆงั้นพี่ไปด้วยยังไม่มีกับข้าวเย็นนี้เลย"  เห้ออะไรว่ะเนี่ยตามกูจังเร้ย  ผมกะพี่เต้ยไปซื้อซุปเปอร์ข้างล่างผมซื้อโน้นซื้อนี้เอาไปฝากไอ้ขี้งอนที่ห้องแหละครับ
   "ซื้อเยอะแยะเชียวฟ่าจะกินหมดหรอคนเดียวอ่ะ"
   "ฟ่าซื้อไปฝากน้องด้วยครับ"
   "อ่าวอยู่กับน้องหรอพี่นึกว่าอยู่คนเดียวซะอีกกะว่าจะไปฝากท้องสักมื้อเชียว" ผมไม่ตอบอะไรไม่รู้เสียมารยาทรึป่าวได้แต่ยิ้มๆ   ผมดูของใช้ในห้องด้วยไอ้พี่เต้ยก็เดินตามตลอดแกะไม่ออกเลยครับ
   "ฟ่าใช้ยาสระผมยี่ห้อนี้หรอครับ"
   "ป่าวครับแค่เห็นมันแปลกตาเลยหยิบมาอ่านดู"
   "แนะนำพี่หน่อยสิเรื่องเครื่องสำอางค์อ่ะพี่ไม่ค่อยชำนาญอ่ะ"  ผมแนะนำเรื่องโน้นนี้นั้น  บลาๆๆๆๆไปเรื่อยพี่เต้ยก็ซื้อตามทุกอย่างปล่อยมันเอาให้กระเป๋าแหกไปเลย สะใจ
   "ฟ่าไปจ่ายตังค์ก่อนนะครับได้ของครบแล้ว"
   "อืมๆๆไปสิพี่ก็พอแล้วหล่ะเดี๋ยวกลับรถพี่นะ" ผมไม่ได้ตอบตกลงแต่ก็ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรจะไม่กลับก็ไม่ได้ทางเดียวกันแล้วอีกอย่างวันนี้ก็ชิ่งมาหลายครั้งแล้วอ่ะกลับก็กลับงานจะเข้าอีกป่ะเนี่ยวันนี้หลายงานแล้วน๊าเนี่ย
   "ป่ะรถพี่จอดอยู่ทางนี้" ผมจำต้องไปกะพี่แกในรถพี่แกก็ชวนคุยไปเรื่อยผมก็ถามคำตอบคำพี่ก็ก็หาเรื่องโน้นนี้นั้นมาคุยแต่มีความรู้สึกว่าอยากจะขึ้นไปกินข้าวกะผมซะเหลือเกิน แต่ผมก็ทำเฉยๆพอถึงคอนโด พี่แกก็ไปส่งลุงเพิ่มเห็นผมลงมาจากรถ ก็มาช่วยขนของ แต่ที่ผมสังเกตุเห็นได้คือมีสายตาไม่เป็นมิตรนัก มองมาทางผมที่กำลังหิ้วของออกจากท้ายรถ ไอ้เตอร์ครับมันมารอผมแน่ๆ แล้วมันก็เดินมาที่ผมมาช่วยหิ้วของแต่หน้ามันนี้บอกบุญไม่รับอย่างแรง
   "กลับมานานแล้วหรอฟ่าไปซื้อกับข้าวมาอ่ะ  นี้พี่เต้ยพี่ที่คณะ" มันมองพี่เค้าแล้วทำเป็นไม่สนใจไอ้พี่เต้ยเตรียมยกมือรับไหว้แต่เสียใจมันไม่เป็นมิตรกับพี่แน่ครับ
   "พี่เต้ยนี้คอปเตอร์น้องฟ่าเองครับ" ผมแนะนำมันให้พี่เตอร์รู้จัก
   "หวัดดีคอปเตอร์" พี่เต้ยยิ้มปากจะแหกถึงหุให้มันแต่ก็หน้าแหก
   "หวัดดีฮะ" มันทักทายแแขกของผมแต่ไม่มองแม้แต่หน้าเค้าด้วยซ้ำ ผมยิ้มแหยๆให้พี่เต้ยเพื่อส่งสัญญาณว่าอย่าถือสาไอ้นี้นะคับมันบ้าอ่ะ
   "ขอบคุณนะคับพี่ที่มาส่ง"
   "ไม่เป็นไรคับ เราอยู่คณะเดียวกัน แถมยังซอยติดกันอีก ไม่ต้องเกรงใจครับเรียกใช้ได้เสมอ"เมื่อไรเมิงจะเลิกหางานให้กรูเนี่ยไอ้พี่เต้ย ใจผมเต้นเป็นจังหวะรุมบร้าแล้วคร๊าฟฟ
   "ไม่รบกวนกีกว่าครับเกรงใจอ่ะครับ"
   "ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ พี่ยินดีสำหรับน้องฟ่า แค่อาหารสักมื้อสองมื้อก็พอแล้วครับ" พอทีเหอะนะกูไม่รับงานแล้วงานชุกแล้ว โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆพอเหอะพอ
   "กินวันนี้เลยมั้ยครับจะได้ลบล้างบุญคุณกันไปให้หมดสิ้น" ไอ้เตอร์เมิงชวนเค้าทำไมเนี่ย
   "ได้หรอครับน้องเตอร์" ไอ้นี้ก็หน้าด้านแหะเค้าประชดแล้วมึงรู้มั้ยเนี่ย
   "ได้สิครับเชิญคับ" เสียงมันแข็งๆไงไม่รู้นะกับการเชิญคนกินข้าวของมันเนี่ยเห้ย.....ไอ้นี้ชักน้ำเข้าลึกชักศึกเข้าบ้านแท้ๆ
   "ลุงครับนี้ฟ่าซื้อมาฝากขอบคุณนะครับที่ช่วยหิ้วของเดี๋ยวรถนี้ ขอจอดตรงนี้นะครับ พี่เค้าไปกินข้าวข้างบนเดี๋ยวก็กลับครับ"  ผมยื่นขนมให้ลุงเพิ่ม ลุงเพิ่มรับไปแล้วส่งยิ้มว่าสบายมากเดี๋ยวลุงจัดการให้แต่ลุงแกคง งงๆกะไอ้สองตัวในลิฟท์นั้นแหละครับว่ามันเป็นไรกัน
   "จะไปมั้ยเนี่ยหรือจะเดินขึ้นบันได" เสียงที่รักผมตะโกนมาจากในลิฟท์ครับฟังดูแล้วน่าชื่นใจม๊ะ เห้อเดี๋ยวคืนนี้มึงโดนกรูแน่
   "ก็คุยอยู่กับลุงเค้าอยู่อ่ะ แค่นี้รอไม่ได้หรือไง"
   "ไม่ต้องทะเลาะกันครับ เป็นพี่น้องกันต้องรักกันสิครับ"  เพราะเมิงคนเดียวเลยไอ้พี่เต้ยมึงอ่ะคนนอกอย่ายุ่งไอ้พี่เต้ยพี่น้องท้องชนหลังเนี่ยแหละถึงได้ทะเลาะกันทุกวัน
   "เอามานี้" มันเอาของที่ผมถือไปถือเองผมอยากจะเตะมันตรงนี้เลยจิงๆๆเชียว  ลิฟท์ถึงชั้นที่ผมอยู่เราสามคนเดินไปที่ห้องผมไขประตูแล้วเอาของไปวางที่โต๊ะ
   "นั่งนี้ก่อนนะครับพี่เดี๋ยวฟ่าเอาของไปใส่จาน"
   "ให้พี่ช่วยมั้ย"
   "ไม่ต้องหรอกครับ" ผมเดินเอาอาหารไปอุ่นแล้วก็ใส่จานไอ้เตอร์เอาน้ำในตู้เย็นไปให้พี่เต้ย มันก็รู้หน้าที่ดีนะเนี่ย
   "น้ำฮะ"  มึงไม่ราดหัวเค้าเลยหล่ะไอ้เตอร์
   "ขอบคุณคับ  เรียนชั้นไหนแล้วครับ"
   "มอหกครับ"
   "ครับ หน้าคล้ายๆฟ่าเลยนะ" เหมือนกันตรงไหนอ่ะผมหล่อกว่าตั้งเยอะ
   "หรอ...อืม" มันเอาการ์ตูนมาเปิดอ่านโดยมีพี่เตอร์นั่งอยู่ด้วยคนละข้างขอโซฟา อย่าต่อเค้านะกรูขอร้อง
   "อ่านเรื่องไรอ่ะคับ"
   "วันพีซ" พี่เต้ยชวนคุยซะมากกว่าแกคงจะพยายามจะเข้ากับมันให้ได้อ่ะ แต่คงยากหน่อยนะครับ  มันเดินมาที่ผมโดยพี่เต้ยมองตามมันมา
   "ช่วย" 
   "อาบน้ำที่ไหนมาเข้าห้องไม่ได้ไม่ใช่หรอ" ประจบมันเข้าไว้ไอ้ฟ่าเอ๋ย
   "ห้อง"
   "ไม่กลัวผีแล้วหรอ" เอาใจมันเข้าไว้ไอ้ฟ่าเอ๋ย
   "กลัวแต่ไม่มีที่ไป"
   "เดี๋ยวเอากุญแจอีกอันไปอยู่ที่ลิ้นชักหัวเตียงอ่ะ"เราสองคนคุยกันเบาๆพี่เต้ยมันคงสงสัยว่าคุยไรกันเพราะหันมามองเป็นระยะ มันยังคงโกรธผมอยู่ถามคำตอบคำ
   "อยากเตะไอ้พี่เต้ยหว่ะ" อ่าวไอ้นี้หางานให้กรูอีกแล้ว
   "อย่าพาลดิ ขอร้องเหอะโตแล้วนะ ใจเย็นๆดิ"
   "เออปกป้องกันจัง" มันวางของกระแทกลงต่อหน้าผม น้ำตาผมแถบร่วง แต่ใจเย็นไว้นะฟ่า พุทโธๆๆ
   "มันเหวี่ยงใส่ผมแล้วเดินไปในห้องนอน"อาหารถูกลำเลียงสู่โต๊ะ อาหารของผมกับพี่เต้ยที่ซื้อไว้เยอะเอาเรื่องอยู่
   "เสร็จแล้วครับพี่ ทานได้แล้วครับ"  พี่เต้ยปิดทีวีแล้วเดินมาที่โต๊ะอาหาร
   "หิวมาก  น่ากินทุกอย่างเลยนะ"
   "นั่งเลยครับพี่เดี๋ยวฟ่าไปตามเตอร์ก่อน"
   "บริการตัวเองเลยนะครับพี่" ผมเดินไปเปิดประตูห้องนอน เห็นมันนั่งอยู่ตรงมุมห้องประมาณเด็กมีปัญหาหรือเรียกร้องความสนใจ เอาไม้เรียวตีมันเลยม๊ะ
   "ไปกินข้าวได้เเล้ว แล้วไปนั่งทำเอ็มวีอะไรตรงนั้นอ่ะ" ทำตลกเข้าไว้ฟ่าทำตลกเข้าไว้
   "ไม่หิว" มันตวาดเสียงดังใส่ผม
   "ไม่หิวก็ต้องกิน อย่าทำให้ฟ่าต้องไม่สบายใจไปมากกว่านี้ได้มั้ย" ผมเริ่มเหนื่อยกับอาการเอาแต่ใจเป็นเด็กของมันแล้วครับผมเดินไปเปิดไฟแล้วเดินไปที่มัน  มันเอามือมาปิดตาคงจะแสบตาเพราะตาคงปรับแสงไม่ทันแต่ไม่ใช่อย่างนั้นครับมันนั่งร้องไห้  อ่าวไรหว่ะพูดแค่นี้มีน้ำตาแตกด้วย
   "เห้ยร้องไห้ทำไม" ผมเข้าไปกอดมันแล้วเอามือปาดน้ำตาที่แก้ม
   "ไม่รักกันแล้วหรอ" มันพูดน้ำเสียงยังสั่นอยู่
   "รักสิรักมากด้วย" ผมควรจะเป็นคนร้องไห้ไม่ใช่หรอครับ
   "รักแล้วทำไมไม่แคร์กันเลย"
   "ไปกินข้าวก่อนนะ แล้วก็เลิกร้องได้แล้ว ฟ่าไม่เคยแคร์ใครไม่เคยรักใครเท่าเตอร์เลยนะ  เดี๋ยวค่อยคุยกันนะไปกินข้าวก่อน ทิ้งแขกไว้ข้างนอกมันไม่ดีอ่ะ แล้วไม่ต้องหึงเลยนะ ฟ่ากับพี่เค้าแค่พี่น้องร่วมคณะเท่านั้น" ผมเอามือเช็ดน้ำตาให้มันอีกรอบแล้วหอมไปที่แก้มเบาๆ อาการมันเริ่มดีขึ้นแล้ว เข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำแล้วมากินข้าว
   "ไปซะนานเชียวพี่เลยไม่กล้ากินคนเดียวมีอะไรกันรึป่าวครับ" พี่เตอร์คง งง กะพี่น้องคู่นี้นะ
   "ไม่มีครับน้องมันหลับอ่ะเลยปลุกกันนานหน่อยขี้เซาอ่ะคับ"
   "หนุ่มน้อยมากินข้าวกัน แอบหนีพี่ไปหลับซะงั้นไม่ชวนกันเลย" เดี๋ยวมึงก็โดนเหวี่ยงหรอกพี่เต้ยหาเหาใส่หัวซะงั้น
   "ถ้าชวนพี่ผมจะโดนลักหลับมั้ยอ่ะ" มึงพูดตรงเกินไปมั้ยที่รัก
   "ใครจะทำเดี๋ยวฟ่าฆ่าพี่แน่" ช่ายกรูฆ่ามรึงทั้งคู่แหละถ้าเกิดขึ้นเจงๆอ่ะ
   "นะคิดกันได้นะคับ" ผมตัดบทพวกนี้ก่อนที่มันจะบานปลาย
   "อันนี้อร่อยนะครับน้องเตอร์ลองทานดู"
   "คับ" แต่มันเขี่ยไว้ริมจานซะงั้น มารยาทดีมากแฟนผม
   "อันนี้ของฟ่า " มองค้อนกรูอีกแล้ว ตาจะหลุดออกมาแล้วที่ร๊าก  ไอ้พี่เตอร์ก็หางานให้กรูจัง
   "ขอบคุณครับทานเลยครับพี่ไม่ต้องเกรงใจสบายๆเลยคับ" มื้อนี้เป็นมื้อที่ผมทานได้น้อยมากไม่อร่อยเลยทั้งๆที่กับข้าวผมชอบทั้งนั้น  เราทานอาหารเสร็จพี่เต้ยก็ขอตัวกลับคงจะเข้าใจว่าเจ้าของบ้านอีกคนมันไม่พอใจเหอๆๆๆๆ
   "พี่กลับก่อนนะครับขอบคุณมากสำหรับอาหาร วันหลังจะมารบกวนใหม่" อย่ามาเลยครับพี่ผมจะแย่เอา
   "ครับฟ่าไม่ส่งนะครับ เดี๋ยวต้องทำงานอีกเช้ามีเรียนเช้าอ่ะครับ"
   "ไปพร้อมกันมั้ยครับพรุ่งนี้พี่ก็มีเช้า"
   "ไม่ดีกว่าครับต้องไปส่งเตอร์อีก"
   "เดี๋ยวเตอร์ไปเองก็ได้ ไปกะพี่เค้าเหอะประหยัดน้ำมันด้วยช่วยโลกร้อน"  มึงมารักธรรมชาติอะไรเวลานี้
   "ไม่ดีกว่าครับพี่ขอบคุณนะครับหวัดดีคับ"  ผมยกมือไหว้พี่เต้ยแล้วปิดประตูห้องพี่เต้ยกลับไปแย้วววววววเหมือนยกภูเขาออกจากอก หายใจทั่วท้องสักทีนึกว่าจะมีวางมวยในห้องซะแล้ว
   "อยากให้ฟ่าไปกะเค้านักใช่มั้ยเห็นยัดเยียดฟ่าให้เค้าตลอด"
   "อ่าวก็เห็นอยากไปไม่ใช่หรอไม่ต้องแคร์เตอร์หรอกอยากทำไรก็ทำเตอร์มันไม่น่าใส่ใจอยู่แล้ว" อยากหาเรื่องนักใช่มั้ยเดี๋ยวจัดให้ชุดใหญ่เลยที่รัก เครื่องเริ่มร้อนแร้วความอดทนถึงขีดสุดแระ
   "เลิกนิสัยเด็กเอาแต่ใจสักทีเถอะขอร้องถ้าคิดจะรักกันอ่ะ" ผมพูดน้ำเสียงนิ่งๆ
   "เออเตอร์มันเอาแต่ใจ ไม่มีอะไรดีสู้ไอ้พี่เต้ยก็ไม่ได้ มันเอาใจเก่งใครๆก็คงจะชอบรวมทั้ง...." มันคงจะหลุดปากออกมาแต่เห็นสีหน้าผมโมโหมันเลยชะงัก
   "รวมทั้งใคร  รวมทั้งฟ่างั้นหรอ  ถ้าฟ่าชอบพี่เต้ยจริงฟ่าจะบอกเตอร์ทำไมแล้วคนที่ชวนเค้ามาทานข้าวหน่ะมันคือเตอร์นะไม่ใช่ฟ่า" ผมเริ่มเสียงดังขึ้นแร้ววววว
   "แล้วไปไหนกับมันมา  ทิ้งเตอร์ไว้ที่โรงเรียน"
   "ฟ่าไปซื้อกับข้าวที่ซุปเปอร์พารากอนเจอพี่เค้า เค้าก็ชวนกลับมาด้วย เห็นอยู่ซอยติดกันแล้วอีกอย่างฟ่าไม่ได้ทิ้งเตอร์ไว้ที่โรงเรียน เตอร์เลือกที่จะให้ฟ่าทำแบบนี้เอง"ผมเสียงดังขึ้นอีกหนึ่งเลเวล
   "เตอร์ผิดเองใช่มั้ย"
   "เตอร์ก็ลองคิดดูเอาเองแล้วกันใครที่ผิด  ถ้าเตอร์ไม่อารมณ์เสียใส่ฟ่าตั้งแต่แรกทุกอย่างจะเกิดขึ้นมั้ยพี่เต้ยจะได้มากินข้าวที่นี้มั้ย  ถ้าเตอร์ยังนิสัยเด็กๆแบบนี้ฟ่าบอกได้เลยเราสองคนไปกันไม่รอดแน่" เพิ่มอีก1เลเวลอดทนไม่ไหวแล้ว
   "ไม่รอดเพราะเตอร์เอาแต่ใจหรือมีคนมาเอาใจฟ่ามากมายกันแน่"ดูมันจิ
   "เตอร์....ฟ่าไม่เคยมองใครเพราะฟ่ามีเตอร์อยู่แล้ว  ฟ่าไม่ใช่คนที่รักใครไปทั่วฟ่าจริงจังกับเรื่องนี้ อย่าพูดแบบนี้ให้ฟ่าได้ยินอีกนะ" ผมเริ่มมีน้ำตาซึมๆๆแต่ไม่มีทางไหลให้มันเห็นแน่แค่เอามาหล่อเลี้ยงให้ตาเป็นประกายเท่านั้นแหละเชอะ
   "รู้สึกว่าเตอร์ทำอะไรก็ไม่ดีไปซะหมดเลยนะ"
   "แล้วสิ่งที่เตอร์ทำมันถูกรึป่าวหล่ะ" ผมเอาจานไปล้างไม่อยากทะเลาะกับมันมากไปกว่านี้ปล่อยให้มันนั่งคิดไปก่อนว่ามันควรปรับปรุงรึป่าว  ผมล้างจานเสร็จก็มานั่งทำงานต่อที่คอมพิวเตอร์ แต่สงสัยจะไม่ได้ทำ เพราะจิตใจมันคิดแต่เรื่องคนข้างๆๆเนี่ย
   "ฟ่ารักเตอร์บ้างมั้ย" มันเริ่มอีกแล้วสงสัยจะไม่เคลียร์
   "รัก  แล้วก็พยายามจะทำให้ทุกอย่างออกมาดีที่สุด"
   "เนี้ยหรอที่สุด ไม่เคยคิดจะง้อเตอร์เลยด้วยซ้ำทั้งๆที่ฟ่าไปสาย" เห้ยเราไม่ได้นัดเวลากันไว้นะ อดทนๆๆๆๆๆๆๆๆไว้น๊าไอ้ฟ่า
   "เตอร์ฟังดีดีนะ...ฟ่าไปสายเพราะติดธุระไม่ได้ไปเที่ยวเล่นที่ไหนแล้วอีกอย่างฟ่าก็พูดดีดีกับเตอร์แล้วง้อเตอร์แล้วเพราะว่าฟ่าไปสายแต่เตอร์อารมณ์เสียใส่ฟ่าตลอด  รอฟ่าแค่นี้เตอร์ยังโมโหถึงขนาดนี้  ต่อไปต้องรอฟ่านานมากกว่านี้เตอร์จะรอได้หรอ  แล้วทำไมฟ่าต้องง้อ ฟ่าผิดหรอ ฟ่าหาเรื่องหรอ ฟ่าพยายามทำให้มันออกมาดีแล้วนะ เตอร์คิดดูดีดีว่าใครกันแน่ที่ทำให้มันออกมาแย่แบบนี้   ลองนั่งคิดดูนะ คิดได้แล้วค่อยมาคุยกันใหม่"  ผมพูดจบก็ลุกจากคอมเข้าห้องนอนเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำเผื่อจะอารมณ์เย็นลงมากกว่านี้ ผมจะไม่พูดกับมันอีกจนกว่ามันจะคิดได้แล้วเลิกทำนิสัยแบบนี้กับผมอีก  โหมดเผด็จการครับ  อิอิ
   ผมอาบน้ำไปเรื่อยๆๆในใจก็คิดว่าเราสองคนจะไปกันได้แค่ไหนเชียวเด็กทั้งคู่อารมณ์ก็ร้อนทั้งคู่ผมเองความอดทนก็มีต่ำซะด้วยแต่ก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดก็รักเค้าไปแล้วนี้นาแต่มันจะออกมาเป็นไงก็ช่างก็ผมทำดีที่สุดแล้วผมเปิดน้ำให้รดหัวไปเรื่อยๆคิดโน้นนี้นั้นไปต่างๆนานาแล้วก็จะพยายามอดทนให้มันมากกว่านี้  ผมอาบน้ำออกมาเช็ดตัวเช็ดผมใส่เสื้อผ้าทาครีมแต่ในใจนึกถึงคำพูดที่ผมกับมันเถียงกันตลอด ผมออกไปทำงานที่คอมต่อ แต่ก็ไม่เจอมันแล้วมันออกไปไหนนะ ผมเดินไปรอบๆๆห้องที่ระเบียงก็ไม่มี รองเท้ามันไม่อยู่แล้วครับ หรือว่าผมพูดแรงเกินไป ผมนั่งทำงานไม่ได้แล้วครับ ใจมันไม่อยู่กับตัว เดินไปเอาเเจ็คเกตมาใส่ ออกไปดูมันที่ห้องมันดีกว่า

มันไปไหนอ่า

อยากรู้ป่ะ

อยากรู้ก็ต้องรอ

ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เอิ๊กๆๆๆๆๆ

[Poes]

 

จิ้ม นุ้งฟ่า

[อัลฟ่าบ้าบอ]

 :z13:อุ้ย..โดนจิ้ม

 

[Poes]

กดฟ่า 

นู๋เตอร์นี่ หึง ไร้เหตุผล ไม่ฟังนุ้งฟ่าเลย  งี้นุ้งฟ่าต้องจับนู๋เตอร์กด เชื่อพี่ 

[namtaan]

ฟ่างานเข้าเพราะพี่เต้ยอ้ะ

แล้วจะใจอ่อนไปเป็นลีดเปล่าเนี่ย

ส่วนหนอนน้อยของฟ่าก้อขี้งอนจริงแฮะ

บวกให้ฟ่าแล้วนะ ขยันอัพจริงๆ

 

[myxt]

ง่ะ ค้างเลย
หวังว่าน้องเตอร์คงจะคิดได้น๊า งอนแป๊บๆ เดี๋ยวคงหายเนอะ
ฟ่าใจเย็นๆนะค้าบ ค่อยๆคุยกะน้องนะ

ไว้เจอแถวสยามแล้วจะปรี่ไปทักน๊า หุหุ 

[hima]

หุหุ งานเข้า อารมณ์แรงเจงๆๆ

หายไวๆเน้อ

[nana]

เอ้าทะเลาะกันเฉยเลย

[Sith]

แบบนี้สิสนุก (เหงคนอื่นทุกข์คือฟามสุขของเรา~   ) 

แต่พระเอกขี้งอนนี่หายากนะเนี่ย 

[Just let it be]

ซวยเลยย

งานเข้าล็อตใหญ่เลยนะเนี่ย

[FOAM]

เตอร์กลับห้องไปแล้วเด่ะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

ค้างกันจังนะ 

[sNow]

กำ อารมณ์ร้อนกันทั้งคู่

[dahlia]

เหวี่ยงใส่กันกระจาย 

[อัลฟ่าบ้าบอ]

มาต่อให้แล้วครับ

จุฟจุฟ

จ๊วฟจ๊วฟ

ห้องมันก็ล็อคครับแล้วมันไปไหนนะหรือว่าไปโดดตึกตายแล้ว
ผมเดินไปถามลุงเพิ่มว่าเห็นมันรึป่าวลุงเพิ่มบอกเห็นเดินไปทางหลังคอนโดอ่ะ
ผมเดินไปตามทางที่ลุงเพิ่มบอกก็ไม่เจอเลยเดินเล่นไปเรื่อยๆทะลุซอยที่พี่เต้ยอยู่
ซอยนี้กลางคืนนักศึกษาจะเยอะมาก อาหารการกินเพียบผมเดินดูโน้นนี้นั้นไปเรื่อย
จนสายตาไปสะดุดกับ เด็กผู้ชายใส่ชุดนักเรียนมัธยมกับแฟนผมยืนคุยกันอยู่ มันไม่เห็นผมหรอกครับ
ผมอยู่ในมุมมืดๆคงเป็นเพื่อนที่โรงเรียนมัน
ผมยืนดูห่างๆๆเด็กคนนั้นออกจะสาวๆด้วยซ้ำ ผมเริ่มจิตใจเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะเเล้วครับสองคนนั้นยืนคุยกันสักพักก็เดินตามกันไป
ผมเดินตามมันไปเรื่อยๆๆจนไปหยุดที่หอพักหอหนึ่งในซอยนั้น  แฟนผมขึ้นไปกับเด็กคนนั้นครับ
แต่ผมขึ้นไปไม่ได้เพราะเข้าใช้สแกนลายนิ้วมือ
ผมจะทำยังไงดีอ่ะแฟนตัวเองขึ้นไปกับเด็กอีกคนหนึ่งยิ่งเด็กคนนี้มองปุ๊ปเดียวก็รู้ว่าเป็นเกย์
ผมสับสนทำไรไม่ถูกอ่ะไม่รู้จะทำยังไงต่อ กลับห้องเราดีกว่า
เค้าคงไม่อยากอยู่กับเรา ปล่อยเค้าไปเถอะกลับไปนอนร้องไห้ห้องตัวเองดีกว่าตื่นมาแล้วเดี๋ยวก็ดีเอง 
ผมกลับห้องระหว่างทางก็คิดไปตลอดว่ามันขึ้นไปทำอะไร
ห้องตัวเองก็มีทำไมไม่นอน ไปทำการบ้านหนังสือสักเล่มก็ไม่มี นี้มันรักผมรึป่าวนะ 
ผมล้มตัวนอนบนโซฟาตาก็มองนาฬิกา  เที่ยงคืนก็แล้วตีหนึ่งก็แล้วไม่มีวี่แววของมันเลย
ตีสองผ่านไปจนจะตีสาม ผมลุกเข้าไปนอนในห้อง ไม่ได้ล็อคประตูข้างนอกเพราะกลัวมันกลับมา จะเข้าไม่ได้
ผมไม่หลับเลยทำไมเราเป็นได้ขนาดนี้เนี่ย
เด็กคนนี้เพิ่งเข้ามาในชีวิตเรา ถ้าเทียบกับไอ้บีเเล้วระยะเวลามันห่างกันมาก แต่กับบีผมไม่ได้เป็นถึงขนาดนี้
แต่ทำไมกับมันจึงเป็นเยอะขนาดนี้เนี่ย
ยิ่งคิดยิ่งยุ่งยิ่งปวดหัวเดินไปดูให้มันรู้ๆกันไปเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องมานั่งบ้าบอแบบนี้
   ผมตัดสินใจเดินไปดูที่หอนั้นอีกรอบ ผมรู้ว่าไปถึงผมก็ขึ้นไปไม่ได้แล้วก็ไม่รู้ว่าห้องไหน
แต่เท้าของผมมันเดินไปแล้วมันไม่ได้ฟังการทัดทานจากความคิดของผมเลย
ผมเดินไปจนถึงหอเด็กคนนั้น จนลืมไปเลยกับคำว่าเหนื่อย  ดึกแล้วแต่พอมีคนบ้างแต่ก็น่ากลัวอยู่   
ผมถึงที่นั้นแต่สิ่งที่ผมเห็นคือแฟนผมถอดเสื้อใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียว
แล้วเป็นกางเกงที่มันไม่ได้ใส่ในครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นมัน มันยืนอยู่ตรงระเบียงตามองสูงไปที่ท้องฟ้า
มันคงไม่เห็นผมยืนอยู่ความคิดผมเตลิดไปไกล
ทำไมต้องถอดเสื้อ ทำไมใส่กางเกงไม่เหมือนจากที่ออกมาจากห้องแล้ว คนในห้องนั้นเป็นอะไรกลับมัน
ผมยืนดูอยู่สักพักก็มีคนเดินออกมาที่ระเบียง มายืนคุยกับมัน
เด็กคนนั้นแหละครับ ผมเห็นค่อนข้างชัดเพราะมันแค่ชั้นสองเอง ผมยืนแอบตรงมุมมืดกลัวมันจะเห็นผม 
เด็กคนนั้นใส่ชุดนอนลายทางสีฟ้าขาวพร้อมกับผ้าเช็ดหัว เหมือนการเพิ่งอาบน้ำมา  สองคนนั้นคุยอะไรกันไม่รู้
ผมไม่ได้ยิน แต่ตอนนั้นผมตัดสินไปแล้วว่าสองคนนั้นไม่ใช่เพื่อนกันธรรมดาแน่ มันต้องมากกว่านั้น
ผมจุกที่อกหายใจไม่ทั่วท้อง ตัวผมชาไปหมด มันบอกไม่ถูกอ่า อยากร้องไห้จัง ผมยืนดูไปเรื่อยๆ
สองคนนั้นเอาข้อศอกวางบนระเบียง ตามองบนฟ้าแล้วก็พูดอะไรผมฟังไม่ชัดได้ยินเพียงแต่ว่า
   "หายโกรธเรารึยัง เราขอโทษนะ" ผมจับใจความได้เท่านี้เพราะเสียงรบกวนมากเหลือเกิน
สักพักสองคนนั้นก็เดินเข้าไปในห้องผมใจจะขาดแล้วครับ
ไอ้จะขึ้นไปมันก็ขึ้นไม่ได้ทำได้แต่เพียงเดินกลับไปแล้วทำใจให้ได้ 
สัญชาตญาณผมมันบอกว่า จบลงแล้ว ทุกอย่างจบลงแล้วฟ่า
ผมโดนหลอกผมเดินขึ้นห้องคิดไปก็มีแต่คำว่า พอกันที จบเสียที 
อย่าว่าแต่หลับเลยครับ ความง่วงยังไม่มีแม้แต่นิดเดียว
ผมนั่งอยู่ตรงระเบียงมืดๆลมเย็นๆกับความเศร้ามันทำให้ผมอยากร้องไห้เหลือเกิน สักพักน้ำตาก็ไหล
   "พอกันที" ผมพูดกับตัวเอง สองแก้ม เปื้อนไปด้วยน้ำตาแห่งความชอกช้ำ
   ฟ้าเปิดอาทิตย์ทอแสงส่งสัญญานว่าเช้าแล้ว ผมนั่งรับวิตมินดีสักพักก็ไปอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียน
ผมไม่อยากไปเรียนเลย
อยากอยู่เฉยๆแต่นี้มันคือหน้าที่ขอผมนะครับผมต้องไปผมไม่เอารถไป ถ้าเอาไปคงจะไปจิ้มตูดใครเข้าแน่วันนี้
รอบข้างของผมเหมือนอากาศธาตุทุกอย่างสงบเงียบ ทุกอย่างไม่มีผลต่อตัวผมเลย  ผมนั่งเรียนไม่รู้เรื่องแม้แต่นิสเดียวเพื่อนๆคงสงสัยว่าผมเป็นอะไร ผมก็ได้แต่บอกว่าไม่สบายเพื่อนๆก็เลยไม่กวน มีแต่ความเป็นห่วงมากกว่า
วันนี้เราเลยไม่คุยเรื่องหลีดกัน ผมขอตัวกลับบ้านก่อน เพื่อนๆไปหาอะไรกินกันต่อ  ผมนั่งรถไฟฟ้าไปที่อนุสาวรีย์เดินไปเรื่อยๆจนถึงสวนสันติภาพ เป็นที่ที่ผมชอบไปนั่งเล่นให้อาหารปลา ผมซื้ออาหารปลาที่ร้านแถวนั้นไปนั่งให้อาหารปลา  ผมคิดได้แต่เรื่องเดียวว่า ทำไมมันต้องทำแบบนี้กับผม จบแล้วจริงหรอสักพักโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แม่โทรมาครับ
   "หวัดดีครับแม่  คุณแม่มีอะไรรึป่าวฮะ" ปกติแม่ผมไม่มีธุระจะไม่โทรมาครับ
   "แม่คิดถึงนะลูกเลยโทรมา"
   "ฟ่าก็คิดถึงคุณแม่ครับ  ฟ่ารักคุณแม่นะครับ"
   "จ้ะแม่ก็รักลูกจ้ะแล้วนี้กินข้าวกินปลารึยังลูก"
   "ยังครับฟ่ามาเดินเล่นที่สวนสาธารณะอ่ะครับ เดี๋ยวจะกลับแล้วครับ"
   "จ้ะ  ดูแลตัวเองด้วยนะลูก แม่รักลูกนะจ้ะ"
   "ครับแม่  สวัสดีครับ"  อย่างน้อยมันก็ทำให้รู้ว่าคนที่รักผมที่สุดทุกเวลาทุกที่คือแม่   
แม่คงจะมีเซ้นท์อย่างหนึ่งว่าผมกำลังเศร้าเลยโทรมา  ผมนั่งเล่นสักพักก็ไปล้างมือที่ก๊อกน้ำแล้วก็เดินกลับ
ผมไม่อยากกินอะไรเลย เดินไปร้านหนังสือดอกหญ้า ซื้อหนังสือมาเล่มหนึ่งกะว่าจะอ่านให้หายเซ็ง
ผมเดินไปเรื่อยๆขึ้นบีทีเอส กลับคอนโดไม่ถึงห้านาทีก็ถึงแล้วครับ ผมลงจากบีทีเอส ซื้อชานมกินดีกว่า 
ระหว่างรอชานมภาพที่ผมเห็นคือแฟนผมกับเด็กคนเมื่อคืน เดินลงมาจากบีทีเอส
ผมรีบหลบมุมมุดไปหลังร้านชานมป้าเจ้าของร้านหัวเราะใหญ่
   "ป้าขอฟ่าหลบหน่อยนะ"
   "เล่นอะไรกันลูกเป็นเด็กๆเชียวเป็นหนุ่มแล้วเนี่ย"
   "เงียบๆสิป้า" ป้าแกก็ทำตามผมยืนชงชานมไปเรื่อยๆ
   "ชานมแก้วหนึ่งครับ"เสียงทำไมมันคุ้นจังหว่ะ
   "ผมเอาโกโก้ปั่นครับ" เสียงนี้ไม่คุ้นแหะแต่ไอ้เสียงที่คุ้นอ่ะแฟนผมครับคนที่ไม่คุ้นก็คงจะรู้แล้วทำไมต้องมาซื้อตอนนี้เนี่ย
   "เดี๋ยวเอ็มเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะแล้วเดี๋ยวไปหาที่ห้อง" เสียงเด็กคนนั้นพูดกับแฟนผม
   "อืม"  มันตอบสั้นๆ
   "ได้แล้วจ้ะ นี้ชานมนี้โกโก้จ้ะ"
   "เท่าไรคับ" ไอ้เตอร์ถามป้า
   "60บาทจ้ะ"
   "ไม่ต้องหรอกเอ็ม เดี๋ยวเตอร์เลี้ยงเอง  นี้คับป้า" ทำเป็นเลี้ยงคนอื่นสปอตเลยเกินนะเมิง  ชิส์   สักพักผมก็ออกมาจากใต้ร้านป้า  เมื่อยดีแหะ  ป้าแกขำผมใหญ่หัวยุ่งไปหมด
   "แอบใครนะลูก  หัวยุ่งไปหมดแล้วเนี่ย"
   "แอบเพื่อนนะป้า เดี๋ยวมันชวนไปกินเหล้า ไม่อยากไปอ่ะ" ผมก็แถไปเรื่อยตามประสา
   "ไหนอ่ะชานมฟ่า หิวจะแย่แระ ไม่มีใครชงอร่อยเท่าป้าอีกแล้วนะเนี่ย"
   "จร้า  นี้จ้ะ"  ผมจ่ายตังค์ให้ป้าแล้วเดินขึ้นคอนโดไปวันนี้ไม่ได้ทักทายลุงเพิ่มอ่ะ อารมณ์ไม่ดีขี้เกียจเรียกแก   นั่งดูดชานมไปคิดเรื่องมันไป ชานมนี้ไม่อร่อยเลยอ่ะสงสัยป้าชงผิดสูตรหรือว่าเพราะผมนอยด์ไปเอง
อยู่แบบนี้ผมคงต้องบ้าแน่ๆไปคุยให้รู้เรื่องรู้ราวเลยดีกว่า  ผมตัดสินใจไปที่ห้องมันประตูไม่ได้ล็อคผมเคาะประตู
   "ก๊อกๆๆๆ" สักพักก็มีคนมาเปิดแต่คนที่มาเปิดดันเป็นเด็กคนนั้นคนที่ชื่อเอ็ม
   "มาหาใครคับ" เด็กคนนั้นถามผม
   "เตอร์อยู่รึป่าวคับ"
   "อยู่คับ อาบน้ำอยู่จะให้เรียกให้มั้ยครับ"
   "ไม่ต้องอ่ะ"ผมเดินกลับมาที่ห้อง เค้าอยู่ด้วยกันนี้ ผมคงไม่เข้าไปจุ้นจ้านแล้วดีกว่า
บอกแล้วไงว่ามันเกินคำว่าเพื่อนแล้วผมอาบน้ำแล้วกินยาแก้แพ้ให้มันง่วงแล้วหลับไป ตื่นมาอีกทีก็เก้าโมงเช้าแล้ว
ผมมีเรียนตอนบ่ายจึงนั่งคิดอะไรไปเรื่อย เดินไปดูที่ห้องมันอีกก็ไม่เจอ ห้องล็อคก็คงไปเรียนกันแน่ 
ผมแต่งตัวไปเรียนกะว่าจะแวะสยามก่อนเดินเล่นให้อาการทางใจดีขึ้น แล้วค่อยไปเรียนดีกว่า 
ผมโทรหามาดามแล้วก็เพื่อนคนอื่นๆ แต่ทุกคนไม่มีใครรับโทรศัพท์เลย สงสัยจะยังไม่ตื่นกัน 
ผมเดินเล่นไปเรื่อยๆก็เจอพีเต้ยกับพี่ส้ม
   "อ่าวน้องฟ่า ทำไมไม่ไปเรียนค่ะมาเดินเหล่สาวอะไรแถวนี้"
   "ฟ่ามีตอนบ่ายครับพี่ส้มเลยมาเดินเล่นก่อน  พี่สองคนจะไปไหนกันเนี่ย"
   "ก็มาหาหมอทำสวยกันเนี่ยจ้ะ" พี่สองคนมาหาหมอสิวที่สยามครับ
   "ต้องทำอีกหรอครับนี้ก็สวยจะแย่แล้ว"
   "เด็กสมัยนี้คารมมันดีจิงวุ้ย"  พี่เต้ยแอบเเซวผม55555+
   "ไปด้วยกันมั้ยฟ่า" พี่ส้มชวน
   "ก็ดีเหมือนกันครับฟ่าก็เบื่อๆไม่รู้จะไปไหนดีอ่ะ" ผมไปกับพี่สองคนที่คลินิคแห่งหนึ่งผมนั่งดูโน้นนี้นั้นไปเรื่อย
พี่สองคนเข้าไปหาหมอที่นี้คนไข้เยอะนะครับสงสัยหมอจะหล่อ555+คิดได้เนอะเรา  สักพักพี่ส้มกับพี่เต้ยก็ออกมาแล้วไปที่เค้าท์เตอร์ได้ยาแล้วก็ครีมมาทุกใหญ่เอาการ
   "ทาหมดนี้เลยหรอพี่  กว่าจะได้นอนคงจะเช้าพอดีอ่ะ"
   "ไม่หรอกจร้า พี่ชินแล้วอ่ะ ฟ่าหล่ะใช้ครีมอะไร"
   "ฟ่าก็ตามเค้าท์เตอร์ธรรมดาแหละครับ"
   "จิงดิ  อย่าให้รู้ว่ามีเคล็ดลับไม่บอกพี่บอกเชื้อเชียวนะพี่จะตีก้นเลย" อยู่กับพี่ส้มกับรุ่นพี่ก็เฮฮาดีนะครับผมว่ายิ่งกับเพื่อนด้วยยิ่งสนุกสุดๆไม่เห็นจะต้องแคร์มันเลย
   "เที่ยงแล้วส้มไปหาไรกินกัน"พี่เต้ยชวนไปหาไรกิน
   "กินไรดีฟ่า"
   "ฟูจิ" อยากกินอ่ะไม่รู้เป็นไร
   "อืมโอเคพี่ส้มก็อยากมานานแล้วไม่มีกองหนุน  แกอ่ะว่าไงเต้ย"
   "สองเสียงแล้วนี้นาก็ต้องตามประชาธิปไตยดิ" เราเลยข้ามไปกินฟูจิกัน มื้อนี้ผมไม่ต้องจ่ายรุ่นพี่เลี้ยง อิอิใจดีมั้ยอ่ะรุ่นพี่ผม อิอิ
   "อร่อยเนอะของฟรีอ่ะ  5555+ วันหลังขอฟ่าเป็นเจ้ามือบ้างนะ"
   "ได้เลยเตรียมกระเป๋าฉีกได้เลยพี่ส้มจะกินแต่แซลมอล"5555555+  เราขึ้นรถไปเรียนกันผมแยกกับพี่สองคนที่คณะแล้วไปเจอเพื่อนๆที่เดิมครับคือกำลังเม้าท์เรื่องชาวบ้านตามคอนเซป
   "อ้าวฟ่าเป็นไงมั้งหายดีรึยัง" นุ่นร้องทักผมเมื่อผมเดินไปถึง
   "หายดีแล้วขอบใจนะที่เป็นห่วง"
   "หายก็ดีแล้วกูไม่อยากเห็นมึงในสภาพอย่างเมื่อวานอ่ะหดหู่บอกไม่ถูกหว่ะ"  ไอ้พี
   "ก็ผมไม่สบายนี้คร๊าบบจะให้ฉีกยิ้มตลอดเวลาได้ไง"
   "กูว่ามึงเหมือนคนอกหักมากกว่านะไอ้ฟ่า" ไอ้แพทมึงจะรู้ดีเกินไปแระนะไอ้นี้
   "อกหักจากเรารึป่าวฟ่า    บอกแล้วอย่าคิดกับเราเกินคำว่าเพื่อนไง" กุ๊กเธอกินยาหลงตัวเองมานานรึยังเนี่ยสงสัยจะดื้อยาแล้วนะครับ
   "ไม่ใช่กุ๊กหรอกที่ทำให้ฟ่าอกหักอ่ะ"
   "แล้วใคร" ทุกๆคนพร้อมใจกันเป็นเสียงเดียว
   "ไอ้พี"
   "ไอ้พีเนี่ยนะ" พร้อมใจอีกครั้ง
   "เห้ยกูไปทำมึงอกหักตอนไหน มามุขไหนอีกเนี่ยมึง" ไอ้พีโวยวายใส่ผม
   "ก็เมื่อวันก่อนไงที่พี่เต้ยชวนกูไปซื้อหนังสือ แล้วมึงก็แอบชิงพี่เค้าไปจู๋จี๊กันสองคนอ่ะ  รู้ทั้งรู้ว่าพี่เต้ยเค้าชอบกูมึงก็ยังแย่งเค้าไป มึงเป็นเพื่อนแบบไหยเนี่ย"  ทุกคนรู้ว่าผมแกล้งไอ้พีพากันหัวเราะชอบใจ
   "ไอ้เนรคุณ กูอุตส่าห์ช่วยมึงแท้ๆวันหลังอย่ามาขอความช่วยเหลือกูเลยกูงอล"
   "โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆเพื่อนแซวเล่นอ่ะ" แล้วผมก็เล่าเรื่องนั้นให้ทุกคนฟังทุกคนก็ลงความเห็นว่าพี่เต้ยเป็นเก้งแล้วกำลังจะจีบผม
   "กูว่าพี่เต้ยจะแดกมึงหว่ะไอ้ฟ่า" ไอ้แพทพูดขึ้นมา
   "ถูกต้องนุ่นเห็นด้วย"
   "แล้วจะทำไงอ่ะ"
   "ก็ลองๆไปเหอะมึงอาจจะมันส์ก็ได้" ไอ้พีกรูก็รู้ว่ามันมันส์แต่ไม่ใช่กะพี่เต้ยเว้ย
   "กรูยกให้มึงไอ้พี"
   "ไม่เอาเว้ยหาเองได้"
   "น่าเสียดายเนอะหน้าตาก็ดี เรียนก็เก่งไฉนเป็นเก้งซะได้"
   "อารมณ์ไหนเนี่ยกุ๊ก"
   "อารมณ์เสียดายค่ะ"
   "เป็นเยอะนะมึงวันนี้ ผีเข้ามึงหรอ"นุ่นเริ่มจะลับฝีปากกับกุ๊กอีกแล้ว
   "วันนี้จะไม่ตอบโต้มึงค่ะ" ได้เวลาเรียนพวกผมก็ไปเรียนตามปรกติวันนี้เรียนรู้เรื่องขึ้นมาหน่อย
ไม่เหมือนเมื่อวาน พอจบจากเรียนก็มานั่งคุยกันว่าจะเอาไงเรื่องหลีดมติแห่งที่ประชุมก็ออกมาว่าพวกเราจะไปคัดตัวตามที่รุ่นพี่ขอร้องแต่จะไม่ทำเต็มที่จะได้ไม่ต้องผ่านการคัดเลือก  ฉลาดมั้ยพวกผมอ่ะ  อิอิ
   "พี่ๆค่ะพวกหนูจะไปคัดตัวหลีดตามทีพวกพี่ขอร้อง"
   "ทุกคนเลยหรอ"
   "ค่ะ"
   "จ้ะพี่ว่าแล้วว่าพวกเราต้องไม่ทำให้พี่ผิดหวัง เดี๋ยวพี่ส้มเทรนด์ให้เองจ้ะพรุ่งนี้ไปเจอพวกพี่ที่ใต้คณะนะ"
   "ค่ะ" พวกผมตกลงกันว่าจะไปกินพิซซ่ากันที่เซ็นทรัลเวิลด์ เพราะวันนี้ไม่มีใครเอารถมา ไปกินไกลๆคงลำบาก เลยหาที่ใกล้ๆนั่งกินกันก็คุยกันไปหนุกดีกินอิ่มก็ไม่รู้จะไปไหนต่อกลับบ้านเร็วมันก็จะแปลกๆๆ55555+
   "ไปไหว้พระพิคเนศกับพระตรีมูลติข้างหน้านี้กัน" นุ่นเสนอไอเดีย
   "เออๆๆไปดิ"ผมรีบสนับสนุนเพราะตอนนี้ไม่ค่อยสบายใจเท่าไร  ทุกคนเห็นด้วยเลยพากันเดินไปที่นั้นแล้วซื้อของไหว้ต่างคนต่างอธิฐาน ทุกคนแลดูตั้งใจมากส่วนใหญืผมจะขอเรื่องเรียนกับครอบครับแล้วก็ไม่ลืมเรื่องความรัก
แต่ไม่ขอบอกนะว่าขอว่าอะไรเราไหว้พระเสร็จก็แยกย้ายต่างคนต่างกลับบ้าน
ผมนั่งแท็กซี่กลับเพราะขี้เกียจเดินไปขึ้นบีทีเอสที่เหลือก็ไปขึ้นบีทีเอสบ้างแท็กซี่บ้าง 
ถึงคอนโดผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำนอนรู้สึกว่าเพลียมากเพราะผมกินยาแก้แพ้ไปง่วงหลับก็จริง
แต่สมองเหมือนไม่ได้พักผ่อนร่างกายเลยดูอ่อนเพลีย วันนี้วันที่สองแล้วที่ผมผ่านมันมาได้ก็โอเคดีครับพรุ่งนี้คงดีขึ้น  ผมไม่คิดจะเดินไปดูที่ห้องมันอีกไม่อยากเห็นภาพคนอื่นเดินมาเปิดประตูกลัวว่าเค้ามาเปิดประตู
แต่แฟนผมนอนเปลือยอยู่บนเตียงมันก็คงเป็นภาพที่สะเทือนใจอยู่ ผมอาจจะเป็นฆาตรกรค่าคนตายสองคนก็ได้
   ผมนอนแช่น้ำอุ่นในอ่าง แอบเผลอหลับ ร่างกายผมคงเพลียมากผมตัดสินใจเลิกอาบดีกว่า
เดี๋ยวได้นอนอืดอยูในอ่างเป็นแน่ เลยลุกไปเช็ดตัวเช็ด ผมใส่เสื้อผ้านอนดีกว่า  แต่มันนอนไม่หลับอีกแร้ว ผมเดินไปหยิบยามากิน ถ้าไม่นอนผมคงตายแน่เชียว ผมกินยาจะเดินไปนอนปิดไฟก็หน้ามืดล้มลงไป

คุณว่าฟ่าจะตายมั้ย??????

ตายกด1
ไม่ตายกด2

ผมจะต้องนอนหายใจรวยรินพร้อมกับคราบน้ำตาไปจนสินลมรึป่าว

ติดตามกันต่อไปนะคับ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

จิ้มฟ่า อิๆ

กด 2 นะ ไม่ตายชัว  อ่านแล้วรู้สึกเหมือนเตอร์กับเอ็มมันจะรู้จักกันมาก่อนฟ่านะ

ท่าทางงานนี้คงอีกยาว 

แล้วจะรออ่านยิ่งอ่านยิ่งมันส์ นี่ยังมะรวมเรื่องพีอีกนะ