หัวข้อ: ภารกิจตามหา king

[StillLoveThem]

...คุณพี่มาโปรดคะ ช่วยเอาเท้าเขี่ยชะนีออกไปบ้างสิคะ..
...น้องคอน..ทำจายไม่ด้ายยยยยยยยยยยยยยย...

[fannan]

เง้อพี่มาโปรดอย่ารีบร้อนไปเร่งมากเดี๋ยวคอนปรับตัวไม่ทัน

[april]

พี่มาโปรด รุกเร็วจริงๆเลย
ให้เวลานครหน่อยสิ 

แต่คุณมิ้นกับคุณรุจีอะไรนั่น
ช่วยเขี่ยออกไปไกลๆหน่อยแล้วกัน

[delufy.monkey]

พี่มาโปรด..ปากว่ามือถึงจริงๆๆ 555
เอ๊ะ... เหมือนใครหว่า

[thanawat]

อะไรหรอ

ทำไม มาโปรด เหมือนพี่ขนาดนั้นเชียว

ว้า เจ้าหมอก็ใช่ย่อยไม่ใช่หรอ อิอิอิอิอิ

ไม่รู้ซิ เอาชีวิตตัวเองไปอิงด้วยมั่ง

ถึงว่า เจ้าหมอ พิมพ์บ่นไป

เอาน่าพี่ เอา ทางรักสองเรา ภาคสองมาลง 555555555555555555


 

[golf]

พี่มาโปรดเมื่อไหรจาจัดการกับชะนี 2 ตัวนี้อ่ะ

น้องคอนไม่ชอบนะ

[thanawat]

ปล. รายงาน ข่าว ครับ ๆๆ เดี่ยวพี่วัตร จัดการให้ มีชะนี มาห้อยโหน เจ้าหมอเหมือนกัน จะส่งเจ้าพิซ่าไปจัดการอยู่

พี่ ๆ น้อง ๆ จะช่วยพี่วัตรยังไง .

บาปกรรมตามทัน

[nana]

 



เอาใจช่วยค่ะ

[april]

กรรมสนองแล้วมั๊ยล่ะพี่วัตร

บาปกรรมสมัยนี้มันเร็วจริงๆ   

[dahlia]

ไม่ค่อยเชื่อว่า บาปกรรมมันตามมาเร็ว แต่สงสัยวันนี้ต้องเชื่อซะแล้ว จริงมั้ยค่ะพี่วัตร 

[patee]

อุปนิสัยพี่มาโปรดเนี่ย 

ถอดแบบมาจากคุณปลัดเลย 

[pongsj]

อ้าวววววววววววววววตายสิ นครนอยซะแล้ว

[anna1234]

ที่ผ่านไปไม่กลับมา
ถ้าไม่อยากเป็นก็ตัดใจ
ใจต้องแข็ง ทำได้ป่ะ

[thanawat]

13(กำลังจะกลับบ้าน)
   หลังจากเหตุการณ์ต่าง ๆ ครั้งนั้นทำให้นครต้องเก็บตัวเงียบ ไม่ยอมพูดยอมจากกับใคร หรือแม้แต่มาโปรดมาหาบ้างก็ไม่ลงมาพบหรือจะมารอรับกลับบ้านก็ไม่กลับ มันเป็นสิ่งที่ดีที่ทำให้นครใช้ความคิดแล้ว มองโลกให้กว้างขึ้น การฝึกเป็นไปด้วยดีมาก เพราะในเมื่อจะถอยก็ถอยไม่ได้เสียแล้ว คงต้องก้าวต่อไปข้างหน้า คริพเองก็ฝากความหวังไว้ว่าจะได้สายลับที่เป็นพลเรือนจริง ๆ เสียที การหาข่าวจะต้องอาศัยกำลังจากพลเรือนด้วย แต่มาโปรดก็ยังขัดใจอยู่ดี ที่ไม่สามารถเข้าถึงตัวนครได้สะดวกนัก เรื่องที่จะโดนคนรอบข้างรังแกนั้นคงไม่มี เนื่องจากสอบถามกับหมู่ไพร กับเจ้าเกลอทั้งสองคนนั้นก็ได้รับการยืนยันว่า นครแค่แยกตัวออกจากเพื่อนเท่านั้นชอบอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ทิ้งเพื่อน คือ ทำกิจกรรมร่วม แต่ไม่สุงสิงกับเพื่อน ซึ่งตอนแรกครูฝึกก็กลัวว่าจะเกิดแรงกดดันแต่นครก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้ดี แม้ว่ามันจะฝืน อาทิเช่น การฝึกใช้อาวุธ นครจะถนัดการใช้อาวุธมีดสั้นกับปืนสั้น มากกว่า M 16 ศิลปะการป้องกันตัวนครใช้ได้ดีกับการประชิดศัตรู สำหรับการฝึกฝนนั้นมาโปรดก็รายงานความก้าวหน้าให้กับคริพรับรู้อยู่เสมอ จนคริพจะลองให้นครออกงานสักครั้ง
   การฝึกลุล่วงมาอีกสองอาทิตย์ก็จะจบภาคการฝึกแล้ว ทุกคนก็จะคลายความกังวลและสนุกสนานกันมากขึ้น แต่นครกลับเข้มงวดกับการฝึกของตัวเอง จนครั้งหนึ่งที่ต้องต่อสู้กับครูพี่เลี้ยงที่มารังแก จนครูพี่เลี้ยงขอยอมแพ้ การต่อสู้ครั้งนั้นก็มีการสอบสวนกันยกใหญ่ นครถือว่าตัวเองป้องกันตัวจากการหาเรื่องของครูพี่เลี้ยง
“อีกสิบสี่วัน ก็จะได้กลับบ้านแล้วโว้ย” พิทักษ์ร้องขึ้นของตอนเย็น ขณะที่กำลังทำความสะอาดปืน
“ไอ้นี้ ร้องไปเดี๋ยวพ่อเองก็มาหรอก”
“กูไม่กลัว ว่าแต่พวกมึงจะกลับบ้านกับกูไหม แล้วเราก็ไปบ้านแต่ละคนกัน”
“ผมยังไม่รู้เลยครับ” นครออกตัว
“หรือว่าเราจะไปไร่ส้มคอนก่อนดีไหม” เกรียงสิทธิ์ออกความเห็น
“ก็ดี แต่ไกลจังเลยวะ กูขี้เกียจนั่งรถ”
“มึงไม่นั่งรถไปมึงจะบินไปหรอ”
“แน่นอน มึงรู้ว่ากูจบอะไร” พิทักษ์อวดสรรพคุณ
“ผมยังไม่รู้เยว่าจะได้กลับบ้านหรือเปล่า ใจอยากกลับครับ แต่ก็ต้องฝึกต่อไป”
“ผมอยากรู้ว่าสิ่งที่คอนกำลังทำนี้ มันหมายถึงอะไร” เกรียงสิทธิ์ถามเพื่อน
“ผมก็อยากบอก แต่บอกไปมันก็ไม่ดีต่อคุณ ๆ ทั้งสองคน เอาเป็นว่า ผมได้ทำงานสุจริตก็พอ” นครตอบ ให้ทั้งสองคนหายสงสัย
“ถ้าอย่างนั้นมีอะไรให้พวกเราช่วยก็บอกนะ ผมช่วยเต็มที่”
“ใช่ มึงยังมีพวกกู”
“ขอบคุณครับ ขอบคุณจริง”
“แล้วเย็นนี้ต้องเข้าโรงยิมอีกหรอเปล่า” เกรียงสิทธิ์ถามเพื่อน
“เข้าครับ ทำไมหรอ” นครหันมาหาเพื่อน
“ก็เขาจะให้เบิกของที่พวกเราเอามาวันแรกคืนไง”
“อาวแล้วอย่างนี้เขาไม่กลัวพลทหารหนีหรอครับ” นครสงสัย
“อีกอาทิตย์เดียวเขาคงไม่กลัวหรอก ดูซิแต่ละคน อยู่ดีกินดีขึ้นแล้ว”
“เออ ใช่ แต่ละคนดูดีกว่าตอนที่เข้ามาใหม่ ๆ เลย” พิทักษ์ออกความเห็นหันไปดูเพื่อน ๆ แต่ละคน
“ก็มีแต่คอนที่เหมือนจะทำตัวออกห่างจากพวกเรา แต่ก็อย่างว่าครับ คอนมาแบบพิเศษ เพราะต้องไปตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย”
“คุณรู้หรอ” นครมองดูเพื่อน
“ไม่รู้นะเหมือนมีอะไรบอกให้ผมรู้หลาย ๆ อย่าง ผมเดาเอา”
“หมายความว่าไงวะ บอกกูที กูโง่”
“ก็เหมือนกับคอนต้องได้รับภารกิจอะไรสักอย่างเพื่อที่จะช่วยเหลือหรือปกป้องไงครับ ที่จริงผมก็อยากทำด้วยนะ ท้าทายดี จำวันก่อนโน้นได้ไหม ที่คอนกลับมา ผมพบอะไรผิดปกติจากคุณหลายอย่าง อย่างหนึ่งละที่ผมพบก็คือรอยแผลที่เกิดจากการต่อสู้”
“คุณช่างสังเกตจังเกรียง ผมอุตสาห์เก็บอาการหลาย ๆ อย่างไว้ ” นครทึ่ง
“ถ้าอย่างนั้นจะเป็นเพื่อนคุณได้ไง อีกอย่างการทำงานถ้าทำคนเดียวมันไม่ค่อยจะประสบผลสำเร็จ ผมว่าทีมน่าจะเหมาะกว่า” เกรียงสิทธิ์พูดอย่างภาคภูมิใจ 
“คุยอะไรกันหว่ากูงง จะให้กูเอาไปเก็บให้ด้วยไหม” ว่าแล้วก็เอาปืนที่ทำความสะอาดไปเก็บ
“นี้แหละที่พวกเรายอมคบกับนายไอ้พิทักษ์” เกรียงสิทธิ์แซวเพื่อน

“เป็นยังไงบ้างของที่รับคืน มีอะไรเสียหายไหม” เสียงสิบเวรกล่าวกับพลทหาร
“ไม่มีครับ” เสียงตอบพร้อมเพียงกัน
“แล้วของเพื่อนผมละครับ พี่จ่า” เกรียงสิทธิ์ถาม
“ของใคร”
“นครครับพี่จ่า”
“เอาไว้เขามาเบิกของเอง”  ตอนนี้ทุกคนจะรู้แล้วว่านครต้องฝึกหนักขึ้นไปอีกเพื่อจะก้าวขึ้นไปอยู่ในระดับสูงขึ้นไปอีก หลาย ๆ คนก็ส่ายหน้า หลาย ๆ คนก็ชื่นชม
“แต่ก็เผื่อจะหลับเข้ามาก็ค่ำแล้วนะครับ”
“เอา ๆ ได้ ๆ ดูแลของให้เพื่อนด้วยละ” สิบเวรกลับเข้าไปเอาของ ๆ นครออกมาให้เกรียงสิทธิ์ ดูแล
“ไอ้เกรียงมึงจะทำอะไร” พิทักษ์เข้ามาถามเพื่อน
“ไม่มีอะไร แค่กันก็อย่างรู้ว่ามันทำอะไรแค่นั้น ไปกันเถอะขึ้นข้างบน” ว่าแล้วก็หอบของทุกอย่างขึ้นข้างบนโรงนอน
“มึงจะทำอะไรเพื่อนวะไอ้เกรียง” พิทักษ์ชักไม่แน่ใจ
“เปล่าก็ไม่ได้ทำอะไร ก็แค่อยากติดตามพวกมึงไปทุกหนทุกแห่ง เหมือนมึงที่สร้างเครื่องร่อนของมึงเองไง กูก็มีของกูเหมือนกัน” และแล้วสิ่งที่เกรียงสิทธิ์พูดก็ถูกเปิดเผยออกมา มันคือคอมพิวเตอร์เครื่องเล็ก ๆ แบบพกพา เมื่อเครื่องถูกเปิดออกก็จะถามหาลายนิ้วมือ
“มันทำงานไง”
“อย่าเพิ่งซิวะ กันจะติดเครื่องติดตามตัวไว้กับสิ่งของที่คิดว่าใช้ประจำมันมีคุณสมบัติในการโต้ตอบกับเครือข่ายแม่ ก็คือเครื่องนี้ ตอนนี้ดูซิว่าอะไรที่คอนมันน่าจะใช้ประจำ” ว่าแล้วก็ค้นหาสิ่งที่ต้องการ ก็พบนาฬิกาเรือนหนึ่งเข้า
“เจ๋งเลยวะ เอานาฬิกาเรือนนี้ดีกว่า” หยิบนาฬิกาแบบดิจิตอลขึ้นมา
“แล้วมันจะใช้ได้หรอ” พิทักษ์ยังงง
“ได้ซิ แกะข้างหลังนาฬิกาออกซิ แล้วติดเครื่องติดตามตัวนี้ไว้” เกรียงสิทธิ์ หยิบอุปกรณ์ติดตามด้วยชิ้นเล็ก ๆ ขึ้นมา
“แล้วของกู มึงจะเอาไว้ไหน กูไม่มีนาฬิกา มีแต่นี้กรอบพระ” ชูกรอบพระให้เพื่อนดู 
“เออ ก็ใช้ได้ แล้วค่อยหามาใส่ใหม่ อย่างนี้พวกเราก็ไม่พลาดการติดตาม”
“แล้วมันใช้ประโยชน์ยังไงวะ กูมึน”
“โอ้ ไอ้นี้เรียนจบมาได้ไงวะ ก็เวลาพากเราคนใดคนหนึ่งหายไป หรือขาดการติดต่อไง จะได้รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของโลก”
“แล้วมันทำงานยังไง”
“มันใช้พลังงานจากดวงอาทิตย์” ตอนนี้เพื่อนหลาย ๆ คนเริ่มให้ความสนใจ เข้ามามุงดูว่าเกรียงสิทธิ์กำลังเสนอขายสินค้าอะไรอยู่
“อย่างนี้ก็ต้องตากแดดทุกวันซิวะ ตัวกูยิ่งดำอยู่”
“ไอ้เครื่องนี้มันมีคุณสมบัติอีกอย่างก็คือ ถ้าเข้าใกล้อุปกรณ์ที่มีลำโพงมันจะเปลี่ยนสัญญาณไฟฟ้าเป็นสัญญาณเสียง แล้วเราก็จะติดต่อกันได้”
“ช่างคิดเหมือนกันนะมึง” เพื่อนชี้ประชด พรางเอานาฬิกานครขึ้นมาดู
“อาว ก็ต้องมีดีบ้างละหว่า ว่าแต่ทดสอบก่อนซิ” เกรียงสิทธิ์ทำการสอบเครื่องติดตามตัว ให้ทำการออนไลน์กันไว้
“เสร็จกันหรอยังวะ จะได้ไปกินข้าว” เสียงสิบเวรทำลายความตื่นเต้น จากนั้นทุกคนก็รีบเก็บของเข้าตู้เหล็กแล้วลงไปข้างล่าง

“เหนื่อยไหม พี่มารับ” มาโปรดเข้ามาเอาใจ พร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้า ให้ นครจับข้อมือแล้วกวดเท้าเข้าเกี่ยวขาของมาโปรดงัดลง ทำให้มาโปรดที่ยังไม่ทันระวังตัวทรุดลงเต็ม ๆ
“อ้าย จะฆ่าพี่หรอไง” มาโปรดประท้วง นครปล่อย และอยู่ในท่าการตั้งรับ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมก็เลยเข้าจู่โจมเตะเท้าซ้ายขึ้น มาโปรดรู้ทิศทางจับข้อเท้าไว้ แต่นครพลิกสถานการณ์เป็นการฝากเท้าซ้ายไว้แทนแล้วเหวี่ยงเท้าขวาเขาซอกคอเต็ม ๆ มาโปรดถึงขนาดล้ม
“ไอ้แจ๊ก แกเห็นพี่เป็นยังไง คู่ซ้อมหรอ ได้จะซ้อมตลอดชีวิตก็ได้” มาโปรดเข้าจู่โจมโดยการพุ่งเข้าทั้งตัวใช้ไหล่ข้างซ้ายกระแทก จนนครล้มลง มาโปรดได้ทีจับมือทั้งสองข้าง แล้วใช้ขาทั้งสองข้างกดที่ขานครอีกที่ แล้วขโมยจูบไปหนึ่งที แต่มีหรือจะโดนเอาเปรียบนครพลิกลำตัวทำให้มาโปรดเสียหลัก นครแทงเข่าขึ้นหวุดหวิดจุดยุทธศาสตร์ ปานนั้นก็ทำให้จุกไม่ใช่น้อย
“พี่ยอมแล้ว สงสัยพี่ต้องฝึกบ่อย ๆ แล้ว แพ้ราบคราบ” นอนหงายสองมือกุมท้อง
“ถ้าโดนตรงจุดนั้นใช้ไม่ได้ตลอดชีวิตทำไง แฟนพี่ก็ทิ้งพี่ไปหาคนอื่นซิ” พลางยักคิ้วให้ นครเดินไปดื่มน้ำ แล้วออกจากโรงยิม กลับไปที่กองร้อย ในความคิดนครตอนนี้ ถ้ายอมเล่นกับมาโปรด อะไรหลาย ๆ มันทำให้นครไม่แน่ใจ พ่อแม่พี่น้องละ คนรอบข้าง อีกอย่างแฟนนครก็มีอยู่แล้ว ถ้าง่ายกับมาโปรด เขาจะมองเห็นความสำคัญของนครไหม เขาจะยังรักยังชอบนครอยู่อีกหรือ ถ้าเกิดมีคนใหม่ที่ดูดีกว่าละ ไม่น่าเลยการพลาดพลั้งไปครั้งเดียวมันทำให้อะไรหลาย ๆ อย่างเปลี่ยนไป นครสลัดความคิดเหล่านี้ออก และอีกอย่างงานข้างหน้าที่ต้องปฏิบัติที่ต้องทำมันจะไม่ทำให้ใครเป็นอะไรหรือเปล่า ขนาดไปด้วยกันครั้งก่อนนั้นก็ถือว่าเสี่ยงมากแล้ว
“แจ็ก รอพี่ด้วย พี่หิวข้าว” มาโปรดวิ่งตามมา
“ไม่คิดจะคุยกับพี่บ้างเลยหรอ” เมื่อมายืนอยู่ด้านหน้าอีกคน นครมองหน้าคนตัวโตกว่า
“ทำไม พี่ผิดจนไม่ให้อภัยพี่ขนาดนั้นเลยหรอ”
“ผมไม่แน่ใจในพี่” นครเอยขึ้นมา
“เรื่องอะไรบ้าง จะให้พี่พิสูจน์ยังไง แจ๊กถึงจะเชื่อพี่”
“ไม่ครับ ไม่ต้องพิสูจน์อะไรทั้งนั้น” ใจนครตอนนี้มีความกลัวขึ้นมาแล้ว
“เราไปกินข้าวตรงนี้ดีกว่า พี่หิว”
“ผมไม่หิวครับ เดี๋ยวเพื่อน ๆ รอ”
“อะไรก็เพื่อน ๆ รู้หรือเปล่าว่าเรานะจะติดเพื่อนมากกว่าพี่แล้ว” นครมองหน้าคนพูด ที่พูดเข้าข้างตัวเอง ใครจะไปติดละ ก็ตั้งแต่มาถึงก็จับยัดเข้ามาฝึกกับเพื่อนทหาร เขาก็ติดเพื่อนทหารมากกว่าตัวเองซิ ว่าแล้วมาโปรดดึงแขนแกมบังคับให้เข้าไปในร้านอาหารภายในค่าย แล้วก็สั่งอะไรมากินเยอะแยะ
“ว้า ไม่อร่อยเท่าฝีมือเมียผมเลย” เอยขึ้นมาลอย ๆ
“ใครคะผู้กอง คุณนายมิ้นหรือคุณนายรุจี” เสียงแม่ค้าดักคอทำให้มาโปรดสะอึก นครยิ้มกริ่ม
“ยิ้มอะไร กินได้แล้ว” มาโปรดทำทีมีโมโห
“ผมไม่หิวครับ ขอบคุณ” นครตอบเบา ๆ
“อาจะรับอะไรไหมคะ” เสียงแม่ค้าหันมาหานครบ้าง พลทหารทุกคนที่เข้ามาจะถูกเมียทหารลูกทหารเรียกว่าอาทุกคน
“ไม่ครับ ไม่เป็นไรครับ” นครบอกปัดไป
“อย่างนั้นพี่เอาน้ำหวานเย็น ๆ ดีกว่า พี่ให้ดื่มฟรี” พรางตักน้ำหวานในแก้วมาเสิร์ฟ
“ขอบคุณครับ” นครรับน้ำหวานมาดื่ม ทำให้ชื่นใจเนื่องจากเสียพลังงานจากการฝึกไปหน่อย
“เขาให้พักสิบกว่าวันจะไปไหน” อยู่ ๆ มาโปรดก็เอยขึ้น
“กะว่าจะกลับเหนือ กลับไปบ้าน”
“อือ เดี๋ยวให้พี่เคลียร์งานก่อน พี่จะขึ้นไปด้วย” ปากยังเคี้ยวอาหารตุ๋ย ๆๆๆ
“ไม่ต้องครับ ผมไปเองได้ ตอนมาก็ยังมาได้เลย”
“ไม่เอา พี่จะไปด้วย” จริง ๆ แล้ว มาโปรดกลัวว่านครจะไม่กลับมา เพราะภารกิจการฝึกนั้นจบแล้ว นครอาจจะได้งานชิ้นแรกในไม่ช้านี้ก็ได้ มาโปรดจึงอยากอยู่ด้วยกันนาน ๆ อย่างน้อยก็ได้แหวนแลกใจหรือไปขอพ่อแม่เป็นลูกเขยเลย ก็คนอะไรไม่รู้น่ารักขนาดนี้ ว่าแล้วก็ยิ้มตาหยี
“เป็นอะไร ยิ้มอยู่ได้” นครรู้สึกเขินอายที่มาโปรดจ้องมองแล้วยิ้ม
“ยิ้มให้แฟนตัวเองไม่ได้หรอ” ไม่มีความอ่อนหวานกันเลย พูดตรง ๆ ยิ่งทำให้นครคอแข็งขึ้น
“อิ่มหรือยัง กินอะไรกันนักหนา อ้วนเป็นหมูแล้ว” นครเตือน
“ไม่เป็นไร มีแฟนแล้ว ปล่อยตัวได้แล้ว” พรางซดน้ำแกงชะ
“ไหนว่าไม่อร่อย” นครสัพยอกคืน
“แฮะ ๆ ก็เมียทำอร่อยกว่านี้จริง ๆ แต่เมียผมไม่ค่อยได้กลับบ้าน กลับไปเหนือคราวนี้จะได้นอนกินให้พุงกาง”
“......” พูดไปก็เข้าเนื้อตัวเองทั้งหมดเลย ก็เลยนั่งนิ่งดูคนตัวโตกว่ากินอาหารทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเกลี้ยงไม่เหลืออะไรสักอย่าง
“วันนี้อยากกลับบ้านไหม กลับไปนอนเปลเหมือนวันก่อน” พร้อมยิ้มกรุ่มกริ่ม
“ไม่ครับ นอนที่กองร้อยดีกว่า มีคนดูแลอย่างดี”
“ออ เดี๋ยวนี้อกใหญ่ ๆ นี้มันไม่อุ่นแล้วหรอ คราวก่อนใครที่ทั้งอ้อนทั้งกอดซุกอกนี้” พลางตบหน้าอก
“......” พูดขึ้นทีไร คนที่นั่งตรงข้ามยิ้มอย่างมีชัย
“ไป พี่อิ่มแล้วเอาไว้ไปเหนือด้วยกัน ไม่ปล่อยหรอก” มาโปรดหมาดหมาย นครจึงลุกขึ้นออกจากร้านวิ่งกลับกองร้อย
“อะไรวะ กินอิ่ม ๆ ใครจะวิ่งไหว” ว่าแล้วก็เดินตามต้อย ๆ  กลับกองร้อย

[anna1234]

 
รอตอนต่อไปนะ

[april]

พี่โปรดสู้ๆ

พี่มาโปรดนี่เหมือนพี่วัตรเลยนะ 

[[€]ŝĊörŦ]

คิดเหมือนรีบนเลยคับ

คล้ายๆ พี่วัตรจริงอะแหละ หุหุ

    

[pongsj]

นครก็งอนอยู่ได้

[golf]

เมื่อไหรจาหวานกันอ่ะ

[A-ram 70]

เมื่อไหร่นครจะใจอ่อนกับมาโปรดสักทีน่ะ

ลุ้นจนหืดขึ้นหัวแล้วขึ้นคอมันน้อยไปนะ

 

[nai_nai]

 



ลุ้นจนหืดขึ้นคอ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[RAKDEK_KA]

p'มาโปรดสู้ๆ       

[delufy.monkey]

เป็นกำลังใจให้พี่มาโปรด หรือ พี่วัตร นั่นเอง อิ อิ
ปล. ช่วยพิซ่าสั่งสอนคนที่มายุ่งกะพี่หมอ

[THIP]

กลับบ้านเรา 

[Dangerous_patz]

 




 




มาจิ้ม รอตอนต่อไป

[dahlia]

มาเอาใจช่วย พี่วัตร เอ๊ย พี่มาโปรด อะ ง้อๆๆๆ เข้า 

[RAKDEK_KA]

 

[thanawat]

14 (กลับบ้านเรารักรออยู่)
   ในที่สุดภาระกิจการฝึกฝนก็จบลงด้วยดี คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่จะได้นอนโรงฝึก ทุกคนดูตื่นเต้นมาก ๆ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้มาก
“กูกลับบ้านกูจะคิดถึงพวกมึง” พิทักษ์เอยขึ้นก่อน
“อะไร พวกเรากลับไปแค่สิบกว่าวัน ทำจะเป็นจะตายหรอ” นครแซวเอนกลับ
“ก็คนมันคิดถึงกันนี้หว่า กินอยู่ด้วยกันมา รู้ไส้รู้พุง จนไม่เหลืออะไรหมดแล้ว” พิทักษ์เอยกลับคืนบ้าง
“คอนครับ ผมติดสัญญาณติดตามตัวในนาฬิกาคุณนะ” เกรียงสิทธิ์กล่าวขึ้นเบา ๆ นครมองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย
“ติดไว้ไม่เป็นไรครับ เกิดคอนไม่ได้กลับมาที่ค่ายนี้อีก พวกเราจะติดต่อคอนได้ไง”
“ทำยังไงครับ” นครถามคืน
“ก็เพียงแต่คอนเอานาฬิกานี้ไปว่างใกล้กลับลำโพงอะไรก็ได้มันจะเปลี่ยนสัญญาณไฟฟ้าเป็นสัญญาณเสียงครับ”
“ที่จริงกูก็ไม่รู้อะไรมากหรอก งานวิจัยมันนะคอน ลอง ๆ ดู สนับสนุนมันหน่อย”
“อือครับ ขอบคุณครับ ที่จริงผมก็ยังไม่รู้ว่าจะได้กลับมาที่นี้อีกหรือเปล่า คิด ๆ ไปก็ใจหาย”
“อาวก็ผู้กองอัศวินยังอยู่นี้ เดี๋ยวเราเขียนจดหมายหากันก็ได้นี้ครับคอน”
“ต่อไปผมอาจจะไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่งครับ ต้องตะลอนไปเรื่อย ๆ ผู้กองคงไม่มีเวลาแล้ว”
“ก็ไม่เป็นไร เรามีเครื่องติดตามตัวอยู่เรารู้ว่าคอนอยู่ตรงไหน แค่คอนส่งสัญญาณกลับมา พวกเราก็จะตอบทันที”
“แล้วเวลาผมติดต่อมาทำไง”
“คุณก็บีบตรงตัวเรือนนาฬิกานี้ ตรงหลังเรือน มันจะส่งสัญญาณเข้าคอมเรา”
“อือ อย่างนี้เราก็ไม่ขาดการติดต่อ”
“แจ๊ก” เสียงนี้ทำให้เจ้าตัวสะดุ้ง ก็เพราะจำเสียงได้ เพื่อน ๆ มองไปที่ต้นเสียงก็เห็นมาโปรดมายื่นที่หน้าประตู
“ทั้งหมดตรง” เสียงพลทหารคนหนึ่งสั่งทำความเคารพ ทหารทั้งหมดยืนตรงทำความรพ
“ไม่ต้องมากพิธี” มาโปรดรับการเคารพ แล้วเดินมาที่นคร
“เสร็จหรือยัง กลับได้แล้ว”
“กะ กลับไหนครับ” นครสงสัย
“กลับเหนือ” เพื่อน ๆ มองหน้า
“ผมยังไม่ได้อยู่กลับเพื่อน ๆ จนถึงพรุ่งนี้เลย”
“ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวได้หลับมาอยู่กับเพื่อน ๆ แน่ ๆ” คำตอบทำให้เพื่อนเกลอสองคนยิ้ม
“ไปเก็บของซิคอน” เกรียงสิทธิ์เตือนสติ นครจึงลุกไปเก็บของที่เป็นของตัวเองออกมา เก็บใส่ห่อผ้า มาโปรกเข้ามาเก็บช่วยและถือเอาเสียเอง ก่อนกลับก็แวะลงไปหาผู้กองคำนึง
“ไอ้น้องพี่มาลูกน้องพี่คืนแล้วนะ”
“ครับพี่ อย่าลืมค่าเลี้ยงดูนะพี่”
“ผู้กองครับ ผมกลับก่อนนะครับ” นครลาผู้กอง
“ครับ ยังไงก็เป็นเด็กดีของพ่อแม่ และอย่าทำให้ผู้กองอัศวินเอามาฝากดัดนิสัยอีกละ” มาโปรดสะดุ้งกับคำพูดของรุ่นน้อง
“เฮ้ย ไอ้คำนึง มึงก็อย่างพูดไป” มาโปรดรู้สึกเสี้ยวสันหลัง   แอบมองคนที่ยืนข้าง ๆ ยังคงทำหน้าเรียบ ๆ ก็ยังไม่รู้จะออกหัวออกก้อย
“ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนครับ” นครทำความเคารพ แล้วออกไปจากห้องก่อน
“พี่ผมสงสัย หลานพี่ก็เป็นคนเรียบร้อยดี ไม่เห็นเกเรอย่างที่พี่บอกนี้ครับ เห็นสิบเวรรายงานว่าก็เข้ากับทุกคนได้ ทุกคนก็รักเขานี้ครับ” คำนึงยังคงถามต่อ
“เออ กันแค่อยากดัดนิสัยเด็กก็เท่านั้น ไปละ กลับถึงบ้านไม่รู้จะหมู่หรือจ่า”
“แม้พี่ดูจะกลัวเด็กคนนี้มากเกินไปแล้วน่า”
“เฮ้ย เปล่า ๆ ก็แค่กันโกหกให้มาฝึกนี้ไง กลัวเด็กถอนหงอก” ตัดปัญหาโดยการเดินกลับไปที่รถ ก็เห็นนครนั่งรออยู่ในรถแล้ว โดยอาการท่าทีที่เงียบสงบดั่งขุนเขา
“กลับถึงบ้านแล้วจะออกเดินทางเลย” เงียบไม่มีการตอบรับหรือกระดุกกระดิกใด ๆ
“พี่ลาพักร้อนด้วย จะไปที่ไร่ด้วย เห็นพ่อบอกว่าส้มกำลังจะสุก” คนข้าง ๆ ก็ยังนิ่งไม่ตอบ มาโปรดออกรถกลับไปบ้าน เมื่อถึงบ้าน บ้านดูเงียบ
“พี่ให้มานพกลับบ้าน เดี๋ยวก็จะมีพลทหารอีกคนมาสับเปลี่ยนตอนที่เราไม่อยู่บ้าน” นครรับทราบแล้วเดินเข้าบ้านไป
“งอนพี่หรอ พี่ขอโทษครับ พี่ต้องปกปิด คำนึงมันด้วย ไปบอกว่าส่งน้องมาฝึกเป็นสายลับขั้นต้นได้ไง” มาโปรดอธิบาย
“ครับ” นครรับคำแค่นั้น ก่อนจะนั่งลง ตรงหน้าทีวี ปล่อยให้มาโปรดวุ่นคนเดียว
“เก็บเสื้อผ้าให้พี่หน่อย” มาอ้อน
“พี่นพไม่เก็บให้หรือครับ” น้ำเสียงยังคงราบเรียบ หันไปมองคนยืนมองแล้วส่ายศีรษะ
“ของส่วนตัวก็ต้องเก็บเองซิครับ” บ่นแต่ก็ยอมเข้าไปเก็บเสื้อผ้าให้มาโปรด เพราะใจมันถึงบ้านแล้ว พอเข้าไปในห้อง ก็เห็นกระเป๋าใบใหญ่ ที่ว่างอยู่ นครเข้าไปเปิดประตูเสื้อผ้า ก็ยังเห็นแขวนเต็ม มีทั้งชุดใหม่ชุดเก่า มาโปรดก็เข้ามาดู
“อันนี้พี่ชื้อให้ ไม่อยากให้ใส่ชุดนี้กลับบ้าน” หมายถึงชุดฝึก
“เอากลับสักสี่ห้าชุดพอ เอาลงกระเป๋าเดียวกันนี้นะ” มาโปรดทำทีดีใจ เหมือนคนกำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน จับชุดนั้นชุดนี้มา จนจะเหมือนกับตัวเองเป็นคนเก็บเองซะมากกว่า มาโปรดเลือกชุดใหม่ให้นครใส่กลับ แยกต่างหาก
“เสร็จแล้ว” เสียงพูดก็เหมือนเด็ก ๆ ได้ของเล่นที่ถูกใจ แต่เมื่อหันมาเจอสายตาที่จ้องมองก็อายม้วนโดดขึ้นเตียงเอาผ้าห่มปิดหน้าตัวเอง เด็กทำไม่เท่าไหร่หรอก ผู้ใหญ่นี้ซิ นครหยิบเอาเสื้อผ้าใหม่มาจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้าน ก็โดนมาโปรดเข้าซาร์ต เต็ม ๆ
“อุ๊บ เจ็บครับ” นครประท้วง
“อือ เจ็บหรอ เจ็บตรงไหนครับ” จ้องตากันแป๋ว และแล้วมาโปรดก็ระดมหอมไปทั่วใบหน้า นครผลักออกจากตัว
“หยุดพี่โปรด” มีหรือจะหยุดมาโปรดยิ่งรุกหนักเข้าไปอีก อารมณ์นี้ใครถูกปลุกมันก็ต้องอ่อนโอนผ่อนตาม จากที่แข็งกระด้างก็อ่อนตามแรงปรารถนา พายุกำลังตั้งเค้า สายลมพัดโบกแรงเร็วขึ้นตามลำดับ หมู่มวลวิหกต่างก็ต้องรีบเร่งกลับรัง สายฝนโปรยปรายลงมาเรื่อย ๆ โหมแรงตามแรงลมบ้างหรือผ่อนตามสายลมที่พัด ไฟราคะไฟปรารถนาก็เช่นเดียวกัน กว่าพายุจะสงบลง สายน้ำก็เอ่อขึ้นเต็มตลิ่ง ฟ้าที่มืดครึ้มก็ก็ถูกลมอ่อนพัดพาไปกลับเป็นท้องฟ้าที่สดใสอีกครั้ง เสียงนกน้อยร้องเรียกออกมาหาอาหารกันต่อ

“ผู้กองครับ เอารถมาส่งครับ” เสียงเรียกจากประตูรั้ว นครลืมตาขึ้นมองเช้าแล้วหรอ ก็หนักอึ้งจากร่างของอีกคนที่นอนทับอยู่
“ผู้กองครับ เอารถมาส่งครับ” เสียงเดิมยังคงเรียก นครพลักให้ร่างโตนั้นออกจากตัว แต่เจ้าตัวกลับกอดรัดเข้าไปอีก
“พี่โปรดรู้ว่าตื่นแล้ว มีคนตะโกนเรียก”
“อือ ออกไปดูหน่อยซิ” ตายังคงหลับแต่ปากก็ขยับพูด
“เขาเอาอะไรมาส่ง ไปดูซิเขาเรียกพี่ไม่ได้เรียกผม” ว่าแล้วสองเท้าคู่ก็กำลังคุดคู้
“หยุด พี่ไปแล้ว” มาโปรดรีบลุก ก่อนจะโดนแทนมอร์นิ่งคิส กำลังจะลุกก็กลับมาขโมยจูบคนที่นอนทับอีกครั้งแล้วผ้าผ้าเช็ดตัวพันกายออกจากห้อง นครก็ต้องลุกไปหาผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำอาบน้ำชำระคราบไคล
“เอารถมาส่งครับ”
“อาวหรอ อย่างนั้นรอแปปครับ ขอผมอาบน้ำแต่งตัวก่อน เชิญเข้ามาข้างในก่อนครับ” ว่างแล้วก็หันหลังกลับเข้าห้อง
“แจ๊ก อยู่ไหน”
“ห้องน้ำครับ มีอะไร” เสียงอีกคนตอบออกมาจากห้องน้ำ
“เขาเอารถมาส่ง ออกไปดู”
“ออกได้ไงอาบน้ำอยู่”
“งั้นก็เร็ว ๆ เขารอ” อีกฝ่ายเร่ง ทำเหมือนเด็ก ๆ อีกแล้ว

    รถแคปสีบลอนใหม่เอี่ยมยังไม่แกะพลาสติกหุ้ม มุ่งหน้าออกจากตัวเมืองสกลนครเข้าอุดรธานี เลย พิษณุโลก อุตรดิตถ์ แพร่ ลำปาง พะเยา
“ตกลงเมื่อคืน เรียกตัวผมกลับมาเพื่อจุดประสงค์นี้หรอ” นครทำลายความเงียบระหว่างทาง คิดถึงเมื่อคืนหน้าแดง
“ก็คนมันคิดถึงนี้ ปล่อยไปอยู่กับเพื่อน ๆ ไม่รู้จะเป็นอะไรหรือเปล่า”
“เป็นอะไร ก็ยังเหมือนเดิม”
“รู้ครับว่าเหมือนเดิม พิสูจน์แล้ว” พูดยิ้ม ๆ คนฟังยิ่งหน้าแดงเข้าไปอีก จึงหันหน้าออกไปที่หน้าต่าง
“หิวหรือยัง พี่หิวเช้าแล้ว แวะกินอะไรก่อนไหม” ยังไม่ได้รับคำตอบ รถก็เลี้ยวเข้าศูนย์อาหาร สองชายหนุ่มเดินออกจากรถ คนที่เล็กกว่าใส่เสื้อยืดสีเทากางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบสวมทับด้วยเสื้อลาย สก๊อตเปิดอกสวมหมวกแค๊ป อีกคนใส่เสื้อยืดสีขาวรัดติ้วเห็นแผงอก กางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบ สวมแว่นตาดำ เท่ห์ไปคนละแบบ เมื่อเดินเข้าร้าน สาว ๆ ตาสายตามอง บางคนก็ให้ท่าบ้าง อวดความเซ็กชี่
“รับอะไรดีคะ” นครยืนประชิดเคาร์เตอร์อาหาร กำลังเลือกอาหารอยู่มาโปรดมาก็มายืนแนบชิดกันอีกมองดูอาหารข้ามไหล่คนข้างหน้า ทำให้สาวสวยหลายคนเบิ่งตากว้าง
“ผมเอาแบบเขานะ” มาโปรดสั่งพนักงานตักอาหาร แล้วออกไปหาน้ำดื่ม นครนั้นอายแล้วอายอีก กลับมานั่งที่คนตัวใหญ่กว่านั่งรออยู่แล้ว
“เป็นอะไรหน้าแดง” อีกคนแซว ทำให้นครนั่งตัวตรงนิ่ง จนพนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ
“ได้แล้วคะ” นครได้อาหารมาก็ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว อยากจะหลบสายตาทุกคู่ที่มองมา แม้แต่สายตาคนที่อยู่ข้างหน้านี้ก็อยากจะหลบ ถึงแม้จะมองไม่เห็นสายตาอีกคนก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่ รีบทานเสร็จแล้วก็คว้าเอาแก้วน้ำลุกขึ้น แต่อีกมือก็คว้าไว้ก่อน
“จะไปไหน” ถามเสียงเรียบ ๆ
“จะออกไปตรงโน้น” ชี้นิ้วไปที่สวนของร้าน
“ไม่เอา นั่งเป็นเพื่อนพี่ก่อน”
“นั่งมาจนปานนี้แล้ว ยังไม่เบื่อขี้หน้ากันบ้างหรอ”
“ไม่เบื่อ นั่งเป็นไม้กันเข้พวกนี้ให้พี่หน่อย หรือไม่หึงพี่บ้างเลย”
“หึ ไม่หึง จะทำอะไรก็ทำไปซิ” ปากว่าไม่ แต่ใจนะหึงแล้ว
“แต่พี่หึงครับ นั่งลงก่อน จะไปให้ใครเมี่ยงมองอีก พี่ไม่ชอบ” นครก็เลยต้องกลับลงนั่งตามเดิม สาวสายหลายรายก็เลยต้องแห้ว หวังจะเข้ามาสานไมตรี ก็มีไม้กันหมาชิ้นใหญ่อยู่

[april]

^
^
สวัสดีค่ะพี่วัตร+พี่หมอ
เดี๋ยวอ่านเสร็จมาเม้นท์ใหม่