12 (สิ่งที่หายไปจากใจ)
หลังจากที่ไปจับยาคราวนั้น นครได้พักที่บ้านพักของมาโปรดแต่ก็ไม่ได้อะไรมากมายเพราะ สองสาวยังคงมาวุ่นวาย อีกอย่างนครเองก็กำลังปรับตัว กับสิ่งใหม่ ๆ ที่กำลังเข้ามารบกวนชีวิตตัวเอง แม้จะพยายามสลัดสิ่งเหล่านั้นออกเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้นครยิ่งท้อ เหมือนกับยิ่งต่อต้านมันยิ่งเข้ามารบกวนจิตใจอยู่ร่ำไป
นครจึงพยายามที่จะอยู่คนเดียว หรือไม่ก็จะอยู่กับนพมากกว่าที่จะอยู่กับมาโปรด แต่กระนั้นมาโปรดก็จะเที่ยวมาดู มาคอยดูแล ไม่เคยห่างหายในสายตา
“เป็นอะไรหรอเปล่า” มาโปรดเข้ามานั่งลงตรงเปลไม้ไผ่ ที่นครนอนคิดอะไรอยู่ นครจะลุกออกไป มาโปรดจึงดึงมือรั้งไว้ จึงอยู่ในลักษณะที่หันหลังให้กันแต่มือก็ยังคงถูกจับไว้
“โกรธพี่หรอ” มาโปรดเริ่มเอยอีกครั้ง นครได้แต่เงียบ
“พี่ขอโทษ พี่ยับยั้งใจไม่อยู่เอง” นครยังคงเงียบอยู่
“วันนี้เราไปกินข้าวข้างนอกกันไหม เบื่อฝีมือไอ้นพมันแล้ว” มาโปรดชวนหาเรื่องคุยไปเรื่อง ๆ เมื่อไม่เห็นอีกฝ่ายตอบก็เลยล้มตัวลงนอนในเปลไม้ไผ่ ปล่อยให้อีกคนยังคงนั่งนิ่งอยู่ มาโปรดหันไปมองเสี้ยวหน้าของเด็กหนุ่มคนนี้ ที่เข้ามารบกวนจิตใจเขาอยู่มิรู้คลาย
“จะไม่พูดกับพี่สักคำหรอ ชีวิตนี้พี่ไม่มีใคร หลังจากที่อกหักมาพี่ก็อยู่ตัวคนเดียวมาเรื่อย ๆ ไม่เคยคิดจะรักใคร อีกอย่างงานแบบเรามันทำให้ต้องเสี่ยงอันตรายด้วย ก็กลัวมันจะเหมือนกับไอ้อ้วน แต่เมื่อแจ๊กมา พี่มีความรู้สึกว่าชีวิตพี่ยังมีค่าอีก ยังมีความหมายที่จะดูแลปกป้องคน ๆ นี้” มาโปรดคงกล่าวไปเรื่อย ๆ และมองเสี้ยวหน้าคนฟังนั้น นครเพียงแค่หันมามองนิดหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไป มาโปรดจึงสอดแขนเข้าตรงเอวของนคร แล้วดึงรั้งเข้าหาตัวเอง
“พี่โปรดจะทำอะไร” นครประท้วง
“ก็จะนอนด้วยกันไง” แรงดึงของมาโปรดทำให้นครล้มตัวลงมานอนทับบนตัว มาโปรดจัดท่าให้นครมานอนแนบที่หัวไหล่ พลางก้มลงหอมที่ศีรษะของนคร
“หยุดพี่โปรด ผมยังทำใจไม่ได้”
“ทำไมละ พี่คิดว่าพี่ชอบแจ็ก”
“พี่โปรด ถามใจตัวเองก่อนเถอะครับ ผมยังมีความเป็นผู้ชายอยู่” ว่าแล้วนครก็จะลุกขึ้น แต่มาโปรดก็รั้งตัวไว้อีก
“จะไปไหน พี่อยากนอนกอดหน่อย เมื่อคืนกอดไม่ถนัด กลับมาถึงก็ไม่ได้พูดไม่จากันเลยคอยแต่หลบหน้าพี่ตลอด”
“ผมอยากอยู่คนเดียวครับ” นครให้เหตุผล
“อยากกลับไปหาเพื่อน ๆ หรืออยากไปหาพวกนั้น” คงหมายถึงพวกครูฝึก
“ครับอยากกลับไป” นครประชดบ้าง รีบลุกจากเปลแต่ก็ไปไม่รอด
“จะไปไหน พี่ไม่ให้ไป อยู่กับพี่ตรงนี้” มาโปรดรั้งตัวนครกลับมาอีกครั้ง คนตัวเล็กกว่าลอยตามมาตรงที่เดิม
“ต๊าย ๆๆ มาอยู่กันตรงนี้เอง” เสียงเจ้มิ้นดังมาก่อนตัว
“อีกอย่างผมไม่อยากเป็น พวกชะมด พวกกะเทยครับ” นครลุกขึ้นเลี่ยงออกไปอีกด้าน
“มานอนเล่นที่นี้เองหรอคะผู้กอง วันนี้มิ้นทำอาหารเย็นมาฝาก ว่าจะมาทานข้าวกับผู้กองด้วย” เจ้มิ้นนั่งลงบนขอบเปลไม้ไผ่ พยายามจะโผล่เข้ากอด มาโปรด
“เออ ครับ ขอบคุณครับ แต่ว่าผมว่าจะพาน้องไปทานในเมืองกันครับ”
“แม้ นานแล้วนะคะที่ผู้กองไม่ได้ทานข้าวกับมิ้น อย่างนี้มิ้นเสียใจแย่เลย” น้องมิ้นตัดพ้อ
“RRR RRR RRR RRR RRR RRR RRR ไร่ส้มสุรเสียงค่ะ” เสียงนี้นครจำได้ดี น้องสาวเขาเอง
“ส้มหรอ” นครกรอดเสียงตามสายไป
“พี่คอน พี่คอนจริง ๆ ด้วย พ่อ แม่ พี่ชัย พี่คอนโทรมา รอสักครู่นะพี่คอน เดี๋ยวส้มไปตามก่อน ตอนนี้ส้มกำลังสุกจ๊ะ” น้องสาววิ่งออกไปที่หน้าบ้าน
“พ่อ แม่ พี่ชัย พี่คอนโทรมาค่ะ” เสียงที่ดังเข้ามาในสายทำให้นครยิ้ม เพราะคิดถึงบ้าน คิดถึงทุกคน ยิ่งตอนนี้ไม่รู้จะหันไปคุยกับใครดี
“ไหน ๆ คอนหรอลูก นี้แม่เอง” แม่ยกหูขึ้นมาพูด
“แม่ครับ คอนเองครับ” เมื่อแม่ได้ยินเสียง แม่ยิ้มดีใจจนน้ำตาไหล ๆ
“แม่ครับ ผมว่าเราเปิดลำโพงให้ทุกคนได้ยินดีกว่า” ชัยกล่าว
“ใช่ ๆ แม่ คุยคนเดียว” ส้มสนับสนุน พร้อมกับเปิดลำโพง
“สวัสดีคะพี่คอน คุยได้แล้วคะ”
“กราบขอโทษคุณพ่อคุณแม่ด้วยที่ทำให้เป็นห่วงครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกลูกพ่อ พวกเรารู้แล้ว ตอนนี้ก็เก็บกันเป็นความลับอยู่ ช่วงแรก ๆ ก็มีตำรวจเข้ามาดูแลพ่อแม่ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว”
“พี่คอนเท่ห์จังคับ” น้องชายชม
“อือ ตอนนี้พี่ก็ต้องเรียนรู้ อะไรอีกเยอะ อย่างน้อยก็ต้องสองเดือนก่อน ทุกคนสบายดีนะครับ”
“สบายดีจ๊ะ ลูกละเป็นไงบ้าง” แม่พูดพร้อมเสียงสะอื้น
“สบายดีครับ ผมสบายดี แม่ตอนนี้ตังส์ผมจะหมดแล้ว ผมต้องไปก่อน เอาไว้ผมฝึกเสร็จผมจะไปหาแม่ครับ”
“จ๊ะ พวกเราจะรอนะลูกรัก”
“ครับ รักษาสุขภาพด้วยทุกคน ดูแลพ่อกับแม่ด้วยนะชัย ส้ม”
“ครับ/ค่ะ” ตุ๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงสัญญาณถูกตัดไป
“พ่อ ลูกเราจะไหวไหม” แม่หันไปพูดกับพ่อ
“ไหวซิ เชื่อใจเขา เราต้องเชื่อใจเขา ขนาดหัวหน้าเขายังเชื่อใจ” พ่อให้ความเชื่อมั่น
“นพตังส์หมดแล้วครับ” นครหันไปคุยกับมานพที่ออกมาโทรศัพท์ด้วย
“เราก็มีเศษตังส์แค่นี้ เหลือแต่แบงค์ใหญ่ ๆ จะเอาไหม”
“ไม่ละครับ เดียวผมไม่มีตังส์คืนนพ”
“โอ้ยไม่มีปัญหาหรอก ขอผู้กอง” มานพทำเหมือนเป็นเรื่องเล็ก
“ไม่ต้องหรอก ผมจะเอามาคืนให้ครับ แต่ตอนนี้ทุกอย่างเก็บไว้ที่คลังหมดเลย ไว้ผมฝึกเสร็จผมจะคืนนะครับ”
“ไม่เป็นไรจริง ๆ อย่าคิดมากนะ แต่ตอนนี้เราเปรี้ยวปากวะไปร้านอาหารดีกว่า” ว่าแล้วมานพก็พานครเข้าร้านค้าหน้าค่าย
“เออ นพเราจะไม่โดนทำโทษหรอครับ”
“ไม่หรอก มากับผมไม่มีปัญหา เขารู้ว่าผมเด็กใคร”
“แล้วผมละ” นครชี้มาที่ตัวเอง
“ไม่มีปัญหาน่า มากับผมไปเถอะ” มานพดึงนครเข้าร้านอาหารหน้าค่าย พอเข้าไปในร้านอาหารก็เจอทหารหลายคนที่กำลังยกแก้วชน บ้างก็กำลังร้องรำทำเพลง พอนครเข้าไปภายในร้านสายตาทุกคู่ก็หันมามอง เพราะหน้าตาบอกยี่ห้อว่าน่าจะเป็นทหารใหม่ แม้ว่าการแต่งกายจะไม่ใช่ เพราะนครใช่กางเกงขาสั้นสีดำแบบนักเรียน และเสื้อคอกลมสีขาวเทา แต่ทรงผมก็ทำให้รู้ว่านี้พลทหารใหม่แน่ ๆ
“เฮ้ ไอ้นพ มึงพาทหารใหม่ออกมาเลยหรอวะ” เพื่อนทหารร้องทัก
“เปล่า นี้น้องผู้กองอัศวิน” มานพตอบ
“อภิสิทธิ์หรอวะ เป็นน้องก็เป็นทหารใหม่ เฮ้ยไอ้น้องมึงอย่าซ่า” นครนิ่งไม่ตอบโต้
“พูดด้วย ไม่พูดด้วย ปากมึงไม่มีหรือไง” ว่าแล้วก็เข้าประชิดตัว นครถอยหลังหนึ่งก้าวเตรียมตัวรับ
“เฮ้ย กูขอมึงทำอะไรน้องผู้กองเป็นแผลมึงรู้ว่ามึงจะไปอยู่ตรงไหน” มานพเข้ามาแทรก
“เฮ้ย มึงอย่ามาขู่กู มึงเอาของกูไปกินก่อน”พร้อมกับหมัดเข้ามุมปากมานพ นครเข้าขัดพร้อมส่งหมัดกลับไปเต็ม ๆ เบ้าตาของฝั่งตรงข้าม ความชุลมุนก็เข้ามา
“เฮ้ย ๆๆ ไอ้พวกหมา กินข้าวหม้อเดียวกันยังกัดกันอีก” พร้อมน้ำเต็มกะละมังที่สาดเข้ามากลางวง
“ไอ้พวกหมา หยุดนะมึง” เจ้าของร้านเข้ามาแยก
“พี่จ่ามันชกผมก่อน” มานพฟ้องเจ้าของร้านพลางชี้ไปที่เพื่อนตัวเองที่ตอนนี้อยู่ใต้ฝ่าเท้านคร มานพเห็นจึงดึงนครออกจากร่างที่นอนแน่นิ่งนั้น
“พวกมึงกลับไปก่อนไป เดี๋ยวเรื่องมันจะใหญ่โต” พี่จ่าไล่กลับบ้าน นครและมานพจึงต้องกลับไปที่บ้านกัน
“ซวยจริง ๆ อยากดื่มสักหน่อยก็ไม่ได้” มานพบ่น
“ไม่ต้องเลย เกือบโดนสั่งขังไหมละ” นครรีบแย้ง
“หายไปไหนกันมา” เสียงเข้ม มาโปรดยืนกอดอกตีหน้ายักษ์อยู่หน้าบ้าน
“ไปโทรศัพท์มา” นครตอบ
“ต๊าย เด็กในปกครองผู้กองทำไมตอบไม่มีหางเสียเลยคะ” เสียงน้องมิ้นดังตามออกมาจากในบ้าน สภาพการแต่งตัวเหมือนกับมีอะไรเกิดขึ้น นครมองสำรวจน้องมิ้น แล้วกลับมามองมาโปรดอีกครั้ง จนมาโปรดร้อนตัวเอง
“ไปกินข้าวได้แล้ว หิวข้าว” มาโปรดกล่าวเรียบ ๆ
“ผมยังไม่ได้ทำเลยครับ” มานพอออกตัว
“ก็ไปทำซิ ยืนเซอร์ทำไม” ทำเป็นเสียงแข็งเข้าข่ม นครและมานพจึงเดินอ้อมไปด้านข้างบ้าน
“ไปกินรังแตนมาจากไหนว้าคอน” มานพแซว
“ไม่รู้ครับ” นครกล่าวสั้น ๆ เดินลงส้นเท้าเข้าไปในครัว พอดีประตูห้องน้ำเปิดออกมา
“ว๊าย” สภาพเจ้าของเสียงเปียกโซกไปทั้งตัว น้องรุจีบาร์เบอร์นั้นเอง นครและมานพอดอมยิ้มไม่ได้
“ยิ้มอะไร พวกแก หึ ไปนะ ถอยไป” รุจีออกไปหน้าบ้าน แล้วเสียงวี้ดว๊ายก็ดังมาตามมาอีก
“ไปดูไหมคอน” มานพชวน
“หึ ไม่เอา หิวข้าว ทำกับข้าวเถอะ” นครกล่าวยิ้ม ๆ คงรู้แล้วว่าสภาพน้องมิ้นกับรุจีเกิดจากอะไร ก็เลยเข้าครัวทำกับข้าว
“ไอ้นพ มึงมาช่วยกูที” เสียงจากด้านหน้าเรียก
“ผมไปก่อนนะ” มานพหันมากล่าวก่อนออกไปดูเจ้านายตัวเอง
“ตอนเย็นไม่มาช่วยพี่บ้างเลย” คำตัดพ้อพร้อมตัวคนขึ้นบนเตียงนอน นครจึงหอบหมอนและผ้าห่มจะออกจากห้อง
“จะไปไหน” มาโปรดเกาศีรษะ
“จะออกไปนอนข้างนอก”
“อาวไม่นอนที่นี้” มาโปรดเดินมาประชิดตัว
“ขอผมทำใจก่อนครับ”
“ไม่เอา นอนด้วยกัน ถ้าจะไปนอนข้างนอก พี่ไปด้วย” ว่าแล้วก็หันมาหยิบหมอนอีกใบ
“ถ้าพี่ไปนอนข้างนอก ผมจะนอนข้างใน”
“อาว แฟนกันจะนอนคนละที่ได้ไง” มาโปรดประท้วง
“ไม่ครับ ผมยังทำใจไม่ได้” นครจึงออกจากห้องนอนไป มองหามุมดี ๆ คงจะโดนอีกคนตามมาแน่ ๆ จึง เลยออกจากบ้านไปด้านหลังบ้าน ตรงที่มีเปลไม้ไผ่ล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มชักขึ้นหัว นอนคิดอะไรต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น จนเพลินหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่พอตื่นมาอีกครั้งตอนเช้าก็มีหมอนข้างใบใหญ่ให้กอดอยู่บนเปลไม้ไผ่
“มึงหายไปไหนมาตั้งสองวันไอ้คอน” เสียงตะโกนเรียกจากบันไดชั้นบนสุด นครแหงนมองขึ้นไปเห็นพิทักษ์กำลังลงมาจากโรงนอน
“ไม่ได้ไปไหนครับอยู่บ้าน” นครตอบเรียบ ๆ หลบสายตาเพื่อน
“ปล่อยให้พวกเราเป็นห่วงกันนะครับคอน” เกรียงสิทธิ์เข้ามาทักอีกคน
“ขอบคุณครับ ไม่เป็นไรครับ ผู้กองมารับไปพักที่บ้านครับ”
“ถืออภิสิทธิ์นะมึง พวกกูคิดถึงบ้าน มึงดันได้กลับบ้าน”
“เออ ก็รู้อย่าพูดดังซิวะ คนอื่นเขายิ่งอิจฉาอยู่” เกรียงสิทธิ์ปรามเพื่อนอีกคน
“ผมขอตัวก่อนนะ รู้สึกเหนื่อย ๆ ครับ”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
